Η γεννήση άστρων-ήλιων γίνεται με φωσφόρον [αυτόφωτη χυμική/χημική/χυμώδης διεργασία της φύσης [εφ+ύσις] και η επαλήθευση της θεωρίας μου διά τα Μυστικά του Φοίνιξ… [ερυθρολάμψη φωτός, το καλούμενον σήμερον και φοινικωτόν χρώμα και σχήμα/σχύμα = ωοειδές]….

Η γεννήση άστρων-ήλιων γίνεται με φωσφόρον [αυτόφωτη χυμική/χημική/χυμώδης διεργασία της φύσης [εφ+ύσις] και η επαλήθευση της θεωρίας μου διά τα Μυστικά του Φοίνιξ… [ερυθρολάμψη φωτός, το καλούμενον σήμερον και φοινικωτόν χρώμα και σχήμα/σχύμα = ωοειδές]….

Όταν εις το μέλλον πιθανώς πανηγυρικώς θα σας λένε αυτήν την Θεωρία να θυμάστε ότι σας την είπα πρώτος και πριν άλλος την υποψιαστεί, όχι επειδή θέλω να δοξαστώ αλλά επειδή δεν θέλω να με εξαπατούν και να σας εξαπατούν με σφετερισμούς, όπως έκαναν σε χιλιάδες Έλληνες και αλλοεθνείς ανθρώπους οι βιομήχανοι της εξαπάτησης!…. [Φυλάξετε σε χαρτί αυτήν την πληροφορία παρακάτω όσοι θέλετε, διά να σωθεί ίσως εις το μέλλον το τεκμήριον].

[φοινικωτόν χρώμα = καρπού φοινικιάς = φοινίκιον/χουρμάς και η συμβολική ομοιότητα πτηνού Φοίνιξ, είδε κατωτέρω]

Συγκεκριμένα λακωνιστί:

[α] ο φωσφόρος γεννάει τα άστρα [μαζύν με άλλα ορυκτά σε σύνθεση διά ειδικές ανάγκες]

[β] έτερον αυτόφωτον στοιχείον ο αδάμαντος [με αριθμόν υποσωματιδίων 6 πρωτόνια, 6 ουδετερόνια, 6 ηλεκτρόνια] με αριθμόν εις τον περιοδικόν πίνακα χημείας 6. Ο φωσφόρος διαθέτει 15 πρωτόνια, 16 ουδετερόνια και 15 ηλεκτρόνια [κανονικά έπρεπε να είναι όλα ίδιος αριθμός]. Το έναν επιπλέον υποσωματίδιον ουδετερονίου κρύβει το μυστικόν, το οποίον κατά την γνώμη μου, γνώση μου και επιστημονική υποψία μου μετατρέπεται σε ηλεκτρόνιον και εξάγεται-εκτροχιάζεται προς τα έξω ως φλόγα [αυτοφωτεία ή άναμμα πυρός, φωτείας και λάμψης, ήτοι τα χαρακτηριστικά του φωσφόρου, σε συνδυασμός και υποβοήθεια των άλλων αρυκτών όπου απαντάται όπως ο απαιτίτης και όπως θα αναγνώσετε παρακάτω με τεκμήρια από επιστημονικές έρευνες και ανακαλύψεις]. Η ιδιοτροπία του ενός ή περισσότερων υποσωματιδίων σε έναν άτομον είναι η αιτία ανωμαλίας η οποία γεννάει ιδιότητες, διαφορετικές, ειδικές και σπάνιες ή και συγκεκριμένες σε κάθε είδος ατόμου και κατηγορίες  αυτών, όπως τις γνωρίζουμε και ανακαλύπτουμε.

Κανονικά τα άτομα πρέπει να έχουν ισοζύγιον και ισαριθμόν θετικών, ουδέτερων και αρνητικών υποσωματιδίων-υποκυματιδίων, η μη ισχύς αυτών δημιουργεί ανωμαλίες οι οποίες με την σειρά τους δημιουργούν αντιδράσεις χυμείας [χημείας], ήτοι χυμούς ροής χημείας. Σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει ακινησία, νεκρότητα, σταθερότητα αζωΐας ήτοι Χάος νεκρώσημης [όχι νεκρώσιμης και αυτής συνταυτοχρόνως] ισορροπίας. Εάν καθίσουμε και παρατηρήσουμε με εξισώσεις, αντιδράσεις, μετρήσεις, τις διάφορες ειδικές ανωμαλίες έκαστου στοιχείου της φύσης θα ανακαλύψουμε μία κυκλοφόρα προδιαντίδραση ισορροπία κίνησης και επαγωγικής ανακύκλωσης ροής πραγμάτων χυμείας και εξέλιξης με καταπληκτική ακρίβειαν και με αριθμολογικούς αριθμούς να διαδραματίζουν εκπληκτικόν θαυμαστόν ρόλον διότι τα πάντα διά των Μαθηματικών εγένετο [Σολομών, Ησαΐας, Σειράχ Σοφία, Πυθαγόρας, Αρχιμίδης και άλλοι πιστεύω σε διάφορους λαούς].

Ο φωσφόρος κανονικά 15 πρωτόνια, 15 ουδετερόνια, 15 ηλεκτρόνια = 15=6 = 666=18=9. 15+51 αναγραμματιστίν = 66 = 666666 = 36 [αριθμός κύκλου = 360^ο]. Και βεβαίως 15Χ3=45=9 και 45+54 αναγραμματιστί = 99 [αντίστροφον αλλά όμοιον νόημαν με το 66 και ενδιάμεσον το 33 [33 σπόνδυλοι και τα οστά βασική πηγή και ποιημένα από φωσφόρον, ίδε κατωτέρω]. Με 16 ουδετερόνια = 15+16+15= 46 = ο αριθμός Χρωματοσωμάτων ήτοι ο αριθμός της ζωής [23 από μητέρα 23 από πατέρα] και η ζωή είναι Φως! [φως φέρων]…. 46+64 αναγραμματιστί = 110 [εβραϊστί η το 6 είναι με το σύμβολον 1 άρα τε και 66, θα μου ειπείτε δεν βαριέσαι να το επαναλαμβάνεις; Απαντάω ότι δεν βαριέμαι να το βλέπω να αποδεικνύεται κάθε φορά με αφορμή άλλες οδούς σκαπάνης έρευνας! Αδιαμφισβήτητον γεγονός, είναι όπως το να αποδεικνύεις το Πυθαγόρειον Θεώρημαν με εκατοντάδες τρόπους, πράγμα επίτευγμα Έλληνα Μαθηματικού, λησμονώ το όνομα του τώρα αν και φίλος εις το φέϊσμπουκ].

Φωσφόρος σημαίνει εωσφόρος ήτοι φέρων το έως/φως = εφ+έως = εφέως = φέως και κατάντησε φως. Η λέξη εωσφόρος δαιμονοποιήθηκε επειδή ο διάβολος αυτοσυνδέθηκε την χυμεία με το ματαιόδοξον όνομαν του. Έως φέρων λέγεται ως επίθετον του πλανήτη Αφροδίτη [γυνακείος συμβολισμός της αναπαραγωγής τέκνων ζωής] και καλείται άστρον της αυγής, Εσπερίτης, Αποσπερίτης [παρότι εσπέρα σημαίνει νύχθα, δείλις δύση φωτός ή ηλίου και αυτόν έχει σχέση με τον μύθον του Φοίνικα και του αδάμαντου = διαμαντιού και του ονόματος Αδάμ+αντος όπως τα έχω εξηγήσει κατ’ επανάληψη και συνδέοντε με όλα αυτά εδώ τα οποία παρουσιάζω, Χαραυγή]. Τα άστρα του ουρανού είναι μία φωσφορούχα τύπωση….

Έχω θέσει την θεωρία ότι ο μύθος του Φοίνικα ο οποίος αναγεννάται από τις στάκτες του είναι ότι το φως/ενέργεια [γενικότερα] έχει βασικά δύο ιδιότητες [με άπειρες μεσοϊδιότητες], την φωτεινή και την σκοτεινή και είμαι αυτός όπου παρατήρησα ότι το σκότος δεν είναι η έλλειψη φωτός αλλά κοιμισμένον φως, κοιμισμένα φωτόνια τα οποία καλώ Σκοτόνια. Ότι εάν π.χ. η ταχύτητα φωτός είναι 300 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτον η ταχύτητα αποκοιμισμένου φωτός είναι – [πλην] 300 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτον [μία ψύξη υπερμαχηλής υπό του μηδενός ταχύτητα] και ότι αναλόγως ταχύτητας από το 300.000 [χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτον] έως [φως χαχαχα, η ταχύτητα μετράτε με φως = έως = από εδώ έως εκεί = από εδώ φως έως εκεί] συν 300.000 [χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτον] οι ενδιάμεσες παραμικρές ταχύτητες δημιουργούν διαφορετικές ανωμαλίες, χυμικές αντιδράσεις ώστε να μας παρουσιάζεται ο άπειρος χώρος ενεργειών [δηλαδή ταχυτήτων του διαδικού 0 έως 1 ή έστω 1 έως 2, και των αναμεσίς τους άπειρων υποδεκαδικών ταχύτητας και αυτόν ισχύει είτε το φως τρέχει 300 χιλιόμετρα περίπου ανά δευτερόλεπτον είτε με πολλές διαφορετικές ταχύτητες συνταυτοχρόνως όπως Πάγια Υποστηρίζω και βεβαίως ισχύει και διά το αποκοιμισμένον φως ήτοι τα Σκοτόνια] χυμείας και ανωμαλίας ειδικής και μηχανικής βιορθτκολογίας και βιολογίας εις τα στοιχεία της φύσης, τα υποσωματίδια/υποκυματίδια κατά σειράν σε μέγεθος [έκαστα υπό έκαστα] και όλες τις εκφάνσεις, εκδηλώσεις και εξελίξεις σε ζωή, μόρια, κύτταρα, περιοχές, μικροκλίματα, μεγαλοκλίματα, μεσοκλίματα με κάθε νόημα και αντίληψη ήτοι από την σκέψη έως την ζούγκλα και την αστροφυσική κ.ο.κ.] διαχυμείας ή ανάμεικτου Θεωρίας Τετραπιθανότητος….

[φοινικωτόν σε χρώμα και σχήμα = ωοειδές απομηλόριον/ντομάτα όπως τον χουρμά που ελληνικά καλείται φοινίκιον, ήτοι το σχήμα ανάπτυξης, ανάστασης, ανέγερσης κ.α..]

[γ] παρατηρείστε κατωτέρω ότι η στάκτη των οστών δημιουργεί φωσφορία λόγω φοσφώρου, ήτοι με άλλη αλλά συγγενική οπτική ο μύθος του Φοίνικα και η εξήγηση μου ανωτέρω διά τα μυστικά του μύθου τοου Φοίνικα διά τα οποία αναφέρθηκα σε παλαιότερα άρθρα με περισσότερες και συγκεκριμένες λεπτομέρειες.

[δ] μέρος της Θεωρίας μου διά την στάκτη όπου γίνεται φως ή τον ιπτάμενον/τρεχούμενον/ροϊκόν Φοίνιξ [ εξού από το ροή/ρέει/ρουν οι λέξεις ray, run, rain, river κ.α. σε πολλές γλώσσες και παραφθορές γλωσσών] είναι ότι ο αδάμαντος/διαμάντι είναι ο καθαρότερος άνθρακας και ενώ οι επιστήμονες απορούν διατί γίνεται φως, ήδη έχω δώσει την απάντηση έτη πολλά πρίν, διά της θεωρίας των σκοτονίων και του αποκοιμισμένου φωτός όπου όλα έχουν σχέση με τις Ειδικές και Σχετικές Ταχύτητες και ότι τα πάντα εξαρτώντε, αναπαράγωντε και εξελίσσοντε βάσει των διαμείξεων/κόκτεΐλς και φορών Ταχύτητας = τα πάντα ταχύτητα εισίν. Ο αδάμαντος ή καθαρός άνθραξ φέρει 6 πρωτόνια, 6 ουδετερόνια και 6 ηλεκτρόνια, σε κάποιες περιπτώσεις έναν από αυτά γίνεται 7, ήτοι αντί 666 ο αριθμός 667. Εάν μετρήσετε με την Πυθαγόρεια αριθμοσοφία το όνομα Αδάμαντος σχυματίζει τον αριθμόν 667!

Και εάν αφαιρέσουμε έναν [1], προφανώς έναν από τα γράμματα άλφα της λέξεως και βάσει Ελληνικής Γλώσσας μάλλον το πρώτον τότε έχουμε την λέξη Δάμαντος = 666 [αυτός όπου δαμάζει ή δαμάζεται, ενώ Αδάμαντος το αντίστροφον, εξού και συνέδεσα τον Αντίχριστον με το όνομα Δάμαντος και δάμα σημαίνει γυναίκα, η συνοδός, η συντρόφισσα, ως να λέμε δάμα ανδρός = δαμανδρός όπως το man = wo/γο/γή+man διά αναπαραγωγή. Πρέπει να φανερώσω το μυστικόν ότι εις την χυμεία των στοιχείων δεν υπάρχει σταθερότητα απόλυτη σε υποσωματίδια/υποκυματίδια και άλλα εκεί μέσα ειδικά της αστροχυμειοβιολογίας οικοδομικά και εξελιγκτικά υλικά [από τα Μαθηματικά] ώστε οι ισχυρισμοί και παρατηρήσεις να διίσταντε και να μεταλλάσσοντε. Είναι η απτότερη παρατήρηση μαγείας ή κβάντομηχανικής/κβαντοδυναμικής ήτοι Φωροδεσμομηχανικής [ενέργειας σε δέσμες ταχύτητος, ειδικότητες και συνθέσεις ανά διάφορες ποσότητες, θερμότητες και άλλων χαρακτηριστικών αυτών των ταχυτήτων ενέργειας = συχνοτήτων ακτινοβολιών με πάσα άπειρη προδυνατή πιθανότητα/απειροπιθανότητα]. Εξού και ο φωσφόρος ενώ είναι 15, 15, 15, παρουσιάζεται και [ως σκεπτική και διαδραστική φωτογραφία] 15, 16, 15. Ασπούμε 666 + 666 [15 = 6, 15 = 6, 15 = 6] = 1332+2 [16 και 7, μεταξύ άλλων και = 23] = 1334/2=667 [πληθώρα μπορείτε να εύρετε άμα υπολογίσετε με διάφορους τρόπους σε σχέση με αυτά ή άλλα στοιχεία, καταδεικτικώς].

Το ότι ο φωσφόρος συμβολίζεται με το P «τυχαία» υποδεικνύει τις δύο αρχέγονες άκτιστες πρωταρχικές αρχές σχύματος/σχήματος: α) ευ+Θεία = ευθεία β) καμπύλη = κάμψη = καν άψη = καν άναμμα = έστω άναμμα αφού ασπούμε κανένας = καν+ένας = έστω ένας και όταν λέμε κανένας ενωμένη λέξη σημαίνει ούτε καν ένας = ούτε έστω ένας. Όλα τα άπειρα σχύματα/σχήματα παράγοντε από ευθείες και καμπύλες. Και ενώ το Ρ προέρχεται από την λέξη Ρhosphorus = Φωσφόρος, «τυχαία» πάλαι το Φ είναι καμπύλη και δη σε κύκλον και μία ευθεόαν ή και Δίρω [διπλόν αντιπρόσωπον και συνάμα κυκλοειδές ή συνένωση δύο ημικύκλιων, της καμπύλης = c όπου «τυχαία» εις τα αστροφυσικά μαθηματικά σημαίνει ταχύτητα, και του υ, ω, o, και όταν αναφέρετε το Αλφάβητον διαλογιστείτε όταν λέτε πι ρω = πιρώ ή πίρω και συνάμα με την έννοια πύρω ή πυρώ = πυρ+ω-μέγα! Πυρά, πίαρ = καϋμάκι ή αφρόγαλα ή έξαρση και ανάβρασμα ενέργεριας και άλλων λέξεων με βεβαιότητα εάν ψάξετε αρχαιολληνικόν λεξικόν, όλα συνδέοντε με Προεξίσωση Προαπειροπολυεξισώσεων!].

Γεν. 1,3καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. [ασπούμε φωσφορία, φωσφόρος, εωσφορία, εωσφόρος, εξού και λέγεται ότι Αληθής και όχι σφετεριστής και Άκτιστος Εωσφόρος Ο Άκτιστος Τριαδικός Θεός]

Γεν. 1,4 καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους. [ημέρα 24 ωρών με ήμισυ φως και ήμισυ σκότος και με ήμισυ φωτόνια και ήμισυ βασιλεία σκοτονίων, η ποσότητα του καθενός γενικός εις το Σύμπαν είναι τα χρώματα όπου βλέπουμε φωτός και σκότους. Διά να επισκιάσει το φως τα σκοτόνια πρέπει να είναι συγκεκριμένος αριθμός και έντασης φωτονίων παντός είδους ή μεγέθους λαγχαίνει να ισχύουν και ομοίως αντίστοιχα των σκοτονίων προς επισκίαση των φωτονίων σε άλλες περιοχές, βασικά συναρτήσεις/κοιναρτήσεις ποσοτήτων ή και ποσοτήτων ταχυτήτων κίνησης, εν έργω ή η εν ύπνω φωτός].

Γεν. 1,7 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα, καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ ὕδατος, ὃ ἦν ὑποκάτω τοῦ στερεώματος, καὶ ἀναμέσον τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπάνω τοῦ στερεώματος. [εδώ μεταξύ άλλων δηλώνεται ότι ευρισκόμαστε σ’ έναν κλοιόν ύδατος, μετά στερεώματος και ύστερα άλλου ύδατος όπου επάνω του ευρίσκεται στερέωμα, όπως αποδεικνύεται και από τους προγεγραμμένους εις το κείμενον της Γένεσις στίχων].

Γεν. 1,8 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα οὐρανόν. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν, καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα δευτέρα. [πολυδιφορούμενον νόημαν, ευκόλως το απορρίπτει κάποιος, η απορεί και μετά απορρίπτει, αφού η προσευχή Χριστού λέγει πάτερ ημών εν τοις ουρανοίς…, δηλαδή δεν είναι και εντός ύδατος ή εις την προσευχήν τοις ουρανοίς και όχι ουρανόν συνάμα εάν θέλετε, σημαίνει το πάν της ύπαρξης; Εκτός των άλλων στερέωμα είναι η σταθερή και αυτομάτως ανακυκλούμενη περιοχή με προσαρμογή καινούργιων υποσωματιδίων/υποκυματιδίων, έστω εάν άλλα εκτροχιάζοντε, φεύγουν και προσαρμόζοντε αλλού. Ήτοι στερέωμα είναι ο σταθερός χώρος, ενώ ο όρος καμπύλη του χώρου, μπορεί κάλλιστα να σημαίνει το ύδωρ ήτοι ασταθές χώρον!].

Πέτρες, στοιχεία, χυμείες φωσφόρου και άλλων στοιχείων ευρίσκοντε εις το μέσον, φλοιόν και με πηγή τον προστατευμένον πυρήνα με τηλαυγή έξαρση, εκτόνωση και εκτίναξη ακτινβολίας τα οποία καλούμε άστρα [σημείωσε ash = στάκτη = εις+τάκτη και ας/ες/ash+τάκτη, ασβολή, θρακιά = ανθρακιά = άνθραξ/άδραξ[αδράνεια = κάρβουνα και σκοτόνια = σε αδράνεια] = ashτρα και ashβολή = φαίνεται τι είναι τα άστρα = ας/ash+τρία/τρον και ασ/ash+βολή]. Επειδή η ακτινοβολία από τα υλικά εις τα άστρα είναι τέτοιας ασύλληπτης εκτόξευσης και επειδή η ακτινοβολία φέρει φυγόκεντρον, αντιβαρυτική τάση, όπως γνωρίζουμε διά την Θερμότητα, ο πυρήνας δεν υπερθερμαίνεται αλλά απεναντίας διά της εκτοξεύσεως ακτινοβολίας όπου εμείς καλούμε Ήλιον, ηλιοφάνεια, ραδιενέργεια, ακτινοβολία, εκτονώνεται [με εμετόν θερμότητος διά να μην εκραγεί, ήτοι αποσυμπίεση όπως σε ατμομηχανές και άλλες μηχανές ζέστης, όπως η ψύχρανση-ψυγείον ιδρώτα, υδρόψυκτα και αερόψυκτα αυτοκίνητα και άλλα τέτοια συνστήματα, συμπεριλαμβανομένου της τήξης των πάγων από την γήν-φύσιν αυτοματικά όποτε υπερθερμανθεί διά να μην βλαπτεί ανεπανόρθωτα ή υπερβολικά ή και εκραγεί, Θεωρία όπου δημοσίευσα με λεπτομέρειες παλαιότερα.

Τα άστρα είναι εκτόνωση υπερσυμπυκνωμένης ενέργειας [Μαύρων Τρυπών-Ποσότητας Πίσσας Κοιμισμένου Φωτός Σκοτονίων εις το κέντρον του σώματος τους ή εις την σκοτεινή πλευρά όπου εάν ευρεθούμε απέναντι από την σκοτεινή πλευρά δεν βλέπουμε το φως ακτινβολίας από την άλλη πλευρά αλλά το φαινόμενον όπου καλείται Μαύρη Τρύπα και Σκοτεινή Μάζα. Δηλαδή υπό έτερη και συνταυτόχρονη εξήγηση του στίχου Γένεσις 1,4 [14 = αριθμός λύτρωσης = 5, μεταξύ άλλων διαχωρισμός γενεών Έως Χριστού τρεις φορές 14 = 14Χ3=42 = 6 ή 42+24=66, ή πολλαπλάσια ψάξε, ή 84 ψάξε και διπλάσιον 168 ήτοι 24+144, και 14 = 5 = γενεές 555 = έκτος αριθμός = 5+5+5=15 συνσχέτισε με υποσωματίδια φωσφόρου και = 6, 5 = ανάποδον σχήμα 2 = 7 = 777 κ.α.] καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους. = Ήλιος/Άστρον από την μεν πλευρά σκότος από την δε πλευρά φως [είτε εν αλλάξ όπως η ημέρα γης λόγω περιφοράς και αυτοπεριφοράς] και όπως εις την Σελήνη σταθερά σκοτεινή και φωτεινή πλευρά [γυν/γυνή και γιάνγκ συνεχώς, όπου το καθένα γεννάει το έτερον μέσα του ως νεογέννητη κουκκίδα, ήτοι το φωτόνιον το σκοτόνιον και το σκοτόνιον το φωτόνιον, ο ήλιος το σκότος και το σκότος το φως.

Η δε περιφορά διαμοιράζει τις ώρες εις το μεν και δε, η Σελήνη στατικόν γυνή & γιάνγκ/ανήρ και ο Ήλιος σταθερός όπως η Σελήνη ενώ σε άλλες περιπτώσεις εναλλαγές σε χρόνους ασύλληπτους, ομοίως οι παλμοί και αναπνοές με κενά και επανερχόμενες στιγμές ζωής από το νεκρόν ή σταματημένον εις την εκπνοή στιγμιαία ήτοι στιγμιαίες εναλλάξ θανάτοι και αναστήσεις, ώστε κανέναν να μην επικρατεί εις βάρος του άλλου και δυσανάλογα και να γίνεται κατανοητόν με σαφήνεια μόνον από το Υπερασυνείδητον και Υπερπαρασυνείδητον και από το Υπερασυναίσθητον και το Υπερπαραασυναίσθητον [άλλωστε σε αυτά τα άρθρα φέρνουμε εις την επιφάνεια τα σκοτεινά μέρη των Υπερασυνείδητων και Υπερασυναίσθητων πλόκαμων της ενεργειακής ψυχολογίας των χυμειοβιολογικαστρονομικών συμβάντων συμπάντων σε κάθε μέρος ή μέγεθος ή στιγμή ή άλλον χρόνον όπου διεπισυμβαίνει, με υπομονή διαλογίστου το χωρίς συμπίεση και βία].

ατομικό βάρος 30,97376 amu [φωσφόρου] = 35, 35+53 αναγραμματιστί = 88. Παρατηρήστε  παρακάτω άλλους ενδεικτικούς αριθμούς διά το φωσφόρον, όπως 2. Λευκός φώσφορος β: Ο τύπου β λαμβάνεται δια ψύξεως του α τύπου στους -77° C [αριθμός συμβολικός και κυριολεκτικός διά συγχώρεση αδελφού εκ του Φωσφόρου Ιησού Χριστού] ή με άσκηση επ΄αυτού πίεσης 12.000 atm όπου και κρυσταλλοποιείται στο εξαγωγικό σύστημα.

Ο φωσφόρος^[1]ή φώσφορος (αγγλικά: phosphorus) είναι το αμέταλλο χημικό στοιχείο με χημικό σύμβολο P, ατομικό αριθμό 15 και ατομικό βάρος 30,97376 amu. Είναι χημικό στοιχείο που βρίσκεται σε δυο κύριες αλλομορφές, το λευκό φωσφόρο και τον ερυθρό φωσφόρο, αλλά εξαιτίας της μεγάλης του δραστικότητας, ο φωσφόρος δεν έχει βρεθεί ποτέ ως ελεύθερο χημικό στοιχείο στη Γη. Αντίθετα, ο φωσφόρος περιέχεται σε ορυκτά και σχεδόν πάντα βρίσκεται στην ανώτερη οξειδωτική βαθμίδα του, δηλαδή στην +5, σε ανόργανα φωσφορικά πετρώματα.

Όταν παράγεται στη στοιχειακή αλλομορφή του λευκού φωσφόρου εκπέμπει μια αχνή ανταύγεια κατά την έκθεσή του στο οξυγόνο, από όπου προέρχεται και η ονομασία του, που προήλθε από την ελληνική μυθολογία. Στα ελληνικά «φωσφόρος» σημαίνει «αυτός που φέρει φως», και αναφέρεται στον αυγερινό, δηλαδή στον πλανήτη Αφροδίτη (κατ’ άλλους στον Ερμή). Από τη λέξη φωσφόρος προέρχεται και ο όρος «φωσφορισμός», που σημαίνει την εκπομπή φωτός από ένα σώμα, μετά από το φωτισμό του για ένα χρονικό διάστημα, παρόλο που ενίοτε η λέξη αυτή αναφέρεται και σε περιπτώσεις της αυτοτελούς παραγωγής λάμψης. Ο φωσφορισμός από τον ίδιο το φωσφόρο συμβαίνει κατά την οξείδωση του λευκού φωσφόρου (αλλά όχι και του ερυθρού), μια διεργασία που έχει τον όρο «χημειοφωτισμός». Μαζί με το άζωτο (Ν), το αρσενικό (As), το αντιμόνιο (Sb) και το βισμούθιο (Bi), ο φωσφόρος ανήκει στην ομάδα του αζώτου η «πνικτογόνα», δηλαδή στην ομάδα 15 (πρώην V_A) του περιοδικού συστήματος.

Ο φωσφόρος είναι απαραίτητο χημικό στοιχείο για τη ζωή. Η φωσφορική ομάδα είναι συστατικό του DNA, του RNA και του ATP, και επίσης των φωσφολιπιδίων, από τα οποία σχηματίζονται οι κυτταρικές μεμβράνες. Δείχνοντας πόσο στενά συνδεδεμένος είναι ο φωσφόρος με τη ζωή, αυτό το χημικό στοιχείο απομονώθηκε για πρώτη φορά ανθρωπογενώς ως ελεύθερο χημικό στοιχείο από τα ανθρώπινα ούρα και η στάχτη οστών ήταν μια πρώιμη σημαντική πηγή φωσφόρου. Η χαμηλή συγκέντρωση φωσφορικών αποτελεί σημαντικό περιορισμό ανάπτυξης για κάποια υδάτινα οικοσυστήματα. Σε οικονομική κλίμακα η μεγάλη πλειοψηφία των φωσφορούχων ενώσεων καταναλώνονται ως λιπάσματα. Τα φωσφορούχα λιπάσματα χρειάζονται για να αναπληρώσουν το φωσφόρο που τα φυτά αφαιρούν από το έδαφος. Η ετήσια ζήτησή τους αυξάνει με διπλάσιο ρυθμό από την αντίστοιχη αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού^[2]. Άλλες εφαρμογές περιλαμβάνουν το ρόλο κάποιων οργανοφωσφορικών ενώσεων ως απορρυπαντικά, εντομοκτόνα και αέρια νεύρων^[3].

[Εικόνα Αναστάσεως Χριστού: Φωσφόρος Ιησούς Χριστός, Ανάσταση σκοτονίων σε φωτόνια = στάκτη Φοίνικα σε φως, σχήμα ωού, λευκόν χρώμα ένδυμα και ωόν Χριστού και σε άλλες εικόνες φοινικωτόν όπως της Εύας εις την εν λόγω εικόνα και ερυθρόν, εξού και βάψιμον ερυθρόν κόκκινον χρώμα τα ωά το Πάσχα της Αναστάσεως, το άλλον Πάσχα των Γεννών = Χριστούγεννα. Σχήματα και χρώματα όμοια/παρόμοια τα φοινίκια = εξού και το όνομα του δένδρου φοίνιξ και οι φοινικωτές σε είδος ντομάτες όπως τις λέμε εις την Κύπρον].

Το όνομα «φωσφόρος» στην Αρχαία Ελλάδα είχε δοθεί στον πλανήτη Αφροδίτη και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «φῶς» και «φέρω», που στα νεότερα ελληνικά μεταφράζεται περιφραστικά «αυτός που φέρει φως», δηλαδή «(μετα)φορέας φωτός»^[4]. Στην αρχαία εποχή δε γίνονταν διάκριση στον τονισμό και χρησιμοποιούνταν με όμοια σημασία και η λέξη «φώσφορος»^[5]. Στην Ελληνική Μυθολογία και παράδοση ο Αυγερινός είναι το «άστρο της αυγής» και ο Έσπερος ή Εσπερινός ή Αποσπερίτης ή Εωσφόρος είναι το «άστρο του δειλινού», αν και η τελευταία λέξη σταμάτησε να χρησιμοποιείται με αυτήν τη σημασία μετά την έλευση του Χριστιανισμού, επειδή ταυτίστηκε με τον διάβολο.

Σύμφωνα με το Oxford English Dictionary η σωστή ονομασία για το χημικό στοιχείο είναι η λατινική λέξη phosphorus.

Ο όρος «φωσφορώδες» αναφέρεται στην οξειδωτική βαθμίδα +3 του φωσφόρου, κατ’ αναλογία με τον όρο «θειώδες» του θείου (S), και ο όρος «φωσφορικό» αναφέρεται στην οξειδωτική βαθμίδα +5 του φωσφόρου, κατ’ αναλογία με τον όρο «θειικό». Ο όρος «φωσφίνη» αναφέρεται στην οξειδωτική βαθμίδα -3 του φωσφόρου.

Ιστορικό

Ανακαλύφθηκε το 1669 από τον αλχημιστή Μπραντ που αναζητώντας την φιλοσοφική λίθο έλαβε δια ξηράς απόσταξης από υπολείμματα ούρων, μια ουσία η οποία παρουσίαζε την περίεργη ιδιότητα να εκπέμπει φως στο σκοτάδι. Εξ αυτής ακριβώς της ιδιότητας την ονόμασε (φως+φέρον) φωσφόρο.
Αυτόν τον πρωτογενή τρόπο παρασκευής προσπάθησε να κρατήσει επτασφράγιστο μυστικό μέχρι που δεν άντεξε και ο ίδιος ο Μπραντ το εκμυστηρεύθηκε στον Κραφτ όπου και εκείνος με την σειρά του τελικά επέδειξε το “περίεργο” αυτό στοιχείο στην Αυλή του Βασιλέως της Αγγλίας Κάρολου τον Β΄ το 1677.
Παράλληλα όμως και ο Κούνκελ εργαζόμενος ανεξάρτητα παρήγαγε ίδια ουσία το 1676, ενώ ο Άγγλος φυσικός και χημικός Ρόμπερτ Μπόιλ μελέτησε τη νέα αυτή φωτοβόλο ουσία την οποία και ονόμασε noctiluca. Έτσι το σύνηθες πλέον όνομα που καθιερώθηκε τότε για το στοιχείο αυτό ήταν ο αγγλικός φωσφόρος ή φωσφόρος του Μπόιλ σε διάκριση από τον φωσφόρο της Μπολόνιας ή Βολωνίας που ήταν θειούχο βάριο με κάποιες άλλες προσμίξεις που εξέπεμπε όμως φως μόνο μετά από έκθεση στον Ήλιο.
Ένα αιώνα αργότερα το 1770 ο Γκαν (Johan Gottlieb Gahn) ανακάλυψε ότι το κυριότερο στοιχείο των οστών είναι το φωσφορικό ασβέστιο και ο Σέελε (Carl Wilhelm Scheele) εξ αυτού καταφέρνει το 1777 να κατασκευάσει φωσφόρο από την τέφρα οστών. Το ίδιο δε έτος ο Λαβουαζιέ διαπιστώνει και την πραγματική φύση του φωσφόρου ως χημικό στοιχείο όπου και μελέτησε τις ιδιότητές του.

Προέλευση

Ο φωσφόρος δεν απαντάται ελεύθερος στη φύση αλλά μόνο ενωμένος με άλλα στοιχεία. Το κυριότερο ορυκτό του είναι ο απατίτης που αποτελείται από φωσφορικό ασβέστιο συγκρυσταλλωμένο με φθοριούχο ή χλωριούχο ασβέστιο επονομαζόμενος χλωραπατίτης. Ο λεγόμενος φωσφορίτης είναι στην πραγματικότητα προϊόν αποσάθρωσης του απατίτη (φωσφορικό ασβέστιο). Άλλα ορυκτά του φωσφόρου είναι: ο μοναζίτης (πρόκειται για φωσφορικό άλας μετάλλων σπανίων γαιών), ο βιβιανίτης (φωσφορικός δισθενής σίδηρος) κ.ά. Ειδικότερα όμως ο φώσφορος αποτελεί βασικό συστατικό των φυτικών και ζωικών κυττάρων. Απαντάται ιδίως στα οστά, τα ούρα, τα νεύρα, στους μυς, στον εγκέφαλο, στο νωτιαίο μυελό, στα αυγά, στους σπόρους κ.λπ. Η συνήθης μορφή με την οποία βρίσκεται στον οργανισμό είναι η λεκιθίνη (ένας μικτός οργανικός εστέρας γλυκερίνης με φωσφορικό οξύ). Κατά την πορεία του μεταβολισμού οι λεκιθίνες διασπώνται και το φωσφορικό οξύ αποβάλλεται δια των νεφρών μαζί με τα ούρα. Επειδή δε το στοιχείο αυτό θεωρείται απαραίτητο στην ανάπτυξη του οργανισμού, θα πρέπει οι απώλειές του να αναπληρώνονται με λήψη φωσφορούχων τροφών. Τα φυτά λαμβάνουν το στοιχείο αυτό από το έδαφος (φωσφορικό ασβέστιο) που είναι διαλυτό στο νερό περιέχοντας ανθρακικό οξύ. Στα οστά ο φώσφορος βρίσκεται σε αναλογία 12% ως φωσφορικό ασβέστιο και γι’ αυτό αποτελούσαν παλαιότερα την μοναδική πηγή παρασκευής του.

Παρασκευή

Πρώτη παρασκευή φωσφόρου ήταν η αποτέφρωση οστών. Ο λαμβανόμενος οστεάνθρακας χρησιμοποιείτο ως αποχρωστικό μέσο στη βιομηχανία σακχάρεως. Η τέφρα αυτή των οστών που περιείχε 80% φωσφορικό ασβέστιο και μικρότερα ποσά ανθρακικού και φθοριούχου ασβεστίου, προσβαλλόταν από πυκνό και θερμό θειικό οξύ και το δε ελευθερούμενο φωσφορικό οξύ θερμαινόταν σε κλειστά αποστακτικά κεράτια σε ανάμιξη με κωκ οπότε και σχηματιζόταν φώσφορος, ο οποίος και αποσταζόταν.
Σήμερα όμως ο φώσφορος παρασκευάζεται κατά μέθοδο που ανακαλύφθηκε το 1829 από τον Φρήντριχ Βέλερ (Friedrich Wöhler) με άμεση αναγωγή του φωσφορικού ασβεστίου υπό άνθρακα με την παρουσία και διοξειδίου του πυριτίου, με την επίδραση του οποίου ελευθερώνεται πεντοξείδιο του φωσφόρου το οποίο στη συνέχεια ανάγεται υπό άνθρακα σε φωσφόρο.

Ca₃(PO₄)₂ + 3SiO₂ = 3CaSiO₃ + P₂O₅

P₂O₅ +5C = 2P + 5CO

Η μέθοδος αυτή απαιτεί υψηλή θερμοκρασία γι’ αυτό και κατέστη δυνατή η εφαρμογή της μετά την εμφάνιση των ηλεκτρικών καμίνων που σήμερα λειτουργούν με βολταϊκό τόξο κονιοποιουμένου μίγματος φωσφορικού ασβεστίου (φωσφορίτη ή απατίτη) μαζί με κωκ σε θερμοκρασία περίπου 1500 βαθμούς Κελσίου. Το σχηματιζόμενο έτσι πυριτικό ασβέστιο σχηματίζει σε τέτοια θερμοκρασία τήγμα που απομακρύνεται από υφιστάμενη έξοδο στη βάση της καμίνου. Η δε κατανάλωση ρεύματος φθάνει τις 5Wh ανά kgr παραγόμενου φωσφόρου. Η μέθοδος αυτή ονομάζεται μέθοδος Βέλερ.

Ιδιότητες – Είδη

Ο φωσφόρος εμφανίζεται με πολλές αλλοτροπικές μορφές των οποίων βασικότερες είναι ο λευκός φωσφόρος, ο ερυθρός φωσφόρος, ο πορφυρούς φωσφόρος και ο μεταλλικός φωσφόρος. Οι τέσσερις αυτές μορφές παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές τόσο στις φυσικές όσο και στις χημικές ιδιότητες. Όλες δε οι άλλες μορφές του, αποτελούν (θεωρούνται) παραλλαγές των τεσσάρων βασικών μορφών.

• Πολλοί θεωρούν τον πορφυρούν παραλλαγή του ερυθρού θεωρώντας έτσι τρεις βασικές μορφές.

Λευκός φωσφόρος

Ο λευκός φώσφορος είναι σώμα λευκό που μοιάζει με το κερί. Εκτεθειμένος στον Ήλιο καθίσταται κίτρινος. Λαμβάνεται κατά τη συνήθη παρασκευή του φωσφόρου. Διακρίνεται σε δύο τύπους: α και β.

1. Λευκός φώσφοροςα: Ειδικό βάρος: 1,83 Σημείο τήξης: 44,1, Σημείο ζέσεως: 287° C περίπου (σε απουσία αέρος ή οξυγόνου). Είναι σώμα μαλακό που μπορεί εύκολα να κοπεί με μαχαίρι. Σε θερμοκρασίες κατώτερες των 5° C γίνεται στιλπνός και κρυσταλλικός. Διαλύεται ελάχιστα στο νερό (ενα προς 300.000 μέρη νερού), πολύ όμως εύκολα σε οργανικούς διαλύτες και ιδίως σε διθειάνθρακα σε αναλογία 9:1, μέχρι ακόμη και σε ελαιόλαδο. Από την εξάτμιση των διθειανθρακικών διαλυμάτων του “φωσφόρου α” λαμβάνεται αυτός σε κρυσταλλική μορφή (ρομβικά δεκάεδρα).
2. Λευκός φώσφοροςβ: Ο τύπου β λαμβάνεται δια ψύξεως του α τύπου στους -77° C ή με άσκηση επ΄αυτού πίεσης 12.000 atm όπου και κρυσταλλοποιείται στο εξαγωγικό σύστημα.

Ερυθρός φωσφόρος

Ο ερυθρός φωσφόρος είναι ένα ερυθροϊώδες μικροκρυσταλλικό στερεό με Ειδικό βάρος: 2,1, Σημείο τήξεως 500-600° C. Λαμβάνεται με πύρωση του λευκού για λίγες ώρες στους 240° C σε αδρανή ατμόσφαιρα (αζώτου). Το σημείο μετατροπής του είναι μεταξύ 230-250° C ενώ σε μεγαλύτερη θερμοκρασία το φαινόμενο αυτό γίνεται αντιστρεπτό. Ατμοί ερυθρού φωσφόρου αν ψυχθούν αποθέτουν λευκό φώσφορο. Η αντίδραση μετατροπής του λευκού σε ερυθρό είναι εξώθερμη παρουσιάζοντας έκλυση 3,7 χιλιοθερμίδες ανά γραμμομόριο.

Πορφυρός φωσφόρος

Ο πορφυρός φωσφόρος λαμβάνεται υπό μορφή άμορφης πορφυράς σκόνης με Ειδικό βάρος: 1,87, δια βρασμού διαλύματος 10% λευκού φωσφόρου σε τριβρωμίδιο του φωσφόρου επί 10 ώρες περίπου, ή διά θερμάνσεως του τριβρωμιδίου με υδράργυρο στους 240° C. Είναι περισσότερος δραστικός από τον ερυθρό, διαφέρει δε από το λευκό στο ότι οξειδώνεται βραδύτερα στον αέρα και δεν παρουσιάζει τοξικές ιδιότητες. Διαλύεται στα αλκάλια με έκλυση φωσφίνης. Στο μόριο του πορφυρού φωσφόρου αποδίδεται ο τύπος Ρ₂.

Μεταλλικός φωσφόρος

Ο Μεταλλικός φωσφόρος ή μέλας φωσφόρος είναι η τέταρτη αλλοτροπική μορφή του φωσφόρου που όπως ο λευκός έτσι και ο μεταλλικός εμφανίζεται υπό δύο μορφές α και β μεταλλικός φωσφόρος.

1. Μεταλλικός φωσφόροςα: Ο τύπου α μεταλλικός λαμβάνεται με θέρμανση του ερυθρού στους 530° C ή με διάλυση λευκού φωσφόρου σε μόλυβδο στους 400° C μέσα σε κλειστό σωλήνα και μετά την κρυστάλλωση του μίγματος διάλυσης του μολύβδου σε αραιό νιτρικό οξύ. Είναι σώμα κρυσταλλικό σε μονοκλινικούς ή ρομβοεδρικούς κρυστάλλους με Ειδικό βάρος: 2,32. Κατά την εξάχνωσή του δεν οξειδώνεται. Είναι ηλεκτρομονωτικό.
2. Μεταλλικός φωσφόροςβ: Ο τύπου β μεταλλικός λαμβάνεται από τον λευκό φωσφόρο με θέρμανση στους 200° C και υπό πίεση 12.000 atm. Είναι σώμα κρυσταλλικό με Ειδικό βάρος: 2,7 και Σημείο τήξεως 587,5° C. Παρουσιάζει λίαν σταθερή μορφή και δεν αναφλέγεται στον αέρα ακόμη και αν θερμανθεί στους 400° C. Είναι καλός αγωγός του ηλεκτρισμού.

Εφαρμογές

Ο φωσφόρος χρησιμοποιείται κυρίως στη βιομηχανία πυρείων (σπίρτων), στη μεταλλουργία για την παρασκευή φωσφορούχων ορειχάλκων, στη βιομηχανία χημικών προϊόντων για την παρασκευή πεντοξειδίου, πεντοχλωριδίου και τριχλωριδίου του φωσφόρου κυρίως ως μυοκτόνο, στη βιομηχανία όπλων για την κατασκευή εμπρηστικών βομβών αλλά και στη βιομηχανία χρωμάτων. Ο φωσφόρος ενώνεται άμεσα ή έμμεσα με μεγάλο αριθμό χημικών στοιχείων (με μέταλλα ή αμέταλλα).

Παράγωγα

Σπουδαιότερες χημικές ενώσεις του Φωσφόρου είναι:

1. Τααλογονίδια του φωσφόρου (PX₃ και PX₅, όπου X αλογόνο).
2. Οιφωσφίνες (PR₃, όπου R μονοσθενής οργανική ρίζα ή υδρογόνο).
3. Ταφωσφοράνια (PR₅, όπου R μονοσθενής οργανική ρίζα ή υδρογόνο).
4. Ταοξείδια του φωσφόρου (P_xO_y).
5. Ταυποφωσφορώδη οξέα (το υποφωσφορώδες οξύ έχει χημικό τύπο H₃PO₂, ενώ με αντικατάσταση στον τύπο ενός ή δύο ατόμων υδρογόνου από οργανική ρίζα (R), παράγονται τα οργανοϋποφωσφορώδη οξέα).
6. Ταφωσφορώδη οξέα ή ορθοφωσφορώδη οξέα (το φωσφορώδες οξύ έχει χημικό τύπο H₃PO₃, ενώ με αντικατάσταση στον τύπο ενός ατόμου υδρογόνου ή και ενός υδροξυλίου από οργανική ρίζα (R), παράγονται τα οργανοφωσφορώδη οξέα).
7. Ταφωσφορικά οξέα ή ορθοφωσφορρικά οξέα [το φωσφορικό οξύ έχει χημικό τύπο H₃PO₄, ενώ με αντικατάσταση στον τύπο ενός ή δύο (2) υδροξυλίων από οργανική ρίζα (R), παράγονται τα οργανοφωσφικά οξέα ].
8. Ταπυροφωσφορικό οξέα [το πυροφωσφορικό οξύ έχει χημικό τύπο H₄P₂O₇, ενώ με αντικατάσταση στον τύπο έως και τριών (3) υδροξυλίων από οργανική ρίζα (R), παράγονται τα οργανοπυροφωσφικά οξέα ].
9. Τατριφωσφορικό οξέα [το τριφωσφορικό οξύ έχει χημικό τύπο H₅P₃O₁₀, ενώ με αντικατάσταση στον τύπο έως και τεσσάρων (4) υδροξυλίων από οργανική ρίζα (R), παράγονται τα οργανοτριφωσφικά οξέα ].
10. Ταμεταφωσφορικά οξέα [τα μεταφωσφορικά οξέα έχουν χημικό τύπο (HPO₃)_n, όπου n = 3 ή 4, ενώ με αντικατάσταση στον τύπο ενός έως και n-1 υδροξυλίων από οργανική ρίζα (R), παράγονται τα οργανομεταφωσφορικά οξέα ].
11. Τα παραπάνω οξέα, ανόργανα και οργανικά, παράγουν τους αντίστοιχουςεστέρες.
12. Τασουλφίδια του φωσφόρου (P_xS_y).

Παραπομπές και σημειώσεις

1. ↑Σημείωση: Η λέξη ταυτίστηκε για από αρκετούς και για κάποιο χρονικό διάστημα με την έννοια του διαβόλου και γι’ αυτό προτιμήθηκε η ονομασία φώσφορος, για λόγους διαχωρισμού. Τα σύγχρονα ελληνόφωνα εγχειρίδια χημείας, σχεδόν αποκλειστικά, αναφέρουν το χημικό στοιχείο ως φωσφόρος και όχι ως φώσφορος, άσχετα πιο είναι ορθότερο.
2. ↑Philpott, Tom (March–April 2013). “You Need Phosphorus to Live—and We’re Running Out”. Mother Jones.
3. ↑Herbert Diskowski, Thomas Hofmann “Phosphorus” in Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry 2005, Wiley-VCH, Weinheim. doi:10.1002/14356007.a19_505
4. ↑Parkes & Mellor 1939, p. 717
5. ↑Parkes and Mellor, p. 717.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%89%CF%83%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82

Παναγιώτης Δίας