Μέσα στην “Αυτοκρατορία των Ταρτάρων”, η συνωμοσια της Αρχιτεκτονικής

ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΝΕΑ , Kαναμε μια μεταφραση σε αρθρο του Bloομberg με σκοπο να σας κανουμε γνωστη την θεωρεια συνωμοσιας περι Αυτοκρατορια των Ταρταρων η την συνωμοσια της Αρχιτεκτονικης, το οτι μεταφρασαμε το αρθρο ΔΕΝ σημαινει οτι συμφωνουμε με της θεσεις του , το υφος του και υπολοιπες πληροφοριες του !Εμεις οφειλουμε να φερουμε ολες της γωνιες και αποψεις σε αυτο το θεμα και θα το κανουμε με συνεχομενα αρθρα !

Σε βίντεο στο YouTube και σε πίνακες του Reddit, οι οπαδοί μιας παράξενης θεωρίας συνωμοσίας υποστηρίζουν ότι όλα όσα γνωρίζετε για την ιστορία της αρχιτεκτονικής είναι λάθος.

Το 1908, ο αρχιτέκτονας Ernest Flagg ολοκλήρωσε το κτίριο Singer στο Lower Manhattan, ένα εντυπωσιακό κτίριο Beaux-Arts που κατασκευάστηκε για την εταιρεία ραπτομηχανών Singer. Από μια ευρεία βάση, υψωνόταν ένας λεπτός πύργος 27 ορόφων, που στεφανωνόταν από μια μανσαρική στέγη και ένα λεπτεπίλεπτο πυργίσκο με φανάρι.

Κάθε ίντσα έσταζε από πολυτελείς λεπτομέρειες μέσα και έξω: θολωτές στέγες, μαρμάρινες κολόνες με χάλκινα τελειώματα, παράθυρα με σπειροειδή αυλάκωση. Το λόμπι λέγεται ότι είχε μια “ουράνια ακτινοβολία”. Ένα βιβλίο γράφτηκε μόνο για την κατασκευή του. Για ένα χρόνο, ήταν το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο με ύψος 612 πόδια, και ένα διάσημο ορόσημο για δεκαετίες μετά από αυτό.

Αλλά όχι για πολύ ακόμα. Παρά το μεγάλο του ύψος, ο λεπτός σαν μολύβι πύργος δεν διέθετε χώρους γραφείων. Στη δεκαετία του 1960 η εταιρεία πούλησε την περίτεχνη έδρα της- η κατεδάφιση προχώρησε το 1967. Είναι το ψηλότερο κτίριο που κατεδαφίστηκε ποτέ ειρηνικά.

Κτίριο Singer

Από κάθε άποψη, πρόκειται για μια φανταστική ιστορία: Κάποτε το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο και σύμβολο της Νέας Υόρκης, γκρεμίστηκε μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίες.

Για κάποιους, είναι πολύ φανταστική για να την πιστέψουν … ή ίσως όχι αρκετά φανταστική. Μια αφοσιωμένη ομάδα YouTubers και Reddit posters βλέπουν το Singer Building και αμέτρητα άλλα πεταμένα προ-μοντέρνα κάλλη και σωζόμενα Beaux-Arts ορόσημα ως αντικείμενα ενός πολιτισμού που εκτεινόταν σε όλο τον κόσμο και ονομαζόταν Ταρταρική Αυτοκρατορία, η οποία με κάποιο τρόπο διαγράφηκε από τα βιβλία της ιστορίας. Οι οπαδοί αυτής της θεωρίας πιστεύουν ότι τα κτίρια αυτά είναι τα κλειδιά ενός κρυμμένου παρελθόντος, που αποκρύφτηκε κρυφά από κακόβουλους παράγοντες.

Ποιοι; Γιατί; Για ποιο σκοπό; Όπως και σε πολλές άλλες, πιο προβεβλημένες θεωρίες συνωμοσίας, αυτή η μπαρόκ φαντασίωση δεν προσφέρει πολλά πρακτικά στοιχεία, λογική ή αποδείξεις. Αλλά εδράζεται σε κάποιες πραγματικές ανησυχίες, δείχνοντας προς τις αλλαγές που επιφέρει ο σύγχρονος κόσμος γενικά και η σύγχρονη αρχιτεκτονική ειδικά – και απορρίπτοντας και τα δύο.

Η Ταρταρία ανεβαίνει

Περιεχόμενο με θέμα την ταρτάρια παράγεται για βίντεο στο YouTube, τα οποία επιλέγονται στο Reddit. Το υποεπίπεδο r/Tartarianarchitecture, το οποίο ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2018, έχει 3.300 μέλη, αν και δεν φαίνονται όλοι όσοι δημοσιεύουν και σχολιάζουν να είναι πραγματικά πιστοί. Ένα μεγαλύτερο και πιο γενικό υποκατάστημα που εμφανίστηκε περίπου την ίδια εποχή, το r/Tartaria, έχει 8.700 μέλη. Όσον αφορά τις θεωρίες συνωμοσίας, η Tartaria παραμένει άγνωστη- ο χρήστης του Twitter @cinemashoebox την έφερε στην προσοχή πολλών ανθρώπων πέρυσι με αυτό το νήμα, και ο συγγραφέας ψευδοεπιστημών-διαψεύσεων Brian Dunning αφιέρωσε πρόσφατα ένα επεισόδιο του podcast του, Skeptoid, στη θεωρία της Tartaria, η οποία φαίνεται να εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2016 και το 2017.

Η ιστορία των Ταρταρίων δεν σχετίζεται άμεσα με τη συμμορία σατανιστών-παιδόφιλων που συλλέγει αδρενοχρώματα και βρίσκεται στην καρδιά του QAnon. Αλλά μοιράζεται μερικά από αυτά που ο Peter Ditto, κοινωνικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια-Ιρβάιν που ειδικεύεται στις θεωρίες συνωμοσίας, αποκαλεί “ποιότητα καφετέριας” του QAnon:” Δεν υπάρχει συνολική αφήγηση ή ενιαία συγγραφική φωνή που να ερμηνεύει τα γεγονότα. Είναι απλώς μια πλημμυρίδα παράξενων εικασιών- οι οπαδοί μπορούν να επιλέξουν ποια στοιχεία θέλουν να υπογράψουν.

Η συνολική υπόθεση είναι μια εναλλακτική ιστορία. Μια τεράστια, τεχνολογικά προηγμένη “ταταρική” αυτοκρατορία, που προέρχεται από τη βόρεια-κεντρική Ασία ή κάπου εκεί, είτε επηρέασε είτε έχτισε τεράστιες πόλεις και υποδομές σε όλο τον κόσμο. (Η Ταρταρία, ή Ταρτάρια, αν και ποτέ δεν αποτέλεσε μια συνεκτική αυτοκρατορία, ήταν πράγματι ένας γενικός όρος για τη βόρεια-κεντρική Ασία). Είτε μέσω ενός ξαφνικού κατακλυσμού είτε μέσω μιας σταθερής ανταγωνιστικής παρακμής – και ίσως μόλις πριν από 100 χρόνια – η Ταρταρία έπεσε. Τα σπουδαία κτίριά της θάφτηκαν και η ιστορία της σβήστηκε. Μετά από αυτή τη “μεγάλη επαναφορά”, τα ελάχιστα σωζόμενα δείγματα ταταρικής αρχιτεκτονικής αναπαρήχθησαν ψευδώς ως έργο σύγχρονων οικοδόμων που δεν θα μπορούσαν ποτέ να εκτελέσουν κτίρια τέτοιας χάρης και ομορφιάς και τα υπέβαλαν σε αδέξιες μετατροπές.

“Νομίζω ότι ήταν ένας παγκόσμιος πολιτισμός”, λέει ο Joachim Skaar, ένας 26χρονος Νορβηγός που διευθύνει το κανάλι The Tartarian Meltdown στο YouTube. “Όλα βασίζονταν στην ενότητα, την ενότητα, την ειρήνη, την αγάπη και την αρμονία, κάτι που δεν βλέπουμε στη σημερινή κοινωνία”.

Υπάρχει και ένας αρχοπαραδοσιακός  χαρακτήρας που υπάρχει στη θεωρία. Τα προ-μοντέρνα κτίρια που τιμούμε μερικές φορές λέγεται ότι είναι ηλικίας άνω των 1.000 ετών. “Οι ίδιοι άνθρωποι που έχτισαν το Καπιτώλιο στην Ουάσινγκτον έχτισαν τις πυραμίδες στην Αίγυπτο”, λέει ο Skaar.

Ο Skaar, ο οποίος εργάζεται ως υδραυλικός, δεν είναι ούτε αρχιτέκτονας ούτε ιστορικός, αλλά έχει ισχυρές απόψεις και για τους δύο κλάδους. “Έχουμε δύο πολύ διαφορετικούς τύπους αρχιτεκτονικής”, λέει. Υπάρχει η μοντέρνα αρχιτεκτονική “με το όνομα μπρουταλισμός”, την οποία περιγράφει ως “τετράγωνα τσιμεντένια κουτιά που έχουν σχεδιαστεί για να παράγονται πολύ γρήγορα, πολύ φθηνά και πολύ αποτελεσματικά”.

Και έπειτα υπάρχει η ταταρική αρχιτεκτονική, μια ετικέτα που εφαρμόζεται σε οτιδήποτε είναι ιδιαίτερα περίτεχνο και προ-μοντέρνο, περιλαμβάνοντας πολλά δυτικά στυλ: Κλασική, Beaux-Arts, Δεύτερη Αυτοκρατορία. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης μερικές φορές για ορισμένες μη δυτικές κατασκευές, όπως το Ταζ Μαχάλ. Οι κατασκευές που φαίνονται γεωγραφικά ή πολιτισμικά αποπροσανατολισμένες, όπως τα εμπορικά κτίρια Beaux-Arts στη συνοικία Bund της Σαγκάης, είναι ιδιαίτερα ελκυστικές για αυτή τη θεωρία, όπως και εκείνες που είναι εντυπωσιακά ογκώδεις, όπως οι πυραμίδες της Αιγύπτου ή το Σινικό Τείχος της Κίνας (που χτίστηκε, σύμφωνα με τη θεωρία, από τους Ταρτάρους για να κρατήσουν τους Κινέζους έξω). Οπουδήποτε υπάρχει ένα αντιληπτό κενό μεταξύ της εκλεπτυσμένης χειροτεχνίας ενός παλιού κτιρίου και της “πρωτόγονης” τεχνολογίας των ανθρώπων της εποχής των αλόγων και των αμαξιδίων που το έχτιζαν, δημιουργείται χώρος για ταταρτικές εικασίες.

Οι αμερικανικές πόλεις του 19ου αιώνα είναι συχνά πλούσιες σε ταταρτικές οικειοποιήσεις, ιδίως οι νεαροί οικισμοί της Δύσης, όταν οι μεγάλες δημόσιες δομές έμοιαζαν να αναδύονται μέσα από την ερημιά, περιτριγυρισμένες από ξύλινες καλύβες και λασπωμένους δρόμους. Τα κτίρια του πολιτειακού καπιτωλίου και τα δημαρχεία των πόλεων χαρακτηρίζονται συχνά ως παλάτια της αρχαίας Ταρταρίας και όχι ως δημοτικά κτίρια της Χρυσής Εποχής. (Αυτές οι φωτογραφίες του Καπιτωλίου της Πολιτείας της Αϊόβα στο Ντε Μόιν υπογραμμίζουν την αντίθεση που επισημαίνουν οι θεωρητικοί της Ταρταρίας).

Ο ταταρικός περίγυρος είναι ένα έντονα οπτικό μέσο, που ασχολείται με το ριφιφί σε φωτογραφίες και χάρτες, διαλέγοντας προφανείς ανακολουθίες και κάνοντας εφάπαξ εικασίες αντί να συνθέτουν ολοκληρωμένα χρονολόγια. Η θεωρία είναι αξιοσημείωτα φτωχή σε συλλογισμούς σχετικά με το γιατί και πώς επιχειρήθηκε η μεγαλύτερη συγκάλυψη στην ιστορία, αλλά προσφέρει μερικές επιλογές για το πώς διαγράφηκαν τα Ταρτάρια και διαδόθηκε η μεγάλη επαναφορά. Πολλοί λένε ότι μια αποκαλυπτική πλημμύρα λάσπης έθαψε τα σπουδαία κτίριά της- ορισμένοι προτείνουν τη χρήση όπλων υψηλής τεχνολογίας για την τακτική αφαίρεση των ταταριανών υποδομών. Ένα σταθερό θέμα είναι ότι ο πόλεμος είναι ένα συχνά χρησιμοποιούμενο πρόσχημα για την εξάλειψη των επιζώντων ιχνών του πολιτισμού της Ταρταρίας, με τους δύο παγκόσμιους πολέμους του 20ού αιώνα να ολοκληρώνουν το έργο που μπορεί να είχε ξεκινήσει με την εισβολή του Ναπολέοντα στη Ρωσία.

Παρά το ενδιαφέρον τους για την αρχιτεκτονική, οι περισσότεροι θεωρητικοί των Ταρταρίων δεν φαίνεται να έχουν οικοδομικό υπόβαθρο: Πολλά από τα πιο εύκολα αντικρουόμενα επιχειρήματα πηγάζουν από πολύ βασικές παρεξηγήσεις του τρόπου λειτουργίας του δομημένου περιβάλλοντος, καθώς και από ευρύτερη σύγχυση σχετικά με τη λειτουργία των κτιρίων στην οικονομία και τον πολιτισμό. Μια πληθώρα αφισών φαίνεται να είναι πεπεισμένη ότι τα παράθυρα υπογείου σε παλαιότερα κτίρια, για παράδειγμα, είναι απόδειξη ότι το κτίριο είχε “πλημμυρίσει από λάσπη” και ότι το υπόλοιπο κτίριο είναι στην πραγματικότητα θαμμένο βαθιά κάτω από το έδαφος. Μερικές φορές αυτό θα προκαλέσει κάποια σκεπτικιστική αντίδραση (“Νομίζω ότι δεν είχαν φώτα στο υπόγειο, οπότε έχτισαν παράθυρα γι’ αυτά;” ήταν ο τρόπος με τον οποίο απάντησε ένας αναρτών), αλλά αυτό είναι περισσότερο η εξαίρεση παρά ο κανόνας.

“Βλέπεις αυτούς τους κεφαλαιώδεις θόλους σε όλο τον κόσμο, πράγμα που για μένα αποδεικνύει ότι οι ίδιοι άνθρωποι έχτισαν παντού”.

Ομοίως, η αντίληψή τους για το ιστορικό κόστος εργασίας και υλικών είναι σαθρή. Πριν από τη Βιομηχανική Επανάσταση, η εργασία ήταν φτηνή, οπότε η πληρωμή τεχνιτών για να σμιλεύουν περίτεχνη τοιχοποιία -ακόμη και για σχετικά ταπεινές κατασκευές- δεν ήταν το μεγάλο κόστος που φαίνεται σήμερα, όταν οι τιμές της εργασίας είναι υψηλότερες και ο εργοστασιακός χάλυβας, το σκυρόδεμα και το γυαλί είναι φτηνά- γι’ αυτό βλέπουμε τόσα πολλά από αυτά τα υλικά στα κτίρια σήμερα και πολύ λιγότερα φιλιγκράτα τερακότα. Μια από τις πιο επίμονες αρνήσεις στους ταταρικούς κύκλους είναι ότι δημόσια κτίρια όπως τα σχολεία και τα ταχυδρομεία χτίστηκαν ποτέ με μνημειακές αναλογίες και κομψή αισθητική. Χλευάζουν για παράδειγμα τα κτίρια της Δεύτερης Αυτοκρατορίας που ήταν σαν τούρτα γάμου και σχεδιάστηκαν από τον Alfred Mullett μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. “Πόσα γραμματόσημα πουλήσατε για να χτίσετε μόνοι σας ένα τέτοιο ταχυδρομείο;”, λέει ο δημοφιλής ταταρτάρος YouTuber JonLevi σε ένα από τα βίντεό του. “Απολύτως γελοίο. Το ταχυδρομείο πάντα αγωνιζόταν”. (Έχει περισσότερους από 100.000 συνδρομητές).

Ένα μέρος αυτής της σύγχυσης οφείλεται στην έλλειψη εξοικείωσης: Louis, για παράδειγμα, ήταν ένα τεράστιο ομοσπονδιακό έργο, που χτίστηκε για να επεξεργάζεται την αλληλογραφία 10 πολιτειών και τεσσάρων αμερικανικών εδαφών, και όχι μια ταχυδρομική αποθήκη της γειτονιάς. Αλλά πέρα από αυτό, υπάρχει μια ευρύτερη άρνηση να πιστέψουμε ότι η δημόσια αρχιτεκτονική θα μπορούσε ποτέ να έχει κατασκευαστεί σε μια ατμόσφαιρα γενναιοδωρίας και αφθονίας. Αυτό αντανακλάται από την έκπληξή τους για τους μεγαλοπρεπείς προθάλαμους διπλού ύψους και τις τοξωτές πόρτες των παλαιών κτιρίων, τα οποία βλέπουν ως τεχνουργήματα που δεν προορίζονται για εμάς. (Ορισμένοι θεωρητικοί υποθέτουν ότι οι αρχαίοι Ταρταριανοί ήταν γίγαντες.) Η ταταρική κοινότητα φαίνεται να έχει εσωτερικεύσει την προτίμηση της σημερινής εποχής στη λιτότητα του δημόσιου τομέα και τη συνακόλουθη αισθητική, την οποία απεχθάνονται, περισσότερο απ’ ό,τι συνειδητοποιούν.

Στον πυρήνα της, η θεωρία αντανακλά τον φόβο για το πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα. Καθώς κοιτάζουν τα σημερινά αστικά τοπία, οι πιστοί της Ταρταρίας βλέπουν ένα απόκοσμο και αποξενωτικό μέρος, γεμάτο με αφηρημένους μονόλιθους που προέκυψαν από το πουθενά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι επιφυλακτικοί απέναντι στην ταχεία άνοδο και ανάπτυξη των ΗΠΑ και ακόμη πιο καχύποπτοι απέναντι στο πόσο γρήγορα ο μοντερνισμός κυριάρχησε στο τοπίο. Μια αγαπημένη μελέτη περίπτωσης, χρήσιμη για την απεικόνιση αυτού του αισθητικού μαστιγίου, είναι το μεγάλο θολωτό ομοσπονδιακό κτίριο Henry Ives Cobb του Σικάγο, που χτίστηκε το 1905. Όπως και το Singer Building, κατεδαφίστηκε μετά από μόλις 60 χρόνια για χάρη ενός παγωμένου μαύρου πύργου Mies van Der Rohe.

Από μια άποψη, η θεωρία των Ταρταρίων είναι σωστή: Με τη μοντέρνα αρχιτεκτονική, μια επαναστατική νέα συναίνεση για το πώς πρέπει να μοιάζει και να λειτουργεί το δομημένο περιβάλλον επικράτησε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, που συμπίπτει βολικά με τους παγκόσμιους πολέμους, τους οποίους οι θεωρητικοί θεωρούν ως το τέλος της επιρροής των Ταρταρίων. Ο κόσμος του 1960 έμοιαζε πράγματι ριζικά διαφορετικός από τον κόσμο του 1920. Με επικεφαλής σκοτεινές και ελάχιστα κατανοητές δυνάμεις (αρχιτέκτονες), οι αρχιτεκτονικές σχολές πέταξαν πραγματικά τα βιβλία της ιστορίας για να χτίσουν έναν νέο κόσμο. Αντί όμως να κάνουν αυτή την εκταφή έργο μιας κολοσσιαίας παγκόσμιας μεγαλοσυνωμοσίας αντάξιας ενός μυθιστορήματος μυστηρίου για τα αεροδρόμια, δεν το βούλωναν.

Σύμφωνα με την ταταρική κοσμοθεωρία, είμαστε μια κοινωνία που δεν κατανοεί ή δεν εκτιμά σωστά το δομημένο περιβάλλον, επειδή έχουμε παραπλανηθεί σχετικά με το ποιος πραγματικά το έχτισε. Όταν καταγγέλλει την έλλειψη σεβασμού για την πολιτιστική κληρονομιά των παλαιών κτιρίων, ο Skaar ακούγεται λιγότερο σαν θεωρητικός συνωμοσίας παρά σαν μέλος του διοικητικού συμβουλίου μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που ασχολείται με τη συντήρηση. “Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν αυτά τα κτίρια”, λέει. “Περνάνε δίπλα τους όλη την ώρα και γοητεύονται, αλλά δεν το σκέφτονται βαθύτερα. Δεν ξέρουν τι βλέπουν, επειδή τους έχουν πει κάτι άλλο”.

Σε αναζήτηση μιας κατασκευασμένης αυτοκρατορίας
Αυτή η περιφρόνηση της “αληθινής” ιστορίας της αρχιτεκτονικής κινείται σε μια ευρύτερη απόρριψη του πόσο φτηνή και εμπορευματοποιημένη φαίνεται να είναι η κουλτούρα στο σύνολό της. Ως εκ τούτου, μια κανονική πεποίθηση των λάτρεις της Ταρταρίας είναι ότι τα περίτεχνα προσωρινά περίπτερα που χτίστηκαν για τις Παγκόσμιες Εκθέσεις του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού αιώνα ήταν στην πραγματικότητα πρωτεύουσες της Ταρταρίας. Τους φαίνεται απίθανα σπάταλο το γεγονός ότι κάποιος θα έχτιζε αυτά τα υπέροχα συγκροτήματα, γεμάτα αυλακωτές κολώνες, θόλους και αετώματα, από γύψο από Παρίσι, ίνες κάνναβης και άχυρο, όπως έγινε για την Παγκόσμια Έκθεση του 1893 στο Σικάγο. Σύμφωνα με την ταταρική παράδοση, αυτές οι τοποθεσίες ήταν αρχαία μνημεία που συνεταιρίστηκαν για να διδάξουν μια παραποιημένη ιστορία του κόσμου και να βγάλουν λίγα χρήματα πουλώντας ποπ κορν και βόλτες με ρόδες. Στη συνέχεια κατεδαφίστηκαν, για να σβήσουν το έργο των πραγματικών κατασκευαστών.

Επισημαίνοντας την εξάλειψη ενός αρχαίου πολιτισμού από μια επεκτεινόμενη αυτοκρατορική δύναμη, οι Ταταρνοί πιστοί σκοντάφτουν και πάλι σε κάτι αληθινό, αλλά μπερδεύουν τους πρωταγωνιστές. Στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατική εποχή, τα δυτικά έθνη εξαπλώθηκαν σε όλο τον πλανήτη, υποτάσσοντας και αποσταθεροποιώντας πολυάριθμους μη λευκούς πολιτισμούς – και χτίζοντας πολλά παραδείγματα αυτού που σήμερα θεωρείται ταταρική αρχιτεκτονική ως εορτασμός αυτών των νικών. Αλλά όταν ο YouTuber JonLevi θαυμάζει την Τράπεζα του Χονγκ Κονγκ της Σαγκάης και τις υπόλοιπες τραπεζικές υποδομές της δεκαετίας του 1920 που χτίστηκαν κατά μήκος του ποταμού Huangpu της Σαγκάης, δεν βλέπει το έργο μιας αρπακτικής αυτοκρατορίας του 20ού αιώνα που αποσπά τον πλούτο: Στο ταταρτικό σύμπαν, αυτά είναι τα μεγαλοπρεπή απομεινάρια μιας πολύ παλαιότερης και πιο φιλάνθρωπης αυτοκρατορίας. Η θεωρία υποστηρίζει ότι μόνο οι Ταρταριανοί, και όχι οι Βρετανοί τραπεζίτες ή οι Βέλγοι βαρόνοι του καουτσούκ, θα μπορούσαν να μετακινήσουν πολιτισμό όπως η αρχιτεκτονική σε όλη τη γεωγραφία.

“Βλέπεις αυτούς τους κεφαλαιώδεις θόλους σε όλο τον κόσμο, πράγμα που για μένα αποδεικνύει ότι οι ίδιοι άνθρωποι έχτισαν παντού”, λέει ο Skaar.

Τα αστρικά φρούρια Bastion είναι ένας άλλος τύπος κτιρίου με τον οποίο οι Ταρταριανοί έχουν εμμονή: Επισημαίνουν συχνά ότι αυτές οι ανθεκτικές στα κανόνια στρατιωτικές οχυρώσεις, δημοφιλείς τον 16ο και 17ο αιώνα, βρίσκονται σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, όπως στην Πορτογαλία και την Ολλανδία, αλλά και αρκετά μυστηριωδώς, μακριά στην Ασία, στη Σρι Λάνκα. Αλλά δεδομένου ότι η Σρι Λάνκα ήταν πορτογαλική και ολλανδική αποικία, δεν είναι πραγματικά πολύ μυστηριώδες. Ο στρατιωτικός ιστορικός Jeremy Black, συγγραφέας δύο βιβλίων για την ιστορία των οχυρώσεων, λέει ότι η γεωγραφική επανεμφάνιση του στυλ αντανακλά το πόσο αποτελεσματικοί ήταν οι Ευρωπαίοι στη διάδοση αυτής της τεχνολογίας σε όλο τον κόσμο.

Αυτός ο ανιστορισμός μπορεί να κάνει την ταταρική αρχιτεκτονική κοινότητα περιστασιακά δεκτική σε αντιδραστικούς, ρατσιστές και αντισημίτες. Μια έρευνα σε βίντεο και συζητήσεις θα αναδείξει κάθε είδους άλλα συνωμοσιολογικά θέματα. Μαζί με την υπεράσπιση της επίπεδης γης, τα αντιεμβολιαστικά συναισθήματα και την τρομολαγνεία του 5G, γίνεται λόγος για συνωμοσίες αντισημιτικών τραπεζικών καρτέλ και άρνηση του Ολοκαυτώματος. Κάποιες ταταρικές ιστορίες αναπαριστούν τους πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας, όπως η μογγολική αυτοκρατορία του Τζένγκις Καν, ως κοκκινομάλληδες, γαλανομάτες, λευκούς ανθρώπους – “Άριους του Δρόμου του Μεταξιού”.

Η επιμονή των αντιεβραϊκών τροπών στις σημερινές θεωρίες συνωμοσίας είναι πιθανότατα το αποτέλεσμα της πολιτισμικής αδράνειας, λέει ο μελετητής Ditto του UC-Irvine. Καθώς οι διαδοχικές γενιές των συνωμοσιολόγων αναζητούν στοιχεία για να στηρίξουν την αποκλίνουσα κοσμοθεωρία τους, τα βρίσκουν σε κείμενα που μπορεί να πηγαίνουν αιώνες πίσω, τα οποία είναι γεμάτα αντισημιτισμό.

Αλλά το πρόσωπο των κακοποιών στην αφήγηση των Ταρτάρων δεν είναι σαφώς καθορισμένο. Ο Skaar κατηγορεί οιονεί μυστικιστικά “παράσιτα” που ευδοκιμούν από τον πόνο και τη διαμάχη και θρηνεί ότι η σύγχρονη ζωή έχει γίνει ένας τόπος όπου “τα πάντα βασίζονται στην τυραννία, την απληστία και τη δουλεία”. Το σχολιασμό των Ταρταρίων διανθίζεται από οικονομική δυσαρέσκεια- συχνά καταγγέλλουν την αξιολόγηση και την περιφρόνηση των κτιρίων καθαρά ως εμπορεύματα που πωλούνται, χωρίς να συνδέονται με ευρύτερες έννοιες πολιτιστικής κληρονομιάς και επιτευγμάτων. Υπάρχει μια επαναλαμβανόμενη και σιωπηρή κατανόηση ότι τα κτίρια, όπως το κτίριο Singer, κατεδαφίζονται όταν σταματήσουν να αποφέρουν χρήματα – το μόνο πράγμα που έχει πραγματικά σημασία – και ότι ο κόσμος είναι ένα απέραντο πεδίο αρπαγής, όπου οι πλούσιοι και ισχυροί καταναλώνουν τους φτωχούς και αδύναμους.

Στην πραγματικότητα, η κυρίαρχη ιδεολογία της σύγχρονης αρχιτεκτονικής που οι Ταρταριανοί περιφρονούν ήταν μια κριτική αυτού του συστήματος. Ο μοντερνισμός υποστήριζε μια εξισωτική αρχιτεκτονική που θα βοηθούσε να σπάσουν τα δεσμά του παρελθόντος, απορρίπτοντας την κοπιαστική αναπαραστατική χειροτεχνία προς τιμήν των παντοδύναμων βασιλιάδων και των θεϊκών όντων υπέρ απλών, καθολικών μορφών που θα αξιοποιούσαν τη συγκράτηση και την αποτελεσματικότητα σε μια ευρεία ανάταση για τις μάζες. Αν εξαιρέσουμε τα πιο περίεργα πράγματα – την παγκόσμια πλημμύρα λάσπης, τα αρχαία ενεργειακά όπλα, την εξαφανισμένη φυλή γιγάντων – η θεωρία των Ταρταρίων είναι απλώς μια ακραία μορφή αισθητικού ηθικισμού, η ιδέα ότι τα παραδοσιακά αρχιτεκτονικά στυλ είναι εγγενώς καλά και η σύγχρονη αρχιτεκτονική είναι προϊόν ενός εκφυλισμένου πολιτισμού.

Τα γούστα της κοινότητας ευθυγραμμίζονται γενικά με τους υποστηρικτές της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής αναβίωσης (ορισμένοι από τους οποίους ασπάζονται επίσης αντιδραστικές και λευκές εθνικιστικές πολιτικές). Αυτού του είδους ο αισθητικός νατιβισμός άνθισε κατά την εποχή του Τραμπ και φαίνεται να έχει φρέσκους προσηλυτιστές στο Κογκρέσο: Πρόσφατα, οι αντιπρόσωποι Marjorie Taylor Greene και Paul Gosar δημιούργησαν μια νέα κοινοβουλευτική ομάδα αφιερωμένη στις “μοναδικά αγγλοσαξονικές πολιτικές παραδόσεις” και στις υποδομές που “αρμόζουν στους απογόνους της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής”. Η γλώσσα είναι διαφορετική, αλλά το συναίσθημα δεν θα φαινόταν παράταιρο στο r/Tartaria.

Συγκρατώντας μια πλημμύρα συνωμοσιών
Αν και η Αυτοκρατορία της Ταρταρίας φάνηκε να ανοιγοκλείνει το μάτι τα τελευταία χρόνια, τα θέματα που διερευνούν οι πιστοί της είναι γνωστά. Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι ένας τρόπος για να διοχετεύσουν τον ανήσυχο λαϊκισμό μπροστά στις ραγδαίες κοινωνικές και δημογραφικές αλλαγές, λέει ο Ditto, και υπάρχουν πολλές από αυτές που κυκλοφορούν. Είναι επίσης ένας τρόπος να συγκεντρώσει κανείς άμορφους φόβους και να τους τοποθετήσει σε ένα συγκεκριμένο μέρος, ώστε να τους κάνει πιο διαχειρίσιμους. Ο Ditto το αποκαλεί αυτό “υπερ-συνειδητοποίηση”.

“Αν η μοίρα σας ελέγχεται από απρόσωπες, συστημικές δυνάμεις, δεν σας προσφέρει και πολύ έλεγχο πάνω στο δικό σας πεπρωμένο”, λέει. “Αλλά αν μπορείτε να το εντοπίσετε σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων των οποίων τα κίνητρα καταλαβαίνετε -είναι έξω για να σας πάρουν- τότε αυτό προσφέρει τουλάχιστον κάποια ελπίδα ότι μπορείτε να ξεπεράσετε τις κακόβουλες προθέσεις τους”.

Η πίστη στις θεωρίες συνωμοσίας μπορεί επίσης να οδηγηθεί από τη μοναξιά, την απομόνωση και τις οικονομικές δυσκολίες, γεγονός που έκανε μια πανδημία ένα γόνιμο πιάτο Petri και βοήθησε τους πιστούς του QAnon να εισβάλουν στο Καπιτώλιο με τη βία και μέσω της κάλπης. Η κοινωνική ατομικοποίηση που μας επιβάλλει το Covid-19 είναι μια υπερβολική αναδιήγηση του Πύργου της Βαβέλ (που έχει ιδιαίτερη θέση στην ταταρική παράδοση) και η συνακόλουθη ανησυχία για τη διάσπαση και τη διαίρεση των πολιτισμών. Η μεγάλη επανεκκίνηση που έσβησε εκείνον τον πύργο – και τη μυθική, φανταστική αυτοκρατορία που τον έχτισε – συνεχίζει να αντηχεί, διασπώντας μας σε όλο και πιο απομακρυσμένες φατρίες.

Και ο Ditto λέει ότι φαίνεται όντως ότι η πραγματικότητα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Το διαδίκτυο έχει κάνει ευκολότερη τη διάδοση της παραπληροφόρησης, ενώ έχει διαβρώσει την πίστη στις ιεραρχίες των μέσων ενημέρωσης που κάποτε τις φιλτραρίστηκαν. Η πόλωση και η έλλειψη εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και τους θεσμούς δημιουργούν έναν βρόχο ανατροφοδότησης, όπου οι ηγέτες δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα επειδή η πολιτική τους βάση είναι πολύ στενή, και οι αποτυχίες που προκύπτουν γεννούν περισσότερη δυσπιστία. Δεν πρόκειται για έναν νέο κύκλο – παρά την έξαρση της προσοχής των μέσων ενημέρωσης, δεν υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι η συνωμοσιολογική σκέψη είναι πιο συχνή τώρα απ’ ό,τι τα προηγούμενα χρόνια – αλλά η τεχνολογία μπορεί να κάνει αυτά τα ρεύματα συλλογικής αυταπάτης πιο ισχυρά και πιο δύσκολο να αγνοηθούν.

Οι βασικές ανθρώπινες επιθυμίες για κοινότητα, ιστορίες (όσο πιο εξωφρενικές τόσο το καλύτερο) και η ανάγκη να νιώθουμε πρωταγωνιστές σε έναν ευρύτερο αγώνα είναι αυτά που μας τραβούν από στιγμές πραγματικής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής αποδιοργάνωσης σε κατασκευασμένες ιστορίες. Τα κτίρια και οι πόλεις είναι φτιαγμένα για να γερνούν, να ξεπερνούν τους ανθρώπους και να αποτελούν μαρτυρία αυτών των πολιτιστικών ιστοριών. Είναι ένα μέτρο σύγκρισης για την ικανότητα ενός πολιτισμού να αντέχει. Όταν δεν τους δίνεται η ευκαιρία να το κάνουν αυτό, η αντίφαση μπορεί να σπάσει κάτι και να στείλει τους ανθρώπους να ψάξουν για πολιτιστική μνήμη που να μοιάζει αρκετά αρχαία για να τους αγκυροβολήσει σε ένα αβέβαιο παρόν.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ  bloomberg

ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΝΕΑ