ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΑΝΤΟΥ: ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ

Η ΦΡΙΚΤΗ ΖΗΜΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΕΙ Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ

Γράφει ο Todd Hayen
Μετάφραση: Απολλόδωρος

Υπήρχε πάντα μια δίψα για νέες ανακαλύψεις και αποκαλύψεις της αλήθειας, αλλά συχνά, στο παρελθόν, χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια για να ξεπεραστεί η “ατζέντα” – πάντα υπήρχε.

Σκεφτείτε την αποκάλυψη των εγγράφων του Πενταγώνου από τον Daniel Ellsberg, καθώς και πολλές αποκαλύψεις που βγήκαν από το Βιετνάμ κατά τη δεκαετία του ’60 από μια ομάδα ιδεαλιστών δημοσιογράφων που κάλυπταν τον πόλεμο εκεί.

Κανένα από αυτά δεν ήταν δημοφιλές δημοσίευμα στους εκδότες (ή στις εκάστοτε εξουσίες), και είχαν τη δυσκολία τους να δημοσιευτούν, αλλά δεν λογοκρίθηκαν εντελώς.
Στη συνέχεια κάντε ένα άλμα μερικές δεκαετίες μπροστά και σκεφτείτε τον Julian Assange, ο οποίος εξακολουθεί να κρατείται παρά τη θέλησή του για τις αποκαλυπτικές δημοσιεύσεις του στο WikiLeaks σχετικά με εγκλήματα πολέμου που διαπράττουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Και ασφαλώς δεν πρέπει να ξεχνάμε το θαρραλέο έργο του Edward Snowden, ο οποίος αποκάλυψε την παράνομη παρακολούθηση της CIA το καλοκαίρι του 2013, έχοντας την Guardian, στο Ηνωμένο Βασίλειο, και την Washington Post, στις ΗΠΑ, να δημοσιεύσουν την ιστορία του.

Και πάλι, αν και ασυνήθιστο για το σημερινό κλίμα το γεγονός ότι η ιστορία του δημοσιεύτηκε σε δύο ιδιαίτερα εξέχοντα όργανα του κράτους, ο ίδιος ο Σνόουντεν κηρύχθηκε από τις ΗΠΑ ως φερόμενος προδότης και αποφεύγει μέχρι σήμερα την έκδοσή του. Οι βίδες σφίγγονταν όσο περνούσαν τα χρόνια – τώρα πια είναι τόσο σφιχτές που ουσιαστικά τίποτα δεν περνάει.

Φυσικά, υπάρχουν πολλά περισσότερα από αυτά. Και σήμερα η λογοκρισία επαγγελματιών και δημοσιογράφων με υψηλά προσόντα που έχουν σχετικές και αρκετά σημαντικές πληροφορίες να μοιραστούν με το κοινό έχει γίνει τόσο κραυγαλέα που φέρνει στο νου τις ναζιστικές καύσεις βιβλίων της δεκαετίας του 1930 και τη σοβιετική λογοκρισία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Στάλιν ως Γενικού Γραμματέα της Σοβιετικής Ένωσης από το 1922 έως το 1953.

Είναι αδύνατον να γνωρίζουμε πόσο καταστροφική είναι για έναν πολιτισμό αυτού του είδους η λογοκρισία. Μπορεί κανείς μόνο να φανταστεί πώς θα ήταν να ζει κανείς σε μια χώρα όπου δεν θα έφτανε ούτε μια κουκίδα πληροφορίας που να μην ελέγχεται από το κράτος. Το κράτος θα μπορούσε κυριολεκτικά να σας πει οτιδήποτε και θα έπρεπε να το πιστέψετε. Ή μήπως θα το πιστεύατε;

Πιστεύω ότι μια από τις ευδιάκριτες διαφορές μεταξύ του τώρα και του τότε είναι ότι οι άνθρωποι δεν πίστευαν τα πάντα που τους έριχναν με επίσημο λόγο στη ναζιστική Γερμανία ή τη σοβιετική Ρωσία (ή στα δεκάδες άλλα τέτοια ολοκληρωτικά καθεστώτα που εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο πριν και μετά.) Σήμερα, αν και η λογοκρισία είναι ανεξέλεγκτη στον δυτικό κόσμο, τα πράγματα καταφέρνουν να περνούν.

Το Διαδίκτυο δεν είναι τόσο κλειστό, ώστε τίποτα από το αντίθετο περιεχόμενο να μην φτάνει στα μάτια και τα αυτιά των μαζών. Στην πραγματικότητα, πολύ λίγα πράγματα σταματούν εν ψυχρώ.

Αν ψάξετε αρκετά σκληρά, μπορείτε να βρείτε σχεδόν τα πάντα. Γιατί συμβαίνει αυτό; -πιθανώς επειδή δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη να αποκλειστεί εντελώς, οι άνθρωποι έχουν εκπαιδευτεί να το αγνοούν.

Στη Γερμανία ή τη Ρωσία κατά τη διάρκεια της κορύφωσης των προσπαθειών λογοκρισίας τους, ένα άτομο θα μπορούσε να πυροβοληθεί για την κατοχή εναλλακτικών ειδήσεων (της αλήθειας). Και αν αυτή έβγαινε προς τα έξω, σίγουρα ακουγόταν ή διαβάζονταν και καταναλωνόταν με θέρμη, αλλά ίσως όχι από όλους.

Υπήρχαν πάντα αφοσιωμένοι Σοβιετικοί, Λενινιστές, Σταλινικοί και στη Γερμανία Ναζί που ήταν πιστοί στην υπόθεση. Θα τολμούσα να πω ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους βρίσκονταν κάτω από τον ψυχολογικό έλεγχο των χειριστών τους.

Η προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου είναι τόσο επιτυχής εδώ και τώρα, που ακόμη και αν υπάρχουν εναλλακτικές ειδήσεις διαθέσιμες στο κοινό μέσω κάποιας εναλλακτικής πηγής ειδήσεων, απλά απορρίπτονται και περιφρονούνται. Αυτό από μόνο του είναι μια μορφή λογοκρισίας – η καταστροφή της αξιοπιστίας των πληροφοριών και της ικανότητας των ανθρώπων να εμπιστεύονται.

Οτιδήποτε δεν είναι επίσημα εγκεκριμένο είναι μολυσμένο. Το σημάδι της “αναξιοπιστίας” μιας πληροφορίας είναι η απουσία της (αφαίρεση, “έλεγχος των γεγονότων”, απαγόρευση κ.λπ.) από τις συνήθεις ποπ-κοινωνικές πηγές ειδήσεων, όπως το Twitter, το Facebook ή το YouTube, καθώς και από τις κύριες πηγές ειδήσεων, όπως το CNN, το MSNBC, η Washington Post και οι New York Times.

Αυτό που συμβαίνει είναι ένα είδος διπλού χτυπήματος. Αποκλεισμός (λογοκρισία) αυτών των εναλλακτικών ειδήσεων από τους εγκεκριμένους μεταφορείς ειδήσεων και έτσι χαρακτηρίζονται και αν εμφανιστούν αλλού θεωρούνται αμέσως αναξιόπιστες, υλικό συνωμοσίας και αναξιόπιστες-παραπληροφόρηση.

Αυτή η ίδια διαδικασία συμβαίνει με τις οντότητες που μεταφέρουν ειδήσεις καθώς και με τις πραγματικές ανθρώπινες πηγές (τους εμπειρογνώμονες, τους μάρτυρες, τους επιστήμονες κ.λπ.).

Δεδομένου ότι οι άνθρωποι δεν αναζητούν απεγνωσμένα μη κρατικά εγκεκριμένο ειδησεογραφικό υλικό, το κράτος δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τη διαρροή τέτοιων ειδήσεων. Τα minions (πρόβατα) έχουν υποστεί επαρκή πλύση εγκεφάλου ώστε να μην ενδιαφέρονται ούτε στο ελάχιστο για οτιδήποτε δεν εγκρίνει το κράτος.

Η φρικτή ζημιά είναι προφανής. Λαμβάνοντας υπόψη την αστάθεια του κόσμου σήμερα, η πληροφόρηση είναι ζωτικής σημασίας. Και όταν ένας σιωπηλός εχθρός δημιουργείται και απελευθερώνεται στο κοινό (ο κατασκευασμένος ανύπαρκτος ιός), ο μόνος τρόπος να ελέγξει κανείς την κρατικά καθορισμένη “ακτίνα θανάτου της καταστροφής” του είναι να αποκτήσει πληροφορίες γι’ αυτόν – δυστυχώς μόνο πληροφορίες που παρέχει και επιβάλλει το κράτος.

Κάθε πληροφορία που είναι αντίθετη με την κρατικά εγκεκριμένη πληροφόρηση πρέπει να καταστεί ανίσχυρη μέσω λογοκρισίας, υποβάθμισης της πηγής, γελοιοποίησης, χαρακτηρισμού ως υλικό συνωμοσίας ή χαρακτηρισμού ως παραπληροφόρηση. Τα πρόβατα το τρώνε αυτό, για κάποιο περίεργο λόγο που ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε.

Για τους υπόλοιπους από εμάς αυτή η κρατικά επιτρεπόμενη ανοησία είναι σαφώς η πραγματική παραπληροφόρηση. Δείτε το εξαιρετικό βιβλίο του Mattias Desmet για το θέμα, Η ψυχολογία του ολοκληρωτισμού (The Psychology of Totalitarianism.).

Οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν έναν ψυχολογικό καταναγκασμό στις μέρες μας να επιτρέπουν σε αυτά τα πρόσωπα και συστήματα εξουσίας (κυβέρνηση, νομοθέτες κ.λπ.) να “κάνουν το λάθος πράγμα”. Το επιτρέπουν παραδίδοντας σε αυτές τις οντότητες την ευθύνη του φιλτραρίσματος των ειδήσεων για να καθορίσουν σε τι πρέπει και σε τι δεν πρέπει να εκτίθενται.

“Αν έχουμε ελευθερία λόγου και ελεύθερο Τύπο, τότε οι άνθρωποι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν (duh). Μπορούν να τυπώσουν και να μιλήσουν με μίσος, μπορούν να καλέσουν τους ανθρώπους σε ρατσισμό, μπορούν να πουν ψέματα για την ιατρική… για οτιδήποτε.

Εσείς, κύριε/κυρία Κυβέρνηση, πρέπει να με προστατεύσετε από αυτό, δεν μπορώ να αποφασίσω μόνος μου, πρέπει να το κάνετε εσείς για μένα”.

Ακόμα και αν κάποιος πιστεύει ότι αυτές οι εξουσίες δεν είναι διεφθαρμένες, αυτή η εξουσιοδότηση και η παράδοση της ευθύνης και της εξουσίας θα τις κάνει διεφθαρμένες. Αυτός είναι ένας φυσικός νόμος που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει.

Τι γίνεται με τα άλλα πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο; Δεν είναι μόνο οι βλακείες του Covid που λογοκρίνονται και διαστρεβλώνονται ριζικά… Τι ξέρουμε για τις γενικές παγκόσμιες ειδήσεις που μπορούμε να εμπιστευτούμε;

Κοιτάξτε την κατάσταση στην Ουκρανία/Ρωσία. Πόσοι “αψέκαστοι” είδαν στις κύριες ειδησεογραφικές πηγές κάτι για το τεράστιο κονβόι φορτηγατζήδων στις ΗΠΑ; Πόσοι άνθρωποι έχουν δει στις ειδήσεις τη φρίκη στη Shanghai; στη Σρι Λάνκα, στην Ολλανδία;

Οι περισσότεροι “ψεκασμένοι” έχουν επίγνωση των διαστρεβλωμένων ειδήσεων που λαμβάνουμε μέσω αυτών που τα πρόβατα θεωρούν αξιόπιστες πηγές. Τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να είναι έστω και στο ελάχιστο ακριβές.

Γιατί να είναι; Αν λαμβάνουμε ψευδείς πληροφορίες δεξιά και αριστερά, τότε είναι λογικό ότι τίποτα από όσα λαμβάνουμε δεν είναι ούτε στο ελάχιστο αξιόπιστο. Τι γίνεται με τις παγκόσμιες ελλείψεις τροφίμων που μας οδηγούν σε λιμό τέτοιου μεγέθους που δεν έχει ξαναδεί ο κόσμος;

Τι γνωρίζουμε πραγματικά για όλα αυτά; Θα μπορούσε να μας τροφοδοτούν με ριζικά λανθασμένες πληροφορίες, και υποψιάζομαι ότι αυτό συμβαίνει.

Αν δεν είστε εκεί επί τόπου, ή αν δεν έχετε έμπιστους φίλους σε αυτές τις συγκεκριμένες περιοχές του κόσμου, δεν ξέρετε τίποτα, κανείς μας δεν ξέρει.

Οι περισσότεροι από εσάς που το διαβάζετε αυτό έχετε τις πηγές σας για τις ειδήσεις, αλλά τα πρόβατα δεν έχουν. Όλες οι ειδήσεις που θα μπουν στον κόπο να κοιτάξουν είναι μόνο προπαγάνδα, τίποτα άλλο.

Αυτή είναι η φρικτή συνέπεια της λογοκρισίας, η κατάρρευση της εμπιστοσύνης στις εναλλακτικές πηγές ειδήσεων που δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχο της ατζέντας, και ο στραγγαλισμός των πηγών πληροφόρησης καθώς και η βεβήλωση των κύριων πηγών ειδήσεων στις οποίες βασιστήκαμε στο παρελθόν (οι οποίες πιθανώς ποτέ δεν ήταν τόσο αξιόπιστες).

Ζούμε σε ένα σφραγισμένο μαύρο κουτί, με την ψευδαίσθηση ότι το Διαδίκτυο σε όλη του τη δόξα της ελεύθερης πληροφόρησης καταφέρνει να μας παρέχει όλες τις πληροφορίες που θα μπορούσαμε να χρειαστούμε.

Το μόνο πρόβλημα εδώ είναι ότι πολλοί δεν πιστεύουν το 90% από αυτές, επειδή δεν πληρούν τα κρατικά κριτήρια για αξιόπιστες ειδήσεις, μας λένε ότι οι περισσότερες από αυτές είναι παραπληροφόρηση και πρέπει να τις αποφεύγουμε σαν πανούκλα.

Ολόκληρος ο κόσμος είναι έτοιμος να καταρρεύσει, και οι περισσότεροι άνθρωποι στη Δύση (ή οπουδήποτε αλλού για την ακρίβεια) δεν έχουν ιδέα γιατί έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου για να αποφεύγουν κάθε πληροφορία που δεν προέρχεται από τις κρατικά εγκεκριμένες πηγές ειδήσεων.

Ελέγξτε την προσπάθεια της UNESCO να υποβαθμίσει τις εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης, θα διασκεδάσετε με αυτό – καταπληκτικό και τρομακτικό πέρα από κάθε κατανόηση.

Η λογοκρισία απαλλάσσει τους ανθρώπους από πολλές ευθύνες. Δεν χρειάζεται να προστατεύουν τον εαυτό τους από το να πληγωθούν από πράγματα που μπορεί να λένε οι άνθρωποι, δεν χρειάζεται να καταλάβουν αν αυτό που διαβάζουν είναι αληθινό ή όχι, ή αν τους αφορά.

Αφήνουν τον μπαμπά και τη μαμά να τα καταλάβουν όλα αυτά γι’ αυτούς, για να τους προστατεύσουν, για να τους απαλλάξουν από το να αποφασίζουν οι ίδιοι τι πρέπει ή δεν πρέπει να διαβάσουν ή να δουν ή να ακούσουν, ή για να διευκολύνουν την κακόβουλη και ιδιοτελή ατζέντα του κράτους.

Όλα αυτά καταλήγουν στην εμπιστοσύνη. Νομίζω ότι τα περισσότερα καταπιεστικά καθεστώτα ξεκινούν με τις μάζες να εμπιστεύονται τους καταπιεστές (φυσικά, στην αρχή δεν είναι καταπιεστές, αλλά μάλλον παρουσιάζονται ως απελευθερωτές).

Καθώς περνάει ο καιρός, οι ίδιες αυτές μάζες αρχίζουν να βλέπουν ότι οι δεσμοφύλακες τους δεν μπορούν να εμπιστευτούν, και τότε η λογοκρισία και οι ειδήσεις που τους σπρώχνουν στο λαιμό ως προφανή προπαγάνδα αποκτούν διαφορετικό χαρακτήρα. Ίσως αυτή η συνειδητοποίηση να μην έχει έρθει ακόμα στην τρέχουσα κατάστασή μας, αλλά όταν έρθει, αν έρθει, θα είναι σαφώς πολύ αργά.

***********

ΠΗΓΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

The Horrendous Damage of Censorship

telegra.ph

ΠΗΓΗ