Σκότωσε το Εγώ σου πριν αυτο σε σκοτώσει…

Ο Ελληνας βάλλεται οικονομικά, ψυχολογικά και ηθικά, σε αυτόν τον πόλεμο έχει διαλέξει να είναι κομπάρσος και όχι ήρωας. Στον μεγαλύτερο πόλεμο της μοντέρνας ιστορίας μας, ο Ελληνας πρέπει να αντιμετωπίσει και τη μάχη με το Εγώ του. Ίσως την πιο δύσκολη μάχη του ανθρώπου με τελικό σκοπό την εξέλιξη του είδους μας.

Ο συγγραφέας Jed McKenna στο βιβλίο του ‘Πνευματικός Πόλεμος’, πολεμά όλους τους μεγάλους ιερείς της «αλήθειας» με ενα τροπο διαφορετικό. Στο βιβλίο του συνιστά την μέθοδο της πνευματικής αυτόλυσης. Η μέθοδος του στοχεύει στην ολοκληρωτική καταστροφή του εγώ! Ποιος ο τρόπος του;

Ο McKenna συμβουλεύει τον πνευματικό ταξιδιώτη και αναζητητη να γράψει την δική του απόλυτη αλήθεια σε χαρτί. Στη συνέχεια τον καλεί να την αναλύσει γιατι δεν ειναι τόσο αληθινή όσο αρχικα την θεώρησε. Όλες οι σκέψεις γράφονται μέχρι να αποκαλυφθεί και να ξαμασκαρευτει το εγώ.

Σύμφωνα με το συγγραφέα η διαδικασία αυτη θα στοιχίσει περίπου δυο χρονια. Βέβαια ο συγγραφέας ερευνητής δεν το παίζει δάσκαλος (δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του ακόμα αλλα μια συνέντευξη του) και αυτός ειναι ο κύριος λόγος που ξεχωρίζει απο τους υπόλοιπους ερευνητές. Το όνομα του ειναι ενα ψευδωνυμο, επίσης δεν παρουσιαζεται στην δημοσιότητα και δεν του αρέσει να μοιράζει υπογραφές.

Βασικά, θα έλεγε το ίδιο στον αναγνώστη… ”Σκότωσε το εγώ πριν αυτο σε σκοτώσει… Δεν είμαι ο δάσκαλος σου και ούτε θέλησα ποτε να γίνω. Το πραγματικό εγώ δεν ειναι το εγώ, και αυτο απλώς δεν εξηγείται!”

Η μέθοδος της αυτόλυσης του εγώ ειναι ένας απο τους τρόπους αναζήτησης της πνευματικής ελευθερίας. Η εμπειρία και αγώνας του καθένα για να δαμάσει το εγώ του, οχι γιατι ο ιερός σκοπός ειναι να γίνεις πνευματικός δάσκαλος η εκπαιδευτής άλλων, αλλα γιατι καθημερινά, το εγώ μας εμποδίζει να πράξουμε και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες απελευθέρωσης μας απο το ματριξ.

Σκέψεις που πληγώνουν το εγώ, μας πονάνε βαθειά και ο πόνος φτάνει μέχρι το κόκκαλο. Τελικά οι σκέψεις…’με έθιξε με αυτά τα λόγια που μου είπε’ ή ‘πρέπει να βρω το δίκιο μου, με πρόσβαλε ο ηλήθιος’ ή ‘τι μας λέει τωρα ο χαμένος, που δεν ξέρει τι του γίνεται’. Αυτές ειναι μερικές απο τις σκέψεις του πληγωμένου εγώ. Σκέψεις και συναισθήματα που αντί να μας οδηγήσουν στην απελευθέρωση από την απάτη αυτής της «πραγματικότητας», μιας ολόκληρης ζωής διαχωρισμού και αντιπαράθεσης με τους αλλους, μας χώνουν βαθύτερα στην πλεκτανη των ‘απελευθερωτων’ μας.

Το εγώ μας ειναι ο χειρότερος οδηγός μας, ιδίως στην εποχή του εξωτερικού κάλλους, στην εποχή του Ναρκισσου, στις μέρες μας. Σαν τον ναυαγό που γατζωνει τη σανίδα για να μην καταλήξει στον πάτο της μαύρης αβύσσου, έτσι και εμείς γατζωνομαστε στο εγώ μας…χαμένοι στον ωκεανό. Το αυτοψάξιμο και η έρευνα χωρίς να βρούμε την αλήθεια , ο δρόμος της αναζήτησης και όχι της ανεύρεσης δαμάζει το Εγώ.

Μόνο γι αυτούς που ενδιαφέρονται, για τους αναγνώστες των κατοχικών…

Ο ΚΟΡΑΞ