ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΤΗΜΑΤΑ

Τό φαινόμενο τῶν ἐξαρτήσεων ἔχει δύο πλευρές: Ἡ μία εἶναι ἡ φυσική ἐξάρτηση ἀπό τίς ἀνάγκες καί ἡ φυσιολογική κοινωνική- οἰκονομική ἀλληλεξάρτηση. Ἡ ἄλλη πλευρά, ἀφορᾶ σέ ἕνα πλέγμα παθολογικῶν ἐξαρτήσεων, πού ξεκινᾶ ἀπό τίς ψυχονοητικές ἐξαρτήσεις τῶν παθῶν καί ἐκτείνεται ὡς τήν μαζική συστηματική χειραγώγηση, ἀπό ἄνομες
πολιτικές καί οἰκονομικές ἐξουσίες.

Ἐδῶ θά μᾶς ἀπασχολήσει κυρίως ἡ προβληματική τοῦ τελευταίου σκέλους, γιατί συνδέεται ἄμεσα μέ τίς πρόσφατες ἐξελίξεις, στό σύνολο τῆς ἀνθρωπότητας.

Ὅπως ἐξάγεται ἀπό πλῆθος διαφορετικῶν ἐξελίξεων τά τελευταῖα χρόνια, ὁ στόχος εἶναι ἡ ἄμυνα σέ ὅλα τά πεδία: οἰκονομικό, κοινωνικό,ἐθνικό, ἀτομικό. Νά μήν διαθέτει κανείς δικές του ἄμυνες, σέ κανένα συλλογικό ἤ ἀτομικό ἐπίπεδο, ἀλλά αὐτές νά παρέχονται ἀπό κράτη ἤ ἀπό ὑπερεθνικούς ὀργανισμούς κηδεμόνευσης καί ἐγγύησης τῆς πολιτικῆς προστασίας. Γιά αὐτό τόν λόγο, φαίνεται πώς κάθε ἀνεξάρτητη ἄμυνα στό ἑξῆς,θά τιμωρεῖται ὡς διάπραξη ἀδικήματος.

Ἔτσι ἕνα φυσικό ἀγαθό ὅπως ἡ Ὑγεία, μετατρέπεται σέ ὑπερπλαίσιο εὐρείας συναίνεσης τῆς ἀγέλης, ἡ ὁποία παραχωρεῖ τήν ἐξατομικευμένη προστασία της, σέ μιά πολιτική, τεχνοκρατική καί οἰκονομική κάστα. Σέ
αὐτό τό μοντέλο, ἡ πολιτική ἐξουσία ἀποκτᾶ τόν ρόλο τοῦ οὐδέτερου τάχα διαιτητή, ἑνός στημένου παιχνιδιοῦ!
Κάποιοι θά τό ὀνομάσουν, φασιστική κλιμάκωση τῆς Νέας Τάξης,ἀλλά οἱ πολλοί θά τό νομίζουν ὡς ἀναγκαία ἀσφάλεια. Ἄλλωστε πάντοτε στήν ἱστορία, οἱ «ἐπιτυχημένοι» ὁλοκληρωτισμοί ἦταν αὐτοί πού κέρδιζαν
εὐρεῖα λαϊκή ἀποδοχή, στό ὄνομα μιᾶς ἐξασφάλισης, πρίν ἐφαρμόσουν τά μισάνθρωπα σχέδιά τους.
Λένε πώς ἡ ἀποικιοκρατία τῶν αὐτοκρατοριῶν ἀποτελεῖ παρελθόν.

Ὅμως σήμερα ἔχουμε νά κάνουμε μέ μιά προκεχωρημένη ἀποικιοποίηση στόν ἔσω ἄνθρωπο, ἀπό τήν συνείδηση ὡς τήν κυτταρική του δομή.
Ὁ πλήρης ἔλεγχος τῶν μαζῶν, τείνει νά ἐπιτευχθεῖ μέ δύο τρόπους: Ὁ ἕνας τρόπος, ἔχει νά κάνει μέ τήν ἐπέκταση τοῦ μοντέλου τοῦ στρατοπέδου συγκέντρωσης σέ ὅλο τόν πλανήτη, χωρίς κανέναν ὀργανωμένα οὐσιαστικό
ἀντίλογο. Ὁ ἄλλος τρόπος, σχετίζεται μέ τή σμίκρυνση, μέ τό ἄδειασμα, μέ τήν ἀποψίλωση ὅλου τοῦ ὑλικοῦ καί ἄϋλου πλούτου, τόν ὁποῖο ἀνέπτυξαν οἱ ἄνθρωποι διαχρονικά, ἐν κοινωνίᾳ. Ἔτσι οἱ σημερινοί ἄνθρωποι, ρηχοί,
φτωχοί καί ἄδειοι, εἴμαστε ἕτοιμοι νά φοβηθοῦμε μήπως χάσουμε, τό ἄτοπο ἄτομό μας, τή θήκη μας πού πλέον δέν φέρει διαθήκη, τή ζωή πού φαντασιωνόμαστε ἀλλά δέν ζοῦμε.

Προετοιμάστηκε βέβαια μέ μεθοδικότητα ἡ σημερινή κατάσταση, μέσα ἀπό ἀτομιστικούς δικαιωματισμούς καί ἐλευθεριότητες. Μέσα ἀπό χιλιόμετρα ὀρυγμάτων ἀποδόμησης, μπόρεσε νά κυλήσει ἡ ἄμορφη ρευστοποίησή
μας. Ἀποψιλώθηκαν συστηματικά, μία πρός μία οἱ ἀξιακές ἀναφορές, ὥστε χαομένοι καί χαοτικοί οἱ ἄνθρωποι, νά μήν μποροῦμε νά συνέλθουμε ποτέ σέ κοινωνικό σῶμα, δυνάμενο νά ζυμώσει ἀντισώματα καί προοπτικές ἑνός
πιό ἀληθοῦς βίου. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ κατάργηση κάθε συλλογικῆς ἔννοιας,κάθε κοινωνικῆς ὀντότητας, ἀποτελεῖ τό κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ μεταμοντέρνου μεταναζισμοῦ.

Ἡ ἀμυντική δυνατότητα ἑνός φυσικοῦ ἤ κοινωνικοῦ ὀργανισμοῦ, δείχνει τό ἐπίπεδο ἐσωτερικῆς ἑνότητας, συγκρότησης καί ἀρτιότητάς του. Δείχνει σέ ποιά θέση εἶναι νά ἀναδημιουργεῖ ζωή. Ἀντιθέτως, ἡ ὑποδούλωσή
του σέ αὐτονομημένα καί ἀδιαφανῆ κέντρα πού ρυθμίζουν μέ τεχνητά μέσα καί τρόπους, τή διάρκεια καί τήν ποιότητα τοῦ ζεῖν, καθιστᾶ τόν ὀργανισμό αὐτόν σέ ἐξάρτημα μιᾶς συμπεριφορικῆς, χημικῆς, γενετικῆς κλπ. μηχανικῆς.

Ἡ ἀλληλεξάρτηση ἐκπίπτει σέ τυρρανία σκέτης ἐξάρτησης, ἡ συμμετοχή καταντᾶ συμμόρφωση, ἡ δημοκρατία σύρεται ἀπό τήν δημιο-κρατία.
Οἱ ἄνθρωποι περιστέλλονται σέ παθητικούς μικρόκοσμους οἱ ὁποῖοι εἶναι πλήρως χειραγωγήσιμοι.

Σήμερα, βέβαια, κυριαρχεῖ ὁ ἀτομικός φόβος τῆς ζωῆς καί τῆς ὑγείας.
Τί κρύβεται ὅμως, πίσω ἀπό αὐτόν τόν φόβο;
Μήπως τό γεγονός τῆς κατίσχυσης τοῦ ὑπαρξιακοῦ μηδενισμοῦ;Τί ἀκριβῶς μᾶς συμβαίνει;

Ποιά δύναμη μέσα μας, διαστρέφει τήν ἡλιοκεντρική μας ἔφεση, φυσική καί νοητή, σέ ἕξη πρός τίς μαῦρες τρύπες; Τί εἶναι αὐτό πού μετατρέπει στόν ἄνθρωπο, τό φυσικό καί τό φυσιολογικό σέ παθολογικό καί αὐτό σέ
δευτέρα φύση;Τί εἶναι αὐτό πού κάνει τόν σημερινό ἄνθρωπο νά εἶναι ἕτοιμος νά ἐκχωρήσει τήν ἀξιοπρέπεια καί τήν ἐλευθερία του, γιά ἕνα ὅποιο χρυσωμένο χάπι; Στή ζωή ὅπως ξέρουμε, παίρνουμε ὅ,τι δίνουμε. Γιά τήν ἀκρίβεια, ἡμερικότητα αὐτοῦ πού δίνουμε, ἐπιστρέφει τήν ποιότητα τῆς ἐνέργειας, τόεἶδος τοῦ ὁλικοῦ πνεύματος αὐτοῦ πού λαμβάνουμε.Αὐτό πού βλέπουμε ὡς μηδέν, ὡς μαύρη τρύπα στό κέντρο τῆς ζωῆς,
εἶναι μιά προβολή, πού γίνεται στή μαυρισμένη ὀθόνη τῆς συνείδησης. Τό μαῦρο στή συνείδηση, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τή σκιά τοῦ Ἅδη, ὄχι στό φθαρτό,πού ἔτσι καί ἀλλιῶς ὑφίσταται, ἀλλά στό ἄφθαρτο μέρος τῆς ζωῆς.

Ἡ μετατροπή τοῦ ἀνθρώπου σέ ὑποχείριο τοῦ Ἅδη, δείχνει μέ τόν πιό ξεκάθαρο τρόπο τήν καταγωγή τῶν μηχανισμῶν, πού ἀπεργάζονται τό μισάνθρωπο «σίριαλ κίλερ» τῆς Νέας Τάξης.

Τό ἀγαθό τῆς ζωῆς δίδεται δωρεάν, ἡ ἐξουσία τῆς ἀναίρεσής της πουλιέται πανάκριβα, στά σκοτεινά παζάρια τοῦ θανάτου. Ἀλλά ὅσες ὄψεις καί ἄν ἀλλάξει τό ἀπό καταβολῆς τοῦ κόσμου τούτου φίδι, θά προδίδεται
ἀπό τό γεγονός πῶς φτύνει δηλητήριο.

Τό κράτος του θά εἶναι πάντοτε τό σκαιό κράτος τῆς ἀπουσίας μας. Ὁ προαιώνιος πόθος του, ἡ ματαίωση τῆς
ἀνάστασής μας, νά μήν κριθοῦμε στό Φῶς.Τό μέτρο τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἄμετρο, εἴτε στό φῶς, εἴτε στό σκότος.
Ποιός ὅμως, μπορεῖ νά μᾶς βγάλει ἀπό τό ἐρημοσκόταδο στή λιακάδα τῆς ζωῆς;
Μήπως οἱ ἰδεολογίες πού χρεωκόπησαν καί οἱ ἀνιδεο-λογίες πού μᾶς
χρεωκοποῦν τώρα;

Μᾶς λένε πώς πρέπει νά εἶναι κάτι νέο, δέν γίνεται λέει νά εἶναι ὁ Χριστός, «αὐτός εἶναι παλιός, ξεπερασμένος». Σέ τί ἀκριβῶς ξεπεράστηκε, στούς λόγους ἤ στά ἔργα του; Ἐδῶ καί 2000 χρόνια, διαρκῶς ἐπαληθεύεται –ὥστε νά ἀληθεύει ὁ βίος μας– ὅταν στό μεταξύ διάστημα, πολλά καινοφανῆ φιλοσοφήματα, ἰδεολογήματα κ.ἄ. ἀνθρώπινα κατασκευάσματα,ἔχουν διαψευσθεῖ. Ἄρα ποιό τό παλιό καί ποιό τό νέο;

Μᾶς λένε, γιατί νά μήν εἶναι καί ὁ Χριστός σας μιά ἀκόμα προβολή τῆς σκέψης, μιά αὐθυποβολή, ὅπως δείχνει νά συμβαίνει μέ ὅλες τίς θρησκεῖες;
Ἀπό ἕναν μακρύ κατάλογο ἰσχυρῶν ἐπιχειρημάτων καί ἀποδείξεων,ἀρκεῖ νά ποῦμε ἕνα καί ἄς εἶναι τό λιγότερο ἰσχυρό, ὅπως: ὅτι δέν ὑφίσταται πολιτική χωρίς ὀντολογικό ὑπόβαθρο καί ὀντολογία χωρίς πολιτειακή
πραγμάτωση.

Ἄς δοῦν, λοιπόν, Ποιόν εἶχαν στό κέντρο τοῦ πρώτου κοινωνικοῦ καί φιλειρηνικοῦ κράτους στόν κόσμο, τοῦ πρώτου κράτους πού κατήργησε τή δουλεία, τοῦ Βυζαντινοῦ, μέ ὅλο τό ἱστορικό βάθος χρόνου (καί μέ ὅλα τά
ἀνθρωπογενῆ προβλήματα) καί ἄς τό συγκρίνουν μέ τά σημερινά κράτη, γιά πόσο καιρό ἀντέχουν νά εἶναι εἰρηνικά καί κοινωνιοκεντρικά, χωρίς ξένουςδούλους καί μέ ποιά ἀνταλλάγματα γιά τούς πολῖτες τους.
Μήπως ὅμως θά μᾶς σώσουν οἱ ταγοί τῆς πανθρησκευτικῆς παγκοσμιοποίησης;
Πέρα ἀπό κάθε προκατάληψη καί διάθεση δαιμονοποίησης, ἄς μᾶς ποῦν τί ἀκριβῶς ἐννοοῦν ὅταν λένε πώς ὁ Θεός εἶναι ἕνας γιά ὅλους;

Γιατί πίσω ἀπό τά ὡραῖα καί τάχα αὐτονόητα λόγια, συχνά κρύβονται ἀλλότριες σκοπιμότητες. Πόση ἐννοιολογική ἀφαίρεση ἔχει αὐτή ἡ διατύπωση καί τί πρακτικά σημαίνει; Μήπως ἀπηχεῖ στήν πολιτική διατύπωση
τῆς Νέας Τάξης, τοῦ ὅλοι εἴμαστε ἴδιοι; Ἄν δεχτοῦμε πώς εἴμαστε ἴδιοι, τί ἀξία ἔχει ἡ ζωή καί ἡ ψυχή τοῦ ἑνός; Προφανῶς καμμία. Ἄρα ποιᾶς ἀξίας κύριος καί θεός εἶναι αὐτός; Μιᾶς ἀνώνυμης, ἄμορφης καί ἄνευρης μάζας
ἀνθρώπων; Πῶς θά τόν ἀποκαλοῦν; «Μέγα Ἀχταρμάν»; Ἄν δεχτοῦμε πῶς εἴμαστε ἴδιοι, τότε τί καί ἄν θυσιαστοῦν μερικά δισεκατομμύρια ἀνθρώπινης βιόμαζας, γιά τήν «ἀειφόρο ἀνάπτυξη»; Τί καί ἄν οἱ ὑπόλοιποι ἐξομοιωθοῦν μέ κλώνους; Ποῦ πάει τότε τό «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο τοῦ κάθε προσώπου;

Ἀφήσαμε τήν θεολογία τῶν νηπτικῶν Πατέρων, πού ἔλεγαν πώς ὅσο ἀξίζει μιά ψυχή δέν ἀξίζει ὁ κόσμος ὅλος,
γιά νά ξεπέσουμε σέ μιά θεοπαιξία προοριζόμενη μᾶλλον διά νηπίους; Εἶναι συνεχιστές τῶν Ἀποστόλων, αὐτοί πού θέλουν νά ἐπιβάλλουν αὐτά;

Σήμερα ἐπικρατεῖ τεράστια σύγχυση. Ἀκοῦμε συχνά γύρω μας μεταξύ ἀστείου καί σοβαροῦ, ἀκόμα καί κατά τύποις χριστιανούς, νά ἀναμασᾶνε τήν προπαγάνδα γιά τόν βαρετό, σχεδόν ἄδειο παράδεισο καί τήν πολύβουη κόλαση, θέλοντας νά δικαιολογήσουν τίς πράξεις τους, ὡς προσαρμοσμένες στή γενική πραγματικότητα πού μᾶς περιβάλλει. Σάν νά μήν ἔχουμε εὐθύνη,στή διαμόρφωση τῆς πραγματικότητας, σάν ἡ κρίση ἀπέναντι πρῶτα ἀπ’ὅλα στόν ἑαυτό μας, νά ἐξαρτᾶται ἀπό τό πόσο φτηνοί μῖμοι τῶν ἄλλων εἴμαστε. Σάν νά μήν μᾶς εἶπαν ποτέ οἱ Πατέρες πώς ὁ Παράδεισος, δέν εἶναι τόπος, ἀλλά τρόπος τῆς ὕπαρξης. Σάν νά μήν θέλουμε νά δεχτοῦμε τό ὁλοφάνερο τῆς κόλασης πού ζοῦμε ἀπό ἐδῶ, αὐτή τή θανατερή ἐπανάληψη τῶν ἴδιων συμπλεγμάτων καί φοβιῶν, τῶν ἴδιων προβολῶν, πού κάνουμε σέ ἀνθρώπους καί καταστάσεις, τῶν παθολογικῶν ἐξαρτήσεων, πού συνεχῶς ἀναπαράγουμε.

Χωρίς νά ἐρχόμαστε σέ σχέση ἰσότιμη, ὥστε νά ζοῦμε τήν κάθε στιγμή μοναδικά. Χωρίς νά νιώθουμε τό κάθε τί πού γύρω καί μέσα μας συμβαίνει, χωρίς νά ποθοῦμε νά μοιραστοῦμε τή χαρά.

Ὅμως ὁ Χριστός εἶναι παρών ἀνάμεσά μας, ὅταν Τόν καλοῦμε, νά μᾶς διδάξει στήν κάθε στιγμή τή σχέση πού φέρνει κοινωνία, γιατί ὁ Ἴδιος βρίσκεται σέ ἰσότιμη Κοινωνία Προσώπων, ἀσύγχυτη καί ἀδιαίρετη. Ἐκεῖ
μόνο μποροῦμε νά βροῦμε τό νόημα στή ζωή, τό Φῶς πού καίει τά ψεύδη τῶν παθολογικῶν ἐξαρτήσεων, τῶν κάθε λογῆς συγχύσεων καί διαιρέσεων,τῶν ἀντικοινωνικῶν μεθοδεύσεων, τῶν μισανθρωπικῶν σχεδίων.

Ἄν μποροῦμε σήμερα νά προτείνουμε ἀνθρωπολογικά ἕναν ἄλλο τρόπο ζωῆς καί σύστασης πολιτείας, εἶναι αὐτός ἀκριβῶς ὁ τρόπος πού μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός ἀνά τούς αἰῶνες. Εἶναι ἡ ἀξία σχέσης, ἡ ὁποία ὅταν
τέμνει κάθετα, ὅταν διαπερνᾶ τίς ποσοτικές ἀξίες τοῦ ὑλικοῦ κόσμου, τίς μεταποιεῖ σέ ποιοτικές ἀξίες ζωῆς. Αὐτό εἶναι τό πάντοτε καινό μήνυμα, τό διαρκῶς ζητούμενο, ἀσκούμενο καί εὐφρόσυνο.

Θεμιστοκλῆς Σβορῶνος

Ἠλεκτρολόγος