4,6-25 Γένεσις, όταν διαβάζετε άλλα καί σάς έχουν πεί από προηγουμένως ότι σημαίνουν άλλα… Εδώ σού λέγει πώς ήδη υπήρχαν άνθρωποι πρίν κάν γεννηθούν ό Αδάμ+αντος καί η Εύα…

4,6-25 Γένεσις, όταν διαβάζετε άλλα καί σάς έχουν πεί από προηγουμένως ότι σημαίνουν άλλα… Εδώ σού λέγει πώς ήδη υπήρχαν άνθρωποι πρίν κάν γεννηθούν ό Αδάμ+αντος καί η Εύα… Σ’ ανοίγω τά μάτια καί θέλε δές τό θέλε μήν τό δείς…

Διάβασε από μόνος σού καί κρίνε ότι καί άλλοι ανθρώποι υπήρχαν από πρίν καί γυναίκα από άλλα φύλα γνώς/πήρε/συνουσιάστηκε ό Κάϊν… Μάθε νά παρατηρείς… Κατάλαβε τί λέγει π.χ. έναν βιβλίον ή ρήση ή κόμμα ή είδηση καί μήν παθαίνεις πλύση εγκεφάλου καί ύπνωση όπως τώρα μέ τόν κορωνοϊόν.

Πιθανώς οί Εβραίοι γνωρίζουν αυτά αιώνες αλλά δέν λένε τίποτε διά νά ειδούν άν θά τό καταλάβουμε ή άν η ύπνωση μάς είναι διαρκής, διαχρονική καί αναλλοίωτη… Θυμάσαι ότι σού υπέδειξα πώς έκανα απόβαση οί Αμερικανοί είς τόν κόλπον τών Χοίρων είς τήν Κούβα καί απότυχαν αφού ήταν καί είναι στρατιωτική βάση τών Αμερικανών καί σού είπα είναι ώς νά ειπούν οί Βρεττανοί ότι έκαναν απόβαση είς τήν βάση τούς είς τήν Δεκέλεια Κύπρου καί απότυχαν; Μαζύν μέ αυτά σού υπέδειξα ακόμη δύο συμβάντα οπού όπως καί τό ανωτέρω έγιναν παγκοσμίως γνωστά καί γράπτηκαν τόμοι βιβλίων ενώ πρόκειται πασιφανώς διά φακκίρικη ύπνωση… Όπως καί τώρα μέ τόν ψευτοκορωνοϊόν… Διάβασε καί θά καταλάβεις, άν δέν καταλάβεις σημαίνει είσαι πυθμενικώς ή ακόμη καί Υποπυθμενικώς υπνωτισμένος ή υποϋπνωτισμένος… Ύπνος = υπό+νούς… = υπο+συνείδηση… = υπνοός = υπό νοός… Καλή Ανάσταση Καλή Ψυχοσωτηρία…! Αδελφέ!!!!

Δέν πταίει η Γένεσις ούτε ό Μωυσής εάν εσύ δέν τό είδες καί άν είς τούς «Εβραίους» συνέφερε νά μήν τό ειδείς διά νά σού λένε δέν υπήρχαν άλλοι πρίν, όχι πώς είναι κακόν εάν δέν υπήρχαν αλλά επειδή δηλώνεται ότι υπήρχαν καί Θρησκεία μάς πρέπει νά είναι η εκάστοτε καί εκατέρωθεν Αληθεία…

Γεν. 4,6 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Κάϊν· ἵνα τί περίλυπος ἐγένου, καὶ ἵνα τί συνέπεσε τὸ πρόσωπόν σου;
Γεν. 4,6 Ηρώτησε Κυριος ο Θεός τον Καιν· “διατί έγινες περίλυπος και κατέβασες οργισμένος τα μούτρα σου;

Γεν. 4,7 οὐκ ἐὰν ὀρθῶς προσενέγκῃς, ὀρθῶς δὲ μὴ διέλῃς, ἥμαρτες; ἡσύχασον· πρὸς σὲ ἡ ἀποστροφὴ αὐτοῦ, καὶ σὺ ἄρξεις αὐτοῦ.
Γεν. 4,7 Δεν γνωρίζεις ότι εάν προσφέρης δώρα ως θυσίαν στον αληθινόν Θεόν, δεν εκλέξης όμως τα καλά δώρα εις ένδειξιν ευλαβείας, αμαρτάνεις ενώπιον του Θεού; Αλλά ησύχασε· το κακόν είναι εις την εξουσίαν σου και δύνασαι αν θέλης να το νικήσης”.

Γεν. 4,8 καὶ εἶπε Κάϊν πρὸς Ἄβελ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ· διέλθωμεν εἰς τὸ πεδίον. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐν τῷ πεδίῳ, ἀνέστη Κάϊν ἐπὶ Ἄβελ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἀπέκτεινεν αὐτόν. (Αναγραμματιστί τό Κάϊν είναι Νίκα καί τό Άβελ Λεβά, Λεβί = Λευί, Λευίτες αλλά καί Αύελ = αύ+Έλ = αυτός όπως Ό Θεός, ήτοι αγαθός)…
Γεν. 4,8 Σκυθρωπός και φθονερός ο Καϊν είπε στον αδελφόν του τον Αβελ “ας περάσωμεν εις την πεδιάδα”. Οταν δε έφθασαν εις την πεδιάδα, ο Καϊν επετέθη αιφνιδίως και με ορμήν εναντίον του Αβελ, του αδελφού του, και τον εφόνευσεν.

Γεν. 4,9 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς Κάϊν· ποῦ ἐστιν Ἄβελ ὁ ἀδελφός σου; καὶ εἶπεν· οὐ γινώσκω· μὴ φύλαξ τοῦ ἀδελφοῦ μου εἰμὶ ἐγώ;
Γεν. 4,9 Ο Κυριος και Θεός ηρώτησε τον Καϊν· “που είναι ο αδελφός σου ο Αβελ;” Και εκείνος απήντησε· “δεν γνωρίζω· μήπως εγώ είμαι φύλακας του αδελφού μου;”

Γεν. 4,10 καί εἶπε Κύριος· τί πεποίηκας; φωνὴ αἵματος τοῦ ἀδελφοῦ σου βοᾷ πρός με ἐκ τῆς γῆς.
Γεν. 4,10 Είπε δε ο Κυριος· “τι είναι αυτό που έκαμες; Η φωνή του αίματος του φονευθέντος αδελφού σου υψώνεται από την γην στον ουρανόν προς εμέ και βοά ζητούσα την τιμωρίαν σου. (Οί συχνότητες τών συνειρμών τών δονητικών κραδασμών ώς σήματα υποσυνείδητης εκπομπής/ροής είναι παντού καί είς τό αίμα…).

Γεν. 4,11 καὶ νῦν ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ τῆς γῆς, ἣ ἔχανε τὸ στόμα αὐτῆς δέξασθαι τὸ αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ σου ἐκ τῆς χειρός σου·
Γεν. 4,11 Και τώρα θα είσαι συ κατηραμένος και σαν ξένος από την γην αυτήν, η οποία ήνοιξε το στόμα της και κατέπιε το αίμα του αδελφού σου, τον οποίον συ με το εγκληματικόν σου χέρι εφόνευσες.

Γεν. 4,12 ὅτε ἐργᾷ τὴν γῆν, καὶ οὐ προσθήσει τὴν ἰσχὺν αὐτῆς δοῦναί σοι· στένων καὶ τρέμων ἔσῃ ἐπὶ τῆς γῆς.
Γεν. 4,12 Οταν εργάζεσαι και καλλιεργής την γην αυτήν, δεν θα παρέχη την δύναμίν της να αποδώση εις σε τους καρπούς της. Συ δε θα ευρίσκεσαι συνεχώς εις κατάστασιν στεναγμών και τρόμων, και σαν καταδιωκόμενος θα περιπλανάσαι επάνω εις την γην αυτήν”.

Γεν. 4,13 καὶ εἶπε Κάϊν πρὸς Κύριον τὸν Θεόν· μείζων ἡ αἰτία μου τοῦ ἀφεθῆναί με·
Γεν. 4,13 Εκραξε τότε ο Καϊν απηλπισμένος και αναστατωμένος προς τον Θεόν· “το έγκλημα και η ενόχη μου είναι μεγαλυτέρα από την θείαν συγγνώμην.

Γεν. 4,14 εἰ ἐκβάλλεις με σήμερον ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου κρυβήσομαι, καὶ ἔσομαι στένων καὶ τρέμων ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἔσται πᾶς ὁ εὑρίσκων με, ἀποκτενεῖ με.
Γεν. 4,14 Εάν όμως με διώξης από την περιοχήν αυτήν, όπου σήμερον ευρίσκομαι, και αποστρέψης το πρόσωπόν σου από εμέ και θα είμαι σαν κρυμμένος από την θείαν σου παρουσίαν, θα περιφέρωμαι στενάζων και τρέμων εις την γην, και τότε ο πρώτος τυχών, που θα με συναντήση, θα με φονεύση”. (Ποίος άλλος καί ποίος πρώτον τυχόντας θά τόν σκοτώσει αφού υποτίθεται ότι οί άνθρωποι ήσαν ήταν αυτός, ό Αδάμ καί η Εύα, κατά τήν βλακώδη μετάφραση όλων μέχρι τώρα, ενώ μέ σαφήνεια η Γένεση αναφέρει άλλους…).

Γεν. 4,15 καὶ εἶπεν αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός· οὐχ οὕτως, πᾶς ὁ ἀποκτείνας Κάϊν ἑπτὰ ἐκδικούμενα παραλύσει. καὶ ἔθετο Κύριος ὁ Θεὸς σημεῖον τῷ Κάϊν τοῦ μὴ ἀνελεῖν αὐτὸν πάντα τὸν εὑρίσκοντα αὐτόν.
Γεν. 4,15 Είπε δε προς αυτόν ο Θεός· “δεν θα συμβή κάτι τέτοιο· διότι εκείνος ο οποίος θα φονεύση τον Καιν, θα επισύρη εναντίον του πολύ περισσοτέρας τιμωρίας και θα παραλύση κάτω από το βάρος αυτών”. Εθεσε δε ο Θεός κάποιο σημάδι στον Καϊν, ώστε κανείς από όσους θα τον συναντούσαν, να μη τον φονεύση. (Εδώ Ό Θεός δίδει σημάδι Θείον νά μήν φονεύσουσι τόν Κάϊν, σημάδι τό οποίον κατανοούν οί ιερείς καί οί μάντεις ή όλοι όσοι τυχόντες τόν συναντούσαν;)….

Γεν. 4,16 ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι Ἐδέμ.
Γεν. 4,16 Εφυγε δε τότε ο Καϊν από την περιοχήν, εις την οποίαν μέχρι τότε ευρίσκετο και είχε την ευλογίαν του Θεού, και κατώκησεν εις την χώραν Ναίδ, η οποία ευρίσκετο απέναντι από την Εδέμ. (Αναγραμματιστί η Ναϊδ είναι Διάν, Δανί όπως Δαναοί ή Δαναί ή Δαναϊ, Νίδα, Ναίδα, Νίαδ, εντούτοις εμφανέστατα φαίνεται η λέξη Δίας = Δία = Διάν ή Δίαν άρα τέ ή χώρα οπού θά πορεύετο καί φοβόταν ότι θά αποκτηνώταν ήταν η χώρα τού Δία ή Δαναών;)…

Γεν. 4,17 Καὶ ἔγνω Κάϊν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Ἐνώχ. καὶ ἦν οἰκοδομῶν πόλιν καὶ ἐπωνόμασε τὴν πόλιν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, Ἐνώχ.
Γεν. 4,17 Ο Καϊν εγνώρισε τότε την σύζυγόν του, η οποία έμεινεν έγκυος και εγέννησε τον Ενώχ. Εκτισε δε ο Καϊν μίαν πόλιν και ωνόμασεν αυτήν με το όνομα του υιού του, Ενώχ. (Ό Κάϊν ή Νίκα ή Νίκας ή Κίαν ή Καίν = Καίγω ή Ναίκ ή Ναϊκ ή Νίακ, αλλά προφανώς Νίκα, πήρε γυναίκα από τήν χώρα τών Ναϊδ = Δίαν καί έτεκε υιόν Ενώχ = έν ώχ = έν/μέσα είς τά ώχ καί άχ καί βάχ = βάς+ανα = βάσανα από τήν αμαρτία καί τούς κόπους, κατωτέρω αναφέρεται καί Ενώς. Συνάμα αναγραμματιστί Ενώχ = Χώνε ήτοι η πόλις Χώναι αλλά θυμίζει καί Χαναάν, όμως Χώναι περισσότερον.

Γεν. 4,18 ἐγεννήθη δὲ τῷ Ἐνὼχ Γαϊδάδ, καὶ Γαϊδὰδ ἐγέννησε τὸν Μαλελεήλ, καὶ Μαλελεὴλ ἐγέννησε τὸν Μαθουσάλα, καὶ Μαθουσάλα ἐγέννησε τὸν Λάμεχ.
Γεν. 4,18 Από δε τον Ενώχ εγεννήθη ο Γαϊδάδ. Ο Γαϊδάδ εγέννησε τον Μαλελεήλ, ο δε Μαλελεήλ εγέννησε τον Μαθουσάλα, και ο Μαθουσάλα εγέννησε τον Λαμεχ.

Γεν. 4,19 καὶ ἔλαβεν ἑαυτῷ Λάμεχ δύο γυναῖκας, ὄνομα τῇ μιᾷ Ἀδά, καὶ ὄνομα τῇ δευτέρᾳ Σελλά.
Γεν. 4,19 Ελαβε δε ο Λαμεχ δύο συγχρόνως συζύγους. Η μία ωνομάζετο Αδά και η δευτέρα Σελλά. (Άδα όπως Άδανα καί Σέλλα όπως Ελλάδα ήτοι Σέλληνες λέγονται οί Έλληνες είς τήν Ήπειρον παρά Δωδώνει καί από εκεί τό Σελήνη = Σελλήνη = φωτεινή καί αυτή η οποία λαμβάνει φώς από τόν Ήλιον. Η δέ Γαϊδάδ ομοιάζει κάπως αναγραμματιστί καί αποπαραφθαρστί μέ τήν λέξη Δωδώνη = Δαδάνη όπως Δαδάγι τό Γαϊδάδ = Δαδάγη)

Γεν. 4,20 καὶ ἔτεκεν Ἀδὰ τὸν Ἰωβήλ· οὗτος ἦν πατὴρ οἰκούντων ἐν σκηναῖς κτηνοτρόφων.
Γεν. 4,20 Η Αδά εγέννησε τον Ιωβήλ. Αυτός η το γενάρχης των κτηνοτρόφων, οι οποίοι περιφερόμενοι ανά τας διαφόρους βοσκησίμους περιοχάς δεν είχον μόνιμον οικίαν, αλλά εζούσαν εις σκηνάς. (Ιωβήλ όπως Ιώβ όστις έχει θυγατέρα μία μέ τό όνομα Κέρας Αμάλθειας ήτοι τό κέρας τής αιγός Αμάλθειας διά τού οποίου πότιζαν οί Κουρήτες τόν Δίαν εντός τού Ιδαίου Άντρου. Καί τό Ιδαίον ομοιάζει μέ τό Ιουδαίος = ιουδαίος = χωμάτινος βάσει τού λεξικού, ό καμωμένος από πηλόν δηλαδή. Τό άν ό Ιώβ έλαβε τό όνομα Κέρας Αμάλθειας από τούς Κρήτες ή άλλους Έλληνες ή τό αντίστροφον, τίθεται σέ έρευνα, πάντως Αμάλθεια = Αμάλ + Θεία… Καί Αμάλ = Λαμά = αφήνω όπως Ηλί Ηλί λαμά σαβά χθανί οπού δέν σημαίνει Θεέ Θεέ διατί μ’ εγκαταλείπεις αλλά Θεέ Θεέ λαμά = αφήνω μέ σέβας/σαβά τό χθανί = χθόνιον = σαρκίον μού καί ανεβαίνω ώς Ψυχή Υιού είς εσένα είς τά ουράνια ή άν η ψυχή είναι τό αυρικόν σώμα τότε ανέβηκε είς τά ουράνια τό πνεύμα ή δέ μή καί πνεύμα καί ψυχή είναι τό ίδιον τότε έμεινε τό αυρόσωμα είς τόν τόπον τού σαρκίου. Δέν εξακριβώθηκε μέ πάσα σαφήνεια σέ καμμία θρησκεία ακόμη εάν ψυχή τέ καί πνεύματι έναν καί τό αυτόν όμοιον ή διαφορετικά, θά ασχοληθούμε σ’ άλλον άρθρον εμπεριστατωμένως. Συνάμα αμάλ = εμού Άλ = εμού Θεός, ήτοι Αμάλθεια = εμού Άλ Θείος = ιερός αλλά καί όπως τό θείον/θειάφι τρομερός καί ισχυρός καί συνάμα μέ πάσα άπειρη θέα η όραση Τού καί Ίδιος Αυτός)…

Γεν. 4,21 καὶ ὄνομα τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ Ἰουβάλ· οὗτος ἦν ὁ καταδείξας ψαλτήριον καὶ κιθάραν
Γεν. 4,21 Αδελφός του Ιωβήλ ήτο ο Ιουβάλ. Αυτός ήτο συνθέτης ύμνων και διδάσκαλος της μουσικής. (Ιώβ, Ιού, Ιούβ Άλ καί αναγραμματιστί Βουϊ = βουϊζω ή βοή καί βοήζω ή βοϊζω πρός Τόν Άλ = Θεόν μέ τό ψαλτήριον καί τήν κιθάραν)…

Γεν. 4,22 Σελλὰ δὲ καὶ αὐτὴ ἔτεκε τὸν Θόβελ, καὶ ἦν σφυροκόπος χαλκεὺς χαλκοῦ καὶ σιδήρου· ἀδελφὴ δὲ Θόβελ Νοεμά.
Γεν. 4,22 Η Σελλά εγέννησε και αυτή τον Θοβελ, ο οποίος κατειργάζετο τον χαλκόν και τον σίδηρον και κατεσκεύαζεν εργαλεία. Αδελφή δε του Θοβελ ήτο η Νοεμά. (Νά καί η Σελλά = Σελλάς = Σέλληνες όπως τούς λένε είς τήν Ήπειρον τούς Πρωτέλληνες = Έλληνες. Θοβέλ = Θεοβάλ ή Θεού αύ άλ/φώς, αφού άλ σημαίνει Θεός, φώς καί λευκόν, π.χ. Άλπεις, αλπίνος, Αλβανία = Λευκά Βουνά. Νοεμά = Νόημα/Ναός)…

Γεν. 4,23 εἶπε δὲ Λάμεχ ταῖς ἑαυτοῦ γυναιξίν· Ἀδὰ καὶ Σελλά, ἀκούσατέ μου τῆς φωνῆς, γυναῖκες Λάμεχ, ἐνωτίσασθέ μου τοὺς λόγους, ὅτι ἄνδρα ἀπέκτεινα εἰς τραῦμα ἐμοὶ καὶ νεανίσκον εἰς μώλωπα ἐμοί·
Γεν. 4,23 Ο δε Λαμεχ καυχώμενος δια την αγριότητά του, είπεν εις τας γυναίκας του· “Αδά και Σελλά, ακούσατε την φωνήν μου· γυναίκες Λαμεχ ανοίξατε τα αυτιά σας δια να ακούσετε τους λόγους μου· εφόνευσα ένα άνδρα, διότι με επλήγωσε, και ένα νεανίαν διότι με ετραυμάτισε. (Εδώ ακόμη μία μαρτυρία ότι υπήρχαν καί άλλοι άνθρωποι… Λαχέμ αναγραμματιστί είναι Λεμάχ = Λέ/Έλ Μάχη όπως τό Μιχαήλ Μαχιήλ = Μάχης Ήλ = μάχης φώς. Η δέ Άδα ώς Άδης = Άδας ή Αδωναϊ = Αδωναί κα).

Γεν. 4,24 ὅτι ἑπτάκις ἐκδεδίκηται ἐκ Κάϊν, ἐκ δὲ Λάμεχ ἑβδομηκοντάκις ἑπτά.
Γεν. 4,24 Επτά φοράς ετιμωρήθη ο Καϊν δια τον φόνον του αδελφού του, εβδομήκοντα φοράς επτά θα τιμωρώ εγώ ο Λαμεχ εκείνον, που θα τολμήση να με θίξη”. (Εδώ δέν είναι σαφές, αναφέρεται σέ 77 ή 70Χ7=490 φορές τιμμωρία;)…

Γεν. 4,25 Ἔγνω δὲ Ἀδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν, καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ, λέγουσα· ἐξανέστησε γάρ μοι ὁ Θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ Ἄβελ, ὃν ἀπέκτεινε Κάϊν.
Γεν. 4,25 Ο δε Αδάμ εγνώρισε πάλιν την γυναίκα αυτού, η οποία έμεινεν έγκυος και εγέννησεν υιόν, τον οποίον ωνόμασε Σηθ λέγουσα· “ο Θεός μου έδωσε άλλο παιδί αντί του Αβελ, τον οποίον εφόνευσεν ο Καϊν”. (Βλέπετε τί σάς αποδεικνύω οπού αιώνες δέν είδαν; Ό Αδάμ ξανά κάνει υιόν μετά απ’ όλ’ αυτά τά γεγονότα καί τούς υιούς τών απογόνων τού Κάϊν, καί ενώ δέν νυμφεύθηκε τήν αδελφή τού, συνεπώς πού ηύρε άλλες γυναίκες; Τίς ηύρε διότι υπήρχαν από άλλες φυλές, έστω καί άν αυτές δέν έγιναν από Τόν Θεόν αλλά από τήν γήν βλάστησαν ή από τά ζώα εξελίχθηκαν… Σήθ αναγραμματιστί είναι Θής = Θησέας π.χ. ήτοι Θής έως = Θής φώς. αλλά καί Θησέας = ό θυσιαζόμενος = θησιαζόμενος διότι τότε είς τά ελληνικά όπου ύψιλον τοποθετείτο ήτα καί τό αντίστροφον ήτοι Θυσέας καί Θύς = Σύθ καί επίσης Θήσεας ό θυσιαζόμενος καί Θυσέας = ό Θύτης έστω άν καί μπορούμε νά τό γράψουμε καί Θήτης όπως καί τό θύμα ώς θήμα εξού καί η λέξη θήραμα καί θηρευτής καί θήρα = κυνήγι, βασικά κυνήγι = θήρα διά κυνός/σκύλος νά ηγείται = κυνηγός = κυνός ηγούντος/ηγούμενου καί από αυτά τό θύρ καί θύρα ήτοι απ’ εκεί οπού εισέρχονται τά θυρία/θηρία καί θυράματα/θηράματα, εξού καί είχαν επί τίς εισόδου/θήρας αναμένη πυρά διά νά τρομοκρατούνται τά θηρία καί συνάμα νά μπορούν ν’ αρπάξουν αναμένα ξύλα διά νά τά κτυπήσουν, πληγώσουν, τρυπήσουν)…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ