Ειμαστε απατεώνες η παλιάνθρωποι;

Ελεύθεροι -κρατούμενοι  δεν ..,κρατούμενοι-ελεύθεροι  ζούν  την ευτυχία .

Ενας από τους τελευταίους ήταν  ο Νικολάε Στάινχαρτ.

Γνώρισε την ευτυχία μέσα σε φυλακή.

Γράφει : Αναγνωρίζοντας το δίκαιο και το άδικο των υπαρξιστών.

‘’ Οι υπαρξιστές στο σημείο αυτό έχουν δίκιο. Τη στιγμή πού έχουμε συνείδηση του καλού πού κάνουμε, ή συνείδηση το εκθέτει για πάντα. Η συνείδηση είναι εκμηδενιστική, αποκλείει την αθωότητα, την ήρεμη και αθώα διάπραξη του καλού. Μαγαρίζει κάθε λεπτή ενέργεια . Και έχουν και δεν έχουν δίκιο οι υπαρξιστές.Σκέφτονται κάπως γρήγορα, σαν ταχυδακτυλουργοί πού είναι. Ή συνείδηση μαγαρίζει, άλλα όχι για πάντα. Δεν είμαστε καθαροί σαν τα παιδιά, δεν είμαστε άγιοι. Δεν είμαστε όμως και βαρύγδουπα σαράβαλα, δεν είμαστε παλιάνθρωποι ούτε αλήτες. Άγιοι δεν είμαστε, σίγουρα. Ίσως όμως είμαστε απατεώνες του καλού.

Άγιοι είναι λίγοι. Μετά έρχονται οι ήρωες, κατόπιν οι κύριοι και στο τέλος ακολουθούν κουτσαίνοντας οι απατεώνες του καλού, λίγο γελοίοι, λίγο λαχανιασμένοι, αλλά δεν είναι και για πέταμα. Ξέρουμε πώς κάνουμε το καλό (και άρα το αμαυρώνουμε), άλλα τουλάχιστον κάνουμε το καλό, όχι το κακό. Δεν έχουμε μερίδιο στην καθαρότητα των αγίων, άλλα πάντως κάτι κάνουμε, κάτι πού μας βγάζει από τις τάξεις των παλιανθρώπων. Υπάρχει λοιπόν μια διαφορά —πιστεύω— ανάμεσα στους αλήτες απ’ τη μια και στους κρατουμένους του κελιού 34 (τούς απατεώνες του καλού) απ’ την άλλη. Και δώ στο 34 είναι αλλιώς. Δεν υπάρχει ή στενοχώρια πού βασανίζει τούς φοβητσιάρηδες, τους καταδότες και τούς νικημένους (οι όποιοι πάντα ψευτοκλαίνε και στο τέλος μένουν μόνοι με τον εαυτό τους, έχοντας για παρέα την κλαψούρα, την ήττα και την προδοσία).’’

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

Τί σημαίνει όμως πίστη;

«Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη στον Κύριο, παρόλο πού ό κόσμος είναι κακός, παρά την αδικία πού υπάρχει, παρά την άχρειότητα, παρόλο πού από παντού τα μηνύματα πού φτάνουν είναι αρνητικά.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Αρα τι κάνουμε για να μην δυστυχίσουμε ;

«…πρέπει να παρηγορήσουμε τον Χριστό, τον διπλανό μας, δηλαδή, αυτόν

(να συν-πονέσουμε). Δεν είναι κακό να θέλεις γενικά το καλό της ανθρωπότητας και των φτωχών και της εργατικής τάξης, κτλ. και κτλ., αλλά είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να μεταφέρεις τον παράλυτο συγκρατούμενό σου στην τουαλέτα της φυλακής, να δώσεις στον άρρωστο φυλακισμένο, που δεν μπορεί να κατέβει από το κρεβάτι, αυτό που θα σου ζητήσει, να υπομείνεις το ροχαλητό του διπλανού σου, χωρίς να τον ξυπνήσεις σπρώχνοντας τον για να αλλάξει πλευρό, το δύσκολο είναι να μην αποπάρεις αυτόν που κατουράει στην καραβάνα τη νύχτα και να ακούς υπομονετικά τον ανυπόφορο που δεν σταματάει να διηγείται τις δυστυχίες και τον πόνο του…

Ο Χριστός είναι ο συνάνθρωπος μας, που υποφέρει μπροστά στα μάτια μας. Τον συνάνθρωπο μας πρέπει να βοηθήσουμε έμπρακτα, τώρα, με ό,τι μπορούμε, έστω και με μια λέξη, με ένα δώρο, με ένα χάδι, δείχνοντας του το δρόμο για ένα φαρμακείο που ψάχνει. Τον συνάνθρωπο μας πρέπει να βοηθήσουμε, αυτόν που υποφέρει, όχι αυτούς που δεν είναι παρόντες, αυτούς που δεν έχουν ανάγκη, που δεν ροχαλίζουν τη νύχτα.

Να βοηθήσουμε τον διπλανό μας που είναι γεμάτος πληγές και ίσως αμαρτίες, κουσούρια, αυθάδεια, αχαριστία, αγνωμοσύνη, βρωμιά, πείσμα, απαιτήσεις, αυτόν που τίποτα δεν τον ευχαριστεί, αυτόν που το καλό που του κάνουμε σίγουρα θα το δει με μνησικακία και ειρωνεία, αν δεν μας βρίσει κι από πάνω!»

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ