Εσείς τι όνειρο είδατε χθες βράδυ;

Πριν ξεκινησετε να διαβασετε θελω να θυμηθειτε αν χθες βραδυ ειδατε καποιο ονειρο που σας εκανε εντυπωση και αν νομιζετε οτι χρηζει καποιας προσοχης, παρακαλω αφηστε το στα σχολια. Επισης να σας πω οτι οταν γραφω εδω δεν γραφω συνηθως περι ονειρων αλλα ουτε και βλεπω συχνα ονειρα που να χρηζουν προσοχης. Τελευταια φορα που ανερτησα περι ονειρων ηταν 26/04/20 και μπορειτε να το βρειτε εδω

Παμε τωρα στο θεμα. Θα σας περιγραψω πρωτα το πιο τρομακτικο το οποιο ειδα χθες Σαββατο 20/03/2021 και ενα λιγοτερο γλαφυρο λιγες ημερες πριν. Και τα δυο με θορυβησαν, ηταν πολυ ζωντανα. Αν πλατιαζω σε καποια σημεια, γινεται εσκεμμενα για να καταλαβετε οσο το δυνατο περισσοτερα. Θα δωσω ακομη και υπαρκτα σημεια απο το google maps οπως ειναι για να μπορεσετε να τα βρειτε στο χαρτη και να ακολουθησετε τη διαδρομη μου στο ονειρο.

Το χθεσινο λοιπον, λαμβανει χωρα στην πολη της Πρεβεζας απο την οποια και καταγομαι. Δεν την επισκεφτομαι αρκετα συχνα. Τελευταια φορα ηταν πριν 2 χρονια σχεδον. Θυμαμαι λοιπον στο ονειρο να προσπαθω να κρυφτω ή να αντιμετωπισω ενα πολυ σημαντικο εχθρο σε καποια σκοτεινα και υπογεια μερη. Ειχε φυσικη οντοτητα χωρις να θυμαμαι προσωπο αν και φορες μου ερχεται στο μυαλο ως υπερφυσικη οντοτητα. Βγαινωντας λοιπον εξω στο φως και κατευθυνομενος απο το “μνημειο του ναυτη” μπρος την κεντρικη παραλια (νοτο προς βορρα), ας πουμε περιπου στο σημειο που βρισκεται το “Avra Hotel” αρχιζω να βλεπω αποκοσμη ομιχλη να ερχεται απο το κεντρο της πολης προς την παραλια, δηλαδη απο τη δυση προς την ανατολη και ταυτοχρονα να ακουγονται στο βαθος αποκοσμες κραυγες.

Οπως ειμαι με τη μια γυριζω ενστικτωδως προς τα πισω και εκει συνειδητοποιω το εξης. Φαινεται να ξυπναω απο το ολο στρες με τη μαχη μου με την οντοτητα και να συνειδητοποιω που τελικα βρισκομαι και να θυμαμαι οτι αυτο το οποιο συμβαινει ειναι κατι το οποιο γνωριζα οτι θα γινει (ηταν βεβαιοτητα δηλαδη) αλλα ειχα ξεχασει λογω της δικης μου μαχης. Στο σημειο που βρισκεται “Markus Espresso & Wine Bar” που διπλα ειναι ενα μεγαλο παρκινγκ και που παλια αν θυμαμαι ανηκε στο λιμενικο, βλεπω εκατονταδες κοσμο να περιμενει και τους ρωταω…”Τι κανετε εδω;” Μου απαντανε οτι “τι κανουμε, περιμενουμε τα τερατα, μας ειπαν να μπουμε ολοι μεσα στο αστυνομικο τμημα για προστασια”. Στο σημειο αυτο δεν υπαρχει βεβαια τμημα αλλα φαινεται οτι υπηρχε σχεδιασμος στο ολο θεμα.

Αυτο που με τρομαξε σε μεγαλο βαθμο ηταν 1) οτι η ατμοσφαιρα ηταν τρομερα αποκοσμη οταν την συνειδητοποιησα. Εχω χασει μανα, πατερα, θειες κτλπ και ξερω πολυ καλα τη μυρωδια του θανατου αν θελετε να το πω απλα ή αυτον τον βουβο πονο που πλαναται στην ατμοσφαιρα οταν καποιος πεθαινει 2) οι ανθρωποι που συναντησα ηταν κατατρομαγμενοι σαν να ηξεραν οτι δεν εχουν και πολλες ελπιδες και σαν αυτο να ηταν το τελευταιο τους οχυρο. Διεκρινα απελπισια και τρομο, εβλεπα ολες τις ηλικιες, μαναδες παιδια. Φαινονταν τραγικο 3) επικρατουσαν μαζι εκωφαντικη νεκρικη σιγη με μακρινους αποκοσμους θορυβους απο ανεμο, κραυγες και τρομπετες ή μεταλλικους ηχους. Δεν μπορω να το περιγραψω πιο καλα 4) χρονικα στη ημερα το ονειρο εξελισονταν κοντα στη δυση του ηλιου 5) τα χρωματα ηταν προς το κοκκινο ή αν θελετε φανταστειτε πως ειναι οταν πλησιαζει καταιγιδα με  μαυρα συννεφα και καποιες φορες ξεπηδα ο ηλιος και κανει το τοπιο πιο δραματικο. Μονο που δεν θυμαμαι να βλεπω συννεφα.

Το ονειρο τελειωσε οταν εκεινος που μου μιλησε μου ειπε “Καλα εσυ δεν θα ερθεις μεσα;” τη στιγμη που ετοιμαζονταν ολοι να μπουν. Εκει διστασα για το αν επρεπε να ειμαι με ολους ή μονος μου καπου υπογεια γιατι το μερος φαινονταιν εκτεθειμενο (εκτος και αν κρυβει υπογειες μυστικες εγκαταστασεις). Εκει επισης εγινε ξεκαθαρο αν τελικα τον δικο μου εχθρο θα επρεπε να τον αντιμετωπισω μονος μου ή με αλλους μιας και καταλαβα οτι αυτος ηταν και εχθρος ολων.

Το δευτερο ονειρο (αλλα πρωτο στη σειρα) εξελισεται στην Σαντορινη και θυμαμαι να μαθαινω απο τις ειδησεις ή καποιο site στο ιντερνετ, οτι κατι εγινε στη Σαντορινη με το νερο. Σαν να χτυπησε ενα μικρο τσουναμι το ποιο εριξε ενα μεγαλο πλοιο επανω στα βραχια. Στο ονειρο, αν και δεν ημουν εκει, μου εχει μεινει ο κροτος απο τη συγκρουση. Με το που μαθαινω λοιπον αυτο και εχωντας διαβασει προσφατα διαφορα περι σεισμων και σημαδια κτλπ, αμεσως τιθομαι σε ετοιμοτητα και προσπαθω να πω στην οικογενεια μου οτι πρεπει να φυγουμε τωρα απο Αθηνα ή να βγουμε καπου ανοιχτα διοτι ξεκινησε μια αλυσιδωτη αντιδραση οπως τη θυμαμαι να τη λεω στους δικου μου. Δεν θυμαμαι περισσοτερα για αυτο.

Προφανως και η πραγματικοτητα μας επηρεαζει αλλα σπανια ονειρευομαι τοσο τρομακτικα πραγματα. Το ονειρο της Σαντορινης δεν θελει ισως εξηγηση και μπορει να ειναι ολοφανερο τι αφορα. Εχω μια εντυπωση ομως οτι ισως συνδεεται με το ονειρο της Πρεβεζας πιθανοτατα στο κομματι των φυσικων καταστροφων.