Η αληθινή επιστήμη δεν αντιμάχεται την πίστη,οπως και η αληθινή πίστη δεν αντιμάχεται την επιστήμη(1)

Ποια η βεβαιότητα περί υπάρξεως του Θεού δημιουργού και προνοητή;

Η Εκκλησία δέχεται ότι είναι αδύνατη η πειραματική απόδειξη της ύπαρξης του Θεού,

αφού είναι πέρα και πάνω από την ύλη, την ενέργεια, τα κύματα, την αντιύλη,

την υπερύλη, τα φωτόνια, τα ποζιτρόνια, τα κουάρκς,

τα σωματίδια xικς (το oνόμασαν και σωματίδιο του Θεού!), οτιδήποτε μικρότερο

στοιχειώδες σωματίδιο ανακαλυφθεί στο μέλλον,

και οτιδήποτε μπορεί να γίνει αντιληπτό με όργανα ή με τα αισθητήρια του ανθρώπινου σώματος.
“Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε, ο μονογενής υιός ο ών εις τον κόλπον του πατρός, εκείνος εξηγήσατο”,

όπως γράφει ο Ιωάννης ο Θεολόγος.

Ως δημιουργός του υλικού κόσμου, δεν μπορεί να έχει η ουσία του καμία σχέση

με το δημιούργημα και ως εκ τούτου

ξεφεύγει από οποιαδήποτε πειραματική επαλήθευση και αντίληψη από το δημιούργημά του.

Είναι έξω και πέρα από τον χρόνο, τον τόπο, την ενέργεια.

Όμως παρ΄όλα αυτά η Εκκλησία δέχεται ότι υπάρχει το όργανο που ανιχνεύει την “θεία ενέργεια”

δηλαδή την χάρη του Θεού προς τον άνθρωπο.

“Εν αυτώ ζωή ήν, και η ζωή ην το φώς των ανθρώπων”

και “όσοι έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτούς εξουσίαν τέκνα θεού γενέσθαι”,

και “και εκ του πληρώματος αυτού ημείς πάντες ελάβομεν και χάριν αντί χάριτος”

και “εν τούτω γινώσκομεν ότι εγνώκαμεν αυτόν,

εάν τας εντολάς αυτού τηρώμεν”.

Και πάλι “μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ό,τι αυτοί τον Θεόν όψονται” αλλά και “ο τηρών τας εντολάς μου,

ούτος εστίν ο αγαπών με” και “ο αγαπών με αγαπηθήσετε υπό του Πατρός μου

και εγώ αγαπήσω αυτόν και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ΄αυτώ ποιήσομεν”.

Έτσι η ψυχή μπορεί να βλέπει και να αντιλαμβάνεται την χάρη του Θεού,

την αλήθεια της ύπαρξης του και να είναι βέβαιη για την ύπαρξη του

και τότε “αληθώς εν τούτω η αγάπη του Θεού τετελείωται.”

Ιδού το αισθητήριο. Η αληθινή (άδολη, αγνή, όχι δεισιδαίμονη, όχι καταπιεστική, ούτε υποκριτική)

ΑΓΑΠΗ του Θεούμέσα στην ύπαρξη του ανθρώπου. Αυτή είναι και η φανέρωση του Θεού στον άνθρωπο.

Διότι “η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν.” (Ο Χριστός)

Αντίστοιχο αυτού είναι η φανέρωση του ακτίστου φωτός στον άνθρωπο,

δηλαδή της βασιλείας του Θεού,

όπως την διατύπωσαν σε συγγράμματα πολλοί συγγραφείς όπως ο Ισαάκ ο Σύρος

και ο Γρηγόριος Παλαμάς σύμφωνα με την μακραίωνη παράδοση της Εκκλησίας.

Αλλά οι άγιοι δεν καυχόνταν για τις αποκαλύψεις του Θεού

αλλά όπως λέει ο απόστολος Παύλος χαίρω όχι στην καλοπέραση και την ευμάρεια

αλλά στις θλίψεις, στις στενοχώριες, στις ανάγκες, στους κινδύνους, στους διωγμούς,

στους μύριους θανάτους εξωτερικά και εσωτερικά για το όνομα του Χριστού.

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των αγίων ήταν το: “Χριστώ συνεσταύρομαι”.

Σε τούτο διαφέρει ένας άνθρωπος χωρίς πίστη από τον ειλικρινή πιστό.

Ότι ο πρώτος αποφασίζει περί Θεού με τις δικές του σκέψεις και αναλύσεις,

γι΄αυτό και κοροϊδεύει αφού δεν κατορθώνει να κατανοήσει τελικά τίποτα

και να βεβαιωθεί για κάτι, ενώ στον δεύτερο ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ο Θεός,

γι΄αυτό και δεν του μένει ΚΑΜΙΑ αμφιβολία.

Διότι εμείς οι Χριστιανοί ουκ εσμέν απλώς “γνώντες τον Θεόν,

αλλά μάλλον γνωσθέντες υπό του Θεού”,

διότι “εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του υιού αυτού εις τας καρδίας ημών,

κράζον αββά ο πατήρ”.

Ο Θεός όμως σέβεται την ελευθερία που ο ίδιος έδωσε στο δημιούργημα του,

ακόμα και αν στρέφεται ενάντια στον δημιουργό,

μοναδικός  από τα όντα που στρέφεται κατά της φύσης των πάντων,

είναι και μοναδικός και ασχέτως

αν οδηγηθεί στην εξαχρείωση, την διάλυση της προσωπικότητας

και της πνευματικής ύπαρξης του, φυσικά χωρίς υπαιτιότητα του δημιουργού,

αφού ο ίδιος έπραξε κάθε δικαιοσύνη και μεταχειρίσθηκε,

όλους τους νόμιμους τρόπους για την επίγνωση της αλήθειας από το δημιούργημα του.

Τελικά είναι φανερό ότι η αληθινή επιστήμη δεν αντιμάχεται τον Χριστιανισμό,

αλλά αντιθέτως τον επικουρεί και οδηγεί προς αυτόν όσους ερευνούν αληθινά,

αντικειμενικά και όχι προαποφασισμένα με ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ και κατευθυνόμενα.

Ο Χριστιανισμός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ θρησκεία όπως νομίζουν και θέλουν να την κατατάσσουν οι πολλοί.

Είναι η αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο και η Χριστιανική πίστη

ποτέ δεν ζητάει τυφλή υπακοή και ανεξέταστη ευπιστία,

αλλά μόνο την ευπείθεια που απορρέει από το βίωμα

όπου μετέχει όλος ο νους και το σώμα και η ψυχή του ανθρώπου

και ανατέλλει σαν καρπός της πίστης στις αιώνιες αλήθειες του Θεού που δεν μπορούν

να την προσβάλουν τα εφήμερα εμπόδια απ΄όπου και αν προέρχονται.

Όπως λέει και ο μάρτυς Ιουστίνος: “ότι ου κενοίς επιστεύσαμεν μύθοις, ουδέ αναποδείκτοις λόγοις,

αλλά μεστοίς πνεύματος θείου και δυνάμει βρύουσι και τεθηλόσι χάριτι”.

Δυστυχώς και στο περιβάλλον της ορθόδοξης Εκκλησίας, υπάρχει ευρεία διαδεδομένη η γνώμη

ότι ο ορθολογισμός αντίκειται στην πίστη και στην απόδειξη ότι υπάρχει Θεός.

Και κατ επέκταση η άρνηση οποιουδήποτε συνδυασμού σκέψης Θεού-κόσμου.

Και έτσι η κατάληξη σε ένα σχιζοφρενικό τρόπο ζωής.

Και αυτό προέκυψε σαν αντίδραση προς τον ορθολογισμό της Δύσης

που όμως εκείνος είναι όντως ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΣ ορθολογισμός,

αφού στηρίζεται σε υλιστικά αυθαίρετα δόγματα.

Όμως ο ορθολογισμός σαν πρωταρχική έννοια ως ορθός – λόγος = αληθινή – σκέψη, ταιριάζει

και αρμόζει απόλυτα στο πνεύμα ημών των ορθόδοξων χριστιανών,

αφού ποτισμένος με τα νάματα της αληθινής

και όχι ψεύτικης πίστης, μπορεί να αποδεικνύει περίτρανα την δόξα του Θεού

ενισχύοντας την πίστη σ’ αυτόν μέσα από την εξονυχιστική και αληθινή κατά πάντα,

και όχι με παρωπίδες και μονομέρειες, επιστημονική έρευνα.

Εξάλλου εξετάζοντας την ουσία των λέξεων και των πραγμάτων

και όχι την παραφθορά τους όπως την κατάντησαν

οι σύγχρονοι και παλιότεροι παραχαράκτες της αλήθειας και με αυτή την έννοια,

δεν τους παραχωρούμε την ελληνικότατη λέξη “ορθο-λογισμός”

με την πρωταρχική απλή έννοια που προκύπτει στο άκουσμα της.

Πηγή

Σ.Π

”Η άπειρη απόσταση μεταξύ θεού και ανθρώπου μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με θεϊκή χάρη”

Μπλέζ Πασκάλ