Ό τρόπος τών αιρέσεων εναντίον Τής Αγίας Φωτιάς

Ό τρόπος τών αιρέσεων εναντίον Τής Αγίας Φωτιάς

Ένας φίλος μού είπε καθώς συνζητούσαμε, είναι ό τρόπος τών αιρέσεων… Νά απομονώνουν τούς ανθρώπους γιά νά τούς προσηλυτίσουν όπως θέλουν…

Τού είχα πεί από πρίν ότι από τήν περασμένη καραττίνα έχω ξεκόψει μέ κάποιους φίλους. Δέν θέλουν νά συναναστρέφονται, δέν μιλούν, δέν απαντούν, δέν σκέπτονται, δέν έχουν τί νά πούν, δέν έχουν τίποτα νά πούν, δέν ξέρουν τί νά πούν, δέν θέλουν νά ξέρουν τί νά πούν, δέν θέλουν νά θυμούνται πού βρίσκονται, δέν θέλουν λύση δέν θέλουν τό πρόβλημα, δέν θέλουν νά θυμούνται τό πρόβλημα ούτε τήν ανάγκη γιά λύση. Θέλουν νά ξεχαστούν μέσα στήν αμνησία ή νά πεθάνουν μέσα στήν αμνησία τής ύπαρξης τής αυτοσυνειδητοποιημένης συνύπαρξης τούς…

Εξανέστην καί είπε ότι είπε καί συνέχισε…

Χώρισαν τούς ανθρώπους σέ ευάλωτους καί μή ευάλωτους. Σέ ευάλωτες ομάδες. Σέ ευάλωτη ομάδα ηλικιωμένων. Σέ ευάλωτη ομάδα ασθενών… Μετά όταν τά πράγματα σκουρέψουν θά τούς χωρίσουν σ’ ακόμη μία ευάλωτη ομάδα αυτή τών φτωχών, τών τρελλών, τών σαλταρισμένων από τό παράθυρο τού φόβου, αυτών που ζηλεύουν τήν ζωήν έν τάφω άνευ ζωής, τήν ζωή τής παύσης μέ ή χωρίς ανάπαυση ψυχής… Παύση θά ζητάνε όλοι οί ανθρώποι…

Η μάνα μού είπε, στήν περασμένη καραττίνα είπε άν πρόκείται νά μήν βλέπω τά παιδιά μού, τά εγγόνια μού, τούς φίλους μού, γιατί νά είμαι μέσα σέ τέσσερεις τοίχους «πεθαμένη»; Καλύτερα νά πεθάνω…

Διαχωρίζουν τούς ανθρώπους από τούς ανθρώπους μέ πρόσχημα τήν ευαλώτητα γιά νά τούς αποκτηνώσουν καί νά τούς θέσουν ενώπιον ενωπίω αντίδικα καί αντίκτυπα. Νά τούς κάνουν ν’ αποκοπούν από κάθε δεσμό συναισθηματικόν, νά τούς κάνουν νά ξεχάσουν τήν ανθρωπιά, τά έθιμα τής αγάπης, τής αλληλεγγύης, τής συμπάθειας, τής συμπάσχειας, τής συναρωγής τού αγαπάτε καί αρωωγείτε αλλήλους…

Σού σπάνε κάθε δεσμό γιά νά σέ σπάσουν καί νά σέ σπάσουν έναν έναν, έναν πρός έναν, έναν έναν όλους μαζύν…

Σέ κάνουν άγριον γιά νά πολεμήσεις καί τόν εχθρόν καί τόν ψευδοεχθρόν καί τόν φίλον που θά νοιώθεις μέσα στήν βάνδαλη αναξιοπρεπή παραφροσύνη τού νευρικού κλονισμού σού υπερεχθρόν, τροφή, ανυπόφορη σύνυπαρξη! Θά τό δείς, θά τό δείς, αντιμετώπισε τό μέ ευφυία ευασφάλειας καί ευανθρωπίας συνάμα…

Σέ συνηθείζουν στήν πτώση τής ψευδαίσθησης τού ψευδοπολιτισμού που σέ τάϊζαν καί μέ τήν τά σύνδρομα στέρησης θά φάς ό ένας τόν άλλον….

Πρέπει νά περάσεις από τήν φωτιά ή νά πεθάνεις πρίν από τήν φωτιά στό βάραθρον τών αιρέσεων, μήν τούς πιστέψεις, μείνει άνθρωπος, μείνε χωρίς παράταξη, μείνε γνήσιος καί ό,τι καί νά συμβεί, ό,τι καί νά σού συμβή θά είσαι ό ανεξάντλητος νικητής.

Προσπάθησε νά ερμηνεύεις μέ ποίηση τού ουρανού καί ταπεινοσύνη τού αγίου χώματος τίς νουθεσίες τών πολεμιστών τής ανοξύδωτης αγάπης. Κάθε βήμα σέ φέρνει πειό κοντά στήν φωτιά αλλά καί πειό κοντά στήν νίκη, διότι η νίκη βρίσκεται πέρα καί μέσα από τήν φωτιά καί η ήττα στό δυσταγμό πρίν τήν φωτιά καί στά μέσα τής φωτιάς… Πάρε φωτιά καί κάψε τόν δυσταγμό, τήν αναμονή τής δειλής αναβολής, τήν δυσπιστία τής δυσεξέλιξης γιά τήν μεγάλη φόρα από τήν ανηφόρα καί συνάμα τήν κατηφόρα τής διείσδυσης από τήν φωτιά τήν ακλόνητη ελευθερία…

Πρέπει νά τρέξεις μέ αυτοπεποίθηση ψυχραμίας ταπεινής αδιαλλαξίας μέσα από τόν «Υπερμεσαίωνα» που σού έχουν προαντιπαραθέσει. Σ’ έχουν κάνει νά πιστέψεις ότι η ζωή ανήκει στό παρελθόν ενώ είσαι ταυτοχρόνως ζωντανός.

Μήν δυστάζεις ν’ αντέχεις καί θά υπάρχεις γιά πάντα. Ό δυσταγμός είναι ό πρόλογος καί ό επίλογος τής αυτοπαράδοσης, ένα βιβλίο χωρίς υπόθεση, δίχως κυρίως θέμα, ένα χωλό άλογο μέ δύο κολοβά πόδια σέ μία μόνον στοιβάδα κόκκαλα τού επίλογου πρίν τόν πρόλογο, τού προλόγου που αυτοεπιλογείται τήν προασυνέχεια τού, τής νύχτας χωρίς φώτα καί χωρίς καμμία λέξη μέσα από τήν λέξη τής βωβότερης σιωπής τής ασφυξίας από τού τρόμου τήν ανυπαρξία.

Μήν γίνεις αιρετικός μείνει ευγνήσιος, ώς πρόγονος έχεις περάσει από όλες τίς λάβεις καί τά αφαίστεια τής παλμικής απειλής. Είναι η φωτιά σού που μπορεί νά νικήσει τήν φωτιά καί είναι η δειλή φωτιά σού μπορεί νά νικηθεί από τήν φωτιά γινόμενη έναν μέ τήν εχθρική φωτιά μέσα από τήν ασυναίσθητη αυτοεχθρική φωτιά καί τήν αυτοεχθρική αυτοφωτιά.

Μήν δυστάσεις, τό έπος τής κάψας τής τραγωδίας στήν αυτοφωτιά σού μέσα από τά δάση τών φωτιών που θά ζήσεις σέ οδηγούν στό στέμμα τής Αγίας Φωτιάς!

Μέ φωτιά αντοχής, φωτιά προσευχής, φωτιά ευφυίας, φωτιά αλληλεγγύης, φωτιά αυτοεπιβίωσης, νίκησε τήν φωτιά τών εχθρών.

Νάναι η φωτιά σού ευλογημένη καί τό κάψιμο σού τρισευλογημένο. Η ζωή άλλαξε, η ζωή αλλάζει επειδή άλλαξε η φωτιά. Θά νικήσουμε καί θά λατρεύσουμε τήν άσβυστη φωτιά. Θά οικοδομήσουμε ευλαβή φωτιά. Θά γιορτάσουμε ευσεβή φωτιά. Η φωτιά θά λυγίσει τήν κίβδηλη αλυγισία μάς, τήν κίβδηλη μαγκιά μάς, τήν πλούσια φτώχεια μάς, τήν μολυσμένη όλβια μιζέρια μάς θά καυστηριάσει. Τήν παραίσθηση τής ωραιότητος μάς θά κατακρούσει…

Είμαστε παιδιά στά υποβρύχια νερά Τής Αγίας Φωτιάς. Δύτες τής λάβας στά έγκατα τού πόνου μέ γέλια τής αθώας χαράς. Πύρινη χρυσίζουσα αστρόσκονη στά σκαλοπάτια τής αμύθητης λαμπράς πυράκτωσης τών χρυσολιλά βουνοκκοκίδων τού αγαθού θορύβου τού κλέους…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ