ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ, ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ πέρα από κάθε νόηση..

Εμπειρική Εισαγωγή στον Θείο Γνόφο

‘’Άγίου Διονύσιου Αρεοπαγίτου’’

1.) Τριάς υπερούσια και υπέρθεη και υπεράγαθη, που εφορεύεις επί της θεοσοφίας των Χριστιανών,

οδήγησέ μας στην υπεράγνωστη και υπερφώτεινη και ακρότατη κορυφή των μυστικών Λογίων.

οδήγησέ μας εκεί όπου είναι σκεπασμένα τα απλά και απόλυτα και αμετάβλητα μυστήρια της θεολογίας,

στον υπέρφωτο γνόφο της κρυφιόμυστης σιγής που με το βαθύ του σκοτάδι υπερλάμπει

υπερφανέστατα και, μένοντας ανέγγικτος κι αόρατος, γεμίζει με υπέρκαλη λάμψη τους τυφλωμένους νόες.

Αυτή την προσευχή είχα να αναπέμψω εγώ.

Εσύ δε, αγαπητέ Τιμόθεε, ασχολήσου έντονα με τα μυστικά θεάματα. άφησε τις αισθήσεις και τις νοερές ενέργειες,

όλα τα αισθητά και τα νοητά, όλα τα μη όντα και τα όντα, και όσο είναι εφικτό ανυψώσου για να ενωθείς

κατά τρόπο ακατάληπτο με αυτόν που είναι επάνω από κάθε ουσία και κάθε γνώση.

Διότι, όταν έλθεις σε έκσταση, που θα σε ελευθερώσει τελείως από τον εαυτό σου και από όλα τα πράγματα,

όταν αφαιρέσεις τα πάντα και απαλλαγείς από τα πάντα, θα αναχθείς στην υπερούσια ακτίνα του θείου σκότους.

2.) Πρόσεχε όμως να μην ακούσει κανένας αμύητος( εγκλωβισμένος στην λογική των αισθήσεων) αυτά τα μυστικά.

Κι εννοώ με τον όρο “αμύητοι” εκείνους που είναι εμπεπλεγμένοι στα αισθητά όντα

και δεν φαντάζονται ότι υπάρχει κάτι υπερούσιο επάνω από τα όντα,

αλλά νομίζουν ότι με την γνωστική(πεπερασμένη) τους ικανότητα

μπορούν να γνωρίσουν αυτόν που έχει ορίσει το σκότος κρυψώνα του.

Αν τώρα οι θείες μυσταγωγίες είναι επάνω από τις δυνάμεις των αμύητων,

τι θα έλεγε κανείς για τους περισσότερο αμύστους,

οι οποίοι την υπερκειμένη αιτία των όλων χαρακτηρίζουν με ΒΑΣΗ τα ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΑ όντα,

 κι ισχυρίζονται ότι δεν υπερέχει καθόλου από τα αθεϊστικά και πολύμορφα είδωλα που αυτοί κατασκευάζουν;

Η αλήθεια είναι ότι πρέπει από το ένα μέρος ν’ αποδίδωμε σ’ αυτήν καταφατικά όλες τις θέσεις των όντων,

σαν αιτία των όλων, κι από το άλλο σωστότερα να τις αποφάσκωμε όλες, με την πεποίθηση ότι υπερβαίνει τα πάντα,

και να μη νομίζομε ότι οι απο-φάσεις αντίκενται στις κατα-φάσεις, αλλά να νομίζομε ότι αυτή πολύ πρωτύτερα

υπερβαίνει τις στερήσεις, διότι ευρίσκεται επάνω από κάθε αφαίρεση και θέση.

3.) Με αυτή την έννοια λοιπόν λέγει ο θείος Βαρθολομαίος ότι η θεολογία είναι και πολλή και ελαχίστη,

 και ότι το ευαγγέλιο είναι από το ένα μέρος πλατύ και μεγάλο και από το άλλο συντετριμμένο.

Εμένα μου φαίνεται ότι με αυτά τα λόγια εννοούσε υπερφυώς τούτο.

Ότι η αγαθή αιτία των πάντων είναι πολύλογη και συγχρόνως βραχύλογη και άφωνη,

αφού δεν έχει ούτε λόγο ούτε νόηση, διότι υπέρκειται των όλων υπερουσίως

και αποκαλύπτεται φανερά κι αληθινά

μόνο σ’ εκείνους που ξεπερνούν όλα τα ανόσια και τα καθαρά πράγματα,

που υπερβαίνουν κάθε ύψωμα όλων των αγίων κορυφών, που εγκαταλείπουν πίσω τους όλα τα θεία φώτα,

όλους τους ουρανίους ήχους και λόγους, για να εισδύσουν στον γνόφο,

όπου πραγματικά ευρίσκεται ο επέκεινα των πάντων, όπως λέγουν τα Λόγια.Πραγματικά ο θείος Μωυσής δεν 

παίρνει απλώς την εντολή να καθαρθεί πρώτα ο ίδιος

κι έπειτα να χωρισθεί από τους ακαθάρτους.

αλλά έπειτα από την τελεία κάθαρση ακούει τις πολύφωνες σάλπιγγες,

βλέπει πολλά φώτα που στέλλουν αστραπτερές και πολύχυτες ακτίνες.

Ύστερα χωρίζεται από τους πολλούς και μαζί με τους εγκρίτους ιερείς

φθάνει στην κορυφή των θείων αναβάσεων.Κι εν τούτοις εκεί δεν συναντάται με τον ίδιο τον Θεό

 και δεν βλέπει αυτόν (διότι αυτός είναι αθέατος),

αλλά τον τόπο όπου ευρίσκεται αυτός.

Τούτο νομίζω ότι σημαίνει ότι τα θεία και κορυφαία από τα οράματα και τα νοήματα

είναι σπερματικοί λόγοι των πραγμάτων

που είναι υποτεταγμένα στον ΥΠΕΡΤΑΤΟ όλων, με τους οποίους

φανερώνεται η επάνω από κάθε κατάληψη παρουσία των που επιβαίνει

στις νοητές κορυφές των αγιοτάτων τόπων του.

Τότε ο Μωυσής αποδεσμεύεται και από τα ορώμενα και από τους ορώντας,

και εισδύει μέσα στο ΓΝΟΦΟ της ΑΓΝΩΣΙΑΣ, το πραγματικά μυστικόν,

όπου αποκλείει όλες τις γνωστικές αντιλήψεις και φθάνει στο εντελώς ανέγγικτο και αόρατο,

παραδίδεται ολόκληρος στο επέκεινα όλων, και ΔΕΝ ανήκει ούτε στον εαυτό του ούτε σε κανένα άλλον.

 και, κατόπιν της ανενεργησίας κάθε γνώσεως, ενωμένος σε ανώτερο επίπεδο με τον εντελώς άγνωστο,

ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΕ, ΓΝΩΡΙΖΕΙ πέρα από κάθε νόηση.