ΤΟ ΨΥΧΟΔΡΑΜΑ. Ένα ποίημα τής Λέσβου τών Μαρτύρων ή τήν Μαρτυρικής Λέσβου;

Αυτό τό ποίημα τό έγραψα όταν επισκέφθηκα τό Μοναστήρι τών Αγίων Ραφαήλ, Νικόλαου καί Ειρήνης τής Λέσβου πρίν πέντε έτη. Σκέφθηκα νά τό αποστείλω μαζύν μέ έναν γράμμαν πρός τήν Ηγουμένη αλλά ξεχάστηκα. Τυχαία τό ανακάλυψα απόψε όταν άνοιξα έναν ηλεκτρονικόν φάκελον.

ΤΟ ΨΥΧΟΔΡΑΜΑ

Οί πλούσιοι καί οί ευτυχισμένοι πηγαίνουν στά θέατρα

ν’ απολαύσουν ηδονικώς τό δράμα τών άλλων.

μία παραλλαγή τής Κολοσσιαίας βαρβαρότητας

τής Κτηνοανθρωποφαγίας καί τό ονομάζουν πολιτισμό.

δέν έζησαν τό ψυχόδραμα

νά εκλαμβάνουν τήν αγάπη πού τούς προσδίδεις

γιά έχθρα,

νά είσαι ξεκομμένο κλαδί ακακίας

πού μάχεται νά φυτρώσει μέ πείσμα

μέσα στήν τραχυά γή,

νά σ’ Ενσταυρώνουν καθημερινώς εφ’ όρου ζωής,

νά σ’ εξευτελίζουν, νά σ’ ονειδίζουν, νά σέ προδίδουν,

καί νά ζητούν εκδίκηση ψευδοτιμής,

νά σέ πωλούν ένα σακκί μέ βόρβορη βοθρολάσπη,

νά σέ κατακόβουν, νά σέ βελίζουν, νά σ’ αναθεματίζουν,

νά ζείς τήν πειό άδικη προσπάθεια επιβίωσης

κινηματογραφικής τραγωδίας.

Νά είσαι γεμάτος δαιμόνια απ’ έξω καί από μέσα

νά μήν σ’ επιθυμεί κανένας, νά σ’ εμπαίζουν οί πάντες

καί νά ελπίζεις καί νά προσπαθείς.

Νά προσφέρεις αγάπη καί λύσεις

καί νά σού ανταποδίδεται ζηλοφθονία καί μισοκακία.

Νά ζείς τό δράμα μέσα στήν ψυχή χωρίς τύχη

Καί νά νομίζουν οί άλλοι πώς γνωρίζουν τόν πόνο.

Όποιος γνωρίζει τόν πόνο εξωτερικά

είναι ώς νά γεύεται τό κρασί από χιλιόμετρα μακρυά,

όποιου ό πόνος δέν τσουρουφλίζει τά ψυχοσωθικά

έργον τέχνης τό αποκαλεί καί τό νομίζει,

αλλά ό πόνος δέν είναι έργον τέχνης

αλλ’ έργον ερημώσεως καί ψησίματος,

ψήνει ό πόνος γιά καλό ή γιά κακό

γιά ουδέτερο ή γιά ανάμεικτο,

αλλοιώνει, μετουσιώνει, μετουρσιώνει, πίπτει,

όλα τά κάνει ό πόνος είναι πύρ ανελέητο.

Τό πύρ καίγει τόν καιγόμενο

καί ό φωτογράφος, ό ζωγράφος, ό θεατροσυγγραφέας

δημιοργεί επάνω στήν τραγωδία τού κενή τέχνη,

όταν ψήνεται ό λαγός ό κυνηγός χορεύει!

Ο τυχερός απολαμβάνει τό δράμα τού άλλου

από ένστικτο επειδή πανηγυρίζει πού δέν είναι

αυτός όπου τό ζεί!

Κοιμάται εξεκούραστος πηγαίνει στό θέατρο

καί απολαμβάνει από μακρυά τήν κάμινο,

δέν τολμάει νά εισέλθει μέσα τής

διότι πλέον δέν θά είναι τέχνη αλλά βίωμα,

δυσάρεστο βίωμα, εμπειρία τής καψοπραγματικότητας.

Προτιμά νά είναι θεατής μέ γεμάτη κοιλιά

καί μέ δίαιτα ομορφιάς όχι νηστεία τής Θεοθυσίας,

γιατί δέν τόν συμφέρει κοσμικά,

άλλοτε, όταν η δόξα τής κοσμικότητας

ευρίσκεται στήν θέση τού νά είναι πρωταγωνιστής,

προτιμάει νά είναι εκεί,

μέ τές ψευδοτιμές τού ψευδοηρωισμού,

τού παικταρά, τού ηθοποιάρα, τού πολιτικάρα,

πού δίδει διαταγή άμεσα ή έμμεσα

νά καούν οί άλλοι μέ πυρά πολέμου ή παραπολέμου

ή οικονομικά οί άλλοι,

κ’ έτσι ζεί πολύ ωραία τήν παλειανθρωπιά

τού υψηλού ψευδοπολιτισμού τής αδικίας.

Σχεδόν όλα τά μεγάλα κτήρια

κτίσθηκαν επάνω στά κόκκαλα τού δικαίου

μέ μύστρους ποικίλους τής αδικίας,

αυτός είναι ό μεγάλος πολιτισμός

όπου βλέπει Ό Θεός καί δακρυοκλαυθμογελά!

Ό,τι είναι μεγάλο είναι μεγάλο άδικο

ό,τι είναι μικρό είναι μεγάλο δίκαιο,

στόν κόσμο τού ματαιόδοξου κενοπολιτισμού.

Απλά ό πρωτόγονος άγριος έγινε

εξελιγμένος αγριοπρωτόγονος, τίποτ’ άλλο,

αυτός είναι ό ψευδοθαυμαστός κακοπολιτισμός,

ένας συμφερτός ασύμπονου συμφέροντος,

η ιδιοτέλεια τής αυτοματαιοτιμίας.

Ό Νόμος τού ανθρώπου είναι μία φλόγα δικαίου

καί ένας ουρανός αδικίας,

αλλού αδικά Τόν Θεόν, αλλού τόν άνθρωπο,

αλλού τόν πτωχό ή μαχητή έν δικαίω,

εξυψώνει τήν απάτη μέ δόλο

μέ αδιαφορία καί παραγκωνιστική πλεκτάνη

κατεβάζει τήν δικαιοσύνη μέ απτές

ψευδοαποδείξεις ψευδοδικαίου.

Καί επειδή είμαι εγωιστής θά σάς πώ

ότι τό ποίημα αυτόν είναι υψηλότερο

από κάθε κτήριο καί φήμη κοσμικού πολιτισμού!

Ακόμη καί μέ κοσμικά κριτήρια

ό πύργος αυτός είναι αληθινότερος

απ’ όλους τούς πύργους όπου έκτισαν

οί κακοπολιτισμένοι,

πατώντας επί πτωμάτων δικαίου,

ποίος στεγνός οίδε όμως τήν ψυχήν

ποίος τό οπτόσωμα τού Αγίου Ραφαήλ

τής νήσου Λέσβος;

Απλά ό θνητός ό έχων ημερομηνία λήξεως

προσμετράει τήν αιωνιότητα μέ θνητούς πύργους,

αυτή είναι η εμβέλεια τού, ό βέβαιος θάνατος!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ