Θα σας πω μια ιστορία… για τη Γαλάζια Σφαίρα… της Καρδιάς μας

Θα μοιάΖει ίσως με παραμύθι…
αλλά οι άνθρωποι της καρδιάς και του Νου…
οι άνθρωποι της γαλάζιας σφαίρας…
οι άνθρωποι της Αναστασίας και των Κέδρων…
κι όχι αυτοί του ΚΕΡΔΟΥΣ… θα εννοήσουν…

Πρίν πολλές χιλιάδες χρόνια…
όταν η Γη ήταν πράγματι ένας παράδεισος…
όπου ο κάθε ένας ασχολιόταν και δημιουργούσε αυτό που του έδινε χαρά…
και το μοιραζόταν απλόχερα με όλους τους αγαπημένους του…
σε μια κοινωνία κύκλου ισότητας…
ενός κύκλου μέσα σε ένα δάσος ποικιλομορφίας και αρμονικής συνύπαρξης…
όπου ο κάθε ένας ήταν ισότιμος και ισάξιος μεσα από τη διαφορετικότητα και την μοναδικότητα που εξέφραζε μέσα από το έργα των χεριών…
της ψυχής και του πνεύματος του…

Υπήρχε χαρά, χαμόγελο, αγάπη αγνή και νοιάξιμο για όλους από όλους…
ζούσαν σαν μια υπέροχη μεγάλη οικογένεια…

οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς ταλαιπωρίες… ήταν μια εποχή που όλοι ήσαν…
αταλάφρωνες…

ἀταλά-φρων, -ον, γεν. -ονος (φρήν), αυτός που έχει τρυφερό νου, ελαφρύ μυαλό, λέγεται για παιδί, σε Ομήρ. Ιλ.

τάλᾱς, τάλαινα (επίσης τάλας), τάλαν (όπως το μέλας)· γεν. τάλᾰνος, -αίνης, -ανος· κλητ. τάλας ή τάλαν (*τλάω) · αυτός που υποφέρει, δυστυχής, ταλαίπωρος, Λατ. miser, σε Ομήρ. Οδ., Τραγ.· ὦ τάλας ἐγώ, σε Σοφ.· ὦ τάλαιν’ ἐγώ, σε Αισχύλ.· ὦ τάλαν, σε Σοφ.· με γεν. της αιτίας, τάλαιν’ ἐγὼ τῆς ὕβρεως, δυστυχής που είμαι γι’ αυτή μου την αυθάδεια, σε Αριστοφ.· με αρνητική σημασία, τάλαν = άθλιε! σε Ομήρ. Οδ.· συγκρ. τᾰλάντερος, -α, -ον· υπερθ. τᾰλάντατος, -η, -ον, σε Αριστοφ. (τᾰλᾶς· Δωρ. επίσης τᾰλᾰς· κλητ. τάλᾰν).
τᾰλᾰσία, ἡ, κλώσιμο μαλλιού, σε Ξεν. κ.λπ.
τᾰλάσιος, -ον (*τλάω), αυτός που ανήκει στο κλώσιμο μαλλιού, σε Ξεν.
τᾰλᾰσι-ουργέω, μέλ. ταλασιουργήσω, κλώθω μαλλί, σε Ξεν., Λουκ.
τᾰλᾰσιουργικός, -ή, -όν, αυτός που ανήκει στο κλώσιμο μαλλιού, σε Ξεν.
τᾰλᾰσι-ουργός, ὁ, ἡ (*ἔργω), αυτός που κλώθει, που κατεργάζεται μαλλί, σε Πλάτ.
τᾰλᾰσί-φρων, -ονος, ὁ, ἡ (*τλάω, φρήν), καρτερικός, καρτερόψυχος, υπομονετικός, σε Ομήρ. Ιλ.· επίθ. του Οδυσσέα, σε Όμηρ.

ταλάσσῃς, -σῃ, βʹ και γʹ ενικ. Επικ. αορ. του *τλάω.

Κι όλα τους τα χαρίσματα και τα ταλέντα με μέτρο και με σύναιση τα πρόσφεραν…
για το κοινό καλό όλων…

τάλαντον, τό (*τλάω)· I. ζύγι, ζυγαριά, σε Θέογν., Αριστοφ.· στον πληθ., ζευγάρι από πλάστιγγες, σε Ομήρ. Ιλ. κ.λπ. II. οτιδήποτε ζυγισμένο·

Υπήρχαν βέβαια επιλογές… ο κάθε ένας επέλεγε το έργο του… και μέσα απο εκείνο συνέβαλε στην ειρήνη και τη ζωή…

Κάποια στιγμή όμως ένας άνθρωπος μολύνθηκε από τη ζήλεια…
άρχισε να εμφανίζει εγωισμό… και θέλησε να πάρει ολόκληρη την ομαδική ζωή για δική του…

για ίδιον όφελος…

Θουκ.· τὰ ἱρὰ καὶ τὰ ἴδια, ναοί και ιδιωτικά κτίρια,

δε δίστασε να εισάγει την ανισορροπία, την ταλαιπωρία, τα βάσανα τις ασθένεις και τις νόσους…
δε δίστασε να σπάσει την ισορροπία και την αρμονία…
δε δίστασε να παρασύρει στο σκοτάδι τη μέχρι τότε ζωή…
δε δίστασε να ΚΑΤΑστρέψει…

Πέρασαν κάποιοι αιώνες…
κι άρχισε πάλι να ανθίζει δειλά η ζωή… με όσες αναμνήσεις διέθετε από την ένδοξη εκείνη εποχή της Αρετής, της Αρμονίας, της Αλήθειας και της Ωραιότητας…

Οι μνήμες είχαν ξεθωριάσει… αλλά και πάλι γινόταν φιλότιμες προσπάθειες,
ώστε να σώζεται ο σπόρος της Ζωής και να μεταλαμπαδεύεται γενιά τη γενιά…
για να περάσουν οι άνθρωποι τη μεγάλη σκοτεινή εποχή του σιδήρου…

Οι Ιερείς-Βασιλείς και οι ΣΥΖΥΓΟΙ τους Ιέρειες-Βασίλισσες, προσπαθούσαν να διατηρήσουν τα βασικά από τις μνήμες… και να οδηγούν την ανθρωπότητα και πάλι προς τον πολιτισμό… σε όλες τις γωνιές του τότε κόσμου…

Ωστόσο είχε έρθει μαζί τους ένας σπόρος διχασμού στο ΖΕΥγάρι… μέσω του ΦΟΒΟΥ και του τρόμου που είχε προκαλέσει η κατρακύλα από τη μόλυνση του Πνεύματος…
και με την πάροδο του Χρόνου ο σπόρος επέτρεψε να απλωθεί άλλο ένα ζιζάνιο…

Αρχικά χωρίστηκαν οι ιδιότητες των ΙερέωνΒασιλέων και ΙερειώνΒασιλισσών…

Οι Βασιλείς με τις συζύγους τους ασχολιόταν πλέον μόνον με τα εγκόσμια…
και οι Ιερείς και Ιέρειες μόνον με τα Θεία…

Χάθηκε η ΟΥΣΙΑ…

Οι Βασιλείς και Βασίλισσες έφτασαν στα άκρα με τη δίψα για ΕΞ-OYΣΙΑ και ΠΕΡΙ-OYΣΙΑ… (ο πόλεμος της κορώνας…)

Οι Ιέρεις και οι Ιέρειες έπαψαν να δρουν σαν ένα… υπό το ΝΟΜΟ του ΙΕΡΟΥ και της ΑΒΛΑΒΕΙΑΣ με στόχο το ΑΝΩΤΕΡΟ ΚΑΛΟ ΟΛΩΝ
κι εμφανίστηκε το άθλειο είδος των μάγων…
που δρούσαν για συμφέροντα… Εξουσίες και Περιουσίες…

Η μόλυνση που εισήγαγε εκείνος ο ένας… έφερε τον πρώτο πόλεμο…

εκείνον που χώρισε τη Ζωή από το Πνεύμα-Νου και Γνώση
και ήρθε να σπάσει ακόμη και τη συνοχή του ανθρώπινου εγκεφάλου…

διότι έτσι θεωρούσαν πως θα κατάφερναν να κυβερνήσουν και να εξουσιάσουν καλύτερα τα πλήθη… που έγινε το ζητούμενο τους…

Με άθλιες μαγικές τεχνουργίες και ραδιουργίες…
έριξαν τους ανθρώπους στα νοητικά και τα ψυχικά σπήλαια…

Χώρισαν τα ΜΑΤΙΑ και τους βολβούς του ΕΝ-ΚΕ-ΦΑΛΟΥ … στα δύο
και ταραξαν την ισοροπία εντός του Κύκλου… της Κεφαλής…
χώρισαν και τους χώρους της ΚΑΡΔΙΑΣ και εμπίδισαν τη σύΖΕΥΞΗ μεταξύ των δύο ΧΩΡΩΝ…

Ένας νέος Άθλος έπρεπε να συμβεί…
από το γένος των Ηρακλέων…

ώστε να ΕΝΝΩΘΕΙ και να ΕΝΝΟΗΘΕΙ εκ νέου το ΖΗΤούμενο…

ώστε τα μάτια της Ψυχής, του ΝΟΟΣ και του Πνεύματος να οραΜΑτίΖονται τα Αληθή…
και να ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΝ ακόμη και τα ίχνη παραΠλάνησης…
και τα μάτια του σώματος..
να αντιΛΑμβάνονται τα ΠραγμαΤικά…

Τα δύο μάτια… και οι δύο οφθαλμοί έπρεπε να μπουν εκ νέου στη θέση τους…

για να πάψει η λεηλασία των Ψυχών…
να κλείσει η πύλη του Ερέβους του ΦΟΒΟΥ
του Τρόμου και της Ταραχής…

και να ανυψωθούν τα Πνεύματα με αγνή Καρδιά σε επίπεδα αληθινής Ζωής
κι απο εκεί ορμώμενα να γειώνουν
Αγνά οράματα Πραγματικότητας
Αδελφοσύνης
Ισοροπίας
Ισονομίας
Ιερότητας
επί της Γης…

κι αυτό ακριβώς έγινε…
συνέβη…
συντελέσθη…
γιατί ήταν αρεστό στο Λόγο…

και οι άνθρωποι θυμήθηκαν την πραγματική τους Αξία…
τις ανώτερες ικανότητες τους
και τις υπέρλαμπρες ιδιότητες του Πνεύματος και της Ψυχής
στην υπηρεσία του Ωραίου και Αληθινού…

και ΑΝΑγνώΡισαν πως δεν χρειάζονται “μαγικές τεχνολογίες”
και Αγαλλίασαν…
και Αγκαλιάστηκαν σε μια Οικουμενική Αληθινή Ειρήνη…
και με γνώμωνα την ισοροπία και την Αρμονία
μοιράστηκαν και πάλι τα Έργα τους…
και Θερπάπευσαν τον Κόσμο…
και Ίαση επήλθε σε όλα τα Πεδία…

This is IT

Planet Earth, gentle and blue

With all my heart, I love you…

Planet Earth, my home, my place

A capricious anomaly in the sea of space
Planet Earth, are you just
Floating by, a cloud of dust
A minor globe, about to bust
A piece of metal bound to rust
A speck of matter in a mindless void
A lonely spaceship, a large asteroid
Cold as a rock without a hue
Held together with a bit of glue
Something tells me this isn’t true
You are my sweetheart soft and blue
Do you care?
Have you a part?
In the deepest emotions of my own heart
Tender with breezes caressing and whole
Alive with music, haunting my soul
In my veins I’ve felt the mystery
Of corridors of time, books of history
Life songs of ages throbbing in my blood
Have danced the rhythm of the tide and flood
Your misty clouds, your electric storm
Were turbulent tempests in my own form
I’ve licked the salt, the bitter, the sweet
Of every encounter, of passion, of heat

Your riotous color, your fragrance, your taste
Have thrilled my senses beyond all haste
In your beauty, I’ve known the how
Of timeless bliss, this moment of now
Planet Earth are you just floating by, a cloud of dust
A minor globe, about to bust
A piece of metal bound to rust
A speck of matter in a mindless void
A lonely spaceship, a large asteroid
Cold as a rock without a hue
Held together with a bit of glue
Something tells me this isn’t true
You are my sweetheart gentle and blue
Do you care, have you a part
In the deepest emotions of my own heart
Tender with breezes caressing and whole
Alive with music, haunting my soul
Planet Earth, gentle and blue
With all my heart, I love you

Ένα Ν κάνει τη ΔΙΑΦΟΡΑ

vickytoxotis