Μία ἄποψις γιὰ τὴν πολυπολιτισμικότητα ποὺ μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὴν …Ἰταλία. Μία Ἰταλία, χώρα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Νότου, ποὺ ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα ἀντιλαμβάνεται πλέον τὸ ἀνύπαρκτον τοῦ πολυπολιτισμοῦ.
Κάτι ποὺ κι ἐμεῖς, ἀργούτσικα θὰ ἔλεγα, ἀντιλαμβανόμαστε μὰ δὲν τολμοῦμε νὰ ὁμολογήσουμε.
Τὸ παρακάτω ἔλαβα ὡς μήνυμα ἀπὸ τὸν ἀγαπητό μου Στέφανο, ἀλλὰ δὲν κατάφερα νὰ ἐντοπίσω κάποιαν πρώτη δημοσίευσι στὸ διαδίκτυο. Ἐλπίζω νὰ μὲ διορθώσῃ ἡ μεταφράστρια τῆς ἐπιστολῆς ἐὰν κάνω κάποιο λᾶθος.
Φιλονόη.
φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ
Άγγλοι με σκούρο δέρμα
==================
Ένα πράγμα διακρίνει κανείς διαβάζοντας τις αγγλικές εφημερίδες αυτές τις μέρες: ποτέ σχεδόν δεν γίνεται μνεία ότι το επίκεντρο των πρόσφατων επεισοδίων είναι περιοχές που κατοικούνται κατά κύριο λόγο από μετανάστες. Η αναφορά είναι ταμπού: συζητούν για περικοπές στις κοινωνικές παροχές, για λάθη της αστυνομίας, για νεολαία χωρίς προοπτική, όμως ποτέ δεν γίνεται αναφορά στο γεγονός ότι οι συνοικίες των αγγλικών μεγαλουπόλεων είναι διαιρεμένες ανάλογα με τις εθνικότητες. Αφρικανοί και καραϊβικανοί από την μία (βλέπε Τόττενχαμ), ινδοί από την άλλη, κινέζοι σε μια τρίτη ζώνη, άραβες και ισαλμιστές (κυρίως πακιστανοί) σε άλλο σημείο.
Κόσμοι ξεχωριστοί όλοι ετούτοι, που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, πολλώ μάλλον με τους ντόπιους άγγλους. Προσοχή, όμως, μη το επισημάνεις, η ιδεολογία του πολυπολιτισμού κυριαρχεί ακόμη, η πολιτική ορθότης απαιτεί να μιλάς για άγγλους, και πλέον ου. Μόνο που οι εικόνες και η πραγματικότητα μιλάνε ξεκάθαρα.
Οπότε για να συνεννοηθούμε, χωρίς να διακινδυνεύουμε τον χαρακτηρισμό του ρατσιστή, ας λέμε ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα στις ζώνες που κατοικούνται από άγγλους με σκούρο χρώμα.
Του Ρικάρντο Κασσιόλι Ιταλία, 11 Αυγούστου 2011
******************************************************
Λονδίνο, τέλος του πολυπολιτισμού
Η εξέγερση των ανέργων νεαρών μεταναστών, και άγγλων παιδιών μεταναστών –από την Αφρική και την Καραϊβική κατά μέγα μέρος-, που ξέσπασε στην λονδρέζικη συνοικία του Τόττενχαμ μετά τον φόνο σε μια ένοπλη σύγκρουση του ταξιτζή και, κατά την αστυνομία, διακινητή ναρκωτικών Μάρκ Ντούγκαν (1981-2011), κινδυνεύει τώρα να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Μεγάλη Βρετανία.
Αν και μερικοί από τους ακτιβιστές που επιδιώκουν να κατευθύνουν την εξέγερση συνδέονται με ισλαμικές κινήσεις, αυτή δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα. Ούτε γεννήθηκε, όπως λένε πολλές εφημερίδες, από το Μπλάκμπερυ που – με την συνδρομή των iPhone- έχει γίνει στο Λονδίνο το τηλέφωνο των φτωχών και των μεταναστών και χρησιμοποιήθηκε για να ξεσηκώσει τους εξεγερμένους με την αποστολή sms, ξεγελώντας την αστυνομία, που αντί γι’ αυτό παρακολουθούσε το Twitter και το Facebook. Το Blackberry είναι προφανώς το όργανο, και όχι η αιτία του φαινομένου που γεννήθηκε –και με αυτήν την έννοια μοιάζει με τις εξεγέρσεις που προκάλεσαν στην Τυνησία και στην Αίγυπτο την καλούμενη «αραβική άνοιξη» -από την οικονομική κρίση και την ακρίβεια. Για μια ακόμη φορά, παρακολουθούμε ταραχές που θυμίζουν εκείνες της «ακρίβειας της ζωής» στην Γαλλία του δεκάτου έκτου αιώνα, που –με την κατάλληλη χειραγώγηση και την εκμετάλλευση πολιτικών που ωστόσο οι ίδιοι δεν τις είχανε ούτε υποδαυλίσει ούτε οργανώσει- προετοίμασαν την Γαλλική Επανάσταση του 1789.
Εάν, ωστόσο, η οικονομική κρίση παρήγαγε και εξακολουθεί να παράγει στην Μεγάλη Βρετανία φαινόμενα τόσο σοβαρά, μία από τις αιτίες πρέπει να αναζητηθεί επίσης στην αποτυχία -όπως ήδη παραδέχεται και ένα μέρος του βρετανικού πολιτικού κόσμου- του πολυπολιτισμικού μοντέλου, για το οποίο μόλις πριν από λίγα χρόνια ακόμη επαίρετο το Λονδίνο, προτείνοντάς το τότε και σε μας ως λύση όλων των προβλημάτων της μετανάστευσης.
Ο όρος «πολυπολιτισμός», στην πραγματικότητα, γεννήθηκε στον Καναδά την δεκαετία του 1960 ως μετεξέλιξη του «διπολιτισμού», έκφραση που επινοήθηκε τον δέκατο όγδοο αιώνα για να υπογραμμίσει την δυνατότητα που προσφέρθηκε στην γαλλόφωνη κοινότητα να διατηρήσει την γλώσσα και τις παραδόσεις της. Παρά την χωριστική τάση που ανθεί πάντα στο Κεμπέκ, το πείραμα πέτυχε, επειδή προσφέρθηκε στους διχασμένους λόγω γλώσσας καναδούς αυτό που ο άγγλος κοινωνιολόγος Ταρίκ Μοντούντ όρισε ως «ένα κοινό ιστορικό», μια ενότητα συμβόλων και αναφορών στην καναδική πατρίδα, παγιωμένων μέσα από τον κοινό αγώνα κατά τους παγκοσμίους πολέμους. Η επιτυχία αυτού του διπολιτισμού στον Καναδά επέτρεψα τον 20ό αιώνα την μετατροπή του σε «πολυπολιτισμό», περιλαμβάνοντας αυτήν την φορά τρεις μεγάλες κοινότητες –κινέζους, ιταλούς και τζαμαϊκανούς- οι οποίες έχουν διατηρήσει, πολύ περισσότερο απ’ όσο στις ΗΠΑ, την γλώσσα και τον ιδιαίτερο πολιτισμό τους.
Στην Μεγάλη Βρετανία ο πολυπολιτισμός έγινε τρέχων όρος της αριστεράς και των καλούμενων «επαγγελματιών αντιρατσιστών» μετά το 1968 και σήμανε επιδοτήσεις και ευρεία αυτονομία για τις διάφορες εθνικές ομάδες, νιγηριανούς, καραϊβικανούς, ινδούς, πακιστανούς. Όμως η καχυποψία αυτής της αριστεράς για τον πατριωτισμό εμπόδισε την μετάδοση στους μετανάστες ενός «κοινού ιστορικού» κατά το καναδέζικο πρότυπο.
Τα πρώτα προβλήματα ανέκυψαν όταν μια διεκδίκηση αυτονομίας προβλήθηκε από τους μουσουλμάνους οι οποίοι, αντίθετα από τους ιταλούς, τους κινέζους, και ακόμη και τους πακιστανούς, δεν είναι εθνική ομάδα, παρά θρησκευτική, της οποίας οι απαιτήσεις προχωρούν πολύ πέρα από την διατήρηση γλώσσας, μουσικής ή κουζίνας, και ενσωματώνουν την θεμελιώδη σφαίρα των οικογενειακών σχέσεων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η παρεξήγηση αυτή που συγχέει εθνικότητα και θρήσκευμα, έχει, κατά κάποιον τρόπο, νοθεύσει τον πολυπολιτισμό, μετασχηματίζοντάς τον από τον σεβασμό για πολιτιστικές παραδόσεις διαφορετικές, που μπορούν να συνυπάρχουν –στο πλαίσιο, ακριβώς, ενός «κοινού ιστορικού»- στην αποδοχή επικίνδυνων απαιτήσεων πρώτα των μουσουλμάνων, και κατόπιν και άλλων επίσης, να οργανώνονται ξεχωριστά ως προς το οικογενειακό δίκαιο, πρακτικές όπως η χρήση ορισμένων «εθνικών» ναρκωτικών και την διαχείριση συνοικιών στις οποίες πλειοψηφούν.
Σε καιρούς οικονομικής ευεξίας, διατηρείτο τουλάχιστον μια κάποια δημόσια τάξη, όχι χωρίς περιστασιακές εξεγέρσεις. Σε καιρούς σοβαρότατης οικονομικής κρίσης και μεγάλων ποσοστών ανεργίας μεταξύ των νέων, οι «εκτός διαχείρισης» από την αστυνομία συνοικίες εκρήγνυνται και η υποτιθέμενη υπεύθυνη διαχείριση, ξεχωριστή εν μέρει από κάθε εθνική κοινότητα, αποδεικνύεται αναξιόπιστη.
Ο βρετανικός πολυπολιτισμός, λοιπόν, απέτυχε. Η εναλλακτική λύση, πάντως, δεν είναι ο μονοπολιτισμός αλά γαλλικά, που αντικαθιστά το πολυπολιτισμικό μοντέλο μα ένα λαϊκισμό ο οποίος αντιμάχεται κάθε ταυτότητα θρησκευτική και πολιτιστική διαφέρουσα από την επίσημη λαϊκή και πεφωτισμένη ιδεολογία του Κράτους. Όπως υπενθυμίζει ο Βενέδικτος 16ος, η αληθής εναλλακτική λύση είναι η κοπιώδης κατασκευή μιας ισορροπίας ανάμεσα σε μια γενναία κατάφαση προς την ταυτότητα και την ιστορία της πλειοψηφίας –που στην Ευρώπη είναι χριστιανική- και την παροχή μιας θρησκευτικής και πολιτιστικής ελευθερίας στις μειοψηφίες που απορρίπτουν ανεπιφύλακτα την βία και αποδέχονται τις θεμελιώδεις αξίες της κοινωνίας στην οποία εισέρχονται για να αποτελέσουν τμήμα της. Αυτή είναι η αληθής θύρα εισόδου σε ένα «κοινό ιστορικό».
Στην Ιταλία η κατάσταση δεν είναι εν δυνάμει λιγότερο εκρηκτική απ’ όσο στην Αγγλία. Στο Τορίνο, επί παραδείγματι, το 25% των νέων μεταξύ δεκαπέντε και εικοσιεννέα ετών δεν έχει ιταλούς γονείς, και το πρόβλημα της ανεργίας δεν είναι λιγότερο σοβαρό από το Λονδίνο. Αυτό που μας έχει ώς τώρα γλυτώσει από εξεγέρσεις τύπου Τόττενχαμ –όπου εκπνέει ο πολυπολιτισμός- και από τα προάστια των Παρισίων, όπου εξέπνευσε ο μονοπολιτισμός, είναι ένας ιταλικός «τρίτος δρόμος» που επεδίωξε να αποφύγει τις μονοεθνικές συνοικίες-γκέττο και, χωρίς γαλλότροπους ισοπεδωτισμούς, προσπάθησε να προτείνει την προσφορά ενσωμάτωσης στις μεμονωμένες οικογένειες των μεταναστών μάλλον, παρά να παραχωρήσει μια αμφίβολη «χωριστή διαχείριση» στις επί μέρους κοινότητες. Ωστόσο, ούτε η δική μας ιστορία είναι γεμάτη μόνο επιτυχίες, και ο κίνδυνος να πάρουμε τον στραβό δρόμο –για παράδειγμα, δεν απολείπουν από το Κοινοβούλιό μας κάποιοι όψιμοι υμνητές του πολυπολιτισμού- είναι πάντα άμεσα ορατός.
Μάσιμο Ιντροβίνιε Ιταλία, 10 Αυγ. 2011
Μετάφραση, Ερατώ Τρ.-
Ἀπὸ τὸν/τὴν Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek