AIDS και Πολιτικές Σκοπιμότητες

«Εάν υπάρχουν ενδεικτικά στοιχεία ότι ο HIV προκαλεί το AIDS τότε θα έπρεπε να υπάρχουν επιστημονικά ντοκουμέντα τα οποία, είτε μεμονωμένα, είτε συλλογικά, να αποδεικνύουν αυτό το γεγονός τουλάχιστον με μια υψηλή πιθανότητα. Δεν υπάρχει κανένα τέτοιο έγγραφο» Dr. Kary Mullis, βιοχημικός, Νόμπελ χημείας 1993.

«Το δόγμα ότι ο HIV προκαλεί το AIDS αποτελεί την μεγαλύτερη και ίσως την ηθικά περισσότερο καταστροφική απάτη που διαπράχθηκε εις βάρος των νέων αντρών και γυναικών του Δυτικού κόσμου» Dr. Charles Thomas πρώην καθηγητής βιοχημείας, Πανεπιστημίου Havard και John Hopkins London.

«Δεν θα με εξέπληττε εάν υπήρχε άλλη αιτία για το AIDS ή ακόμα κι αν ο ιός HIV δεν εμπλέκεται» Dr. Walter Gilbert, καθηγητής μοριακής βιολογίας. Νόμπελ χημείας 1980, Ιούνιος 1993.

«To AIDS αποτελεί μια ασθένεια του τρόπου συμπεριφοράς. Είναι πολυπαραγοντική και δημιουργείται από πολλαπλά και ταυτόχρονα κατασταλτικά ερεθίσματα του ανοσοποιητικού συστήματος, όπως φάρμακα, ναρκωτικές ουσίες, ασθένειες που μεταδίδονται με την σεξουαλική επαφή, πολλαπλές ιικές μολύνσεις» Dr. Gordon Stewart, επίτιμος καθηγητής δημόσιας υγείας, Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης.

«Η θανατική καταδίκη που ακολουθεί την ιατρική διάγνωση του AIDS πρέπει να καταργηθεί» Dr. Hassing, επίτιμος καθηγητής ανοσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Bern

«Η υπόθεση του HIV κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία με τις θεωρίες του κακού αέρα για την ελονοσία το μπέρι-μπέρι και την πελάγκρα. Είναι μια άπατη» Dr. Bernard Forscher πρώην έκδοτης του U.S. Procceding of the National Academy of Sciences

«Συσσωρεύονται ολοένα και περισσότερα στοιχεία που ενισχύουν το γεγονός ότι η αρχική θεωρία για το ρόλο του HIV δεν είναι ορθή» Dr. Steven Jonas Καθηγητης προληπτικής ιατρικής.

«Ο HIV είναι ένας συνηθισμένος ρετροϊός. Δεν υπάρχει τίποτα στον ιό αυτό που να τον κάνει μοναδικό. Για καθετί που έχει βρεθεί σχετικά με τον HIV υπάρχει το ανάλογο του σε άλλους ρετροϊους που δεν προκαλούν AIDS. O HIV δεν περιέχει παρά μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι γενετικών πληροφοριών. Δεν υπάρχει τρόπος να μπορεί να κάνει όλα αυτά τα περίτεχνα πράγματα που λένε ότι κάνει» Dr. Harvey Bialy, μοριακός βιολόγος, εκδότης του Bio Technology.

«Παλιά ήταν επιβεβλημένο ο κάθε επιστήμονας να εξετάζει τις πιθανότητες η υπόθεση του να είναι είτε σωστή είτε λανθασμένη. Σήμερα δεν γίνεται αυτό στα ερευνητικά προγράμματα που εξελίσσονται για τον HIV και τα οποία στοιχίζουν τρις δολάρια» Dr. Richard Strohman, Επίτιμος καθηγητής κυτταρικής βιολογίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια.

«Δυστυχώς φαίνεται να έχει δημιουργηθεί ένα κατεστημένο του AIDS το οποίο τείνει να αποθαρρύνει τις οποιεσδήποτε προκλήσεις στο δόγμα και να τις υποβιβάζει» Dr. Roger Cunnigham, ανοσιολόγος, μικροβιολόγος και διευθυντής του κέντρου ανοσολογίας στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.

Σε μια συνέντευξη του 1997, ο Luc Montagnier μίλησε για την απομόνωση του HIV «δεν απομονώσαμε … είδαμε μερικά μόρια αλλά δεν είχαν την χαρακτηριστική μορφολογία των ρετροιών… Ήταν πολύ διαφορετικοί. Αυτό που δεν είχαμε, όπως το παραδέχομαι πάντα, είναι ότι ήταν αληθινά η αιτία του AIDS.»

*Οι Robert Gallo και Luc Montagnier είναι οι επιστήμονες των οποίων οι έρευνες χτίσαν και στηρίξαν την ψευδοεπιστήμη του AIDS.

*H πολυεθνική Abbot labs κερδίζει σήμερα δισεκατομμύρια απο την πώληση των τεστ ELISA όταν στο εσωκλειστο φυλλάδιο της γράφει οτι «επι του παρόντος δεν υπάρχει κανένα αναγνωρισμένο πρότυπο για το προσδιορισμό της παρουσίας ή της απουσίας αντισωμάτων έναντι του HIV-1 και HIV-2 στο ανθρώπινο αίμα. (sic)

*Το Western blot της Cambridge Biotech, το οποίο υποτίθεται ότι επιβεβαιώνει το προηγούμενο (Elisa), αναφέρει ότι «…η κλινική σημασία των αντισωμάτων του HIV σε ένα άτομο χωρίς συμπτώματα δεν είναι γνωστή»

*Το σημείωμα της Roche για το τεστ μέτρησης ιικού φορτίου του HIV λέει ότι «…δεν προορίζεται για να χρησιμοποιηθεί ως ανιχνευτικό του HIV, ούτε ως διαγνωστικό τεστ για να επιβεβαιώσει μόλυνση με HIV…» Αν δεν είναι ανιχνευτικά και δεν είναι διαγνωστικά αυτά τα τεστ, τότε τι είδους τεστ είναι;

Γύρω από το AIDS διακινούνται τεράστια ποσά.

Έχουμε φτάσει πλέον -έστω, μια μικρή μερίδα ανθρώπων- σε μια πρωτόγνωρη για το σύστημα εξουσίας, πολιτική συνειδητότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας διεφεύγουν κάποια λεπτά, αλλά κρίσιμα σημεία. Όπως ότι οι πολιτικές δημόσιας υγείας, είναι αυτό ακριβώς που λέει ο όρος: Πολιτικές.

Το πολιτικό σκοπούμενο έρχεται πρώτο. Το επιστημονικό περιεχόμενο τους -όταν κι αν υπάρχει- έρχεται δεύτερο, ενώ κάποτε παραποιείται ή κι εξ’ ολοκλήρου αφαιρείται. Μιλάμε για στυγνές πολιτικές. Και οι ληστρικές πολιτικές αφορούν την διαφθορά, την διαπλοκή κι εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων. Ποιού είδους πολιτικές όμως;

Είναι γνωστοί πλέον κάποιοι πρεσβευτές των ΗΠΑ που συμπεριφέρονται σαν πλασιέ της αμαρτωλής εταιρίας Monsanto και προτείνουν την πρόκληση θανάτου στην Ε.Ε για να περάσουν τα μεταλλαγμένα συμφέροντα της εν λόγο εταιρίας … και τα πέρασαν και φυσικά οι καρκίνοι πολλαπλασιάστηκαν και τα χώματα καταστράφηκαν από τα δηλητήρια της… Μάλιστα σε χώρες όπως η Ινδία και οι Αφρικανικές περιοχές η καταστροφή για το περιβάλλον και την υγεία είναι εκθετικά μεγαλύτερη.

Γύρω από το AIDS διακινούνται τεράστια ποσά. Φαρμακευτικές, ερευνητές, ΜΚΟ εξαρτώνται σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό από αυτά τα ποσά για να συνεχίσουν να υπάρχουν και να επεκτείνουν την δράση τους. Η χρηματοδότηση μόνο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ βαίνει κάθε χρονιά αυξανόμενη: Από το περίπου 1 δις δολάρια το 1987 έφτασε να εικοσαεξαπλασιαστεί το 2010. Η συνολική χρηματοδότηση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ μόνο έφτασε τα 315 δις δολάρια. Αν σε αυτό προστεθεί και το φαρμακευτικό κόστος που στον ανεπτυγμένο κόσμο είναι πάνω από 10.000 δολάρια ετησίως ανά ασθενή και τις ποικίλες «ανθρωπιστικές» δωρεές, εράνους, διοργανώσεις κλπ, το πραγματικό νούμερο στο οποίο κοιτάμε ανέρχεται σε τρις δολάρια. (στην πολτική του καρκίνου, αυτά τα νούμερα είναι σε δυσθεώρητα ύψη, γι’ αυτό η πολιτική σκοπιμότητα δεν επιτρέπει καμία αληθινή θεραπεία του.)

Είναι λογικό και αναμενόμενο αυτά τα ποσά να «έλκουν εκτροπές». Γι’ αυτόν ακριβώς λόγο «Η Γερμανία διακόπτει προσωρινά την ετήσια χρηματοδότηση- με περισσότερα από 200 εκατ. Ευρώ- του Παγκόσμιου Ταμείου κατά του AIDS, της φυματίωσης και της ελονοσίας έπειτα από καταγγελίες για διαφθορά. Όπως αναφέρει το BBC, η Γερμανία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος δωρητής του ταμείου, που υποστηρίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη, το οποίο έχει προϋπολογισμό άνω των 20 δισ. δολαρίων. Σύμφωνα με τις καταγγελίες, οι έλεγχοι του ταμείου είναι ελλιπείς σε κάποιες χώρες και μέρος των χρημάτων, δισεκατομμύρια δολάρια, έχουν υπεξαιρεθεί.»

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ύποπτες πολιτικές γύρω από το AIDS καταγράφηκαν επισήμως.

Η άγνωστη «αναίρεση» του στατιστικού AIDS εκτός υποσαχάριας Αφρικής.

Το 2008 μια τεράστια έκπληξη μας περίμενε. Ο κόσμος από την μια μέρα στην άλλη έγινε διαφορετικός από αυτόν που μας είχαν μάθει ότι ήταν: Σύμφωνα με την προαναγγελία της δραματικής εξαγγελίας από την Washington Post το Νοέμβριο του 2007 «Οι κορυφαίοι επιστήμονες του AIDS του ΟΗΕ σκοπεύουν να αναγνωρίσουν αυτήν την βδομάδα πως εδώ και πολύ καιρό έχουν υπερεκτιμήσει τόσο το μέγεθος όσο και την διαδρομή της επιδημίας, που τώρα πιστεύουν ότι επιβραδύνεται εδώ και μια δεκαετία. Οι τελευταίες εκτιμήσεις τοποθετούν τον αριθμό των ετησίων νέων HIV λοιμώξεων στα 2,5 εκατομμύρια, μια μείωση της τάξης του 40% σε σχέση με τις περσινές εκτιμήσεις. 33 εκατομμύρια ασθενείς παγκοσμίως είναι η εκτίμηση για φέτος, όταν η αντίστοιχη του προηγούμενου έτους ήταν 40 εκατομμύρια με ανοδική τάση, κάποιοι ερευνητές θεωρούσαν για χρόνια πως οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ διόγκωναν την έκταση της επιδημίας για να μπορέσουν να αντλήσουν πολιτική και οικονομική στήριξη. Η Helen Epstein δήλωσε πως «υπάρχει μια τάση για τεχνητή δημιουργία συναγερμού γύρω από το AIDS που βόλευε μια ατζέντα για συγκέντρωση κονδυλίων. Ελπίζω πως αυτά τα νέα νούμερα θα μας βοηθήσουν να δούμε τα πράγματα περισσότερο ρεαλιστικά.»

Ποιοι οι λόγοι γι’ αυτή την διόγκωση;

Στο δημοσίευμα αναφέρεται πως «Ανάμεσα στους λόγους είναι η μεθοδολογία. Ο αρμόδιος φορέας του ΟΗΕ για το AIDS (UNAIDS) που βρισκόταν υπό την διεύθυνση του Βέλγου επιστήμονα Peter Piot από την αρχή της ίδρυσής του το 1995 υποστήριζε θερμά την αύξηση των κονδυλίων για την καταπολέμηση της επιδημίας. Την προηγούμενη δεκαετία, το χρηματικό ποσό που δαπανήθηκε παγκοσμίως για το AIDS αυξήθηκε κατά 30 φορές φτάνοντας περίπου στα 10 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Αλλά εξαιτίας του τρόπου που επέλεξε στην ανίχνευση της επέκτασης της επιδημίας και στην κατάρτιση στρατηγικών για την καταπολέμηση της, ο UNAIDS δέχτηκε κριτική και κατηγορήθηκε πως είχε πολιτικοποιηθεί και δεν ήταν πλέον επιστημονικά σθεναρός. Για χρόνια, οι αναφορές του UNAIDS σκιαγραφούσαν μια επιδημία που απειλούσε να ξεσπάσει πέρα από το επίκεντρο της στην νότια Αφρική, για να δημιουργήσει εκτεταμένες ασθένειες και θανάτους σε άλλες χώρες. Μόνο στην Κίνα, μια αναφορά προειδοποίησε πως οι HIV λοιμώξεις θα έφταναν στα 10 εκατ. μέχρι το τέλος της δεκαετίας από το 1 εκατ. που ήταν το 2002. Ο Piot έγραφε προσωπικούς προλόγους σε τέτοιου τύπου αναφορές προειδοποιώντας με την σειρά του για τους κινδύνους της απάθειας, ισχυριζόμενος π.χ το 2006 πως «η πανδημία και το τίμημα της ξεπερνούν και τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις.»

Αλλά ήδη, αρκετά χρόνια νεώτερων και περισσότερο ακριβών μελετών, τεκμηρίωσαν επαρκώς πως τα εργαλεία του UNAIDS για την μέτρηση και την πρόβλεψη (τρομοκράτηση) της πορείας της επιδημίας ήταν ελαττωματικά: «Οι αναθεωρήσεις επηρεάζουν όχι μόνο τα παρόντα νούμερα αλλά και τα παρελθοντικά. Μια αναφορά του 2002 π.χ. τοποθέτησε τον συνολικό αριθμό των HIV κρουσμάτων στα 42 εκατομμύρια όταν ο πραγματικός αριθμός εκείνη την περίοδο σύμφωνα με τη νέα αναφορά ήταν 30 εκατομμύρια. … Πέρα από την Αφρική, το AIDS είναι πιο πιθανό να συγκεντρώνεται ανάμεσα σε ομάδες υψηλού κινδύνου, όπως είναι οι ομοφυλόφιλοι, οι ενδοφλέβιοι χρήστες ναρκωτικών και όσοι παρέχουν επ’ αμοιβή σεξουαλικές υπηρεσίες.» [U.N. to Cut Estimate Of AIDS Epidemic Population With Virus Overstated by Millions By Graig Timberg. Washington Post Foreign Service, Tuesday, November 20, 2007]

Επί σειρά ετών οι επικριτικές, σε σχέση με τις πολιτικές αλλά και την μεθοδολογία του AIDS φωνές, ωρύονταν για κακή λήψη και επεξεργασία των στατιστικών δεδομένων κι όπως φαίνεται, είχαν απολύτως δίκιο. Όχι μόνο ήταν τα νούμερα λάθος, αλλά και η μεθοδολογία ήταν εσφαλμένη και επηρεασμένη από πολιτικοοικονομικές σκοπιμότητες. Δισεκατομμύρια που στραγγίστηκαν από τις κοινωνίες για να υψωθούν αυτοσχέδια φράγματα που θα προστάτευαν από το μεγάλο παλιρροϊκό κύμα της επερχόμενης πανδημίας. Εκατομμύρια άνθρωποι που ζήσαν τον πανικό μιας «ύποπτης» επαφής, χιλιάδες άνθρωποι που ζήσαν την φρίκη της λανθασμένα θετικής διάγνωσης … ποιος θα κληθεί για να του αποδοθούν οι ανάλογες ευθύνες; Κανείς.

Όπως κανείς δεν θα επιβραβεύσει αυτούς που μιλούσαν για σκόπιμη στατιστική διόγκωση. Δεκαετίες σεξουαλικής και κοινωνικής δεισιδαιμονίας για να μας πουν μια μέρα πως μάλλον η επιδημία είχε εξαρχής αυτοπεριοριστεί στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Μάλλον, γιατί πάντα εκεί βρισκόταν κατά κύριο λόγο, γιατί ήταν «ενδημική» και γιατί η «πανδημιοποίηση» της ήταν ένα στατιστικό τρικ λαίμαργων για κονδύλια, δόξα και φήμη παρασιτικών όντων κι Οργανικών Πυλών.

Το δημοσίευμα της Post, επαληθεύτηκε πλήρως τον Ιούνιο του 2008. Σύμφωνα με την Independent αλλά και άλλες εφημερίδες. «Ενα τέταρτο του αιώνα μετά το ξέσπασμα του AIDS, ο ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας), δέχεται ότι η απειλή μιας παγκόσμιας ετεροφυλοφιλικής πανδημίας έχει εξαφανιστεί. Στην πρώτη επίσημη παραδοχή ότι η παγκόσμια στρατηγική πρόβλεψης που προωθήθηκε από τους κύριους οργανισμούς για το AIDS είχε πάρει λάθος κατεύθυνση ο Kevin de Cock, ο επικεφαλής του τμήματος του ΠΟΥ για το HIV/Aids είπε ότι δεν θα υπάρξει γενικευμένη επιδημία AIDS στον ετεροφυλοφιλικό πληθυσμό εκτός Αφρικής. Ο De Cock είπε ότι η αντίληψη για την απειλή που ο ιός θέτει έχει αλλάξει. Ενώ κάποτε θεωρούνταν ως κίνδυνος για τους απανταχού πληθυσμούς, τώρα έχει πλέον αναγνωριστεί, εκτός της υποσαχάριας Αφρικής, περιορίζεται στις ομάδες υψηλού κινδύνου συμπεριλαμβανομένων αντρών που κάνουν σεξ με άντρες, ενδοφλέβιων χρηστών ναρκωτικών, εργατών του σεξ και της πελατείας τους»

Σύμφωνα με τον De Cock «Η σεξουαλική συμπεριφορά είναι προφανώς σημαντική αλλά δεν φαίνεται να είναι ικανή να εξηγήσει τις διαφορές ανάμεσα στους πληθυσμούς. Οι παράγοντες που κινούν το AIDS ΔΕΝ είναι πλήρως κατανοητοί. Η επίπτωση του HIV είναι τόσο ετερογενής. Στις ΗΠΑ, οι ρυθμοί της μόλυνσης ανάμεσα σε άντρες στην Ουάσινγκτον DC είναι πάνω από εκατό φορές υψηλότεροι απ’ ότι στην Βόρεια Ντακότα κι αυτό συμβαίνει σε μια χώρα. Πως εξηγείς τέτοιες διαφορές;» [Threat of world Aids pandemic among heterosexuals is over, report admits By Jeremy Laurance The independent Sunday, 8 June 2008]

Πολιτικές Σκοπιμότητες

Από την γηραιά ήπειρο μέχρι την εξωτική Ιαπωνία, η ειδησεογραφία μιας δεκαετίας το επιβεβαιώνει: ουκ ολίγοι πολίτες, αιμοφιλικοί ή απλώς εγχειριζόμενοι, έχουν πέσει θύματα μιας απίστευτα εγκληματικής πολιτικής των υπεύθυνων για την διαχείριση των κατά τόπους αποθεμάτων σε αίμα. Το πρώτο σκάνδαλο ξέσπασε το 1992 στην Γαλλία, όταν έγινε γνωστό ότι στις αρχές του 1985 το Εθνικό Κέντρο Μεταγγίσεων απέφυγε να καταστρέψει τα μη ελεγμένα αποθέματά του, παρά το γεγονός ότι ήδη είχε γίνει γνωστό ότι κάποιος ιός μπορεί να μεταδοθεί με τις μεταγγίσεις · μέχρι το φθινόπωρο, όταν τα αποθέματα είχαν σχεδόν εξαντληθεί, κάπου 1.200 ανυποψίαστοι πολίτες είχαν πέσει θύματα αυτής της διοικητικής ασυνειδησίας.

Ο διευθυντής του Κέντρου Μισέλ Γκαρετά καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 χρόνων και πρόστιμο 100.000 φράγκων. Στην απολογία του ήταν σαφής «…ό,τι έκανε το έκανε για λόγους εθνικού συμφέροντος, όχι μόνο για να προστατέψουν τον εθνικό προϋπολογισμό από μια έξτρα δαπάνη 2.000.000 φράγκων, αλλά και για να δώσει στο Ινστιτούτο Παστέρ την δυνατότητα να αναπτύξει τις τεχνικές θέρμανσης του πλάσματος και να ισοφαρίσει έτσι στον αγώνα δρόμου με τους υπερατλαντικούς ανταγωνιστές του.»

Παρόλο που η γαλλική περίπτωση απέσπασε τα φώτα της δημοσιότητας, δεν αποτελεί μεμονωμένο κρούσμα. Τον Οκτώβριο του 1996 ανακοινώθηκε η σύλληψη του Ακιχίτο Ματσουμούρα, τέως διευθυντή του Αιματολογικού Τμήματος του Ιαπωνικού υπουργείου Υγείας, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η υπηρεσία του εισήγαγε το 1985-6 μεγάλες ποσότητες ανεξέλεγκτου αίματος, με αποτέλεσμα την μόλυνση τουλάχιστον 2.000 πολιτών. Η δικαιολογητική βάση του κρατικού αυτού εγκλήματος ήταν η ίδια «…η παροχή στις Ιαπωνικές επιχειρήσεις των απαραίτητων περιθωρίων για την ανάπτυξη της «δικής τους» τεχνογνωσίας συν η «ανησυχία» ότι «μια γενική απόσυρση θα προκαλούσε δραστική μείωση των εθνικών αποθεμάτων σε αίμα».

Ακόμα χειρότερα τα πράγματα στην Γερμανία, όπου οι υπεύθυνοι απλώς άργησαν να ελέγξουν τις δραστηριότητες της ιδιωτικής εταιρείας UB Plasma, προτού αυτή οδηγηθεί σε χρεοκοπία. Μεταγενέστερες έρευνες απέδειξαν ότι το 1992-3 η εταιρεία είχε προμηθευτεί 7.000 δόσεις αίματος αλλά μόνο 2.500 μηχανισμούς μιας χρήσης για τον έλεγχό του. Οταν επενέβη εισαγγελέας, ήταν αργά για αρκετούς ασθενείς. Το αόρατο χέρι της αγοράς, όπως και οι «εθνικές ανάγκες», είχε αποδειχτεί για μια ακόμα φορά αποτελεσματικότερο από τους όποιους σκοτεινούς κύκλους.

Ο δοκιμαστικός σωλήνας της Αφρικής

AIDS και πολιτικές σκοπιμότητες λοιπόν. Και ύποπτες πολιτικές του AIDS γύρω από ένα χορό τρομολαγνείας και τρις. Κι αυτά δεν είναι τα μοναδικά παραδείγματα που η πολιτική διαβρώνει την «επιστήμη» και τους «επιστημονικούς» οργανισμούς. Στην Αφρικανική ήπειρο, καταμεσής της επιδημίας του AIDS, άνθρωποι γεννιούνται, άνθρωποι πεθαίνουν, γεννήσεις και θάνατοι καταγράφονται, ταξινομούνται. Άνθρωποι χαρές και δράματα ψηφιοποιούνται και εύκολα χάνονται σε μια στατιστική θάλασσα αριθμών κι έναν χορό απανθρωπιάς και τρις. Για κάποιο λόγο (όχι άγνωστο) η Αφρική θεωρείται η κοιτίδα του AIDS. Εκεί πέρα, στην σκοπίμως πολιτιστικά, οικονομικά και υγειονομικά υποδεέστερη ήπειρο, στην χώρα της εγκατάλειψης, ο Δυτικοί έχουν χρίσει τον HIV βασιλιά των ασθενειών. Εκατομμύρια αφρικανικές ζωές χάνονται από την μάστιγα, (μαζί με τους καρκίνους και την ελονοσία) οι υπηρεσίες «υγείας» λένε (παρά τον πακτωλό χρημάτων) πως υστερούν σε οργάνωση σε προσωπικό και σε γνώση και δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε που να προστατεύει τους Αφρικανικούς πληθυσμούς, «τίποτα εκτός από τον δυτικό άνθρωπο».

Το 2002, ένας «φιλάνθρωπος» δυτικός άνθρωπος, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, ο G.W. Bush Jr, o πρόεδρος του πολέμου όπως αυτοχαρακτηρίζοταν, αποφάσισε να σταματήσει την επέλαση του ιού. Θα έδινε οικονομική βοήθεια που θα μεταφραζόταν σε φαρμακευτική αγωγή που θα απέτρεπε την μετάδοση του ιού από μητέρα σε παιδί. Ναι, παιδιά θα γεννιόντουσαν ελεύθερα από το σαράκι του AIDS, θα είχαν ζωές και μέλλον χάρη στην δυτική τεχνογνωσία, το δυτικό ενδιαφέρον και τα δυτικά λεφτά. Επιτέλους, ο δυτικός κόσμος είχε βγει από την απάθεια και την αδιαφορία και αποφάσισε να βοηθήσει την Αφρικανική ήπειρο και τα παιδιά της την οποία για αιώνες αφαίμασσε. Φυσικά τα πράγματα δεν αποδείχτηκαν τόσο χαρμόσυνα. Και οι λόγοι είναι πολιτικοί.

Το φάρμακο που επιλέχτηκε (sic) για την διακοπή της κάθετης μετάδοσης του ιού από μητέρα σε έμβρυο ήταν η ουσία Nevirapine (NVP), ένας αναστολέας αντίστροφης μεταγραφάσης. Η Nevirapine προκαλεί σοβαρότατες παρενέργειες στους χρήστες της, όπου ανάμεσα σε αυτές είναι το σύνδρομο Stevens-Johnson και η τοξική επιδερμική νεκρόλυση. Viramune

Aπό τις πρώτες κιόλας εβδομάδες αγωγής, η Nevirapine προκαλεί ηπατοτοξικότητα.

Αυτές οι παρενέργειες ακούγονται φρικτές για ένα φάρμακο που χορηγείται σε εγκύους. Τα προβλήματα με την Nevirapine είναι αληθινά νοσηρά. Η λήψη Nevirapine έστω και σε μια δόση, οδηγεί σε ανθεκτικά στελέχη του HIV σε σχέση με αυτήν την κατηγορία φαρμάκων. [διάβασε το pdf] Η Nevirapine μπορεί να καταστήσει άχρηστη μια νέα γενιά περισσότερο αποτελεσματικών και λιγότερο επικίνδυνων φαρμάκων που λειτουργούν με τον ίδιο βασικό μηχανισμό, είναι κάπως σαν να κάνεις ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με αυτήν.

Σκέπτεσαι, εντάξει αυτές είναι οι παρενέργειες του φαρμάκου της Nevirapine αλλά σίγουρα είναι μικρότερες από τα θεραπευτικά της οφέλη (sic). Σίγουρα; Το NIH (National Institutes of Health), έστησε στην Ουγκάντα πεδία δοκιμών για το συγκεκριμένο φάρμακο. Οι συγκεκριμένες εγκαταστάσεις δεν λειτουργούσαν σύμφωνα με τις προδιαγραφές με αποτέλεσμα μια πολύμηνη διακοπή των λειτουργιών τους προκειμένου να επανεξεταστούν και να επανασχεδιαστούν. Η παρακολούθηση των ασθενών δεν ήταν αυτή που όφειλε να είναι, τα αρχεία ήταν ελλιπή, πολλοί θάνατοι ασθενών δεν καταγράφηκαν και η συναίνεση των ασθενών δεν θεωρήθηκε δεδομένη. Σε αυτό το σημείο οι πολιτικές σκοπιμότητες μανιπουλάρισαν την «επιστήμη» και την όποια δεοντολογία της. Γιατί μετά την διακήρυξη Bush για «βοήθεια» στην Αφρική υπό την μορφή της θηριώδους Nevirapine, ήταν πολιτικά αδύνατον οι «ειδικοί» να κάνουν πίσω. Ο πρόεδρος δεν μπορούσε να εκτεθεί. Οι «ειδικοί» έπρεπε να εναρμονιστούν πλήρως με τα πολιτικά κελεύσματα.

Τα αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό, αν και αφορά ανθρώπινες ζωές, αλλά αυτό ακριβώς σημαίνει «πολιτικές σκοπιμότητες» δεν είναι κάτι ανώδυνο και πίσω από αυτές τις δύο λέξεις κρύβεται στυγνή αναλγησία και υπερφυσικός τρόμος, εντελώς άγνωστος για τον ανθρώπινο ψυχισμό.

Ο επικεφαλής του τμήματος του NIH για το AIDS εκείνη την περίοδο ήταν ο dr. Edmund Tramont. Η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα των κλινικών δοκιμών στην Ουγκάντα είχε προκαλέσει πολλές ανησυχίες στο εσωτερικό του NIH και αυτό ήταν το κομβικό σημείο που οδήγησε στην 15μηνη διακοπή της λειτουργίας των κλινικών δοκιμών στην Ουγκάντα. Αλλά η αόρατη πολιτική σκοπιμότητα, έφερε πίεση που η «χείρα βοηθείας» του Bush είχε αποθέσει στο NIH έκανε τον Tramont να επιδιώξει να γεφυρώσει τα αγεφύρωτα χάσματα μέσα στο NIH και να μπαλώσει τα «επιστημονικά» κενά των δοκιμών στην Ουγκάντα.

Το 2003, η Betsy Smith, υφιστάμενη του Tramont στο NIH, συνέταξε μια αναφορά για την δεύτερη επιθεώρηση των κλινικών δοκιμών στην Ουγκάντα. Η αναφορά Smith περιείχε σημεία όπου οι κλινικές δοκιμές της Nevirapine στην Ουγκάντα χαρακτηρίζονταν ως «ατελείς και ανεπαρκείς» ότι τα αρχεία των Αφρικανών ασθενών στις δοκιμές αυτές ήταν «κακής ποιότητας και κάτω από τις αναμενόμενες προδιαγραφές της κλινικής έρευνας» η αναφορά κατέληγε πως σε σχέση με το υπό δοκιμή φάρμακο, την Nevirapine «τα συμπεράσματα για την ασφάλεια του είναι πολύ μετριοπαθή» [AIDS research chief rewrote drug safety report (Tramont later ordered flawed study resumed despite staff objections), Associated Press 2004]

Μερικές βδομάδες αργότερα η αναφορά εκδόθηκε και παραδόθηκε στο FDA (Foods and Drugs Administration). Η τελική εκδοχή της αναφοράς ήταν αλλοιωμένη, τα επίμαχα σημεία είχαν παραλειφθεί ή παραποιηθεί. Η καινούρια εκδοχή ανάφερε πως η κλινική δοκιμή της Nevirapine στην Ουγκάντα «είχε επιδείξει την αποτελεσματικότητα της μονής δόσης Nevirapine στην αποτροπή της μετάδοσης του HIV από μητέρα σε παιδί και παρότι … βρέθηκαν μερικές περιπτώσεις παρενεργειών που δεν είχαν αναφερθεί, αυτές δεν ήταν κλινικά σημαντικές για να επηρεάσουν την τελική εικόνα για την ασφάλεια του φαρμάκου» (LOL)

Οι εργαζόμενοι στο NHI βρέθηκαν σε σύγχυση. Πως άλλαξε η αναφορά της Smith; Πως μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί σε έναν, υποτίθεται, σοβαρό οργανισμό, έναν οργανισμό ομπρέλα που κάλυπτε και επόπτευε τα περισσότερα θέματα υγείας; Η απάντηση δόθηκε από τον ίδιο τον Tramont και ήταν εξόχως αποστομωτική «Εγώ την έγραψα» απάντησε το μπροστοκρίαρο του AIDS Edmunt Tramont. Αλλά δεν αρκεί μόνο το μπροστοκρίαρο, να έχει καταβολές και ροπή προς την ακολασία, αλλά πρέπει να υπάρχει και η ίδια φιλοσοφία στο κοπάδι. [AIDS research chief rewrote drug safety report (Tramont later ordered flawed study resumed despite staff objections), Associated Press 2004]

Σκέψου ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε δημόσιο φορέα που ένας από τους βασικούς του άξονες είναι η διασφάλιση της δημόσιας υγείας, (άπειρα LOL) έναν φορέα που δείχνει καθημερινά πόσο υποβαθμίζει την όποια επιστήμη που ο ίδιος υποτίθεται πως παρήγαγε και προάσπιζε.

Μερικές μέρες μετά την πολιτικά πολυπόθητη επανεκκίνηση της κλινικής δοκιμής της Nevirapine στην Ουγκάντα, μαντέψτε ποιος εμφανίσθηκε στην Αφρικανική ήπειρο, έ, μα φυσικά ο ανάλγητος πρόεδρος Bush! για την κατάλληλη πολιτική προπαγάνδα εις βάρος του ανθρώπινου ολέθρου που η φατρία του δημιούργησε.

Και οι ανελέητες πολιτικές σκοπιμότητες συσσωρεύονται…

Ο Tramont φυσικότατα, με την απάθεια ενός ανελέητου, ουδέποτε σταμάτησε στο να παραποιεί στοιχεία από επίσημες αναφορές. Οι αυθαιρεσίες του δεν επιχειρήθηκαν μόνο σε έγγραφα αλλά και σε ανθρώπους, απέναντι στο προσωπικό του και μπορούμε να φανταστούμε τι περάσαν με την αφεντιά του οι αβοήθητοι κι αδύναμοι ασθενείς.

Το καλοκαίρι του 2003, το NIH προσέλαβε τον δρ. Jonathan Fishbein, αναγνωρίζοντας τα προβλήματα που το μάστιζαν, προκειμένου να βελτιώσει τις ερευνητικές του πρακτικές. Ο Fishbein είχε δεκαετή πείρα στον ιδιωτικό τομέα και η πρόσληψη του έδειξε πραγματικά τον πρώτο καιρό να αναβαθμίζει τις ερευνητικές πρακτικές του NIH. Δυστυχώς, παρότι ο Fishbein ήταν 10 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, η εμπειρία του αυτή δεν είχε υποβαθμίσει ούτε την δεοντολογία του, ούτε την ηθική του.

Ο Fishbein αναγνώρισε την προβληματική κατάσταση του πεδίου δοκιμών της Ουγκάντα και ήρθε σταδιακά σε ρήξη με τους ανωτέρους του στην υπηρεσία, και με την κορυφή της πυραμίδας, τον Edmunt Tramont, με τελική συνέπεια την απόλυσή του από το NIH, λόγω «κακής απόδοσης» στην εργασία του. Πρόκειται φυσικά για τον ίδιο ερευνητή στον οποίο το NIH είχε απονείμει τον Νοέμβριο του 2003 ένα πιστοποιητικό για την εξαιρετική του συνεισφορά και τις προσπάθειες του να στηρίξει την αποστολή του NIH. Ναι, υπήρχε μια λογική αντίφαση, στο πως κάποιος με πιστοποιημένα εξαιρετική απόδοση μπορούσε να απολυθεί για την κακή του απόδοση. Και αυτή την αντίθεση ο ιατρικός ταλιμπάν Tramont και οι παρατρεχάμενοι του μεθοδεύονταν να λύσουν με αλλεπάλληλες ηλεκτρονικές επιστολογραφίες μεταξύ τους.

Ήταν όμως ο Fishbein μη συνεργάσιμος ή ανασταλτικός στην προώθηση θεραπευτικής λύσης για το Αφρικανικό AIDS; Όχι, ο Fishbein σαν συνεπής επιστήμονας επέμενε στην λύση των προβλημάτων πριν συνεχιστούν οι δοκιμές Nevirapine στην Ουγκάντα. Μάλιστα τα προβλήματα τα είχε εντοπίσει και το DHHS (Department of Health and Human Services) όπου σε επίσημο έγγραφο του μιλούσε για ελλιπή καταγραφή, αρχειοθέτηση, αποθήκευση και ανάκληση ιατρικών πληροφοριών αλλά και για παραλείψεις όσον αφορά την ενημερωμένη συναίνεση των ασθενών για την υπό δοκιμή θεραπεία με το Nevirapine και τις πιθανές παρενέργειες της, αλλά και μια ιδιωτική εταιρία, η Westat, την οποία το NIH είχε προσλάβει και της οποίας η αναφορά σημείωνε ότι «…οι παρενέργειες της Nevirapine δεν έχουν συλλεχθεί ή αναφερθεί εγκαίρως» [NIH dismissed concerns about AIDS treatment, White House stands by U.S. decision to send drug to Africa / http://www.nbcnews.com/id/6707600/ns/health-aids/t/nih-dismissed-concerns-about-aids-treatment/]

«Μου φάνηκε ότι προχωρούσαμε πολύ γρήγορα σε συμπεράσματα, ειδικά στην εφαρμογή της nevirapine στην Νότια Αφρική» δήλωσε ο ελεγκτής Michael Hensley στο AP.

Ας μην ξεχνάμε ότι η συγκεκριμένη δοκιμή γινόταν σε εγκύους γυναίκες. Κάθε δυνατή λεπτομέρεια έπρεπε να προσεχτεί. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη στην περίπτωση της Joyce Ann Hafford, μιας αφροαμερικανίδας οροθετικής μητέρας που πέθανε την 1η Αυγούστου του 2003 σε κλινική του Μέμφις. Η γυναίκα δεν πρόλαβε καν να κρατήσει το μωρό της στην αγκαλιά για πρώτη και τελευταία φορά. Το μωρό μαιεύτηκε με καισαρική τομή την στιγμή που η μητέρα του πέθαινε. Και δεν υπήρχε πραγματικά λόγος για την Joyce να πεθάνει. Οι συγγενείς της είχαν μείνει με την εντύπωση ότι η Joyce είχε πεθάνει από επιπλοκές του AIDS. Η Joyce πέθανε από ηπατοτοξικότητα, όχι από AIDS αλλά από τα πειραματικά φάρμακα κατά του AIDS.

Η Joyce είχε δεχτεί να συμμετάσχει σε κλινική δοκιμή αντιρετροικών ώστε το παιδί της να γεννηθεί υγιές. Το σκεύασμα περιείχε και Nevirapine. Η Joyce είχε συναινέσει να συμμετάσχει στην δοκιμή αφού κανονικά έπρεπε να της είχε παραδοθεί μια 15σέλιδη φόρμα, γεμάτη με δυσνόητους ιατρικούς ιατρικούς όρους και κάπου μέσα σε όλο αυτό το χάος υπήρχε η προειδοποίηση για πιθανές ηπατικές βλάβες που μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμη και στον θάνατο. Κανείς δεν της είπε για το πόσο υπαρκτός ήταν ο κίνδυνος και όχι απλά μια γραμμή σε ένα 15σέλιδο κατεβατό.

Ο θάνατος της ήταν άσκοπος και θα είχε αποφευχθεί αν οι θεράποντες γιατροί είχαν διακόψει την Nevirapine μετά τα πρώτα δείγματα ηπατικής βλάβης. Αλλά δεν το έκαναν. Ο ίδιος ο Tramont όταν έλαβε γνώση του περιστατικού στο Memphis έγραψε «Άουτς, Δεν υπάρχουμε και πολλά που μπορούμε να κάνουμε με τους χαζούς γιατρούς» [CBS news, 14 December 2004, Fatal Drug Error kept from family, original source Associated press]

Έχουμε λοιπόν ένα προβληματικό φάρμακο, το Nevirapine προβληματικές κλινικές δοκιμές και παρά ταύτα με το φάρμακο Nevirapine γίνεται «θεραπεία» εκλογής για την διακοπή της κάθετης μετάδοσης του AIDS στην Αφρική ακόμα και όταν έχει αναφερθεί ότι ούτε καν το NIH δεν το θεωρεί φάρμακο εκλογής όταν υπάρχουν άλλες επιλογές. [AIDS research chief rewrote drug safety report (Tramont later ordered flawed study resumed despite staff objections), Associated Press 2004]

Γιατί τότε η επιμονή; Ο λόγος είναι απλός και συνοψίζεται σε μερικές γραμμές που ο Tramont έγραψε για να τονίσει την σπουδαιότητα του αγώνα κατά του αφρικανικού AIDS «… κυρίως τώρα που ο πρόεδρος Bush πρόκειται να τις επισκεφτεί (τις αφρικανικές χώρες)…» για να πάρει την απάντηση του προβληματισμένου υπαρχηγού του Jonathan Kagan «… φαίνεται σαν να έχουμε κάτι να κρύψουμε, δεν θα έπρεπε να κινούμαστε από πολιτικά κίνητρα, και είναι επικίνδυνο, για σένα, από όλους τους ανθρώπους να υποβαθμίζεις την αξία των παρατηρήσεων και των καταγραφών μας…»

Πολιτικά κίνητρα εναντίον επιστήμης.

Φυσικά, οπουδήποτε, προσωπικά κίνητρα. Η ακλόνητη, αδιασάλευτη, ηθικά απρόσβλητη επιστήμη δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ. Και η επιστήμη, παρά τα φαινομενικά, λογικά της θεμέλια, είναι ένα από τα βασίλεια του ανθρώπου και όχι ένας ψυχρός, άσπιλος ναός της έρευνας. Η επιστήμη, όπως και η δημοκρατία, μπορεί να παραποιηθεί, να αλλοιωθεί και καθορίζεται όχι μόνο από τους αυτοπροσδιορισμούς της αλλά και από την ποιότητα όσων συμμετέχουν σε αυτήν. Είναι εξαιρετικά σημαντική η Π Ο Ι Ο Τ Η Τ Α, απείρως σημαντικότερη από την ποσότητα, μα οι επιστημονίζοντες όπως και οι πολτικές σκοπιμότητες το αγνούν. Όπως περιέγραψε και ο δικηγόρος του Fishbein, Stephen Kohn: «υπάρχει μια ένταση … μια ένταση ανάμεσα σε εκείνους τους γιατρούς που θέλουν να σπρώξουν τα κλινικά αποτελέσματα, που θέλουν να δημοσιεύσουν και να πιστωθούν μεγάλα επιτεύγματα και ανάμεσα σε εκείνους τους γιατρούς και τους επαγγελματίες που επιμένουν στα ποιοτικά στάνταρτς…»

Ο πολιτικός και οικονομικός πόλεμος του AIDS είναι τόσο έντονος που δυσκολεύεται να βρει κάποιος μια περίοδο διαφάνειας στην εξέλιξη του. Από την αρχή ήδη της δήθεν «πανδημίας», οι γκρίζες ζώνες μεταξύ επιστήμης και πολιτικής ήταν εμφανείς. Όταν κατά την δεκαετία του 1980 η «νέα» νόσος «πρωτοεμφανίστηκε» άλλαξε για πάντα τις κοινωνικές και σεξουαλικές σχέσεις των ανθρώπων και κατ επέκταση και τις κοινωνίες τους.

Το AIDS είχε περιβληθεί αρχικά με βιβλική ηθική και θεϊκή τιμωρία. Χτυπούσε ορισμένες αμαρτωλές -κατ’ αυτούς- ομάδες, κυρίως ομοφυλόφιλους και ενδοφλέβιους χρήστες ναρκωτικών. Αυτός ήταν ο λόγος που αρχικά στο AIDS δόθηκε η ονομασία Gay Related Immune Deficiency (ανοσολογική ανεπάρκεια συσχετιζόμενη με την ομοφυλοφιλία) ή GRID. Σταδιακά άρχισε να αποκτά επιδημικές διαστάσεις και να επεκτείνεται και σε άλλους κλειστούς θύλακες πληθυσμού. Οι γκέι κοινότητες που επλήγησαν βρέθηκαν σε κατάσταση πανικού. Σε μια εποχή που ένας ηθοποιός, ο Ronald Reagan κλήθηκε να παίξει τον ρόλο του προέδρου τον ΗΠΑ και ο αμερικανικός λαός με την συνδρομή και τις εμμονές μιας πτέρυγας του πείστηκε να τον εκλέξει, σε μια εποχή που δεν διέφερε εξαιρετικά από τις ακόλουθες διακυβερνήσεις Bush, το ελευθέριο σεξ δαιμονοποιήθηκε όπως άλλωστε επιθυμούσε διακαώς η θρησκόληπτη, μερίδα της αμερικάνικης ηπείρου. Κάτω από αυτές τις συνθήκες -την πίεση της κοινής γνώμης και την πολιτική ισχύ- μια ερμηνεία της αιτίας του AIDS που προήλθε από δύο ερευνητές έγινε αμέσως αποδεκτή.

Ο Luc Montagnier από το ινστιτούτο Pasteur αρχικά και ακολούθως ο Robert Gallo από τα εθνικά ινστιτούτα υγείας (ΝΙΗ) συνέδεσαν το AIDS με έναν ρετροϊό που υποτίθεται ότι απομόνωσαν, τον HIV. Από τα πρώτα κιόλας στάδια της «ανακάλυψης» του HIV υπήρξε τεράστια έριδα και ίντριγκα, αφου τα συμφέροντα ήταν κολοσσιαία. Ο Gallo κατηγορήθηκε ότι είχε κλέψει τις καλλιέργειες του Montagnier. Πέρα από την ηθική δεοντολογία που φαινόταν να υποφέρει, η επιστημονική μεθοδολογία δεν βρισκόταν σε καλύτερη μοίρα. Το εύρος της αντιδεοντολογικής και αντιεπιστημονικής συμπεριφοράς του Gallo σε σχέση με την «ανακάλυψη, απομόνωση και ταυτοποίηση» του HIV αποκαλύπτεται πλήρως στο βιβλίο «Fear of the invisible» της Janine Roberts.

Ο Montagnier ανακοίνωσε για τον δικό του ιό, τον LAV (lymphadenopathy-associated virus) πως πιθανώς να σχετιζόταν με το AIDS.

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Gallo, ένας ερευνητής που προερχόταν από το κατεστημένο του καρκίνου, που προσπαθούσε αποτυχημένα να συνδέσει την λευχαιμία με ρετροϊούς (τους HTLV1 και HTLV2 αντίστοιχα) όταν η στρόφιγγα των χρηματοδοτήσεων άρχισε να στερεύει στην έρευνα του καρκίνου, μετέφερε τις ρετροιϊκές του εμμονές στο καινούριο El Dorado της έρευνας το AIDS. Πανηγυρικά, μαζί την τότε γραμματέα υγείας ανακοίνωσε ότι η αιτία του AIDS ήταν, τι άλλο, ένας ρετροϊός, ο HTLV3, αυτός που αργότερα μετονομάστηκε σε HIV.

Ουσιαστικά όταν ο Gallo έμαθε για την ανακοίνωση του Montagnier έσπευσε να την καπηλευτεί και από το συμπέρασμα ότι ο εν λόγω ρετροϊός πιθανόν να συνδέεται με το AIDS, να πηδήξει αδικαιολόγητα στο συμπέρασμα ότι ήταν η ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ AIDS, προφανώς σκεφτόμενος «μα οι ρετροϊοί είναι δικό μου χωράφι». Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία της τεράστιας και σωτήριας ανακάλυψης της αιτίας του AIDS, μιας ιστορίας γεμάτης γκρίζες ζώνες, ίντριγκες, γενικευμένο πανικό και καινούριες ερευνητικές, πολιτικές και κερδοσκοπικές ευκαιρίες.

Η ίδια η πατρότητα του HIV αμφισβητείται.

Γαλλικής ή Αμερικάνικης εφεύρεσης;

Τον Απρίλιο του 1987 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ronald Reagan συμφώνησε με τον Γάλλο πρωθυπουργό Jacques Chirac να μοιραστούν από κοινού οι δύο ερευνητές (Gallo και Montagnier) την ανακάλυψη του HIV και τα δικαιώματα του διαγνωστικού τεστ (στις διαπραγματεύσεις σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο κατασκευαστής του εμβολίου της πολιομυελίτιδας Jonas Salk) [New York Times, 1 April 1986, US and France end rift on AIDS, by Lawrence K. Altman]

Αυτή η μεγαλειώδης πολιτική συμφωνία που τερμάτισε την πολυετή επιστημονική διαφωνία διέλυσε τις όποιες ψευδαισθήσεις για την δήθεν αυτονομία της επιστήμης. Η επιστήμη είχε κι επίσημα πλέον υποταχτεί αμαχητή με την πολιτική σκοπιμότητα. Αυτή η συνθηκολόγηση έγινε ακόμη περισσότερο εμφανής το 2008 όταν, 25 χρόνια μετά την αρχική του ανακάλυψη, ο Montagnier βραβεύτηκε τελικά με Νομπέλ για την ανακάλυψη του HIV. Την χρονιά της γεωπολιτικής και οικονομικής αποδυνάμωσης των ΗΠΑ, ο όλως τυχαίως αμερικανός,Gallo εκπαραθυρώθηκε από τα Νομπέλ κι αυτό ισοδυναμούσε με αναγνώριση του κλεψίτυπου της δικιάς του ανακάλυψης του 1983. Ένας ιός απέκτησε πολιτικές διαστάσεις δημιουργώντας, έντονα παρασκήνια. Λογικό είναι, όταν τα συμφέροντα εξουσίας, κύρους, δόξας, χρημάτων κι εγωπάθειας είναι τιτάνιων διαστάσεων. Αν έχεις γνωρίζει προσωπικά κάποιον επιστήμονα με 2-3 διδακτορικά, το πρώτο που γίνεται ολοφάνερο επάνω του είναι η εγωπάθεια κι η αδηφαγία για την αναγνώρισή του.

Οι αδίστακτες πολιτικές σκοπιμότητες έχουν πάντοτε δραματικές επιπτώσεις στην κοινωνία και στον αδαή που εμπιστεύεται τους «θεούς με την άσπρη μπλούζα», και είναι το λιγότερο αφελής όταν πιστεύει ότι τα βδελύγματα με επιστημονική φαινομενικότητα, θα χαριστούν στην δημόσια υγεία, καθώς η δημόσια υγεία είναι άρρηκτα συνοδευμένη με την πολιτική σκοπιμότητα.

«Η Σχολή της Φρανκφούρτης» η προπαγάνδα κι οι σκοπιμότητες.

«Όλος ο πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση» Σουν Τζου

«Η Σχολή της Φρανκφούρτης» (κομμουνισμός με την μορφή διαφόρων πολιτικών μορφωμάτων, ως σοσιαλισμός, δημοκρατία, νεοφιλελευθερισμός, νεοσυντηρητισμός κλπ) ήταν καθολικός καρκίνος στις κοινωνίες που επιβλήθηκε, ειδικά στην δημόσια υγεία και σε όλα αυτά που πιστεύεις ως «αυτονόητα» κι εγκαταλείπεις τον εαυτό σου στα πλοκάμια τους.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης ορίζεται ως μια νεομαρξιστική σχολή δήθεν «κοινωνιολογικής έρευνας». Η ομάδα αναδύθηκε στο Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα (Institut für Sozialforschung) στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στην Γερμανία όταν ο Μαξ Χορκχάιμερ έγινε ο διευθυντής του Ινστιτούτου το 1930. Ο όρος «Σχολή της Φρανκφούρτης» είναι άτυπος και χρησιμοποιείται για να περιγράψει αυτούς που συνδέονταν με το Ινστιτούτο ή επηρεάστηκαν από αυτό.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης συνένωσε διαφωνούντες μαρξιστές, αυστηρούς επικριτές του καπιταλισμού που πίστευαν ότι κάποιοι από τους ιδεολογικούς επιγόνους του Καρλ Μαρξ υποστήριζαν ένθερμα μία επιλεκτική και παραπλανητική ανάγνωση του μαρξικού έργου, με στόχο συνήθως την υπεράσπιση των ορθόδοξων λενινιστικών Κομμουνιστικών Κομμάτων. Επηρεασμένοι κυρίως από την αποτυχία των επαναστάσεων της εργατικής τάξης στην Δυτική Ευρώπη μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (π.χ. η Γερμανική Επανάσταση του 1918-1919) και από την άνοδο του Ναζισμού σε ένα οικονομικά και τεχνολογικά προηγμένο έθνος την Γερμανία, ανέλαβαν αυτόκλητοι το καθήκον να επιλέξουν ποια κομμάτια από την σκέψη του Μαρξ θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην κατανόηση κοινωνικών συνθηκών που ο ίδιος ο Μαρξ ποτέ του δεν είχε δει. Στράφηκαν επομένως σε άλλες σχολές σκέψης για να συμπληρώσουν τις παραλείψεις του μαρξισμού. Ο Μαξ Βέμπερ άσκησε την μεγαλύτερη επίδραση, όπως και ο Σίγκμουντ Φρόιντ (φροϋδική-μαρξιστική σύνθεση στο έργο του Χέρμπερτ Μαρκούζε του 1954 Έρως και Πολιτισμός).

Στις 24 Οκτωβρίου 1918 ξεσπά στην Ρωσία το μεγάλο ένοπλο Πραξικόπημα αποκαλούμενο κι ως «Εργατική Επανάσταση». Στις 25 Οκτωβρίου 1918 σχηματίζεται το πρώτο συμβούλιο των επιτροπών του λαού (Σοβιέτ) και η Ρωσία μετατρέπεται πλέον σε Κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση.

Οι ηγέτες του Ρωσικού Πραξικοπήματος περιμένουν ότι το μοντέλο θα μεταδοθεί σαν πυρκαγιά και σε όλες τις άλλες δυτικές χώρες (Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ κ.λπ.). Αλλά η παραληρηματική «κομμουνιστική επανάσταση» ευτυχώς δεν επεκτάθηκε. Το 1922 με πρωτοβουλία του Λένιν διοργανώθηκε στο Ινστιτούτο Μαρξ-Ένγκελς στην Μόσχα μια συγκέντρωση με θέμα: «Γιατί η επανάσταση δεν εξαπλώνεται και τι πρέπει να γίνει». Μεταξύ των παρευρισκόμενων ήταν ο Γκέοργκ Λούκατς Ουγγροεβραίος αριστοκράτης γιος τραπεζίτη και θεωρητικός του Μαρξισμού μετά τον ίδιο τον Μαρξ. Καθώς και ο Γουίλι Μούζενμπεγκ ο οποίος πρότεινε ότι «…οι διανοούμενοι έπρεπε να οργανωθούν και να υπονομεύσουν τις Δυτικές Κοινωνίες από «μέσα» ώστε να φανεί ότι ο Δυτικός Πολιτισμός «βρωμάει». Πρέπει να καταστραφούν οι δομές και οι αξίες του Δυτικού πολιτισμού έτσι ώστε να είναι εύκολη η επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου στις Δυτικές χώρες».

Ο Λένιν πέθανε το 1924 κι ο Στάλιν κυνήγησε Λούκατς, Μούζενμπεγκ κι εξεδίωξε τους υποστηρικτές τους. Ο Λούκατς εγκαταστάθηκε στην Γερμανία όπου προέδρευσε στην πρώτη συνεδρίαση μιας ομάδας κομμουνιστών ψυχολόγων και κοινωνιολόγων. Στην ουσία ήταν η ίδρυση της Σχολής της Φρανκφούρτης. Ονομάσθηκε Σχολή της Φρανκφούρτης (άτυπος τίτλος) για να περιγράψει τους τύπους που συνδέονται με το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης.

Η εν λόγω Σχολή είναι το «κάστρο» της οικογένειας Ρότσιλντ. Το έμβλημα της πόλης είναι η «κόκκινη ασπίδα» – Ρότσιλντ – και εκεί εδρεύει το Γερμανικό Χρηματιστήριο και η Μπούντεσμπανκ ή Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας – καθόλου τυχαία φυσικά. Έτσι δημιουργήθηκε μια προπαγανδιστική δεξαμενή σκέψης (think tank). Η Σχολή της Φρανκφούρτης πιστεύει ότι είναι σαφώς πιο αποτελεσματικός τρόπος η εκ των έσω άλωση των Δυτικών Κοινωνιών μέσω ενός συνδυασμού προπαγάνδας, Μπλολσεβικισμού και ψυχολογίας. Η ένωση του Μαρξ και του Φρόιντ ήταν η «μήτρα» ώστε να δημιουργηθεί μια σάπια «ιδεολογία» που θα μπορούσε να σπάσει τις ιδεολογικές αρχές και τις δομές του αστικού κράτους.

Το 1930 διευθυντής του Ινστιτούτου γίνεται ο Μαξ Χορκχάιμερ. Η Σχολή χρηματοδοτήθηκε από τον Φέλιξ Βέιλ γιο ενός από τους μεγαλύτερους Γερμανοεβραίους Βιομηχάνους. Στην ουσία χρηματοδοτήθηκε από την οικογένεια Ρότσιλντ. Οι Ρότσιλντ εξάλλου μέσω του Τραπεζίτη Μαξ Βάρμπουργκ είχαν χρηματοδοτήσει και το Ρωσικό Πραξικόπημα με στόχο να αναλάβουν την έκδοση του Ρωσικού Νομίσματος – Ρούβλι. Όποιος ελέγχει το νόμισμα, είναι και το αφεντικό μιας χώρας. Οι πολιτικοί δικαστικοί και όλοι οι άλλοι θεσμοί είναι απλώς αναλώσιμοι υπάλληλοι αυτού που ελέγχει την έκδοση του νομίσματος. Ο Χορκχάιμερ είχε ασπασθεί τον «Πολιτιστικό Μαρξισμό» του Λούκατς και μπορούσε να αναπτυχθεί σαν ιδεολογία και να επικρατήσει σιγά – σιγά πολιτιστικά στις Δυτικές Κοινωνίες. Μια χαρά το παίζουν το έργο, ενόσω εσύ κοιμάσαι και προσκυνάς τον Γιαχβέ.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης χρησιμοποιεί τις δήθεν «καταπιεσμένες» ομάδες σαν πολιορκητικό κριό εναντίον του (Διαφωτισμός) Δυτικού Πολιτισμού. Καταπιεσμένες είναι οι γυναίκες οι οποίες όχι μόνο πρέπει να βγουν στην παραγωγή και να γίνουν δούλοι, αλλά πρέπει να απελευθερωθούν και σεξουαλικά από τον καταπιεστή άνδρα. Η μήτρα της οικογένειας ή σύζυγος και μητέρα πρέπει να έχει σεξουαλικές σχέσεις ελεύθερα έξω από την οικογένεια.

Καταπιεσμένη ομάδα ανθρώπων είναι οι γκέι. Πρέπει να έχουν όχι μόνο ισότιμη μεταχείριση αλλά και να επιβάλλουν τις αρχές τους στην κοινωνία. Καταπιεσμένη ομάδα είναι οι χρήστες ναρκωτικών, πρέπει η κοινωνία να αποδεχθεί την ελεύθερη χρήση ναρκωτικών ώστε οι πολίτες να εξαρτηθούν από τις «ουσίες». Έτσι θα είναι πιο ευάλωτοι να αποδεχθούν μια οποιαδήποτε «Νέα Τάξη Πραγμάτων»…κι αυτήν ο Μπους την ανακοίνωσε. Σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης και στις ΗΠΑ η χρήση ναρκωτικών είναι ελεύθερη.

Καταπιεσμένη ομάδα είναι αυτοί που αγαπούν τις σεξουαλικές διαστροφές. Η κοινωνία πρέπει να αποδεχθεί αυτές τις διαστροφές. Στην Ολλανδία υπάρχει κόμμα παιδεραστών που παίρνει μέρος στις εκλογές. Στην Γερμανία υπάρχουν 150 μπουρδέλα ζώων. Οι λαθρομετανάστες είναι επίσης μια καταπιεσμένη ομάδα και πρέπει να «ομογενοποιηθούν» με τις Δυτικές κοινωνίες, να γίνουν πολυπολιτισμικές. Αυτοί που δημιουργούν τους πολέμους και τους λαθρομετανάστες, παρουσιάζονται σαν προστάτες τους. Ακριβώς τα ίδια θύματα με τους πολίτες των χωρών υποδοχής.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης συνοψίζεται στα ακόλουθα πρότυπα.

>Δημιουργία του ποινικού αδικήματος του ρατσισμού και της πολιτικής ορθότητας.

>Συνεχή αλλαγή για να δημιουργηθεί σύγχυση και τάξη μέσα από το χάος.

>Την διδαχή των διαστροφών του σεξ κι ομοφυλοφιλίας στα παιδιά.

>Την κομμουνιστική κατάκτηση όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Το σχολείο δημιουργεί συνείδηση και χαρακτήρα, γι’ αυτό τα παιδιά πρέπει να φεύγουν νωρίς από την οικογένεια, στα 3 τους χρόνια και να πηγαίνουν στα προνήπια και στα νήπια ώστε να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα που θέλουν οι εξουσιαστές της Σχολής.

>Την τεράστια λαθρομετανάστευση ώστε να καταστραφεί η «εθνική ταυτότητα» της Ευρώπης. Το 1923 ο Ντυνάν γράφει το βιβλίο η «Κοιλάδα των Ρόδων» κι αναφέρει για την εισβολή των λαθρομεταναστών στην Ευρώπη τα έτη 2018 και 2019.

>Τον εκχυδαϊσμό με την υπερβολική κατανάλωση διασκέδασης, ελευθεριότητας, αλκοόλ και ναρκωτικών.

>Οι εκκλησίες είναι τεράστια πολιτικά κέντρα εξουσίας που επηρεάζουν εκατομμύρια πιστούς. Μέσω των εκκλησιών πρέπει να περάσουν οι αρχές της Σχολής της Φρανκφούρτης.

>Ένα αναξιόπιστο νομικό σύστημα με προκατάληψη εις βάρος των θυμάτων κάθε εγκλήματος.

>Την εξάρτηση από το κράτος και τις κρατικές παροχές. Τα χρήματα που πληρώνει κάθε εργαζόμενος και εργοδότης σαν εισφορές τα διαχειρίζεται ένα διεφθαρμένο κράτος και τα χρησιμοποιεί με αδιαφανείς τρόπους. Ο Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πρέπει να εξαθλιωθούν οικονομικά ώστε να δεχθούν τα πάντα.

>Τον έλεγχο και την αποχαύνωση δια μέσου των Μ.Μ.Ε. και των κοινωνικών δικτύων όπως το Facebook, όπως ισχύει απολύτως σήμερα.

>Την ενθάρρυνση διάλυσης της οικογένειας. Όλα τα τηλεοπτικά σήριαλ με μπροστοκρίαρο το Χόλυγουντ αυτό προπαγανδίζουν.

Το σλόγκαν είναι απλό: «Να κάνουμε την Δύση τόσο διεφθαρμένη ώστε να βρωμάει».

Η Σχολή πιστεύει σε δύο τρόπους πραξικοπήματος: Το πολιτικό και το πολιτιστικό.

Το πολιτιστικό πραξικόπημα κατεδαφίζει τα πάντα εκ των «έσω». Η προπαγάνδα είναι μακροπρόθεσμη και επικεντρώνεται στην οικογένεια, την εκπαίδευση, τα μέσα ενημέρωσης, την υγεία, το σεξ και την λαϊκή παράδοση. Η σημασία της ψυχολογίας της μάζας έχει αυξηθεί πάρα πολύ από τις σύγχρονες μορφές προπαγάνδας. Από αυτές η πιο ισχυρή είναι αυτή που ονομάζεται «εκπαίδευση». Η μουσική μαζί με τους στοίχους και με διαρκή επανάληψη είναι πολύ αποτελεσματική στην διαμόρφωση της συνείδησης.

Μέσω του Πανεπιστημίου της Κολούμπια οι αρχές της Σχολής της Φρανκφούρτης έχουν κυριαρχήσει πλήρως στα Πανεπιστήμια όπου οι μαθητές διδάσκονται ότι πρέπει να αντικατασταθεί η λογική με την «πολιτική ορθότητα». Επίσης πολύ αποτελεσματικά είναι τα ψυχεδελικά ναρκωτικά LSD, χάπια κ.λπ. Η Σχολή διοργανώνει στο Γούντστοκ έξω από την Νέα Υόρκη από τις 15 – 17 Αυγούστου το 1969 ένα τεράστιο Φεστιβάλ. Είναι η μεγαλύτερη προπαγάνδα διάδοσης των ναρκωτικών στην ιστορία.

Η Σχολή δημιουργεί το Tavistock Institute και το Ινστιτούτο εφαρμόζει τους «ψυχολογικούς χειρισμούς» στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Το Tavistock Institute κάνει έρευνες πως μπορεί να σπάσει (να ελεγχθεί ψυχολογικά) με επιστημονικό τρόπο ακολουθώντας συγκεκριμένα βήματα ένας άνθρωπος ή μια κοινωνική ομάδα. Οι Μπίτλς ήταν δημιούργημα του Tavistock Institute και την μουσική και τους στοίχους των τραγουδιών τους έγραψε ο Τέοντορ Αντόρνο μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης. Σήμερα ο κυριότερος εκπρόσωπος της Σχολής είναι ο Τζορτζ Σόρος.

Στο Tavistock Institute νοικιάζουν τις συμβουλευτικές υπηρεσίες τους σε θέματα προαγάνδας, μαζικής ψυχολογίας, μελέτης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, οργάνωσης της συμπεριφοράς του πλήθους, ψυχανάλυσης, οικονομίας και κοινωνιολογίας. Ήταν ο προπομπός της δημιουργίας των Αμερικανικών Ιδρυμάτων (American Foundations).

Η επιστημονική προπαγάνδα που δημιουργήθηκε στο Tavistock Institute σε συνεργασία με τις προδιαγραφές του Φρόυντ για τον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, καθιέρωσαν την ιδεολογία του Tavistock Institute. Το δίκτυό του εκτείνεται από το Πανεπιστήμιο του Σάσεξ ως τις ΗΠΑ, μέσω του Ερευνητικού Ινστιτούτου του Στάνφορντ, του Έσαλεν του ΜΙΤ, του Ινστιτούτου Hudson και του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών του Πανεπιστημίου Τζορτζτάουν, όπου το Στέητ Ντηπάρτμεντ στέλνει τα στελέχη του για επιμόρφωση όπως και η αντικατασκοπία της Αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας.

Ένα δίκτυο από μυστικές οργανώσεις όπως η Mont Pelerin Society Trilateral Commisssion, Club of Rome κλπ παίρνουν κατευθύνσεις από το Ινστιτούτο Tavistock.

Το Ινστιτούτο Tavistock δημιούργησε την τεχνική της μαζικής πλύσης εγκεφάλου πανω στην οποία πειραματίστηκαν οι αμερικανοί στους αιχμαλώτους τους κατά τον πόλεμο της Κορέας. Πειράματα γιας τον έλεγχο των μαζών έχουν επανειλημμένα γίνει πάνω στο αμερικανικό κοινό, για τον έλεγχο των ανθρωπίνων ελευθεριών και για την βελτίωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Στο έργο του Φρόϋντ, θα σταθούν τόσο το Tavistock Institute, όσο και ο ανιψιός του Μπερνάζ. Ο Μπερνάζ επηρεασμένος και από τον Wilfred Trotter, κατανοεί το πρόβλημα της επιθυμίας η οποία ουσιώνεται σε ανάγκη και καλύπτεται από την αγωνία μιας αναδιήγησης, ενός νέου μοντέλου ζωής που χαράσσεται ως το άλλο, και το καινούργιο. Η ανάγκη διαμεσολαβείται για τον Μπερνάζ, γίνεται η φάκα που θα πιαστεί ο πολίτης ως καταναλωτής. Η ανάγκη (και όχι μόνο η υλική ανάγκη, αλλά και η πνευματική) έχει απαιτήσεις από ένα σημείο, η ερμηνεία του σημείου εξαρτάται και από άλλους παράγοντες εκτός του σημαίνοντος και του σημαινόμενου που επιδιώκει ο παραγωγός του σημείου. Τα σημεία ερμηνεύονται ως ιδεολογίες, ως στερεότυπα, ως προϊόντα, αλλά όλα αυτά για να έχουν αντοχή και διάρκεια πρέπει να φετιχοποιηθούν.

Είναι γνωστό ότι ο Μπερνάζ, όταν ήθελε να διαφημίσει συγκεκριμένο τύπο τσιγάρου, επισκέφτηκε τον ψυχαναλυτή Μπρίλ, (φίλος, αλλά και μεταφραστής του Φρόϋντ στα αγγλικά) για να τον βοηθήσει να κατανοήσει τα σημαινόμενα των γυναικών που καπνίζουν. Εκείνος του διατύπωσε την άποψη ότι στις γυναίκες τα τσιγάρα αντιπροσωπεύουν το πέος ως σημείο – σύμβολο και παράλληλα την ανδρική εξουσία, του τόνισε μάλιστα, ότι αν θα μπορούσε να δημιουργήσει μια αναδιήγηση η οποία θα έλεγε ότι το τσιγάρο εκφράζει την αμφισβήτηση της εξουσίας από τις γυναίκες αυτό θα είχε τρομερή επιτυχία. Έτσι ο Μπερνάζ κατανοεί ότι στην διαφήμιση και στην πολιτική δεν θα πρέπει να υπάρχει ισορροπία του ανάτρεπτου, και στερητική τροποποίηση. Το αποτέλεσμα σε πολιτικό επίπεδο ήταν να καταφέρει ο Μπερνάζ το 1954, να ανατρέψει τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Γουατεµάλας, Jacobo Árbenz και να ακυρώσει την επανάσταση που γινόταν στη χώρα του.

Ο Μπερνάζ πίστευε στο ασυνείδητο και στις δυνάμεις που κρύβονται σ’ αυτό, δυνάμεις οι οποίες καταφέρνουν να δημιουργούν αξεπέραστες φετιχοποιημένες εξαρτήσεις. Ο Γιόζεφ Γκαίμπελς μετρ της προπαγάνδας όπως και το Tavistock Institute πίστευαν – και το Tavistock Institute εξακολουθεί να πιστεύει, – στην σημειωτική οικονομία η οποία εισβάλει αργά και μεθοδικά με ένα μίγμα από προβολές και διακυμάνσεις που στόχο έχουν την πρακτική των κομάντος. Ο άνθρωπος ως δέκτης απορροφά μηνύματα που λειτουργούν ως ντους μέχρι να φθάσουν στο στάδιο της αποδοχής του σκοπούμενου.

Στην αρχή ρίχνεται η πρόταση που επιθυμεί η πολιτική σκοπιμότητα να περάσει. Ακόμη και αν κριθεί αδιανόητη, από τις μάζες, η πρόταση βαφτίζεται ως προοδευτική με την συνέργεια των επιστημονικών κοινοτήτων, δηλαδή καταξιώνεται επιστημονικά. Μετά βαφτίζεται ως πολιτικά ορθή, και προωθείται για να καταστεί γνωστή στο ευρύ κοινό. Το αμέσως επόμενο στάδιο είναι να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό και στο τέλος να νομοθετηθεί. Στόχος να ιδεολογικοποιηθούν στις μεγάλες μάζες οι παραμορφωτικές προκαταλήψεις. Ο ολοκληρωτισμός πλέον δεν συντάσσεται με διατάγματα και σε στρατιωτικές επεμβάσεις, αλλά περνάει μέσα από την κατασκευή των ερεθισμάτων και την χειραγώγηση των αντιδράσεων.

Η υπαρκτή, άμεση και θανάσιμη απειλή, σήμερα είναι να σου δημιουργούν τόσο την αναζήτηση και την ανάγκη όσο και την λύση και την κάλυψη των αναγκών, έτσι και αλλιώς η κοινωνία είναι μεταπλάσιμη. Να σου δημιουργούν τόσο την ασθένεια όσο και το φάρμακο εκ του μηδενός.

Οι τεχνικές ατομικοποίησης που σ’ αυτές εκπαιδεύτηκαν οι μυστικές υπηρεσίες των αγγλοαμερικανών, η OSS σήμερα CIA και η SOE – SIS, στο Tavistock Institute έλαβαν εκπαίδευση για να μπορούν να αποκρυπτογραφούν τις ανθρώπινες ανάγκες κι αδυναμίες -ύστερα από συμφωνία μεταξύ Ρούσβελτ και Τσώρστιλ η εκπαίδευση ήταν κοινή και προωθημένη- οι οποίες προσαρμόζουν το υποκείμενο σε ντιρεκτίβες, ξεκινούν από το να σερβίρουν τις παραστάσεις απορρόφησης του νου και συνεχίζουν στην διαδικασία ολοποίησης, δηλαδή στην αναγνωσιμότητα της ταυτότητας.

Η μικροφυσική της εξουσίας (τα λέει κι ο Μ. Φουκώ) διακατέχεται από τακτικές κι από τεχνικές, από προσεταιρισμούς και παραστατικά στερεότυπα. Η σημερινή παραγωγική ηθική ως μοντέλο εξουσίας, δεν πυροδοτείται από την ντροπή ή την υπερηφάνεια αλλά από την επίφαση της προβολής, να είσαι μέσα στην μοναδικότητά σου και παράλληλα αναγνωρισμένος – ταυτοποιημένος, από τους άλλους. Ο Leary θα έλεγε να σαγηνευτείς από το νευρωσωματικό κύκλωμα του V μίνι – εγκεφάλου εκεί όπου όλα εξατομικεύονται και προβάλουν ως ιδανικά. Οι ψυχικές λειτουργίες πλέον χορογραφούνται ως τυπικές εκδηλώσεις της επικυριαρχίας των υποφλοιωδών κέντρων επάνω στις φλοιϊκές λειτουργίες του εγκεφάλου σε φάσεις παρόξυνσης και χειραγώγησης.

Σήμερα μόνο ο Αμερικανός φορολογούμενος, χωρίς να το γνωρίζει, πληρώνει έξι δις δολάρια τον χρόνο για την λειτουργία του δικτύου που ελέγχεται από το Tavistock Institute. Μόνο το Ινστιτούτο Ερευνών του Στάντφορντ, μαζί με το συνδεδεμένο Ινστιτούτο Χούβερ απασχολούν 3.300 υπαλλήλους με έξοδα 150+ εκατομμύρια το χρόνο. Μέσα στα προγράμματα που έχουν καταρτίσει είναι για τις εταιρίες Bechtel, Kaiser και άλλες 400 κάτω από την στενή παρακολούθηση της CIA. Έχουμε να κάνουμε με τα σημαντικότερα ιδρύματα της Δυτικής Ακτής που προωθούν τον έλεγχο της σκέψης και της συμπεριφοράς.

Ένα από τα πρακτορεία – κλειδιά που εργάζεται κάτω από τις μυστικές οδηγίες του Tavistock Institute, είναι το ίδρυμα Ditchley που ιδρύθηκε το 1957. Το αμερικανικό παράρτημά του έχει επικεφαλής τον Σάυρους Βανς, πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αλλά και διευθυντή του Ιδρύματος Ροκφέλερ, που λειτουργεί ως συντονιστής επιχειρήσεων, όπως και μια άλλη εκλεκτή μορφή του αγώνα, ο Κίσιντζερ, για την Λέσχη Bilderberg.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένα δημιούργημα της μιαρής φυλής. Έχει επικρατήσει πολιτιστικά στα περισσότερα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ το σύστημα της παιδείας έχει στόχο την αποδοχή των αρχών της Σχολής, που εμφανίζονται σαν «προοδευτικές ιδέες». Όποιες χώρες αντιδρούν στα σαπρόφυτα της Σχολής τις αποκαλούν φασιστικές και τις προβάλλουν ως τον μπαμπούλα του δήθεν προοδευτισμού και της πολιτικής ορθότητας. …Αν λοιπόν, πιστεύεις ότι η κομμουνιστική λαίλαπα έχει ηττηθεί, είναι γιατί έμαθες να πιστεύεις κι όχι να ερευνάς και να γνωρίζεις.

Δείτε και διαβάστε «επιστημονική φαντασία»

Αναρωτηθείτε μάλιστα, πόση «φαντασία» εμπεριέχει.

Twelve monkeys: Χρόνια μετά τον αστραπιαίο αποδεκατισμό της ανθρωπότητας από μια μυστηριώδη μεταδοτική ασθένεια, οι επιζήσαντες προσπαθούν να εντοπίσουν την προέλευσή της και καταλήγουν σε ένα θρησκόληπτο ερευνητή σε βιολογικά εργαστήρια, που έφερε μια μέρα νωρίτερα την Αποκάλυψη. Πολιτικό θρίλερ σκοπιμοτήτων εμπνευσμένο από τις θεωρίες για την προέλευση των μολυσματικών ιών και του αποδεκατισμού της ανθρωπότητας. Η αντίστοιχη σειρά, που θα την δείτε ολοκληρωμένη στο Netflix, παρουσιάζει επίσης εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Η ταινία γυρίστηκε στο Eastern State Penitentiary, που αφορά και «Το Αληθινό Στοίχειωμα των 12 Πιθήκων». Ο κινηματογράφος μπορεί να μας παρουσιάζει «φανταστικές» ταινίες, αλλά κάποιες από αυτές κρύβουν ένα πολύ σκοτεινό μυστικό. Την ιστορία τους κι αυτό είναι κάτι που δεν φτάνει σχεδόν ποτέ στον θεατή. Το E.S.P. (Eastern State Penitentiary) είναι ένα φρικτό εγκαταλελειμμένο Σωφρονιστικό Ίδρυμα στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Η φυλακή υπήρξε το σκηνικό της ταινίας «Οι 12 Πίθηκοι” (πρωταγωνιστές Μπρους Γουίλις και Μπραντ Πητ) κι έχει την δική της ιστορία στοιχειώματος. Η πρώην Αμερικάνικη φυλακή έκτασης 45.000 m2 είχε στεγάσει από τους πιο διάσημους κακοποιούς της Αμερικής. Είχε ένα μοναδικό σύστημα αποκατάστασης κι επανένταξης στην κοινωνία, το οποίο οδήγησε σε αναπάντεχα σχιζοφερενικά προβλήματα.

Utopia: Το Utopia ειναι μια σειρά στο C4 κι αποτελείται από έξι επεισόδια, αφορά το θρυλικό graphic novel, The Utopia Experiments, το οποίο πλέει στο μυστήριο. Η σειρά έκανε πρεμιέρα στις 15 Ιανουαρίου του 2013 και …κυριολεκτικά την «τελείωσαν». Η ρυθμιστική αρχή Ofcom έλαβε πάνω από 44 καταγγελίες σχετικά με την τηλεοπτική σειρά, συμπεριλαμβανομένων των καταγγελιών σχετικά με την βία, την προσβλητική γλώσσα και των παιδιών που εμπλέκονται σε σκηνές με περιεχόμενο για ενήλικες. 37 από τις καταγγελίες σχετίζονται με μια σκηνή στην αρχή του γ’ επεισοδίου όπου τα γυρίσματα γίνονται σε ένα δημοτικό σχολείο. Το επεισόδιο προβλήθηκε ένα μήνα μετά το περίεργο γεγονός του Δημοτικού Σχολείου στο Sandy Hook των ΗΠΑ και το σήριαλ δείχνει μια δολοφονική επίθεση σε σχολείο που όμως στην συνέχεια φορτώνεται σκόπιμα σε ένα νεαρό αγόρι για το εμπλέξουν. (αναζήτησε τα άρθρα: Νοητικός Ελέγχος Monarch και Μind Control -Δολοφόνοι μιας χρήσης.)

Είναι πολύ απλοϊκό όσο και ηλίθιο να αποκαλείς «θεωρίες συνωμοσίας» το θέμα της παγκόσμιας μείωσης του πληθυσμού, ειδικά όταν αυτές πραγματοποιούνται. Στις περί ων ο λόγος, τηλεοπτικές σειρές παίζουν, με τα δηλητηριασμένα εμβόλια επιδημιών, τους επιστήμονες και τον έλεγχο τους, τους αεροψεκασμούς, τις δολοφονίες και φυσικά τα Μαύρα Προγράμματα.

Για τον εγκλωβισμό της επιστήμης σε πολιτικές σκοπιμότητες και τις πολιτικές προεκτάσεις της Σχολής διάβασε το άρθρο «Διαχείριση των Δούλων»

@Ηω Αναγνώστου / miastala.com 2009 – 2019

Αναζήτησε τα βιβλία

* Girard R.»Tristes chimeres (SIDA)» (έκδοση Grasset, Παρίσι 1987). Στο βιβλίο της, η γαλλίδα δημοσιογράφος αναλύει την θέση ότι ο ιός του AIDS είναι προϊόν αμερικανικών εργαστηρίων και ότι πίσω από την κατασκευή του βρίσκεται η CIA.

* Mirko D. Grmek, «History of AIDS. Emergence and Origin of a Modern Pandemic» (έκδοση Princeton University Press, Πρίνστον 1990). Ο συγγραφέας, καθηγητής της ιστορίας της Ιατρικής στο Ζάγκρεμπ και διευθυντής σπουδών στην Σορβόνη, δείχνει μια νηφάλια αντιμετώπιση της ασθένειας που ονομάστηκε «μάστιγα του αιώνα». Ανασυγκροτεί το χρονικό της εμφάνισης του ιού και περιγράφει τους τρόπους της εξάπλωσής του. Σε κεφάλαιο του βιβλιου αναφέρεται και στις θεωρείες του AIDS ως όπλο βιολογικού πολέμου.

* Douglas Grimp «AIDS. Cultural Analysis. Cultural Activism» (έκδ. The MIT Press, Μασαχουσέτη-Λονδίνο 1988). Συλλογή κειμένων με θέμα το AIDS και προσέγγιση των κοινωνικών και πολιτισμικών παραμέτρων που συνδέονται με την εξάπλωση της ασθένειας.

* Janine Roberts «Fear of the invisible» Αυτό το βιβλίο κάνει ένα ταξίδι στην ίδια την καρδιά του κυνηγιού για τους ιούς στα βασικά πειράματα που έγιναν αρχικά για να αποδείξουν ότι αυτά τα αόρατα μικρά σωματίδια είναι η αιτία των ασθενειών που είχαν προηγουμένως κατηγορηθεί για τοξίνες ή βακτήρια και για τις τελευταίες έρευνες. Εξηγεί τις εξαιρετικές υποθέσεις που υποβάλλονται σε μεγάλο μέρος αυτής της έρευνας και στα εμβόλια που έχουν αναπτυχθεί.

* Πέτρος Αργυρίου «Θανάσιμες Θεραπείες» Όπως πολύ σωστά δηλώνει ο ίδιος ο συγγραφέας: «Η επιστήμη δεν είναι βιομηχανικό προϊόν. Αν και σχετίζεται με την βιομηχανία, δεν μπορεί να θεωρείται ως τέτοιο. Η επιστήμη δεν είναι οικονομικό προϊόν. Αν και σχετίζεται με την οικονομία, δεν μπορεί να θεωρείται ως τέτοιο. Η επιστήμη έχει τους αυτοπροσδιορισμούς της και αυτοί πάντα αλλάζουν, δεδομένου ότι η επιστήμη είναι μια σχέση με το επιστητό και με αυτό που μπορεί να καταστεί επιστητό. Μια πολύ αυστηρή αλλά εντούτοις πολύ ανοιχτή σχέση με το όλο και το μερικό. Όταν ένα μοντέλο παράγει επιστήμη και επιστήμονες ωσάν να ήταν βιομηχανικά προϊόντα, η ανοιχτή αυτή σχέση διαταράσσεται και οι επιπτώσεις αυτής της διατάραξης είναι και πλατιές και βαθιές. Είναι αφελής αυτούς που θεωρεί ότι σε ένα ανθρωποσύμπαν που ορίζεται από προκάτ μοντέλα και κυβερνιέται από την οικονομοκρατία η επιστήμη θα παραμένει σε πείσμα των καιρών αλώβητη και ανεξάρτητη. Αυτή η αντίληψη πραγμάτων είναι εξόχως αντιεπιστημονική καθώς έρχεται σε σύγκρουση με τα δεδομένα που έχουμε»

terrapapers.com