Χρεοκοπία της Ελλάδας ή των… Ελλήνων

Και όσο ο λαός βρίσκεται σ΄ αυτή την τεχνητή σύγχυση , η εξουσία (πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι επαγγελματικών τάξεων) στήνουν το σκηνικό ενός σεναρίου με μπόλικη τρομολαγνεία, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα θα ξεπουληθεί, θα επιστρέψουμε στις λάμπες πετρελαίου και τις κεντρικές θερμάνσεις θα τις αντικαταστήσουμε με ξυλόσομπες.

Και βέβαια δεν είναι έτσι και βέβαια δεν θα βάλουμε ξυλόσομπες, ούτε θα χρειαστούμε τις λάμπες πετρελαίου. Όπως ζούσαμε όσοι εργαζόμαστε θα ζούμε και όπως ζούσαν οι άνεργοι θα εξακολουθούν να πορεύονται.

Ποτέ άλλωστε δεν είχαμε κράτος πρόνοιας, ποτέ το δικό μας κράτος, όπως στην Ευρώπη δεν είχε σκύψει ειλικρινά στα προβλήματα, του άνεργου, του άρρωστου, του ανάπηρου, κάθε ανθρώπου που κάποια στιγμή χρειάστηκε την κρατική φροντίδα. Η δομή της Ελληνικής κοινωνίας ήταν πάντα μία πελατειακή σχέση, ένα πάρε – δώσε μεταξύ πολιτικών και συνδικαλιστών από την μια μεριά και από την άλλη ψηφοφόρων που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η ικανοποίηση αποκλειστικά και μόνο του εγωκεντρικού τους συμφέροντος, ακόμη και αυτό ερχόταν σε αντίθεση με το κοινωνικό σύνολο.

Μάλλον γρήγορα ξεχάσαμε την δεκαετία του 1980, όταν έπεφταν βροχή τα εκατομμύρια από την τότε Ε.Ο.Κ, για την αναδιάρθρωση υποτίθεται της ελληνικής γεωργίας και οι δικοί μας αγρότες, αντί με το χρήμα που έπαιρναν, να προσαρμοστούν στην κοινοτική νομοθεσία, θυμάστε τι έκαναν; Καλλιεργούσαν επί παραδείγματι στην Βέροια, στην Πέλλα αλλά και αλλού, ειδικές ποικιλίες ροδάκινων, που μόλις μπουμπούκιαζαν αμέσως μετά μαραίνονταν , κι αυτό για να παίρνουν μετά τις ενισχύσεις, λόγω ολοκληρωτικής καταστροφής – την οποία όμως οι ίδιοι επεδίωκαν – της σοδειάς όχι μόνο των 100 ή 200 στρεμμάτων ιδιοκτησίας τους αλλά πολλαπλάσια ή όσα εν πάση περιπτώσει όσα ο κάθε αγρότης δήλωνε κατά βούληση. Εκατομμύρια δραχμές πέφτανε σαν βροχή, επαναλαμβάνω, στα κεφάλια κοιλαράδων αγροτών τα οποία στην συνέχεια τα αξιοποιούσαν για αγορές πολυτελών τζιπ για τους ίδιους, αυτοκίνητα πολλών κυβικών στους γόνους τους και σε νυκτερινές διασκεδάσεις σε επαρχιακά μπαρ, που υπόσχονταν «Προσεχώς νέες Βουλγάρες».

Μάλλον πολύ γρήγορα ξεχάσαμε την εκτόξευση του μισθού, τις παχυλές Α.Τ.Α κάθε 6μηνο, και τα σκανδαλώδη επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης» που έπαιρναν δεκάδες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων, που μη έχοντας ούτε καρέκλα να κάτσουν, έκαναν το 7ωρο τους σε εξαντλητικές βόλτες στις μπουτίκ και μετά για καφέ πέριξ του Κολωνακίου.

Εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές (κοινοτικές επιχορηγήσεις) σπαταλήθηκαν δήθεν σε αναπτυξιακές επενδύσεις, όπου εκατοντάδες λαμόγια, κάνοντας ένα κτιριακό σκελετό εργοστασίου, τα υπόλοιπα χρήματα « τα έχωναν» σε ανέγερση υπερπολυτελών κατοικιών, ή σε υπερατλαντικά ταξίδια και χλιδάτες διακοπές. Δεκάδες χιλιάδες χολιγουντιανές, χωρίς υπερβολή, βίλλες ξεφύτρωσαν, σαν μανιτάρια, τα τελευταία 25 χρόνια σε όλα τα νησιά και σε δασικές εκτάσεις που προηγουμένως είχαν φροντίσει να πυρπολήσουν οι οικοπεδοφάγοι.

Ξεχνάμε τις καταθέσεις 600 δισεκατομμυρίων Ευρώ, χιλιάδων συμπατριωτών μας, που ξεκουράζονται σε Ελβετικές Τράπεζες; Ή μήπως στα αλήθεια πιστεύουμε, ότι αυτά τα λεφτά είναι το προϊόν δουλειάς και παραγωγής της οικονομίας μας; Και βέβαια όχι. Και βέβαια, όλοι μας γνωρίζουμε (και μάλιστα το αποδεχόμαστε) ότι είναι αποτέλεσμα που έχει προκύψει από λαδώματα, λαμογιές, φακελάκια και φοροκλοπές.

Που ήταν τότε οι συνδικαλιστές και «οι αγανακτισμένοι» μας; Που ήταν τότε το «ΠΑ.ΜΕ» να καταγγείλει την κατρακύλα που είχε πάρει η Χώρα στην οποία με μηδενική παραγωγή πλούτου, εμείς τεμπελιάζαμε, διασκεδάζαμε, καταναλώναμε και αυξάναμε ιλιγγιωδώς τον αριθμό των νεόπλουτων;

Γιατί αυτοί οι σημερινοί και όψιμοι , προστάτες του λαού (και καλά), τότε που έπρεπε , δεν έκλεισαν λιμάνια, δρόμους και εισόδους Υπουργείων ,ώστε να πιέσουν τις εκάστοτε Κυβερνήσεις να σταματήσει ο αλόγιστος κρατικός δανεισμός που σύντομα θα έφερνε την χώρα στο χείλος του γκρεμού;

Γιατί τότε, που έπρεπε και που θα έπιανε τόπο η αγανάκτηση και διαμαρτυρία τους, δεν πέταγαν αυγά και γιαούρτια, σε όποιον πολιτικό έκανε ρουσφέτια μαχαιριά στην καρδιά της Ελληνικής οικονομίας- σε όποιον Υπουργό ή άλλον πολιτικό, υπέκυπτε στις πιέσεις της κομμουνιστικής αριστεράς, ή των πασοκονεοδημοκρατικών συνδικαλιστών, να μην τολμήσουν, να μην διανοηθούν, να απολύσουν, συμβασιούχους, υπεράριθμο και ως επί το πλείστον αργόμισθο και σίγουρα πλεονάζον υπαλληλικό προσωπικό;

Γιατί δεν κάνανε κατάληψη στο Υπουργείο Οικονομικών, κάθε φορά που ο Υπουργός, υπέγραφε και νέα δάνεια; θηλιές στον λαιμό του λαού (του οποίου υποτίθεται προασπίζουν τα συμφέροντα) για να πληρωθούν μισθοί τεμπέληδων και αντιπαραγωγικών υπαλλήλων, που διορίστηκαν γλύφοντας και έρποντας, ακολουθώντας την πάντα επιτυχημένη διαδρομή του σαλιγκαριού ή παχυλές συντάξεις συνταξιούχων ετών;

Την απάντηση την ξέρουμε, αλλά φοβόμαστε και να την πούμε.

Γιατί απλά και αυτοί που τώρα είναι «οι αγανακτισμένοι» και προστάτες μας, του «ΠΑ.ΜΕ» και του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετείχαν και αυτοί στο παιχνίδι της εξουσίας, συνδιοικούσαν κανονικά με την πολιτική εξουσία και τέλος μαζί συναποφάσιζαν και για άλλους διορισμούς και για άλλα θαλασσοδάνεια και για ακόμη μεγαλύτερες ενισχύσεις από το Δημόσιο Ταμείο στις συνδικαλιστικές και κομματικές παρατάξεις που ανήκαν.

Γιατί απλά, οποιονδήποτε Υπουργό, ο οποίος αντιλαμβανόμενος, την σαπίλα και την διαφθορά του υπερτροφικού Κράτους, είχε την διάθεση «κάτι να κάνει» άμεσα και προκλητικά τον απειλούσαν, ότι είχαν την δύναμη να ακυρώσουν «εν τη γεννέση της» κάθε πιθανή απόπειρα του, να ελέγξει συνδικάτα, εφοριακούς, τελώνες, επιτροπές προμηθειών, αποτελούμενες από Δημόσιους Υπάλληλους, γιατρούς του Ε.Σ.Υ κ.ά. Και πράγματι την είχαν αυτή την δύναμη οι «συνδικαλιστάδες – προστάτες μας» και ακόμη περισσότερη, αφού μπορούσαν να ακυρώσουν, όχι μόνο οποιαδήποτε προσπάθεια έστω ελέγχου αξιόποινων πράξεων, αλλά και να ρίξουν ακόμη και Κυβέρνηση, με απεργίες, που στόχευαν, όχι επιτέλους την λήψη μέτρων και ελεγκτικών μηχανισμών κατά της διαφθοράς και της σπατάλης, αλλά στην συντήρηση της ίδιας κατάστασης τέλματος και σαπίλας.