Έρχονται εκλογές! – α’ (Τα γενικά)

«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε,
πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»

Eίναι σχεδόν αυτονόητο, πως το παρόν ιστολόγιο δεν θα μπορούσε ν’ αποφύγει την ανακύψασα πρόσφατη, τριπλή εκλογολογία· ωστόσο, θα κάνουμε μιά συζήτηση εφ’ όλης της (εκλογικής) ύλης… μιά συζήτηση, που δυστυχώς δεν την έκανε κανείς μέχρι σήμερα.

(Αν καί, γιά να είμαι δίκαιος, κάποια ψήγματα αναπτύξεως των θεμάτων αυτών βρίσκουμε -πχ- στις προσωπικές σημειώσεις του Ι. Μεταξά. Ψήγματα, όμως· διότι, εάν είσαι “επώνυμος” -ονομάζεσαι, φερ’ ειπείν, Ι. Μεταξάς-, τα προσωπικά γραπτά σου έχουν άσχημες συνέπειες, αν τα διαβάσουν μάτια που δεν πρέπει. Όθεν, σε τέτοιες περιπτώσεις η καθαρή αλήθεια ψαλλιδίζεται.)

Πρόλογος – I

Ξεκαθαρίζω μερικά τινά, πρίν ξεκινήσουμε.

(α) Ο λόγος εδώ περί επερχομένων εκλογών, καί το τί μπορούμε να κάνουμε μ’ αυτές. Τίποτ’ άλλο. Εάν, όμως, ανήκετε σε όσους θεωρούν τις εκλογές χαμένο χρόνο, απλά προσπεράστε. Μήν ξοδεύετε τον χρόνο σας σε ανάγνωση της ενότητας αυτής (καί των επομένων εκλογικών).

Σας το λέω από τώρα, γιά να είμαι εντάξει απέναντί σας.

(β) Εάν θεωρήτε ότι πρέπει να χτυπήσουμε το θηρίο (την παγκόσμια εξουσία) κατευθείαν στην καρδιά του (κι όχι στα νύχια του), δείξτε μου τον τρόπο. Διότι εγώ λέω πως στην παρούσα στιγμή δεν μπορούμε να το χτυπήσουμε.

Τις εκλογές, όμως, μπορούμε να τις χειριστούμε προς όφελος του έθνους μας.

(γ) Όσα ακολουθούν στο κείμενο, κινούνται καθαρά στο φυσικό πεδίο. Τίποτε το υπερφυσικό, ή το μυστηριώδες! Ούτε κάν “συνομωσιολογία”.

Πρόκειται γιά καθαρή λογική ανάλυση (του φαινομένου των εκλογών), καί …κουκκιά μετρημένα.

(δ) Μιλάω γιά εκλογές “δυτικού τύπου” (…μπολιτιζμένες!…), σαν αυτές που έχουμε καί στην Ελλάδα. Όχι γιά Σοβιετικού τύπου, ή μουσουλμανικού. Όπου σ’ αυτές τις τελευταίες εμφανίζονται Ν υποψήφιοι, όλοι φανατικοί καί μισαλλόδοξοι μούσλιμζ, εκ των οποίων οι Ν-1 αποσύρονται την τελευταία στιγμή, γιά να βγεί -καί να ξαναβγεί- ο προαποφασισμένος “ισχυρός ανήρ” με ποσοστό 99%.

Φυσικά, αναγράφοντας αυτά τα μούσλιμ ανατολίτικα πονηροκαμώματα, ουδόλως αθωώνω τους “μπολιτιζμένους”· αντιθέτως, κατανοώ απολύτως τα αισθήματα των μούσλιμζ, που φάγανε κατακέφαλα (με …βόμβες!) τον δυτικό “εκδημοκρατισμό” (πχ Ιράκ) – όπου έπρεπε ν’ απαντήσουν στο δίλημμα: ή ν’ αλλάζανε τα μυαλά τους, ή να τα βλέπανε ταπετσαρία!

(ε) Δεν κοιτάζω ν’ αλλάξω το μυαλό κανενός. Λέω, βέβαια, την άποψή μου, αλλά χρησιμοποιήστε το δικό σας. Είτε συμφωνούμε, όμως, είτε διαφωνούμε, μην πάρετε πρόχειρες αποφάσεις. Η Πατρίδα μας δεν σηκώνει άλλα λάθη!

Πρόλογος – II

Είναι γεγονός πως αυτός εδώ ο λαός, ο λαός μας, ο λαός των Ελλήνων, νικά σε τρομερές ναυμαχίες, αλλά το συνηθίζει να πνίγεται σε μιά κουταλιά νερό.

Φερ’ ειπείν, ο μέσος Έλλην έχει τελειώσει Λύκειο, αλλ’ αδυνατεί να υπολογίσει (με πρακτική αριθμητική του Δημοτικού) πόσο κοστίζει ένα πτυχίο από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Τα ίδια καί με μή χρηματικούς υπολογισμούς, όπως γιά παράδειγμα τον απαιτούμενο (προσωπικό του) χρόνο γιά κάτι… γεγονός που με κάνει να δυσπιστώ αγρίως, όταν ακούω πχ έναν φοιτητή να μου πουλάει γνώσεις μαρξισμού καί αριστερής πολιτικής παιδείας.

[Πότε πρόλαβε ο λεβέντης μας μέχρι τα 22 του να διαβάσει γιά τις εξετάσεις του – εισαγωγικές καί πανεπιστημιακές; πότε πρόλαβε να διαβάσει πολιτική θεωρία, καί δή αριστερή; καί πότε πρόλαβε να διασκεδάσει, ως νέος; Αυτά όλα αθροιζόμενα ΔΕΝ χωράνε στο 24ωρο. Όθεν, το υφάκι καί το “δήθεν” τέτοιων ατόμων, είναι φούσκες κοπανιστού αέρα καί τίποτ’ άλλο – λέω, γιά τους “εξυπνάκηδες” των φοιτητικών οργανώσεων, καί τους αντίστοιχους που γράφουν “αριστερά” συνθήματα στους τοίχους καί τα Ιντερνέτια.

Η πείρα επιβεβαιώνει 1000% τα περί μή υπάρξεως του 24ώρου των …εκατό ωρών: έχει δείξει πως τέτοια άτομα είναι καί παραμένουν αμαθείς σκράπες σε κάθε τομέα. Καί στον επιστημονικό, καί στον πολιτικό… όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Το κακό είναι πως, σε αντίθεση με τα εγχώρια ξυπνοπούλια, οι -μισητοί- “ξένοι” αυτό τό ‘χουν πάρει χαμπάρι εδώ καί πολλά χρόνια· γι’ αυτό καί προοδεύουν. Βλέπετε, το πρώτο πτυχίο στο εξωτερικόν ονομάζεται “μπάτσελορ” – εργένης, παναπεί. Που με τη σειρά του σημαίνει ότι, αν θες να κάνεις σοβαρή δουλειά με τις σπουδές, δεν υπάρχει χρόνος γά γκόμενες καί διασκεδάσεις. Αν επιμένεις πως υπάρχει χρόνος, τότε απλά ξεγελάς πρώτα τον εαυτό σου…

…πρίν δοκιμάσεις να ξεγελάσεις την υπόλοιπη κοινωνία.]

Η αδυναμία, λοιπόν, πρακτικών υπολογισμών (“τρείς το λάδι, τρείς το ξύδι”)… ή, αν θέλετε, ακόμη καί το αφ’ υψηλού σνομπάρισμά τους, οδηγεί τον νεο-Έλληνα όχι μόνο σε ανοησίες της καθημερινής ζωής (πχ δεν ξέρει τί υπογράφει, όταν παίρνει τραπεζικό δάνειο), αλλά κυρίως σε φρικώδη άγνοια της ίδιας της πολιτικής αλφαβήτας. Αυτή με τη σειρά της τον οδηγεί σε σφάλματα επαναλαμβανόμενα καί διογκωνόμενα, σα χιονοστιβάδες…

…έως ότου αυτά καταντήσουν προδοτικού ύψους.

Το κακό, βέβαια, είναι πως αυτά τα -προδοτικά, πλέον- σφάλματα δεν τα πληρώνει μόνον ο x μαλάκας, που τα διαπράττει.

Τα πληρώνουμε άπαντες.

Το δεύτερο κακό είναι πως στο Ελλάντα κανείς δεν φαίνεται να βάζει μυαλό – όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Αυτήν, όμως, την στοιχειώδη πολιτική αλφαβήτα (“γού καί ά, γά· τού καί ά, τά – κι όλο μαζί, γάτα”) θα δοκιμάσουμε να εκθέσουμε εδώ στην πλήρη μορφή της (καί δή εγκαίρως, πρό των εκλογών), πρώτοι καί μόνοι εμείς, μήπως καί ξεστραβωθεί κανένας.

Τώρα, βέβαια, αναγνώστη μου, δικαίως θα με ρωτήσεις γιατί δεν δοκίμασα να ξεστραβώσω κανέναν πιό πρίν.

Γιατί, έ; Διότι, απλούστατα, κανείς δεν (θ’) άκουγε!

Όμως, τώρα είναι ο καιρός της λογικής· τώρα, που ο κάθε κατεργάρης συμμαζεύεται θέλοντας καί μή, με το αγγούρι της θανάσιμης σύγχρονης εγχώριας πραγματικότητας χωμένο στον πισινό του.

Τώρα!

Κι ακόμη ένα ερώτημα: τί σημασία έχουν πιά οι εκλογές στην Ελλαδίτσα, αφού αυτές εδώ πιθανώτατα θα είναι οι τελευταίες μπροστά στη θύελλα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου… θύελλα, που έρχεται “με χίλια”. Βλέπεις, κάθε φορά που στριμώχνουν πολύ τα πράγματα, η παγκόσμια εξουσία -γιά να ξεφύγει- στήνει κι από έναν πόλεμο· πότε τοπικόν, πότε ολοκληρωτικόν.

Δεν ξέρω ποιά σημασία έχουν οι εκλογές αυτές, αλλά προσωπικά θα παίξω το παιχνίδι τους – έστω καί γιά τελευταία φορά προ πολέμου. Θα εκθέσω το σκεπτικό μου· κι όποιος θέλει, ακολουθεί.

α1. Εισαγωγή I – Τί είναι οι εκλογές;

Ξεκινάμε, προσπαθώντας πρώτα-πρώτα να δούμε τί ακριβώς είναι οι εκλογές. Λοιπόν, τί είναι οι εκλογές;

Αν ανοίγαμε ένα σχετικό βιβλίο, θα διαβάζαμε πως: “…Εκλογές είναι η έκφραση της ελεύθερης πολιτικής βούλησης του λαού…”, μπλα μπλά μπλά. Καί μπλά. Όμως, εδώ δεν κάνουμε ακαδημαϊκό μάθημα, ούτε δίνουμε πτυχία σε κανέναν. Οπότε, ξαναρωτάω:

Τί ακριβώς είναι οι εκλογές;

Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή, καί θα φτάσουμε καί στην απάντηση.

Ζούμε επάνω σ’ έναν πλανήτη, ο οποίος τους τελευταίους αιώνες μοιάζει όλο καί περισσότερο μ’ ένα μεγάλο χωριό. Ειδικά με το Διαδίκτυο, καί ειδικά γιά την Ελλάδα της τελευταίας 20ετίας (που η χρήση του Διαδικτύου διαδόθηκε σε όλους), αυτό είναι περισσότερο από εμφανές. Νά, ας πούμε, υπάρχουν (διεθνώς) χρηματιστές, που κοιμούνται 5 ώρες το 24ωρο, όταν ο Ήλιος περνάει πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Τις υπόλοιπες 19 ώρες, οι λεβέντες αυτοί παρακολουθούν διαδικτυακώς κάθε μεγάλο χρηματιστήριο στον πλανήτη (όπως αενάως περιστρέφεται η Γή μας), με τις τιμές κλεισίματος του ενός ν’ αποτελούν τις τιμές ανοίγματος του επόμενου.

Φυσικά, όπως όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες (από φυλές ανθρωποφάγων, μέχρι ποδιτσοστοές), το παγκόσμιο χωριό έχει πυραμιδική κοινωνική κατασκευή· κι απάνω-απάνω, βρίσκεται η ηγεσία του. Την οποία επακριβώς δεν θα την αποκαλούσαμε ηγεσία, αλλά εξουσία. Δηλαδή, “αρχηγία” – αλλά με την κακή… την κάκιστη έννοια.

Μ’ άλλα λόγια, κάποια λίγα κράτη κάνουν κουμάντο σ’ όλα τα υπόλοιπα. Καί ειδικά σε κάτι ψευδοκράτη, σαν το δικό μας.

Φυσικά (δίς), όποιος έχει την εξουσία, δεν είναι κορόϊδο να κάτσει να τη χάσει, ούτε να τη χαρίσει σε άλλους. Όθεν, φροντίζει ώστε η εξουσία του να είναι διαχρονικώς απρόσβλητη.

Τί γίνεται, όμως, αν κάποιος (από τους «κάτω») δεν γουστάρει αυτή την …ειδυλλιακή εικόνα κι εξεγερθεί; (Ακόμη χειρότερα, αν …παρασύρει κι άλλα …αθώα καλά παιδιά σε …κακές συναναστροφές μαζί του; )

Τί ρωτάτε κι εσείς, τώρα!… Έ, λοιπόν, αυτόν τον τύπο, η εξουσία:

είτε θα τον στείλει να δεί τα ραδίκια ανάποδα,
είτε θα τον βγάλει τρελλόν καί θα τον κλείσει σε ίδρυμα,
είτε (στην πιό πονηρή αντιμετώπιση) θα του δώσει ένα ισχυρό ναρκωτικό, να τον μαστουρώσει μία καί καλή – γιά να μην ξαναέχει εφ’ όρου ζωής τέτοιες …ανησυχίες αμφισβητήσεως της κυρα-εξουσίας.

Αυτο ακριβώς το ναρκωτικό ονομάζεται “εκλογές”.

Αυτό είναι οι εκλογές!… Ένα ναρκωτικό της εξουσίας, γιά να μην ξεσηκωθείς καί της σπάσεις το κεφάλι. Κατασταλτικός μηχανισμός, παναπεί.

Ειρήσθω ότι οι εκλογές δεν είναι το μοναδικό ναρκωτικό, που χορηγεί στο πόπολο η εξουσία· υπάρχουν κι άλλα, ευάριθμα. Πλην όμως, αυτό είναι το μοναδικό, που βοηθάει τόσο πολύ την εξουσία να ξεγλυστράει απολύτως απ’ τις ευθύνες της. Γλυστράει σα γράσσο, το ρουφιάνικο!

Μόνο που τα γράσσα κι οι αλοιφές έχουν καί μιά χρησιμότητα …όπισθεν… Καί μαντέψτε -εύκολο είναι!- ποιανών το “όπισθεν” αλείφουν, καί γιά ποιόν απώτερο σκοπό!

α2. Εισαγωγή II – Χαρακτηριστικά των εκλογών

Εφ’ όσον, λοιπόν, οι εκλογές είναι ισχυρό κατασταλτικό ναρκωτικό της εξουσίας, έχουν ορισμένα χαρακτηριστικά εκ των ούκ άνευ. (Αλλοιώς, δεν θα ήταν ναρκωτικό.) Αυτά είναι:

i. Το (παντελώς στερούμενο λογικής) τυφλό συναίσθημα.

Βλέπετε, η λογική οδηγεί αλλού – κι όχι στην αποδοχή των ετοιματζήδικων λύσεων της εξουσίας. Όθεν, οι εκλογές πάντα τείνουν να μεταβάλονται τελικώς σ’ ένα είδος δυαδικού δημοψηφίσματος, όπου (όπως στις ερωτικές σχέσεις) στους δύο τρίτος δεν χωρεί! Κάτι σαν: από ‘δώ ο “καλός”, από ‘κεί ο “κακός”, διαλιέχτιεεεε!!! (Καί όπου όλοι κρίνουν συναισθηματικώς – σα νήπια που διαλέγουν καραμέλλες, με μοναδικό κριτήριο το χρώμα του περιτυλίγματος.)

Κι απ’ την άλλη, χωριστήτε σε κόμματα καί πλακωθήτε στο ξύλο μεταξύ σας!

ii. Η προσπάθεια αποκλεισμού κάθε λύσης, που ενοχλεί / απειλεί την εξουσία.

Είπαμε, δίνουμε μέν στον κοσμάκη το δικαίωμα των εκλογών, αλλά δεν είμαστε καί κορόϊδα!

Ο αποκλεισμός των ανεπιθυμήτων λύσεων επιτυγχάνεται με αρκετούς τρόπους:

Με την άγρια κι αναίσχυντη προπαγάνδα, κυρίως διά των ΜΜΕ (είπαμε: τυφλό συναίσθημα) – παναπεί χοντρά μούσια καί παραμύθια, που παρουσιάζονται δήθεν ως σοβαρά.
Με πολύ συγκεκριμένους υποψηφίους, που έχουν πάρει …πιστοποίηση καταλληλότητας από τα βαθύτατα κέντρα εξουσίας του πλανήτη μας.

(Που την πήραν την πιστοποίηση με …βαθύτατη …εξέταση …όπισθεν – κι έκτοτε εκβιάζονται με όμορφες στιγμές της Εβδόμης Τέχνης, σκηνοθετημένες …όπισθεν! Καρα-lol!!! Θα ήταν πραγματικά αστείο, αν δεν ήταν τραγικό· κι είναι τραγικό, διότι έχει άσχημες συνέπειες στη δική μας την καμπούρα. Κι όχι στην καμπούρα των «όπισθεν».)

Όσοι πράγματι ανεξάρτητοι (της κυρα-εξουσίας) υποψήφιοι ζητάνε την ψήφο μας, υπάρχουν απλώς γιά τα δημοκρατικά προσχήματα. Ως το παροιμιώδες φύλλο συκής! (Καί συνήθως εισπράττουν από το -συμφεροντολόγο, αλλά πανηλίθιο- εκλογικό σώμα αυτά, που βρίσκονται πίσω από το φύλλο συκής! ? )

Με την έλλειψη χρημάτων -ακόμη καί γιά τα παράβολα- γιά τους φτωχούς υποψηφίους.

Ενώι οι υποψήφιοι του κατεστημένου πάντα έχουν άφθονο χρήμα – καί κανείς μαλάκας ψηφοφόρος δεν ρωτάει πού το βρήκαν, οι άεργοι.

Με τους (σαφώς ευνοούντες την εξουσία) εκλογικούς νόμους, που αλλάζουν κάθε τρείς καί λίγο.

Πχ υπερενισχυμένη αναλογική, ή ότι πρέπει υποχρεωτικά να κατεβάσεις συνδυασμούς σε όλη την Ελλάδα. (Πράγμα σφόδρα αντιδημοκρατικό, διότι σου αφαιρεί το δικαίωμα να διεκδικήσεις -εφ’ όσον το επιθυμείς- βουλευτικό αξίωμα μονάχα γιά τον εαυτό σου.)

Με πλήρως θεσμοθετημένη νομοθετική ατιμωρησία γιά τους εκλεγμένους.

Που σημαίνει ότι τους ψηφίζεις πχ γιά πατριώτες, καί παραδίδουν την Ελλάδα στον εχθρό στα ίσα κι εν ψυχρώι. ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ!!!

Με προεκλογικές υποσχέσεις ροκανίσματος του δημοσίου χρήματος, που δεν μπορεί να τις δώσει ένας τελείως λαϊκός μπατίρης υποψήφιος.

Εδώ, χρειάζεται ολόκληρο πακέτο πολιτικών παρασίτων! Πχ οικογένειες πολιτικών, που αρμέγουν τον δημόσιο πλούτο επί γενεές ολόκληρες, κι έχουν την …τεχνογνωσία.

Κι αν δεν πιάσουν ούτ’ αυτές οι «μαζί τα φάγαμε» υποσχέσεις…

Με ψυχολογικό πόλεμο.

«- Πιάνει αυτός, μωρέ Εργοδότη; Τί λες τώρα; Ποιός φοβάται τα φαντάσματα;»

Πιάνει, σου λέω!… Δυστυχώς.

Αυτός ο τελευταίος, τώρα, έχει πολές μορφές:

Πχ, εκεί που ετοιμάζεται ο λαός να δώσει την αρχηγία στο κόμμα Τάδε, τσούπ! σκάνε κάτι -δήθεν κρυμμένα- σκάνδαλα του κόμματος Τάδε… παραμονές εκλογών, ώ της συμπτώσεως!!!
Ή, πετάγεται κάποια αλιτήρια “προσωπικότης κοινής αποδοχής”, καί λέει κάτι σαν: “- Σκάστε, διότι ή αυτό, ή εκείνο θα ψηφίσετε! Δεν έχει τρίτη επιλογή!” (Το: “- Ή Καραμανλής, ή τάνκς!”, το θυμάστε, κύριε ΜΘ; )
Ή σκάει κάποιο σκάνδαλο, που στη γκλάβα του βραχυμνήμονα νεο-Έλληνα σβήνει πάραυτα όλες τις καλές, ή κακές πολυετείς μνήμες της προηγούμενης διακυβερνήσεως. Τα εκλογικά διλήμματα τίθενται εκβιαστικώτατα “εδώ καί τώρα” – ο ημίχαζος ψηφοφόρος εκβιάζεται να επιλέξει ξεκινώντας από μηδενική βάση, ο δε προϋπάρξας χρόνος σβήνεται μαγικά!!! Αλλά, είπαμε: λογική καί ψυχραιμία μηδέν.
Ή σκάει (πάντα παραμονές εκλογών) κάποιο διεθνές άσχημο επεισόδιο – καί, μπροστά στα επείγοντα εθνικά θέματα, οι κυβερνώντες παλιάνθρωποι ξεπλένονται αυτοστιγμεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Τώρα, βέβαια, το ενδεχόμενο να έχουν συνεννοηθεί -προς δημιουργία επεισοδίου- τα εκάστοτε εγχώρια δικά μας μπουμπούκια με τους Τουρκαλάδες, είναι …συνομωσιολογία!!! Μην τσιμπάτε!… ?

Τέλος, αλλ’ όχι έσχατον:

Η εξουσία επιβάλλει τη θέλησή της με την εκτεταμένη νοθεία στην καταμέτρηση των ψήφων.

Ειδικά την ηλεκτρονική, που είναι κι ευκολώτερη.

iii. Ο μεταβαλλόμενος σχεδιασμός των ενεργειών πολιτικών προσώπων καί κομμάτων.

Μ’ άλλα λόγια (καί ως παράδειγμα), εκεί που πιστεύεις ότι πχ εδώ καί δεκαπέντε χρόνια ο Τάδε βουλευτής απεδείχθη πατριώτης (‘ντάξ’… μπορεί να χουφτώνει καί λίγο το δημόσιο χρήμα, αλλά ούχ’ ήττον πατριώτης, βραδερφέ! – βλέπε πχ Ερντογάν), τσούπ! σου βάζει φαρδειά-πλατειά υπογραφή στο ότι το βορειοκεντρικό πορδοκρατίδιο θα ονομάζεται “Ματσεντονίγια”. Κι από δικαιολογίες, άλλο καλό: με υποχρέωσε το κόμμα, τί μπορούσα να κάνω, θα με διαγράφανε, υπέγραψα μέν, αλλά βλέπετε πως συνεχίζω να δίνω τον αγώνα μου γιά σας, κτλ κτλ κτλ πορδές δύσοσμες.

Φυσικά, η εξαγορά βουλευτών είναι κάτι, το οποίο στην Ελλάδα το ξέρουμε καλά. (Έμ;! Γι’ αυτό ακριβώς εκλέγουμε …αντιπροσώπους, να βουλεύονται ανθ’ ημών! Διότι τα λίγα άτομα, η εξουσία τα κάνει ζάφτι μιά χαρά! Πού να δοκίμαζε να χειριστεί όλα τα έξι μύρια του εκλογικού σώματος! Αν μή τί άλλο, θα της ερχόταν ακριβώτερη η εξαγορά! Lol!!!)

Ή στα κόμματα… Εκεί που πιστεύεις ότι πχ το τάδε “σοβαρό” κόμμα έχει καλές προοπτικές κυβερνητικής εικοσαετίας (μπάς καί ξελασπώσει η χώρα), σου βγαίνει μιά ανθελληνική συμμορία, που ενεργεί εναντίον της Ελλάδας σα να μην υπάρχει αύριο.

Πολιτικό αύριο, εννοώ – που, όντως, δεν υπάρχει γιά την εν λόγωι συμμορία. Αντιθέτως (καί το σημαντικό), βιολογικό αύριο υπάρχει – διότι οι λεβέντες τά ‘πιασαν καλά σε εξωχώριες, κι από τον …εξωχώριο παράγοντα. Όσα θα παίρνανε στην υποθετική εικοσαετία τους, κι όχι σκέτα. Με πανωπροίκι! Οπότε, χέστηκαν κι αν δεν ξαναεκλεγούνε.

Οπότε, εσχάτως, γιά το πολιτικό αύριο δεν ενδιαφέρεται κανείς του κατεστημένου – αφού ανθέλληνες βρίσκονται πανεύκολα, ειδικά με αμοιβή. Κι αφού σχεδόν όλοι είναι ανθέλληνες, κοιτάζουν ποιός θα προλάβει να προσφέρει τις (με το αζημίωτο) υπηρεσίες του στην μανδάμ εξουσία.

Σαν κάτι “αυτοφωράκηδες” των νυχτερινών κέντρων, που τους χώνουν πρόστιμα καί φυλακή γιά παραβάσεις: λες καί δεν θα βρεθεί ο επόμενος μπατίρης, να παίξει τον ρόλο του αυτοφωράκια, γιά τις επόμενες παρανομίες!

iv. Ο διαρκώς μεταβαλλόμενος χαρακτήρας των γεγονότων.

Θέλουμε-δέ θέλουμε, οι εκάστοτε εκλογές αντικατοπτρίζουν κάποια σύγχρονα διλήμματα, βασισμένα καί σε διεθνή γεγονότα· όχι μονάχα τα εκβιαστικά της εξουσίας, τα εμφανιζόμενα τελευταία στιγμή (του τύπου: “- Αυτούς θα ψηφίσετε, που τους βαραίνουν τόσα σκάνδαλα;”), αλλά καί πιό μακροχρόνια.

Όπως πχ τί προοπτικές μακροχρόνιας συνεργασίας έχουμε με ένα κράτος “αναδυόμενη δύναμης” (οικονομικής καί στρατιωτικής). Εάν αυτό το κράτος στα προηγούμενα εκατό χρόνια ευνοούσε πχ την Τουρκία (αλλά ήταν της φάπας, σαν εμάς), τί θα κάνει τώρα, που γίνεται δυνατό; Καί τί πρέπει να κάνουμε εμείς απέναντί του, ως εθνική “γραμμή”… γιά τα επόμενα πενήντα χρόνια;

Το παραπάνω παράδειγμα είναι, βέβαια, αποτυχημένο – απλούστατα, διότι εξωτερική πολιτική καταδική μας δεν διαθέταμε ποτέ. Το ανέφερα απλώς ως παράδειγμα.

(Πάντως, μαθαίνω ότι η εξωτερική πολιτική …της σύγχρονης Ελλάδας διδάσκεται ως μάθημα σε κάτι εγχώρια ΑΕΙ! Αλήθεια, το σχετικό πανεπιστημιακό σύγγραμμα υπερβαίνει τις δέκα σελίδες; Ειλικρινά, νομίζω πως παραμέσα απ’ το εξώφυλλο δεν έχει τίποτε! Lol!!! Πέρα απ’ την πλάκα, όμως, πρέπει να καταργηθεί· θα κάνει καί οικονομία το κράτος μας σ’ έναν αχρείαστο καθηγητικό μισθό.)

Συγκεντρωτικώς, αυτά είναι τα χαρακτηριστικά των εκλογών: μιά ρευστή μεταβλητότητα (την οποία ο νεο-Έλλην δέ λέει να πάρει χαμπάρι – αυτός, εκεί! ντουγρού! ό,τι ψήφιζε επί χρόνια, ξανά το ίδιο!), την οποία η εξουσία πάντα χειρίζεται με κάθε τρόπο (νόμιμο, ή παράνομο) προς όφελός της. Αφήνοντας, βέβαια, ελεύθερα κάτι ψίχουλα γιά δημοκρατικό άλλοθι. Τα οποία, αν της παρακουνηθούν, στην πρώτη ευκαιρία θα τα εξαγοράσει, ή -αν τυγχάνουν αγύργιαγα κεφάλια- θα τα εξοντώσει.

Είμαστε σε χειρότερη κατάσταση κι απ’ τους δούλους των αρχαίων Ρωμαίων, δηλαδή. Οι οποίοι δούλοι είχαν μιά μέρα τον χρόνο, που κάνανε τελείως ελεύθερα ό,τι τους κατέβαινε στην κούτρα – στην κυριολεξία! Ενώι όλο αυτό το 24ωρο της γιορτής τ’ αφεντικά τους το βουλώνανε γιά λόγους σκοπιμότητας. Αντιθέτως, εμείς σήμερα έχουμε μία μέρα “μή δουλείας” (κυρίαρχος λαός, κτλ) κάθε …τέσσερα χρόνια (μάλλον τα δίσεκτα! Lol!!!), καί το βουλώνουμε διαρκώς.

Ακόμη κι αυτή τη μέρα.

α3. Εισαγωγή III – Τα χαρακτηριστικά της εξουσίας

Αφού τα πράγματα με τις δήθεν ελεύθερες εκλογές είναι τόσο χάλια, τί μπορούμε να κάνουμε εμείς; Γιατί να πηγαίνουμε κάν να ψηφίζουμε, στο κάτω-κάτω (τώρα, μάλιστα, που δεν είναι κι υποχρεωτικό) ; Γιατί να νομιμοποιούμε με την παρουσία μας μιά διαδικασία, την οποία άλλοι -χωρίς να μας ρωτήσουν- έφτιαξαν καθαρά γιά την πάρτη τους, κι όχι γιά τα όμορφα τα μάτια τα δικά μας;

Αυτή είναι μιά σειρά από λογικώτατα ερωτήματα, στην οποία δύσκολα βρίσκεται λογική απάντηση. Όμως, προσωπικά θαρρώ πως μιά τέτοια (επίσης λογική) απάντηση υπάρχει καί παραϋπάρχει.

Ας βοηθηθούμε λίγο.

Στα προηγούμενα, είδαμε τα χαρακτηριστικά των εκλογών, αλλά όχι της εξουσίας. Εφ’ όσον, όμως, οι εκλογές “δυτικού τύπου” είναι απότοκοι της παγκόσμιας εξουσίας, τότε καλά θα κάνουμε να ρίξουμε μιά αναλυτική ματιά καί στην τελευταία.

Δεν θ’ αναπτύξουμε εδώ το πώς φτάσαμε στο σημείο να κάνει κουμάντο σ’ όλον τον πλανήτη μιά ομάδα μερικών εκατοντάδων ατόμων (καί μερικών λεσχών), ούτε το ποιά είν’ αυτά. Θα ξεμακραίναμε πολύ από το θέμα μας. Απλώς, γιά την κουβέντα μας θα θεωρήσουμε δεδομένη την παγκόσμια πυραμιδική ιεραρχία· άλλως (καί πιό ξεκάθαρα), την παγκόσμια δικτατορία των ολίγων εις βάρος των πολλών.

Χαρακτηριστικά, λοιπόν, της παγκόσμιας εξουσίας:

i. Γουστάρει να κρύβεται.

Γιατί; Μά, απλούστατα, διότι εφαρμόζει καθαρά στρατιωτικές τακτικές (απόκρυψη, αιφνιδιασμό, κτλ)! Καί γιατί αυτό; καθαρά, εφ’ όσον η στρατιωτική συμπεριφορά είναι αυτή, που περισσότερο κάθε άλλης προστατεύει ένα άτομο, ή μιά ομάδα ατόμων.

Έτσι, η εξουσία εμφανίζει μιά δομή σαν κρεμμύδι, όπου εμείς βλέπουμε μονάχα το απέξω στρώμα, κι όχι τα κρυμμένα παραμέσα. Γιά να τα δεί κάποιος αυτά τα τελευταία, πρέπει κατά 99% να γίνει κομμάτι της εξουσίας! Εκτός από την περίπτωση, που η ίδια η εξουσία τα μαρτυράει στους δικούς της αρδ (κάνοντας πλάκα), με την εντολή να τα δημοσιεύσουν. (Περίεργη αίσθηση του χιούμορ, αλήθεια, αλλά συμβαίνει καμιά φορά.)

ii. Αφομοιώνει / διαφθείρει

Χρειάζονται πολύ ισχυρές ηθικές αντιστάσεις, γιά να την πλησιάσεις καί να μη σε κάνει κι εσένα σαν τα μούτρα της. Αφομοιώνει, λοιπόν… Κυρίως (κατά 99%) με δέλεαρ το χρήμα. Πόσοι καί πόσοι πρώην ξυπόλητοι μπήκαν στην πολιτική κι έμαθαν τα χαβιάρια καί τις σαμπάνιες καί τα πούρα καί τα ακριβά αυτοκίνητα καί κόττερα; Ούκ ολίγοι!

Αφομοιώνει καί διαφθείρει. Τελεία καί παύλα.

iii. Αν ζοριστεί, θα σε στείλει γιά μετενσάρκωση.

Αν της μπείς πολύ στο μάτι, ή αν δεν μπορεί να σε αφομοιώσει / διαφθείρει, η κυρα-εξουσία θα σε στείλει κατά Παράδεισο μεριά το συντομώτερο δυνατόν.

(Είπαμε, στρατιωτική συμπεριφορά! Τί άλλο περιμένατε, δηλαδή; )

iv. Το εξώτατο εξουσιαστικό στρώμα είναι η (πρώτη) ασπίδα της εξουσίας.

Η κυρα-εξουσία, σε κάθε εξουσιαζόμενο κράτος φροντίζει να έχει τοποτηρητές απολύτως πιστά μαντρόσκυλα δικά της. Καί γιά να εφαρμόζουν τις εντολές της, αλλά καί γιά να απορροφάνε την αντίδραση του πληθυσμού.

Βλέπετε, πολλοί πωλητικοί ήδη έφαγαν ξύλο από πολίτες· αλλά κανένας ιεραρχικώς ανώτερός τους στη στοά.

Να το θυμάστε αυτό.

Αυτά τα κυριώτερα, περίπου· δεν νομίζω να ξέχασα κάτι σημαντικό από τα χαρακτηριστικά της εξουσίας.

Συμπερασματικώς, πρόκειται γιά έναν τεθωρακισμένον εχθρό του λαού. Εχθρό εξ ορισμού.

α4. Εισαγωγή IV – Τί μπορούμε να κάνουμε με τις εκλογές;

Έχουμε, λοιπόν, ένα σύνολο καλά προστατευομένων καί αμειβομένων μαντρόσκυλων της εξουσίας, που αυτή τα υποστηρίζει με κάθε τρόπο (προπαγάνδα, εκφοβισμό κι εκβιασμό του λαού, κτλ)… καί τα θέτει μπροστά μας, να ψηφίσουμε ένα από δαύτα – βαυκαλιζόμενοι πως …τιμωρήσαμε τα προηγούμενα. (Που καταξέσκισαν μέν το δημόσιο χρήμα, αλλ’ αμάρτησαν γιά τα παιδιά τους! Lol!!!) Ανάμεσά τους, αφήνει λίγο χώρο γιά (πράγματι ανεξάρτητους) υποψηφίους του λαού, που συγκεντρώνουν τα χρήματα των παραβόλων καί των εκλογικών εξόδων …με έρανο.

Μπερδεγουέη, γιά να κατεβεί κανείς σε εκλογές σήμερα, ξεκινάει από καμιά διακοσαριά χιλιάδες ευρώ. (Δεν είναι θ’κό μ’ αυτό. Μάρκο ντέ Σάντ έφα, αν καί δεν θυμάμαι σε ποιό άρθρο, ή σχόλιο – ορθώς έφα, αν καί καθήμενος! ? ) Ιδού η …δημοκρατικότητα των εκλογών!!! Τ’ είναι, τώρα, διακόσια χιλιάρικα ευρά; Έ; Όλοι τά ‘χουμε! Ολονών μας περισσεύουν! Άρα, τί γκρινιάζουμε γι’ αποκλεισμό μας από τα δημοκρατικά αξιώματα; Καρα-lol!!!

Των ανωτέρω ειπωθέντων, νομίζω είναι πλέον φανερό το τί πρέπει να πράξουμε με τις εκλογές. Πάμε, μαέστρο, να τα δούμε!

Ψηφίζουμε με ψυχρή λογική. Όχι με συναίσθημα!

«- Μά, τί λές, ρέ Εργοδότη; θα γίνει ξαφνικά ο φραππεδιάρης Έλληνας αναλυτικό κομπιούτερ;»

Θα γίνει, θέλει-δέ θέλει. Δεν έχει άλλη λύση!

Μαθαίνουμε καλά τον εκλογικό νόμο.

Δεν φερόμαστε σαν οπαδοί της κερκίδας που διαμαρτύρονται γιά άδικη απόφαση του διαιτητή, ενώι δεν ξέρουν την τύφλα τους απ’ τον κανονισμό παιδιάς!

Κι αν βαρυέμαστε να διαβάζουμε ΦΕΚ, ρωτάμε άλλους. Καί ξαναρωτάμε. Μέχρι να μάθουμε.

Βοηθάμε καί τους άλλους ψηφοφόρους να λογικευτούν.

Αν δεν μας ακούσουν, κακό του κεφαλιού τους.

Δυστυχώς, αυτή η μεταβολή νοοτροπίας είναι επίπονη. Καθόλου εύκολη! Μόλις πρόσφατα, διαπίστωσα πως κάπου 4-5 Διαδικτυακοί συν-γραφιάδες αναρωτήθηκαν ποιά είναι αυτά τα αστέρια, που -κάθε τρείς καί λίγο- βγαίνουν απ’ το καπέλλο του ταχυδακτυλουργού (της παγκόσμιας εξουσίας, δηλαδή) καί ζητάνε την ψήφο μας. Από πού ξεπήδησαν! Απόλυτα σωστό το ερώτημα, πλην όμως καθυστερημένο κατά 45 χρόνια – τουλάχιστον. Κι ανεπαρκές.

Αν μονάχα τόσα λίγα άτομα αναρωτιούνται γιά τέτοια πράγματα, τότε δεν μιλάμε γιά ξύπνημα του Ελληνικού Λαού, αλλά γιά πρωϊνά χασμουρητά. (Μαζί με το πρωϊνό κατούρημα καί μερικές πρωϊνές πορδές.) Το ξύπνημα αργεί ακόμη.

Ελπίζω, μονάχα, να επισυμβεί πρίν μας έρθει -ως έθνος- ο αιώνιος ύπνος.

Εμμένουμε στην αρχική μας (βασανισμένη, όχι πρόχειρη) απόφαση.

Δεν αλλάζουμε στην πορεία, σαν ανεμόμυλοι. Ο κουμπάρος, ο κουνιάδος, ο συνεργειατζής που μας άλλαξε λάδια, ο συνάδελφος, ο εξυπνάκιας στο προποτζήδικο, που νομίζει πως μ’ ένα ευρώ θα κερδίσει ένα εκατομμύριο απ’ το Στοίχημα, να κρατήσουν τις όποιες ηλίθιες πολιτικές απόψεις τους γιά την πάρτη τους. Κλείνουμε τ’ αυτιά μας καί δεν ακούμε.

Δεν κολλάμε αναγκαστικά σε ό,τι ψηφίσαμε στο παρελθόν.

Είπαμε, οι συνθήκες αλλάζουν. Κοιτάζουμε το τώρα! Καί το προβλέψιμο μέλλον.

Τσακίζουμε τους υποψηφίους της κυρα-εξουσίας.

Θυμόμαστε καλά ποιός ανακατεύτηκε με τα πωλητικά σκατά· όχι να μας κάνει τώρα το λευκό περιστέρι, ο λεγάμενος!

Ρωτάμε πχ αν κάποιος είναι τέκτων, δηλαδή εξ ορισμού όργανο της παγκόσμιας εξουσίας. (Πράγμα που θα έπρεπε να κάνουν οι αρδ της τηλεόρασης, που τους καλούν όλους αυτούς σε “πάνελς” συζητήσεων. Αλλά τί να ρωτήσουν, αφού είναι το ίδιο ποδίτσες, σαν τους καλεσμένους τους; ) Ρωτάμε ποιό το μικρό όνομα καί το γένος της μητέρας του καί των γιαγιάδων του. (Κι όποιος κρύβεται σ’ αυτή την ερώτηση, κακό του κεφαλιού του. Όχι του δικού μας.) Ρωτάμε αν τέλειωσε δημόσια Ελληνικά σχολεία σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα.

(Θα έλεγα ότι ρωτάμε καί το αν είναι χριστιανός ορθόδοξος· αλλά, με τις τηλεοπτικές κάμερες μέσα στις εκκλησίες, σταυροκοπιέται -γιά επίδειξη- μέχρι καί το Αλεκσάκι. Άρα, άκυρη η ερώτηση. Δεν βοηθάει.)

Σε κάθε αρνητική / αντεθνική απάντηση, ή καί σε κάθε καθόλου απάντηση (ομολογία του ότι ο σιωπών είναι τέκτων), του τραβάμε ένα Χ καί ξεμπερδεύουμε με δαύτον μία καί καλή.

Ψηφίζουμε τους πράγματι αγνώστους / μικρούς / ανεξάρτητους / έξω από σκοτεινές διασυνδέσεις ευρισκόμενους.

Αφού το ψάξουμε λίγο το πράγμα, εννοείται. Ουδόλως είναι αναγκαστικό το ότι ο κάθε πρωτοεμφανιζόμενος υποψήφιος αυτομάτως είναι καί καθαρός. Πρέπει ν’ αποδειχθεί τέτοιος!

Δεν ψηφίζουμε με αρνητική λογική.

Δηλαδή, δεν γουστάρω τον Α’, άρα ψηφίζω τον Β’ – ή, έστω, κάποιον από τους υπάρχοντες, απλά καί μόνο γιά να ψηφίσω κάποιον. Λάθος λογική!

Δεν ψηφίζουμε τιμωρητικώς.

Δηλαδή, ψηφίζουμε το Γ’ κάθαρμα, γιά να διώξουμε απ’ την εξουσία το Δ’ κάθαρμα; Τί «λογική» είν’ αυτή, τώρα;!

Ψηφίζουμε ένα κόμμα (ή έναν μεμονωμένο υποψήφιο) γι’ αυτό που κρίνουμε εμείς ότι θα χρησιμεύσει στην πατρίδα.

Όχι γι’ αυτά που λέει αυτό (ή αυτός). Ή, ακόμα χειρότερα, γιά όσα λένε οι άλλοι -συνήθως οι πολιτικοί του αντίπαλοι- γι’ αυτό! (Ή γι’ αυτόν.) Έχουμε δικό μας μυαλό, έχουμε δική μας γνώμη, τα χρησιμοποιούμε αμφότερα. Κλείνουμε τ’ αυτιά μας στους έξωθεν ήχους των σειρήνων.

Αυτά απάνω-κάτω, με τους κανόνες της λογικής κατά την ψηφοφορία.

Αναγνωρίζω πως, ιεραρχικώς, έπρεπε να ξεκινήσουμε από πιό σημαντικά εκλογικά θέματα. Αλλά, έτσι τά ‘φερε η κουβέντα – κι εδώ κουβεντιάζουμε, δεν συγγράφουμε πραγματείες. Όμως, ποτέ δεν είναι αργά καί γιά την παρουσίαση των πρωταρχικών σημαντικών. Ιδού:

ΔΕΝ απέχουμε απ’ τις εκλογές.

Διότι, είτε απέχουμε εμείς, είτε δεν απέχουμε, αυτός που είναι ταγμένος απ’ την κυρα-εξουσία να βγεί, θα βγεί. (Αμφιβάλλετε; Κακώς! Μην σνομπάρετε την πρακτική απλή αριθμητική του Δημοτικού. Εκεί βρίσκεται η απόδειξη.)

ΔΕΝ ρίχνουμε λευκό.

Διότι, ακόμη κι αν ρίξουμε λευκό, αυτός που είναι ταγμένος απ’ την κυρα-εξουσία να βγεί, θα βγεί. (Αμφιβάλλετε; Κακώς! Μην σνομπάρετε την πρακτική απλή αριθμητική του Δημοτικού. Εκεί βρίσκεται η απόδειξη.)

ΔΕΝ ρίχνουμε άκυρο.

Διότι, το άκυρο δεν έχει καμμία σημασία στο εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν προσμετράται κάν! Τα δέ όποια βρισίδια σε άκυρο ψηφοδέλτιο, απλά τα διαβάζει η εφορευτική επιτροπή, καί το πράγμα σταματάει εκεί. Δεν τα διαβάζει ο απερχόμενος πρωθυπουργός. (Καί να τα διάβαζε, σιγά που θα στεναχωριότανε.)

Δεν χρειάζεται να εξηγήσω περισσότερο, το γιατί με το άκυρο δεν κάνουμε απολύτως τίποτε.

Τα παραπάνω τελευταία τρία “ΔΕΝ” σας τα έγραψα, γιά να το χωνέψετε καλά πως δεν αποτελούν αντιεξουσιαστικές επιλογές. Αφού δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα! Η δε κυρα-εξουσία μας δείχνει καθαρά την περιφρόνησή της γι’ αυτά, βάζοντας μέν τους αρδ να σιωπούν γιά τα ποσοστά αποχής, τα δέ άκυρα να τα παρουσιάζουν μαζί με τα λευκά. (Ενώι έχουν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα. Τα άκυρα δείχνουν μή συμμετοχή στην διαδικασία, αλλά επιθετική· με θυμό. Αντίθετα με την αποχή, η οποία δείχνει παθητική αποφυγή της εκλογικής διαδικασίας. Τα δέ λευκά σημαίνουν σαφή συνειδητή συμμετοχή στις εκλογές μέν, αναποφασιστικότητα δέ.)

Η μόνη περίπτωση, αποχή / λευκά / άκυρα να σημάνουν πολιτικές εξελίξεις, είναι ν’ ακυρωθούν (υπό συνθήκες) οι παρούσες εκλογές καί να επαναπροκηρυχθούν. Σιγά τ’ αυγά, δηλαδή!!! Αναβάλλεις γιά κανένα μήνα το να σου κάτσει στο σβέρκο ο εκλεκτός της εξουσίας… Καί τί έγινε; Τί κατάφερες;

Τίποτε απολύτως.

Βέβαια, οφείλω ν’ αναφέρω πως σε άλλες εποχές (αμέσως μετά την Μεταπολίτευση του 1974), ένα ποσοστό αποχής / ακύρων / λευκών πάνω από πχ 60%, ίσως να ερμηνευόταν από τους κρατούντες ως παλλαϊκό φτύσιμο (που όντως έτσι είναι), καί ίσως ν’ ακύρωνε τους σχεδιασμούς των ξένων περί δικομματισμού στην Ελλάδα, με τις τραγικές μπλέ καί πράσινες συνέπειες που περάσαμε. (Αύξηση του δημοσίου χρέους, κλείσιμο βιομηχανιών, πληθωρισμός, κτλ κτλ. Αλλά, όλ’ αυτά …κάργα δημοκρατικά, όμως, έ;!)

Ίσως.

Ακόμη παλιότερα, τότε που -έστω επιφανειακώς καί υποκριτικώς- μετρούσε αυτό που λέμε «ήθος», το παλλαϊκό φτύσιμο του >60% ίσως να επέφερε σημαντικές αλλαγές (προς όφελος του λαού) στο ίδιο το πολιτικό σύστημα της εκλογής βουλευτών.

Ίσως.

Μιλάμε, όμως, γιά εποχές μισόν αιώνα πίσω – καί πλέον. Σήμερα, η επίκληση του δημοσίου ήθους αρχόντων τε καί αρχομένων δείχνει απλώς άνθρωπο εκτός πραγματικότητας.

Καί, βεβαίως, η επίκληση του ήθους δεν επιφέρει καμμία αλλαγή σε κανένα εξουσιαστικό σύστημα…

…μιάς παγκόσμιας εξουσίας, που όσο πάει καί γίνεται όλο καί πιό ξεδιάντροπη.

Επίλογος

Ωραίαααα!!!…

Αφού, όμως, ακόμη κι η έγκυρη σωστή δική μας ψήφος νοθεύεται απ’ την εξουσία, τί σημασία έχει να ψηφίζουμε;

Έχει, διότι “κάτι” μπορούμε να καταφέρουμε κι εμείς με την ψήφο μας στην σωστή κατεύθυνση. Παρά τα τρομερά εξουσιαστικά εμπόδια.

Το 1968, στην τότε Τσεχοσλοβακία, είχε μπουκάρει η ΕΣΣΔ γιά να τη φέρει ξανά στον “ίσιο δρόμο” του “υπαρκτού σοσιαλισμού”! Σοβιετικά τάνκς στους δρόμους της Πράγας έτρεχαν γκαζωμένα, καί πυροβολούσαν προς εκφοβισμό του πλήθους. Όμως, οι νεαροί Τσέχοι καί Σλοβάκοι δεν πτοήθηκαν· πλησίαζαν τα τάνκς καί τους έχωναν καδρόνια ανάμεσα στους τροχούς απ’ τις ερπύστριες. Ή, τους έριχναν μολότωφ στις εξόδους εξαερισμού καί στα φίλτρα αέρα.

Το τάνκ, βέβαια, δεν πολυμάσαγε από τέτοια ημίμετρα, αλλά προσωρινά αναγκαζόταν να βγεί εκτός κυκλοφορίας. Κι αυτό καί το πλήρωμά του. Όμως, με αχρηστευμένο το τάνκ γιά κανένα τέταρτο της ώρας, αρκούσε μιά χαρά στους διαδηλωτές να κάνουν τα δικά τους. Χώρια που το τάνκ μπλοκάριζε τον δρόμο των υπολοίπων αρμάτων πίσω του, μέχρι να ξαναπάρει μπρός.

Τί κερδίζουμε, λοιπόν, συν-Έλληνες, με την ψήφο μας σε καταδική μας (κι όχι εξουσιαστική) εκδοχή;

Χρόνο καί περιθώρια περαιτέρω δράσεως!

Αυτά κερδίζουμε.

Τα θεωρείτε ασήμαντα;

Υγ 1: Είδα πρόσφατα κολλημένες πολλές αφίσες ενός (υποτίθεται) μικρού (υποτίθεται) αριστερού (υποτίθεται) κόμματος (κι όχι -υποτίθεται- ανύπαρκτης οργάνωσης-σφραγίδας), που προτρέπουν σε αποχή.

Εκτός του ότι γιά πολλοστή φορά αναρωτιέμαι πού βρίσκουν τα λεφτά γιά αφίσες κάτι τέτοιοι, οι λεβέντες φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι ρουφιάνοι της εξουσίας. Οπότε, μή μασάτε σε τέτοιες προτροπές. Ειδικά σ’ αυτές τις εκλογές, πρέπει άπαντες να πάμε να ψηφίσουμε.

Κι όχι μόνο! Είναι κι ανιστόρητοι, παρά το ότι (ισχυρίζονται πως) είναι αριστεροί – μή χέσω.

Βλέπετε, με την «εξυπνάδα» του Ζαχαριάδη γι’ αποχή των ΚΚΕδων στο (σαφώς στημένο) δημοψήφισμα του 1946, που θα έφερνε πάλι την βασιλεία στην Ελλάδα κατ’ εντολή των Άγγλων, η εξουσία απλά έψαξε στους εκλογικούς καταλόγους το ποιός δεν προσήλθε, καί τον περιποιήθηκε δεόντως!

Γι’ αυτό σας λέω… Χρησιμοποιήστε το μυαλό σας, καί μην ακούτε τις αηδίες του καθενός.

Υγ 2: Μέγα θέμα, κι επίτηδες έκανα την πάπια καί δεν το συμπεριέλαβα στο κείμενο.

Αλήθεια, τί γίνεται με τη δική μας συμμετοχή, ως υποψηφίων;

Εντάξει, ο ένας «ετοιματζήδικος» υποψήφιος είναι της εξουσίας, ο άλλος αρπάχτρας, ο τρίτος μαλάκας… Γιατί τελικά να μην βάλουμε υποψηφιότητα εμείς; Καί πες ότι το οικονομικό πρόβλημα της συμμετοχής μας βρίσκουμε τρόπο καί το λύνουμε. Γιατί, τότε;

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει πλέον καιρός γιά κάτι τέτοιο. Αυτά έπρεπε να έχουν ήδη γίνει εδώ καί δεκαετίες… να έχει υπάρξει πρώτα ένας ακλόνητος εθνικόφρων πατριωτικός πυρήνας του 15% με 20%, με διαρκή «κυκλική» συμμετοχή όλων, που θ’ ανέβαινε κλιμακωτά καί θ’ άπλωνε τα δίχτυα του παντού. Πρώτα αυτοδιοίκηση, μετά Βουλή… Κάπως έτσι. Οπότε, δεν θ’ αναρωτιόμασταν σήμερα τί πήγε τόσο στραβά, καί καταντήσαμε στα χάλια που φτάσαμε. Διότι δεν θα φτάναμε σε τέτοια χάλια.

Όπως καί στο εμπόριο, έτσι καί στην πολιτική: το χτίσιμο της καλής εικόνας της «φίρμας» δεν γίνεται μέσα σε μιά μέρα. Χάσαμε πολύ χρόνο! Κι όταν υπήρχαν καί χρόνος καί κατάλληλες συνθήκες, φάγαμε όλοι μαζί τη φόλα του «Ελληνοκεντρικού κινήματος», κι ησυχάσαμε. Ωραία, ξαναπιάσαμε μέν τον Πλάτωνα, να …μορφωθούμε αρχαιοπρεπώς· αλλά, όσο εμείς διαβάζαμε τον «Τίμαιο» καί περιμέναμε τους Ψίψιλον, οι Τούρκοι στο μεταξύ φτιάξανε δική τους πρωτοπόρα πολεμική βιομηχανία!

Το ξαναλέω: απλά η γνώμη μου! Όμως, δεν θα εμποδίσω κανέναν, που θα βρή (έστω καί στο «καί πέντε») τρόπο αποτελεσματικής συμμετοχής των πατριωτών στο εκλογικό παιχνίδι των εσχάτων καιρών μας.

Αλλά, όποιον δρόμο καί να πάρετε, προσέξτε τί κάνετε! Η Πατρίδα δεν αντέχει άλλα λάθη.

(συνεχίζεται)

ergdhmerg