«Πρόσφυγας» ο Χριστός;

«Και ο Χριστός, όταν ήταν μικρό παιδάκι, γνώρισε την προσφυγιά». Θρησκευτικά Δ΄ Δημοτικού

Τους έχετε δει. Είναι γνωστοί. Πονηροί, αθεϊστές, εθνομηδενιστές και χριστιανοφοβικοί που νιώθουν μια ηδονή όταν λοιδορούν την χριστιανική πίστη, τους αρέσει ξαφνικά να ντύνονται «θεολόγοι», όταν με πρόσχημα κάποιες θρησκευτικές εορτές πασχίζουν να περάσουν την αριστερή προπαγάνδα τους, «ενώ δεν νοούσιν ούτε όσα λέγουσιν ούτε περί τίνων διϊσχυρίζονται…» (Β΄ Τιμοθ. 1:7)

Έτσι θέλοντας να ενοχοποιήσουν τα αισθήματα ανησυχίας και αντίδρασης των χριστιανών στα κύματα παράνομων μεταναστών που κατακλύζουν τις χώρες τους μιλάνε για «πρόσφυγα Ιησού» ή ότι ο Ιωσήφ και η Παρθένος Μαρία ήταν «πρόσφυγες». Άρα, εάν αρνείσαι τους «πρόσφυγες» (δηλ. τα καραβάνια παρανόμων μουσουλμάνων μεταναστών) αρνείσαι τον Χριστό. Εδώ έχουμε στην ουσία, μια νέα «πίστη». Ή καλύτερα μία αίρεση. Όποιος δεν «πιστεύει» στους «μετανάστες» ή «πρόσφυγες» χάνει την ψυχή του.

Από κοντά σιγοντάρουν και οι διάφοροι «προοδευτικοί» «αγαπούληδες» και προπαντός «αντιρατσιστές» χριστιανοί που αγνοώντας (;) την υποχρέωση του χριστιανού να δείχνει υπακοή στους νόμους (τους οποίους καταπατούν οι παράνομοι μετανάστες και οι πολύχρωμοι και καλά χρηματοδοτούμενοι υποστηρικτές τους) σύμφωνα με την Επιστολή προς Ρωμαίους 13: 1-7, διδάσκουν τους χριστιανούς το «σωτηριώδες» νεοταξικό δόγμα των “open borders”.

Εν πάση περιπτώσει, το επιχείρημα του κάθε αριστερού / liberal / “προοδευτικού” ότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ήταν μετανάστης καταρρέει όπως κάθε άλλο επιχείρημα που προέρχεται από την Αγία Γραφή και που χρησιμοποιείται από τον αριστερό, όταν νομίζει ότι τον συμφέρει.

Όχι, ο Ιησούς, η Μαρία και ο Ιωσήφ δεν ήταν πρόσφυγες. Άντε, με το ζόρι να τους πεις μετανάστες.

Στο Ματθαίος: 2: 12-14 διαβάζουμε την γνωστή ιστορία ότι άγγελος Κυρίου ήρθε στον Ιωσήφ και του είπε να πάρει τη Παρθένο Μαρία και το νεογέννητο Ιησού από την Ιουδαία και να διαφύγουν στην Αίγυπτο για να ξεφύγουν από τις δολοφονικές προθέσεις του Ηρώδη. Ο Ιωσήφ υπάκουσε και ταξίδεψε μέσα στη νύχτα για να πάει στην Αίγυπτο. Έμειναν εκεί μέχρι που πέθανε ο Ηρώδης.

Μοιάζει αρκετά με μια ιστορία προσφύγων / μεταναστών.

Ωστόσο, κάτι που παραβλέπεται εντελώς ή αγνοείται είναι ότι εκείνο τον καιρό η Ιουδαία και η Αίγυπτος ήταν και οι δύο μέσα στα σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και οι δύο χώρες αποτελούσαν κατεχόμενη γη υπό τον Καίσαρα και παρόλο που ο Ηρώδης ήταν βασιλιάς της Ιουδαίας, κυβερνούσε εξ ονόματος του Καίσαρα. Διοικητής της επαρχίας της Αιγύπτου (“praefectus Aegypti”) εκείνο τον καιρό το πιθανότερο να ήταν ο Gaius Turannius.

Ο Ιησούς και η οικογένειά Του, ενώ ήταν πολίτες της (ρωμαϊκής) επαρχίας της Ιουδαίας, θεωρούντο Ρωμαίοι πολίτες (υπό την έννοια του υποτελούς στην Ρώμη) που πλήρωναν φόρους στη Ρώμη αν και δεν ήταν αναγκαστικά πολίτες του ρωμαϊκού κράτους (όπως ήταν ο Απ. Παύλος που δήλωσε ότι είναι Ρωμαίος με την γέννησή του – “civis romanus sum” – βλέπε Πράξεις 22: 25 -28). [Άλλωστε το διάταγμα για την απογραφή – που τους έκανε να ταξιδέψουν για την Βηθλεέμ, πατρίδα του Ιωσήφ, εξεδόθη από τον Καίσαρα Αύγουστο και η διαταγή ήταν «να απογραφεί πάσα η οικουμένη», δηλαδή ολόκληρη η ρωμαϊκή επικράτεια].

Όταν γεννήθηκε ο Χριστός ο τότε πολιτισμένος κόσμος ήταν ενωμένος κάτω από το σκήπτρο ενός ανθρώπου, του Καίσαρα. Ολόκληρος ο γεωγραφικός χώρος από τις εκβολές του Ρήνου ως τους καταρράκτες του Νείλου και από την Βρετανία και τον Ατλαντικό Ωκεανό ως τις όχθες του Ευφράτη βρισκόταν κάτω από τις φτερούγες τους ρωμαϊκού αετού. Ο Αυτοκράτορας και η Σύγκλητος μοιράζονταν μεταξύ τους την ευθύνη διακυβέρνησης της αυτοκρατορίας. Οι επαρχίες, για τις οποίες δεν υπήρχε ανάγκη διατηρήσεως μιας κάπως άξιας λόγου στρατιωτικής δυνάμεως μέσα στα σύνορά τους, κυβερνώνταν από την Σύγκλητο με την χρησιμοποίηση «ανθυπάτων». Τέτοια ήταν η περίπτωση του Σέργιου Παύλου της Κύπρου που αναφέρεται στα Πράξεις των Αποστόλων (13:7). Οι επαρχίες για τις οποίες υπήρχε ανάγκη χρησιμοποιήσεως σημαντικής στρατιωτικής δύναμης κυβερνώνταν κατευθείαν από τον αυτοκράτορα. Σε όλες τις επαρχίες ο αυτοκράτορας διατηρούσε «προκουράτορες» που ήταν επιφορτισμένοι με την διαχείριση των οικονομικών υποθέσεων της επαρχίας. Στην καινή Διαθήκη τους συναντούμε συνήθως με τον τίτλο «ηγεμών». Τέτοιος ήταν ο Πόντιος Πιλάτος.

Όσοι μεγαλώσαμε με τον Αστερίξ γνωρίζουμε περισσότερα από τους όψιμα θεολογούντες άθεους αριστερούς. Παρακάτω: στην πρώτη εικόνα από το “Ο Αστερίξ στην χώρα των Ελβετών”, οι ταμπέλες στα σύνορα λένε: Γαλατία: Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία – Ελβετία: Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επίσης” … Στην δεύτερη από το “Ο Αστερίξ και οι Γότθοι”, η χώρα των Γότθων είναι έξω από τα σύνορα της Ρωμ. Αυτοκρατορίας και για αυτό εάν οι Γότθοι επιχειρήσουν να περάσουν τα σύνορα θα είναι “εισβολείς” . Στις άλλες τρεις εικόνες από το “Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες”, οι Γαλάτες αποφασίζουν να λάβουν μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες ως… Ρωμαίοι!

Συμπερασματικά, το να φύγουν ο Ιωσήφ και η Μαρία από τα μέρη τους και να πάνε στην Αίγυπτο, που ήταν τότε κάτω από τον προσωπικό έλεγχο του ίδιου του Αυγούστου, είναι σαν κάποιος επί ΕΣΣΔ να πήγαινε από μια “σοβιετική δημοκρατία” σε μια άλλη ή ακόμα σαν κάποιος σήμερα στις ΗΠΑ να μετακομίζει από τη Νέα Υόρκη στο Τέξας.

Ενώ θα μπορούσε να θεωρηθεί μετανάστευση η μετακίνηση από μία πολιτεία σε μία άλλη, δεν είναι το αφήγημα του δύσκολου διεθνούς ταξιδιού που αρέσει στους αριστερούς. Ο Ιησούς και η οικογένειά Του ήταν Ρωμαίοι υπήκοοι και μετακινήθηκαν από μια περιοχή υπό ρωμαϊκή κατοχή σε μια άλλη. Δεν ήταν αλλοδαποί υπό τη νομική έννοια και ήταν απολύτως νόμιμο να ταξιδεύουν από μια ρωμαϊκή επαρχία στην άλλη. Στην πραγματικότητα, η Αίγυπτος είχε τότε μια δυναμική εβραϊκή κοινότητα.

«Μετανάστης» δεν ήταν ο Ιησούς, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το αριστερό μυαλό το έχει φανταστεί, με τον Ιωσήφ και την Μαρία να ταξιδεύουν μέσα σε πέλαγα και να προσπαθούν να παραβιάσουν κάποια σύνορα, να κόψουν κάποια συρματοπλέγματα ή να περάσουν πάνω από κάποιο τείχος, παρακαλώντας ή απαιτώντας από ένα ξένο κυρίαρχο κράτος να τους επιτρέψει να μπουν στο έδαφός του.

Συμπερασματικά, ο Ιωσήφ πήγε σε μια γειτονική ρωμαϊκή επαρχία, από την οποία μετά από κάποιο χρονικό διάστημα έφυγε και επέστρεψε πίσω στην πατρίδα του. Και για να προσπαθήσουμε (ματαίως) να το εξηγήσουμε στα αριστερά μυαλά: δεν μπήκε σε ένα τεράστιο ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό τσουνάμι. Δεν πέρασε δύο και τρεις χώρες ώστε να πάει στην χώρα με την καλύτερη οικονομία και τα καλύτερα επιδόματα. Δεν πέρασε παράνομα τα σύνορα καταλύοντας κάθε νόμο. Δεν πλήρωσε διακινητές.

Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας ασχοληθούμε τώρα με το τμήμα “πρόσφυγας” του επιχειρήματος, από καθαρά νομική άποψη.

Σύμφωνα με τον πιο συνηθισμένο ορισμό του τι είναι ένας πρόσφυγας, ο οποίος προέρχεται από τη Συνθήκη του ΟΗΕ το 1967 (που τροποποίησε εκείνη του 1951) που έχει επικυρώσει το «Πρωτόκολλο για τη μεταχείριση των προσφύγων», η συνθήκη ορίζει έναν πρόσφυγα ως κάποιον που “λόγω εύλογου φόβου δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, ιδιότητας μέλους συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας ή πολιτικής άποψης, είναι εκτός της χώρας της οποίας είναι υπήκοος και δεν είναι σε θέση ή, λόγω αυτού του φόβου, δεν επιθυμεί να κάνει χρήση της προστασίας αυτής της χώρας · ή που δεν έχει ιθαγένεια και είναι εκτός της χώρας της προηγούμενης συνήθους διαμονής του ως αποτέλεσμα τέτοιων γεγονότων, δεν είναι σε θέση ή, λόγω αυτού του φόβου, δεν επιθυμεί να επιστρέψει σ’ αυτήν».

Εδώ μπορούμε να πούμε, να ο Ιησούς διέφυγε από τη δίωξη του Ηρώδη και ζήτησε την ασφάλεια σε μια διαφορετική επικράτεια. Άρα είναι πρόσφυγας!

Το πρόβλημα που έχει η αριστερά είναι ότι ένας πρόσφυγας είναι κάποιος που ζητά άσυλο σε μια χώρα στην οποία δεν έχει την ιθαγένεια, όπως αναφέρεται στη συνθήκη. Και πάλι, ο Ιησούς και η οικογένειά Του θεωρούντο Ρωμαίοι πολίτες. Ενώ έφυγαν από το κυνήγι του Ηρώδη, δεν πήγαν σε ένα άλλο κράτος έξω από το δικό τους.

Υποθετικά, αν κάποιος ήταν κάτοικος της Καλιφόρνιας και ένας από τους ηγέτες της τον κυνηγούσε να τον θανατώσει, με αποτέλεσμα να φύγει στο Τέξας, δεν θα ήταν πρόσφυγας υπό οποιαδήποτε νομική έννοια. Θα έμενε στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακριβώς έξω από τη δικαιοδοσία της ηγεσίας της Καλιφόρνιας. Θα πλήρωνε ακόμα τους ίδιους ομοσπονδιακούς φόρους και θα υπάκουε στους ίδιους ομοσπονδιακούς νόμους. Δεν θα έφευγε ποτέ από τη χώρα της εθνικότητάς του. Δεν θα ήταν ένας πρόσφυγας που κρύβεται στον Καναδά ή στο Μεξικό, θα συνέχιζε να είναι ένας Αμερικανός που ζει στην Αμερική.

Και πληροφοριακά κάτι τελευταίο: Το ΣΤΕ το 2015 εξέδωσε Γνωμοδότηση, η οποία έφερε τεράστιο εκνευρισμό στην αριστερά (“βόμβα από το ΣΤΕ”, “το ΣΤΕ λέει όχι στους πρόσφυγες” κλπ) σύμφωνα με την οποία, πρόσφυγας, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, είναι μόνο εκείνος που διαφεύγει από εμπόλεμη ζώνη (χώρα) και και μεταφέρεται στην πρώτη ασφαλή χώρα.
ΚΟ