ΤΙ ΑΡΧΗΓΩΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ: ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΕΝΑΣ ΑΡΧΗΓΟΣ, 50 ΞΕΦΥΤΡΩΝΟΥΝ…

Του σ. καθηγητή Επαμεινώνδα Πανά

Φαίνεται ότι στις «Μεταμνημονιακές» ημέρες αλλά κυρίως στις μέρες που μπαίνουν και σχεδιάζονται πιθανές αλλαγές συνόρων, δεν υπάρχουν καθοριστικές δράσεις προφύλαξης των συνόρων της χώρας εκφραζόμενες από το πολιτικό σύστημα.

Η επισήμανση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι οι Έλληνες, κουρασμένοι από την οικονομική και ηθική κρίση, εμφανίζονται να μην έχουν αντιστάσεις. Ξεπουλιέται η Μακεδονία και δεν υπάρχει κάποια σημαντική αντίδραση. Προκαλεί η Αλβανία και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα, ο σκοπιανός Ζάεφ προκαλεί και αυτός μιλώντας για Μακεδονική Γλώσσα. Κανένας Έλληνας πολιτικός δεν συγκινείται.

Όλοι μας έχουμε συνειδητοποιήσει σε μεγάλο βαθμό πως η Μεταπολίτευση και τα Μνημόνια άλλαξαν σημαντικά την συμπεριφορά μας. Είναι καιρός να αναλογιστούμε μέχρι ποιο βάθος αναπτύχθηκε η απάθειά μας για τα εθνικά μας θέματα. Η απληστία, το εύκολο κέρδος, ο πολιτικός μαννιχαϊσμός, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η μετριοκρατεία και ο εθνομηδενισμός κυριαρχούν στο δημόσιο βίο. Αλλίωση των πάντων

Η νέα τακτική των εθνομηδενιστών είναι να ταυτίζουν την όποια πατριωτική κίνηση ή αντίδραση στα τεκταινόμενα ως φασιστική, ακροδεξιά, εθνικιστική, ναζιστική, κλπ. Αυτή είναι μία τακτική αποφυγής απαντήσεων στα επιχειρήματα των κοινωνικών προβλημάτων της χώρας. Είναι γνωστή τακτική της αριστεράς, η οποία δεν θέλει να εισχωρήσει στην ουσία των προβλημάτων. Η επίθεση μέσω ταμπελών είναι ο ευκολότερος τρόπος της διαφυγής από την ουσία των προβλημάτων. Φυσικά χρειάζεται να θυμηθούμε εδώ τον Μολιέρο, που στο έργο του «Ο γιατρός με το στανιό» παρουσιάζει την ακόλουθη στοιχομυθία:

Ζερόντ: Μου φαίνεται ότι τα τοποθετείτε ανάποδα από ότι είναι: η καρδιά είναι αριστερά και το συκώτι δεξιά.

Σγκαναρέλ: Ναι, έτσι ήταν άλλοτε, αλλά τα αλλάξαμε τώρα.

Φαίνεται ότι η Μεταπολίτευση και τα Μνημόνια μας διέβρωσαν όλους. Σταματήσαμε να σκεπτόμαστε για την Ελλάδα μας, για την Ιστορία μας, για τις παραδόσεις και τη θρησκεία μας.  Όλα αυτά όμως παραπέμπουν σε μια ξένη προς τις παραδόσεις μας κοινωνία. Όλα αυτά προκαλούν μια όχι άνευ λόγου υποψία.

Όλοι στεναχωρούμαστε που γινόμαστε παγκοσμίως περίγελοι. Πρόσφατα, η ελβετική εφημερίδα Neue Zuercher Zeitung έγραψε στο άρθρο της με τίτλο: «Το ταξίδι προς την Ιθάκη δεν ξεκίνησε ποτέ – επιβίωσε το παλιό σύστημα στην Ελλάδα»:

«Από το ξεκίνημα της κρίσης μια σταθερά της κυβερνητικής πολιτικής ήταν μια επιεικής πολιτική έναντι των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Παρά τις περικοπές στους μισθούς δεν υπήρξαν επί της ουσίας απολύσεις, ενώ στον ιδιωτικό τομέα εκατοντάδες χιλιάδες έχασαν τη δουλειά τους. Στο μεταξύ ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων αγγίζει πλέον τα επίπεδα του 2010, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο δημόσιος τομέας έγινε αποδοτικότερος. Απόδειξη η φωτιά στο Μάτι, Αττικής όπου χάθηκαν 100 ανθρώπινες ζωές επειδή η κρατική μηχανή δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Νεποτισμός και πελατειακό κράτος δεν εξαλείφτηκαν, αντίθετα εφαρμόζονται ακόμα πιο απροκάλυπτα από ότι στο παρελθόν. Έτσι ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε κυβερνητικό πόστο σε ξάδελφό του και ο υπουργός και έμπιστος του πρωθυπουργού Νίκος Παππάς διόρισε τον πατέρα του πρόεδρο του ΟΑΣΘ.

Το παλαιό σύστημα επομένως επέζησε, γεγονός που είναι πιθανότατα και συνέπεια των προγραμμάτων προσαρμογής. Το βασικό κίνητρο για την σωτηρία της Ελλάδας ήταν η παραμονή του στο ευρώ και όχι η εφαρμογή ριζικών μεταρρυθμίσεων. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ένα ταξίδι προς την Ιθάκη».

Μέσα σε ένα τέτοιο διαμορφωμένο κλίμα, φαίνεται ότι το ατομικό συμφέρον προηγείται του γενικότερου εθνικού συμφέροντος. Δυστυχώς, η πανσπερμία των κομμάτων του πατριωτικού χώρου, δείχνει να ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι. Ποιο είναι το κοινό στοιχείο όμως των κομμάτων αυτών; Να μεγιστοποιήσουν τον αριθμό των ψήφων ώστε να ξεπεράσουν το 1,5% για να πετύχουν την κρατική χρηματοδότηση (δηλαδή από τα χρήματα των φορολογουμένων) και στην καλύτερη περίπτωση να ξεπεράσουν το κατώφλι του 3% για να μπούν στη Βουλή. Οι πολίτες τι άραγε μεγιστοποιούν; Σίγουρα όχι την ευημερία τους, όχι την ευτυχία τους, ούτε την ασφάλειά τους, μα ούτε και την προοπτική των παιδιών τους. Ο πολίτης ζει σε μια χώρα όπου βασιλεύει η οικογενειοκρατία, ο νεποτισμός, το ρουσφέτι, η αδικία και η αγωνία τι θα ξημερώσει αύριο. Με άλλα λόγια ψηφίζει και το τίμημα είναι να πληρώνει πολύ ακριβά μια τέτοια δημοκρατία.

Ο ίδιος ο πολίτης δεν έχει και τα αποθέματα για μια εξέγερση τύπου «Κίτρινων Γιλέκων» αλλά ούτε και για μια απλή διαμαρτυρία. Γιατί η διαμαρτυρία είναι ένας δείκτης της πολιτικής και κοινωνικής υγείας. Εξετάζοντας την συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτών κάτω από αυτόν τον δείκτη θα χαρακτηρίζαμε ότι η κοινωνία μας έχει χάσει τη δύναμη της αντίστασης.

Η επιθυμία των Ελλήνων πατριωτών, από το ένα άκρο του πολιτικού τόξου έως το άλλο, είναι η δημιουργία ενός πραγματικά ενιαίου, ελκυστικού, πατριωτικού φορέα. Αυτή είναι η λογική απάντηση που εξασφαλίζει την μη υποταγή των Ελλήνων στη δομή και τις αρχές της Μεταπολιτευτικής – Μνημονιακής δημοκρατίας.

Η χώρα έχει ανάγκη από ένα ενιαίο πατριωτικό κόμμα που να ξεκινά από κάτω προς τα πάνω, δεν χρειάζεται να εμφανιστεί κάποιος αρχηγός και να πει ότι αυτός εκφράζει την ενότητα του πατριωτικού χώρου. Δηλαδή, να εμφανιστεί άλλος ένας αρχηγός. Ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός αρχηγών πατριωτικών κομμάτων, είναι συνεπής με τον στοίχο του Γ. Σουρή:

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης

Στη χώρα, τα στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν περίτρανα ότι το Δημόσιο Χρέος είναι μη βιώσιμο, το δημογραφικό πρόβλημα δεν εξασφαλίζει την μελλοντική αύξηση του πληθυσμού των Ελλήνων, το ασφαλιστικό σύστημα είναι κι αυτό μη βιώσιμο, η οικονομία είναι μη βιώσιμη, χωρίς ισχυρό παραγωγικό ιστό, η γραφειοκρατία και διαφθορά είναι αυξημένη, η εισροή κυμμάτων μη νόμιμων μεταναστών συνεχίζεται, η διαρροή Ελλήνων επιστημόνων επίσης συνεχίζεται, και άλλα πολλά.

Ο μέσος πολίτης είναι σχεδόν αδύνατο να αντιληφθεί ότι η χώρα βρίσκεται σε μια γενικευμένη κατάσταση ρίσκου. Όπως επίσης δεν αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης τις αθόρυβες και αόρατες γεωπολιτικές καταιγίδες.

Παρότι όλη αυτή η κατάσταση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, οι Έλληνες πατριώτες, για διαφόρους προσωπικούς λόγους, επικεντρώνονται στην ίδρυση νέων κομματιδίων για να αυξηθεί ο αριθμός της πανσπερμίας των πατριωτικών κομμάτων και στην μεταξύ τους φθοροποιό ανταγωνιστικότητά τους.

Πρέπει κάτω από την κατάσταση του ρίσκου που βρίσκεται η χώρα μας, να μας κυριεύει ο πανικός μπροστά στο φαινόμενο της πανσπερμίας των πατριωτικών κομμάτων. Οι κομματικοί ηγέτες και στον χώρο της πανσπερμίας, οι οποίοι επιμένουν στο να φροντίζουν το μαγαζάκι τους, επιδιώκοντας την χρηματοδότησή τους, συμβάλλουν ουσιαστικά στην εφιαλτική εθνική καταστροφή.

Παραμένει επίκαιρη και σήμερα η δήλωση του αείμνηστου ακαδημαϊκού Παναγιώτη Κανελλόπουλου το 1985 για την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου: «… η χώρα διέρχεται μια από τις κρισιμότερες ώρες της. Η ώρα αυτή δεν είναι λιγότερο κρίσιμη από την 28^η Οκτωβρίου του 1940… τότε εγερθήκαμε όλοι για να σώσουμε την τιμή μας και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας. Τώρα πρέπει να εγερθούμε για να σώσουμε την ίδια μας την ύπαρξη, που κινδυνεύει μάλιστα, όχι από ξένο εισβολέα αλλά από εμάς τους ίδιους… Βαρύτατη ευθύνη φέρνουμε όλοι οι Έλληνες για το κατάντημα…»