Υπάρχουν κάποια πράγματα γύρω μας, που δε μας κάθονται καλά. Ψάχνοντας τους υπεύθυνους για αυτή την ανισσοροπία που διακρίνουμε, με ευκολία καταλήγουμε στους πολιτικούς και τις μεγάλες εταιρίες , παραβλέποντας το προσωπικό μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, γιατί έχουμε πειστεί πως οι ατομικές μας επιλογές, δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Για παράδειγμα, πόσες φορές δεν ακούσαμε ως δικαιολογία από κάποιον που πέταξε ένα σκουπίδι στο δρόμο, το γνωστό: “ωχ μωρέ, όλοι οι δρόμοι είναι σα χωματερή, το δικό μου σκουπιδάκι θα ενοχλήσει; Άλλη περίπτωση είναι η χρήση οικιακών βλαβερών για το περιβάλλον χημικών, (όπως για παράδειγμα η χλωρίνη και το “άκουα φορτε”) και αν μας ζητήσουν και το λόγο απαντάμε λέγοντας πως όλα τα εργοστάσια βγάζουν τόνους επικίνδυνων αποβλήτων, ένα μπουκαλάκι χλωρίνης θα κάνει τη διαφορά;
Και τα παραδείγματα μπορούν να συνεχίζονται σε κάθε μας δραστηριότητα…
Το τελεύταιο κοινωνικό μας ελληνικό παράλογο, είναι το εξής: όλοι παραδεχόμαστε πως σαν χώρα δε παράγουμε σχεδον τίποτα, όλα είναι εισαγόμενα, οι μικροί και οι μικρομεσσαίοι έλληνες έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από την αγορά , εξαιτίας των μεγάλων πολυεθνικών αλυσίδων.
Παρόλα αυτά, σε συντριπτική πλειοψηφία, συνειδητά ή ασυνείδητα επιλέγουμε να ψωνίζουμε κυρίως από μεγάλες αλυσίδες (carefour, jumbo, …) ψάχνοντας τα φθηνότερα και τα πιο διαφημισμένα. Με την επιλογή μας αυτή, έχουμε όλοι μας μερίδιο στο κλείσιμο χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων, και πολλαπλάσιων ανέργων στη χώρα μας. Επίσης , επικροτούμε τις εισαγωγές στη χώρα μας, ακόμα και βασικών αγαθών, έχοντας ως μόνο κριτήριο την τιμή. Αν το γάλα από την Ολλανδία , είναι πιο φθηνό, θα το επιλέξουμε. Αν τα ρεβίθια από την Τουρκία είναι πιο φθηνά, θα τα προτιμήσουμε. Δε θα κάτσουμε να ψάξουμε το γιατί είναι πιο φθηνά. Οι λόγοι είναι πολλοί. Μπορεί απλά να είναι χαμηλής ποιότητας, μπορεί να είναι εώς και επικίνδυνα για την υγεία μας, μπορεί απλά τα μεροκάματα εκεί, να είναι πιο φθηνά, μπορεί να δουλεύουν δωδεκάχρονα ανασφάλιστα παιδιά, ποιος ξέρει; Σίγουρα δε ξέρει, αυτός που δε ψάχνει για να μάθει.
Το πιο φθηνό δεν είναι πάντα η καλύτερη επιλογή. Αυτή είναι μία οικονομική άποψη, που αδιαφορεί για όλες τις υπόλοιπες ανθρώπινες και κοινωνικές παραμέτρους. Το κυνήγι της φθηνής τιμής, όπως και το κυνήγι της “ανταγωνιστικότητας” σε μία επιχείρηση, ή σε μία χώρα (όπως καλή ώρα τώρα στη δική μας) είναι βολικό για τη συνεχή και ασταμάτητη κίνηση των γραναζιών της μηχανής του χρήματος, αλλά ουσιατικά είναι μία κοντόφθαλμη, και εσκεμμένα ελλειπής πρόταση.
Μας ορίζει όλους, ως καταναλωτές, οι οποίοι, οφείλουμε να λειτουργούμε με επιχειρηματικούς όρους και σκοπούς, και να αποζητάμε τελικά μόνο το Κέρδος μας, και μιας και δε μπορούμε να αυξήσουμε τα έσοδα μας, μιας και οι μισθοί συνήθως είναι δεδομένοι, μειώνουμε όσο μπορούμε τα έξοδα μας, το κόστος απόκτησης δηλαδή, καταναλωτικών αγαθών.
Πιο φθηνά, πιο φθηνά, πιο φθηνά… μας λένε όλες οι διαφημίσεις. Δεν έχει σημασία αν κάτι μας είναι ουσιαστικά άχρηστο, ή εντελώς περιττό. Αρκεί να το πάρουμε όσο πιο φθηνά γίνεται , και θα είμαστε κερδισμένοι. Έτσι μας λένε, με όλους τους τρόπους , απευθυνόμενοι σπανίως στη λογική μας, και κυρίως στο υποσυνειδητό μας.
Οι άνθρωποι όμως, δεν είμαστε επιχειρήσεις. Οι αγορές, δεν είναι κοινωνίες. Θέλουν να γίνουν, αλλά δεν είναι. Είμαστε ότι επιλέγουμε να είμαστε , και αν αποφασίσουμε να ξεφύγουμε από τη λογική της οικονομικής σκέψης , γύρω από κάθε μας συναλλαγή με τους συνανθρώπους μας, μπορούμε να πετύχουμε μία ευρύτερη,και πιο ολιστική προσσέγγιση της ζωής. Δεν έχει τόση σημασία να αγοράζω ότι φθηνότερο. Ίσως δε θέλω να αγοράσω κάτι τώρα.
Και όταν αποφασίσω σκεπτόμενος, (και όχι υποβαλλόμενος) πως χρειάζομαι κάτι, μπορώ να επιλέξω να αγοράσω κάτι έχοντας ως κριτήρια:
-Από ΠΟΥ έρχεται;
Έτσι επιλεγω αν θέλω να βοηθήσω έναν άνθρωπο του τόπου μου, τον οποίο γνωρίζω και με τον οποίο συναναστρέφομαι. Επίσης , γνωρίζουμε πόσα χιλιόμετρα έκανε το προιόν για να έρθει στο σπίτι μου, και πόσο επιβαρύνθηκε το περιβάλλον με όλη αυτή τη μετακίνηση
-ΠΩΣ φτιάχτηκε;
Αν μιλάμε π.χ. για τρόφιμα, μπορούμε να εξετάσουμε αν είναι προίοντα βιολογικής καλλιέργειας. Επίσης μπορούμε να εξετάσουμε τις συνθήκες εργασίας των εργατών που δουλέψανε εκεί. Πληρώθηκαν όπως έπρεπε; Είχαν ασφάλιση; Δουλέψαν εκεί ανήλικα μικρά παιδιά;
Ποιο μοντέλο θέλουμε να επιβραβεύσουμε; Τις μεγάλες εταιρίες που πετυχαίνουν “φθηνές” τιμές, με όποιο κοινωνικό κόστος, ή τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, που πετυχαίνουν ακριβότερες αλλά τίμιες τιμές;
-ΠΩΣ διακινήθηκε;
Από πόσους μεσάζοντες πέρασε; Τι τιμή έπιασε ο παραγωγός; Ποιος έχει τον έλεγχο, και ποιος μπορεί να διαμορφώνει τις τιμές, ακόμα και εκβιαστικά; Πόσοι άνθρωποι ασχολούνται με τη διακίνηση ; Πληρώνονται όπως πρέπει; Από ποιο κατάστημα τελικά θα το πάρω; Από τη γνωστή πολυεθνική αλυσίδα , όπου είναι φθηνότερα; ή από το μπακάλικο της γειτονιάς (όσα έχουν μείνει τέλος πάντων) που το έχει σίγουρα πιο ακριβά, αλλά …στο κάτω κάτω, τα παιδιά που το έχουν το μαγαζί, τα ξέρεις , λες και δυο κουβέντες, και …όσο να ναι, κάτι θα πάρουν και αυτοί από σένα αργότερα, το χρήμα θα μείνει στον τόπο σου, ενώ αν κλείσουν, τα λεφτά θα πηγαίνουν κατά 99% στα ταμεία πολυεθνικών, και τα παιδιά που είχαν το μπακάλικο, (αν είναι τυχεροί) θα γίνουν υπάλληλοι σε ένα μαγαζί των μεγάλων.
Στην τελική βέβαια, μάλλον , κάπως έτσι προβλέπεται το μέλλον του κάθε Έλληνα: υπάλληλοι σε ξένες εταιρίες.
Αν αυτό θέλουμε, μπορούμε να συνεχίσουμε να κυνηγάμε τη φθηνή τιμή, και να ενισχύουμε το μοντέλο των πολυεθνικών …
Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε;
Αν αγοράζετε απευθείας από έναν παραγωγό, και μάλιστα στον τόπο παραγωγής, π.χ. στο κτήμα του, τότε έχετε εξασφαλίσει πλήρη έλεγχο σε αυτό που θα φάτε, ελάχιστο περιβαλλοντικό -μεταφορικό κόστος , και αν μιλάμε για παραδοσιακές καλλιέργειες, χωρίς χημικά, επιβραβεύουμε ένα νέο μοντέλο παραγωγής, ίσως πιο δύσκολο, αλλά σίγουρα προτιμότερο για τον πλανήτη μας, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε κάτοικοι του!
Έχουμε αποφύγει ταυτόχρονα όλους τους μεσάζοντες, και ξέρουμε ότι ο παραγωγός επωφελείται πλήρως και δεν είναι ανάγκη να μπει στο κυνήγι μεγαλύτερων αποδόσεων, για να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Και τέλος , έχουμε και μία ανθρώπινη επαφή, και χτίζουμε μία ανθρώπινη σχέση, γιατί πάνω από όλα, είμαστε άνθρωποι , ρε γαμώτο! 🙂 Δε μπορούμε να ζήσουμε κυνηγώντας το κέρδος μας, και αγνοώντας τις επιπτώσεις στους συνανθρώπους μας. Είμαστε κάτι παραπάνω από μια αγορά. Είμαστε κοινωνία ανθρώπων , που συμβιώνουν. Και αν δεν είμαστε, μπορούμε να γίνουμε!
Καθε μας αγορά, είναι μία επιλογή. Επιλέγουμε το μέλλον μας. Θέλουμε το μέλλον μας , να είναι “φθηνό”;
Άμεση επιλογή μας , στις δύκολες μέρες που μας αναγκάζουν να περάσουμε σε αυτή τη γωνιά της Γης που λέγεται Ελλάδα, είναι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Να επιλέξουμε ελληνικά προιόντα όπου και όπως μπορούμε. Ακόμα καλύτερα, να επιλέγουμε προιόντα από τον τόπο μας,το νησί μας, όποτε μας δίνεται η ευκαιρία. Να σταματήσουμε να ενισχύουμε μεγάλες εταιρίες, και να κοιτάξουμε το δικό μας συμφέρον.
Μπορούμε να περιορίσουμε τις αγορές μας για να τη βγάλουμε καθαρή. Δεν είναι ανάγκη να ψάχνουμε το φθηνότερο . Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα, που ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ πως τα χρειαζόμαστε. Ας το ξανασκεφτούμε….
Διαβάστε σχετικά άρθρα μας….
Ποιες είναι οι Ελληνικές επιχειρήσεις που πρέπει να στηρίξουμε (κοινοποιήστε)
Προσοχή, το BAR CODE 520 δε σημαίνει αναγκαστικά ελληνικό προϊόν!
100% Ελληνικά
Η Ώρα του Μποϋκοτάζ!!! Μεγαλύτερη από ποτέ, είναι η ανάγκη στήριξης της Ελληνικής οικονομίας!!!
ΓΙΑ ΤΗ ΒΕΝΖΙΝΗ…… προωθήστε το σε όσους περισσότερους
Οι διαχειριστές του katohika.gr διατηρούν το δικαίωμα τροποποίησης ή διαγραφής σχολίων που περιέχουν υβριστικούς – προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Απαγορεύεται η δημοσίευση συκοφαντικών ή υβριστικών σχολίων.Σε περίπτωση εντοπισμού τέτοιων μηνυμάτων θα ακολουθεί διαγραφή
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek