Από τα εμβατήρια στα τουμπερλέκια

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, τόσο γεμάτο από θρησκεία, τόσο άδειο από πίστη;

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, τόσο ένδοξο από παρελθόν, τόσο άδοξο σε μέλλον;

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, τόσο πλούσιο σε κληρονομιά, τόσο φτωχό σε κληροδότημα;

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, τόσο αποδεδειγμένα σκληροτράχηλο, τόσο μαλθακοποιημένο;

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, να διαιρεθεί σε 10 εκατ. κομμάτια, κι το κάθε κομμάτι να θεωρεί τον εαυτό του έθνος;

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, να υποδέχεται τον νέο κυβερνήτη με ωσαννά, να τον αποχαιρετάει με κατάρες, για να καλωσορίσει έναν νέο ξανά με ωσαννά, κι ξανά πάλι τα ίδια;

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, να θεωρεί την γενναιοδωρία του γραβατωμένου κατακτητή κατάκτηση, κι την λιγότερη ωμότητα του σωτηρία;

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, να περιφρονήσει τα όνειρα του, κι σκλάβο στον ξύπνιο του;

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, να μην υψώνει την βροντερή φωνή του, παρά μόνο σε κηδεία;

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, να μην περηφανεύεται παρά μονάχα όταν αναφέρεται στ’ αρχαία του μνημεία;

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, να γυρίσει την πλάτη του στον ευλογημένο ήλιο, θάλασσα κι γη του;

Τι είναι αυτό που έκανε ένα έθνος, αντί να κάνει τον σταυρό του στα επερχόμενα, να σταυρώνει τον Χριστό;

Αν λοιπόν πατρίδα σημαίνει ακόμη, διαμέρισμα με θέα σε high συνοικία, SUV με κυβικά, i-phone κι τεράστιες οθόνες LCD, για υλιστές αόμματους.

Αν πατρίδα σημαίνει ακόμη, για κάποιους μεν 50€ ξαπλώστρα στην Ψαρού, κι για κάποιους άλλους δε 15€ ρεφενέ στον μπακάλη, κι πλήρης αδιαφορία.

Αν πατρίδα σημαίνει ακόμη, ταξιδάκια στις Ευρώπες για ψώνια κι εφέ στα Κολωνακιότικα νυφοπάζαρα της κάθε πόλης, για τρελά likes, followers κι αναβαθμισμένο status.

Αν πατρίδα σημαίνει ακόμη, ανάγνωση ψευτο-κουλτουρε φυλλάδων μόδας κι ευεξίας, των 800 ιλουστρασιόν αποχρώσεων, της κάθε λογής διαστροφής.

Αν πατρίδα σημαίνει ακόμη, να την βγάζουμε τώρα σπαρτιάτικα κι γεμιστά, γιατί δεν ήταν σικ κάποτε, να μην τα “χώνουμε” αφειδώς στους φανταχτερούς γάμους, στα σουαρέ, στα ρεβεγιόν κι στα καζίνα.

Kι αν πατρίδα τελοσπάντων δεν σημαίνει, πως θα την γλυτώσουμε κι απ’ του γύπα του Αμερικανικού το νύχι, κι απ’ της Ρώσικης αρκούδας το δόντι.

Κι αν πατρίδα δεν σημαίνει, κάθε φορά που ένα Σισμίκ βγαίνει σεργιάνι, να μην βουτάμε σούμπιτοι το αεροπλάνο για Παρίσι και Λωζάννη.

Κι αν πατρίδα δεν σημαίνει, αναζήτηση των οστών των πάππων κι προπάππων, μέσα στο λαρύγγι του Αττίλα, στα συνωστισμένα παράλια της Μ. Ασίας, του Πόντου κι της Αλβανίας, ως τον μόνο τρόπο απόδοσης του φόρου τιμής μας.
Κι αν πατρίδα δεν σημαίνει, αυτοθυσία κι αγάπη για τούτο το χώμα, κι όχι για ακόμα ένα “έλα μωρέ” κι άσπρο πάτο, στου τσίπουρου κι ουίσκι το πώμα.

Κι αν η πατρίδα στο κάτω κάτω της γραφής, δεν σημαίνει Θεό κι Παναγιά…

Τότε αλλοίμονο σε όλους μας κι έχε γεια Ελλάδα.

Γιατί η Ελλάδα έχει πτωχεύσει επανειλημμένως στο παρελθόν, τέσσερις φορές συγκεκριμένα στην νεότερη της ιστορίας, κι η διαδικασία αυτή έως τώρα παρήγαγε, ή θύματα αμέτρητα ή ελάχιστους ήρωες κι αγίους.

Κι εμείς βλέπεις έτσι πως γίναμε, ούτε ήρωες είμαστε, ούτε άγιοι.

Κι όσοι Έλληνες ακόμη ισχυρίζονται ότι, η θρησκεία δεν έχει σχέση με την πολιτική, είναι απλά ανιστόρητοι, κι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει για τον Έλληνα η πίστη.

Ορθοδοξία-Ελλάδα. Τέλειος νόμος, σε κατάσταση ατελή.

Είναι προσωπικό χρέος όλων μας να αποκαταστήσουμε την κατάσταση της χώρας, από ατελή σε τέλεια ξανά.

Βασίλης Παπαδόπουλος