Σκεφτείτε:

Ας υποθέσουμε ότι έχεις μια φωτογραφική κάμερα και φωτογραφίζεις τον
εξωτερικό κόσμο. Μετά η φωτογραφία περνάει σε κομπιούτερ, τον οποίο
χτύπησες και με σφυρί και έχασε το 50% των καλωδίων του, κι εσύ μετά για
να αντισταθμίσεις την απώλεια πρόσθεσες τριπλάσια καλώδια και τριπλάσιες
συνδέσεις – όχι μόνο σε μία περιοχή αλλά σε ΟΛΕΣ!

Θα μπορεί τώρα ο υπολογιστής να σου υπολογίσει οτιδήποτε, να παραγάγει
οτιδήποτε; Θα μπορείς να παίξεις μαζί του σκάκι, τάβλι, να σου κάνει
μαθηματικούς υπολογισμούς ή οτιδήποτε τέτοιο; Όχι. Γιατί; Μα φυσικά,
γιατί δεν έχεις ακόμα εισαγάγει λογισμικό. Μπορεί να εισαγάγεις
λογισμικό, και κάποιες επεξεργασίες να χρησιμοποιούν περισσότερο
συγκεκριμένα μέρη του κομπιούτερ, αλλά τα μέρη αυτά, με τα καλώδια τους,
όποια κι αν είναι η διάταξη των τελευταίων και οι συνδέσεις μεταξύ τους,
δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το λογισμικό. Κανένα δεδομένο που
εισέρχεται στο κομπιούτερ δεν θα έχει «νόημα», όσο δεν εισάγεις επίσης
οδηγίες ερμηνείας του, κανόνες επεξεργασίας. Χωρίς αυτές, η φωτογραφία
δεν αποκτά νόημα και δεν μπορεί να μετατραπεί σε γεωμετρικά μοτίβα που
αντιστοιχούν σε μαθηματικές σχέσεις.

Λοιπόν ας υποθέσουμε ότι (με κάποιο προφανώς μαγικό τρόπο) ο άνθρωπος
αυτός ξαφνικά (όσο ξαφνικά τού ήρθε η ικανότητά του) απέκτησε
περισσότερες συνδέσεις μεταξύ των κυττάρων του – όπως λέει το βίντεο ότι
ιχυρίζονται οι επιστήμονες (όχι ότι μέτρησε κανείς τις συνάψεις του,
αυτά απλώς υποθέσεις είναι). Μπορεί αυτό να σημαίνει οτιδήποτε; Αν
βγούμε μια παρέα στον κήπο και πιαστούμε όλοι χέρι-χέρι, θα αρχίσουμε
αυτόματα και να τραγουδάμε και να χορεύουμε; Όχι. Γιατί; Μα διότι
κάποιος θα πρέπει να μας διδάξει καλαματιανό, βαλς και ταγκό. Υπάρχουν
συγκεκριμένοι κανόνες που ακολουθούνται σε αυτά τα συστήματα, και όπως
και να πιάσουμε ο ένας τον άλλο από το χέρι ή το πόδι, δεν
αντικαθίσταται η ανάγκη να μπει στην παρέα μας δάσκαλος χορού. Οι
κανόνες αυτοί δεν είναι αποτέλεσμα του τρόπου που αγκαλιαστήκαμε,
πιαστήκαμε ή ξεπιαστήκαμε.

Όλη αυτή η πλύση εγκεφάλου σχετικά με τον «εγκέφαλο» έχει αφαιρέσει από
τον εγκέφαλό μας την κοινή λογική.

Για να πάρετε μια ιδέα για το τεράστιο λογισμικό που εισήλθε στον νου
αυτού του ανθρώπου μετά από την εμπειρία του, πηγαίνετε στη σελίδα

http://fineartamerica.com/art/drawings/jason+padgett/all , όπου θα
βρείτε πίνακές του οι οποίοι παρουσιάζουν εικονικά ό,τι η πιο προηγμένη
φυσική εξηγεί λεκτικά και αποδεικνύει πειραματικά.

Από πού εισήλθε αυτή η γνώση σε έναν άνθρωπο άσχετο με αυτά τα πράγματα;
Από τις συνδέσεις των καλωδίων; Βλέπει κόσμους μέσα σε κόσμους. Είτε
αυτοί οι κόσμοι υπάρχουν πραγματικά –προφανώς σε άλλη
διάσταση, όπως μας λέγαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι και μυστικιστές μας σαν
τον Πλάτωνα και τον Πυθαγόρα, εφόσον δεν μπορούμε να τους δούμε ή
φωτογραφήσουμε στον υλικό κόσμο-, είτε αποτελούν ερμηνείες –
αλλά για να δημιουργήσεις ερμηνείες χρειάζεται να εισαγάγεις λογισμικό
επεξεργασίας – και δεν είναι αυτό η δουλειά των συνδέσεων μεταξύ των
κυττάρων/καλωδίων. Η δουλειά τους είναι να αποτελούν ένα όχημα
για την εφαρμογή αυτών των κανόνων επεξεργασίας, μόνο αφού
αυτοί έχουν εισαχθεί στο σύστημα.

Όταν ένα παιδί πάει στο σχολείο και ο δάσκαλος τού λέει 2+2=4, ας
υποθέσουμε ότι το παιδί χρησιμοποιεί περισσότερο κάποιο μέρος του
εγκεφάλου του για να το επεξεργαστεί. Πήρε όμως και τη γνώση από κάπου.
Όταν ο Padgett «βλέπει» όλα αυτά τα απίστευτα τα οποία βλέπει, κόσμους
λογισμικούς και δημιουργικούς, κόσμους κβαντικούς, από πού πήρε αυτή τη
γνώση; Το βίντεο ξεκαθαρίζει ότι αυτός «έβλεπε» τα φράκταλ παντού στη
φύση, πριν καν ακούσει τη λέξη «φράκταλ». Πρώτα ξύπνησε η γνώση μέσα
του, μετά τη συνάντησε έξω.
Ακολουθώντας λοιπόν τη λογική μας, πρέπει να συμπεράνουμε ότι το συμβάν
αυτό υποστηρίζει την αρχαία φιλοσοφική θεωρία ότι υπάρχει ένα άλλο
επίπεδο γνώσης και αντίληψης το οποίο δεν είναι προσβάσιμο στις πέντε
αισθήσεις αλλά σε μια εσωτερική αίσθηση (την οποία ο Πλάτων αποκαλεί
«μάτι της ψυχής»), και το οποίο αποτελεί το νοήμον θεμέλιο της δόμησης
του κόσμου στον οποίο ζούμε. Το συμβάν που δείχνει το βίντεο δεν μπορεί
να υποστηρίξει την σύγχρονη δυτική αντίληψη ότι μοναδική πηγή γνώσης
είναι το υλικό πεδίο. Αυτό γίνεται σαφές όταν αποσαφηνίσεις ότι λέγοντας
«εγκέφαλος» εννοείς τον σκληρό δίσκο, και αυτός από μόνος του δεν μπορεί
ποτέ να είναι πηγή γνώσης. Χρειάζονται επίσης και ερεθίσματα, καθώς και
ενδελεχώς δουλεμένοι κανόνες επεξεργασίας των ερεθισμάτων. Πού ήταν τα
ερεθίσματα στην περίπτωση του Padgett, και πού έμαθε τους κανόνες
επεξεργασίας – αυτούς που αποκαλούμε «φυσική επιστήμη»-, ώστε να
μεταπλάσει τα ερεθίσματα στις γεωμετρικές σχέσεις που αποκαλούμε
«φράκταλ»;

Πηγαίνετε στη σελίδα

http://fineartamerica.com/art/drawings/jason+padgett/all  για
να δείτε τους πίνακές του των φράκταλ. Κάντε κλικ σε κάθε πίνακα και
δέστε τον από κοντά.