Η Λουλουδική Συνείδηση της Ανθρωπότητας

Γιατί πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για την ψυχή; Και σε τι διαφέρει η ψυχή από το πνεύμα; Ο Μέγας Παν πέθανε. Πού πηγαίνουμε και γιατί μυρίζει έτσι όπως μυρίζει.

Η ψυχή συνδέεται με τη Μητέρα Γη, όπως το πνεύμα συνδέεται με τον Πατέρα Ουρανό.

Παρ’ όλα όσα λέει η σχετική λαϊκή κουλτούρα, η ψυχή δεν είναι μία παχύσαρκη τραγουδίστρια ναϊτκλάμπ που βασανίζεται από κάποιον έρωτα στο Ντιτρόιτ. Η ψυχή δεν τριγυρίζει σε κάποιο κουρείο του Μέμφις, δεν τρώει γατόψαρα για βραδινό και δεν έχει ένα τριανταοχτάρι Σπέσιαλ στο συρτάρι με τα εσώρουχά της. Οι δοκιμασίες και η εκκεντρική ζωή μπορεί να «ψήσουν» την ψυχή, αυτό είναι αλήθεια, αλλά η μαγιά που την κάνει να φουσκώνει είναι η χαρά.

«Από την άλλη μεριά, η ψυχή σαφώς δεν είναι κάποιος χλομός ατμός που αναδίνεται υπό μορφήν αναθυμιάσεων από έναν κουβά μεταφυσικού, ξηρού πάγου. Παρ’ όλους τους εκτοπλασματικούς συνειρμούς της, διαψεύδει συστηματικά εκείνους που τη φαντάζονται σαν ένα κύμα ιερού μετεωρισμού ή ένα λαμπύρισμα αερίων του προσωπικού μας βάλτου.

Η ψυχή δεν είναι καν το Μεγάλο Τζακποτ για το οποίο μαλώνουν ο Θεός και ο Σατανάς όταν τα σκουλήκια έχουν πια γλείψει τα κόκαλά μας. Γι’ αυτό, όταν αναρωτιόμαστε -κάτι που κάνουμε όλοι μας αργά ή γρήγορα- τι ακριβώς θα’ πρεπε να κάνουμε για την ψυχή μας, η θρησκεία είναι με το συμβατικό αλλά όχι και το κατάλληλο μέρος για να στραφούμε.

Η θρησκεία δεν είναι τίποτε άλλο από μία δοσοληψία, κατά την οποία ταλαιπωρημένοι άνθρωποι εμπορεύονται την ψυχή τους για μία πρόσκαιρη ψυχολογική παρηγοριά που είναι σκέτη ψευδαίσθηση: το γνωστό σύστημα «απαρνήσου κάτι για να το σώσεις». Οι θρησκείες προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ψυχή είναι το υπέρτατο οικογενειακό κειμήλιο και ότι, με αντάλλαγμα την τυφλή υπακοή μας, μπορούν να μας το φυλάξουν στα χρηματοκιβώτιά τους ή τουλάχιστον να μας το ασφαλίσουν για φωτιά και για κλοπή. Κάνουν λάθος.

[…] «Φανταστείτε την σαν ένα τρένο. Ναι, ένα μεγάλο, μοναχικό, εμπορικό τρένο που τρέχει μουγκρίζοντας από γενιά σε γενιά, κάποιο αιώνιο βροχερό πρωινό: τα βαγόνια του είναι φορτωμένα με αναστεναγμούς και γέλια, οι αλήτες του είναι άγγελοι, ο μηχανικός του είναι η ντάμα μπαστούνι—και η ντάμα μπαστούνι είναι αχαλίνωτη! Τουουου τουουου! Ακούστε τη θεϊκή σειρήνα του.»

[…] «Ο προορισμός του τρένου είναι η θεότητα, αλλά σταματά στο Μπιγκ Μπανγκ, στον οργασμό και σε εκείνη την τρύπα στο φράχτη απ’ όπου μπαίνει η αλεπού, πίσω από τον στάβλο. Είναι ταυτόχρονα τοπικό και εξπρές, αλλά δεν μεταφέρει όπλα και, σίγουρα, δεν εκτελεί κάποια βαρετή αποστολή ρουτίνας.»

[…] «Μπορεί να γίνομαι υπερβολικός, ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό. Ας το δούμε ως εξής το πράγμα, φίλοι μου: κατά πάσα πιθανότητα, η ψυχή δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αυθεντική δόνηση της βιόσφαιρας καταγεγραμμένη και ενισχυμένη μέσα στο ανθρώπινο αισθητήριο. Φανταστείτε την κάπως σαν εκείνο το άμορφο νέφος της απροσδιόριστης ενέργειας που παράγεται όταν το ανθρώπινο συναίσθημα και η ανθρώπινη νοημοσύνη αλληλεπιδρούν με το ευρύτερο σώμα της φύσης.»

«Και σε τι διαφέρει η ψυχή από το πνεύμα;» μάλλον θα αναρωτιέστε

[…] «Ε, λοιπόν, η ψυχή έχει πιο σκούρο χρώμα, πιο πυκνό όγκο, πιο αλμυρή γεύση, πιο τραχιά υφή από το πνεύμα, ενώ τείνει επίσης να έχει περισσότερο μητρικό παρά πατρικό χαρακτήρα. Η ψυχή συνδέεται με τη Μητέρα Γη, όπως το πνεύμα συνδέεται με τον Πατέρα Ουρανό. Φυσικά, οι μητέρες και οι πατέρες έχουν μία προδιάθεση προς τη συνουσία και σε αυτή την ανάμεικτη κατάσταση συχνά είναι δύσκολα να ξεχωρίσεις την ψυχή από το πνεύμα.

Γενικά αν το πνεύμα είναι ο αγωγός καθαρού αέρα και ο κρυφός φωτισμός μέσα στο σπίτι της συνειδητότητας, αν το πνεύμα είναι το ηλεκτρικό σύστημα που φωτίζει αυτό το σπίτι, τότε η ψυχή είναι το καπνισμένο τζάκι, ο μυρωδάτος φούρνος, το σκονισμένο κελάρι των κρασιών, οι παράξενοι τριγμοί που ακούμε στο πάτωμα αργά τη νύχτα.

«Είναι κάπως κλισέ να το λες, αλλά όταν σκέφτεσαι την ψυχή πρέπει να σκέφτεσαι πράγματα που είναι αυθεντικά και βαθιά. Οτιδήποτε επιφανειακό, δεν είναι της ψυχής. Οτιδήποτε τεχνητό, μιμητικό ή υπερβολικά εκλεπτυσμένο, δεν είναι της ψυχής. Το ξύλο έχει ισχυρότερη σύνδεση με την ψυχή από το πλαστικό, αν και, παραδόξως, χάρη στην ανθρώπινη παρέμβαση, ένα γραφικό ξύλινο τραπέζι ή καρέκλα μπορεί μερικές φορές να έχει περισσότερη ψυχή από την ψυχή ενός ζωντανού δέντρου.»

[..] Τελικά, ίσως θα πρέπει απλώς να φανταστούμε ένα ανέκδοτο, ένα μεγάλο ανέκδοτο που κάποιος το επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, με μια προφορά πολύ δυσνόητη και παράξενη για να το καταλάβουμε ποτέ τελείως. Η ζωή είναι αυτό το ανέκδοτο, φίλοι μου. Η ψυχή είναι η κατακλείδα, η αστεία φράση στο τέλος του.»

[…] «Ας μη χαράξουμε αυτό το τελευταίο σχόλιο σε πέτρα, εντάξει; Μπορεί να είναι μεγάλη σοφία, μπορεί να είναι και σκέτα φούμαρα. Η διαχωριστική γραμμή συχνά είναι λεπτή, έως ανύπαρκτη»

Βίλα Ινκόγκνιτο

Όπως πάντα, ο λόγος του Ρόμπινς είναι αστείος, σοφός, προκλητικός, ερωτικός, λυρικός και ατίθασος. Οι παλιοί του αναγνώστες θα ενθουσιαστούν, οι καινούργιοι θα μείνουν κατάπληκτοι». Φανταστείτε τρεις Αμερικανούς αγνοούμενους που προτίμησαν να παραμείνουν αγνοούμενοι, μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Φανταστείτε τέσσερις γενιές δυναμικών και όμορφων γυναικών που έχουν κάτι σαν μυστηριώδη σύνδεση με μια αλλόκοτη φιγούρα του ιαπωνικού φοκλόρ. Φανταστείτε τα αυτά (μην προσπαθήσετε καν να φανταστείτε την ιστορία αγάπης που αφηγείται ο συγγραφέας) και θα έχετε μια γεύση από το όγδοο και ίσως πιο καλογραμμένο μυθιστόρημα του Τομ Ρόμπινς -ένα έργο τόσο σύγχρονο όσο οι διεθνείς συγκρούσεις του καιρού μας.

Σε ένα επίπεδο, αυτό το βιβλίο αναφέρεται στην ταυτότητα, στις μάσκες και στις μεταμφιέσεις -«το ψεύτικο μουστάκι του κόσμου». Όμως, ούτε η καταχνιά του Λάος, ούτε τα καυσαέρια της Μπανγκόγκ, ούτε τα σύννεφα του Σιάτλ, ούτε η ομίχλη του Σαν Φραντζίσκο, ούτε οι ζοφερές δραστηριότητες των μυστικών υπηρεσιών, ούτε οι μασκαράτες του τσίρκου δεν μπορούν να επισκιάσουν τους γλωσσικούς σπινθηρισμούς που φωτίζουν τις σελίδες της «Βίλας Ινκόγκνιτο».

Μια αναγνώστρια έγραψε στον Τομ Ρόμπινς: «τα βιβλία σου με κάνουν να σκέφτομαι, να γελώ, με κάνουν να ανάβω, με κάνουν να νιώθω το θαύμα της ζωής». Η «Βίλα Ινκόγκνιτο» σίγουρα προκαλεί παρόμοιες αντιδράσεις σε πολλούς αναγνώστες, γιατί με τον αχαλίνωτο και διασκεδαστικό της τρόπο υμνεί την ίδια την ύπαρξη ενώ ταυτόχρονα αμφισβητεί τις ιδέες μας γι’ αυτή.

Ο Μέγας Παν πέθανε

Η Λουλουδική Συνείδηση της Νέας Ανθρωπότητας!

Πού πηγαίνουμε και γιατί μυρίζει έτσι όπως μυρίζει

Για να το τοποθετήσουμε απλά, η ανθρωπότητα πρόκειται να μπει στην ανθοφορική φάση της εξελικτικής της ανάπτυξης. Σε μυθολογικό επίπεδο, δηλαδή σε ψυχικό-συμβολικό επίπεδο (όχι λιγότερο πραγματικό από το φυσικό επίπεδο), αυτό το γεγονός σηματοδοτείται από το θάνατο του Πάνα. Ο Παν, φυσικά, αντιπροσωπεύει τη ζωώδη συνείδηση. Ο Παν ενσαρκώνει τη συνείδηση των θηλαστικών, μόλο που υπάρχουν και πτυχές ερπετοειδούς συνείδησης στην προσωπικότητά του.

Η ερπετοειδής συνείδηση δεν εξαφανίστηκε όταν οι εγκέφαλοί μας εισήλθαν στη θηλαστική φάση. Η θηλαστική συνείδηση τοποθετήθηκε απλώς πάνω από την ερπετοειδή και σε πολλά αφώτιστα – αργόστροφα, υπανάπτυκτα – άτομα, το θηλαστικό επικάλυμμα ήταν λεπτό και πορώδες κι έτσι η ερπετοειδής ενέργεια εξακολουθούσε να το διαπερνάει.

Όταν οι αρχέγονοι και πολύ απόμακροι πρόγονοί μας σύρθηκαν έξω από τη θάλασσα, είχαν αναμφίβολα μυαλό ψαριού. Ήταν βέβαια πιο ριψοκίνδυνοι και περίεργοι από τους συντρόφους τους που παρέμειναν στο νερό, αλλά πάντως ψαρόμυαλοι. Ωστόσο κατά τη μακριά, βαλτώδη διαδρομή μας ως τον αρχικό πρωτεύοντα σχηματισμό, αναπτύξαμε ένα μυαλό ερπετού. Άλλωστε, σ’ αυτές τις δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, η ερπετοειδής ενέργεια ήταν αυτή που δέσποζε στον πλανήτη φτάνοντας στο αποκορύφωμά της με τους δεινόσαυρους.

Όπως τόνισε ο Μαρσέλ Λεφέβρ στο συνέδριο των αρωματοποιών, η ερπετοειδής συνείδηση είναι ψυχρή, επιθετική, θυμώδης, άπληστη και παρανοϊκή. Ο Πωλ Μακλήν, ήταν ο πρώτος νευροφυσιολόγος που κατέδειξε ότι εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα να έχουμε ένα ερπετοειδή εγκέφαλο, άθικτο και ενεργό. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος δεν είναι κάποια αφηρημένη έννοια, είναι μια ανατομική πραγματικότητα. Έχει καλυφθεί, βέβαια, από τον εγκεφαλικό φλοιό, αλλά υπάρχει, βαθιά μέσα στον προεγκέφαλο και αποτελείται από την παρεγκεφαλίδα, τον υποθάλαμο και, ίσως, από μερικά άλλα όργανα του διεγκεφάλου. Όταν νοιώθουμε μια τυφλή οργή, κρύο ιδρώτα ή μια αυτάρεσκη απάθεια, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι εκείνη τη στιγμή ο ερπετοειδής εγκέφαλος κουμαντάρει την συνείδησή μας.

Καθώς η περίοδος των ερπετών πλησίαζε στο τέλος της, εμφανίστηκαν τα πρώτα άνθη και θηλαστικά.

Ο Μαρσέλ Λεφέβρ πιστεύει ότι τα λουλούδια εξαφάνισαν, στην ουσία, τα μεγάλα ερπετά. Ωστόσο, μπορεί και τα θηλαστικά να συνεισέφεραν για τον αφανισμό τους επειδή, για πολλά από τα πρώτα θηλαστικά, δεν υπήρχε καλύτερο μπρέκφαστ από κάνα δύο αβγά δεινόσαυρου. Όπως και να’ χει το πράγμα, μέχρι τότε οι πρόγονοί μας είχαν αναπτύξει εγκεφάλους που διέθεταν τόσο θηλαστικά όσο και ανθώδη χαρακτηριστικά.

Για δικούς της λόγους, η εξέλιξη επέτρεψε στη θηλαστική ενέργεια να κυριαρχήσει και έτσι, ο πρόσφατα αναπτυγμένος ανθρώπινος μεσεγκέφαλος που κάλυψε τον παλιό διεγκέφαλο, μπορεί να επονομασθεί, με ακρίβεια, θηλαστικός εγκέφαλος. Τα χαρακτηριστικά της θηλαστικής συνείδησης είναι η ζεστασιά, η γενναιοδωρία, η αφοσίωση, η αγάπη (ρομαντική, πλατωνική, οικογενειακή), η χαρά, η λύπη, το χιούμορ, η περηφάνια, ο συναγωνισμός, η διανοητική περιέργεια και η εκτίμηση της τέχνης και της μουσικής.

Στην όψιμη περίοδο των θηλαστικών, αναπτύχθηκε ένας τρίτος εγκέφαλος.

Ήταν ο τηλεγκέφαλος, που το κύριο μέρος του ήταν ο εγκεφαλικός φλοιός, μια πυκνή μεμβράνη νευρικής δομής γύρω στα τέσσερα χιλιοστά πάχος που απλώθηκε πάνω από τον υπάρχοντα εγκέφαλο. Οι ερευνητές του εγκεφάλου έχουν σαστίσει μ’ αυτό τον εγκεφαλικό φλοιό. Ποια είναι η λειτουργία του; Και γιατί αναπτύχθηκε, εδώ που τα λέμε;

Ο Λεφέβρ διατύπωσε την άποψη ότι ο εγκεφαλικός φλοιός είναι μια διευρυμένη μνημονική παρακαταθήκη – και σίγουρα ο φλοιός έχει αυτή την ικανότητα. Ο Ρόμπερτ Μπλάυ πιστεύει ότι κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το φως. Αν ο ερπετοειδής εγκέφαλος ισοδυναμεί με την ψυχρότητα και ο θηλαστικός με την θερμότητα, τότε ο εγκεφαλικός φλοιός ισοδυναμεί με το φως. Η άποψη του Μπλάυ έχει κάποια βάσιμη λογική, επειδή ο τρίτος εγκέφαλος είναι ένας ανθώδης εγκέφαλος, ακριβώς γιατί τα λουλούδια απορροφούν ενέργεια από το φως. Ακόμη και πριν από τη μυστηριώδη εμφάνιση του εγκεφαλικού φλοιού, οι εγκέφαλοί μας είχαν έντονα ανθώδη χαρακτηριστικά.

Η επιστήμη περιγράφει ολόκληρο τον εγκέφαλο σαν ένα βολβό. Οι νευρώνες που τον αποτελούν έχουν δενδρίτες, ρίζες, κλαδιά. Η παρεγκεφαλίδα, αποτελείται από μια μεγάλη μάζα πυκνά συμπιεσμένων φυλλωμάτων. Δεν είναι μόνο οι νευρώνες που μοιάζουν πολύ με άνθη, αλλά και ο ίδιος ο εγκέφαλος μοιάζει με κάποιο βοτανολογικό είδος. Έχει ένα μίσχο και – κατά την ανάπτυξη του εμβρύου –ένα μπουμπούκι που ξεδιπλώνεται όπως και τα πέταλα του ρόδου.

Στον καινούργιο εγκέφαλο – τον τηλεγκέφαλο – αυτή η ανθώδης ομοιότητα μεγαλώνει. Τα νευρικά του νημάτια υποδιαιρούνται συνεχώς όπως τα κλαδιά ενός δέντρου. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται εύστοχα διακλάδωση. Κατά τον πολλαπλασιασμό αυτών των νευροβλαστών, εκκρίνονται μικρές ποσότητες νευρομελανίνης σαν σπόροι.

Αυτοί οι σπόροι της νευρομελανίνης είναι προφανώς τα κύρια οργανωτικά μόρια στον εγκέφαλο. Συνδέονται με τα γλυκοκύταρρα για να ρυθμίσουν την νευροδότηση των νευρικών κυτάρρων. Όταν σκεφτόμαστε, όταν μας έρχονται φαεινές και δημιουργικές ιδέες, τότε πραγματοποιείται μια κυριολεκτική άνθηση. Ένας εγκέφαλος που έχει ενοράσεις, είναι πολύ παρόμοιος, από φυσική άποψη, μ’ έναν ανθισμένο θάμνο γιασεμιού. Μόνο που είναι πιο μικρός και ταχύτερος, αυτό είναι όλο.

Επιπλέον, η νευρομελανίνη απορροφά φως και έχει την ικανότητα να μετατρέπει το φως σε άλλες μορφές ενέργειας. Έχει δίκιο λοιπόν ο Μπλάυ. Ο εγκεφαλικός φλοιός είναι ευαίσθητος στο φως και μπορεί να φωτιστεί από ανώτερες μορφές διανοητικής δραστηριότητας, όπως ο διαλογισμός ή ο ψαλμός. Οι αρχαίοι δεν μιλούσαν μεταφορικά όταν χρησιμοποιούσαν την λέξη “επιφώτιση”. Με την ανάπτυξη του εγκεφαλικού φλοιού, οι ανθώδεις ιδιότητες του εγκεφάλου, που για εκατομμύρια χρόνια περίμεναν την σειρά τους, άρχισαν να κινούνται σταδιακά, με σκοπό την επικράτηση μιας ανθώδους συνείδησης – μιας συνείδησης λουλουδιού ας πούμε.

Όταν η ζωή ήταν ακόμα μια διαρκής μάχη μεταξύ αρπακτικών, ένας από λεπτό σε λεπτό αγώνας για επιβίωση, η ερπετοειδής συνείδηση ήταν απαραίτητη.Όταν είχαμε να διασχίσουμε θάλασσες, να εξερευνήσουμε άγριες ηπείρους, να εποικίσουμε τραχιές περιοχές, να οργανώσουμε την γεωργία και να βάλουμε τα θεμέλια του πολιτισμού, τότε η θηλαστική συνείδηση ήταν απαραίτητη. Από κοινωνική και οικογενειακή σκοπιά, εξακολουθεί να είναι απαραίτητη, αλλά δεν χρειάζεται πια να κυριαρχεί.

Τα φυσικά και σωματικά σύνορα έχουν κατακτηθεί.

Η βιομηχανική επανάσταση έχει ολοκληρώσει τον ατσάλινο κύκλο της. Στην εποχή μας, εποχή υψηλής τεχνολογίας, οι τραχιές και σκληρές εκδηλώσεις της θηλαστικής λογικής δεν είναι πια βοηθήματα αλλά εμπόδια. (Και τα κατάλοιπα της ερπετοειδούς λογικής, με την έμφασή της στις εδαφικές διεκδικήσεις και την υπεράσπισή τους – είναι επικίνδυνα σε βαθμό παραφροσύνης). Τώρα χρειαζόμαστε ένα λιγότερο επιθετικό και λιγότερο τραχύ ανθρώπινο ον.

Χρειαζόμαστε ένα πιο εύκαμπτο είδος ατόμου, πιο χαλαρωμένο, πιο ήρεμο, ευγενικό και σκεφτόμενο, γιατί μόνο αυτό μπορεί να επιβιώσει (και να επιταχύνει) αυτό το πολύ καινούργιο σύστημα που βρίσκεται μπροστά μας. Μόνο αυτό το είδος ατόμου μπορεί να συμμετάσχει στην επόμενη εξελικτική φάση. Το δίχως άλλο, αυτή η ανθώδης συνείδηση έχει πνευματικές αποχρώσεις.

Στις πιο έντονες πνευματικές εμπειρίες, το βασικό γνώρισμα είναι το σταμάτημα του χρόνου.

Είναι η αίσθηση ότι βρίσκεσαι έξω απ’ τον χρόνο, ότι είσαι αιώνιος – αυτή είναι η πηγή της έκστασης στον διαλογισμό, την ψαλμωδία, την ύπνωση και την εμπειρία των ψυχεδελικών φαρμάκων. Μια παρόμοια κατάσταση αχρονικότητας (αν και κάπως συντομότερη και λιγότερο διαυγής), μια κατάσταση άρνησης του εγώ (το εγώ υπάρχει στο χρόνο, όχι στο χώρο) πραγματοποιείται με τον σεξουαλικό οργασμό, γι’ αυτό και ο οργασμός είναι ένα τόσο επιθυμητό αίσθημα. Ακόμα και οι μπεκρήδες, με τον άξεστο και ανεπαρκή τρόπο τους, ψάχνουν γι’ αυτόν τον άχρονο χρόνο. Ο αλκοολισμός είναι μια ατελής πνευματική επιθυμία.

Με χίλιους δυο τρόπους, έχουμε κυριαρχήσει την τέχνη του χώρου. Γνωρίζουμε πάρα πολλά για τον χώρο. Αλλά οι γνώσεις μας για τον χρόνο είναι αξιοθρήνητα λιγοστές. Φαίνεται ότι μόνο με την μυστικιστική κατάσταση μπορούμε να κυριαρχήσουμε το χρόνο. Τα κλειδιά γι’ αυτή την μυστικιστική κατάσταση είναι ο “οσφρητικός εγκέφαλος” – η μνημονική περιοχή του εγκεφάλου που ενεργοποιείται από τα οσφρητικά νεύρα – και ο “φωτεινός εγκέφαλος” – ο εγκεφαλικός φλοιός. Με αμεσότητα και ένταση, η οσμή ενεργοποιεί την μνήμη, επιτρέποντάς μας να ταξιδεύουμε ελεύθερα στο χρόνο. Οι πιο βαθιές μυστικιστικές καταστάσεις είναι εκείνες όπου η συνηθισμένη διανοητική δραστηριότητα φαίνεται να αιωρείται στο φως. Και, στη μυστικιστική επιφώτιση, όπως και στην ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος παύει να υπάρχει.

Τα λουλούδια, μόλο που δεν βλέπουν, ούτε ακούν, ούτε διαθέτουν γεύση ή αφή, αντιδρούν στο φως με καθοριστικό τρόπο και ρυθμίζουν τη ζωή τους και το περιβάλλον τους με μια ενορχήστρωση αρωμάτων. Με την ανάπτυξη της λουλουδικής συνείδησης, τα ανθρώπινα όντα θα αρχίσουν να χρησιμοποιούν πληρέστερα τον φωτεινό τους εγκέφαλο και να κάνουν πιο εξευγενισμένη και ντελικάτη χρήση του οσφρητικού εγκεφάλου τους.

Αυτοί οι δύο συνδέονται θαυμάσια. Στην ουσία, αλληλεπικαλύπτονται σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ενιαίοι και αδιαίρετοι. Ζούμε σε μια τεχνολογία της πληροφορικής. Τα λουλούδια ζούσαν ανέκαθεν σε μια πληροφορική τεχνολογία. Τα λουλούδια συγκεντρώνουν διαρκώς πληροφορίες στο διάστημα της ημέρας. Τη νύχτα τις επεξεργάζονται. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται φωτοσύνθεση.

Καθώς ο εγκεφαλικός μας φλοιός θα χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο, θ’ αρχίσουμε και εμείς να κάνουμε ένα είδος φωτοσύνθεσης. Στην ουσία, κάτι τέτοιο το κάνουμε και τώρα, αλλά σε σύγκριση με τα λουλούδια, η δική μας φωτοσύνθεση είναι πρωτόγενης και περιορισμένη. Κι ο λόγος είναι πως, οι πληροφορίες που συγκεντρώνουμε από τις εφημερίδες, τα σήριαλ, τις σαπουνόπερες, τα εμπορικά συνέδρια και τις καφετζούδες, είναι κατώτερες από τις πληροφορίες που παίρνουμε από το ηλιακό φως. (Εφ΄ όσον όλη η ύλη είναι συμπυκνωμένο φως, το φως είναι η πηγή, η γενεσιουργός αιτία της ζωής. Συνεπώς το φως είναι θεϊκό. Τα λουλούδια έχουν μια απευθείας επικοινωνιακή σύνδεση με το θεό, κάτι που για την αποκτήσει ένας ευαγγελιστής, θα έκανε ακόμα και φόνο).

Ωστόσο, είτε επειδή τα πληροφορικά στοιχεία μας είναι ανεπαρκή, είτε γιατί τα επεξεργαστικά μας μηχανάκια δεν είναι άμεσα συνδεδεμένα με την επικοινωνιακή γραμμή, η νυχτερινή μας επεξεργασία είναι μια δουλειά έκτακτης απασχόλησης – part time. Οι πληροφορίες που προσλαμβάνει το συνειδητό τμήμα του μυαλού μας στις ώρες της εγρήγορσης, επεξεργάζονται από το ασυνείδητό μας στη διάρκεια του ύπνου που ονομάζεται “βαθύς ύπνος”.

Κάθε νύχτα, πέφτουμε σε βαθύ ύπνο μόνο δυο ή τρεις ώρες το πολύ. Τις υπόλοιπες ώρες της νυχτερινής μας βάρδιας, το ασυνείδητο τμήμα του μυαλού μας είναι εκτός υπηρεσίας. Βαριέται. Ζητάει επίμονα αναψυχή. Έτσι παίζει με ό,τι υλικό υπάρχει πρόχειρο. Κατά κάποιο τρόπο, παίζει με τον εαυτό του. Ρίχνει πασιέντζες με τις μνήμες, ανακατεύει εικόνες, επινοεί τρομαχτικές ή γαργαλιστικές ιστορίες – ονειρεύεται. Πολλοί πιστεύουν ότι στη διάρκεια του ονείρου επεξεργαζόμαστε πληροφορίες. Εντελώς το αντίθετο συμβαίνει. Το όνειρο συμβαίνει όταν το μυαλό παίζει επειδή δεν υπάρχει επεξεργασία για να το κρατήσει απασχολημένο.

Στο μέλλον, όταν θα είμαστε σε θέση να συγκεντρώνουμε πληροφοριακά στοιχεία ποιότητας κι όταν θα έχει επικρατήσει η λουλουδική μας συνείδηση, τότε πιθανότατα θα κοιμόμαστε περισσότερες ώρες και σπάνια θα ονειρευόμαστε. Από παράδοση, ο Παν εποπτεύει τα όνειρα, ειδικά τα ερωτικά όνειρα και τους εφιάλτες. Η φθίνουσα πρόοδος στα όνειρα θα είναι ακόμα μια απόδειξη ότι ο Παν έχει πεθάνει.

Αλλά, ας ξαναγυρίσουμε στην πληροφορική αποτελεσματικότητα. Η επιστήμη έχει διαπιστώσει πρόσφατα ότι τα δέντρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα ένα δέντρο που δέχεται επίθεση εντόμων θα μεταβιβάσει την πληροφορία σε ένα άλλο δέντρο που βρίσκεται δεκάδες μέτρα μακρύτερα έτσι ώστε το δεύτερο να ξεκινήσει μια διαδικασία κατασκευής κάποιου χημικού που θα απωθήσει αυτό το συγκεκριμένο είδος εντόμων. Έτσι τα δέντρα αλληλοπροστατεύονται.

Η πληροφορία, πιθανότατα, μεταβιβάζεται με τη μορφή αρώματος.

Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι τα φυτά είναι σε θέση να προσλαμβάνουν οσμές όσο και να εκπέμπουν. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι έχει αναπτυχθεί κάποιο είδος τηλεπάθειας ανάμεσα στα δέντρα. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα πως αυτό που ονομάζουμε πνευματική τηλεπάθεια, να πραγματοποιείται με την όσφρηση.

Δεν διαβάζουμε τη σκέψη κάποιου άλλου, την οσφραινόμαστε.

Ξέρουμε ότι οι σχιζοφρενείς μπορούν να μυρίσουν την δυσπιστία, τον ανταγωνισμό, την επιθυμία κλπ. από τη μεριά των γιατρών, των επισκεπτών ή των συνασθενών τους, όσο καμουφλαρισμένες και αν είναι αυτές οι διαθέσεις οπτικά ή προφορικά. Το ανθρώπινο οσφρητικό νεύρο μπορεί να είναι μικρό σε σύγκριση με του λαγού, είναι όμως ο μεγαλύτερος από τους ενδοκρανιακούς μας δέκτες. Ποιος μπορεί να ξέρει τι είδους “αόρατες” οσμές μπορεί να ανιχνεύσει.

Καθώς θα ωριμάζει η λουλουδική συνείδηση, η τηλεπάθεια, αναμφίβολα, θα γίνεται ένα κοινό μέσο επικοινωνίας.

Με την ερπετοειδή συνείδηση, είχαμε εχθρική αντιμετώπιση.

Με τη θηλαστική συνείδηση, είχαμε πολιτισμένη λογομαχία.

Με τη λουλουδική συνείδηση, θα έχουμε συμπαθητική τηλεπάθεια.

Μια λουλουδική συνείδηση και μια ήπια τεχνολογία πληροφορικής είναι ιδανικά πλασμένες η μία για την άλλη. Μια λουλουδική συνείδηση και ένας ειρηνόφιλος διεθνισμός είναι ιδανικά πλασμένα το ένα για το άλλο. Μια λουλουδική συνείδηση και ένας ήρεμος, πολυποίκιλος αισθησιασμός είναι ιδανικά πλασμένα το ένα για το άλλο. Τα λουλούδια έχουν μια σεξουαλικότητα πιο ανοιχτή και πιο ελεύθερη από τα ζώα. Η Ταντρική αντίληψη της μετατροπής της σεξουαλικής ενέργειας, σε πνευματική, είναι μια λουλουδική στρατηγική.

Μια λουλουδική συνείδηση και διαστημικό πρόγραμμα εξερεύνησης άλλων κόσμων, είναι ιδανικά πλασμένα το ένα για το άλλο. (Οι άνθρωποι θα εκπέμπονται μέσα σε ασημένια κουκούλια για να γονιμοποιήσουν, σαν την γύρη, μακρινούς πλανήτες). Μια λουλουδική συνείδηση και μια κοινωνία αθανάτων είναι ιδανικά πλασμένες η μια για την άλλη. Τα λουλούδια διαθέτουν ισχυρότερες δυνάμεις ανανέωσης και η μακροβιότητα των δέντρων είναι περιλάλητη. Ο ανθώδης εγκέφαλος είναι το όργανο της αιωνιότητας.

Για να μη μας περάσει η ιδέα ότι θα γίνουμε, μαγικά και χωρίς προσπάθεια, σαν τα λουλούδια που μπουμπουκιάζουν την άνοιξη τρα-λα-λά, ας έχουμε κατά νου ότι οι ερπετοειδείς και οι θηλαστικές δυνάμεις εξακολουθούν να βρίσκονται μαζί μας. Τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχουν πανίσχυρες ερπετοειδείς δυνάμεις στο Πεντάγωνο και το Κρεμλίνο, καθώς και στους άμβωνες των εκκλησιών, των συναγωγών και των τζαμιών όπου κηρύσσονται πεισιθανάτια δόγματα τιμωρίας και κρίσης, αυταπάρνησης και μαρτυρίου. Αλλά υπάρχουν επίσης ερπετοειδείς δυνάμεις και μέσα σε κάθε άτομο. Οι μύθοι, δεν είναι ούτε μυθιστοριογραφικά, ούτε ιστορικά κατασκευάσματα.

Οι μύθοι διαδραματίζονται μέσα στις ψυχές μας και είναι συνεχείς και αδιάλειπτοι.

Ο ιππότης Ζίγκφρηντ και άλλοι ήρωες που εξοντώνουν τους δράκοντες είναι πτυχές του ασυνείδητού μας. Η σημασία των κατορθωμάτων τους είναι ολοφάνερη. Τους στέλνουμε με τα συμβολικά τους σπαθιά και τις λόγχες τους για να εξοντώσουν την ερπετοειδή συνείδηση. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος είναι ο δράκοντας που ενεδρεύει μέσα μας.

Όταν, κατά την εξελικτική διαδικασία, έφτασε η ώρα για να υποτάξουμε τη θηλαστική συνείδηση,ακολούθησε μια λιγότερο βίαιη τακτική. Αντί για τον Ζίγκφρηντ με το σπαθί του, εμφανίσαμε τον Ιησού Χριστό με το μήνυμα και το παράδειγμά του. Η εντολή του Χριστού “αγαπάτε τους εχθρούς σας” αποδείχτηκε ισχυρό λουλουδοφάρμακο για να το καταπιούν οι ερπετοειδείς τύποι. Όσο για τα εργασιομανή θηλαστικά, ο Τζήζας δεν έπαψε ούτε στιγμή να τους τονίζει ότι τα κρίνα του αγρού ποτέ δε χτύπησαν κάρτα.

Με τη γέννηση του Χριστού, ο αρχαίος κόσμος αντιλάλησε από την κραυγή. «Ο Μέγας Παν πέθανε» Είχε φτάσει ο καιρός για να καθυποταχτεί το ζωώδες μυαλό. Η αποστολή του Χριστού ήταν να προετοιμάσει το δρόμο για τη λουλουδική συνείδηση. Στην Ανατολή ο Βούδας εξυπηρέτησε έναν παρόμοιο σκοπό. Πρέπει να τονιστεί ότι ούτε ο Χριστός, ούτε ο Βούδας έτρεφαν την παραμικρή αντιπάθεια για τον Πάνα. Απλώς εκπλήρωσαν τους μύθο-εξελικτικούς ρόλους τους. Ο Χριστός και ο Βούδας μπήκαν στις ψυχές μας όχι για να μας απαλλάξουν από το κακό αλλά για να μας απαλλάξουν από την θηλαστική μας συνείδηση.

Η πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό ήταν πάντα πλαστή. Το δράμα που παίζεται στο σύμπαν – όσο και στις ψυχές μας – δεν είναι η πάλη του καλού ενάντια στο κακό, αλλά η πάλη του νέου ενάντια στο παλιό ή, για την ακρίβεια, εκείνου που είναι προορισμένο να έρθει ενάντια σε εκείνο που φθίνει και αχρηστεύεται.

Όπως ακριβώς οι τρομεροί δράκοντες του ερπετοειδούς παρελθόντος μας έπρεπε να εξοντωθούν από το σπαθί του ήρωα για να ανοίξει ο δρόμος για τον Πάνα και τις λάγνες ευνοούμενές του, έτσι και ο ίδιος ο Παν έπρεπε να φθαρεί και να γίνει ατελέσφορος, έπρεπε να εκτοπισθεί στο βάθος της διαρκώς εξελισσόμενης ψυχής μας.

Επειδή ο Παν βρίσκεται πιο κοντά στις καρδιές μας και στα γεννητικά μας όργανα, θα μας λείψει περισσότερο απ’ ότι θα μας λείψει ο δράκος. Θα μας λείψουν οι αυλοί του που μας οδηγούσαν, τρέμοντας, στο χορό της λαγνείας και της σύγχυσης. Θα μας λείψει η χλευαστική του ανατροπή της ευπρέπειας, ο τρόπος που έκανε το αίμα μας να βράζει, τις αγελάδες να βελάζουν και το κρασί να ρέει. Πιο πολύ απ’ όλα, ίσως, θα μας λείψει ο τρόπος που μας περιγελούσε, με το λοξό του βλέμμα και το γέλιο, όταν είχαμε πάρει την αναλαμπή της θηλαστικής μας νοημοσύνης πολύ στα σοβαρά. Αλλά αυτός ο σκανδαλιάρης τύπος πρέπει να φύγει. Το ξέραμε εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια ότι ο Παν έπρεπε να φύγει. Δεν υπάρχει πια χώρος για την δυσοσμία του Πάνα μέσα στην αρωματική επιφώτιση των λουλουδιών. >Τομ Ρόμπινς «Το Άρωμα του Ονείρου» 1984

ΤΑ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ TOM ROBBINS

Όταν θες να γράψεις για τον Ρόμπινς είναι σαν να θέλεις να ανοίξεις το κλουβί του κόσμου, να πετάξεις με τα φτερά που σου κλέψανε, να ουρλιάξεις από χαρά και από πόνο. Η γραφή του Ρόμπινς είναι σαν βροχή κάποιο πρωινό του Μαΐου όταν βγαίνεις από το σπίτι σου χωρίς ομπρέλα, μια γραφή ανατριχιαστικά ρεαλιστική, υποβόσκουσα ποιητική, εκκωφαντικά πολιτική, ανερυθρίαστα ερωτική, μια γραφή που ξεχύνεται σαν καταρράκτης λέξεων, εικόνων και νοημάτων, ονείρων και ιδιαίτερων σημασιών, μια γραφή από κάποιο σπάνιο ημερολόγιο αποκλειστικά για σένα.

Ο Τομ Ρόμπινς, εγγονός του Ουίτμαν, ο μικρότερος αδελφός του Μπάροουζ και γιος της Βιρτζίνια Γουλφ, ομοαίματος με τον Δαλάι Λάμα, τον Κρισναμούρτι, τον Καστανέντα, τον Kahlil Gibran συμπαίκτης του Τίμοθυ Λήρι και μάγος – φύλαρχος του Σιάτλ, ο Σαίξπηρ της ψυχεδέλειας και ο Θερβάντες του rock and roll, ο ποιητής της πτώσης, κραδαίνει στα μάτια μας το παλλόμενο σκουλήκι από το σάπιο μήλο των πρωτοπλάστων και απαγγέλει με την βουνίσια αντοχή του τα σονέτα της θύελλας και του κεραυνού. Δολιοφθορέας και επαναστάτης, μηρυκαστικό ον και θεοκλέπτης, τα έργα του δρουν σαν επιταχυντές της πραγματικότητας.

Ατίθασα, αθώα, βρώμικα και σεμνά, αποφασίζεις να ξενυχτήσεις μαζί του και σε παρασέρνει στην άκρη του κόσμου, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου, παρελαύνει μπροστά από τα μάτια σου όλο το κωμικοτραγικό σινάφι της ύπαρξης, άγγελοι και δαίμονες, ο θεός και ο διάβολος και οι μεταμφιέσεις τους. Τα βιβλία του είναι σαν αφίσες πορνοστάρ σε παιδικά δωμάτια, σαν γεμάτα μπουκάλια με οξύ που αποφράσουν τους μπουκωμένους αγωγούς του κόσμου, ένα ουράνιο τόξο κρεμασμένο στον λαιμό της έμπνευσης!

Αστείος, απρόβλεπτος, προκλητικός, διαυγής, μυστικός, εξτρεμιστής και ρομαντικός, οραματιστής και ερωτικός, εκμαυλιστής συνειδήσεων και πορθητής παθών. Ασυγκράτητος σαν χείμαρρος και ορμητικός σαν τα νερά του Νιαγάρα, φλύαρος σαν την βροχή και σιωπηλός σαν τον πυθμένα της λίμνης Ταγκανίκα, μοναδικός σαν την κοραλλένια κορυφή του Κιλιμάντζαρο.

Ο Ρόμπινς έχει φτερά στα χέρια του, γράφει σαν να πετάει, βουτά από ψηλά με ορμή στη θάλασσα του μελανιού και βγαίνει έχοντας στο ράμφος του μερικά από τα καλύτερα εδέσματα, μας κάνει το τραπέζι με τις πιο ζουμερές ποικιλίες, με τα καλύτερα κρέατα και κρασιά, (χορτοφάγοι η τελευταία σας ευκαιρία), ακονίζει τον ουρανίσκο μας έως την τελευταία σελίδα και η πέψη κρατάει κάτι μήνες, αυτή η γλυκιά αέρινη αίσθηση που έχεις αφού σηκωθείς από το συμπόσιο των θεών.

Αγαπητός όσο λίγοι από χιλιάδες αναγνώστες, με υπερβολικές έως βαθμού ανησυχίας συμπάθειες, το ύφος του, η ζωντάνια του λόγου του, το εύστροφο πνεύμα του, το επικίνδυνο χιούμορ του, οι απίθανες πλοκές του, οι μοναδικές αναφορές και η πλούσια λεξιλεία του. Τα έργα του είναι διασταυρωμένα πυρά, μαγικά πουγκιά που κρύβουν μέσα τους την αλχημική συνταγή των μεταστοιχειώσεων, σχεδίες αυτοσχέδιες, που σε ταξιδεύουν στην γεμάτη μαγευτικά τοπία θάλασσα της γλώσσας.

Στο τελευταίο βιβλίο του Αγριόπαπιες Πετούν Ανάστροφα, ένα απάνθισμα κειμένων που κατά καιρούς είχαν δει το φως της δημοσιότητας σε διάφορα έντυπα, ή ανέκδοτα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, αφιερώματα και αναφορές σε διάφορα θέματα, όπως επίσης και κάποια διηγήματα και ποίηση, (άλλωστε ο Ρόμπινς δεν χρειάζεται να γράψει ποιήματα για να γράψει ποίηση), ανακαλύπτουμε έναν Ρόμπινς που ανασύρει από το βάθος της γνωσιολογικής του θάλασσας υπέροχα σχόλια και απόψεις χαρακτηριστικό της πληθωριστικής του φύσης, έναν Ρόμπινς που κάνει αναφορές στα πάντα, από τον σχολιασμό των σίξτις ως τον εμπνευσμένο παιάνα των βροχών του Σιάτλ.

Ο Ρόμπινς ξέρει όσο κανείς άλλος να χτυπά με το μαγικό ραβδί των λέξεων τον αναγνώστη, να ανοίγει δρόμους ανάμεσα σε αδιέξοδα, να κωδικοποιεί τα μηνύματα του χάους και να αποσυναρμολογεί στα εξ ων συνετέθη την πραγματικότητα. Εμβριθής και γεμάτος οράματα, σαρκαστικός και αφηνιασμένο άλογο, ειρηνικός και μαχόμενος σαν Αχιλλέας στα πεδία της γνώσης, μας προκαλεί και μας προσκαλεί, μας καλεί και μας εγκαλεί πίσω στο Αδιαμόρφωτο.

Τα βιβλία του ορόσημα κάθε γνήσιου εξερευνητή του Ανθρώπινου, εκκεντρικά προσκλητήρια για την ανάδυση του Πνεύματος, γεμάτος μεταδοτική έμπνευση σαν θανατηφόρος ιός, με διαστελλόμενη στο άπειρο την αίσθηση της περιπέτειας. Πολυεπίπεδα και αινιγματικά, διαπερνούν τις περιοχές του κόσμου σαν ριπές λεξοβόλων, στήνουν στον τοίχο τους συμβιβασμούς και τα κατεστημένα, περνούν από φάλαγγα την εξουσιοφρένεια και τους απανταχού μαραζωμένους λακέδες της. Λυρικός και πρόστυχος, μας καθοδηγεί σαν σαμάνος που βρίσκεται στην μεθόριο των κόσμων. Πιθανόν να είναι καλό να δοκιμάσεις τις δικές δυνατότητες για γράψιμο

Από το Αμάντα Το Κορίτσι της Γης, ένα βιβλίο που μιλάει για την ελευθερία και την εξέγερση, για τα λουκάνικα και το σώμα (από πού έρχεται;) του Χριστού, για την χαρά της ζωής και την σπάνια σημασία της, στον Τρυποκάρυδο, μια απίθανη ιστορία αγάπης και πολιτικής, ένας συνδυασμός ρομαντισμού και εμπρηστικών μανιφέστων, η παρανομία και τα μυστικά του φεγγαριού, οι πυραμίδες και μια τζούρα από τα γνήσια κάμελ, ένα εκτροχιασμένο παραμύθι, ένα ξεδίπλωμα μυστικών και συνταγών για μια σειρά πολύ πρακτικών ζητημάτων.

Με το Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν, μας μυεί στα μυστικά του χρόνου και των ράντζων της άγριας δύσης, στην γεωφυσική και τους αντίχειρες, περιφερόμεθα σε εκστατική τροχιά γύρω από την τέχνη, βουτάμε στο κρανίο της ποίησης.

Στο Άρωμα του ονείρου, ζαλιζόμαστε από την γεμάτη αρώματα ατμόσφαιρα, μια διαδρομή γεμάτη από περιπέτεια και αθανασία, από θρησκευτικότητα και παντζάρια, από τον θεό Πάνα και ένα ανακάτεμα από πρωτόγονα ζωώδη ένστικτα, ένα ειδυλλιακό ζευγάρωμα των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα και των περιοχών του χρόνου.

Στο Ο Χορός των εφτά πέπλων, έχει βαλθεί να μας ταρακουνήσει ως τα τρίσβαθα της ψυχής, η πιο μεγάλη αφυπνιστική συνταγή και η πιο όμορφη κατάθεση για το μυστικό φως των πραγμάτων, ένας τελετουργικός χορός στην κόψη της Μέσης Ανατολής, με την μέση του πιο ντελικάτου θηλυκού, ένα κάλεσμα από την πρωταρχική μητέρα θεά με οδηγό μια πορφυρογέννητη έμπνευση. Και με όσα χρήματα γεμίζει τις τσέπες μας, με τον Χορό των εφτά πέπλων, μας τα παίρνει πάλι πίσω με το Μισοκοιμισμένοι μέσα στις Βατραχοπιτζάμες μας.

Στο Μισοκοιμισμένοι μέσα στις βατραχοπιτζάμες μας, μας υπενθυμίζει την καταγωγή μας, βάζει αντηχεία στα πρωτόγονα κύτταρα μας, μέσα στις σπηλιές που πρωτογνωριστήκαμε, μας μαθαίνει τα Ταρό και παίζει με τον χρόνο, μας συστήνει στα ιδιαίτερα γούστα των αφυπνισμένων όντων, μας μιλάει για τα αμφίβια και τους εξωγήινους και μας ξεναγεί στα χρηματιστήρια του κόσμου λίγο πριν το μεγάλο κραχ.

Και φτάνουμε στο Αγριεμένοι Ανάπηροι Επιστρέφουν από Καυτά Κλίματα, Εδώ ο Ρόμπινς τα δίνει όλα (και έχει πολλά), στο απόγειο της έμπνευσης, της πιο βαθιάς ενόρασης, του πιο μεγάλου ανοίγματος, το ψιθύρισμα των κρυμμένων νοημάτων, η έκθεση στην πιο γαργαλιστική ακτινοβολία, ένας πρωτοφανής πίδακας από την ψυχή της γλώσσας, ως την anima mundi. Ένα διαπεραστικό σοκ κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης, (ίσως χρειαστεί να το διαβάσετε σε αναπηρικό καροτσάκι), ένα ξεχείλισμα συμπαντικών αληθειών σε μια συμφωνία φωτός και σκότους, ο mister Ρόμπινς σε όλη του την έκταση…

Τελευταίο έργο που είδε το φως ετούτου του μάταιου κόσμου είναι το villa incognito, μια συνύπαρξη βετεράνων του πολέμου στο Βιετνάμ σε μια μεταξένια σονάτα από τοπία της άπω ανατολής, αγγίγματα από κορίτσια με ροδαλά μάγουλα και γαρνιτούρα από τις καλύτερες μαγιονέζες.

Τα βιβλία του Τομ Ρόμπινς είναι ευτυχώς όλα εδώ, γεμάτα από σεξ και περίεργες συμπτώσεις, όλα τους μια αφορμή για ξεβόλεμα, μια απαραίτητη προσθήκη στο οπλοστάσιο της γνώσης. Σπάνια συγγραφείς έχουν τον ρυθμό, την ανάσα, τον ιδρώτα του Τόμ Ρόμπινς, τις αστείρευτες ριπές του από χιούμορ, τα όνειρά του. Ναι είναι η ώρα να ξεβολευτείς και να κάνεις μερικές Σημαντικές Ερωτήσεις, ο Τομ Ρόμπινς θα σου δείξει τον δρόμο, έναν δρόμο με καρδιά, όπως τον θέλει ο Δον Χουάν Μάτους.

@Argiris Karavoulias /Eleonora Trelawny

terrapapers.com