Το εγχείρημα στηρίζεται από επιχειρηματικά συμφέροντα;;
Το 2000 πριν δηλαδή 16 και κάτι χρόνια, “γεννιόταν” ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (14 Σεπτεμβρίου 200) με την συστράτευση στις τάξεις του πολλών ανιδιοτελών Πατριωτών που είχαν την ενόραση να βλέπουν μακριά πριν από τα γεγονότα και οι οποίοι είχαν βαθιά Πίστη στην Ορθοδοξία, θα γίνονταν Μάρτυρες για την Πατρίδα και πίστευαν στα ιδανικά της!
Γεννήθηκε λοιπόν ο ΛΑΟΣ, σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τους Νεοέλληνες, από τη στιγμή που το 2000 ο λαός μας ζούσε μέσα σε μια επίπλαστη και ψευδή ευδαιμονία, που πήγαζε από τους υψηλούς μισθούς των εργαζομένων, τις παχυλές συντάξεις των απόμαχων της εργασίας (των 14 μηνιάτικων), τις αδιατάραχτες Συμβάσεις Εργασίας, τις συνεχείς επιδοτήσεις του αγροτικού τομέα, των κοινωνικών παροχών κλπ.
Σε μια εποχή που η ΕΕ γέμιζε με ένα σκασμό λεφτά το ελληνικό κράτος, χωρίς ποτέ να ελέγξει τη διάθεση αυτών των χρημάτων!
Έτσι, το πολιτικό εγχείρημα του ΛΑΟΣ ήταν πάρα μα πάρα πολύ τολμηρό. Πώς να πει και πώς να πείσει μια τέτοια Κοινωνία, ότι επέρχεται με μαθηματική ακρίβεια η καταστροφή;;
Παρ΄ όλα ταύτα, αυτή η επίλεκτη ομάδα του ΛΑΟΣ γυρίζοντας όλη την Ελλάδα, έπειθε μέρος των Ελλήνων, αργά μεν αλλά σταθερά! Γι΄ αυτό απαιτήθηκαν 7 συναπτά έτη για να εισέλθει το κόμμα στην ελληνική Βουλή (2007 – ποσοστό 3,80%). Βέβαια, η άνοδος του κόμματος είχε φανεί από τις ευρωεκλογές του 2004 όπου έλαβε ποσοστό 4,12%!
Γεωργιάδης, Βορίδης, Δούρειοι Ίπποι του Συστήματος!
Ενοχλημένο το πολιτικό Καθεστώς της ανομίας και της παρανομίας της Πατρίδος μας, βλέποντας πως η πορεία του ΛΑΟΣ ήταν ανοδική, μεθόδευσε τη διάλυσή του με την είσοδο στο ΛΑΟΣ, των Άδωνη Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη. Οι οποίοι υποχρέωσαν τον Πρόεδρό να ασπασθεί την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική τους. Μια πολιτική που υπαγόρευσε στην 15μελή Κοινοβουλευτική Ομάδα του, την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, την στήριξη της Κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου, δημιουργού του καταστροφικού PSI.
Χρυσή Αυγή και Ανεξάρτητοι Έλληνες!
Έτσι, Γεωργιάδης και Βορίδης διέλυσαν ένα Πατριωτικό Κίνημα το οποίο διέβαλλαν εκ των έσω. Να σημειωθεί, ότι από εκείνη την περίφημη Ομάδα Κρούσεως του ΛΑΟΣ, ουδείς έγινε Βουλευτής.
Σε αυτά τα αποκαΐδια, οικοδόμησε η Χρυσή Αυγή και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες!
Που δυστυχώς η Χρυσή Αυγή, των τραμπουκισμών, της αμετροέπειας, των Ναζιστικών χαιρετισμών και ιδεοληψιών, αλλά και της παλαιοκομματικής νοοτροπίας του Γραμματέως της, Νίκου Μιχαλολιάκου, κρατούν χαμηλά τα ποσοστά του κόμματος και από ότι φαίνεται η πορεία θα είναι καθοδική.
Όσον αφορά τους Ανεξάρτητους Έλληνες, που μόνο Ανεξάρτητοι δεν είναι, αυτοδιαλύθηκαν με τη συμμετοχή του κόμματός τους στην κυβέρνηση των αριστερών Μπολσεβίκων και την καταπάτηση των “κόκκινων γραμμών τους”!
Πανσπερμία κομμάτων στη “δεξιά”!
Είδαν φως και μπήκαν διάφοροι Μνημονιακοί, παλαιοκομματικοί και άλλοι Συστημικοί, για να αδράξουν της ευκαιρίας και να μας σώσουν και αυτοί. Όπως ακριβώς οι προηγούμενοι. Έτσι, ίδρυσε κόμμα ο Μνημονιακός – πρώην Βουλευτής του ΛΑΟΣ που ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο – Κυριάκος Βελόπουλος. Ίδρυσε κόμμα ο Φαήλος Κρανιδιώτης, το alter ego του Μνημονιακού Αντώνη Σαμαρά και τόσοι άλλοι! Οι οποίοι με τις τελευταίες συναντήσεις τους στην Μητρόπολη Πειραιά εμπλέκουν στα πολιτικά τους παιχνίδια και τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ!
Μετέχει στο πολιτικό παιχνίδι ο Μητροπολίτης Πειραιώς;;
Ωστόσο, διαβάστε τι ακριβώς έγραψα στην Ελεύθερη Ώρα την Τετάρτη 1η Μαρτίου 2017: «Το τελευταίο χρονικό διάστημα πληθαίνουν οι συναντήσεις του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ με πολιτικά πρόσωπα της “δεξιάς”, τα οποία έχουν ιδρύσει κόμματα, ευελπιστώντας πως θα παίξουν κάποιο πολιτικό ρόλο στα δρώμενα της Πατρίδος μας το επόμενο χρονικό διάστημα! Μια τέτοια συνάντηση εκμεταλλεύτηκε ο κ. Νικολόπουλος προκειμένου να βγάλει προς τα έξω, ότι ενδεχομένως ο Μητροπολίτης Πειραιώς θα παίξει μελλοντικά ρόλο στον πολιτικό στίβο της Ελλάδος! Εν τούτοις ο κ. Σεραφείμ, σιωπηρώς δείχνει να αποδέχεται τα όσα τον καλεί να πράξει ο κ. Νικολόπουλος! Δηλαδή, “να αναλάβει ο ίδιος προσωπική δράση, να βγει μπροστά και να εκπροσωπήσει όλους αυτούς τους πολίτες που νιώθουν απομονωμένοι επειδή ακριβώς συνεχίζουν να πιστεύουν στην Πατρίδα και την Ορθοδοξία”! Ωστόσο, μας μπερδεύει ακόμη περισσότερο ο Σεβασμιότατος Σεραφείμ, όταν φέρεται να έχει δηλώσει για τον Πάνο Καμμένο: “Ψήφισα τον Καμμένο και δεν το κρύβω. Τον εκτιμώ και τον αγαπώ. Είναι άνθρωπος με πίστη”!
Βέβαια έχει δικαίωμα να ψηφίζει ότι θέλει ο Δέσποτας του Πειραιά, αλλά δεν έχει – νομίζω – δικαίωμα ως Ιεράρχης να το δηλώνει δημοσίως!
Από εκεί και μετά, από πού προκύπτει ότι έχει πίστη ο κ. Καμμένος;;
Αφού όλοι κρινόμεθα από τις πράξεις μας και όχι από τα λόγια μας!
Μήπως επειδή συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που τα μέλη της, ως λήσταρχοι αφαιρούν από την καρδιά του ελληνικού λαού την Ορθοδοξία και ως δαίμονες δηλητηριάζουν τις καρδούλες των Ελληνόπουλων με ένα σωρό προστυχιές περί γάμου ομοφυλοφίλων, υιοθεσίας παιδιών ομοφυλοφίλων γονέων ή του ιδίου φύλου γονέων κ.α.;;
Όσον αφορά την εκτίμηση και την αγάπη του Μητροπολίτη Πειραιώς για τον Πάνο Καμμένο, από πού προκύπτουν αυτές;; Μήπως από το γεγονός του ξεπουλήματος της Πατρίδος σε τρίτους και την φτωχοποίηση ενός ολόκληρου λαού;;»!
Τι έγραφα στην Ελεύθερη Ώρα την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016…
…δηλαδή πριν ένα χρόνο όταν το επιχειρηματικό λόμπυ της Πατρίδος μας ήθελε να μας “κατσικώσει στο σβέρκο” ως Σωτήρα μας του Φράγκο Φραγκούλη:
«Στο νέο κόμμα, εμπλέκουν ακόμη και τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, αφήνοντας στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα να διαφανεί η σιωπηρή στήριξή του. Έτσι, πιστεύουν πως θα έχουν μαζί τους και ένα μεγάλο αριθμό πιστών, οι οποίοι αποδέχονται με θέρμη την ηγετική μορφή του Μητροπολίτη Πειραιώς.
Άλλωστε, δεν είναι κρυφό πως ο Σεβασμιότατος Πειραιώς στήριξε στις Δημοτικές εκλογές του 2014 την εκλογή στον δημαρχιακό θώκο του εκλεκτού του Κόκκαλη και του Μαρινάκη, Γιάννη Μώραλη. O οποίος δεν δίστασε τον Ιούνιο του 2015 να γίνει συνήγορος του Βαγγέλη Μαρινάκη και να εκδώσει απόφαση αθώωσής του, αποστέλλοντας στην δημοσιότητα την παρακάτω επιστολή:
“Από την ενασχόληση με ανακριτικά καθήκοντα αρκετά χρόνια στην Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη, έχω τη δυνατότητα να εκφράσω δημόσια τη γνώμη μου αναφορικά με την παρανόμως δημοσιοποιηθείσα πρόταση του Αντιεισαγγελέως Πλημμελειοδικών Αθηνών καθ’ ό μέρος αφορά αυτή στον Πρόεδρο της ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Πειραιώς και εκλεγέντα πρώτο Δημοτικό Σύμβουλο Πειραιώς κ. Βαγγέλη Μαρινάκη αναφέρων ότι είναι ατεκμηρίωτη και χωρίς ουσιώδη στοιχειοθέτηση και κατά ταύτα αποβαίνει έωλος, αβάσιμος και ανεπέρειστος. Όσον αφορά στους δημοσιοποιηθέντες διαλόγους πού φέρονται δήθεν εμπλέκοντας τον κ. Μαρινάκη δεν έχουν καμία ποινική αξιολόγηση. Επομένως όλη αυτή η απαράδεκτη υπόθεση αναφορικά με τον Πρόεδρο της ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι πομφόλυγα η οποία εντός ολίγου χρόνου θα διαρραγεί μετά κρότου». Ωστόσο, οφείλουμε από πλευράς μας να διατυπώσουμε την αφάνταστη έκπληξή μας γι΄ αυτή την ατυχή και βιαστική τοποθέτηση. Τι ακριβώς εξυπηρετούσε;;;
Επιχειρηματικά συμφέροντα στηρίζουν το εγχείρημα Σεραφείμ;;
Σε εκείνο το δημοσίευμα – το τονίζω πριν ένα χρόνο – ανέφερα πως χρηματοδότης (σύμφωνα με πληροφορίες μας) του εγχειρήματος του κόμματος Φραγκούλη θα ήταν ο Πρόεδρος του Ολυμπιακού, Βαγγέλης Μαρινάκης. Άλλωστε, ο “Ναύαρχος”, όπως έκανε τον κολλητό του, Δήμαρχο Πειραιά, έτσι, μπορεί να κάνει και Πρωθυπουργό, άνθρωπο της αρεσκείας του. Σε εκείνο το εγχείρημα “έπαιζε” και ο Τάκης Μπαλτάκος, σημερινός Αντιπρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός! Πρώην Αντιπρόεδρος της “πράσινης” ΚΑΕ, εποχής του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Γι΄ αυτό κατέληγα πως: “Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός στέλνουν αθλητικό μήνυμα διά μέσω του νέου πολιτικού φορέα;;; Άραγε, τι σατανικά παιχνίδια παίζονται με τους οπαδικούς στρατούς;;”!!
Διά ταύτα!
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πειραιά, εάν έχει πραγματική ανησυχία για την Ελλάδα μας, ας αναζητήσει στον Πατριωτικό χώρο, υγιή στοιχεία Πατριωτών που θα τον πλαισιώσουν στο όποιο πολιτικό εγχείρημα διάσωσης της Ελλάδος. Που ως μοναδική δυναμική έχουν τη φλόγα της αγάπης τους για την Ορθοδοξία και την Πατρίδα. Που δεν “χρηματοδοτούνται” από “μαύρα” ταμεία, ούτε στηρίζονται από άνομα συμφέροντα επιχειρηματιών! Τότε και μόνο, ο Σεβασμιότατος θα μας πείσει για τα αγνά του αισθήματα!!
Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου
Επικεφαλής της “Ελλήνων Πολιτείας”
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
https://www.youtube.com/watch?v=EhVSFtewrc0
Για να δεχτουμε καποιον αυτος πρεπει να εχει διαθεση και να το δειχνει, 1-της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣ , αυτο κανει τον αρχηγο αλλα και 2-το μυαλο που θα τον κανει αποδεκτο .Αν τον ειδατε -ΕΞΕΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΡΝΔΕΛΕΧΩΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ- τοτε πειτε μου και μενα .Ευχαριστω εκ των προτερων
Παντος τον Φραγκο ΟΥΤΕ ΜΕ ΣΦΑΙΡΕΣ
Περί της βασιλείας «ελέω θεού» πρέπει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει διαφορά σε αυτές τις συνήθειες με τα αρχαία χρόνια σύμφωνα με το «φαινόμενο» του «Ιερού Γάμου» της αρχαίας Ελλάδας. Κατά τον ιερό γάμο ένας θεός π.χ. Δίας ή ο Διόνυσος με την μορφή ταύρου νυμφεύονταν μια γυναίκα, όπως λ.χ. στην περίπτωση κατά την εορτή των Χοών στην Αθήνα ο θεός Διόνυσος νυμφεύονταν την γυναίκα του άρχοντος βασιλέως. Βεβαίως την θέση του Διονύσου στην Ιερή τελετή ελάμβανε ο βασιλεύς . Αυτό γίνονταν σε πολλές εθνότητες στον χώρο της αρχαίας μεσογείου για να ανέλθει ο βασιλεύς σε τάξη θεού, και δηλαδή να ταυτιστεί σχεδόν με εκείνο τον θεό που νυμφεύονταν. Σε αυτή την περίπτωση δεν υπήρχε ένας βασιλιάς ως «ελέω θεού» αλλά σχεδόν ταυτίζονταν – ενώνονταν με την θεότητα. Σαφώς όπως και στις περιπτώσεις της αρχαιότητας έτσι και στις περιπτώσεις του Χριστιανικού κόσμου υπάρχει «ανάμειξη» του κράτους με το θείο για την απολαβή μεγαλύτερης εξουσιαστικής δύναμης……….Η μοναρχική ιδέα ανταποκρινόταν θαυμάσια προς τη στωική κοσμοθεωρία: ο βασιλέας μπορούσε να κυβερνά επάνω στη Γη, όπως ο Ζευς στον Ουρανό, αφού ο επίγειος άρχοντας ήταν ομοίωμα του επουρανίου. Τούτο, μάλιστα, ήταν μία σκέψη την οποία είχε εκφράσει ο Ισοκράτης ήδη στον «Νικοκλή» (Ισοκράτη, Νικοκλής, 26). Ο βασιλέας είναι για τους υπηκόους του «Νόμος Εμψυχος» (20). Με τη μοναρχία εκφραζόταν η λογική αρχή στη λειτουργία του κόσμου. Για τον Στωικό φιλόσοφο έπρεπε να αποτελεί ύψιστο καθήκον κάθε βοήθεια για την επικράτηση της αρχής αυτής. (ό.π. σελ. 113)
….Υπάρχει η μαρτυρία ότι ο Ζήνων χρησιμοποίησε το πολίτευμα του Λυκούργου ως υπόδειγμα για την ιδανική «Πολιτεία» του: «ταύτην (5α Λυκούργου Πολιτείαν) (…) έλαβε της Πολιτείας υπόθεσιν καί (…) Ζήνων» (Πλουτάρχου, Λυκούργος, 31=SVF Ι 261). …Ωστόσο, ο Ζήνων δεν αναφέρεται καθόλου στον στρατιωτικό βίο, τον οποίο οπωσδήποτε φαίνεται ότι απέρριπτε. Η πολιτεία του δεν είναι μία πολιτεία ανδρών αλλά μία πολιτεία σοφών και ο ερωτάς του είναι εξευγενισμός, όπως στον Πλάτωνα… (ό.π. σελ. 114)
Η οποιαδήποτε σχέση, συμμετοχή ή επίδραση του Στωικού Σφαίρου επί του Κλεομένη, θα πρέπει κατά την άποψη μας να διερευνηθεί σε συνδυασμό με τη θεωρητική διδασκαλία του Σφαίρου και τα μέτρα του Κλεομένη. Η πραγματοποίηση της μεταρρύθμισης του Κλεομένη στηριζόταν στο τρίπτυχο ίσος κλήρος, ίση παιδεία και ίση πειθαρχία. Το ιδανικό αυτό που στηριζόταν στη λυκούργεια νομοθεσία (Πλουτάρχου, Λυκούργος, 31: «Ενός ανδρός βίω και πόλεως όλης (…) ευδαιμονίαν απ’ αρετής εγγίγνεσθαι και ομονοίας της προς αυτήν»), η οποία προέβαλλε την ομόνοια ανάμεσα στους πολίτες, προσεγγίζει τη στωική διδασκαλία, η οποία προπαγάνδιζε μία πολιτεία των σοφών και χρηστών πολιτών, χωρίς τη διάκριση ελεύθερων και δούλων, στην οποία θα επικρατούσε πνεύμα ομονοίας (Αθηναίου, Δειπνοσοφισταί, XIII 561c=SVF I 263). (ό.π. σελ. 115)
Η οποιαδήποτε σύνδεση του Κλεομένη με τη διδασκαλία των Κυνικών εστιάζεται στο πρόσωπο του Ηρακλή. Οι βασιλείς της Σπάρτης είναι απόγονοι του Ηρακλή και ως τέτοιος αναγνωρίζεται ο Κλεομένης (Πλουτάρχου, Κλεομένης, 13, 2). Η κεφαλή του Ηρακλή τοποθετήθηκε στα νομίσματα που είχε κόψει ο Κλεομένης (30). Ο Ηρακλής θεωρείται από τους Κυνικούς ως ο μόνος ικανός που μπορεί να πραγματοποιήσει την «αρίστην πολιτείαν»
Η ταυτότητα του νεωτερικού Ελληνισμού
Η νεωτερική Παράδοση εμφανίζεται στη Δυτική Ευρώπη τον 18ο αιώνα και εξελίσσεται με τη μορφή κυμάτων, τα οποία εισβάλλουν στον υπόλοιπο κόσμο, το ένα κατόπιν του άλλου, για να συμπλεχθούν εκεί με τις προϋφιστάμενες διαφορετικές Παραδόσεις.
Λέμε «νεωτερική» την εθνική ταυτότητα ενός λαού, όταν η νεωτερική Παράδοση κυριαρχεί πάνω στις προ-νεωτερικές Παραδόσεις του. Κυριαρχεί σημαίνει: ελέγχει όχι μόνο τη δική της αναπαραγωγή, αλλά και την αναπαραγωγή των υπ’ αυτήν διαφορετικών Παραδόσεων, δηλαδή ολόκληρη την εθνική παιδεία. Με την έννοια αυτή, η εθνική ταυτότητα του νεοελλαδικού κράτους (μαζί και του κυπριακού) είναι νεωτερική.
Κάθε νέο κύμα της εισαγόμενης Νεωτερικότητας συγκρούεται με το προηγούμενο, συχνά πριν εκείνο προλάβει να σταθεροποιήσει τις συναρθρώσεις του με το τοπικό περιβάλλον. Το αποτέλεσμα είναι, η πολυεκδοχικότητα των νεωτερικών εννοηματώσεων της εθνικής ταυτότητας. Οι αντίστοιχες πολώσεις στα εσωτερικό της τοπικής διανόησης. Και τα συναφή: χαρακτήρας ασταθής, ασυνεχής, μεταπρατικός, δορυφορικός, με μια λέξη «περιφερειακός».
Πρώτη εκδοχή της νεωτερικής ελληνικής ταυτότητας είναι η «διαφωτιστική» (18ος-19ος αιώνας). Το συλλογικό ιδανικό εστιάζεται εδώ στη λεγόμενη «μετακένωση» των φώτων της Εσπερίας, θεμελιώνεται:
α) Στην υποτιθέμενη καταγωγή των ευρωπαϊκών Φώτων από τα αρχαιοελληνικά και
β) στην αποπομπή του «βυζαντινού» ανθρωπολογικού προτύπου, ως ιδιαζόντως βάρβαρου, ειδεχθούς και σκοταδιστικού.
Δεύτερη είναι η ελληνοχριστιανική» εκδοχή (μέσα 19ου – μέσα 20ού αιώνα). Αυτή αποζητά μια στοιχειώδη ισορροπία στο τρίγωνο Νεωτερικότητα-Αρχαιότητα-Βυζάντιο, παραλείποντας η στρογγυλεύοντας τις ασύμβατες με τη Νεωτερικότητα οξείες γωνίες του βυζαντινού πόλου. Τα κενά του ελληνοχριστιανικού προτάγματος συμπληρώνονται με τον εθνοφυλετισμό. Η κατίσχυση του. έναντι της «κλασικιστικής» εκδοχής, ευνοήθηκε από τη στροφή της ευρωπαϊκής Νεωτερικότητας προς τον χριστιανικό συντηρητισμό (καθολικό και προτεσταντικό), προκειμένου να αντιμετωπίσουν από κοινού την αναφανείσα (στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα) άθεη» σοσιαλιστική και κομμουνιστική απειλή. Ευνοήθηκε επίσης από το σύνδρομο Φαλμεράυερ»: την αξιοποίηση του βυζαντινού «κενού», για να πληγεί η αρχαιοελληνικότητα των «νεοελλήνων» η μόνη, ως τότε, νοητή ελληνικότητα.
Τρίτη εκδοχή είναι η κοινωνιστική-προοδευτική, η εισαγόμενη την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα από τους κομμουνιστές. Στη δική τους εκδοχή, το τρίγωνο της ελληνικής ταυτότητας αποβάλλει τόσο την βυζαντινή όσο και την αρχαιοελληνική κορυφή του, με το επιχείρημα ότι «το έθνος είναι δημιούργημα του καπιταλισμού». (Στην τροσκιστική καθαρότητα του επιχειρήματος, το έθνος νοείται ως τεχνητό κατασκεύασμα του καπιταλιστικού κράτους.) Ο εναπομείνας νεωτερικός πόλος της ταυτότητας θα υποστεί, ταυτόχρονα, μια μανιχαϊστικού τύπου φαντασιακή σχάση σε «προοδευτικό» και «αντιδραστικό», «διεθνιστικό» και «εθνικιστικό», εν ονόματι πάντα της επικείμενης μετάβασης στην αταξική/αεθνική κοινωνία. Ως προς την ιδεολογική του ποιότητα, το έθνος είναι, σαφώς, παθολογία της Ιστορίας, γιατί «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα». Εξ αιτίας όμως της ειδικής προσωρινής πραγματικότητας του ιμπεριαλισμού, πρέπει το επαναστατικό υποκείμενο να κάνει τα στραβά μάτια στις εθνικές προκαταλήψεις των μαζών, προκειμένου να τις προσελκύσει στο ευρύτερο δυνατό «λαϊκό μέτωπο».
Μετά το 1989, που έπεσε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» και θριάμβευσε η αμερικανική «παγκοσμιοποίηση», το εμφυλιοπολεμικό δίπολο αντίδρασης-προόδου, εθνικισμού-διεθνισμού, έχασε το νόημα του και κατέρρευσε άδοξα. Στη θέση του έμεινε τα κενό. με τη μορφή του μηδενισμού και του γραικυλισμού, της αδιαφορίας και της νευρωτικής απέχθειας προς ό,τι θυμίζει ελληνικότητα. Η απονοημάτωση των θετικών εκδοχών της νεωτερικής μας ταυτότητας κατέστησε τον εθνομηδενισμό απόλυτο κυρίαρχο της εθνικής πίστας.
Συνοψίζοντας, θα αναγνωρίζαμε, ως «DNA» της νεωτερικής μας ταυτότητας, μια ειδική θυσιαστική δομή, όπου λατρεύουμε τον νεωτερικό ιδανικό εαυτό μας, προσφέροντας του, ως εξιλαστήριο θύμα, τον απωθημένο «βυζαντινό» εαυτό μας.
Αλλά αν σωστά αυτό-εντοπιζόμαστε στη σχιζοείδεια αυτή, τότε πρέπει κάπως να αισιοδοξήσουμε, αφού η πτώση μας στον εθνομηδενισμό αναγγέλλει το ιστορικό της τέλος.
3. Η γενική κρίση της νεωτερικής ταυτότητας
Τα μεγάλα κύματα στην εξέλιξη της Νεωτερικότητας, με τα οποία συνδέονται και οι βασικές εκδοχές της ελληνικής νεωτερικής ταυτότητας, είναι ο Διαφωτισμός, ο Ρομαντισμός, ο Μοντερνισμός και ο Μεταμοντερνισμός.
Σε αντίθεση με τους προκατόχους της, η μεταμοντέρνα εκδοχή του νεωτερικού Ατόμου δεν πιστεύει σε τίποτα. Ο Μεταμοντερνισμός είναι ένας ριζικός σχετικισμός, ομόλογος εκείνου της αρχαιοελληνικής σοφιστικής υποστροφής: γνωσιολογικός και ηθικός. Αυτοεπιβεβαιώνεται στην αποδόμηση κάθε κοινωνικώς συνεκτικής «αφήγησης». Αμφισβητεί κάθε αυθεντία, ακόμα κι αυτήν της επιστήμης και της τεχνολογίας την πεμπτουσία της Νεωτερικότητας. Δοξάζει τον «νέο ατομικισμό» της «αυθεντικότητας» και της «αυτοπραγμάτωσης» (αυτού που είμαστε «πριν» από κάθε υποκειμενοποίηση «ετερόνομη» ή «αυτόνομη»).
«Να είσαι ο εαυτός σου». Αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία θετική εντολή της μεταμοντέρνας εποχής μας. Να είσαι η ανόθευτη πρωτογενής επιθυμία σου.
3. 1 Σύμπτωμα τέλους
Η επικράτηση του Μεταμοντερνισμού συμπίπτει με την άλωση και του ιδιωτικού χώρου από τα συστήματα. Τηλεκατευθύνοντας το συναίσθημα και την επιθυμία, τα συστήματα αποσπούν την προσοχή του Ατόμου και λεηλατούν κατά βούληση τον ιδιωτικό του χρόνο. Αυτό όμως μεταβάλλει ριζικά το ανθρωπολογικό τοπίο. Η ολοκληρωτική κατάσχεση του υπαρκτικού χρόνου (δημόσιου και ιδιωτικού) από τα συστήματα καταστρέφει τη βάση του ανθρωπολογικού σθένους της Νεωτερικότητας: την ειδική ρύθμιση-αναπαραγωγή της αντίθεσης δημόσιου και ιδιωτικού χωροχρόνου. Το αποτέλεσμα είναι η παθητικοποίηση και η αποσύνθεση της προσωπικότητας. Και τελικώς, η αδυναμία του υποκειμένου α) να διατηρήσει τη λειτουργικότητα των θεσμών του ιδιωτικού χώρου και πριν απ’ όλα της οικογένειας και β) να επωμιστεί το βάρος της αναπαραγωγής των γιγάντιων υπερπολύπλοκων συστημάτων.
Μ’ αυτή την έννοια είναι απολύτως νόμιμη η ταύτιση της ενδεχόμενης γενίκευσης του ανθρωπολογικού Μεταμοντερνισμού με το τέλος της Νεωτερικότητας.
3. 2 Η έλλειψη οικουμενικότητας
Οι διαπιστώσεις αυτές πιστοποιούνται εμφανέστερα στο πεδίο της πολιτικής ιδεολογίας, όπου η αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού καταγράφεται ως μοιραίο πλήγμα για τη Νεωτερικότητα.
Η χρεοκοπία του σοσιαλισμού υπήρξε μοιραίο πλήγμα διότι κατέστρεψε την Αριστερά ως ιδεολογική πολιτική δύναμη. Η ισχύς της Αριστεράς είχε μια ανεκτίμητη στρατηγική σημασία για τη διευρυμένη αναπαραγωγή του νεωτερικού Συστήματος, επειδή η ακτινοβολία των αριστερών ιδεών ήταν σε θέση να παγιδεύει σε νεωτερική τροχιά τις αντιδράσεις των πληττομένων από τη συστημική επέκταση. Σε αντίθεση με το προνεωτερικό «όπιο του λαού», που καθήλωνε στο ραγιαδισμό, η αριστερή ιδεολογία λειτουργούσε σαν δραστικότατο αναβολικό, διεγείροντας σε αυτοθυσιαστική δράση ενάντια σε ό,τι η ίδια όριζε ως “αντιδραστική παρέκκλιση» από το ανθρωποθεωτικό πρόγραμμα της Νεωτερικότητας. Όπως με κατηγορηματική ευθυβολία το είχε διατυπώσει ο Λένιν: «οι κομμουνιστές είναι Ιακωβίνοι στο πλευρό του προλεταριάτου».
Η κατάρρευση των οραματικών διεξόδων της Νεωτερικότητας απεκάλυψε, Λοιπόν, τη γυμνότητα της. Η έλλειψη οικουμενικότητας, αυτά το καλά κρυμμένο μυστικό της, υψώθηκε τώρα σε περίοπτη θέα.
Η ελκυστικότητα των νεωτερικών αγαθών (ιδιωτική ελευθερία, κατανάλωση κ. λπ.) είναι ασφαλώς οικουμενική. Διαπερνά όλα τα δεσποτικά κολεκτιβιστικά περιβάλλοντα των προνεωτερικών Παραδόσεων. Αποδεικνύεται όμως ότι τα αγαθά αυτά είναι προσιτά μόνο σε ένα πολύ μικρό ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού. Είναι πασίγνωστα τα στοιχεία: α) Εκτιμάται ότι αν οι Κινέζοι και οι Ινδοί αποκτούσαν το δικό μας βιοτικό επίπεδο, η ζωή στον πλανήτη θα λάμβανε τέλος. (Αντίθεση Τεχνόσφαιρας-Βιόσφαιρας. ) β) Λέγεται ότι πεντακόσιοι άνθρωποι έχουν στα χέρια τους τόσο πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός της γης. (Αντίθεση Βορρά-Νότου. ) γ) Υπολογίζεται ότι, στα επόμενα χρόνια, η κατάθλιψη, ως μέτρο της αποσύνθεσης του νεωτερικού Ατόμου, θα υπερκεράσει όλες τις άλλες αρρώστιες στον αναπτυγμένο κόσμο. (Αντίθεση Εξατομίκευσης-Συστημάτων.)
Το έλλειμμα οικουμενικότητας είναι, λοιπόν, το κύριο πρόβλημα του γενναίου μεταμοντέρνου κόσμου μας. Έλλειμμα οικολογικό, κοινωνικό, υπαρκτικό. Και εξηγεί, ως ιδεολογική υπεραναπλήρωση, την τρέχουσα υστερία για τη δήθεν «παγκοσμιοποίηση».
3. 3 Οι αποσυνθετικές τάσεις
Το έλλειμμα οικουμενικότητας, μαζί με τη σπασμωδική αδυναμία διαχείρισης του, προκαλεί την αποσύνθεση των νεωτερικών ταυτοτήτων και την ανάπτυξη φυγόκεντρων πολιτισμικών δυνάμεων.
Οι κυριαρχούμενες Παραδόσεις τείνουν να αυτοπροσδιοριστούν και να αποτινάξουν την ηγεμονία της νεωτερικής Παράδοσης. Οι τεκτονικές αυτές διεργασίες στα θεμέλια του Συστήματος συνοδεύονται από την έκλυση ισχυρής αντισυστημικής ενέργειας σε παγκόσμια κλίμακα. Οι βασικές μορφές της εκλυόμενης ενέργειας είναι: α) Ο σύγχρονος αναθεμελιωτισμός (φονταμενταλισμός θρησκευτικός, εθνικιστικός κ. α. ). β) Τα ποικίλα εθνικά κινήματα (ανεξαρτησιακά, αυτονομιστικά, «εθνοτικά», αυτοχθονικά). Και γ) τα λεγόμενα «εναλλακτικά» κινήματα.
Απέναντι στα διαλυτικά αυτά ρεύματα, αλλά και απέναντι στον μεταμοντέρνο σχετικισμό, που απειλεί το Σύστημα από τα μέσα. αντιτάσσεται ο εκσυγχρονισμός. Αλλά, αν λάβουμε υπόψη πόσο αναποτελεσματική και βραχύβια υπήρξε η εκσυγχρονιστική προσπάθεια των Κλίντον, Μπλερ, Σρέντερ, Σημίτη κ. α., αντιλαμβανόμαστε την καίρια αδυναμία των πολιτικών συστημάτων της ύστερης Νεωτερικότητας να θέσουν υπό έλεγχο τις αποσυνθετικές δυνάμεις.
Οι αποσυνθετικές δυνάμεις πολλαπλασιάζονται μιμητικά, διαμορφώνοντας μια ανεξέλεκτη κλιμάκωση αναδράσεων, χάρη στη μόνη παγκοσμιοποίηση που δεν είναι πλασματική: την πληροφοριακή, Η αναγωγή της Πληροφοριόσφαιρας σε κεντρική δομή συνοχής της Τεχνόσφαιρας, εμποδίζει την απόκρυψη και επομένως τον έλεγχο. Προσδίδει εξαιρετική ισχύ στα συστήματα άλωσης του ιδιωτικού χωροχρόνου, έναντι των συστημάτων της δημόσιας σφαίρας (στρατιωτικών, πολιτικών, οικονομικών). Ο ανταγωνισμός κατευθύνει τα κανιβαλλικά ένστικτα των πρώτων εναντίον των δεύτερων. Έτσι φτάσαμε στο οξύμωρο γεγονός να αναπαράγεται το Σύστημα ξεσκεπάζοντας και καταγγέλλοντας τον εαυτό του. αναλώνοντας δηλαδή τα οποία αποθέματα αυθεντίας του απομένουν.
Οι αντιφάσεις Βιόσφαιρας Τεχνόσφαιρας, Βορρά Νότου, Εξατομίκευσης Συστημάτων, που ως τώρα προσπερνιόνταν, σαν «ασήμαντες παρενέργειες» (που «όπου νάναι θα ξεπεραστούν»), κατέλαβαν πλέον το προσκήνιο και απαιτούν λύσεις. Το πρόβλημα είναι ότι οι ενδεχόμενες λύσεις δεν μπορούν να είναι ενδοσυστημικές, γιατί υπερβαίνουν τις ανθρωπολογικές προδιαγραφές της Νεωτερικότητας. Η μοίρα των ανθρωπίνων «παραδειγμάτων» είναι να πέφτουν θύμα των κρυμμένων «ανωμαλιών» τους. Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να πάθει το ίδιο και η Νεωτερικότητα.
Ως κοινός παρονομαστής των αποσυνθετικών τάσεων προβάλλει ένα γενικό αίτημα αναθέσμισης των «κεντρικών κοινωνικών σημασιών» και πριν απ’ όλα της σημασίας του υποκειμένου. Η ανανοηματοδότηση της ατομικής και της συλλογικής ταυτότητας τίθεται πλέον ως κεντρικό ζήτημα στον σύγχρονο κόσμο.
4. Το ζητούμενο: η μετανεωτερικη ταυτότητα
Η εξάντληση του κυρίαρχου νεωτερικού ιδανικού οδηγεί τη διανόηση μας στην αφασία. Για κάποιους όμως είναι το σοκ που τους αναγκάζει να ξυπνήσουν. Είναι αυτοί που ήδη θέτουν το αίτημα για ένα μετανεωτερικό ιδανικό, ικανό να συνδεθεί γόνιμα με το κλασικό και το ορθόδοξο και να ξαναδώσει νόημα-ταυτότητα στο Κοινό των Ελλήνων. Κινήσεις και προς τις τρεις αυτές κατευθύνσεις μπορούν ήδη να καταγραφούν.
4.1 Η επανοικείωση του απωθημένου
Καθώς λύνονται τα νεωτερικά μάγια, ο Έλληνας νιώθει ισχυρή την παρόρμηση να επανοικειοποιηθεί το «Βυζαντινό» απωθημένο.
Το φαινόμενο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες εξηγήσεις, διότι είναι μηχανικό: Η εξασθένιση του σθεναρότερου (νεωτερικού) πόλου στο εσωτερικό της συλλογικής μας ταυτότητας, μετατοπίζει το κέντρο βάρους προς τον αμέσως επόμενο πόλο. Η αλλιώς: η εξάντληση της κυρίαρχης παράδοσης επιτρέπει στην κυριαρχούμενη να «σηκώσει κεφάλι».
Γι’ αυτό ξαναγεμίζουν οι εκκλησιές, παρά τη συνεχιζόμενη «προδοσία του επισκοπικού αξιώματος». Γι’ αυτό ξαναζωντάνεψε ο μοναχισμός, παρά τους συχνούς ζηλωτικούς χουλιγκανισμούς και τις νέο-γεροντικές νευρώσεις. Γι’ αυτό επαναξιολογείται η βυζαντινή τέχνη και εκδίδονται του κόσμου τα βιβλία για το Βυζάντιο και την Ορθοδοξία.
Ενώ αναμοχλεύονται τα δημώδη βάθη της εθνικής κουλτούρας, η λόγια επιφάνειά της δεν παραμένει ακίνητη. Στοιχεία της εγχώριας διανόησης αρχίζουν, τα τελευταία χρόνια, να προσεγγίζουν τη βυζαντινή ανθρωπολογία και να συλλαβίζουν τη γλώσσα της ελληνικής οικουμένης. Μια παλιότερη, εκ μέρους των Ρώσων, γόνιμη αντιβολή πατερικής θεολογίας του Προσώπου και ευρωπαϊκού υπαρξισμού είχε παρασκευάσει το έδαφος, Παράλληλα, μια δεύτερη τάση, προερχόμενη από τη μαρξιστική αριστερά, θα συνοψίσει κριτικά την εμπειρία των αριστερών επαναστάσεων και θα καταθέσει γόνιμο οντολογικό προβληματισμό πάνω στα αδιέξοδα της Νεωτερικότητας, θα ζητήσει, μεταξύ των άλλων, να επαναπροσεγγίσουμε το υποκείμενο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, προκαλώντας σοβαρά ρήγματα στο εμπεδωμένο νεωτερικό-μεταπρατικό κέλυφος της αρχαιογνωσίας μας.
Χάρη στην εργασία των δύο αυτών γραμμών αναζήτησης δεν έμελλε να καταποντιστούμε τελείως στον επελθόντα, μετά το 1974, μεταμοντέρνο κατακλυσμό της ιδεολογίας του «τέλους των ιδεολογιών», του αντι-ιδανικού» και της «αυτοπραγμάτωσης». Ίσως αλλιώς να αντιλαμβάνονταν τη συμβολή τους οι διανοητές του «συνόρου» μεταξύ Μοντερνισμού και Μεταμοντερνισμού, αλλά εμείς θα την εντοπίσουμε κυρίως στο γεγονός ότι μας έδωσαν τη δυνατότητα να διαβούμε σώοι (αν και όχι εντελώς αβλαβείς) το εν λόγω «σύνορο». Είμαστε, έτσι, αρκετά «μεταμοντέρνοι», ώστε να αντιλαμβανόμαστε ότι το πρόβλημά μας δεν είναι «εθνικό». Ότι είναι εθνικό μόνο στο μέτρο που είναι οικουμενικό. Και ότι δεν νοείται εθνική λύση παρά ως εθνική μετοχή στη ζητούμενη οικουμενική / μετανεωτερική λύση.
Η κατάρρευση των νεωτερικών εννοηματώσεων της εθνικής ταυτότητας και η ανάγκη αντίστασης στον μεταμοντέρνο μηδενισμό, κάνει τους Έλληνες να σκεφτούν, επιτέλους, με το δικό τους μυαλό, ποιοι είναι, που βρίσκονται και τι θέλουν. Και να συλλάβουν τη νεοελληνική εθνική ταυτότητα όπως ήταν πριν οι προαναφερθέντες Προκρούστες την ξαπλώσουν στη νεωτερική τους κλίνη: Ως στροφή του Ρωμηού προς τη Δύση για να γλιτώσει από τον Τούρκο. Ως συμμαχία της ρωμέηκης Παράδοσης με τη νεωτερική, για την αποπομπή του Τουρκισμού. Αρχίζουμε ήδη να αντιλαμβανόμαστε το οδυνηρό τίμημα της συμμαχίας αυτής: την απώθηση των ουσιωδών διαφορών εξελικτικής κατεύθυνσης και επιπέδου ωριμότητας μεταξύ του ελληνικού και του δυτικού ανθρωποκεντρισμού.
Ελευθερωμένοι από τη νεωτερική συσκότιση, ίσως κατορθώσουμε, τώρα, οι Έλληνες να λύσουμε το αίνιγμα της νεοελληνικής ταυτότητας. Και να καταλάβουμε γιατί ο Τούρκος είναι η δική μας αθέατη-σκοτεινή πλευρά.
4. 2 Το περίγραμμα της αναζήτησης
Ως κεντρικά εθνικό ερώτημα αναδεικνύεται το εξής οικουμενικό ζήτημα: Είναι δυνατόν να ανανοηματοδοτηθεί το υποκείμενο κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μπορεί να υπερβαίνει τα συστήματα και να τα «εξημερώνει»; Η αλλιώς: μπορούμε να φτιάξουμε μια Τρίτη σφαίρα ικανή να ενσωματώνει και να επιλύει τις αντιφάσεις Τεχνόσφαιρας Βιόσφαιρας, Εξατομίκευσης Συστημάτων, Βορρά Νότου; Ποια μπορεί να είναι η φύση της αν δεν πρέπει να είναι ούτε φυσιοκρατική ούτε τεχνολογική;
Το περίγραμμα της ως τώρα πρωτόλειας ακόμη προβληματικής μας μπορεί να συνοψιστεί στα εξής:
α) Η προσφυγή στη βυζαντινή ανθρωπολογία ερμηνεύει το νεωτερικό υποκείμενο ως παθολογία σε σύγκριση με το όντως υποκείμενο: το Πρόσωπο, Θεωρητικώς, η προσφυγή στο Πρόσωπο λύνει το πρόβλημα, γιατί αναφέρεται σε έναν τύπο υποκειμένου, στο οποίο η προσωπικότητα είναι μοναδική και συγχρόνως καθολική. Αν αποδειχθεί ότι το πρόβλημα λύνεται και στην πράξη, τότε όντως αποτελεί Πρόταση. Πρακτική λύση σημαίνει: Κατορθώνω να ανακόψω την κονιορτοποίηση της ατομικότητας μου. Αποκτώ την ικανότητα να αποστασιοποιούμαι από τις ανάγκες μου. Δεν «χάνω τον εαυτό μου» μέσα στα συστήματα. Γίνομαι υπεύθυνο αγαπητικό υποκείμενο, ελεύθερο έναντι κάθε εξωτερικού και εσωτερικού καταναγκασμού.
β) Η αναγωγή στην κλασική πολιτειακή Παράδοση του Ελληνισμού και ο συνδυασμός της με την εκκλησιαστική, δηλαδή η προσφυγή στον προσωποκεντρικό Κοινοτισμό, μας επιτρέπει να ερμηνεύσουμε τη νεωτερική εννοημάτωση της συλλογικής ταυτότητας, ως παθολογία της υποκειμενοποίησης. Για έναν στοιχειωδώς μυημένο στη χριστιανική γνώση, είναι προφανές ότι η συστημική αυτοθέωση, το ανθρωπολογικό πρόταγμα της Νεωτερικότητας, συνιστά μια πρωτότυπη μεν, ως προς τη μορφή, κοινότοπη δε, ως προς την ουσία, εφαρμογή της πανάρχαιας εωσφορικής πρότασης να γίνουμε θεοί από μόνοι μας. (Πράγμα που μας κλείνει αυτόματα, σύμφωνα με τη Βίβλο. τον δρόμο προς τον ζητούμενο επίγειο Παράδεισο.) Θεωρητικώς, λοιπόν, η προσωποκεντρική κοινότητα συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις να είναι η ζητούμενη εναλλακτική λύση. Μένει να πιστοποιηθεί τούτο και στην πράξη.
γ) Η μελέτη του αρχαιοελληνικού Ατόμου φωτίζει το ζητούμενο πέρασμα από τον μεταμοντέρνο μηδενισμό στον ενδεχόμενο μετανεωτερικό πολιτισμό. Αποκαλύπτει την κρυμμένη (στα πλαίσια της προειρημένης συμμαχίας) ριζική διαφορά του ελληνικού Ατόμου από το νεωτερικό, ως προς την εξελικτική τους κατεύθυνση (εμπρόσωπες και όχι απρόσωπες σχέσεις, επέκταση της ελευθερίας στον δημόσιο χώρο και όχι περιορισμός της στον ιδιωτικό). Αποκαλύπτει συγχρόνως κάτι ακόμα πιο σημαντικό: την αναλογία ανάμεσα στον αρχαιοελληνικό και στον μεταμοντέρνο σχετικισμό και μηδενισμό. Η μελέτη της κρίσης των δύο αυτών ιστορικών μορφών εξατομίκευσης μας υπόσχεται τη γνώση των νόμων προόδου και υποστροφής, που διέπουν τη φυσιολογία της μετάατομικής ανθρωπολογικής μετάβασης.
Τέλος, στη βάση αυτή, είναι δυνατόν να αντιληφθούμε, πως και γιατί η γενίκευση του μεταμοντέρνου μηδενισμού μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο σε τεχνοφασιστική υποστροφή, Πώς και γιατί θα ήταν μάλλον αδύνατη η ανακοπή της, χωρίς την παρεμβολή και μαρτυρία μιας κρίσιμης μάζας Προσώπων.
4. 3 Η μετανεωτερικότητα της βυζαντινής εμπειρίας
Η κεντρική γραμμή της αναζήτησης μας, η μελέτη της βυζαντινής ανθρωπολογίας, μπορεί να είναι γόνιμη, μόνο στο μέτρο που θα διαπεράσει το κέλυφος της αναπόφευκτης φονταμενταλιστικής ειδωλοποίησης, με το οποίο αυτόματα την περιβάλλει η κυρίαρχη πνευματική νηπιότητα.
Αυτό που μπορεί να βρει κανείς, αν διαπεράσει το φονταμενταλιστικό κέλυφος, και το οποίο μας ενθαρρύνει, για την πιθανή μετανεωτερική γονιμότητα των «βυζαντινο-κεντρικών» αναζητήσεων μας. είναι η άγνωστη στη νεωτερική σκέψη βυζαντινή εμπειρία των «Ακτίστων Ενεργειών» και η αντίστοιχη οντολογική επεξεργασία της.
Η οντολογία των Ενεργειών μας πληροφορεί, ότι εκτός από τις προσωπικές ενέργειες του «κτιστού» χώρου (τις δικές μας), υπάρχουν και οι προσωπικές ενέργειες του «άκτιστου» χώρου, για τις οποίες πιστεύεται ότι είναι η αφανής αιτία της ύπαρξης και της ζωής όλων των κτιστών-τρεπτών όντων, υλικών και πνευματικών, ορατών και αοράτων. Μας λέει επίσης, ότι η αδυναμία του μεταμοντέρνου ανθρώπου να αποδεσμευθεί από το καταστροφικό σύστημα αναγκών, στο οποίο έχει εγκλωβιστεί, βασίζεται σε μια βαθύτερη αναπηρία, η οποία προκύπτει από την γενικότερη σε κάθε πολιτισμό, τεχνητή ανακοπή και στρέβλωση της φυσιολογικής προσωπικής εξέλιξης του ανθρώπου. Η αναπηρία αυτή σχετίζεται με την κολεκτιβιστική (δεσποτική) η ατομοκεντρική ρύθμιση του εριστικού «ταραγμού» της ανθρώπινης φύσης. Εμπεδωμένες στο θυμικό και στο ένστικτο, επικυρωμένες και ανατροφοδοτούμενες από το ομόλογο κοινωνικό πλαίσιο, οι παθολογικές αυτές μορφές ρύθμισης των παθών καθηλώνουν τον άνθρωπο, εφ’ όρου ζωής, στην υπαρκτική νηπιότητα. Κρατούν σε ατροφική κατάσταση τα ψυχικά εκείνα όργανα, που μας επιτρέπουν να αντλούμε από την πανταχού παρούσα «άκτιστη Ενέργεια» τη δύναμη της «καλής αλλοίωσης». Τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να διαστέλλουμε το γνωμικό από το φυσικό μας θέλημα και να το μεταμορφώνουμε σε βούληση ελεύθερη-ανιδιοτελή και συγχρόνως αγαπητικά αποτελεσματική.
Η επανοικείωση, τέλος, της οντολογίας των Ενεργειών μας Αποκαλύπτει τη φύση του εκφυλισμού της ατομικότητας μας (ελληνικής και νεωτερικής), από τον οποίο πάσχει και στον οποίο κυρίως προσκρούει η ζητούμενη μετανεωτερική ανανοηματοδότηση της ταυτότητας μας.
Την πρόταση αυτή, δηλαδή να θέσουμε στο επίκεντρο της μετανεωτερικής αναζήτησης την οντολογία των «Ακτίστων Ενεργειών», πρώτος τη διατύπωσε ο Άρης Ζεπάτος, ο οποίος, ήδη από τη δεκαετία του 1990, είχε αφοσιωθεί στη μελέτη των εμπειρικών της προσβάσεων.
Υποθέτοντας ότι είναι δυνατή η ενσάρκωση μιας προσωπικής και συλλογικής ταυτότητας βασισμένης στη σχέση με το Άκτιστο, μιας ταυτότητας που υπερβαίνει την αδιέξοδη διαλεκτική Ατόμου-Ομάδας, έχουμε πλήρη την επίγνωση ότι ζητούμε την υπέρβαση όχι μόνο του διαλυόμενου νεωτερικού Ατόμου αλλά και του ίδιου του Homo Sapiens. Κατά σύμπτωση, την ίδια υπέρβαση, αλλά στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, αναζητά κι ο απρόσωπος συστημικός Λεβιάθαν, με τις πυρετώδεις έρευνες του πάνω στη γενετική μηχανική, τις βιολογικές μεταλλάξεις, τη νανοτεχνολογία κλπ.
4. 4. Συμπέρασμα
Οι έρευνες μας προσεγγίζουν, λοιπόν, την ανανοηματοδότηση του ατομικού και του συλλογικού υποκειμένου, με βάση την εμπειρία του Προσώπου.
Μπορεί οι έρευνες αυτές να φαντάζουν, ακόμη, αλλόκοτες και χιμαιρικές. Οφείλουμε όμως να υπογραμμίσουμε ότι δεν αγνοούν καθόλου τα δεδομένα της σύγχρονης ανθρωπολογικής κρίσης, τα οποία και αποτελούν διεθνώς την αφετηρία των πιο προωθημένων μετανεωτερικών αναζητήσεων.
Αν θέλαμε να συμπυκνώσουμε σε μία φράση τα προσωρινά μας ευρήματα, για τη ζητούμενη μετανεωτερική εννοημάτωση της εθνικής ταυτότητας, θα λέγαμε: «Κοινότητα Προσώπων. Έθνος Κοινοτήτων. Κοινότητα Εθνών».
ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΛΛΗΝ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ
ΗΤΟΙ
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
(Αντιπαράθεσης υπό του Ανωνύμου Απολογητού)
Η «Ελληνική Νομαρχία» του «Ανωνύμου του Έλληνος», είναι ένας διαφωτιστικός πολιτικός λίβελος· το ότι το κείμενο της «Ελληνικής Νομαρχίας» διαδίδεται ουσήμερα (2011) κι από πολιτικές δυνάμεις, κι όχι μόνο από θρησκευτικές, αποδεικνύει περίφημα την πολιτική του χροιά. Αποτελεί δε ένα πονημάτιο, του οποίου ο συγγραφέας ενδιαφέρεται να κινήσει τους αναγνώστες του, Έλληνες Χριστιανούς, εις μια πολεμική προσπάθεια ενάντια εις τον Οθωμανό Τύραννο, ίσως όχι επειδή ως Οθωμανός ήταν κατακτητής των Χριστιανών Ελλήνων (Ρωμηών), αλλά γιατί σαν Οθωμανός ήταν Ηγεμόνας, δηλαδή μονάρχης ενός «Τυραννικοῦ πολιτεύματος»· ο διαφωτισμός στη Δύση κινήθηκε κατά της Δεσποτείας – Βασιλείας, από την εποχή του Βολταίρου κιόλας, όταν δεν μπόρεσε τελικά να δελεάσει τους ηγεμόνες,εις τις πολιτικές του ιδέες, ως «κατεξοχὴν πολιτικὸν φαινόμενον» («Νεοελληνικός Διαφωτισμός» Π. Μ. Κιτρομηλίδης, σελ. 9). Τοιουτοτρόπως οδηγήθηκε στη Γαλλική επανάσταση, όπου Γάλλοι κινήθηκαν ενάντια στην ίδια τη δική τους πολιτική αρχή, κι όχι ενάντια σε ξένους κατακτητές, για τον προειρημένο λόγο.
Μήπως ο Διαφωτισμός, αφού δεν μπόρεσε να δελεάσει τις δεσποτείες με τα κηρύγματά του, θα μάχονταν οιαδήποτε παρούσα δεσποτεία στον ελληνικό χώρο, ακόμη κι αν αυτή αντιπροσωπεύονταν από ένα Βυζαντινό αυτοκράτορα ή Έλληνα Κυβερνήτη (βλ. Ιωάννη Καποδίστρια & οπαδούς Κοραή), παρά τον Σουλτάνο εάν κι εφόσον αυτή δεν ενστερνίζονταν τις διαφωτιστικές ιδέες οργάνωσης μιας «ἑλληνικῆς πολιτείας»; Βέβαια, αν κάτι τέτοιο είχε συμβεί τα αποτελέσματα του διαφωτισμού εις την Ελλάδα θα ήταν εντελώς διαφορετικά και δε θα περιλούζονταν με τόσα όμορφα φώτα δημοσιότητας ως έχει τη σήμερον, αφού θα είχε προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των Ρωμηών, όπως ανάλογα εις τη Γαλλία δημιούργησε τα χρόνια της τρομοκρατίας με τις λαιμητόμους, όπου άνθρωποι θανατώνονταν υπό τους ύμνους της δημοκρατικής «καρμανιόλας».
Ο Διαφωτισμός έσβησε άδοξα· εξάλλου ήταν πάντα στο περιθώριο, κι αν έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις στο νου των σημερινών πολιτών (2011), αυτό οφείλεται εις τα πανεπιστήμια, εις τους ολίγους πάντοτε φανατικούς λογίους κι ιδίως στις ακραίες αντιχριστιανικές κοινότητες του διαδικτύου, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την διάδοση των πιο σκοταδιστικών του πολιτικών κειμένων, ως είναι η «Ελληνική Νομαρχία» σε ένα ευρύ διαδικτυακό πεδίο.
Πολύ κακώς συμβαίνει κάποιοι ν’ αντιλαμβάνονται πως ο Διαφωτισμός, ή η «Ελληνική Νομαρχία», είναι «πατριωτισμὸς» κι υπόλοιπες αντιλήψεις είναι «προδοσία». Όσοι αντιλαμβάνονται έτσι τα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, έχουν πραγματικά πιει μόνο τ’ «ἀφρόγαλον» από τον καφέ τους κι δεν έχουν εντρυφήσει στο βάθος των γεγονότων. Άλλοι δε, εφόσον το «καϊμάκιον» δεν τους απασχολεί, αρκούνται εις την διάδοση του «ἀφρογαλίου», ηδονιζόμενοι από την παρουσίαση μιας εκκλησίας «Μοναρχικῆς» ἤ «προδοτικῆς» εις τους βιαστικούς περιηγητές του διαδικτύου.
Ο Ελληνικός Διαφωτισμός, συνοδεύθηκε από δογματικές ακρότητες κατά της Χριστιανικής Πίστεως, τις οποίες αρκετοί Έλληνες διαφωτιστές κουβάλησαν, άλλοτε με τη θέλησή τους, άλλοτε άθελά τους εις την Ανατολή, μη αναλογιζόμενοι τις άμεσες, πόσο μάλλον μακροπρόθεσμες, συνέπειες μια τέτοιας πολιτικής πολεμικής. Επιπλέον, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία στιγματίστηκε για τις κρατικές καταδίκες 2-3 αιρετικών, ο Διαφωτισμός ως πολιτική, κι όχι ως εθνική επανάσταση, είχε στείλει χιλιάδες ανθρώπους ως «ἐχθροὺς τῆς ἐλευθερίας» στις λαιμητόμους των «φωτισμένων» Παρισίων, την ίδια ώρα που ο Ορθόδοξος κλήρος κατηγορείτο ξεδιάντροπα για «ἠθικὴν κατάπτωσην» από τα ελληνικά πολιτικά προπαγανδιστικά φερέφωνα της εν λόγω αιματοβαμμένης «καρμανιόλικης» πολιτικής επαναστάσεως Γάλλων, έναντι Γάλλων.
Ο «Ανώνυμος Έλλην», παρότι παρουσιάζει εαυτόν ως «ὁμόθρησκον» των Χριστιανών, στην ουσία ανήκει εις εκείνους τους διαφωτιστές που χρησιμοποιούν το μανδύα της θρησκείας «κατὰ πρῶτον λόγον ἀπὸ τακτικὲς σκοπιμότητες», (ως εννοεί ο Π. Κιτρομηλίδης, ό.π, σελ. 377). Έτσι, παραμένει κι αυτός ένας ακόμη αντιγραφέας των Δυτικών «ἀντιχριστιανικῶν προπατόρων» από τους οποίους αντλεί την ίδια διαφωτιστική επιχειρηματολογία, εξαπατώντας παράλληλα τους ρωμιούς παραλήπτες του έργου του, με πλείστους «ξυλοσοφικοὺς» ελιγμούς, οι οποίοι αφήνουν άφωνο και τον πλέον κακόπιστο.
Μέσα εις την προσπάθεια του να διαδώσει τις διαφωτιστικές απόψεις, ο συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας» μεταχειρίζεται κάθε μέσο του λόγου και της ρητορικής, ακόμη και ψέματα, παρά τη δήλωσή του ότι θα διηγηθεί έργα θαυμαστά «ἀντὶ ρητορικῶν φράσεων». Τον συγγραφέα αυτόν δεν απασχολεί τόσο η αλήθεια, όσο η παρακίνηση του αναγνώστη εις το «παράλογον»· δηλαδή εις την υπερνίκηση μιας αυτοκρατορίας – δεσποτείας, έστω και παραπαίουσας, από δράκες ενόπλων κι ασυντόνιστων Ελλήνων, τους οποίους διαρκώς καθυβρίζει. Με άλλα λόγια, σκοπός του ρητορικού αυτού λιβελλου, που δεν μπορεί να είναι ένα επιστημονικό έργο ιστορίας, ήταν η παρότρυνση του αναγνώστη όπως θυσιάσει την ιδικήν του ζωή εν Ελλάδι, ενώ ο συγγραφεύς φυλάσσει την ιδική του εις Εσπερία [ακόμη ένα παράλογο], όντας «ἀλήτης ἐν ταῖς ἀλλοδαπαῖς» ως μαρτυρεί ο Μοισοιόδαξ για τον δικόν του εαυτόν (Απολογία, σελ. 122)· η θυσία των Ρωμιών παρακινούνταν για ένα σκοπό που, εις την αναφερόμενη εποχή φάνταζε αρκετά νεφελώδης κι επισφαλής και δεν θα πρέπει να γίνεται αντιληπτός ως σίγουρα τετελεσμένος, μέσα από τη σημερινή παρατήρηση του αναγνώστη πολλούς χρόνους κατόπιν των πεπραγμένων και την επιτυχία της επανάστασης του 1821.
Ο εν λόγω ρητορικός λίβελος για τον οποίο γίνεται λόγος, έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από νεοπαγανιστές ή άθεους διαφωτιστές, οι οποίοι επιθυμούν να αποδείξουν δι’ αυτού, ότι η «Ἀνατολικὴ Ὁρθόδοξος Ἐκκλησία» υπήρξε ένας «ἀντιεπαναστατικός δυνάστης» των Ρωμιών (Ορθοδόξων Ελλήνων) προ του 1821 ή κάποια θρησκεία που αντιστρατεύονταν την ελευθερία των Ελλήνων. Η βαθιά αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική. Όχι μόνο γιατί η «πολιτικὴ ἀναμόρφωση» δεν ήταν ένα απλό μήνυμα «ἐλευθερίας», αφού συνοδευόταν από ακρότητες, σφαγές και αντιθρησκευτικά πομπώδη κηρύγματα ανοησιών, αλλά και διότι υπάρχουν σοβαρότατα έργα της εποχής, που φανερώνουν είτε αντιεπαναστατικές αδυναμίες όλων των Ρωμιών, προτού, κατά τη διάρκεια και κατόπιν της Επαναστάσεως, μα κι επειδή αυτά τα ίδια φανερώνουν πλείστες προσπάθειες εκκλησιαστικών εις την «ἀπελευθέρωσιν» του γένους των Ελλήνων (βλ. Α.Σ. 8).
Το ερώτημα είναι: γιατί η παρούσα εργασία στρέφεται κατά της «Ελληνικής Νομαρχίας»; Δεν επιθυμεί την επιτυχημένη πλέον κι υπάρχουσα απελευθέρωσή της Ελλάδος;
Είναι γνωστό πως ο «Ανώνυμος Έλλην», αν κι ό ίδιος κατήγορος, είναι με τη σειρά του κατήγορος των κατηγόρων: «…οἱ πρωτοσύγκελλοι, οἱ ἀρχιμανδρῖται καὶ οἱ πνευματικοί. […]. Εἶναι δὲ κατήγοροι εἰς τὸ ἄκρον…», σελ. 117. Ενώ κατηγορεί τους «συμπατριώτας» του, παριστάνει τον θιγμένο έναντι της συμπεριφοράς των ξενιτεμένων Ελλήνων: «Πῶς θέλεις νὰ σὲ ἀγαπήσῃ ἡ συμβία σου καὶ νὰ σὲ τιμήσῃ, ὅταν ἔμπροσθέν σου κατηγορῇ τὸ γένος σου, καὶ ἐσύ, ἀναίσχυντε, τὸ ἀκούῃς μὲ ἄκραν ἀδιαφορίαν.», σελ. 133
Όπως λέγει ο μελετητής του νεοελληνικού Διαφωτισμού Π. Κιτρομηλίδης: «Η πηγή αυτή [ένα αδημοσίευτο ανώνυμο κείμενο για τη ιδεολογική διαμάχη στη Σμύρνη], μαζί με το «Περί Θεοκρατίας» του Παμπλέκη και την «Ελληνική Νομαρχία», συμπληρώνει το τρίπτυχο της πιο βίαιης καταγγελίας της στάσης της εκκλησίας απέναντι στο Διαφωτισμό. [(«Νεοελληνικός Διαφωτισμός», ο.π, σελ. 373]», κι όχι τη στάση της Εκκλησίας ενάντια εις την εθνική επανάσταση αυτή καθ’ εαυτή.
Εκείνο που κατάφερε αρχικά ο Διαφωτισμός ήτο να ανησυχήσει την ιεραρχία, για τους σκοπούς της τότε αυτής ιδεολογικής και κοινωνικής επανάστασης ως έχουσας αντιχριστιανική τινά χροιά και κατόπιν ετών, δια μέσω των φανατικών αντιχριστιανών και των ερμηνευτικών διαστρεβλώσεων που αυτοί επέφεραν εις τις ιστορικές συμπεριφορές προσώπων, επέτυχε να καταγγελθεί η ιεραρχία ως έχουσα αντεθνική, κι όχι αντιδεοντολογική στάση, ως όντως είχε.
Σε αυτό το μύθευμα συνεπικούρησε και συνεπικουρεί ακόμη, η τελείως επιφανειακή ενασχόληση του μέσου αναγνώστη του διαδικτύου γύρω από το φαινόμενο του Διαφωτισμού, ο οποίος τις περισσότερες φορές πίπτει επί αναρτημένων κειμένων, εξαιρετικά φανατισμένων κατά της Εκκλησίας και του κλήρου.
Το ίδιο λυπηρό μονόχρωμο μοτίβο επαναλαμβάνεται σε αίθουσες ορισμένων πανεπιστημίων, όπου εκεί η προσέγγιση του μαθητή προς το φαινόμενο αυτό είναι μονομερής και καθοδηγημένη «διὰ τῆς εἰμαρμένης» εις «παπαγαλίαν» των σημειώσεων που τριγυρίζουν με τις, υπέρ του διαφωτισμού, διαλέξεις του «καθηγητοῦ», οι οποίες αποκρύβουν εξαιρετικά ενδιαφέροντα γεγονότα γύρω από τις διάφορες αποτυχίες κι ακρότητες των διαφωτιστών ή των διδασκαλιών τους. Για παράδειγμα η «θρησκευτικὴ νηστεὶα» καταγγέλθηκε από το διαφωτισμό επικαλούμενη λόγους υγείας, όταν η σημερινή ιατρική επιστήμη δεν είναι το αυτό καταγγέλλουσα. Αυτό όμως δε διδάσκεται στα ελληνικά, τουλάχιστον, Πανεπιστήμια.
Η παρούσα εργασία επιθυμεί επίσης να καταγγείλει τη διανόηση όλων εκείνων που αντλούν αποσπάσματα από την «Ελληνική Νομαρχία» κατά της Εκκλησίας, παραδίδοντας έτσι εις τον μέσο αναγνώστη τη δυνατότητα να εννοήσει το επίπεδο των συγγραμμάτων από τα οποία αντλούν επιχειρηματολογία αντιχριστιανικοί κύκλοι, οι οποίοι μερικές φορές, φτάνουν εις το επίπεδο της ψευδούς ρητορικής «πολιτικῶν κομμάτων», και των περί αυτών «κομματοκολάκων», που ενώ πληρώνονται από το δημόσιο κατά τη συμμετοχή τους εις το κοινοβούλιο, καταγγέλλουν το χρηματισμό της Εκκλησίας και τον «πολιτικὸν» της λόγο.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Κάτωθι παρουσιάζεται το σύγγραμμα του «Ἀνωνύμου τοῦ Ἕλληνος» με σχολιασμούς του «Ἀνωνύμου Ἀπολογητοῦ» οι οποίοι δεν πρέπει να γίνουν αντιληπτοί ως έχοντες αποκλειστικό στόχο ορισμένες απόψεις του πρώτου. Αντίθετα έχουν παράλληλο στόχο την υιοθεσία της «Ἕλληνικῆς Νομαρχίας» υπό συγχρόνους νεοπαγανιστές και διαφωτιστές οι οποίοι ασφαλώς δεν έχουν ως δικό τους σκοπό μια κάποια «ἐθνεγερσίαν» ή πολιτική επανάσταση των Ελλήνων· την «ἐθνεγερσίαν» ούτως η άλλως επέτυχαν, οι μισητοί για τη θρησκεία τους, προγονοί τους Ρωμιοί κι όχι ο διαφωτισμός [:«Ἡ Ἐπανάσταση δὲν ἄρχισε ἀπὸ τοὺς διανοουμένους τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς ἀγροτικὲς μάζες στὴν Ἤπειρο καὶ στὴν Πελοπόννησο, ποὺ εἶχαν φτάσει σὲ ἀπόγνωση ἐξαιτίας τῶν δηώσεων τῶν ὀθωμανικῶν στρατευμάτων μετὰ τὴν καταστολὴ τῆς ἀνταρσίας τοῦ Ἄλῆ Πασᾶ» (ό,π. σελ. 408)], ενώ μια κάποια πολιτική επανάσταση τη σήμερον θα έπρεπε να στρέφονταν κατά «άλλων» στόχων, παρά κατά των ιερέων και των μοναχών. Εκ τούτου συνεπάγεται ότι η εμμονή τη σήμερον ημέρα εις αυτό το διαφωτιστικό «πονημάτιον» εξυπηρετεί θρησκευτικούς λόγους, όχι επαναστατικούς ή πολιτικούς.
Μας τακανες μπαλόνια!
BOBO MASTORA ΑΝΤΕ ΠΑΡΕ ΜΙΑ ΚΑΡΦΙΤΣΟΥΛΑ ΚΙ ΤΣΙΜΠΑ ΤΑ ΝΑ ΞΕΦΟΥΣΚΩΣΟΥΝ ΤΑ ΜΠΑΛΩΝΙΑ ΣΟΥ !!!!!!!!!!!!
Φιλε μου δεν το διαβασα … αυτο δεν ειναι μεγεθος σχολιου αλλα αρθρου …. Γιατι δεν το στελνεις στον STRANGER να κανει να στο δημοσιευσει ως αρθρο ?
ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ: “Θυμήσου τι λέει για τη σάρκωσή του και τη σωτήρια Σταύρωσή Του η Σίβυλλα και ο Απόλλων. Αυτός ο Θεός έγινε Άνθρωπος, περπάτησε στη γη, δίδαξε, θαυματούργησε”.
https://www.youtube.com/watch?v=pPsvfZ4EyI0
ΣΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΕΙ ΚΑΛΑ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ.
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΕΙ ;
ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ .
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΤΕ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ .
ΚΑΚΟΒΟΥΛΟΝ ΚΑΙ ΔΟΛΙΩΤΑΤΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΜΕ ΣΚΟΠΟΝ ΤΟΝ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.
Ο ΛΑΪΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 12/3 ΚΑΙ ΩΡΑ 12:00 ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΙΤΤΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΝ ROYAL OLYMPIC.
ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΗ κ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΦΙΣΑΤΕ ΤΑ ΚΑΤΑ ΜΕΡΟΣ!
Όπου δείτε τον Φράγκο να χει ρόλο, μακριά συνέλληνες… Μακριά!
Και δεν είναι καλός άνθρωπος και τα χει πολύ καλά με τις γνωστές ”φατρίες” ”οικογένειες” ελίτ της Ελλάδος…
Η ΕΛΛΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ “ΙΡΑΝ”(ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1979) ΚΑΙ Ο ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ “ΧΟΜΕΪΝΙ”
ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΦΩΣΤΗΡΕΣ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ .