«Οι Μάγισσες του Σάλεμ» και οι σύγχρονοι κυνηγοί μαγισσών

«Είναι πλέον εμφανές σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους ότι ο ρατσισμός είναι η νέα μαγεία. Μόλις σε στιγματίσουν ως “ρατσιστή”, κάποιοι δεν θα θεωρούν ανήθικο να σου επιτεθούν ή και ακόμα χειρότερα». – Steve Browne.
«Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο ρατσισμός, όπως η μαγεία, είναι μια δύσκολη κατηγορία για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από αυτήν. Ο λόγος είναι ότι η λέξη δεν έχει πλέον κάποιο καθορισμένο νόημα». – Larry Auster.
Οι Ρωμαίοι είχαν τις αρένες τους και τα λιοντάρια που περίμεναν να κατασπαράξουν τους χριστιανούς, αυτούς τους οπαδούς της «κακόβουλης δεισιδαιμονίας». Η Αγγλία της Ελισαβετιανής Εποχής είχε το βάρβαρο «σπορ» με μία αρκούδα που την έριχναν σε έναν περιφραγμένο λάκκο και την βασάνιζαν προς τέρψιν του κοινού. Ο Μεσαίωνας είχε το κυνήγι των μαγισσών με τις «υπηρέτριες του Σατανά» που μετά από «δίκη» τις έριχναν στην πυρά ή τις έστελναν στην κρεμάλα για να καθαρίσει η πουριτανική κοινωνία τους. Η Γαλλική Επανάσταση είχε τις δικές της «δίκες» με τις γκιλοτίνες, κάτω από τις οποίες, με συνοπτικές διαδικασίες, έχαναν τα κεφάλια τους οι «εχθροί της επανάστασης» κατόπιν ετυμηγορίας του «Επαναστατικού Δικαστηρίου». Και ο σταλινικός μεσαίωνας είχε τις «δίκες της Μόσχας» με τις μαζικές διώξεις και εκτελέσεις των «εχθρών του λαού».
Η εποχή μας έχει το αδιάκοπο κυνήγι των «ρατσιστών».
Ο καθένας τρέμει στην ιδέα μήπως τον πούνε “ρατσιστή”. Εάν κάποιον δεν τον χωνεύεις και θες να τον φέρεις σε αμηχανία, να τον στοχοποιήσεις, να συγκεντρώσεις τα πυρά επάνω του, αρκεί να τον πεις “ρατσιστή” και το κυνήγι θα ξεκινήσει.
Οι πιο πεπειραμένοι, αλλά και αφιερωμένοι – με θρησκευτικό ζήλο και φανατισμό – στο εν λόγω κυνήγι είναι οι αριστεροί.
Βέβαια σήμερα, το κυνήγι έχει εκσυγχρονισθεί, με κρατικές και υπερεθνικές χορηγίες, σπόνσορες και live μετάδοση.
Ο «ρατσισμός» είναι το νέο σεξουαλικό αμάρτημα για τους πολιτικώς ορθούς Πουριτανούς. Έχουν μια εμμονή με αυτό, σαν να πρόκειται για ένα νέο είδος λαγνείας.
Καθώς τα τελευταία σεξουαλικά ταμπού πέφτουν, νέα ταμπού προκύπτουν και αυτά είναι πολιτικά, ιδεολογικά μέχρι και… λεκτικά.
Μάλιστα κύριοι, το νέο κυνήγι μαγισσών δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις υποκρισίες, τις δολοπλοκίες και τις μισαλλοδοξίες του παρελθόντος.
Ποιοι έμποροι ναρκωτικών, ποιοι έμποροι ανθρώπων, ποιοι βιαστές, ποιοι παιδόφιλοι, ποιοι αποκεφαλιστές ανθρώπων, ποιοι απατεώνες πολιτικοί, ποιοι εγκληματίες ηγέτες και ηγετίσκοι, ποιοι νεκροθάφτες των λαών. Ξεχάστε τους. Εάν θες να κατονομάσεις την πιο αποκρουστική κατηγορία ανθρώπων δεν είναι δύσκολο. Όλοι τους ξέρουμε. Είναι οι «ρατσιστές». Και πρέπει να μείνουν μακριά από εμάς.
Ένα ντελίριο «αντιρατσιστικού» ηθικισμού κρατά έναν πληθυσμό σε κατάσταση ιδεολογικής σεμνοτυφίας, συμμόρφωσης και τρόμου.
Το κρεσέντο δηλώσεων και εκδηλώσεων κατά του «ρατσισμού» έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση παράνοιας. Ο φόβος του να μην πεις το «λάθος» πράγμα, την λάθος λέξη, την λάθος στιγμή ή ακόμα να κάνεις την λάθος σκέψη. Ο τρόμος μήπως δώσεις την λανθασμένη εντύπωση στους άλλους. Μια αόριστη ενοχή και συνενοχή πρέπει να σε κατατρύχει. Βρισκόμαστε συνεχώς σε κατάσταση πανικού. Προσοχή, το κακό κρύβεται παντού και πρέπει να σταθούμε σε επαγρύπνηση εναντίον του. Εάν δείτε ή ακούσετε κάτι ύποπτο μην διστάσετε να το καταγγείλετε. Πρέπει να εκπαιδευτείτε να μάθετε να επισημαίνετε και να εντοπίζετε τις πιο σκοτεινές και αιρετικές μορφές. Χωρίς αυτούς η κοινωνία μας θα ήταν ιδανική.
Ο αγώνας, βέβαια, δεν είναι για το ρατσισμό, είναι για την εξουσία. Το κυνήγι μαγισσών δεν είναι για την καταπολέμηση του κακού, απλά αποβλέπει στο πως να εξουσιάζεις τις μάζες, σέρνοντας μέσα από το πλήθος κάποιο ανθρώπινο ον που θα το προσφέρεις ως «ανθρώπινη θυσία» στη συλλογική δύναμη του πλήθους και στο ηθικό κύρος των ιεροεξεταστών.
Το θύμα εξοβελίζεται και αποκόβεται από το πλήθος γιατί αρνείται να ακολουθήσει τις «αξίες», που έχει μάθει να ακολουθεί το υπόλοιπο πλήθος. «Αξίες» ανακατεμένες, βέβαια με ένα μείγμα φόβου και θριάμβου. Θριάμβου πάνω στην ευπάθεια του «αποβλητέου» ανθρωπίνου όντος και φόβου μήπως έρθει η ώρα και η δική μου υποκρισία, και η δική μου μικρή αμαρτία, εκτεθεί.
Η περίοδος με τις δίκες μαγισσών στην Ευρώπη του 15ου έως και 18ου αιώνα ήταν μια σκοτεινή εποχή διαδεδομένου ηθικού πανικού εξαιτίας κάποιων κακόβουλων σατανικών μαγισσών που λειτουργούσαν ως μια οργανωμένη απειλή για τη Χριστιανοσύνη.
Η κατηγορία ήταν εύκολη και το αποτέλεσμα της δίκης προδιαγεγραμμένο.
Οι “μάρτυρες” έπρεπε να εξυπηρετούν τον σκοπό της δίκης (καταδίκης). Οι δικηγόροι σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν… περιττοί. Άλλωστε, όπως ο “ρατσισμός”, η μαγεία είναι ένα “αόρατο έγκλημα”, όπως κυνικά θα πει ο πουριτανός δικαστής Thomas Danforth.  Ο πρόεδρος της Δίκης του Σάλεμ.
Η αποκορύφωση του κυνηγιού των μαγισσών ήταν κατά τη διάρκεια των ευρωπαϊκών θρησκευτικών πολέμων από το 1580 έως το 1630. Εκτιμάται ότι συνολικά 40.000 έως 60.000 άτομα εκτελέστηκαν κατά τη διάρκεια των «δικών των μαγισσών».
Ανάμεσα στις πιο γνωστές δίκες ήταν οι δίκες των μαγισσών του Σάλεμ της Αμερικής (the Salem witch trials), που διοργανώθηκαν το 1692 και το 1693 στην αποικιακή Μασαχουσέτη.     Η ταινία “The Crucible”, («Οι Μάγισσες του Σάλεμ» ο ελληνικός τίτλος) του 1996, εμπνευσμένη από το θεατρικό έργο του Άρθουρ Μίλερ, αναφέρεται στις Δίκες των μαγισσών του Σάλεμ.

Πρωταγωνιστούν ο Daniel Day-Lewis (ως John Proctor), η Winona Ryder (ως Abigail Williams), ο Paul Scofield (ως δικαστής Thomas Danforth), ο Bruce Davison (ως αιδεσιμότατος Parris) και η Joan Allen (ως Elizabeth Proctor), η οποία και προτάθηκε για όσκαρ καλύτερου δεύτερου γυναικείου ρόλου. Μεγάλο μέρος των γυρισμάτων πραγματοποιήθηκε στις νησί Choate στο Essex της Μασαχουσέτης. Η ταινία είχε μέτριες επιδόσεις στο box office.
ΥΠΟΘΕΣΗ: Νωρίς ένα πρωί στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης το 1692, μερικά νεαρά κορίτσια του χωριού συναντούν στο δάσος με μαύρη σκλάβα από τα Μπαρμπάντος που ονομάζεται Tituba. Ένα από τα κορίτσια, η Abigail Williams, σκοτώνει ένα κοτόπουλο και πίνει το αίμα, ζητώντας η σύζυγος του John Proctor (τον οποίον ποθεί) να πεθάνει. Ανακαλύπτονται όμως από τον θείο της Abigail, τον αιδεσιμότατο Samuel Parris. Καθώς τα κορίτσια τρέχουν η κόρη του Parris χάνει κατά τρόπο παράξενο, τελείως την συνείδηση της.
Ο Parris ανακρίνει την Abigail για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο δάσος, ενώ η Betty δεν συνέρχεται, ούτε η Ruth, η κόρη του Θωμά και η Ann Putnam, που επίσης χόρευαν στο δάσος. Την οικία Πάρις επισκέπτεται ο Giles Corey, που υποψιάζεται ότι τα παιδιά παίζουν θέατρο και μαζί του ο Ιωάννης Proctor, με τον οποίον η Abigail είχε μια κρυφή σχέση και του οποίου την σύζυγο θέλει νεκρή. Η Abigail θέλει ακόμα τον Proctor, αλλά ο Proctor συνειδητοποιεί το λάθος του και την αφήνει. Οι Putnams και ο Αιδεσιμότατος Πάρις πιστεύουν ότι η Μπέτυ και η Ρουθ είναι δαιμονισμένες, και έτσι λένε στον αιδεσιμότατο Τζον Χέιλ από το Beverly να εξετάσει την Μπέττυ. Για να σώσει τον εαυτό της και τα άλλα κορίτσια από την τιμωρία, η πονηρή Abigail ισχυρίζεται ότι η σκλάβα Tituba είναι υπηρέτρια του διαβόλου. Αφού δέχεται ξύλο η Tituba «ομολογεί» ότι είναι μάγισσα, και γλυτώνει το κρέμασμα. Αντιλαμβανόμενες τη νέα τους δύναμη, τα άλλα κορίτσια αρχίζουν να «καταγγέλλουν» και άλλες γυναίκες τις οποίες «είδαν» με το διάβολο, συμπεριλαμβανομένης της Elizabeth Proctor, συζύγου του John Proctor. Ο John, αποφασισμένος να μην επιτρέψει στην πρώην ερωμένη του να απολαύσει την εκδίκησή της, επιμένει ότι η υπηρέτριά του, η Mary Warren, μια από τις “πληγείσες” πρέπει να καταθέσει στο δικαστήριο ότι η μαγεία ήταν ψεύτικη. Παρά το γεγονός ότι η Warren φοβάται την Abigail, συμφωνεί τελικά, παρόλα αυτά πτοείται από τα άλλα κορίτσια και κάνει πίσω. Η Elizabeth Proctor λέει ότι είναι έγκυος και ζητάει να ζήσει μέχρι τη γέννηση του μωρού. Όταν ερωτώνται τα κορίτσια από τον πρόεδρο του «δικαστηρίου» αν είναι ψέματα όλα αυτά σχετικά με τη μαγεία, εκείνα επίτηδες προκαλούν μια αναταραχή, κραυγάζοντας ότι η Mary Warren βάζει πάνω τους ένα ξόρκι. Προκειμένου να αποδείξει ότι η Abigail δεν είναι αθώα, ο John ομολογεί ότι είχε μια σχέση μαζί της. Ισχυρίζεται ότι η Abigail κατηγόρησε την γυναίκα του, προκειμένου να απαλλαγεί από αυτήν, έτσι ώστε να μπορεί να τον παντρευτεί. Η Abigail αρνείται την κατηγορία και καλείται η Ελισάβετ να πει αν η κατηγορία είναι αληθινή. Ωστόσο, μην ξέροντας ότι ο John ομολόγησε και θέλοντας να σώσει τη φήμη του, λέει ψέματα. Ενώ ο αιδεσιμότατος Hale προσπαθεί να πείσει το δικαστήριο ότι ο John είναι ειλικρινής, τα κορίτσια στρέφονται κατά των Proctors, ουρλιάζοντας ότι η Mary Warren τους επιτίθεται με τη μορφή ενός «κίτρινου πουλιού». Τα κορίτσια είναι τόσο πειστικά και δημιουργούν μια τέτοια αναταραχή, που κάνουν το «δικαστήριο» να τις πιστέψει. Για να σώσει τον εαυτό της από το να κρεμαστεί ως μάγισσα, η Mary Warren κατηγορεί τον John για «μαγεία». Όταν τον ρωτάνε αν θα επιστρέψει στο Θεό, ο Τζον φωνάζει από απελπισία, «ο Θεός είναι νεκρός!». Αυτό είναι. Είναι σίγουρα μάγος και για αυτό συλλαμβάνεται.
Την ημέρα πριν κρεμαστεί ο John Proctor, η Abigail προσπαθεί να πείσει το δικαστήριο ότι η γυναίκα του αιδεσιμότατου Hale είναι επίσης μια μάγισσα (γιατί Hale ήταν ο μόνος στην πόλη που αμφισβητούσε τους ισχυρισμούς της). Αυτό το σχέδιο αποτυγχάνει καθώς οι δικαστές δεν πιστεύουν ότι μία σύζυγος ιερωμένου δεν είναι «καθαρή». Τα κορίτσια στο μεταξύ το σκάνε και η Abigail κλέβει χρήματα από τον αιδεσιμότατο Parris για να ανέβει σε ένα πλοίο για να φύγει για τα Μπαρμπάντος, αλλά πριν το κάνει, ζητάει από τον John να πάει μαζί της. Εκείνος αρνείται. Την παραμονή του απαγχονισμού του John, ο Parris φοβούμενος ότι η εκτέλεση του θα προκαλέσει ταραχές στο Σάλεμ απευθύνεται σε αυτόν, και του ζητάει να συναντηθεί με την Elizabeth μήπως τον κάνει να “ομολογήσει” για να σώσει τη ζωή του.