Πώς να ληστέψουμε μια τράπεζα

Πώς να ληστέψουμε μια τράπεζα από μέσα

William Black: How to rob a bank (from the inside, that is)

Στο σημερινό μάθημα μαγειρικής θα μάθουμε πώς να ληστέψουμε μια τράπεζα, από μέσα. Είναι προφανές ότι το κοινό χρειάζεται καθοδήγηση, επειδή κατά μέσο όρο, τα κέρδη από ληστείες τραπεζών ανέρχονται μόνο σε 7.500 δολάρια. Ερασιτέχνες ληστές που δε γνωρίζουν τίποτα για το πώς να «μαγειρέψουν» τα βιβλία.

0:29 Οι άνθρωποι που γνωρίζουν, φυσικά, διοικούν τις μεγαλύτερες τράπεζες μας και πρόσφατα μας κόστισαν πάνω από 11 τρις δολάρια. Έτσι φαίνονται τα 11 τρισεκατομμύρια. Πόσα μηδενικά είναι αυτά; Μας κόστισαν επίσης, πάνω από 10 εκατομμύρια θέσεις εργασίας.

0:48 Το καθήκον μας είναι να εκπαιδευτούμε ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε γιατί έχουμε αυτές τις επαναλαμβανόμενες, εντεινόμενες οικονομικές κρίσεις και πώς θα μπορέσουμε να τις αποτρέψουμε στο μέλλον. Η απάντηση είναι ότι πρέπει να σταματήσουμε την επιδημία της ελεγκτικής απάτης. Η ελεγκτική απάτη συμβαίνει όταν αυτοί που ελέγχουν, συνήθως ένας Διευθύνων Σύμβουλος, ένα φαινομενικά νόμιμο πρόσωπο, την χρησιμοποιεί ως μέσον εξαπάτησης. Αυτά είναι τα όπλα μαζικής καταστροφής στον χρηματοοικονομικό κόσμο.

1:22 Αυτοί επίσης ακολουθούν μια συγκεκριμένη οικονομική στρατηγική, επειδή το όπλο που επιλέγουν είναι τα λογιστικά. Υπάρχει μια συνταγή για την απάτη λογιστικού ελέγχου και πώς αυτή γίνεται. Ανακαλύψαμε αυτή τη συνταγή μ’ έναν περίεργο τρόπο στον οποίο θα επανέλθω σε λίγο.

Πρώτο συστατικό της συνταγής: Αναπτυχθείτε σαν τρελοί.

Δεύτερο: Δημιουργήστε ή αγοράστε χάλια δάνεια, αλλά δάνεια τα οποία δόθηκαν μ’ ένα πολύ υψηλό επιτόκιο ή απόδοση.

Τρίτο: Χρησιμοποιείστε ακραία μόχλευση, που σημαίνει να έχετε μεγάλο χρέος συγκριτικά με την καθαρή σας αξία.

Τέταρτο: Να παρέχετε μόνο ασήμαντα αποθεματικά στις αναπόφευκτες απώλειες.

Εάν ακολουθήσετε αυτά τα τέσσερα απλά βήματα, – κάθε τράπεζα μπορεί να τ’ ακολουθήσει – τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα συμβούν τρία πράγματα. Το πρώτο πράγμα είναι πως θα παρουσιάσετε ρεκόρ κερδών. Όχι μόνο υψηλά κέρδη, αλλά ρεκόρ κερδών.

Δεύτερον, ο Διευθύνων Σύμβουλος, με τις σημερινές αμοιβές των στελεχών, θα γίνει άμεσα, απίστευτα πλούσιος.

Τρίτον, λίγο καιρό αργότερα, η τράπεζα θα υποστεί καταστροφικές απώλεις και θα χρεοκοπήσει, εκτός εάν τη διασώσουν.

Αυτή είναι μια νύξη για το πώς ανακαλύψαμε αυτή τη συνταγή, επειδή την ανακαλύψαμε με μια διαδικασία αυτοψίας. Κατά τη διάρκεια της αποταμιευτικής και δανειακής κρίσης το 1984, εξετάσαμε κάθε χρεωκοπία και ψάξαμε για κοινά χαρακτηριστικά. Ανακαλύψαμε πως αυτή η συνταγή ήταν κοινή σε όλες αυτές τις απάτες. Με άλλα λόγια, ένας ιατροδικαστής θα μπορούσε να τα βρει αυτά επειδή αυτή είναι μια θανατηφόρα συνταγή που καταστρέφει τις τράπεζες και την οικονομία.

Αποδεικνύεται επίσης πως ήταν ακριβώς αυτό που θα μπορούσε να τερματίσει την κρίση. Αυτή την κρίση που μας κόστισε 11 τρις δολάρια μόνο στον οικιακό τομέα, αυτήν που μας κόστισε 10 εκατομμύρια θέσεις εργασίας και που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εντελώς αν είχαμε απλώς μάθει το μάθημά μας για τις επιδημίες της ελεγκτικής απάτης, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένα αυτή τη συνταγή.

Πάμε λοιπόν σ’ αυτή την κρίση, και στις δύο μεγάλες επιδημίες της απάτης των δανείων που οδήγησε στην κρίση, δηλαδή την απάτη αξιολόγησης και τα «δάνεια των ψευτών», κι αυτό που θα δούμε καθώς εξετάζουμε αυτά τα δύο, είναι πως από πολύ νωρίς είχαμε προειδοποιήσεις γι’ αυτές τις απάτες. Είχαμε προειδοποιήσεις τις οποίες θα μπορούσαμε να είχαμε εκμεταλλευτεί εύκολα, επειδή στην αποταμιευτική και δανειακή κρίση, είχαμε καταλάβει πώς πρέπει να αντιδράσουμε για ν’ αποφευχθούν αυτές οι κρίσεις.

Οι προειδοποιήσεις ήταν σαφείς. Έδειχναν εμφανώς πως αυτό που συνέβαινε.

[σ. t.p. Πάντα έτσι γίνεται, απλά πολύ λίγοι άνθρωποι είναι ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ κι ακόμη λιγότεροι διαθέτουν ΔΙΑΚΡΙΣΗ γΙα να έχουν την ικανότητα να παρατηρουν το ολοφάνερο]

4:19 ήταν η δημιουργία μιας επιδημίας απάτης λογιστικού ελέγχου. Καταρχήν, ας δούμε την απάτη εκτιμήσεως. Αυτό γίνεται όταν «φουσκώνεις» την αξία του σπιτιού που υποθηκεύεται ως ενέχυρο για το δάνειο. Το 2000, ένα χρόνο πριν τη χρεωκοπία της Enron, οι έντιμοι εκτιμητές έκαναν μια επίσημη αίτηση, με την οποία εκλιπαρούσαν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και τον κλάδο τους, να λάβουν μέτρα για να εμποδίσουν την επιδημία της απάτης εκτιμήσεως.

Οι εκτιμητές εξήγησαν τον τρόπο που γινόταν αυτό, πως οι τράπεζες απαιτούσαν από τους εκτιμητές να «φουσκώσουν» την εκτίμηση και σε περίπτωση που αρνιόνταν, οι τράπεζες θα έβαζαν τους έντιμους εκτιμητές στη μαύρη λίστα και δεν θα τους χρησιμοποιούσαν. Το έχουμε δει ξανά αυτό στην αποταμιευτική και δανειακή κρίση, και γνωρίζουμε πως αυτού του είδους η απάτη μπορεί να προέρχεται μόνο από τους δανειστές και πως κανένας έντιμος δανειστής δε θα «φούσκωνε» ποτέ την εκτίμηση, επειδή αυτή είναι η ασφάλεια έναντι στις απώλειες. Οπότε το 2000, ήταν εξαιρετικά έγκαιρη η προειδοποίηση. Ήταν κάτι που είχαμε δει ξανά και ήταν εντελώς ξεκάθαρο. Ήταν μια επιδημία απάτης λογιστικού ελέγχου καθοδηγούμενη από τις τράπεζες.

5:45 Και τα «δάνεια των ψευτών;» Αυτή η προειδοποίηση είχε έρθει νωρίτερα. Η αποταμιευτική και δανειακή κρίση έγινε στις αρχές του 1980 μέχρι το 1993, κι εν μέσω της καταπολέμησης της απάτης λογιστικού ελέγχου, ανακαλύψαμε το 1990, πως ξεκινούσε ένα δεύτερο μέτωπο απάτης, και όπως όλες οι καλές οικονομικές απάτες στην Αμερική, κι αυτή ξεκίνησε στο Όραντζ Κάουντι της Καλιφόρνιας. Ήμαστε τότε οι περιφερειακοί ρυθμιστές γι’ αυτό το θέμα. Οι ελεγκτές μας μάς είπαν, «Δίνουν δάνεια χωρίς καν να εξετάζουν το εισόδημα του δανειζόμενου. Αυτό είναι παράλογο. Θα οδηγήσει σε τεράστιες απώλειες κι έχει νόημα μόνο για όσους εμπλέκονται στις απάτες λογιστικού ελέγχου».

Τους είπαμε, «Ναι, έχετε απόλυτο δίκιο» και οδηγήσαμε τα «δάνεια των ψευτών» έξω από τον κλάδο, το 1990 και το 1991. Όμως μπορούσαμε να ασχοληθούμε μόνο με τον τομέα της αρμοδιότητάς μας, δηλαδή με τις αποταμιεύσεις και τα δάνεια. Έτσι, ο μεγαλύτερος και χειρότερος απατεώνας, η Long Beach Savings, παραιτήθηκε εθελοντικά από τις καταθέσεις και τα δάνεια, παραιτήθηκε από τις ασφαλίσεις των καταθέσεων, μετατράπηκε σε τράπεζα υποθηκών, μόνο και μόνο για να ξεφύγει από τη δικαιοδοσία μας, μετονομάστηκε Ameriquest, κι έγινε ένας από τους πιο διαβόητους απατεώνες των «δανείων των ψευτών». Επιπρόσθετα, έδιναν σκοπίμως προτεραιότητα στις μειονότητες. Οπότε γνωρίζαμε και πάλι γι’ αυτή την κρίση. Την είχαμε δει ξανά στο παρελθόν και την είχαμε εμποδίσει. Είχαμε εξαιρετικά έγκαιρες προειδοποιήσεις γι’ αυτή,

7:33 και ήταν εντελώς σαφές πως κανένας έντιμος δανειστής δεν θα έδινε δάνεια μ’ αυτόν τον τρόπο. Ας δούμε λοιπόν την αντίδραση του κλάδου, του ρυθμιστικού σώματος και των εισαγγελέων σ’ αυτές τις έγκαιρες προειδοποιήσεις που θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει την κρίση. Θα ξεκινήσω από τον κλάδο. Ο κλάδος αντέδρασε ανάμεσα στο 2003 και το 2006 αυξάνοντας τα «δάνεια των ψευτών» πάνω από 500%

8:08 Αυτά ήταν τα δάνεια που υπέρ-πληθώρισαν τη φούσκα και είχαν ως αποτέλεσμα την οικονομική κρίση.

Μέχρι το 2006, τα μισά δάνεια που τα αποκαλούσαν «μειωμένης εξασφάλισης», ήταν επίσης και «δάνεια των ψευτών». Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, απλώς αυτά τα δύο μαζί, είναι ο πιο τοξικός συνδυασμός που μπορείτε να φανταστείτε. Μέχρι το 2006, το 40 τοις εκατό όλων των δανείων που χορηγήθηκαν εκείνη τη χρονιά, όλα τα οικιακά δάνεια που χορηγήθηκαν τότε, ήταν «δάνεια των ψευτών» το 40% κι αυτό παρ’ όλη την προειδοποίηση των ειδικών που καταπολεμούν τις απάτες του κλάδου, που είχαν πει πως αυτά τα δάνεια είναι μια ανοιχτή πρόσκληση για τους απατεώνες, και πως υπήρχαν περιπτώσεις εξαπάτησης κατά 90%. Εννέα-Μηδέν.

Ως απάντηση, ο κλάδος άρχισε να αποκαλεί αυτά τα δάνεια, «δάνεια των ψευτών», που δείχνει μια έλλειψη λεπτότητας και κατά δεύτερον, τα αύξησε μαζικά. Κανένα ρυθμιστικό σώμα της κυβέρνησης, δεν απαίτησε ή ενθάρρυνε κάποιο δανειστή να δημιουργήσει τα «δάνεια των ψευτών» ή κάποιον να αγοράσει τα «δάνεια των ψευτών», συμπεριλαμβανομένου και του Ομοσπονδιακού Οργανισμού Ενυπόθηκων Στεγαστικών Δανείων. Αυτό προήλθε από τους δανειστές εξαιτίας της συνταγής της απάτης. Τι έγινε με την απάτη της εκτιμήσεως; Επεκτάθηκε επίσης εξαιρετικά καλά. Μέχρι το 2007, όταν έγινε μια έρευνα των εκτιμητών, το 90% των εκτιμητών ανέφερε:

9:45 Τους είχαν εκφοβίσει οι δανειστές για να τους υποχρεώσουν να «φουσκώσουν» μια εκτίμηση. Με άλλα λόγια, και οι δύο μορφές της απάτης έγιναν απόλυτα ενδημικές και φυσιολογικές, και είναι αυτό που οδήγησε στο σκάσιμο της φούσκας. Τι συνέβη στον κυβερνητικό τομέα; Όπως σας είπα, η κυβέρνηση, όταν ήμασταν οι ρυθμιστές των αποταμιεύσεων και των δανείων, μας επέτρεπε να χειριστούμε μόνο τον κλάδο μας κι όταν οι τράπεζες παραιτούνταν από την ασφάλιση των καταθέσεων, δεν μπορούσαμε να τους κάνουμε τίποτα.

10:14 Μπορεί να σας φανεί απίθανο, αλλά το Κονγκρέσο έκανε κάτι πραγματικά έξυπνο το 1994, και πέρασε το Διάταγμα της Προστασίας της Ιδιοκτησίας και της Περιουσίας που έδωσε στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα, και μόνο σ’ αυτή, τη ρητή αρμοδιότητα να απαγορέψει όλα τα «δάνεια των ψευτών» όλων των δανειστών, είτε είχαν ασφάλιση των καταθέσεων, είτε όχι.

Οπότε τι έκαναν ο Μπεν Μπερνάνκι και ο Άλαν Γρίνσπαν, ως επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, όταν έλαβαν τις προειδοποιήσεις πως αυτά ήταν μαζικά, ανέντιμα δάνεια και πως τα πουλούσαν στη δευτερογενή αγορά; Θυμηθείτε πως δεν υπάρχει εξορκιστής απάτης. Όταν ένα δάνειο ξεκινήσει ανέντιμα, μπορεί να πουληθεί μόνο στη δευτερογενή αγορά μέσα από κι άλλες απάτες, λέγοντας ψέμματα για το τι είναι και για τις εγγυήσεις, και τότε αυτοί οι άνθρωποι θα παράγουν ενυπόθηκους τίτλους και εξωτικά παράγωγα που κι αυτά υποτίθεται πως θα υποστηρίζονται από τ’ ανέντιμα δάνεια.

Οπότε η απάτη θα εξελιχθεί μέσα στο σύστημα, η «φούσκα» θα γίνει τεράστια και θα προκληθεί καταστροφή. Θυμηθείτε πως είχαμε εμπειρία σ’ αυτό. Είχαμε δει σημαντικές απώλειες, και είχαμε την εμπειρία ικανών ρυθμιστών για να το σταματήσουμε. Ο Γκρίνσπαν και ο Μπερνάνκι αρνήθηκαν να χρησιμοποιήσουν την εξουσία τους για να βάλουν τέλος στα «δάνεια των ψευτών», Αυτό ήταν, καταρχήν, ένα δογματικό ζήτημα. Ήταν τρομακτικά ενάντιοι σ’ οτιδήποτε ρυθμιστικό.

Αλλά έχει να κάνει και με την ολιγωρία του διεθνή ανταγωνισμού, με τον αγώνα προς τον πάτο ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, με το Λονδίνο συγκεκριμένα, και το Λονδίνο κέρδισε τον αγώνα προς τον πάτο, όμως αυτό σήμαινε πως κάθε ρύθμιση στη Δύση υποβιβάστηκε εντελώς σ’ αυτόν τον ανόητο διαγωνισμό για το ποιος θα είχε τις πιο αδύναμες ρυθμίσεις. Οπότε αυτή ήταν η απάντηση των ρυθμιστών.

12:33 Ποια ήταν η απάντηση των εισαγγελέων μετά την κρίση, μετά τις απώλειες των 11 τρις δολαρίων, μετά τις απώλειες 10 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας, μια κρίση στην οποία οι απώλειες και οι απάτες ήταν περισσότερο από 70 φορές μεγαλύτερες από την αποταμιευτική και δανειακή κρίση; Στην αποταμιευτική και δανειακή κρίση, η υπηρεσία μας, που ρύθμιζε τις αποταμιεύσεις και τα δάνεια, έκανε περισσότερες από 30.000 εγκληματικές αναφορές, με πάνω από 1.000 κακουργηματικές καταδίκες, μόνο για τις πολύ σημαντικές υποθέσεις κι αυτό δείχνει μόνο σ’ ένα βαθμό τις προτεραιότητες, επειδή συνεργαστήκαμε με το FBI για να δημιουργήσουμε τη λίστα των 100 κορυφαίων συστημάτων απάτης, τις χειρότερες των χειρότερων, σε όλη τη χώρα. Περίπου 300 εταιρίες ήταν αναμεμειγμένες και περίπου 600 ανώτεροι αξιωματούχοι. Διώχθηκαν σχεδόν όλοι και καταδικάστηκε το 90% Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία κατά των οικονομικών εγκληματιών κι αυτό επειδή έγινε κατανοητός ο μηχανισμός της απάτης ελέγχου και της απάτης λογιστικού ελέγχου.

13:44 Πάμε γρήγορα τώρα στην τωρινή κρίση. Η Υπηρεσία Εποπτείας Αποταμιεύσεων, που υποτίθεται πως ρύθμιζε πολλούς από τους μεγαλύτερους δημιουργούς των «δανείων των ψευτών» της χώρας, μέχρι σήμερα – δεν υφίσταται πλέον – όμως μέχρι πριν από ένα χρόνο, δεν είχε κάνει ούτε μια εγκληματική αναφορά. Το Γραφείου του Ελεγκτή του Νομίσματος, που υποτίθεται πως ρυθμίζει τις πιο μεγάλες τράπεζες, δεν έχει κάνει καμία εγκληματική αναφορά.

Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα, φαίνεται να μην έχει κάνει καμία εγκληματική αναφορά. Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφάλισης Καταθέσεων είναι αρκετά έξυπνη ώστε ν’ αρνείται ν’ απαντήσει στις ερωτήσεις. Χωρίς την καθοδήγηση των ρυθμιστών, το FBI δεν έχει την εμπειρία για να διερευνήσει τις πολύπλοκες απάτες. Δεν είναι μόνο πως έπρεπε να επανεφεύρουν τον τροχό για το πώς να κάνουν αυτές τις διώξεις, είχαν ξεχάσει πως ο τροχός υπάρχει, και γι’ αυτό έχουμε μηδενικές διώξεις, και φυσικά, μηδενικές καταδίκες, οποιουδήποτε απατεώνα της τραπεζικής αριστοκρατίας, αυτών της Γουολ Στριτ, που προκάλεσαν την κρίση.

Χωρίς την πραγματογνωμοσύνη των ρυθμιστών, το FBI σχημάτισε κάτι που το ονομάζει συνεργασία με την Ένωση Ταμείων Παρακαταθηκών το 2007. Η Ένωση Ταμείων Παρακαταθηκών είναι η εμπορική ένωση των δραστών, κι η Ένωση Ταμείων Παρακαταθηκών είχε το θράσος, και την επιτυχία, να εξαπατήσει το FBI. Δημιούργησε έναν υποτιθέμενο ορισμό της απάτης των υποθηκών, όπου, για μαντέψτε, τα μέλη της είναι πάντα το θύμα και ποτέ ο δράστης.

15:08 Το FBI τσίμπησε το δόλωμα μαζί με το σχοινί, το βαρύδι, το καλάμι και τη βάρκα. Έτσι, το FBI, υπό την ηγεσία ενός Αφροαμερικανού Υπουργού Δικαιοσύνης κι ενός Αφροαμερικανού Προέδρου των ΗΠΑ, υιοθέτησε τον ορισμό της κρίσης του Tea Party, σύμφωνα με τον οποίο, αυτή είναι η πρώτη παρθένα κρίση της ιστορίας, που συλλήφθηκε χωρίς αμαρτία στις τάξεις των διευθυντικών στελεχών και φταίνε αυτές οι πανέξυπνες κομμώτριες που μπόρεσαν να εξαπατήσουν τις κακόμοιρες τις τράπεζες, που είναι οικονομικά ανεπιτήδευτες. Είναι η πιο ανόητη ιστορία που μπορεί να σκεφτεί κανείς, κι έτσι, συνεχίζουν να διώκουν τις κομμώτριες, και αφήνουν τους τραπεζίτες στην ησυχία τους. Έτσι, ενόσω τα λιοντάρια κυκλοφορούν ανενόχλητα, το FBI κυνηγάει τα ποντίκια.

Τι μπορούμε να κάνουμε για όλα αυτά; Πρέπει ν’ αλλάξουμε τις διεστραμμένες δομές των κινήτρων που δημιουργούν αυτές τις επαναλαμβανόμενες επιδημίες της απάτης λογιστικού ελέγχου που μας οδηγούν στις κρίσεις. Οπότε, πρέπει κατ’ αρχήν, ν’ απαλλαγούμε από τους επικίνδυνους οργανισμούς του συστήματος. Είναι όσοι υποτίθεται πως είναι πολύ μεγάλοι για να πτωχεύσουν. Πρέπει να συρρικνωθούν στο ελάχιστο μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, ώστε να μην αποτελούν πια κίνδυνο για το σύστημα.

16:32 Αυτή τη στιγμή είναι βόμβες έτοιμες να εκραγούν που θα δημιουργήσουν μια διεθνή κρίση μόλις η επόμενη πτωχεύσει. Όχι εάν, αλλά όταν.

Το δεύτερο που πρέπει να κάνουμε είναι να μεταρρυθμίσουμε τις αμοιβές των στελεχών, γιατί αυτές χρησιμοποιούν για να δωροδοκήσουν τους ρυθμιστές. Θυμηθείτε πως πίεζαν τους ρυθμιστές μέσα από το σύστημα αμοιβών, προσπαθώντας να δημιουργήσουν αυτό που αποκαλούμε «δυναμική του Γκρέσαμ», όπου η ανηθικότητα οδηγεί την ηθική εκτός αγοράς, και πέτυχαν σ’ αυτό, κι έτσι η απάτη έγινε ενδημική. Το τρίτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αντιμετωπίσουμε τρία πράγματα: Την απορρύθμιση, την έλλειψη επιτήρησης και τη δεδομένη αποποινικοποίηση. Μπορούμε να κάνουμε αυτές τις αλλαγές, κι αν τις κάνουμε, μπορούμε να μειώσουμε δραματικά τη συχνότητα των κρίσεων και το πόσο σοβαρές κρίσεις θα είναι αυτές. Αυτό δεν είναι απλώς απαραίτητο για την οικονομία μας.

Μπορείτε να δείτε τι κάνουν αυτές οι κρίσεις στην ανισότητα και τι κάνουν στη δημοκρατία μας. Έχουν δημιουργήσει έναν συνένοχο καπιταλισμό, αμερικάνικου τύπου, όπου οι μεγαλύτεροι οικονομικοί οργανισμοί είναι οι κύριοι χρηματοδότες και των δύο κομμάτων, κι αυτή είναι η αιτία, που ακόμα και μετά απ’ αυτή την κρίση, που είναι 70 φορές μεγαλύτερη από την αποταμιευτική και δανειακή κρίση, δεν έχουμε ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις σε κανέναν από τους τρεις τομείς που προανέφερα, εκτός από την απαγόρευση των «δανείων των ψευτών», που είναι καλό, όμως αυτό είναι μόνο μια μορφή πυρομαχικού για το όπλο της απάτης. Υπάρχουν πολλές μορφές πυρομαχικών που μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Γι’ αυτό πρέπει να μάθουμε αυτό που έχουν μάθει οι τραπεζίτες: Τη συνταγή για να ληστέψεις μια τράπεζα με τον καλύτερο τρόπο, ώστε να σταματήσουμε αυτή τη συνταγή, επειδή οι νομοθέτες μας, που εξαρτώνται από τις πολιτικές συνεισφορές, δεν θα το κάνουν από μόνοι τους.

@Μυθάων Ποντικόπουλος για το businesslife

Δείτε την ταινία “Der Grosse Crash” [εικ] για να πάρετε μια ιδέα που πάνε τα λεφτά.

terrapapers.com