Ανθρωποδαίμονες!
Σκοτώσατε την εθνική συνείδηση μέσα στα παιδιά της Ελλάδος, ώστε να μην αναγνωρίζουν πατρίδα. Καταργήσατε τις εθνικές γιορτές στα σχολεία -τύποις υπάρχουν, όπου υπάρχουν.
Κατεβάσατε τις φωτογραφίες των ηρώων του ’21 που κοσμούσαν τους τοίχους σε όλα τα σχολεία και όλα τα αρχαία ρητά “Αιέν αριστεύειν”, “Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης” και τόσα άλλα.
Ξαναγράψατε την πρόσφατη Ιστορία των Ελλήνων κατά τα κελεύσματα των αφεντάδων σας. Τώρα προσπερνάτε διδακτικά επί τροχάδην και την ευκλεά αρχαία Ιστορία μας, μέχρις ότου την καταργήσετε και αυτήν.
Εξαϋλώσατε τον “Επιτάφιο” και την “Αντιγόνη”, τα πήρατε όλα σβάρνα και δεν αφήσατε τίποτα όρθιο.
Θάψατε τη γλωσσική συνείδηση των παιδιών μας, ώστε ο Έλληνας να μην μπορεί να σκέφτεται, αφού γλώσσα και σκέψη είναι αδέρφια δίδυμα.
Διαστρέψατε την ελληνική γλώσσα, μέχρι να γίνει αγνώριστη, (όπως αυτήν που ακούμε από τις τηλεοπτικές περσόνες).
Καταργήσατε την πολυτονία, τη γραμματική, το συντακτικό, πετάξατε τα διαμάντια της δημοτικής μας ποίησης από τα σχολεία και αξιόλογα κείμενα Ελλήνων συγγραφέων. Αντ’ αυτών, τα παιδιά μαθαίνουν ανάγνωση και “κατανόηση”, διαβάζοντας δαιμονικά σκουπίδια: “Ο Αη-Βασίλης που απλώνει τα εσώρουχά του να στεγνώσουν…”
Αυτό και τα παρόμοια κείμενα στα σχολικά βιβλία αναδεικνύουν όλη τη γελοιότητά σας και το μίσος σας εναντίον του σύνολου Ελληνισμού.
Ο Μέγας Άγιος Βασίλειος απλώνει τα εσώρουχά του! Αλλά θέλετε να ταυτίσετε μέσα στη συνείδηση των παιδιών τον Μέγα αυτόν με μια γενειοφόρο, ασπροκόκκινη καρικατούρα.
Σκοτώνετε τη θρησκευτική συνείδηση στα παιδιά μας. Σας ενοχλεί ακόμα και να ξεκινήσουν τη μέρα τους με Θεό και καταργήσατε την πρωινή προσευχή. Αλλά αν η μέρα δεν ξεκινάει με Θεό, αν η ζωή δεν ξεκινάει με Θεό, τότε ξεκινάει με δαίμονες σαν τα μούτρα σας, στους οποίους προσπαθείτε να παραδώσετε όλη την ελληνική κοινωνία.
Τώρα προσπαθείτε να σκοτώσετε την αθωότητα μέσα στα παιδιά, την αυθόρμητη και υγιή ψυχικά ταύτιση με το εκ γενετής φύλο τους, επιχειρώντας να τα διδάξετε την “ελευθερία” επιλογής του φύλου τους, γιατί εκεί τελικά το πάτε, εσείς, εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας και των Ελλήνων.
Έχοντας σκοτώσει όλες τις ταυτότητες που σταθεροποιούν την προσωπικότητα του παιδιού (του μελλοντικού ανθρώπου), τώρα επιτίθεστε στην τελευταία που του έχει απομείνει: την ισχυρή, την πηγαία, την αυθεντική ταυτότητα του φύλου του.
Και δεν κινδυνεύουν μόνον να γίνουν οι αυριανοί κίναιδοι και αρσενοκοίτες, όπως τους χαρακτηρίζουν οι Απόστολοι του Χριστού ή αμφίφυλα “παρδαλά” υβριδικά “μη-όντα”, κινδυνεύουν να διαταραχθεί ολόκληρη η προσωπικότητά τους.
Όχι κινδυνεύουν, είναι σίγουρο ότι θα διαταραχθεί.
Επειδή το παιδί για να αναπτύξει σωστά την προσωπικότητά του έχει ανάγκη από “στηρίγματα”, από ισχυρές ταυτότητες.
Από την ταυτότητα που του δίνει η οικογένειά του, το “επώνυμό” του, οι πρόγονοί του και η ιστορία τους. Όσο πιο “καθαρή” και δυνατή είναι αυτή η ταυτότητα και κάθε άλλη, τόσο καλύτερα για το παιδί.
Η “θολούρα” το βλάπτει!
Από την ταυτότητα που του προσφέρει η σχέση του με το Θεό, όπως του την δίνει η οικογένεια, το περιβάλλον (ως ομόθρησκη συνάθροιση/συλλογικότητα), το σχολείο, έστω και…λειψά. Αν υπάρχει ρίζα, μπορεί ως ενήλικας ν’ αναζητήσει την ολοκλήρωση ή και την απόρριψη αυτής της ταυτότητας, είναι δικό του θέμα. Ο “άρριζος” όμως ούτε αυτό δεν μπορεί να κάνει, αφού του είναι εντελώς ξένες οι έννοιες του Θείου και του Ιερού.
Από την ταυτότητα που του δίνει η πατρίδα του με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της θετικά ή αρνητικά, δεν κρίνουμε την ποιότητα αλλά την ισχυρή εθνική ταυτότητα ως τέτοια.
Αυτή γεννάει και την αγάπη προς την Πατρίδα και συνεπώς την έφεση προς ολοκλήρωση του εθνικού προτύπου, απαλείφοντας τα αρνητικά στοιχεία. Γι’ αυτό και τα παιδιά έχουν ανάγκη από τα μεγάλα εθνικά Πρότυπα.
Από την ταυτότητα, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, της γλώσσας. Όσες γλώσσες και αν μιλήσει ο άνθρωπος, με μία είναι ταυτισμένος εσωτερικά, με τη μητρική του γλώσσα. Κι όσοι δεν έχουν ισχυρή αυτήν την ταυτότητα, δεν μπορούν να πάνε “πολύ μακριά” στη ζωή, για το λόγο ότι και η σκέψη τους είναι αδύναμη.
Δεν μπορούν να ανέβουν στις κορυφές κυρίως του Στοχασμού και της Τέχνης ή και της επιστήμης.
Νεοταξίτικα ανθρωπάρια, αφού τσακίσατε μέσα στο παιδί όλες αυτές τις ταυτότητες, έρχεσθε τώρα να μπείτε στο πιο άδυτο οχυρό της προσωπικότητάς του: στην ταυτότητα του φύλου του. Κι αν μπορέσετε να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας, το παιδί θα αιωρείται χωρίς “βεβαιωμένη” ταυτότητα φύλου και θ’ αναρωτιέται: τι είμαι; είμαι αγόρι, είμαι κορίτσι, είμαι και τα δύο;
Είναι ο ασφαλέστερος δρόμος να οδηγήσετε τα παιδιά στην τρέλα. Κι αν όχι στην τρέλα, οπωσδήποτε σε αστάθεια προσωπικότητας, με όλες τις ψυχο-σωματικές διαταραχές που αυτό συνεπάγεται.
Ανθρωποδαίμονες, κάτω τα χέρια από την αθωότητα και την ψυχική υγεία των παιδιών των Ελλήνων. Αρκετά σας ανεχτήκαμε. Κι αν εσείς είστε τέκνα του σκότους, υπάρχουν και τέκνα Φωτός σ’ αυτή τη χώρα και ώρα είναι να σας νικήσουμε.
Καλούνται , ως εκ τούτων, να λάβουν θέση επί του θέματος:
Α. Ο Αρχιεπίσκοπος , η Ιερά Σύνοδος και οι επίσκοποι ένας προς ένας, ώστε να γνωρίζει το ποίμνιό τους ποια θέση πήραν -ή δεν πήραν!
Σεβαστοί πατέρες (συγγνώμη, αλλά το “άγιος” το κρατώ μόνον για τον Θεό και τους κεκοιμημένους αγίους Του), δεν είναι μόνον το μάθημα των θρησκευτικών “Θρησκεία”. Θρησκεία για το παιδί είναι τα πάντα: πώς αναπτύσσεται, τι μαθαίνει, πώς στεριώνει μέσα στη Θεία Χάρη και μέσα στην κοινωνία. Μπορείτε να μην διδάξετε ούτε μια αράδα “θρησκευτικών μαθημάτων” κι όμως να εκμαιεύσετε μέσα στο παιδί την πηγαία θρησκευτικότητα και την έφεση προς το αγνό και το άγιο, που από την παιδική φύση του έχει.
Ο Ιησούς Χριστός έστησε ένα παιδί στη μέση και είπε: “Αν δε γίνετε σαν αυτό, δεν μπορείτε να μπείτε στην βασιλεία των Ουρανών”.
Τώρα οι ανθρωποδαίμονες επιχειρούν το αντίστροφο: να βάλουν το παιδί μέσα στην κόλαση μέσα στην οποία οι ίδιοι ζουν και την οποία προορίζουν για όλη την ανθρωπότητα.
Δεν θα αντιδράσετε σε αυτό; Αν όχι, τα αποτελέσματα δεν θα είναι ευχάριστα για κανέναν και θα τα υφιστάμεθα “ες αεί”…
Έχετε την εντύπωση ότι αν τους επιτρέψουμε να αρχίσουν, θα σταματήσουν πριν εκφυλίσουν (βγάλουν από το φύλο τους) αμετάκλητα τα Ελληνόπαιδα; Και τι ποίμνιο θα έχετε τότε καλοί ποιμένες; Το μεν εκφυλισμένο, το δε με τέτοια μομφή προς εσάς ώστε να διαρρηγνύεται η αμοιβαία σχέση εμ-πιστ(η/ο)-σύνης, που ήδη παραπαίει, ιδίως στους νέους ανθρώπους.
Β. Όλοι οι θεολόγοι της Ελλάδος, είτε διδάσκουν είτε όχι.
Γ. Όλοι οι εκπαιδευτικοί σύλλογοι της πατρίδος μας.
Δ. Όλοι οι σύλλογοι γονέων.
Ε. Οι σύλλογοι εισαγγελέων και δικαστών και οι νομικοί σύλλογοι,
επειδή αυτό που επιχειρείται από τον Γαβρ-όγλου (“αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψης” ) είναι αντισυνταγματικό και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. (Και ο Γαβρ-όγλου δεν είναι βουλευτής!).
Ζ. Καλείται τέλος κάθε άνθρωπος, που κρατάει μέσα του ζωντανή έστω λίγη από την Ελλάδα που μας παρέδωσαν οι γονείς και οι προ-γονείς μας, να χρησιμοποιήσει ή να διαδώσει αυτό το κείμενο με όποιον τρόπο επιθυμεί.
Η. Θα πρόσθετα τους βουλευτές, αλλά τι να περιμένει κανείς από “πουλημένες ψυχές”; (και να πεις ότι ζήτησαν κάποιο σπουδαίο τίμημα, ένα μισθούλη των 6χιλ. Ευρώ, άντε 20 μαζί με τα τυχερά).
Τίποτα δεν μπορεί να περιμένει το καλό, το υψηλό , το ευγενές, το ωραίο… Σκύβαλα, κοπριά μόνον!
“Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα”… αλλά η σωτηρία της ψυχής των παιδιών μας -η ψυχική τους υγεία εν προκειμένω- ακόμα μεγαλύτερο! Ας δώσουμε όλοι μαζί τον αγώνα για χάρη τους.
Υ.Γ. Επειδή πιο σημαντική από όλες θεωρώ την αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος και των δικαστών-εισαγγελέων, θα στείλω αυτό το κείμενο προς τον Αρχιεπίσκοπο, την Ιερά Σύνοδο και τους συλλόγους δικαστών και εισαγγελέων.
Μια Ελληνίδα μητέρα
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
ΚΟΥΦΑΛΙΤΣΕΣ ΣΥΡΙΖΑ ΘΑ ΣΑΣ ΚΌΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ….ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΊΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΊΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΆ…ΑΦΟΎ ΒΕΒΑΙΑ ΠΡΩΤΑ ΚΆΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΣΑΣ ΑΒΟΥΛΑ ΚΑΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΑ
KATO TA HERIA APO TA PAIDIA MAS!!!..ANOMALOI.. GONEIS KSIPNISTE!!!!!!
Όλο το κείμενο αναφέρεται στην αλλοτρίωση και φθορά που υφίστανται τα πάντα στην πατρίδα μας και συ βρε ‘ELLINA’ μου γράφεις με γκρικλις το κατα τ’ άλλα ωραίο σχόλιό σου?
Ναι, είναι πολύ πιθανό η απάντηση στο ερώτημά μου να βρίσκεται μέσα στα δύο τελευταία σημεία, δηλαδή (1) η εντύπωση πως ο Θεός είναι κατά κάποιο τρόπο το γέννημα ενός μυαλού που δεν θέλει να κοιτάξει την πραγματικότητα κατά πρόσωπο και (2) η θεοδικία.
Πολλοί δυτικοί αθεϊστές αρνούνται τον Θεό για ακριβώς αυτά τα πράγματα, και, παρ’ ότι από μια αλλιώτικη προοπτική, αυτοί είναι οι ίδιοι λόγοι που οι περισσότεροι Βουδιστές διανοούμενοι από την εποχή του Βούδα έχουν απορρίψει τον θεϊσμό. Και είναι για τον λόγο αυτό, που ο Βουδισμός φαντάζει τόσο πολύ ελκυστικός στους Δυτικούς, που δεν θέλουν πια να βασίζονται πάνω σε «πίστη» αλλά μόνο σε «άμεση εμπειρία». Μόνο μέσα από μια τέτοια προοπτική θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία όπως «Βουδισμός Χωρίς Πίστεις». Βέβαια, και ο Βουδισμός απαιτεί ένα είδος πίστης, τουλάχιστον ως εκείνο το σημείο που κανείς «διαφωτίζεται». Πίστη, στο ότι οι διδασκαλίες του Βούδα πράγματι οδηγούν σε αυτό που ονομάζεται Νιρβάνα, και όχι απλώς σε περισσότερο αποτελεσματικές μεθόδους αυταπάτης και άρνησης της υπάρξεως του Θεού. Και παρ’ ότι μερικοί Δυτικοί Βουδιστές έχουν προσπαθήσει να με πείσουν για το αντίθετο, και μάλιστα χωρίς να πιστεύουν στην μετενσάρκωση (κάτι που –σύμφωνα με το προαναφερόμενο βιβλίο – ο νέος Βουδιστής πρέπει να το δεχθεί «εν τη πίστει»), εγώ δήλωνα πως «φυτεύοντας» μια σφαίρα στο μυαλό θα ήταν μια πολύ πιο αποδοτική μέθοδος να βάλει κανείς τέλος στο προσωπικό του dukkha (=βάσανα/δυσφορία/αγωνία κλπ), θα ήταν μια πολύ πιο αποδοτική μέθοδος «σβησίματος της φλόγας», παρά να ξοδεύουν ατελείωτες ώρες κάθε μέρα, καθισμένοι σε βουδιστική στάση zazen.
Όσο για την θεοδικία, δεν μπορώ να πω ότι διαθέτω απαντήσεις σε εκείνο το σύμπλεγμα των ερωτήσεων που θα ικανοποιούσε τον αθεϊστή ή τον σκεπτικιστή. Κατέληξα να πιστεύω πως μέρος της απάντησης βρίσκεται στην λυτρωτική ιδιότητα του πόνου, και στο γεγονός πως ο Ένσαρκος Κύριος γνωρίζει τι σημαίνει να υποφέρεις και να πεθαίνεις σαν άνθρωπος. Όπως και να’ χει το πράγμα, σχεδόν ανεξήγητα, μόλις πέρασε ο νεωτερισμός του Βουδιστικού διαλογισμού, συνειδητοποίησα πως στην καθημερινή μου ζωή συνέχιζα να απευθύνομαι σε ένα Θεό που δήλωνα πως είχα πάψει πια να πιστεύω. Παρατηρούσα πως τα βήματά μου με ξαναπήγαιναν πίσω στον Χριστό.
Ίσως στην αρχή απλώς θαύμαζα τον Ιησού, σαν ένα πολύ άγιο προφήτη ή δάσκαλο. Θαύμαζα την ριζοσπαστική στάση Του υπέρ της μη-βίας, και θαύμαζα τους οπαδούς Του, οι οποίοι δεν λύγιζαν ενώπιον αυτού που εγώ πίστευα (και ακόμα πιστεύω) πως ήταν η μεγαλύτερη τραγωδία της εποχής μας: την σφαγή 30 εκατομμυρίων αγέννητων παιδιών μετά από την δικαστική περίπτωση Ρόε εναντίον Ουέηντ. Πριν ποτέ αποκαλέσω τον εαυτόν μου Χριστιανό, θεωρούσα πως η δέσμευση για μη-βία πρέπει να είναι ολοκληρωτική και συνεπής, και πρέπει να απορρίπτει την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής, προπαντός της αθώας ζωής – όσο έξυπνες και αν ακούγονται οι τυχόν δικαιολογίες μας, ή, όσο και αν μας διαβεβαιώνει η διαβρωμένη κοινωνία μας πως αυτό είναι αποδεκτό. Ανακάλυψα πως υπήρχαν και άλλοι που πίστευαν το ίδιο με μένα, και φυσικά δεν ήταν οι στερεοτυπικοί υποστηρικτές «Υπέρ Ζωής» (σ.τμ.: εννοεί το κίνημα κατά των αμβλώσεων ) οι οποιοι ρίχνουν βόμβες σε κλινικές αμβλώσεων. Ορισμένοι ήταν πραγματικά άγια ανθρωπάκια, οι περισσότεροί τους δε, ήταν αφοσιωμένοι οπαδοί του Ιησού Χριστού. (Στο σημείο αυτό, διευκρινίζω πως δεν θεωρώ ως μόνη εύλογη Χριστιανική θέση – είτε Ορθόδοξη είτε άλλη – τον απόλυτο φιλειρηνισμό όταν πρόκειται για πόλεμο. Όμως, νομίζω πως είναι μια θέση που υποστηρίζεται ένθερμα από την Αγία Γραφή και την Παράδοση. Στην δε περίπτωση των αμβλώσεων, θεωρώ την θέση «Υπέρ Ζωής» ως την μόνη εύλογη Χριστιανική θέση.)
Όλοι οι σπόροι που είχαν φυτευθεί μέσα στην καρδιά μου, στα παιδικά μου χρόνια, στην ανάγνωση του Μέρτον, στην συνάντηση με αληθινούς Χριστιανούς στην διάρκεια της ζωής, είχαν μόλις αρχίσει να ξεμυτίζουν σαν νέα βλαστάρια από το φρεσκοποτισμένο έδαφος της καρδιάς μου. Όμως, το να γίνω πραγματικός Χριστιανός, πραγματικός οπαδός του Χριστού, δεν συνέβη σε μια απλή εμπειρία μεταστροφής, όπου θα γονάτιζα ξαφνικά πάνω σε κάποιο πεζοδρόμιο, «αποδεχόμενος τον Ιησού ως προσωπικό μου Σωτήρα». Τα πράγματα για μένα ήταν πιο δύσκολα. Έπρεπε να ξε-μάθω πολλά από την Μπαχαϊκή εμπειρία μου. Στο κάτω-κάτω, εδώ μιλάμε για ένα τύπο που έγραψε στα δεκατέσσερά του χρόνια ένα 17σέλιδο πόνημα για το πώς η Αγία Τριάδα ήταν ανυπόστατη λογικά, και αστήρικτη Αγιογραφικά! Κάπου καθ’ οδόν είχα γίνει και καλός θρησκευόμενος φιλελεύθερος (ριζοσπαστικά φιλελεύθερος). Ήμουν ο τύπος του ανθρώπου που έβλεπε εκείνους που πίστευαν σε αληθινά θαύματα και την δύναμη της προσευχής σαν οπισθοδρομικούς φονταμενταλιστές. Για να το πούμε ορθά-κοφτά, ήμουν ένα είδος διανοουμενίστικου σνομπ, ο τύπος του ανθρώπου που ενθουσιάζεται με τα βιβλία του John Dominic Crossan και του Robert Funk, που όμως του διαφεύγει πως εκείνοι δεν κατανοούσαν ούτε καν όπως κατανοούσε ο Αιθίοπας στο Βιβλίο των Πράξεων, ο οποίος, απαντώντας στην ερώτηση του Αποστόλου Φιλίππου «Καταλαβαίνεις τι διαβάζεις;» απάντησε «Πως μπορώ να καταλάβω, αν κάποιος δεν με καθοδηγήσει;»
Τώρα που ήθελα να πιστέψω, ανακάλυψα πως δεν μπορούσα. Προσευχόμουν στον Θεό να με καθοδηγήσει, και με καθοδήγησε, αλλά εγώ δεν ανταποκρινόμουν πολύ γρήγορα τις περισσότερες φορές. Συνέχιζα να έχω την γνώμη πως ήταν στο χέρι μου να βρω τον Θεό, ενώ στην πραγματικότητα ο Θεός είναι Αυτός που βρίσκει και καθοδηγεί τους ειλικρινείς. Αποφάσισα πως η εκκλησία που μου ταίριαζε ήταν η Επισκοπελιανή Εκκλησία. Ήταν λειτουργική, και η λειτουργία ήταν όμοια σε «σχήμα» με την Θεία Λειτουργία του Καθολικισμού των παιδικών μου χρόνων. Άλλωστε, είχα ήδη αρχίσει να εκκλησιάζομαι στην τοπική Επισκοπελιανή Εκκλησία για αρκετό καιρό, παρέα με ένα φίλο μου, έτσι μου φάνηκε ιδανική η επιλογή μου.
Η ειλικρίνεια με αναγκάζει να παραδεχθώ πως μου άρεσε η «κατανόηση» της Επισκοπελιανής/Αγγλικανικής Εκκλησίας. Αυτός είναι ένας ευγενικός τρόπος να λέει κανείς πως μπορείς να πιστεύεις σε ό,τι σε ευχαριστεί, και συνάμα να συμμετέχεις στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Δηλαδή, μπορείς να αρνείσαι την σωματική ανάσταση και να είσαι επίσκοπος, οπότε, δεν σκοτίζεσαι ιδιαίτερα αν ο μέσος ενορίτης πιστεύει στα άρθρα του Συμβόλου της Νικαίας. Η Επισκοπελιανή Εκκλησία λέγεται πως είναι η πιο ευρύχωρη εκκλησία της Χριστιανοσύνης, και γι’ αυτό πίστευα πως εκεί ήταν ο χώρος που θα με ωφελούσε (βλέπετε πώς πάλευα – και ακόμα παλεύω – με την παιδιάστικη νοοτροπία που περιέγραψα πιο πάνω). Αν όντως τίποτε δεν έχει καμία σημασία, τότε μπορείς να εκκλησιάζεσαι στην Επισκοπελιανή Εκκλησία επειδή βρίσκεις την λειτουργία της «συγκινητική», μετά να περνάς τα Σαββατοκύριακά σου με τους Βουδιστές στο κέντρο «Σαμπάλα», και στην «κανονική» σου ζωή να πλαγιάζεις με οποιοδήποτε πρόσωπο και να «δίνεις το παρών» σε κάθε πάρτυ. Διότι, αν ο Θεός ΔΕΝ υπάρχει, ή είναι μια χαριτωμένη αλληγορία, τότε είναι επόμενο αυτά που μας κάνουν να «νοιώθουμε όμορφα» ή απλώς «φαίνονται εντάξει» θα είναι αυτά που μάλλον θα επιλέξουμε να κάνουμε.
Όμως, αν ο Θεός – εκτός από Αρχική Αιτία, Υπέρτατο Ον, Ανωτέρα Δύναμη, είναι ΚΑΙ Πρόσωπο, ή μάλλον τρία Πρόσωπα (Πατήρ-Υιός-Αγιο Πνεύμα), ένας ζωντανός Θεός που μας έφτιαξε κατ’ εικόνα Του χάρη στην Αγάπη Του, τότε έχουμε ευθύνες. Αν υπάρχει Θεός, ένας ζωντανός Θεός των προφητών, ένας ζωντανός Θεός που φανερώθηκε στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και όχι ένας απλός, ισχνός και χλωμός «Θεός των φιλοσόφων», τότε οι επιλογές που κάνουμε, σε σχέση με τον πνευματικό μας βίο, έχουν μεγάλη σημασία.
ΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Η άσκηση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας περιορίζεται από ορισμένους φραγμούς, που ορίζονται περιοριστικά στο άρθρο 13 του Συντάγματος. Αυτοί αναφέρονται:
1.- Στη «γνωστή» θρησκεία (Σύντ. άρ. 13 παρ. 2)
Ο περιορισμός υπέρ της γνωστής θρησκείας αφορά πρωτίστως στο δικαίωμα της λατρείας. Κάθε άτομο στην Ελλάδα έχει το δικαίωμα να πρεσβεύει οποιαδήποτε θρησκεία που το ίδιο επιλέγει, αλλά η ακώλυτη άσκηση της λατρείας υπό την προστασία των νόμων είναι εγγυημένη από το Σύνταγμα άρ. 13 παρ. 2, μόνον υπέρ των γνωστών θρησκειών.
Η ερμηνεία που κράτησε μέχρι σήμερα, σχετικά με τον όρο «γνωστή», είναι ότι αυτή σημαίνει τα θρησκεύματα εκείνα (θρησκείες ή ομολογίες) που δεν έχουν μυστικά δόγματα και κρυφή λατρεία και που είναι προσιτά (να τα γνωρίσει εύκολα ο καθένας) (πρβλ. Σ.Τ.Ε. 2105-2106/1975 (Ολομ.).
2.- Στη δημόσια τάξη και τα χρηστά ήθη (Σύντ. άρ. 13 παρ. 2).
Πρόκειται για το σύνολο των θεμελιωδών κοινωνικών, ηθικών, πολιτιστικών, πολιτειακών και οικονομικών αρχών και αντιλήψεων που κυριαρχούν , τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας σε δεδομένη χρονική στιγμή.
Η τυχόν σύγκρουση των λατρευτικών εκδηλώσεων ενός θρησκεύματος με την Ελληνική δημόσια τάξη κρίνεται από τη Διοίκηση και τελικά από τα δικαστήρια.
3.- Στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το Κράτος και την συμμόρφωση προς τους νόμους (Σύντ. άρ.13 παρ. 4).
Εδώ έχουμε π.χ. τις περιπτώσεις της άρνησης καταβολής φόρων, της άρνησης της αρχαιολογικής υπηρεσίας για την τέλεση ιεροτελεστιών σε κτίριο ναού που έχει χαρακτηριστεί μνημείο, και υπάρχει κίνδυνος για την στατικότητά του ή για τις τοιχογραφίες του, της άρνησης μεταγγίσεως αίματος (που ορθά δεν γίνεται δεκτή από την Διοίκηση-σωτηρία ζωής) κ.λ.π.
-Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελούν οι λεγόμενοι «αντιρρησίες συνειδήσεως» (objecteurs de conscience) οι οποίοι αρνούνται κατά την στρατιωτική θητεία των να φέρουν όπλα (άρθρο 4 παρ.8 Ν.731/1977 περί εναλλακτικής θητείας, και Ν.2510/1997).
Όσοι αναγνωρίζονται (με απόφαση του ΥΕΘΑ) ως αντιρρησίες συνειδήσεως σύμφωνα με τον Ν.2510/1997 εκπληρώνουν:
α) Άοπλη θητεία στο στράτευμα, προσαυξημένη κατά 12 μήνες σε σύγκριση με την ένοπλη, ή
β) Εναλλακτική πολιτική κοινωνική υπηρεσία, προσαυξημένη κατά 18 μήνες.
4.- Στην απαγόρευση του προσηλυτισμού (Σύνταγμα άρ. 13 παρ. 2)
(βλ. ανωτέρω και άρθρα 4 και 5 του ΑΝ 1363/1938 και άρ. 2 του ΑΝ 1672/1939)
Η έννοια του προσηλυτισμού είναι ευρύτατη στην ερμηνεία της Νομοθεσίας και απρόβλεπτη στην πλούσια νομολογία (του Αρείου Πάγου, του Σ.Τ.Ε., του Ε.Δ.Δ.Α. κ.λπ.).
Έχει προς τούτο αναπτυχθεί πλουσιότατη βιβλιογραφία και αρθρογραφία περί της αληθούς εννοίας του προσηλυτισμού (ετυμολογία: εκ του προς + ήλυθον = ήλθον του έρχομαι, προσηλυτίζω = πείθω κάποιον να αποδεχθεί το θρησκευτικό δόγμα που πιστεύω ή γενικά τις ιδέες μου,
Προσηλυτισμός = η προσπάθεια για απόκτηση οπαδών, ομοϊδεατών, Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη, 1992, σελ. 645).
Οι έννοιες της «θρησκευτικής ελευθερίας» και του «προσηλυτισμού» είναι κάπως γενικές και αόριστες και εν πολλοίς παρεξηγημένες στο ευρύ κοινό, που δεν έχει εντρυφήσει στα σχετικά θέματα και δεν είναι κάτοχος του ως άνω παρατιθεμένου ισχύοντος νομικού πλαισίου (Σύνταγμα 1975 -άρθρον 13, Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Δικαιωμάτων Ανθρώπου- άρθρον 9, και άρθρα 4 και 5 του Α.Ν. 1363/1938, όπως αντικαταστάθηκαν από το άρθρο 2 του Α.Ν. 1672/1939) και της πλουσίας Νομολογίας (αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Αρείου Πάγου, Συμβουλίου της Επικρατείας κ.λπ. Δικαστηρίων) και αρθρογραφίας-βιβλιογραφίας.
Η σύγχυση επιτείνεται και από το γεγονός ότι οι ερμηνευτές των ως άνω εννοιών, δεν εκκινούν από την αυτή θεώρηση (νομική, ιδεολογική, θρησκευτική, πολιτική) των πραγμάτων (κάτι που για τον έναν είναι δικαίωμα, για τον άλλον αποτελεί παρανομία ή καταπίεση). Κάτι που για τον έναν θεωρείται φυσιολογική ομολογία πίστεως, για τον άλλον (σκοπίμως ή εκ πλάνης) θεωρείται αθέμιτος προσηλυτισμός. Το θέμα είναι «λεπτό» και απαιτεί εμβάθυνση και προσοχή για να γίνει κατανοητό. Μεγάλο μέρος της συγχύσεως οφείλεται και στο γεγονός ότι στα προϊσχύσαντα Συντάγματα (άρα και στην αντίστοιχη νομολογία των ετών εφαρμογής εκάστου Συντάγματος!!) δεν αντιμετωπίζεται με τον ίδιο προσανατολισμό ο προσηλυτισμός.
Ούτω κατά μεν τα Συντάγματα του 1844, 1864, 1911, 1952 και 1968, ορίζετο ότι «απαγορεύεται ο προσηλυτισμός και κάθε άλλη επέμβαση κατά της επικρατούσας θρησκείας» (Άρα ο προσηλυτισμός κατά κάθε άλλου θρησκεύματος επιτρεπόταν γιατί δεν ενέπιπτε στην -τότε- συνταγματική απαγόρευση).
Αντιθέτως, κατά τα Συντάγματα του 1925 (σχέδιο) 1926, 1927 (1, εδ. 4) και 1975 (ισχύοντος-Σ.13 παρ. 2) ορίζεται ότι «ο προσηλυτισμός απαγορεύεται» (σκέτο!!). Η διενέργεια, δηλαδή, του προσηλυτισμού είναι παντελώς απαγορευμένη πλέον, σήμερον, είτε υπέρ είτε κατά οποιασδήποτε θρησκείας (αδιακρίτως) ή ομολογίας.
http://oodegr.co/oode/thriskies/genika/prosilitismos_nomoi1.htm
Θυμάστε όλοι πως η ανάλυση που κάναμε φέτος, έχει αυτόν τον γενικό τίτλο -που φαίνεται και παράξενος καμιά φορά, και πολύ ιδεαλιστικός-, αλλά για τον χώρο της ζωής μας, (δεν λέω απλώς μόνο για τον χώρο της Ορθοδοξίας), το θέμα της ελευθερίας είναι πάρα πολύ μεγάλο γιατί η διεστραμμένη αντίληψη της ελευθερίας μπορεί να οδηγήσει σε δεκάδες παρενέργειες, και προσωπικές και κοινωνικές.
Και εξάλλου δεν υπάρχει θρησκεία του κόσμου ή ιδεολογία ή φιλοσοφία που να μην ασχολήθηκε έτσι ή αλλιώς με το θέμα της ελευθερίας. Άλλοι έγειραν προς την απόλυτη άναρχη ελευθερία, άλλοι έγειραν προς την δέσμευση της ελευθερίας. Και η Ορθοδοξία έχει τις λεπτεπίλεπτες ισορροπίες οι οποίες, σε τελική ανάλυση, δεν είναι απλώς θεολογικοί προσδιορισμοί. Κι αυτά που αναλύω εδώ δεν είναι απλώς θεολογικοί προσδιορισμοί.
Προσπαθώ όπως θα καταλάβετε, εξ’ άλλου, να γίνομαι τελείως πρακτικός, προσεγγίζοντας μερικά θέματα και σε πρακτικές εκφράσεις. Παρ’ όλο που κάτι πρακτικό από μόνο του, και πρακτικές απαντήσεις να δώσεις, αν δεν έχει θεολογία δεν θα έχει απαντήσεις. Έτσι και μια θεολογία που δεν έχει μια πρακτική εφαρμογή δεν είναι θεολογία. Πάντοτε η πράξη καταυγάζεται από μια θεολογία -μην σας «φοβίζει» η λέξη- και πάντα η θεολογία έχει αποτέλεσμα μια πράξη. Γι’ αυτό μελετούμε και σπουδάζουμε την θεολογία, και γι’ αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας έδωσαν τόση πολλή έμφαση στις θεολογικές διεργασίες επισήμως, όχι σαν ένα κουλτουριάρικο μέγεθος με το οποίο ασχολήθηκαν «έτσι», για να κάνουν και αυτοί κάτι μέσα στον χώρο της Εκκλησίας και να μην πουν ότι είναι αφιλοσόφητοι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Δηλαδή δεν επηρεάστηκαν από το παράλληλο των Πυθαγορείων «μηδείς αγεωμέτρητος εισείτω», που σημαίνει ότι αν κάποιος δεν ήξερε γεωμετρία, δεν εισερχόταν στον χώρο της Πυθαγορείου φιλοσοφίας. Και δεν προσπάθησαν οι Πατέρες, απλώς, για να αποκτήσουν και αυτοί κάποια αίγλη ανθρώπινης σκέψης, και οιωνοί, δηλαδή φιλοσοφίας, να πούνε ότι «και μεις ασχολούμαστε με τέτοια πράγματα». Είναι ανάγκη ζωής, και αυτή η ανάγκη ζωής έχει αποτέλεσμα για τα πάντα στη ζωή μας.
Γι’ αυτό, ό,τι γίνεται στη ζωή μας, στην πράξη της ζωής μας, ουσιαστικά πρέπει να έχει από πίσω ένα θεολογικό υπόβαθρο. Και ό,τι γίνεται σε γενικές διεργασίες μέσα στον χώρο της Εκκλησίας του κόσμου, αν δεν έχει θεολογικές ρίζες, οι απαντήσεις είναι λανθασμένες, και στα καθημερινά επίσης προβλήματα, σε ο,τιδήποτε βλέπετε ότι συναντούν οι άνθρωποι.
Έχω κάνει κάποιες προσεγγίσεις παλιότερα, ακόμη και γι’ αυτό το θέμα της λεγομένης «διαμάχης» των δύο Εκκλησιών, Φανάρι κ.τ.λ.. Χωρίς θεολογικές προϋποθέσεις -με νομικές, οποιεσδήποτε κοινωνικές σκέψεις- λύσεις δεν δίνει στα προβλήματα. Σε οποιαδήποτε προβλήματα.
Έτσι λοιπόν αυτό που κάνω εδώ είναι να μελετήσω βαθειά την θεολογία και να δίνω απαντήσεις πρακτικές. Θέλω μπαίνοντας σε αυτήν την σειρά των μαθημάτων να μπω σε μια πιο βαθειά και ενδελεχή ανάλυση της ελευθερίας. Και πάλι, θα είναι μια πρακτική εφαρμογή.
Οι επιβολές στην ελευθερία του ατόμου
Να ξεκινήσω ανάποδα. Ζώντας μέσα σε μια κοινωνία, σε μια οποιαδήποτε κοινωνία, την ελλαδική κοινωνία, την ευρωπαϊκή κοινωνία, σε οποιαδήποτε άλλη κοινωνία αν ζούσαμε -ασιατικής μορφής, αφρικανικής μορφής, ή σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο-, οποιοσδήποτε κάτοικος ή συμμέτοχος της κοινωνίας αυτής ή χώρας, έχει πάνω του κάποιες επιβολές, την ώρα που γεννιέται. Μερικοί, μάλιστα, αντιδρούν με αυτές τις προϋπάρχουσες επιβολές.
Υπάρχουν οι κοινωνικές επιβολές, δηλαδή κάποια κοινωνικά ήθη και έθιμα. Όταν ζει κανείς μέσα στον χώρο του πρέπει να δεχτεί τέτοιες επιβολές. Μπορεί να είναι λανθασμένες, μπορεί να είναι σωστές. Μπορεί να είναι καλές αλλά μπορεί να μην είναι καλές. Αλλά υπάρχουν επιβολές, είναι δεδομένο. Υπάρχουνε, επίσης, οι νομικές επιβολές, οι αναφερόμενες στο νόμο. Καλές ή κακές αυτές οι επιβολές, πολλές δε φορές με καλές διαθέσεις. Και τέλος υπάρχουν και οι ηθικές επιβολές. Αυτό που λέμε «ηθική τάξη», «ηθικός νόμος». Και τα τρία, έτσι όπως τα καθορίζουμε για τα κοινωνικά δρώμενα, αποτελούν μια τραγικότητα. Γιατί είναι επιβολές!
Εκ προοιμίου, δηλαδή, ο άνθρωπος γεννιέται σε μια κοινωνία που έχει επιβολές και περιορισμούς. Φυσικά, τολμώ να πω -και το ξέρετε κι εσείς-, πως αν δεν υπήρχε η πτώση του ανθρώπου, δεν θα χρειαζόταν καμιά κοινωνική επιβολή, καμιά ηθική επιβολή, καμιά νομική επιβολή, ο άνθρωπος θα ήταν ελεύθερος εκ προοιμίου, όπως γεννήθηκε, όπως υπάρχει. Αλλά τώρα υπάρχουν αυτές οι επιβολές.
Εγώ όμως, σαν Ορθόδοξος, δεν μπορώ να τις θεωρήσω σαν δεδομένο κάλλος, το οποίο μπορεί να κρατήσει ισορροπίες στη ζωή μου. Και όχι μόνο δεν είναι κάλλος, αλλά καμιά φορά φέρνουν και αντίστροφα μεγέθη στην ζωή μου. Και φέρνουν και μερικές αντιδράσεις. Ηθικές λοιπόν, νομικές επιβολές, κοινωνικές επιβολές, που κατ’ ανάγκη «κάτι» συγκρατούν αλλά, κατά την σχετικότητα των λόγων του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, που λέει:
«Αυτό που λέτε εσείς καλό με ποιο μέτρο το μετράτε και το λέτε καλό; Μπορεί να’ ναι κακό. Και αυτό που λέτε εσείς κακό, με ποιο μέτρο το μετράτε και το λέτε κακό; Γιατί, μπορεί να είναι καλό».
Και θέτει ο Μάξιμος ο Ομολογητής θέμα μέτρου. Γιατί, όλες αυτές οι επιβολές -ηθικές, νομικές, κοινωνικές-, με ποιο μέτρο μετρούν το καλό και το κακό; Τι σημαίνει «ηθική»; Με ποιο μέτρο μετράνε την ηθική; Τι είναι η ηθική, δηλαδή; Ο νόμος με ποιο μέτρο μετράει το καλό; Έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Αν ο νηπιοβαπτισμός ήταν πρόβλημα στην πρώτη Εκκλησία όπως υποτίθεται ότι είναι σήμερα (για τους Αναβαπτιστές), είναι φυσικό να βρίσκαμε ΚΑΤΙ, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, είτε μια απαγόρευση, είτε κάποια αναφορά, ή στην Αγία Γραφή, ή στα σωζόμενα αρχαιο – Χριστιανικά κείμενα που έχουμε. Όμως, αρχαιοχριστιανικές αναφορές εναντίον τού νηπιοβαπτισμού δεν έχουμε στην Αγία Γραφή. Έχουμε όμως μερικά εξω-Γραφικά κείμενα που αναφέρονται σε αυτό. Ας δούμε μερικά:
Ο άγιος Ειρηναίος (202 μ.Χ.) έγραψε πως ο Χριστός “ήλθε να σώσει δια τού εαυτού του όλους, λέγω, όσοι δι’ αυτού αναγεννώνται εις Θεόν, βρέφη και παιδιά και νέους και γέρους. Γι’ αυτό ήλθεν χάριν όλων τών ηλικιών και έγινε βρέφος για τα βρέφη, αγιάζων τα βρέφη. Νήπιος μεταξύ τών νηπίων αγιάζων τους έχοντας την ηλικίαν αυτήν…” (Ειρηναίου, εν MPL 7, 784). Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι ο λόγος του είναι για την ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. Και η αναγέννηση προϋποθέτει το άγιο Βάπτισμα, όπως έχουμε δείξει σε άλλη μελέτη μας. Είναι λοιπόν σαφές ότι στην εποχή τού Ειρηναίου γινόταν νηπιοβαπτισμός.
Ο Ωριγένης (185-253/4) μας πληροφορεί επίσης για την πράξη τής Εκκλησίας τής εποχής του: “Τα παιδιά βαπτίζονται εις άφεσιν αμαρτημάτων… μήποτε επεί ουδείς καθαρός από ρύπου, τον ρύπον δε αποτίθεταί τις δια τού μυστηρίου τού βαπτίσματος, δια τούτο και τα παιδιά βαπτίζονται” (Υπόμνημα εις Ρωμαίους 5/ε΄ 9, βλ. Π. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμος 3, σ. 114).
Ο Τερτυλλιανός (196 – 212 μΧ), επιρρεασμένος από αιρετικές επιδράσεις τής εποχής του, (ήταν Μοντανιστής), αντιτίθεται στην τότε πράξη τής Εκκλησίας, και αναφέρει: “Γιατί η αθώα ηλικία σπεύδει εις την άφεσιν τών αμαρτιών; Επιθυμεί ίσως να συμπεριφερθεί σε πρόσκαιρα πράγματα με μεγαλυτέρα προσοχή, και τα θεϊκά αγαθά να εμπιστευθεί σε κάποιον, στον οποίον δεν εμπιστεύεται ακόμη τα γήινα;” (Τερτυλιανού, Περί βαπτίσματος 18). Εδώ είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, ότι παρά το ότι ο Τερτυλιανός διαφωνεί με τον νηπιοβαπτισμό, δεν τον αναφέρει “αντιχριστιανικό” ή “αντιγραφικό” όπως λένε οι σύγχρονοι αναβαπτιστές. Ούτε λέει ότι τα βαπτισμένα παιδιά πρέπει να ξαναβαπτισθούν ενήλικες. Αποδέχεται το βάπτισμα αυτό, αλλά το θεωρεί “πρόωρο”, όχι επειδή δεν ισχύει, αλλά επειδή θεωρεί ότι είναι καλύτερα να γίνεται σε πιο ώριμη ηλικία. Επίσης, είναι σημαντικό να δούμε ότι ούτε κι αυτός διαφωνεί με το ότι το βάπτισμα είναι “εις άφεσιν αμαρτιών”, και όχι “αφιέρωση” όπως λένε κάποιες σύγχρονες αιρέσεις.
Ο άγιος Κυπριανός (258 μ.Χ.) μας πληροφορεί ότι “δεν επιτρέπεται να αρνηθούμε σε κανένα άνθρωπο που γεννήθηκε, το έλεος και τη χάρη τού Θεού. Διότι, αφού ο Κύριος λέγει στο ευαγγέλιό του πως ο Υιός του ανρθώπου δεν ήλθε να καταστρέψει τις ψυχές τών ανθρώπων, αλλά να τις σώσει (Λουκ. 9/θ΄ 56), δεν επιτρέπεται, καθόσον εξαρτάται από μας, να απωλεσθεί καμμία ψυχή. Διότι τι λείπει ακόμη σε αυτόν που σχηματίσθηκε στην κοιλία τής μητέρας του με το χέρι τού Θεού;”.
“Εάν κάτι θα μπορούσε να εμποδίσει τους ανθρώπους να λάβουν τη χάρη, τότε θα ήταν πιο πολύ για τους ενήλικες και ηλικιωμένους και γέροντες εμπόδιο οι βαρύτερες αμαρτίες. Εάν όμως παρέχεται άφεση αμαρτιών ακόμη και σε πιο βαριά αμαρτωλούς και σε εκείνους που προηγουμένως πολλαπλά αμάρτησαν εναντίον τού Θεού και δεν αποκλείεται κανείς από το βάπτισμα και τη χάρη, εάν αργότερα επιστρέψει, πόσο λιγότερο επιτρέπεται το να εμποδίζει κανείς ένα παιδί, που είναι νεογέννητο και δεν διέπραξε καμία αμαρτία, αλλά έχει υποστεί μόνο με την πρώτη του γέννηση τη δραστικότητα τού παλαιού θανάτου, επειδή κι αυτό, όπως ο Αδάμ εγεννήθη κατά σάρκα! Έτσι μπορεί να φθάσει στην άφεση αμαρτιών γι’ αυτό το λόγο πιο εύκολα, επειδή δεν υπάρχουν για συγχώρηση προσωπικές αμαρτίες, αλλά μόνο ξένες αμαρτίες” (Κυπρ. Επιστ. προς Φίντους, BKV 2, 273-275).
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, για να κατοχυρώσει τον νηπιοβαπτισμό, αναφέρει την περιτομή, που γινόταν την όγδοη ημέρα από τη γέννηση τού παιδιού (Γέννεσις 17/ιζ΄ 12) και την επάλειψη τών θυρών με το αίμα τού αμνού (Έξοδος 12/ιβ΄ 7) και υπογραμμίζει: “Έχομεν αιτιολογίαν, την οκταήμερον περιτομήν, που ήτο μια τυπική σφραγίς και εδίδετο εις αυτούς, τους οποίους δεν είχεν αναπτυχθεί ακόμη το λογικόν. Ομοίως και η επάλειψις τών φλιών τών θυρών, η οποία εφύλαττε με τα αναίσθητα, τα πρωτότοκα”. (Γρηγ. Θεολ. Λόγος μ΄ 28, ΕΠΕ, 4, 339). “Έχεις νήπιον; μη δίδεις καιρόν εις την κακίαν. Βάπτισέ το από την βρεφικήν ηλικίαν, αφιέρωσέ το εις το Πνεύμα από την ηλικίαν τών μαλακών ονύχων” (Γρηγ. Θεολ. Λόγος μ΄ 17, ΕΠΕ 4, 311).
Στα παραπάνω, είδαμε όχι μόνο τους λόγους που επιτρέπεται ο νηπιοβαπτισμός, αλλά και τις παρανοήσεις αυτών που τον αρνούνται. Είδαμε επίσης, ότι όχι μόνο υπάρχουν έμμεσες μαρτυρίες στην Αγία Γραφή, αλλά και σε όλη τη Χριστιανική ιστορία, ότι αυτός ήταν εξ’ αρχής ο τρόπος τής Εκκλησίας. Αντιθέτως, δεν υπάρχει οποιοδήποτε στοιχείο, είτε για άρνηση τού νηπιοβαπτισμού από τους πρώτους Χριστιανούς, ούτε από τη μετα – αποστολική ιστορία. Όλα αυτά, θα πρέπει τουλάχιστον να βάλουν σε σκέψεις τους συγχρόνους Αναβαπτιστές. Ο Θεός να τους φωτίζει!
http://oodegr.co/oode/orthod/nipiobapt1.htm
Παρακαλώ διαβάστε προσεκτικά τι θα γράψω παρακάτω προτού σχολιάσετε. Έτσι κι αλλιώς δεν θα απαντήσω σε κανένα σχόλιο.
Κάποτε σε μία του Γένους Σχολή έμαθα ότι όταν τρως άγριο καψώνι, τελικά γίνεσαι ανώτερος και καλύτερος άνθρωπος (εννοείται ότι και σε αυτόν τον κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις) και γενικότερα ο απαίδευτος άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος.
Ίσως λοιπόν η όλη ιστορία γυρίσει μπουμερανγκ στα ανθρωποειδή που κάνουν όλα όσα γράφονται στο άρθρο και παρα τις απαγορεύσεις τα κυνηγητά τις δολοπλοκίες κλπ τελικά η αλήθεια θα θριαμβεύσει και πάλι με θαυμαστό τρόπο όπως πάντα.
Καιρός πλέον ήρθε. Ίδωμεν!!
Αυτο θα γινει ΑΝ..ΚΙ ΕΦ’ΟΣΟΝ…το πολεμησουμε ολοι σαν γονεις αλλα και σαν Ελληνες Ορθοδοξοι !! Με καθε σεβασμο στο σχολιο σου !!!
Γλέντι στα χωριά ο πόλεμος παιδιά τελειώνει
Καινούριο βασιλιά τους έβαλαν να προσκυνούν
Πραματευτάδες πια πουλάνε ακριβά βοήθεια
τα σπίτια έρημα τριγύρω ορφανά πεινούν.
Σκουλήκια ήταν στη γη οι νέοι αρχηγοί κι ας κλαίνε
Ο πόλεμος αυτός μονάχα τους μικρούς πονά
Δεν ψάχνω να σε βρω.Το ξέρω ότι η ζωή εχάθει, για το αίμα σου πονώ
κι εκδίκηση ζητώ να βρω.
Έφυγες κόρη του βοριά, καπνοί απ`τα κάστρα έκρυψαν τ`άστρα
Έφυγες κόρη του βοριά, αγάπης το αίμα σ`ένα σου βλέμμα.
Εκδίκηση θα βρω πριν πέσει της ζωής το νήμα
Σαν σπίρτα θα καούν τα κτίρια των αρχόντων μας
Και τότε μια νύχτα φιλί θα δώσω στ`άλλα αδέλφια
και θα`ρθω να σε βρω μες στ`άρμα του τρελού βοριά.
Kυρια μου , εσεις που υπογραφετε Ελληνιδα μητερα ,ΦΩΝΑΖΕΤΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΚΑΥ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΒΟΥΒΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ !!!!!!———Θα γραψω κατι απλο αλλα ..,δυσκολα κατανοητο;—– Η εκπαιδευση των παιδιων μας στα σχολεια ,εχει σκοπο την ΑΠΟΚΤΗΣΗ γνωσεων ,ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥΣ (‘η επιβιωσης τους;) !! Οταν ομως η ‘εκπαιδευση’ τους ΤΑ ΑΠΟΓΥΜΝΩΝΕΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΦΥΣΙΚΗ ΑΞΙΑ ….ΤΟΤΕ ..ΤΙ ΣΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ; …ΤΙ ΣΚΟΠΟ ΕΧΕΙ ;…Και εμεις..,ΠΟΥ ΤΑΧΑ ,τρεχουμε να τους προσφερουμε τα προς το ζην ,και την ‘υγεια’ τους..,ΑΛΛΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ,αφου επιτρεπουμε την πληρη αλλοιωση ΤΗΣ ΨΥΧΟ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ ,εκθετωντας τα στα χερια των ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΩΝ !!!!……..ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΟΥ ΑΦΑΝΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ,ΑΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΗΣ Ν.Τ.Π. !!!!————και ερωτω !!!!ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑΤΑ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ;;;
Επανερχομαι με μια φραση που τα περιγραφει ολα!!!!——————–Η Ν.Τ.Π….,ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΣΕ ΤΡΟΜΕΡΟΥΣ ΓΕΝΝΙΤΣΑΡΟΥΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ,ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΗΣΟΥΝ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΑΣΤΡΑΦΟΥΜΕ ΣΑΝ ΕΘΝΟΣ !!!!!
Εκτύπωση και μοιρασμα..
Μπράβο τη μαμά..
Λες και βγαίναν κι από τη δική μου ψυχή τα λόγια της…
Ολλα αυτα τα αισχη ειναι γρανενα στο Υπερμνημονιο, η Σουπερ Μνημονιο, που η Βουλη των Εβραιων στην Ελλαδα ψυφησε τον Σεπτεμβριο 2015. Ειναι στην Σελιδα μου, πολλεσ φορεσ το Δημοσιευσα. Ποσοι το διαβασαν???