Γιατί στα λεγόμενά μου σπάνια αντιλέγουν;

Όπως καλή ώρα η φίλη μου η Χαρά, εύλογα, αντέτεινε: Και γιατί ρε κοπελιά σπουδαίο δώρο του γονιού να είναι το να καταστρέψει το παιδί του και/ώστε να χρειαστεί σαράντα χρόνια για να καταλάβει/ολοκληρωθεί, αντί του να του προσφέρει αγάπη, να το μεγαλώσει σωστά και με αυτά τα εφόδια να ζήσει όμορφα την υπόλοιπη ζωή του;

Εύλογο το ερώτημα ε; (και εύκολο για τον καθένα να διερωτηθεί).

Ή το άλλο, που ο φίλος μου ο Βασίλης είπε: Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ο δικός σου τρόπος, με τον οποίο βρήκες κάτι, είναι ίδιος, κοινός για όλους; Αυτό λέγεται αυθαιρεσία.

Ακόμα πιο εύλογη παρατήρηση! Ευλογοτερότερη!

Ή απλά, κάποιος που από τα γραφόμενά μου θίγεται, πχ ένας δυ, να μου πει: Δεν πας κυρά μου να φτιάξεις κάνα φαΐ να φάνε τα παιδάκια σου, που κάθεσαι όλη μέρα σε ένα πσ και μας τα πρήζεις!

(Αυτό κι αν είναι ευλογοτερότατο! Και κάτι που κάποιοι πολύ θα ήθελαν να μου πουν. Όμως δεν μου το λένε.)

Υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι που δεν λέμε αυτό που πιστεύουμε οι άνθρωποι. Κατά 99,9999% φταίνε οι άλλοι γι’ αυτό. Μας το προκαλούν, είτε επειδή μας κάνουν ρόμπα όταν ανοίξουμε το στόμα μας, είτε γιατί δεν μας επιτρέπουν να εκφράζουμε αντίθετη με τη δική τους άποψη, είτε γιατί όποιος αντιμιλά διαγράφεται από φίλος, είτε, είτε, το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι από των άλλων την υπαιτιότητα εμείς δεν λέμε τη γνώμη μας. (Έτσι δεν είναι; ε; )

Για να δούμε πού, σε ποιες περιπτώσεις, δεν εκφράζουμε αυτό ακριβώς που σκεφτόμαστε.

Στην περίπτωση που:

• αν μιλήσουμε θα φανούμε λίγοι,

• μας καπελώσει ο άλλος και φανεί ότι ήμασταν εμείς λάθος,

• κάποιος έχει πολλούς υποστηριχτές και θα είναι όλοι (πολλοί) εναντίων μας,

• ο άλλος ξέρει κάτι δικό μας προσωπικό, και μην τυχόν βγάλει τ’ άπλυτά μας στη φόρα,

• χρειαζόμαστε κάποιον, ή του χρωστάμε και θέλουμε να τα έχουμε καλά μαζί του,

• μας έχουν για καλούς και δεν θέλουμε να καταλάβουνε ότι είμαστε και κακοί,

• κάποιος έχει δίκιο ό,τι κι αν πει γιατί τον κατανοούμε (το έχω ακούσει από φίλο μου αυτό το κουφό, ότι δηλαδή έχω κάθε δικαίωμα να πω ό,τι παπαριά μου κατέβει στο κεφάλι, διότι πράττω. Απαλλάσσομαι λόγω αυτού, έχω κάθε δικαίωμα να σβαρνίσω κι όποιον πάρει ο χάρος..)

κλπ. κλπ.

Να πούμε για αρχή ότι το «δεν εκφράζω αυτό που πιστεύω» (ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που πιστεύω, όχι με υπαινιγμούς και χωρίς ωραιοποιήσεις) σημαίνει καταπιέζομαι.

Κατά δεύτερον, εξετάζοντας τις περιπτώσεις, βγαίνει το συμπέρασμα ότι δεν μιλάμε εκεί που δεν μας παίρνει. Που από αυτό συνεπάγεται ότι βάζουμε τον εαυτό μας δεύτερο. Πρώτο έχουμε αυτόν που «μας κάνει» να μην είμαστε ευθείς απέναντί του.

Τρίτον, δεν θέλουμε να γίνουμε ρόμπα για να μην πέσουμε στα μάτια μας. Που, εξετάζοντας τις περιπτώσεις, αυτό σημαίνει ότι: πέφτουμε στα μάτια μας αν πέσουμε στα μάτια των άλλων.

Ερώτηση: Οι άλλοι (ή/και οι συνθήκες) φταίνε/προκαλούν την έλλειψη αντίδρασής μας; Την παύση; Την μούγγα; Την αδιαμαρτύρητη ανοχή;

– Το καταπιέζω τον εαυτό μου σημαίνει ότι ΕΓΩ μου λέω «μην μιλήσεις δεν θα βρεις άκρη, τσάμπα θα νευριάσεις, δεν χρειάζεται να χαλάσουμε τις καρδιές μας, έχει κι αυτός τα δίκια του, θα εκτεθείς, δείξε ανωτερότητα κλπ». Μου τα λέει κάποιος άλλος αυτά; ή εγώ τα λέω στον εαυτό μου;

– Την εικόνα που έχουμε για τον άλλον, αλλά και για τον εαυτό μας, ποιος μας την έδωσε; Μου είπε ο άλλος «θαύμαζέ με, είμαι καλύτερός σου», και γι’ αυτό εγώ τον θαυμάζω και τον θεωρώ καλύτερό μου, και (άρα) τον εαυτό μου λιγότερο;

– Το ότι την αξία μου την παίρνω από τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα, κάποιος μού το επέβαλε;

Η κατακλείδα είναι ότι κανείς (+ καμία συνθήκη) δεν αναγκάζει/δεν βάζει σε διαδικασία/δεν ευθύνεται, ούτε για ό,τι πιστεύουμε, ούτε για το τι λέμε/δεν λέμε, ούτε για το τι πράττουμε/δεν πράττουμε. Είναι επιλογή του καθενός.

Κάτι που φυσικά στο σημείο αυτό δεν είναι καθόλου ευκολοχώνευτο, θα γίνει με το παράδειγμα που ακολουθεί. Το μόνο που έχω να προσθέσω εδώ είναι:

Αν δεν μπορώ ούτε στον γείτονά μου να αντιμιλήσω όταν διαφωνώ ή νιώθω αδικημένος (ποιον γείτονα, ούτε στον περαστικό, που δεν θα με ξαναδεί και ποτέ άλλοτε ρε φίλε!!!), αν δεν μπορώ ούτε στον τυχάρπαστο να πω αυτό που πιστεύω, που σημαίνει ότι τον βάζω πάνω από εμένα, που σημαίνει ότι τον έχω για ισχυρότερό μου, ΠΩΣ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΘΑ ΑΝΤΙΜΙΛΗΣΩ ΣΤΟΝ ΠΡΟΔΟΤΗ ΡΕ ΑΔΕΛΦΕ!

Άνοιξε το στόμα σου!!!! Μίλα!!!!! στον τυχάρπαστο!! Βάλε τον εαυτό σου πρώτο!!! Πάρε την αξία σου!!! για να έχεις τη δύναμή σου βρε άνθρωπε!!

Stefania Ligerou