ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ (Συνειδητότητα)

ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ (Συνειδητότητα)

Το φωτισμένο κενό, το άχτιστο φως, η εσωτερική σιωπή, η σιωπηλή παρουσία, η συνειδητή παρουσία, ο παρατηρητής, ο μάρτυρας, ο Εαυτός, η Συνειδητότητα, η Ουσία, το Είναι, η Αλήθεια, η Θεϊκή μας φύση, ο Άτμαν, η Ψυχή, το Πνεύμα, η Επίγνωση, το Ταο, είναι μερικές από τις έννοιες ή λέξεις που χρησιμοποιούνται για να αναφερθούμε στην αληθινή μας φύση.

Δεν είμαστε ούτε το σώμα, ούτε ο νους ούτε το εγώ και η προσωπικότητα αλλά η Συνειδητότητα που κάνει κάθε εμπειρία δυνατή αλλά και φωτίζει κάθε εμπειρία, κάνει δηλαδή δυνατή την επίγνωση της εμπειρίας. Αυτή η Συνειδητότητα που είναι η αληθινή μας φύση είναι το φόντο κάθε εμπειρίας. Είτε αντιλαμβανόμαστε κάτι μέσα από τις αισθήσεις, είτε κάποια σκέψη ή συναίσθημα το σταθερό υπόβαθρο κάθε εμπειρίας είναι η σιωπηλή παρουσία της Συνειδητότητας η οποία είναι το φως που επιτρέπει να έχουμε επίγνωση κάθε εμπειρίας.

Έχουμε την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε επειδή η Συνειδητότητα διαποτίζει το νου (όπως ένα σφουγγάρι ποτίζεται από το νερό) και με το φως της ο νους γίνεται ικανός να έχει αντίληψη και επίγνωση των μορφών, εσωτερικών και εξωτερικών. Αυτό που λέμε προσοχή στην ουσία είναι η αντανακλώμενη στον νου Συνειδητότητα. Όταν στρέψουμε την προσοχή προς τα μέσα στην πηγή της, τότε αποκτούμε επίγνωση της Συνειδητότητας αυτής καθεαυτής ως ένα σιωπηλό κενό γεμάτο ζωή και η δυαδικότητα παρατηρητή και παρατηρουμένου παύει· επέρχεται η μη-δυαδική εμπειρία στην οποία η Συνειδητότητα έχει επίγνωση του ίδιου της του εαυτού. Αυτή είναι η κατάσταση της αυτεπίγνωσης και όχι το να έχουμε επίγνωση του σώματος, του νου και των περιεχομένου του. Η επίγνωση του σώματος, των σκέψεων, των συναισθημάτων μπορεί να γίνει είτε βρισκόμαστε σε κατάσταση λησμονιάς (που είναι η κατάσταση της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας) είτε σε κατάσταση αυτεπίγνωσης όποτε μιλάμε για συνειδητή αποσπασμένη αυτοπαρατήρηση, δηλαδή έχουμε ταυτόχρονα επίγνωση της Ύπαρξης μας και παρατήρηση του σώματος και του νου.

Σε κατάσταση ταύτισης (με το σώμα, σκέψεις, συναισθήματα, εξωτερικά αντικείμενα κ.λπ.) δεν είμαστε συνειδητοί αυτής της σιωπηλής παρουσίας, κι αυτό είναι και η αιτία της ανάπτυξης του εγώ ή εγωϊκού εαυτού και της ψευδαίσθησης ότι είμαστε το σώμα γεννημένο την τάδε χρονιά και προορισμένο να πεθάνει σε μερικά χρονιά. Εξ αιτίας της λησμονιάς της αληθινής μας φύσης και της ταύτισης με το σώμα και το νου γιγαντώνεται το εγώ μέσα μας και προκαλεί δυσαρμονία σωματική, νοητική και συναισθηματική, λανθασμένες δράσεις, δυσαρμονικές σχέσεις, και τελικά δυστυχία και ασθένειες.

Μια ζωή χωρίς επίγνωση της αληθινής μας φύσης είναι κενή και γεμάτη σκαμπανεβάσματα, από μικρά μέχρι και χαοτικά. Είναι μια μηχανική ζωή, μια ζωή επιβίωσης πάρα πληρότητας, αρμονίας και δημιουργικότητας.

Το σημαντικότερο όλων που έχουμε στην ζωή είναι η ιδία μας η ζωή και όχι τα αντικείμενα και τα αποκτήματα που μπορεί να έχουμε συσσωρεύσει. Αν δεν είχαμε ζωή, τίποτε άλλο από όλα αυτά που έχουμε προσθέσει στο πέρασμα του χρόνου δεν θα υπήρχε. Και αυτό που λέμε ζωή είναι η ιδία μας η Ύπαρξη, η Ψυχή μας, που είναι πέρα από το σώμα και το νου. Αυτή είναι η πηγή και η βάση επάνω στην οποία γεννιούνται και έχουν ζωή το σώμα και ο νους.

Ο αληθινός μας εαυτός είναι η άφθαρτη, αιώνια, ακατάστρεπτη και πανταχού παρούσα Συνειδητότητα που είναι η ουσιαστική φύση κάθε μορφής στο σύμπαν.
Υπάρχουμε (ως Συνειδητότητα ή Πνεύμα) και όλα υπάρχουν επειδή Αυτή η ουσιαστική φύση όλων όσων υπάρχουν είναι αιώνια, άφθαρτη αθάνατη, αμετάβλητη, Ύπαρξη, Συνειδητότητα, Ευδαιμονία.

Αν δεν έχουμε επίγνωση της θεϊκής Ύπαρξης μας, αν αγνοούμε τον αληθινό μας Εαυτό, την Ουσία μας, αυτή που δίνει ζωή, πληρότητα και νόημα σε όλα όσα υπάρχουν δεν μπορούμε να ζήσουμε με πληρότητα και βαθιά ικανοποίηση· πάντα θα νοιώθουμε ένα υπαρξιακό κενό το οποίο θα προσπαθούμε μάταια να γεμίσουμε με ψευδαισθησιακές εμπειρίες και αντικείμενα των αισθήσεων. Αν κάθε μας ενέργεια, πράξη, σκέψη, συναίσθημα δεν δονείται σε αρμονία με την Ψυχή μας, δεν θα ζούμε με αρμόνια, αγάπη και πληρότητα, πάντα κάτι θα λείπει.

Όσες φόρες νοιώσαμε πληρότητα μέσα μας, μια ανώτερη ευτυχία ήταν επειδή έστω και άθελα μας ήρθαμε σε επαφή με το κέντρο της ύπαρξης μας. Αλλά λόγω άγνοιας δεν είχαμε επίγνωση αυτής της κατάστασης και συνδυάσαμε αυτήν την εσωτερική κατάσταση ευτυχίας με το εξωτερικό γεγονός. Ένα εξωτερικό γεγονός μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης και να έρθουμε σε επαφή με την αληθινή μας φύση και έτσι να νοιώσουμε μια χαρά, μια έκσταση, μια πληρότητα πρωτόγνωρη. Δεν προήλθε όμως αυτή η ομορφιά από το εξωτερικό γεγονός ή αντικείμενο αλλά από την Ύπαρξη μας. Αυτή η ομορφιά είναι συνεχώς παρούσα μέσα μας αλλά σκεπάζεται από το εγώ και την συνεχή κίνηση του νου, που προβάλει συνεχώς εικόνες, φαντασίες, σκέψεις, συναισθήματα. Η ταύτιση με τις μορφές τραβάει όλη την προσοχή σε αυτές και έτσι χάνουμε την αντίληψη του Είναι μας, που είναι η εσωτερική σιωπηλή παρουσία.

Σε στιγμές που κάτι σημαντικό για εμάς πραγματοποιείται ο νους και το εγώ καταλαγιάζουν για λίγο και τότε βιώνουμε την ομορφιά, την ευτυχία, την πληρότητα της Ύπαρξης μας, της ουσιαστικής μας φύσης (Ψυχή, Άτμαν), που πότε δεν γεννιέται και πότε δεν πεθαίνει, που υπερβαίνει κάθε τι που έχει μορφή, υλική και άυλη. Αλλά σ αυτήν την περίπτωση εξ αιτίας του πέπλου της άγνοιας, της έλλειψης διάκρισης και γνώσης, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η ομορφιά πηγάζει από μέσα και δεν έχει τίποτα να κάνει με το αντικείμενο, με την επιτυχία ή την εκπλήρωση της επιθυμίας.

Αντί λοιπόν να περιμένουμε κάποια στιγμή να πραγματοποιηθεί ένα μας όνειρο ή μια σημαντική επιθυμία για να νοιώσουμε ευτυχισμένοι και πλήρεις (προσωρινά βεβαία και για λίγο) μπορούμε άδω και τώρα να νοιώσουμε την πληρότητα, την ειρήνη και την χαρά της Ύπαρξης στρέφοντας συνειδητά την προσοχή μέσα μας, στο κέντρο της ύπαρξης μας, στο Είναι μας που η φύση του είναι αιώνια και άφθαρτη ειρήνη και ευδαιμονία.

Όλο το ‘μυστικό’ για μια ζωή πληρότητας, αρμονίας, χαράς και ικανοποίησης είναι να είμαστε κάθε στιγμή σε επίγνωση της ουσιαστικής φύσης. Επειδή η αληθινή μας φύση είναι η προσωποποίηση της πληρότητας, της ειρήνης και της ευδαιμονίας, ότι και να κάνουμε οντάς εδραιωμένοι σε αυτή βιώνουμε πληρότητα και ικανοποίηση. Όταν είμαστε εδραιωμένοι στην ουσία μας νοιώθουμε ενότητα με όλα, με αυτό που κάνουμε, με τα πρόσωπα, τα ζώα, τα φυτά, τις καταστάσεις. Καταστάσεις γνωστές ως βαρεμάρα, ανικανοποίητο, κενό, μόνος, κάτι μου λείπει είναι αδύνατες για όποιον ζει στο κέντρο του, το Είναι του. Αυτά συμβαίνουν όταν είμαστε ταυτισμένοι με την περιφέρεια, με το σώμα, το εγώ, τις επιθυμίες του, τις αρέσκειες και τις απαρέσκειες του.

Όταν είμαστε αρκετά απορροφημένοι στην εσωτερική σιωπή, στο Είναι μας, (αυτό είναι δυνατό με άσκηση) δύσκολα το εγώ μπορεί να μας κλέψει την προσοχή και να αρχίσει να εκδηλώνεται με σκέψεις και συναισθήματα. Αν αφεθούμε έστω και για λίγο δίνουμε χώρο στο εγώ και τον εξωτερικό νου να αρχίσει το παιχνίδι του και προβάλει από το υποσυνείδητο φαντασίες, σκέψεις, επιθυμίες, συναισθήματα. Στο κέντρο υπάρχει πάντα ειρήνη, πληρότητα, τελειότητα, σιωπή, μακαριότητα. Στην περιφέρεια φασαρία, ανικανοποίητο, δυσαρμονία, έλλειψη, απόλαυση και διαφόρων ειδών δυστυχία. Είναι στο χέρι μας να ζούμε στο κέντρο ή την περιφέρεια, συνειδητά μηχανικά και ασυνείδητα.

Καθώς το εγώ μας είναι αρκετά δυνατό και η ταύτιση με το σώμα και το νου επίσης δυνατές, απαιτείται προσπάθεια, άσκηση, για να απαγκιστρωθούμε από το σώμα, το νου και τις αισθητηριακές μορφές και να αρχίσουμε να ζούμε συνειδητά από το κέντρο μας.

Ανάμεσα σε αυτά που είναι απαραίτητο να κάνουμε ια να ζούμε από το κέντρο μας και όχι από την περιφέρεια, είναι να ερευνήσουμε τα πράγματα, να ψάξουμε τι είναι το εγώ, πως γίνεται η ταύτιση με το σώμα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα και να ερευνήσουμε πως είναι να είμαστε σε επίγνωση της αληθινής μου φύσης. Είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητο να ερευνήσουμε και να μελετήσουμε ξανά και ξανά την κατάσταση της ταύτισης και της αυτεπίγνωσης μέχρι να μας γίνει τελείως ξεκάθαρο πότε είμαστε στη μια κατάσταση και πότε στην άλλη. Και βέβαια πρέπει να βρούμε τρόπους για να μην ξεχνιόμαστε (να μην ξεχνάμε να είμαστε σε επίγνωση του Εαυτού μας- αυτεπίγνωση), να σταματάμε την ταύτιση και να επιστρέφουμε στο κέντρο μας στην εσωτερική σιωπηλή παρουσία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς την ευτυχία και την ελευθερία από το να σταματήσουμε κάθε είδους ταύτιση και να παραμένουμε συνεχώς σε βαθιά αυτοεπίγνωση. Και αυτό είναι δυνατό μόνο με συνεχή συστηματική προσπάθεια, υπομονή και επιμονή. Ανεξάρτητα την μέθοδο, το τρόπο και τις τεχνικές που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς να σταματήσει την ταύτιση και να επανέλθει σε αυτεπίγνωση η ουσία παραμένει η ίδια. Να σταματήσουμε την ταύτιση και να είμαστε απορροφημένοι στο κέντρο μας, στο Είναι μας.

Είναι ουσιαστικό να αναγνωρίσουμε τι είναι το κέντρο μας, η ουσία μας και πως είναι να είμαστε στο κέντρο μας, σε συνειδητή επαφή με το Είναι μας. Επειδή πρόκειται για λεπτοφυή κατάσταση είναι δύσκολο να περιγράφει με λόγια. Πάρα ταύτα όλα αυτά που διαβάζετε ή ακούτε είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι δείκτες που δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση Αυτοί οι δείκτες πρέπει να χρησιμοποιηθούν ως βοήθημα και όχι ως απόλυτη αλήθεια. Να χρησιμοποιήσω εδώ την γνωστή ρήση το δάκτυλο που δείχνει το φεγγάρι δεν είναι το φεγγάρι. Χρησιμοποιείστε τους δείκτες αλλά ερευνήστε και μάθετε από την δική σας εμπειρία.

Η Ύπαρξης μας, το Είναι μας, βιώνεται σαν μια σιωπή γεμάτη ζωντάνια. Βιώνεται σαν μια ήσυχη, σιωπηλή παρουσία. Είναι σαν ένα σιωπηλό κενό που δεν έχει κανενός είδους ταυτότητα. Δηλαδή δεν νοιώθουμε ότι είμαστε αυτή η σιωπή με τον ίδιο τρόπο που νοιώθουμε ότι είμαστε το εγώ μας, δηλαδή όπως το είμαι το σώμα, που λέγεται Γιάννης ή Μαρία. Η εγωϊκή ταυτότητα (το εγώ είμαι ο τάδε ή ο δεινά) έχει μια αίσθηση προσωπικής ταυτότητας, ενός άτομου συγκεκριμένου ξεχωριστού από τα άλλα, είναι ταυτισμένη με την συγκεκριμένη μορφή, ενώ η σιωπηλή παρουσία δεν έχει κανενός είδους αίσθηση ταυτότητας. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, κάτι προσδιορισμένο· δεν έχει κάποια μορφή (για αυτό λέγεται άχτιστο φως από τους χριστιανούς, ή φωτισμένο κενό στην ανατολή), δεν είναι ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, ούτε άπειρο, ούτε περιορισμένο, ούτε κενό ούτε μη κενό, είναι πέρα από κάθε περιγραφή, αλλά πάρα ταύτα άμεσα εμπειρατό. Οπότε αν και είμαστε αυτή η σιωπηλή παρουσία δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση της προσωπικής ταυτότητας. Για αυτό το εγώ μας φοβάται στην ιδέα ότι δεν είμαστε τίποτα συγκεκριμένο και αυτό είναι ένα από τα σοβαρά εμπόδια στο να ζούμε από το κέντρο της Ύπαρξης μας, στην αρχή βέβαια, μέχρι κάποιος να αποκτήσει περισσότερη κατανόηση, ελευθερία από το εγώ και να εμβαθύνει αρκετά στην αυτεπίγνωση.

Για όσο το εγώ μας είναι δυνατό και είμαστε πλήρως ταυτισμένοι με αυτό, όταν αντιλαμβανόμαστε την εσωτερική σιωπή θα έχουμε την αίσθηση ‘εγώ αντιλαμβάνομαι την σιωπή’ ή την κενότητα’). Αυτό είναι φυσικό, αλλά καθώς θα εμβαθύνουμε σε αυτή την σιωπή, η αίσθηση ‘εγώ’ θα ξεθωριάζει μέχρι που στην βαθιά απορρόφηση αυτή ή αίσθηση ‘εγώ’ χάνεται τελείως. Το εγώ μας πιθανόν να νοιώθει φοβισμένο να χάσει την αίσθηση ταυτότητας (αν και πολύ ευχάριστα δέχεται να την χάσει όταν πάει για ύπνο) και μπορεί να υπάρξουν στιγμές που μπορεί να νοιώσουμε και μεγάλο φόβο από την αίσθηση ότι χάνουμε την ταυτότητα μας. Το εγώ έτσι κι αλλιώς φοβάται χίλια δυό πράγματα, ο φόβος είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του εγώ. Φτάνει μέχρι και να έχει εμμονή με ανύπαρκτους φανταστικούς κινδύνους, γνωστές ως φοβίες. Σταδιακά όμως μέσα από την άσκηση, την εμπειρία και τη γνώση, αλλά και η διάλυση του εγωϊκού νου και η μεταμόρφωση του νου σε σάττβα θα ξεπεράσουμε αυτό τον φόβο, όπως και όλους τους άλλους φόβους. Θα κατανοήσουμε επίσης ότι το εγώ είναι ψευδαισθησιακό και ότι αν το χάσουμε απλά θα χάσουμε την ψεύτικη ταυτοτητα μας και την δυστυχία μας, και όχι την ζωή μας. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι με την εξάλειψη του εγώ κερδίζουμε την ελευθερία και την ευτυχία μας, τότε το εγώ δεν θα έχει άλλο δύναμη επάνω μας.

Χρειάζεται λοιπόν να στραφούμε μέσα μας και να ερευνήσουμε με πλήρη προσοχή, παρατήρηση και διάκριση πως είναι να είσαι σε επίγνωση της εσωτερικής σιωπής. Αυτό είναι μια συνεχής διαδικασία που απαιτεί να εμβαθύνουμε όλο και περισσότερο στην αυτεπίγνωση, και δεν τελειώνει πάρα μόνο στην φώτιση. Όσο προχωράμε στη διάλυση του εγώ και ο νου γίνεται πιο αγνός, διαυγής και σταθερός η αυτεπίγνωση, βαθαίνει και αλλάζει επίπεδα. Δεν είναι πως η αληθινή μας φύση αλλάζει, αφού είναι αιώνια και αμετάβλητη, αλλά είναι η αντίληψη μας που αλλάζει, καθώς ο νους αδειάζει από βαριές εγωϊκές ενέργειες και δονήσεις και γίνεται ελαφρύς, διαυγής, ήρεμος, συγκεντρωμένος, σταθερός, διαπεραστικός, σαττβικός.

Όλη η πνευματική εργασία σχετίζεται με την αποταύτιση, την αυτεπίγνωση και την διάλυση του εγώ και όλων των εκφράσεων του.

Το κέντρο της πνευματικής προσπάθειας δηλαδή του δρόμου προς την ελευθερία, την αλήθεια, την πληρότητα, την αγάπη, την ειρήνη, την σοφία και την ευδαιμονία είναι να σταματάμε την ταύτιση με το σώμα και το νου (σε όλες του τις εκφράσεις: σκέψεις, συναισθήματα, φαντασίες, προβολές) και να εμβαθύνουμε στην αυτεπίγνωση. Είναι να διαλύουμε τις εγωικές ενέργειες και να ελευθερώνουμε χώρο στο νου ώστε να μπορούμε να βιώνουμε όλο και πιο καθαρά ( χωρίς παρεμβολές), χωρίς διακοπές και αβίαστα την ειρήνη και την ευδαιμονία της Ύπαρξης, του είναι μας. Όλες οι τεχνικές οι ασκήσεις και οι πρακτικές έχουν σκοπό να πετύχουμε τα παραπάνω. Πρέπει να γίνεται ερευνητικοί, εφευρετικοί και καινοτόμοι ώστε να ξεπεράσετε όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που σας κρατούν σε ταύτιση με το σώμα, το νου και το εγώ με τις αμέτρητες εκφράσεις του.

Να θυμάστε ότι δεν αρκεί να επαναλαμβάνετε μηχανικά αυτά που μάθατε. Χρειάζεται να γίνετε ερευνητές και εφευρέτες και να ξεδιπλώσετε την εσωτερική σας σοφία για να βρείτε τους δικούς τρόπους να αντιμετωπίσετε το πολυδιάστατο εγώ που ειδικά στην αρχή αντιστέκεται δυνατά γιατί δεν θέλει να εγκαταλείψει την ψευδαίσθηση και τις συνήθειες του.

Ο καθένας σύμφωνα με την αντίληψη του και την κατανόηση του θα πρέπει να εξασκήσει με ενδιαφέρον τις διαφορές τεχνικές που έμαθε και τελικά να βρει τον δικό του τρόπο να τις εφαρμόσει σύμφωνα με την εμπειρία του, την ευφυΐα και κατανόηση του. Η βάση κάθε τεχνικής παραμένει η ιδία αλλά ο καθένας βάζει πάντοτε την δίκη του πινελιά και να την ενσωματώσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο όπως γίνεται και με όλα τα εξωτερικά πράγματα. Αν δούμε για παράδειγμα τους κορυφαίους τενίστες του κόσμου κανείς δεν παίζει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αλλά οι βασικές αρχές της τεχνικής εφαρμόζονται από όλους.
Επίσης θα πρέπει να βρείτε και δικούς σας τρόπους για να πετύχετε τους στόχους σας. Πάντα έχει μεγαλύτερη δύναμη, αποτελεσματικότητα και αξία αυτό που εμείς βρίσκουμε διότι αυτό πηγάζει από μέσα μας και για αυτό είναι πλήρως κατανοητό σε εμάς και το χειριζόμαστε με μεγαλύτερη ευχέρεια. Επίσης αυτό πρόεκυψε από τις δίκες μας ανάγκες και προκλήσεις που είχαμε να αντιμετωπίσουμε και για αυτό και ανταποκρίνεται καλυτέρα και αποτελεσματικότερα στις ανάγκες μας.

Τονίζω ξανά πως πέρα από το σταμάτημα της ταύτισης και την αυτεπίγνωση, κεντρικό μέρος της μεταμόρφωσης του εαυτού μας είναι και η μελέτη, η έρευνα, η παρατήρηση, η κατανόηση και η διάλυση του εγώ και όλων των εκφράσεων του. Η διάλυση των εγωϊκών τάσεων (και τελικά όλου του εγώ) είναι απαραίτητη διότι αυτές είναι που προκαλούν την ταύτιση με το σώμα, το νου και τα αντικείμενα των αισθήσεων αλλά και την δυστυχία μας. Είναι απαραίτητο να διαλύσουμε σταδιακά τις διαφορές απόψεις του εγώ για να μπορούμε όλο και ευκολότερα και για περισσότερο χρόνο να παραμένουμε σε αυτεπίγνωση και να βιώνουμε την πληρότητα, την ελευθερία, την ειρήνη και την ευδαιμονία της ύπαρξης. Όσο διαλύεται το εγώ τόσο περισσότερο ο νους γίνεται διαυγής, φωτεινός, σταθερός και εστιασμένος και επανέρχεται η αρμόνια στα διαφορά επίπεδα της ύπαρξης μας (σώμα, ενεργεία, συναίσθημα, νους) με αποτέλεσμα να μειώνεται η δυστυχία και να αυξάνεται η ικανότητα μας να παραμένουμε στο κέντρο μας και να ζούμε με ειρήνη, πληρότητα, ικανοποίηση, ενότητα δημιουργικότητα.

Για να κάνει κανείς αυτήν εργασία με τον εαυτό του απαιτείται πρώτα από όλα μια βαθιά ‘επιθυμία’ για αλλαγή, η οποία βέβαια δεν προέρχεται από το εγώ αλλά από την Ψυχή μας. Το εγώ είναι η μηχανικότητα και ο χρόνος μέσα μας, και η μηχανικότητα δεν ξέρει τίποτα άλλο από το να επαναλαμβάνει μηχανικά και ασυνείδητα τις ίδιες ή παρόμοιες καταστάσεις. Δεν μπορεί η μηχανικότητα από την φύση της να αναζητήσει κάτι συνειδητό, κάτι που είναι έξω από τον χρόνο, τον χώρο, την αιτία και το αποτέλεσμα. Αυτό είναι κάτι που αφορά την αληθινή μας φύση, την Ψυχή μας, και από εκεί προέρχεται η ώθηση να αναζητήσουμε την ολοκλήρωση, την ελευθερία, την πληρότητα, την αιωνία ζωή και την ευτυχία δίχως όρια. Για να διαβάζεις αυτές τις γραμμές είναι βέβαιο ότι η ψυχή σου σε ωθεί να ψάξεις την Αλήθεια που δεν είναι τίποτα άλλο πάρα ο ίδιος σου ο η αληθινός Εαυτός.

Ο αληθινός μας Εαυτός ή η Ψυχή μας είναι που μας ωθεί να ξαναγυρίσουμε σπίτι μας, αλλά είναι το όχημα και κύρια ο νους μας που πρέπει να προετοιμαστεί και να συνεργαστεί με την Ψυχή για να γίνουμε συνειδητοί αυτού που πάντοτε ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε, Αιώνια Ύπαρξη, Συνειδητότητα και Ευδαιμονία.

Είθε η χάρη του Κυρίου να σας ελευθερώσει από τα δεσμά της ταύτισης με το νου και το σώμα και να ενωθείτε με το Θεϊκό σας Είναι!

Ομ Ειρήνη!

elmisattva-gnosis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ