Η Γνώση του εαυτού μας

Η Γνώση του εαυτού μας

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Να ένα υπέροχο έργο στο οποίο μπορεί να βρει ο διψασμέ­νος της πραγματικής σοφίας όλα τα θαυμάσια κλειδιά, που έμαθαν οι μυημένοι από στόμα σε στόμα σε όλες τις εποχές, αν δεν κάνει το λάθος να το διαβάσει με έναν επιπόλαιο τρόπο. Εδώ έχει δώσει, ο αξιοσέβαστος δάσκαλος Σαμαέλ Αούν Βεόρ θαυμάσια κλειδιά για να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας δένουν με αυτόν τον οδυνηρό κόσμο, για να διαλύσουμε το ΕΓΩ, μια και καλή να φύγουμε από την σκλαβιά του. Ενώ υπάρχει ΕΓΩ (λέει ο Δάσκαλος Σαμαέλ Αούν Βεόρ) θα συ­νεχίζουμε στην άγνοια και εξαιτίας της σε αυτήν την οδυνηρή ζωή. ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ, η ώρα να σηκώσουμε τα κεφάλια μας για να πολεμή­σουμε τον πρίγκιπα του κόσμου αυτού, με τα όπλα που μας δίνει ο Αγγελιοφόρος του Υδροχόου Σαμαέλ Αούν Βεόρ. Τρεις είναι οι πα­ράγοντες για να πραγματοποιήσουμε το έργο αυτό και όποιος το πε­τύχει θα αποκτήσει την τέλεια ελευθερία της ψυχής του.

Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

Θα μιλήσουμε λίγο για τις ανησυχίες του πνεύματος. Πριν από όλα χρειάζεται Δημιουργική Κατανόηση. Το πλέον βασικό στην ζωή είναι να φθάσει κανείς να γνωρίσει αληθινά τον εαυτό του. Από πού ερχόμαστε; Πού πηγαίνουμε; Ποιο είναι το αντικείμενο της υπάρξεως μας; Για ποιο πράγμα ζούμε; Γιατί ζούμε; κλπ.

Πραγματικά εκείνη η φράση που τοποθετήθηκε στην είσοδο του ναού των Δελφών: «ΓΝΩΘΙ Σ ΑΥΤΟΝ» «Άνθρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς» είναι αξιωμα­τική. Το να γνωρίσεις τον εαυτό σου είναι βασικό. Όλοι πι­στεύουν ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους, όταν πραγματικά δεν τον γνωρίζουν καθόλου. Είναι αναγκαίο λοιπόν να φθάσουμε στην πλήρη γνώση του εαυτού μας. Για τούτο όμως χρειάζεται αδιάκοπη αυτοπαρατήρηση. Χρειάζεται να δούμε τον εαυτό μας έτσι όπως ακριβώς είναι. Δυστυ­χώς, ο κόσμος δέχεται εύκολα ότι έχει ένα φυ­σικό σώμα με σάρκα και οστά, του στοιχίζει όμως αρκετά να κατα­λάβει την ίδια του την ψυχολογία, να την δεχθεί με τρόπο ωμό και ρεαλιστικό. Το φυσικό σώμα, δέχονται ότι το έχουν γιατί μπορούν να το δουν, να το πιά­σουν, να το ψηλαφίσουν. Όμως η ψυχολογία είναι λίγο αλλιώτικη, λίγο διαφορετική. Βέβαια επειδή δεν μπορούν να δουν τον δικό τους ψυχισμό δεν μπορούν να τον ακουμπήσουν, να τον ψηλαφίσουν, για αυτούς είναι κάτι το αόριστο δεν τον καταλα­βαίνουν. Όταν ένας άν­θρωπος αρχίζει να παρατηρεί τον εαυτό του, είναι αλάθητο σημάδι, ότι έχει σκοπό να αλλάξει. Όταν κάποιος πα­ρατηρεί τον εαυτό του, κοιτά τον εαυτό του, μας δείχνει ότι αρχίζει να γίνεται διαφορετικός από τούς άλλους. Από τα διάφορα συμβά­ντα της ύπαρξης εμείς μπο­ρούμε να αντλήσουμε το απαραίτητο ψυ­χικό υλικό για το ξύπνημα της συνειδήσεως από τις σχέσεις μας με τα άτομα είτε στο σπίτι, είτε στον δρόμο, στον αγρό, στο σχολείο, στο εργοστάσιο κλπ. Τα ελατ­τώματα που έχουμε κρυμμένα μέσα μας, βγαίνουν αυθόρμητα στην επιφάνεια, και αν είμαστε επάγρυπνοι και σε επιφυλακή, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου, τα βλέπουμε. Ελάττωμα το οποίο ανακα­λύπτουμε, πρέπει να γίνεται κατανοητό ολοκληρωτικά σε όλα τα επί­πεδα του Νου.

Εάν περάσουμε από μια σκηνή θυμού θα πρέπει να καταλά­βουμε όλα όσα συνέβησαν. Ας υποθέσουμε ότι είχαμε ένα μικρό δια­πληκτισμό, ότι πήγαμε σε κάποιο μαγαζί, ζητήσαμε κάτι, ο υπάλλη­λος μας έφερε άλλο από αυτό που ζητήσαμε, τότε νευριά­ζουμε λίγο. Κύριε, του λέμε, ΕΓΩ σας ζήτησα άλλο πράγμα και εσείς μου φέρατε αυτό, δεν βλέπετε ότι βιάζομαι και δεν μπορώ να χάνω την ώρα μου; Να εδώ ένας μικρός διαπληκτισμός, μια μικρή στενο­χώρια. Είναι φα­νερό ότι χρειάζεται να καταλάβουμε τι ακριβώς μας συνέβη. Όταν φθάσουμε σπίτι, πρέπει αμέσως να συγκεντρωθούμε βαθιά σε αυτό που συνέβη. Αν εμβαθύνουμε στους λόγους που μας έκαναν να ενερ­γήσουμε με αυτόν τον τρόπο, και να μαλώσουμε με τον υπάλληλο, θα ανακαλύψουμε την αυτοσπουδαιότητά μας. Δη­λαδή, ότι θεωρούμε τον εαυτό μας πολύ σπουδαίο.

Είναι φανερό ότι υπήρξε σε εμάς αυτό που ονομάζουμε αλαζονεία, υπερηφάνεια, ευέ­ξαπτος χαρακτήρας, να εκεί η ανυπομονησία, να εκεί μερικά ελατ­τώματα. Η ανυπομονησία είναι ένα ελάττωμα, η αλαζονεία είναι άλλο ελάττωμα, η αυτοσπου­δαιότητα, το να αισθανόμαστε πολύ σπουδαίοι, να εκεί άλλο ελάτ­τωμα, η υπερηφάνεια, το να αισθανό­μαστε πολύ μεγάλοι και να βλέ­πουμε με περιφρόνηση τον υπάλληλο που μας εξυπηρέτησε, όλα αυτά τα ελαττώματα μας έκαναν να φερ­θούμε με αυτόν τον ανάρμο­στο τρόπο. Προχωρώντας έχουμε ανα­καλύψει μερικά ΕΓΩ που πρέπει να τα δουλέψουμε και να τα κατα­νοήσουμε. Θα πρέπει να μελετή­σουμε σε βάθος τι είναι το ΕΓΩ της αλαζονείας, θα πρέπει να το κα­τανοήσουμε ολοκληρωτικά, να το αναλύσουμε. Θα πρέπει να μελε­τήσουμε σε βάθος τι είναι το ΕΓΩ της υπερηφάνειας, τι είναι το ΕΓΩ της αυτοσπουδαιότητας, τι είναι το ΕΓΩ της έλλειψης της υπομονής, τι είναι το ΕΓΩ του θυμού, κλπ. Είναι μια ομάδα από ΕΓΩ.

Κάθε ένα πρέπει να γίνεται κατανοητό ξε­χωριστά, πρέπει να αναλύεται και να μελετάται ξεχωριστά. Πρέπει να δεχθούμε ότι πίσω από αυτό το μι­κρό και χωρίς σημασία γεγο­νός, κρύβονται ένα σύνολο από ΕΓΩ, τα οποία φυσικά βρίσκονται σε δράση. Πρέπει να τα μελετήσουμε κάθε ένα ξεχωριστά από τα άλλα, μέσα σε κάθε ένα από αυτά βρίσκεται εγκλωβισμένη η Ουσία, δη­λαδή η συνείδηση. Τότε πρέπει να τα απο­συνθέσουμε, να τα εκμη­δενίσουμε. Για να τα αποσυνθέσουμε, θα πρέπει να αυτοσυγκε­ντρωθούμε στην θεία Μητέρα Κουνταλίνη, να την ικετέψουμε, να την παρακαλέσουμε να τα ελαττώσει σε κοσμική σκόνη. Πρώτα όμως πρέπει να κατανοήσουμε ένα ελάττωμα, ας υπο­θέσουμε τον θυμό, και μετά αφού το κατανοήσουμε, τότε να ικετέ­ψουμε την θεία Μητέρα Κουνταλίνη, να το εξαλείψει μετά αφού κα­τανοήσουμε την ανυπομονησία να την ικετέψουμε να εξαλείψει αυτό το λάθος, αφού κατανοήσουμε την αυτοσπουδαιότητα, το ίδιο.

Γιατί να πιστεύουμε τους εαυτούς μας τόσο σπουδαίους αφού δεν είμαστε τίποτα περισ­σότερο από μίζερα σκουλήκια της λάσπης της γης; Σε τι βασίζουμε την αυτοσπουδαιότητα μας; Σε τι την στηρίζουμε; Ειλι­κρινά δεν υπάρχει καμιά βάση για την αυτοσπουδαιότητα μας γιατί δεν είμα­στε τίποτα. Τι είμαστε εμπρός στο άπειρο; Εμπρός στον Γαλα­ξία που ζούμε; Εμπρός στα εκατομμύρια των κόσμων που κατοικούν αυτό το διάστημα χωρίς τέλος; Γιατί να αισθανόμαστε σπουδαίοι;

Έτσι, αναλύοντας τα ελαττώματα μας, τα κατανοούμε και ελάττωμα το οποίο κατανοούμε πρέπει να το αποβάλλουμε με την βο­ήθεια της θείας Μητέρας Κουνταλίνης. Είναι φανερό ότι θα πρέ­πει να παρακαλέσουμε Αυτήν. Θα πρέπει να την ικετέψουμε να κα­τα­στρέψει το ελάττωμα το οποίο αρχίζουμε να κατανοούμε. Σε μια σκηνή λαμβάνουν μέρος διάφορα ΕΓΩ. Ας πάρουμε μια άλλη σκηνή, ζήλιας π.χ. Αναμφίβολα, είναι σοβαρό το ότι σε μια σκηνή ζήλιας υπεισέρχονται επίσης πολλά ΕΓΩ. Εάν ένας άνδρας συναντά απρόο­πτα την σύζυγο του να μιλάει με κάποιον άλλο με οικείο τρόπο, τι ση­μαίνει αυτό; θα ζηλέψει ίσως, ίσως και να δημιουργήσει επεισό­διο στην γυναίκα του. Είναι φανερό ότι εάν παρατηρήσουμε αυτήν την σκηνή θα δούμε ότι υπήρξε ζήλια, θυμός, αυτοαγάπη. Το ΕΓΩ της αυ­τοαγάπης, αισθάνθηκε πληγωμένο, τα ΕΓΩ της ζήλιας και του θυ­μού δραστηριοποιήθηκαν.

Οποιαδήποτε σκηνή, οποιοδήποτε συμβάν, οποιοδήποτε γε­γονός, πρέπει να μας χρησιμεύσει για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Σε οποιοδήποτε περιστατικό μπορούμε να ανακαλύψουμε ότι έχουμε μέσα μας διάφορα ΕΓΩ, αυτό είναι φανερό. Για όλες αυτές τις αιτίες χρειάζεται να βρισκόμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση και επιφυ­λακή όπως ο σκοπός σε καιρό πολέμου. Είναι τελείως απαραί­τητη η κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης, επαγρύπνησης του τι γί­νεται. Εάν δεν ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο, η συνείδηση μας θα συνεχίσει εγκλωβισμένη μέσα στα ψυχικά επιπρόσθετα που φορτω­νόμαστε μέσα μας και δεν θα ξυπνούσαμε ποτέ. Πρέπει να καταλά­βουμε ότι κοιμόμαστε. Εάν ο κόσμος ήταν ξύπνιος θα μπορούσε να δει, να πιά­σει και να ψηλαφίσει τις μεγάλες αλήθειες των ανώτερων κόσμων. Εάν οι άνθρωποι βρίσκονταν ξύπνιοι, θα θυμόνταν τις προηγούμενες ζωές τους. θα έβλεπαν την γη έτσι όπως ακριβώς είναι, και όχι όπως την βλέπουν σήμερα.

Οι άνθρωποι της Λεμουρίας έβλε­παν τον κόσμο έτσι όπως είναι, ήξεραν ότι ο κόσμος έχει εννέα δια­στάσεις, επτά βα­σικές θα λέγαμε, και έβλεπαν τον κόσμο με τρόπο πολυδιάστατο. στην φωτιά αντιλαμβάνονταν τις Σαλαμάντρες ή πλά­σματα της φωτιάς, στα νερά αντιλαμβάνονταν τα υδάτινα πλά­σματα, τις Οντίνες ή Νε­ράιδες, στον αέρα ήταν φανεροί για αυτούς οι Σίλφοι και μέσα στο στοιχείο Γη έβλεπαν τους Γκνόμος. Όταν σήκωναν τα μάτια προς το άπειρο μπορούσαν να αντιληφθούν άλλες πλανητικές ανθρωπότητες. Οι παλαιοί έβλεπαν τους πλανήτες του διαστήματος με διαφορετικό τρόπο, έβλεπαν την Αύρα των πλανη­τών και επίσης μπορούσαν να αντιληφθούν τις μεγαλοφυΐες των πλανητών, αλλά όταν η ανθρώπινη συνείδηση έμεινε εμφιαλωμένη μέσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ ή τα ψυχικά επιπρόσθετα που αποτελούν τον εαυτό μας, το ΕΓΩ, το ΕΓΩ ο ίδιος, τότε η συνείδηση κοιμήθηκε, τώρα διαδικάζεται σύμφωνα με την μη­χανοποίηση της.
Στον καιρό της Λεμουρίας οποιοδήποτε άτομο μπορούσε να δει τουλάχιστον τα μισά ενός Ολταπάμνα. Ένα Ολταπάμνα αντι­στοιχεί σε πεντέμισι εκατομμύρια διαφορετικούς τόνους χρωμάτων, όταν όμως η συνείδηση εγκλωβίστηκε στο ΕΓΩ, οι αισθήσεις εκφυλί­στηκαν. Στην Ατλαντίδα ήδη μόνο μπορούσαν να αντιλη­φθούν το 1/3 των τόνων των χρωμάτων και σήμερα πια γίνονται αντιληπτά μόνο τα επτά χρώματα του ηλιακού φάσματος και λίγοι ακόμα τόνοι. Οι άνθρωποι της Λεμουρίας ήταν διαφορετικοί. για αυ­τούς τα βουνά εί­χαν υψηλή πνευματική ζωή, τα ποτάμια για αυτούς ήταν το σώμα των θεών, αντιλαμβάνονταν ολόκληρη την γη σαν ένα μεγάλο ζωντανό οργανισμό, ήταν άλλος τύπος ανθρώπων, διαφορε­τικοί, αλλιώτικοι. Τώρα δυστυχώς, η ανθρωπότητα έχει εξελιχθεί καθοδικά σε μια φρι­κτή μορφή, αυτόν τον καιρό η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια πα­ρακμάζουσα κατάσταση.

Εάν δεν ενδιαφερθούμε εμείς οι ίδιοι για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε καλύτερα, θα συνεχίσουμε με την συνείδηση μας κοιμισμένη, ριγμένη μέσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ που κουβαλάμε μέσα μας. Οι ψυχολόγοι συνήθως πιστεύουν ότι έχουμε μόνο ένα ΕΓΩ και τίποτα περισσότερο. στην ΓΝΩΣΗ σκεπτόμαστε διαφορετικά, στην ΓΝΩΣΗ ξέρουμε ότι ο θυμός είναι ένα ΕΓΩ, η Απληστία είναι άλλο ΕΓΩ, η Λαγνεία είναι άλλο ΕΓΩ, η Ζήλια είναι ένα άλλο ΕΓΩ, η Υπερηφάνεια άλλο ΕΓΩ, η Λαιμαργία άλλο ΕΓΩ και τα λοιπά. Ο Βιργίλιος, ο ποιητής της Μάντουα, ο συγγραφέας της Αινειάδας έλεγε ότι και αν ακόμα είχαμε χίλιες γλώσσες για να μιλή­σουμε και ουρανίσκο από χάλυβα δεν θα μπορούσαμε να απα­ριθμή­σουμε ακριβώς τα υπάρχοντα ΕΓΩ. Είναι τόσα πολλά!

Και πού θα πάμε να αυτοανακαλυφθούμε; Μόνο στο πεδίο της καθημερινής ζωής γίνεται δυνατή η αυτοανακάλυψη. Οποιαδή­ποτε σκηνή του δρόμου είναι αρκετή για να ξέρουμε πόσα ΕΓΩ μπή­καν σε δράση. Οποιοδήποτε ΕΓΩ που μπαίνει σε δράση είναι ανα­γκαίο να το δουλέψουμε για να το καταλάβουμε και να το αποσυνθέ­σουμε. Μόνο μέσω αυτού του δρόμου γίνεται δυνατή η απελευθέ­ρωση της συνειδήσεως, μόνο μέσω αυτού του δρόμου είναι δυνατό το ξύπνημα.

Εμάς πρώτα από όλα, πρέπει να μας ενδιαφέρει το ξύπνημα, γιατί εάν συνεχίσουμε έτσι όπως είμαστε, σε μια κατάσταση ύπνου, τι μπορούμε να ξέρουμε για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου; Τι μπορούμε να ξέρουμε για το πραγματικό, για την αλήθεια; Για να μπορέσει κανείς να φθάσει να γνωρίσει σε βάθος τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, χρειάζεται απαραίτητα να ξυπνήσει. Εάν κά­ποιος θέλει είναι δυνατόν να ξυπνήσει, αλλά είναι αδύνατο να αφυ­πνιστεί εάν η συνείδηση βρίσκεται μποτιλιαρισμένη ανάμεσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ.

Ζούμε μέσα σε ένα μηχανισμό αρκετά περίπλοκο, η ζωή έχει μηχανοποιηθεί τελείως 100%. Ο νόμος της υποτροπής είναι φοβε­ρός, όλα επαναλαμβάνονται. Την ζωή θα μπορούσαμε να την παρο­μοιά­σουμε με μια ρόδα που γυρίζει γύρω από τον εαυτό της χωρίς να σταματά ποτέ. Περνούν τα γεγονότα πάλι και πάλι, επαναλαμβα­νό­μενα συνεχώς. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπάρχει μια τελική λύση για τα προβλήματα. Ο καθένας φορτώνεται με προβλήματα, αλλά η τελική λύση δεν υπάρχει, και εάν υπήρχε τελική λύση για τα προβλήματα που κάποιος θα είχε στην ζωή του αυτό θα σήμαινε ότι η ζωή δεν θα ήταν ζωή, αλλά θάνατος. Έτσι λοιπόν είναι άγνωστη η τελική λύση. Γυρίζει η ρόδα της ζωής, πάντα περνούν τα ίδια γεγο­νότα, επαναλαμβανόμενα με έναν τρόπο λίγο τροποποιημένο αλλά επαναλαμβανόμενα. Να φθάσεις στην τελική λύση, να εμποδίσεις την συνέχιση της επαναλήψεως των γεγονότων ή των περιστάσεων, εί­ναι κάτι περισσότερο από αδύνατον. Τότε το μόνο που μπορούμε εμείς να μάθουμε είναι να ξέρουμε πώς θα αντιδράσουμε στις διά­φορες περιστάσεις της ζωής. Εάν πάντοτε αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο, εάν πάντα αντιδρούμε με βία, εάν πάντα αντιδρούμε με ασέλγειες, εάν πάντα αντιδρούμε με απληστία στα διάφορα γεγο­νότα που επανα­λαμβάνονται συνεχώς σε κάθε ύπαρξη μας, δεν θα αλλάζαμε ποτέ!!!

Γιατί τα γεγονότα που ζείτε τώρα, ήδη τα έχετε ζήσει στην προηγού­μενη ζωή σας, αυτό σημαίνει ότι εάν εσείς βρί­σκεσθε τώρα εδώ και με ακούτε, στην προηγούμενη ζωή σας επίσης με ακούγατε. Δεν θα ήταν εδώ ακριβώς σε αυτό το σπίτι, αλλά ναι σε οποιοδήποτε σημείο της πόλεως. Έτσι επίσης και στην προ-προη­γούμενη ζωή σας θα βρι­σκόσασταν κάπου ακούγοντας με αλλά και στην ακόμα πιο προηγού­μενη ζωή σας θα κάνατε το ίδιο και ΕΓΩ πά­ντα θα ήμουν εκεί μιλώ­ντας σας. Δηλαδή πάντα η ρόδα της ζωής γυρίζει και τα γεγο­νότα τα οποία περνούν είναι πάντα τα ίδια, έτσι λοιπόν είναι αδύνα­τον να εμποδίσει κανείς να σταματήσουν να επαναλαμβάνονται τα γεγονότα.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να αλλάξουμε την συμπεριφορά μας απέναντι στα διάφορα περιστατικά της ζωής. Εάν εμείς μάθουμε να μη αντιδρούμε σε κανένα κτύπημα προερχόμενο από τον εξωτερικό κόσμο, εάν μάθουμε να είμαστε ήρεμοι, απαθείς, τότε θα συμβεί ότι θα μπορούμε να αποφεύγουμε να προκαλούν τα γεγονότα τα ίδια αποτελέσματα σε εμάς. Με σκοπό να καταλάβετε καλύτερα τα λόγια μου θα σας διηγηθώ ένα γεγονός που ανάφερα στο βιβλίο μου με τον τίτλο «Το μυστήριο της Χρυσής Άνθισης», για εκείνη την ύπαρξη μου κατά την οποία ονομαζόμουν Χουάν Κον­ράδο, τρίτος άρχων της επαρχίας της Γρενάδας, στην παλιά Ισπανία, στην εποχή της Ιεράς Εξετάσεως, όταν ο Ιεροεξεταστής Τορκεμάδα έκανε καταστροφές σε όλη την Ευρώπη, καίγοντας ζω­ντανούς τους ανθρώπους στην φωτιά. Συγκεκριμένα είχα πάει σε αυ­τόν με την προ­ϋπόθεση να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη.

Επρό­κειτο για ένα κόμη που με ταπείνωνε συνέχεια με τα λόγια του και με ειρωνευόταν. Εκείνη την εποχή ήμουν ένας πεσμένος Μποντι­σάτβα και για την ακρίβεια δεν ήμουν ένα άκακο αρνάκι. Το ΕΓΩ μου ήταν αρκετά ζω­ντανό, αλλά ήθελα να αποφύγω μια νέα μονο­μαχία, όχι από φόβο, αλλά γιατί ήμουν κουρασμένος από τόσες μο­νομαχίες, καθότι είχα την φήμη ότι ήμουν ένας μέγας ξιφομάχος. Έφθασα στην είσοδο του πα­λατιού της Ιεράς Εξέτασης. Ένας κλη­ρικός, γαλάζιος καλόγερος, που βρισκόταν στην πόρτα μου λέει: «Τι θαύμα να σας δούμε εδώ κύριε Μαρκήσιε». Ευχαριστώ πολύ, του λέω, την σεβασμιότητά σου, έρχο­μαι να ζητήσω ακρόαση από τον ανακριτή μονσενιόρ Τομάς ντε Τορκεμάδα. «Αδύνατον, μου λέει, σήμερα υπάρχουν πολλές επισκέ­ψεις. Εν τούτοις θα προσπαθήσω να πετύχω ακρόαση για σας». «Ευ­χαριστώ πολύ την σεβασμιότητά σας», λέω, προσαρμοζόμενος φυσικά στις συνήθειες εκείνης της εποχής. Πραγματικά έπρεπε να προσαρ­μόζεται κανείς γιατί στην αντίθετη περίπτωση τα πράγματα γίνονταν άσχημα για αυτόν.

Εν πάση περιπτώσει ο καλόγερος εξαφανίσθηκε σαν από θαύμα και πε­ρίμενα υπομονετικά να γυρίσει. Τελικά γύρισε και μου λέει: «Έχει εγκριθεί για σας η ακρόαση. Μπορείτε να περά­σετε». Πέρασα, διέ­σχισα μια αυλή και ένα μεγάλο σαλόνι που βρισκό­ταν στο σκοτάδι, πέρασα σε άλλο σαλόνι που βρισκόταν σε ακόμη περισσότερο σκο­τάδι και στο τέλος πέρασα σε ένα τρίτο σαλόνι. Αυτό φωτιζόταν από μια λάμπα που βρισκόταν πάνω σε ένα τραπέζι μπρος στο οποίο κα­θόταν ο ανακριτής Δον Τομάς Ντε Τορκεμάδα. Τίποτα λιγότερο από τον μεγάλο Ιεροεξεταστή, ένα άτομο άσπλαχνο. Στο στήθος του φο­ρούσε ένα μεγάλο σταυρό, βρισκόταν σε μια κατά­σταση φαινομε­νικά ευσεβή με τα χέρια πάνω στο στήθος. ΕΓΩ δεν έκανα τίποτε άλλο από το να τον χαιρετίσω με όλες τις τυπικότητες της εποχής. Μου είπε: «Καθίστε κύριε Μαρκήσιε, τι σας φέρνει ως εδώ;» Τότε του απάντησα: «Έρχομαι να ζητήσω μια χριστιανική προειδοποίηση για κάποιον κόμη δείνα, με πενήντα χιλιάδες ονόματα και επίθετα, ο οποίος ρίχνει όλο το φαρμάκι του εναντίον μου, με ει­ρωνεύεται, με κοροϊδεύει και δεν έχω διάθεση για μια επί πλέον μο­νομαχία, θέλω να αποφύγω μια νέα μονομαχία».

«Α! μην ανησυχείτε κύριε Μαρκήσιε», μου απάντησε, «ήδη έχουμε πολλά παράπονα εναντίον αυτού του κόμη. Θα τον κάνουμε να μάθει, θα τον μεταφέρουμε στον πύργο των μαρτυρίων, θα του βάλουμε τα πόδια μέσα σε αναμμένα κάρβουνα για να του τα κά­ψουμε καλά. Για να υποφέρει θα του σηκώσουμε τα νύχια των χε­ριών, θα του ρίξουμε λιωμένο μολύβι στα νύχια, θα τον βασανί­σουμε και μετά θα τον μεταφέρουμε στην πλατεία για να τον κά­ψουμε στην φωτιά».
Λοιπόν ΕΓΩ δεν είχα σκεφθεί τόσο μακριά, απλώς πήγαινα να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη και έμεινα έκπληκτος ακούγο­ντας τον Τορκεμάδα να μιλά με αυτόν τον τρόπο, με τα χέρια ακου­μπι­σμένα στο στήθος, σε μια στάση ευσέβειας.

Αυτό μου προκά­λεσε φρίκη, δεν μπόρεσα παρά να εκδηλώσω την αντίθεση μου. Του είπα: «Είσθε ένας διεστραμμένος, ΕΓΩ δεν ήλθα να ζητήσω να κά­ψετε ζω­ντανό κανένα, ούτε να βασανίσετε κανένα, ήλθα απλώς να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη και αυτό είναι όλο. Τώρα θα κατα­λάβετε γιατί δεν είμαι σύμφωνος με την αίρεση σας». Τέλος πάντων είπα πολλά άλλα λόγια, έβαλα άλλες τόσες φωνές, τις οποίες δεν μπορώ να αναφέρω τώρα, σε ένα τόνο αρκετά υψηλό, αίτια αρκετή για να κάνει αυτόν τον υψηλά ιστάμενο στην Ιερά εξέταση να μου πει; «Ώστε αυτά έχουμε κύριε Μαρκήσιε». Χτύπησε μια καμπάνα και εμ­φανίστηκαν μερικοί ιππότες οπλισμένοι μέχρι τα δόντια, ση­κώθηκε φουριόζος και διέταξε εκείνους τους ιππότες λέγοντας: «Συλλάβετε αυτόν τον άνθρωπο».
«Ένα λεπτό κύριοι, τους είπα, θυμηθείτε τους κανόνες του ιπ­ποτισμού». Εκείνη την εποχή οι κανόνες του ιπποτισμού ήταν σε­βα­στοί από όλο τον κόσμο. Δώστε μου ένα ξίφος και θα αναμετρηθώ με κάθε έναν από εσάς. Ένας από τους ιππότες μου δίνει ένα ξίφος μετά κάνει ένα βήμα πίσω και μου λέει: «Φυλαχτείτε». «Πάντοτε το κάνω», του απάντησα και ριχτήκαμε σε σκληρή πάλη. Δεν ακουγό­ταν τίποτε άλλο παρά μόνο τα κτυπήματα των σπαθιών. Ο αντίπα­λος μου ήταν πολύ επιδέξιος στην ξιφασκία και μεταχειριζόταν τα όπλα θαυμάσια, αλλά και ΕΓΩ δεν ήμουν άκακο αρνάκι, σίγουρα όχι.

Τελικά η μονομαχία υπήρξε πολύ σκληρή. Μου έμενε μόνο να χρη­σιμο­ποιήσω το καλύτερο μου κόλπο για να βγω νικητής. Αλλά οι άλλοι ιππότες που έβλεπαν, πήραν είδηση ότι ο σύντροφος τους θα πήγαινε κατευθείαν στο νεκροταφείο και βέβαια έπεσαν ομαδικά πάνω μου. Μου επιτέθηκαν με μια φοβερή μανία και ήσαν αρκετοί. Αμύνθηκα όπως μπορούσα, πηδούσα τα τραπέζια, χρησιμοποιούσα τα έπιπλα σαν ασπίδα, τέλος πάντων έκανα θαύματα για να μπο­ρέσω να επι­ζήσω, να αμυνθώ. Έφθασε όμως μια στιγμή που το δεξί μου μπράτσο κουράστηκε, δεν μπορούσα πια το βάρος του σπαθιού και τους είπα: «Νικήσατε, γιατί μου επιτεθήκατε όλοι μαζί, αυτό δεν είναι χαρακτη­ριστικό των ιπποτών, εάν θέλετε το σπαθί μου εδώ εί­ναι». Τότε ο ιε­ροεξεταστής διέταξε: «Στη φωτιά» και τελικά δεν ήταν δύσκολο το να με κάψουν ζωντανό. Είχαν εκεί, στην βάση ενός σιδερένιου δοκα­ριού, λίγα ξύλα με αλυσόδεσαν στο δοκάρι, έβαλαν φωτιά και σε λίγα λεπτά βρισκόμουν εκεί καιγόμενος σαν δάδα αναμμένη. Ένοιωσα μεγάλο πόνο, έβλεπα πως το σώμα μου καιγό­ταν μέχρι που μετατράπηκε όλο σε στάχτη, ένοιωσα ότι εκείνος ο υπερβολικός πό­νος μετατρεπόταν σε ευτυχία, και κατάλαβα ότι πιο πέρα από τον πόνο υπάρχει η ευτυχία. Ο ανθρώπινος πόνος, όσο με­γάλος και αν εί­ναι έχει ένα όριο. Μια αγαθοεργός βροχή άρχισε να πέφτει στο κε­φάλι μου, ένοιωσα να ανακουφίζομαι, έκανα ένα βήμα και είδα ότι μπορούσα να κάνω και άλλο, τελικά, βγήκα από κείνο το παλάτι περ­πατώντας αργά αργά και ήταν γιατί είχα αφήσει την σάρκα μου. Το φυσικό μου σώμα χάθηκε στην πυρά της ιεράς εξε­τάσεως.

Σήμερα π.χ. επαναλαμβανόμενο ένα από αυτά τα περιστατικά της ζωής μου, είμαι σίγουρος ότι δεν θα πήγαινα στην πυρά, ούτε σε κάποιο απόσπασμα ούτε σε κάτι παρόμοιο. Γιατί; Διότι μη έχοντας πια τα ελαττώματα της οργής, της ανυπομονησίας, θα άκουγα τον εξεταστή ήρεμος, απαθής, θα καταλάβαινα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, θα τηρούσα απόλυτη σιωπή. Καμιά αντίδραση δεν θα έβγαινε από μένα και σαν αποτέλεσμα δεν θα συνέβαινε τίποτα, αυτό είναι φανερό, θα μπορούσα να βγω από εκεί χωρίς κανένα πρό­βλημα. Όπως βλέπουμε τα προβλήματα τα δημιουργεί το ΕΓΩ. Εάν σε εκείνη την περίπτωση δεν είχα αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο ενα­ντίον του «Αγίου αξιώματος» όπως το ονόμαζαν, εναντίον της ιεράς εξετάσεως κλπ. είναι ευνόητο ότι δεν θα είχα χάσει το σώμα μου με αυτόν τον τρόπο.

Αυτό δεν σημαίνει δειλία αλλά απλώς και μόνο θα είχα παραμείνει ήρεμος και απαθής. Έπειτα θα τους γύριζα την πλάτη. και θα είχα φύγει χωρίς κανένα πρόβλημα, θα έμενε ένα μόνο σημείο για συζήτηση. Εκείνος ο κόμης θα είχε συλληφθεί και θα είχε πάει στην πυρά και θα μπορούσα να έφταιγα ΕΓΩ για αυτό. Όχι!!! θα είχα το θάρρος να πάω και να προειδοποιήσω τον κόμη, ακόμη και αν αυτός ήταν γεμάτος οργή εναντίον μου, και θα του έσωζα την ζωή, ίσως ο άνθρωπος να μου έμενε ευγνώμων. για αυτό δεν θα είχε συμ­βεί τίποτε από όλα αυτά εάν το ΕΓΩ είχε κα­ταστραφεί. Δυστυχώς είχα ένα ΕΓΩ αρκετά αναπτυγμένο και αυτά είναι τα προβλήματα που δη­μιουργεί το ΕΓΩ. Όταν κάποιος δεν έχει αυτά τα ελαττώματα, δεν του παρουσιάζονται αυτά τα προβλήματα Μπορεί να επαναλαμβάνεται το περιστατικό, αλλά δεν συμβαίνουν, δεν έρχονται τα προβλήματα.

Η ωμή αλήθεια των πραγμάτων είναι ότι τα γεγονότα μπορεί να επαναλαμβάνονται, αλλά αυτό που εμείς πρέπει να τροποποιή­σουμε είναι η αντίδραση μας απέναντι στα γεγονότα. Εάν η ενέργεια μας είναι αρνητική, δημιουργούμε μεγάλα προβλήματα στον εαυτό μας, αυτό είναι ευνόητο. Χρειάζεται να αλλάξουμε την στάση μας απέναντι στην ζωή, αλλά δεν μπορεί κανείς να το κάνει εάν δεν αφαι­ρέσει εκείνα τα επιζήμια στοιχεία που έχει στον ψυχισμό του. Η οργή π.χ. πόσα προβλήματα δεν δημιουργεί σε κάποιον; Η λαγνεία, πόσα προβλήματα δεν δημιουργεί; Οι ζήλιες πόσο απαίσιες είναι! Ο φθό­νος, πόσες αντιξοότητες δεν δημιουργεί;

Πρέπει κανείς να αλλάξει τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα γεγονότα της ζωής. Αυτά επαναλαμβάνονται με εμάς ή χω­ρίς εμάς. Το πιο σπουδαίο είναι να αλλάξει κάποιος τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα γεγονότα ή περιστάσεις της ζωής. Δη­λαδή, χρειαζόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας σε βάθος. Εάν γνωρί­ζουμε τον εαυτό μας, ανακαλύπτουμε τα σφάλματα μας, και εάν τα ανακαλύπτουμε τα αφαιρούμε και εάν τα αφαιρούμε ξυπνάμε και εάν ξυπνάμε καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, να πειραματιστούμε αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που είναι η αλήθεια.

Αλλά ενώ εμείς συνεχίζουμε με την συνείδηση μας μποτιλια­ρισμένη μεταξύ των διαφόρων ΕΓΩ, είναι ευνόητο ότι δεν θα μπορέ­σουμε να μάθουμε τίποτα για τα μυστήρια της ζωής και του θανά­του, δεν θα μπορέσουμε να έχουμε την εμπειρία του αληθινού, θα ζούμε στην άγνοια. Γίνεται λοιπόν επείγον και χωρίς αναβολή το να εκπλη­ρώσουμε το γνωμικό του Θαλή του Μιλήσιου: «Nosce te ipsum: Άν­θρωπε γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύ­μπαν και τους θεούς». Όλοι οι νόμοι της φύσεως βρίσκονται μέσα στον καθένα μας, και εάν κάποιος δεν τους ανακαλύψει μέσα του, δεν μπορεί να τους ανακαλύψει ούτε έξω από αυτόν. Έτσι λοιπόν μέσα στον καθένα υπάρχει το σύμπαν. Ο άνθρωπος περιέχεται στο σύμπαν και το σύ­μπαν περιέχεται στον άνθρωπο. Εάν δεν ανακαλύ­ψουμε το σύμπαν μέσα μας δεν θα μπορέσουμε να το ανακαλύ­ψουμε ούτε έξω από εμάς, αυτό είναι ευνόητο. Υπάρχουν σε μας ασυνήθεις δυνατότητες, αλλά πριν από όλα πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή : «Γνώθι σε αυτόν».