Trolling της Ελπίδας Που Δεν Ηρθε Ποτέ

Keep Trolling

Trolling της «πρώτης φοράς» Αριστερής Χούντας

Trolling της Ελπίδας Που Δεν Ηρθε Ποτέ

«Ο Λαζόπουλος κάνει Σάτυρα κι ο Αρκάς κάνει Προπαγάνδα» τρολλ των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

«Υπάρχει τόση διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που ζούμε και σ’ εκείνον με τον οποίο θα έπρεπε να ζούμε, ώστε όποιος θέλει να παραβλέψει ότι γίνεται συνήθως για να επιτύχει αυτό που πρέπει να γίνεται, διδάσκεται μάλλον την καταστροφή παρά τη σωτηρία του· διότι αυτός που θέλει να δείχνει σε όλα αγαθός είναι επόμενο να αφανισθεί, αφού βρίσκεται ανάμεσα σε πολλούς που δεν είναι αγαθοί» Νικολό Μακιαβέλι

Στο ιντερνέτ [κοινωνικά δίκτυα, emails κλπ] έχουμε δεχτεί σαν terrapapers αλλά και προσωπικά, τόσο trolling που φτάνει να απογοητεύσει και να καταρρεύσει έναν απλό άνθρωπο. Αλλά εμείς δεν είμαστε ούτε απλοί, ούτε καταρρέουμε, άσε δε, που δεν είμαστε καν άνθρωποι. Στο Facebook δεχτήκαμε χιλιάδες αναφορές και μας μπλόκαραν 5 προφίλ μας -ανοίξαμε άλλα- και οι αναγνώστες μας δεν μας χάνουν ΑΛΛΑ … το να φτάσω στο επίπεδο να συμφωνήσω με τον ΑΔΩΝΗ, τον ΒΟΡΙΔΗ, τον ΜΠΟΓΔΑΝΟ, τον ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟ κι όλα αυτά τα «κοσμήματα» με προσπερνάει.

Οργιάζει η φαντασία μου – συγγραφέας είμαι άλλωστε και μάλιστα συνωμοσιολογικοπαρανοϊκός- αλλά αυτό το εμφύλιοπολεμικό τραμπουκιστικό κλίμα είναι πάνω από εμένα και την αντίληψη μου. Τα λέλουδα της «πρώτη φορά κοΜΟΥΝΙΑ» είναι πολύ μπροστά και βλέπουν πέρα από έναν συγγραφέα κι αυτόκλητο ερευνητή του μεταφυσικού και του παράξενου. Ας είναι!! Δεν σέβομαι όμως κανένα trollaki που με αποκαλεί έτσι ή αλλιώς, χωρίς στοιχειώδες μυαλό, με απουσία γνώσης και με νόηση λίγο πιο κάτω από χιμπαντζή, απλά από στείρα και κρετινίστικη διάθεση, να κρύβεται και να διχάζει ρίχνοντας το δηλητήριο σαν φίδι κολοβό. Δεν μας ξαφνιάζει, αυτός είναι ο κοΜΟΥΝΙσμός τον έχουμε δει στα ταξίδια μας και έχουμε λυπηθεί για τους ανθρώπους με το βαρύ δυναμικό, που είναι καταδικασμένοι να τον ζουν στο πετσί τους.

Από ποιό κυβερνητικό αναξιοπρεπές υποκείμενο ακούσατε μια λέξη συγγνώμης για τους απόστρατους της κοινωνίας που συνωστίζονται στην ουρά για να πάρουν χρήματα που ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ!!!! Κοιτάξτε τα πρόσωπα τους, στις εικόνες που κυκλοφορούν κατά κόρον στο ιντερνέτ και αν δεν νοιώσετε να συνταράσσεται με λύσσα και θυμό η ψυχή σας, αν δεν πονέσει το σώμα και η ψυχή σας, τότε δεν έχετε ψυχή.

Διαβάζοντας τα ερωτήματα που στέλνετε στο email θέλω να σας πω πως, μου δημιουργείται την εικόνα τροφίμων ψυχιατρείου που κάνουν ερωτήσεις πυρηνικής φυσικής και δεν καταλαβαίνουν τις απαντήσεις. Φευγάτε βρε από ‘δω … βαρέθηκα να κάνω μπλοκαρίσματα … τόση τρολλιά κρετίνων με τέτοια εμπάθεια και τόση άγνοια βασικών γνώσεων παρ’ όλη την εμπειρία μου !!!! με προσπερνάει.

Μου είναι αδύνατον να αντιληφθώ την πρώτη φορά κοΜΟΥΝΙΑ με τις αριστερές παπαρολογίες και τις Καπιταλιστικές τσέπες. Είναι Αδύνατον να συγχωρέσω και να αντέξω, την πόλωση και το δηλητήριο που ρίχνουν στις ανθρώπινες ψυχές. Μου είναι Αδύνατον να ανεχτώ τον τραμπουκισμό των πιθήκων – κοκκινοφασιστών που θυμικά κινούνται και εκμεταλεύονται την ζωή των απλών ανθρώπων. Προσωπικά δεν με αγγίζει η όποια λιτότητα, τα οικονομικά μου είναι καλά και τακτοποιημένα, μα δεν ζω στο Λουξεμβούργο αλλά στην Ελλάδα και οι άνθρωποι που αγαπώ είναι Έλληνες, δεν μπορώ να αγνοήσω ότι πράγματι βαράνε τα νταούλια και οι Έλληνες χορεύουν τον χορό του Ζαλόγγου. Κι αυτό με πονάει. ΠΟΛΥ.

«Η ευφυία του Διαβόλου αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μέσα στην πλειάδα των “ανταρσιών” που ήδη ξεπροβάλλουν από το Ηνωμένο Ανθρώπινο Σύμπαν, όλες εκτός από ΜΙΑ τον εξυπηρετούν. Σε οποιαδήποτε “ανταρσία” – πρέπει να το τονίσουμε αυτό – ο Διάβολος βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά. Συνειδητοποιούμε τη διάσταση της δύναμής του όταν καταλάβουμε ότι σε θέματα “κυριαρχίας” βρισκόμαστε τουλάχιστον δύο παρτίδες πίσω» Μωρίς Νταντέκ

Στα λεξικά, ο μακιαβελισμός ορίζεται ως άσκηση της εξουσίας, ιδίως της πολιτικής, χωρίς ηθικούς φραγμούς στην επιλογή των μέσων ή των στόχων. Αν πάρουμε τον ορισμό στην ονομαστική του αξία, είμαστε σχεδόν αναγκασμένοι να δεχτούμε ότι όσοι εμπλέκονται στον αγώνα για την κυριαρχία είναι λίγο ή πολύ μακιαβελικοί – και μάλιστα ήταν τέτοιοι πριν ακόμα γεννηθεί ο Ιταλός πολιτικός. Διότι η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι η άσκηση της εξουσίας χωρίς ηθικούς φραγμούς και η ανάλογη επιλογή των μέσων και των στόχων είναι από τα παλαιότερα παιχνίδια υπό τον ήλιο και σαφώς δεν περιορίζονται στους «μακιαβελικούς.»

Ανάλογες αρνητικές αναφορές φαίνεται να συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας, αν ισχύουν όσα διαβάζω για την χρήση του όρου μακιαβελισμός, σε καναδέζικη πανεπιστημιακή έρευνα για τα troll:

«Σύμφωνα με το το Slate, υπάρχουν σημαντικές συσχετίσεις μεταξύ της συμπεριφοράς του trolling και της Σκοτεινής Τετράδας, ένας όρος που έχουν εφεύρει οι ψυχολόγοι και περιλαμβάνει τα εξής χαρακτηριστικά:

Μακιαβελισμός: η τάση εξαπάτησης και χειραγώγησης των άλλων Ναρκισσισμός: ο υπέρμετρος εγωκεντρισμός Ψυχοπάθεια: η έλλειψη ενοχών/τύψεων και ενσυναίσθησης Σαδισμός: η ευχαρίστηση με τον πόνο των άλλων»

Τα troll, κατά το ίδιο δημοσίευμα, αποτελούν μια από τις κλασικές και καθόλου σπάνιες περιπτώσεις που μπορεί κανείς να συναντήσει στο διαδίκτυο. Πρόκειται για μια «τέχνη» που λίγοι άνθρωποι κατέχουν και κέντρισε το ενδιαφέρον μιας ομάδας ψυχολόγων από τον Καναδά, στο να δημιουργήσουν το προφίλ αυτού του ειδικού τύπου ανθρώπου στο ίντερνετ.

Προφανώς, και εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν στενό, αξιολογικό ορισμό, ο οποίος ελάχιστα περιγράφει το περιεχόμενο της πολιτικής σκέψης του Μακιαβέλι – που χρεώνεται αναδρομικά και προνομιακά την αρχαία και απολύτως ανθρώπινη τάση εξαπάτησης και χειραγώγησης των άλλων – και εντάσσεται μαζί με την ψυχοπάθεια, τον ναρκισσσισμό και τον σαδισμό στην Σκοτεινή Τριάδα.

Προβληματική βρίσκω επίσης και την συσχέτιση τρολ και σαδισμού, ενώ είναι βέβαιο ότι ο θολός και ρευστός και ορισμός της τρολιάς -όπως σαφώς υπονοείται στην έρευνα- μπορεί να χωρέσει τα πάντα, ακόμα και τους εσωτερικούς εχθρούς στο διαδίκτυο ή τους χάκερ. Ατυχώς, δεν αναφέρονται συγκεκριμένα παραδείγματα. (Τι είναι λ.χ. η τρολιά; τι σημαίνει τρολάρω;) Από πουθενά νομίζω δεν προκύπτει επιστημονικά η σχέση του Μακιαβέλι με όλα τα προηγούμενα. Ο Μακιαβέλι, όχι μόνο δεν εγκρίνει γενικώς τα ανήθικα μέσα, αλλά σε πολλά σημεία τα καταδικάζει ρητά από ηθική άποψη. Οι φρικαλεότητες στηλιτεύονται απερίφραστα – ο ίδιος υπέστη βασανιστήρια – η άσκηση βίας θεωρείται αναπόφευκτη, ενώ στις σελίδες του Ηγεμόνα οι φύσει απάνθρωποι ηγέτες είχαν άσχημο τέλος.

Άλλα πράγματα είπε λοιπόν ο Νικολό:

«Αλλά επειδή ο σκοπός μου είναι να γράψω κάτι ωφέλιμο για τον νοήμονα αναγνώστη, νόμισα καταλληλότερο να συγκεντρώσω την προσοχή μου στην αλήθεια των πραγμάτων στην κατά φαντασίαν παράστασή τους, γιατί πολλοί φαντάστηκαν δημοκρατίες και ηγεμονίες που δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε ποτέ κανένας τις γνώρισε»

«Στ’ αλήθεια, η επιθυμία της απόκτησης είναι φυσικότατη και συνηθέστατη γι’ αυτό πάντοτε, όσοι μπορούν να αποκτήσουν και πετυχαίνουν το σκοπό τους αξίζουν τον έπαινο μάλλον παρά την κατηγορία αλλά όταν δεν έχουν τη δύναμη που χρειάζεται και μολοντούτο απαιτούν με κάθε τρόπο να πάρουν κάτι στην κατοχή τους, τότε αξίζει να κατακρίνουμε αυτό το λάθος»

Ασφαλώς, ο Ιταλός φιλόσοφος Μπενεντέτο Κρότσε έχει δίκιο, όταν βεβαιώνει ότι ο μακιαβελισμός είναι επιστήμη και εξυπηρετεί τόσο τους αντιδραστικούς όσο και τους δημοκρατικούς, όπως η τέχνη της οπλασκίας εξυπηρετεί τους ευγενείς -για να υπερασπίζονται τον εαυτό τους- ή τους ληστές -για να μπορούν να δολοφονούν. Ωστόσο, στο ευρύ και φιλόξενο πλαίσιο του παρδαλού μεταμοντέρνου φιλειρηνισμού, οποιαδήποτε συζήτηση για τον πόλεμο, δηλαδή για τη συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, φαντάζει πολλαπλώς ύποπτη, ειδικά όταν δεν συνοδεύεται από ρητή καταδίκη της βίας και ομολογίες πίστεως στην θρυλούμενη αγαθότητα των ανθρώπων.

Η προσπάθεια να ταυτισθεί ο Μακιαβέλι με την πολιτική αναλγησία, τον κυνισμό και την αχαλίνωτη άσκηση εξουσίας είχε κυρίως ιδεολογικά κίνητρα.

Στην πραγματικότητα, ο Μακιαβέλι έδειξε – ρεαλιστικά και πρακτικά – ποιος είναι ο τρόπος να καταλάβεις και να διαχειριστείς την εξουσία και η ιστορία – σε σημαντικό βαθμό – φανέρωσε ότι είχε δίκιο. Παρά τις επαναλαμβανόμενες δακρύβρεχτες διακηρύξεις για τον τερματισμό της βίας και τις συγκινητικές εκστρατείες για την ειρήνη, το παιχνίδι της εξουσίας συνεχίζεται σκληρό και ανελέητο σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής – με τα ίδια ακριβώς ηθικά ή ανήθικα μέσα. Η φιλανθρωπία υπήρξε συχνά η πολυτέλεια των νικητών και μπροστά στην αδυσώπητη πραγματικότητα της ισχύος διαλύονται όλες οι φιλειρηνικές αυταπάτες:

«Ανάμεσα στον ένοπλο και τον άοπλο δεν υπάρχει καμιά αναλογία, είναι δε παράλογο να υποθέσει κάποιος ότι ο ένοπλος μπορεί να υποτάσσεται με τη θέληση του στον άοπλο, ο δε άοπλος να νομίζει τον εαυτό του ασφαλή μεταξύ υπηρετών που φέρουν όπλα, διότι ο μεν οπλισμένος περιφρονεί αυτόν που δεν οπλοφορεί, ενώ εκείνος τον υποπτεύεται, και γι’ αυτό δεν μπορούν να συμβαδίσουν»

Εν έτει 2015 σε υποτιθέμενα Δημοκρατικό κράτος ο μακιαβελισμός καλά κρατεί

Keep Trolling: Η αποδόμηση της αλήθειας και των ιδεών

Αναμφισβήτητα σήμερα η αναζήτηση της αλήθειας είναι πιο δύσκολη υπόθεση από ποτέ. Καθώς ο δρόμος της είναι γεμάτος οξύμωρα, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος τα πάντα σχετικοποιούνται και οι αλήθειες ή οι ιδέες τείνουν να χάσουν τη σημασία, την αξία και εν τέλει την υπόστασή τους.

Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι σήμερα η επικοινωνία είναι τόσο μαζική που ακόμη και οι μεγάλες αλήθειες μοιάζει να έχουν κρυφτεί πίσω από μια πολυφωνική αποδόμηση. Το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται σε όλα τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και διάχυσης ιδεών από τα μικρά και μεγάλα blogs μέχρι τα μεγάλα ειδησεογραφικά κανάλια, περιοδικά, αποθετήρια σκέψης κλπ. Μια επιφανειακή προσέγγιση θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι η πολυφωνική αποδόμηση των ιδεών δεν είναι παρά στοιχείο μιας δημιουργικής διαλεκτικής διαδικασίας που στο τέλος θα οδηγήσει σε ένα σύνολο νέων ολοκληρωμένων και οικουμενικών αληθειών ή ιδεών ή θα επισφραγίσει την αξία μιας ή περισσοτέρων προϋπαρχόντων.

Αν κανείς όμως κοιτάξει βαθύτερα και κυρίως ευρύτερα θα συνειδητοποιήσει ότι αυτή η πολυφωνική αποδόμηση έχει σταδιακά αποκτήσει μεγαλύτερη αξία από την ίδια την ιδέα και κατ’ επέκταση την ίδια την αλήθεια. Και αυτό γιατί άσχετα από τη σημασία ή την αξία της αρχικής ιδέας αυτή δεν συμπληρώνεται ούτε γίνεται μια προσπάθεια να βελτιστοποιηθεί η έκφρασή της, η ερμηνεία της ή και το περιεχόμενό της. Αρκεί απλά η ιδέα ή η αλήθεια να πάψει να υφίσταται, να αποδομηθεί.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αποδόμησης της αλήθειας και σε αυτή τη διαδικασία φυσικά συμβάλουν τα μέγιστα οι άμεσα ενδιαφερόμενοι μαζί με το δίκτυο των ανθρώπων που έχουν δημιουργήσει για να φτάσουν στα επιθυμητά αποτελέσματα που δεν είναι άλλα από την αύξηση και συντήρηση του βολικού, για αυτούς, ψέματος. Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όλους εκείνους οι οποίοι δεν αποτελούν τμήμα αυτού του άθλιου δικτύου και έχουν απλά πέσει θύματα αυτής της δόλιας τακτικής και προσπαθεί να θυμίσει κάτι που παλαιότερα ήταν αυτονόητο. Πως δηλαδή «Υπάρχουν και οικουμενικές αλήθειες και μεγάλες ιδέες και η σύλληψη τους κατά βάση είναι απλή και ακλόνητη»

Επομένως για να συνειδητοποιήσουμε αυτές τις μεγάλες αλήθειες και την αξία τους δεν χρειάζονται οι γνώμες των ειδικών ή οι επεμβάσεις των πονηρών χρειάζεται μόνο η ανθρωπιά που χτίσαμε πάνω μας στα τόσα χρόνια ιστορίας. Το γεγονός ότι κάποιες από αυτές τις μεγάλες ιδέες ίσως πρέπει να βελτιωθούν ή να προσαρμοστούν δεν αναιρεί την ουσιώδη ύπαρξή τους και την τεράστια αξία τους. Στην αναζήτησή τους συμβάλει περισσότερο η επιτυχία στο φύτεμα μιας ντοματιάς και η προσεκτική ανάγνωση ενός βιβλίου φιλοσοφίας. Χωρίς σχολιασμούς και δογματισμούς, χωρίς αποσπασματικές πληροφορίες που οδηγούν σε ημιμάθεια, χωρίς πολλά σύνθετα λόγια και αναλύσεις αλλά με μόνο κίνητρο το ότι είμαστε άνθρωποι και η αλήθεια είναι κτήμα μας και δικαίωμά μας.

Γιατί εν κατακλείδι αν το αποτέλεσμα αυτού του τεράστιου κόπου χιλιάδων ετών πολιτισμού για τη δημιουργία οικουμενικών ιδεών που είχε ως στόχο να τις κάνει απλές και πανανθρώπινες, αφεθεί στα χέρια της αποδόμησης, στο τέλος (σε εμάς τους πολλούς) θα μείνει ένα τίποτα γραμμένο σε εκατομμύρια χάρτινες και ψηφιακές σελίδες και σε εκείνους (τους λίγους), τα πάντα γραμμένα σε ένα μικρό εγχειρίδιο ψέματος.

Επιθέσεις μίσους χωρίς χιούμορ [Πάσχος Μανδραβέλης «Καθημερινή» 28.6.2015]

Ο μεγάλος Ελληνας σκιτσογράφος Αρκάς μοιραζόταν μέχρι πρότινος τους κόπους της δουλειάς του με χιλιάδες χρήστες του Facebook και χωρίς αμοιβή. Αναρτούσε αιρετικά σκίτσα επί παντός: για το σεξ, την τρίτη ηλικία, τη μετά θάνατον ζωή κ.ά. Εσχάτως, άρχισε να δημοσιοποιεί και σκίτσα που άπτονται της πολιτικοκοινωνικής επικαιρότητας, όπως εκείνο που έδειχνε ένα Ελληνα να μονολογεί «Τώρα που θα φύγουμε από την Ευρώπη, μην ξεχάσουμε να σβήσουμε τα φώτα του πολιτισμού. Δεν είναι καιρός για ψηλούς λογαριασμούς ρεύματος».

Κάποια άλλα ήταν πιο πολιτικά: «Εχω εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Είναι άνθρωποι που πατάνε γερά στον αέρα», ή «Σήμερα το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε την κατάργηση του θαυμαστικού μετά τη διαπίστωση ότι τίποτε δεν μας εκπλήσσει πια», ή «Ηγέτης είναι αυτός που μπορεί να αποτρέψει μια καταστροφή, η οποία δεν θα ερχόταν αν δεν κυβερνούσε». Δυστυχώς, γι’ αυτόν στην κυβέρνηση τώρα είναι οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, οι οποίοι έχουν ορδές τρολ στην υπηρεσία τους. Αυτά τα τρολ με μαζικές (υβριστικές κατά κύριο λόγο) αναρτήσεις επιτίθενται σε συγγραφείς, δημοσιογράφους, πολιτικούς που δεν είναι της αρεσκείας των κυβερνώντων.

Η τακτική είναι απλή και την είχε περιγράψει εναργώς ο διεθνολόγος-δημοσιογράφος και εξαιρετικός βαθύς γνώστης της επικοινωνιακής διαχείρισης του Διαδικτύου κ. Απόστολος Φωτιάδης σε ένα συνέδριο στη Θεσσαλονίκη. Αποκάλυψε ότι στις εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ επιστράτευσε «μια ομάδα καμιά 15αριά Συριζαίων ιδεολόγων (ηλικίας 25 – 35 ετών), μετατρέποντας σε ιντερνετική “γιάφκα” τα γραφεία του κόμματος, που έκανε ακριβώς αυτή τη δουλειά. Εντόπιζε, π.χ., ένα “εχθρικό” δημοσιογραφικό άρθρο ή μια προκλητική δήλωση της Ν.Δ. και στέλνοντας ένα απλό μέιλ σε φίλους – πολλαπλασιαστές αναλάμβαναν μαζικά την αποδόμησή του. Μάλιστα, όπως είπε ο κ. Φωτιάδης, ήταν τέτοια η επιτυχία της ομάδας που ακόμη και ο Ολλανδός επικεφαλής της επικοινωνιακής καμπάνιας του Μπαράκ Ομπάμα ενδιαφέρθηκε να μάθει “ποια εταιρεία κρύβεται πίσω από τον ιντερνετικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ”» («Καθημερινή» 3.2.2013).

Η παράδοση αυτή προφανώς συνεχίζεται. Υπάρχουν τρεις κύκλοι αποδόμησης και απαξίωσης οποιουδήποτε δεν συμφωνεί με τον καθεστωτικό λόγο των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Υπάρχει ο στενός κύκλος των καθοδηγητών στα κομματικά γραφεία, ένας ευρύτερος κύκλος αναπαραγωγών (που παίρνει με email τους «στόχους») κι ένας ακόμη πιο ευρύς κύκλος «χρήσιμων ηλιθίων» που θεωρούν επαναστατικό καθήκον να βρίζουν και να απειλούν τους «εχθρούς του λαού».

Αυτό έπαθε και ο σεμνός σκιτσογράφος με το ψευδώνυμο Αρκάς. Εκανε το θανάσιμο αμάρτημα να δημοσιεύσει ένα σκίτσο με τη λεζάντα: «Τέλος θεσπίζεται ειδικός φόρος για όσους έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τους φόρους τους», και, όπως πικρά χαριτολόγησε ο χρήστης @Anestis στο τουίτερ, «τον τσάκωσαν τα περίπολα του ΣΥΡΙΖΑ». Ετσι δέχθηκε συντονισμένη επίθεση από δεκάδες (συνήθως ψευδώνυμους λογαριασμούς) με κατηγορίες ότι είναι «γερμανοτσολιάς», «μίσθαρνο των δανειστών», «πουλημένος» κ.λπ. Ας μη μας προκαλούν έκπληξη η βιαιότητα και η χυδαιότητα των χαρακτηρισμών. Ιδια είναι η επιχειρηματολογία των βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ στα κανάλια για όσους διαφωνούν με την κυβερνητική τακτική. Οι αντίπαλοί τους είναι «με τον Σόιμπλε» ή «με τους δανειστές», και φυσικά «ενάντια στα εθνικά συμφέροντα» που μόνο οι ίδιοι –άντε και τα τρολ του Διαδικτύου– προασπίζονται.

Ο ιδιοφυής, αλλά και απόκοσμος, σκιτσογράφος θορυβήθηκε από τη βιαιότητα των επιθέσεων. Ετσι την Παρασκευή (26.6.2015) οι διαχειριστές της σελίδας ανάρτησαν μια λιγόλογη ανακοίνωση αναστολής (ελπίζουμε προσωρινής) δημοσιοποίησης των σκίτσων του: «Στο κλίμα της πολιτικής βαρβαρότητας κάποιοι παρεξήγησαν κάποιες αναρτήσεις και έκαναν κακοήθη σχόλια. Εφτασαν σε σημείο να υπαινιχθούν ότι ο Αρκάς χρηματίζεται από συγκεκριμένα κέντρα για τα σκίτσα που αναρτήσαμε. Δεν συμφωνούμε με την απόφαση του Αρκά, αλλά καταλαβαίνουμε απόλυτα έναν άνθρωπο, που σε όλη του τη ζωή απέφυγε τη δημοσιότητα, να διασύρεται από ανεγκέφαλους επειδή, χωρίς κανένα κέρδος, έδωσε την άδεια να δημοσιεύονται σκίτσα του στο FB».

Οι Μακάρθι της «πρώτης φοράς» πέτυχαν για μία ακόμη φορά τον στόχο τους.

Και ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης εγκατέλειψε τα κοινωνικά δίκτυα, επειδή το συριζότσουρμο (κατά κύριο λόγο) ήταν διαρκώς πίσω του να τον χλευάσει και να τον βρίσει. Χειρότερη ήταν η εμπειρία της συγγραφέως Λένας Διβάνη, η οποία με αφορμή ένα δυστύχημα (όταν ένας νεαρός σκοτώθηκε πηδώντας από τρόλεϊ εν κινήσει για να αποφύγει τον έλεγχο εισιτηρίων) έγραψε: «Συμπέρασμα: οι ελεγκτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους γιατί κάποιος τζαμπατζής μπορεί να πηδήξει έξω από το όχημα. Λογικό». Σχεδόν αμέσως οι προσωπικοί της λογαριασμοί στο Twitter και στο Facebook κατακλύστηκαν από ύβρεις και κατάρες του στυλ «κακό ψόφο από καρκίνο» κι άλλα τέτοια «προοδευτικά» και ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΙΚΑ.

Η κ. Διβάνη έκανε διευκρινιστική δήλωση: «Είναι απίστευτο ότι μια φράση που στην ουσία έλεγε ότι το τραγικό αυτό ατύχημα δεν σημαίνει ότι το επάγγελμα του ελεγκτή (που υπάρχει σε όλο τον κόσμο χωρίς εξαίρεση) είναι ρουφιανιά, κατέληξε σ’ αυτό το παραλήρημα μίσους. Λυπάμαι πολύ». Ομως το «ανθρωποφαγικό λιντσάρισμα σε βάρος της» (όπως χαρακτήρισε τον οχετό ύβρεων και απειλών, ο κ. Χρήστος Χωμενίδης) συνεχίστηκε παρά την παρέμβαση του τότε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και συγγραφέα Πέτρου Τατσόπουλου, ο οποίος έγραψε στον λογαριασμό του στο Facebook: «Η Λένα Διβάνη χρησιμοποίησε μια λάθος λέξη τη λάθος στιγμή. Οι αγαπημένοι μας συμπολίτες, που δεν κάνουν ποτέ λάθος, άτεγκτοι και αψεγάδιαστοι, έσπευσαν να τη λιντσάρουν. Εδώ και μερικές ώρες δεν είναι ούτε συγγραφέας, ούτε πανεπιστημιακός, ούτε τίποτε. Είναι η Λάθος Λέξη. Ελλάδα 2013. Το πανηγύρι της μοχθηρίας»

Ολοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο μη αρεστό στους συριζανέλους υφίστανται έναν καταιγισμό ύβρεων και απειλών για τη σωματική τους ακεραιότητα από ψευδώνυμους συνήθως λογαριασμούς. Το πρόβλημα όμως στην ελευθερολογία δεν προέρχεται αποκλειστικά από τα συριζανελικά τρολ, αν και όπως έγινε στην περίπτωση του Αρκά, πολλάκις πετυχαίνουν τον στόχο τους.

Οι απειλές κατά των μη αρεστών είναι πιο επίσημες

Εφτασε κοτζάμ υπουργός Επικρατείας να στείλει επιστολή στη διεύθυνση της «Κ» προτρέποντας τον διευθυντή της να λάβει μέτρα κατά ενοχλητικού αρθρογράφου: «Αν ζούσε η κ. Βλάχου, τέτοια λιβελλογραφήματα του “αρθρογράφου” της δεύτερης σελίδας, που επιτίθεται σε προσωπικό επίπεδο και όχι πολιτικό και με μια απίστευτα αρρωστημένη φαντασία, όχι μόνο δεν θα περνούσαν στην “Καθημερινή”, αλλά και οι φορείς τους (δημοσιογράφοι;) δεν θα περνούσαν ούτε έξω από την πόρτα της εφημερίδας. Κύριε Παπαχελά, σταθείτε στο ύψος που απαιτούν οι καιροί, γιατί με τέτοια και με τέτοιους κινδυνεύει ένας τόσο δημοκρατικός θεσμός, δηλαδή η δημοσιογραφία. Αλεκος Φλαμπουραρης» (Καθημερινή, 24.6.2015).

Βεβαίως, στην περίπτωση του συγκεκριμένου υπουργού μπορεί να πει κανείς ότι τα λόγια του είναι «αέρας», σαν αυτόν που θα αποπληρώσει το χρέος, αλλά υπάρχουν ταυτόχρονα οι καθαρές απειλές κατά δημοσιογράφων της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου, «όποιος θέλει να συστρατευθεί σε αυτό τον σκοπό και να επικουρήσει την κοινωνία, να γνωρίζει την αλήθεια, είναι απολύτως ευπρόσδεκτος. Οποιος θέλει να ρίχνει λάσπη, να συγκαλύπτει την αλήθεια, να παραπληροφορεί και να αποπροσανατολίζει, θα με βρει απέναντι».

Να σημειώσουμε ότι «αλήθεια» είναι για την πρόεδρο της Βουλής ό,τι πει η ίδια. Υπάρχουν οι απειλές του κ. Νίκου Βούτση, «το μακρύ σας χέρι στην επικοινωνία και την κατασυκοφάντηση που γίνεται θα κοπεί από τη ρίζα του», του κ. Νίκου Φίλη που διαπίστωνε ότι ο ΣΚΑΪ πρέπει να προσέχει, διότι «είναι απελπιστικά εκτός της εθνικής αγωνίας» του κ. Πάνου Καμμένου που προέβλεπε ότι θα κάνει Κούγκι κάποια κανάλια του Φαλήρου κ.λπ. κλπ κλπ. Δεν διακρίνονται οι κυβερνώντες για τη δημοκρατική τους ευαισθησία, ούτε από την ανοχή στον διαφορετικό λόγο. Ευτυχώς για την όποια  Δημοκρατία, η κυβέρνηση διακρίνεται και από την ανικανότητά της· τουλάχιστον σε όλα τα άλλα. Πλην της επικοινωνίας, με όλα –μα όλα!– τα μέσα …

Γράφει ο Anarmodios: [Το τελευταίο κρούσμα που έκανε έξαλλους τους δημοσιογράφους των ιδιωτικών καναλιών ήταν ο προπηλακισμός ομάδας εφοριακών σε πανηγύρι στη Ρόδο. Για τη φοροδιαφυγή των ιδιωτικών καναλιών και των ολιγαρχών-ιδιοκτητών τους δεν υπάρχει κανένα ρεπορτάζ στις τηλεοράσεις. Παράνομα και χρεοκοπημένα κανάλια -που φοροδιαφεύγουν συστηματικά- καταγγέλλουν καθημερινά ταβερνιάρηδες και μικροπωλητές. Η αλητεία των καναλαρχών συνεχίζεται και επί της κυβέρνησης της Πρώτη Φορά κοΜΟΥΝΙΑ. Όπως συνεχίζεται και η ασυλία τους.

Πριν από μερικούς μήνες, είδαμε τον Νίκο Χατζηνικολάου να ερωτά τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στο παράνομο και χρεοκοπημένο κανάλι του Βαρδινογιάννη τι θα γίνει με τις αποδείξεις στις ταβέρνες. Ο Τσίπρας χαζογελούσε. Ολιγάρχες και Πρώτη Φορά κοΜΟΥΝΙΑ περπατούν πιασμένοι χέρι-χέρι. Προεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε σε υψηλούς τόνους πως θα διαλύσει τους ολιγάρχες. Τελικά, η απάτη δεν περιορίστηκε στο νέο Μνημόνιο. Η απάτη είναι ολοκληρωτική. Η Ελπίδα ήταν απλά Τrolling]

Τι είναι το Trolling

Στη γλώσσα του Διαδικτύου η λέξη τρολ (troll) περιγράφει κάποιον χρήστη του Ιντερνέτ με πονηρά προκλητικές, σκόπιμα ανόητες ή επιτηδευμένα εκτός θέματος θέσεις και απόψεις σε μία online ανοιχτή κοινότητα, όπως ένα φόρουμ συζήτησης, mailing list, chat room ή blog, με πρωταρχική πρόθεση να προκαλέσει και να ερεθίσει άλλους χρήστες ή με κάθε τρόπο να επιφέρει διαταραχή σε μια διαδικτυακή συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα και να πετύχει μια αλυσίδα αντιδράσεων από άλλους χρήστες. Η συμπεριφορά αυτή συνοδεύεται από αμφιλεγόμενη διαμάχη των υπολοίπων περί του σκοπού του.

Η σύγχρονη χρήση του όρου φαίνεται ότι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αλλά η πιο γνωστή καταγεγραμμένη αναφορά προέρχεται από συζήτηση του 1991. Σύμφωνα με αυτή την έννοια, Troll είναι αυτός που κάνει trolling, αγγλική λέξη που αναφέρεται σε σύρσιμο του δολώματος μέσα στο νερό κατά την τεχνική της αλιείας θύννου (τόννου) και ξιφία, παρόμοια με την συρτή. Η λέξη παραπέμπει επίσης και στα trolls, δαιμόνια πλάσματα που παρουσιάζονται στη σκανδιναβική λαογραφία. Trolling είναι η προσπάθεια (επιτυχημένη συνήθως) εκνευρισμού ή ενόχλησης ενός ή περισσοτέρων ατόμων ώστε να δημιουργήσουν αντιδράσεις με τελικό σκοπό τη διασκέδαση του troll.

Ένα ιδιαίτερα επίμονο και ενοχλητικό troll μπορεί να αποτρέψει άλλους χρήστες από το να συμμετάσχουν σ” έναν κοινό διάλογο, ενώ μπορεί να προκαλέσει ακόμα και τη διάλυση μιας διαδικτυακής κοινότητας. Αν ένα troll αγνοηθεί από την υπόλοιπη κοινότητα (πρόκειται για το πιο αποτελεσματικό και ΜΟΝΑΔΙΚΟ μέτρο), συνήθως αρχίζει να παράγει όλο και πιο ενοχλητικά και προσβλητικά μηνύματα με μόνο στόχο να προκαλέσει αντίδραση. Αν αυτή δεν έρθει, τότε το troll εγκαταλείπει την κοινότητα.

Η συμμετοχή ή απάντηση σε συζήτηση που συμμετέχει το troll, σατιρικά περιγράφεται ως «τάισμα» του τρολ, γι” αυτό και υπάρχει η συνήθης παραίνεση «μην ταΐζετε τα troll» (Αγγλ. «Don’t feed the trolls») ώστε να μην προκληθούν αντιδράσεις που θα ικανοποιήσουν το troll, ή περαιτέρω δυσάρεστες τροπές.

Εκτός από την αδιαφορία, υπάρχουν χρήσιμα τεχνικά μέσα για την καταπολέμηση ενός χρήστη – troll, όπως η άμεση αφαίρεση των μηνυμάτων του, η τεχνική με κατάλληλα φίλτρα προστασίας ώστε αυτά να καθίστανται αυτομάτως αόρατα, ή η φραγή του αν υπάρχει αυτή η δυνατότητα ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να γράψει απολύτως τίποτα. Σε chat rooms οι διαχειριστές («operators» ή «moderators») έχουν τη δυνατότητα να απομακρύνουν το troll από ένα «δωμάτιο» συζήτησης (kick) ή και να του απαγορεύσουν την επανείσοδο (ban). Δραστικότερη είναι η μέθοδος κατά την οποία το troll τίθεται αμέσως εκτός chat room με την απλή είσοδό του σε αυτό με συγκεκριμένο ψευδώνυμο ή από συγκεκριμένη IP (akick). Τέλος, αν η περίπτωση του troll είναι πολύ «βαριά», δεν του επιτρέπεται καν η σύνδεση με το διακομιστή (K-lined).

Προπαγάνδα και Μαζάνθρωπος

«Ο συνειδητός και ευφυής χειρισμός των οργανωμένων συνηθειών και των απόψεων σχετικά με τις μάζες είναι ένα σημαντικό στοιχείο στη δημοκρατική κοινωνία. Εκείνοι που χειρίζονται αυτόν τον απαρατήρητο μηχανισμό της κοινωνίας αποτελούν μια αόρατη κυβέρνηση που αποτελεί την πραγματική δύναμη που κυβερνά ολόκληρη τη χώρα.»

«Κυβερνόμαστε, τα μυαλά μας είναι φορμαρισμένα, οι προτιμήσεις είναι ήδη διαμορφωμένες, οι ιδέες μας είναι προτεινόμενες, κατά ένα μεγάλο μέρος από τα άτομα δεν έχουμε ακούσει ποτέ για αυτά. Αυτό είναι ένα λογικό αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο η δημοκρατική κοινωνία μας οργανώνεται. Οι τεράστιοι αριθμοί των ανθρώπινων όντων πρέπει να συνεργαστούν κατά αυτόν τον τρόπο εάν πρόκειται να ζήσουν μαζί ως ομαλά λειτουργούσα κοινωνία. Οι αόρατοι κυβερνήτες μας είναι, σε πολλές περιπτώσεις, απληροφόρητοι της ταυτότητας των συντροφικών μελών τους στο εσωτερικό γραφείο»

«Η οργάνωση της δημοκρατίας είναι τέτοια, ώστε τα μυαλά των πολιτών να μπαίνουν σε καλούπια»

«Η καλή διακυβέρνηση μπορεί να πουληθεί προς μια κοινωνία, ακριβώς όπως και κάθε άλλο αγαθό»

«Ο μέσος πολίτης είναι ο πιο ευαίσθητος αισθητήρας που υπάρχει επί της γης. Ο ίδιος του ο νους είναι το μεγαλύτερο φράγμα ανάμεσα σ’ αυτόν και την πραγματικότητα. Μέσα στο μυαλό του υπάρχουν στεγανά διαμερίσματα, αδιαπέραστα από τη λογική. Η τάση του για απόλυτες απόψεις είναι το εμπόδιο που τον κάνει να μην λειτουργεί με βάση τη σκέψη και την εμπειρία του, αλλά μόνο με μαζικές αντιδράσεις»

…από τα βιβλία του Edward Louis Bernays «Προπαγάνδα», «Κατασκευάζοντας τη Συναίνεση», «Αποκρυσταλλώνοντας την Κοινή Γνώμη»

Φωτογραφίες ΓΥΠΑΣ

terrapapers.com