Είναι προς ίδιον όφελος το να ασχολείται ο καθείς με το να ισιώσει την δική του καμπουρίτσα

Tον ίδιο συμφέρει, βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση έναντι αυτών που ασχολούνται με το να ισιώσουν τις καμπούρες των άλλων, γιατί; Έχει να κάνει με την θέαση. Επεξηγώ την θέαση:

(Τα σημαντικά της υπόθεσης βρίσκονται στο 1. και 2. στις τελευταίες παραγράφους, όλο το άλλο κείμενο είναι απλά πολυλογίες, προς τέρψιν του γραφιά.)

Εξωτερική θέαση

Χθες πιάσαμε συζήτηση με έναν φίλο, με τον οποίο είχαμε καιρό να τα πούμε, οπότε και μιλήσαμε για τα πάντα. Αρχικά μου έλεγε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει με το μαγαζί του, τους φόρους και τα έξοδα, την πολιτεία που αντί να στηρίζει τα μαγαζιά δουλεύει για την εξολόθρευσή τους, τις αδικίες που κάνουν, τις παρανομίες τους, ότι τρώνε τα κονδύλια και κανείς δεν μπορεί να τους κάνει τίποτα, ότι η πολιτεία δεν πληρώνει αυτά που χρωστάει στους επιχειρηματίες αλλά τους ζητά αυτά που εκείνοι της χρωστάνε, κι ενώ οι προδότες μπορούν, έχουν το δικαίωμα, να μην κάνουν ούτε συμψηφισμό των χρεών, πάλι αυτοί έχουν το δικαίωμα να βάζουν τον μαγαζάτορα φυλακή, κι ας του χρωστάν περισσότερα εκείνοι! Και την πίτα και το μαχαίρι έχουν, γι’ αυτό μπορούν και αλωνίζουν.

Μετά αναφέρθηκε στον κόσμο, ότι γίνεται όλο και πιο κάφρος, ούτε τα απλά δεν γνωρίζει -ο φίλος είπε-, όπως το να μην πετάει τα σκουπίδια του στον δρόμο, πού να ασχοληθείς για να του μάθεις αξίες και ηθική, πού να καταφέρει να φτάσει το άριστος.

Τέλος, -αναγκαστικά-, είπε ότι τα βλέπει πολύ σκούρα τα πράγματα, η πολιτεία όσο περνάει ο καιρός τόσο θα μας γαμεί, αφού δεν δέχεται και από πουθενά αντίδραση, ανενόχλητοι θα συνεχίσουν τον ξεπουλημό μέχρι να μην μείνει κολυμπηθρόξυλο όρθιο, μέχρι να χαθεί η Ελλάδα από τον χάρτη. Ο κόσμος δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει από κάφρος άνθρωπος, σκουλήκι σερνάμενο θα είναι μία ζωή, εδώ δεν ξέρει τα βασικά, κοίτα πόσο απάνθρωπα φέρεται στους συνανθρώπους του, στα ζώα, στη φύση. Τα βασικά δεν ξέρει, πώς θα μάθει τα υψηλά; Με εντατικά ταχύρυθμα; Δεν υπάρχει σωτηρία. Κοινώς τον ήπιαμεν.

Κανονικά δεν χρειαζόταν να γράψω τόσα πολλά, καθώς αυτή είναι η άποψη του 99,9999% του πληθυσμού! Χα χα! Τα έγραψα γιατί πολύ το ήθελα.

Θα πω τώρα κάτι για μένα (δεν μπορώ να στα αποδείξω, αν θέλεις τα πιστεύεις. Επίσης, υπάρχει πόιντ, και δεν είναι το εμφανές).

Από πάντα ήξερα ποιο είναι το σωστό. Και σε όλη μου την ζωή το τήρησα. Και σε όλες μου τις εκφράσεις. Παλεύω όλη μου την ζωή ενάντια στα απολύτως λανθασμένα πρότυπα/κανόνες που έχει θέσει η κοινωνία, όχι κηρύττοντας, αλλά πράττοντάς τα τα αντίθετα (να πω στο σημείο αυτό ότι επέλεξα το αντίθετο από αυτό που η κοινωνία πρεσβεύει, όχι κατά λάθος, αλλά επειδή ΕΧΕΙ ΚΑΡΑ-ΑΠΟΔΕΙΧΤΕΙ ότι οι του κατεστημένου κανόνες βγάζουν ΣΙΓΟΥΡΑ στο λάθος. Το να ακολουθήσω το αντίθετο, ακόμα κι αν δεν ήξερα πού θα με βγάλει, το βρήκα ΣΙΓΟΥΡΑ ασφαλέστερη ως επιλογή).

Από πάντα λοιπόν, νοιαζόμουν για τους ανθρώπους, από πάντα δεν ασχολιόμουν με τα υλικά αγαθά, από πάντα δεν χρειαζόμουν χρήματα για να ζήσω, από πάντα κοιτούσα την ουσία κι όχι την επιφάνεια, από πάντα αγαπούσα και φρόντιζα την φύση (σαν μέρος της κι όχι σαν μου ανήκει), από πάντα ήμουν ηθική, από πάντα δίκαιη, από πάντα σκεφτόμουν, από πάντα ήμουν δυνατή… Μέχρις εδώ, φτάνει.

Κοίτα τώρα να δεις τι μου συνέβη. Κάποια στιγμή (πρόσφατη, να πω κάποιους μήνες), είδα το δικό μου πρόβλημα! Αυτό που έχω με τα παιδιά. Αυτό που παθαίνω είναι απλό: στον τομέα αυτόν δεν είμαι η ψυχή μου. (ΜΟΝΟ σ’ αυτόν τον τομέα -έχω πόιντ που το σημειώνω.) Στον τομέα παιδί αμφιβάλλω για τα πάντα: «είναι καλό να κάνω αυτό ή είναι καλύτερο να κάνω το άλλο». Επίσης, φοβάμαι τα πάντα, και βλέπω πάντα και μόνο το χειρότερο ενδεχόμενο, αν ξεροβήξει πχ η κόρη μου, σκέφτομαι «πάει πνίγηκε το παιδί»! Και μέχρι να πάω κοντά της να δω γιατί βήχει, η σκέψη μου έχει φτάσει ήδη στο νοσοκομείο. Για ένα απλό βήξιμο το περνάω όλο αυτό… Φαντάσου τι μαρτύρια ζω έχοντας ένα μωρό κι έναν έφηβο (ηλικίες που κουβαλούν τα «χειρότερα» προβλήματα/τα τραγικότερα πιθανά ενδεχόμενα).

Αυτό είναι η αγκίδα στο μάτι μου (που είπε κι ο Χριστός). Την είχα από πάντα βέβαια (από πριν κάνω παιδί -είναι η βοήθειά μου σ’ αυτή την ζωή για να φτάσω να ολοκληρωθώ. Το αφήνω σύξυλο). Το είχα λοιπόν από πάντα το πρόβλημα αλλά μόλις τώρα το είδα! Αυτό που μόλις τώρα είδα είναι ότι ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, μέσα μου είναι το πρόβλημα, κι ότι δεν φταίνε οι συνθήκες. (Συνθήκες λέγοντας: δεν φταίει το παιδί που εγώ αγχώνομαι, δεν φταίνε οι πολλές υποχρεώσεις για την κούρασή μου, δεν φταίει το ότι τα μεγαλώνω μόνη μου για το γεγονός ότι με καταπλακώνει η ευθύνη, δεν φταίνε ΑΥΤΑ, οι συνθήκες μου, για το άγχος μου, την κούρασή μου, το πλάκωμά μου. Αν εγώ ΔΕΝ ΘΕΛΩ δεν θα αγχωθώ, αν εγώ δεν κάνω τις δουλειές μου επειδή πρέπει δεν θα με κουράσουν, αν εγώ ξέρω ότι η ευθύνη μου δεν αφορά στην ύπαρξή τους, αλλά ότι ευθύνομαι μόνο για όσα περνούν από το χέρι μου, ότι το παιδί μου δεν είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ -να πω κάτι σχετικό/άσχετο.. Κοίταζα μια μέρα την κόρη μου και μου ήρθε η σκέψη ότι πριν 2 χρόνια -πριν δηλ. γεννηθεί- είχε άλλη για μαμά…)

Με το που είδα λοιπόν το πρόβλημά μου, έγινε το εξής μαγικό…. Σταμάτησα να ενδιαφέρομαι για τα πάντα (για τον αγώνα, για το χρέος μου, για να επικρατήσει το δίκαιο, για το να πεθάνουν οι προδότες, για το να γυρίσει ο τροχός και να γαμηθεί η ζωή του κάφρου κλπ). Σταμάτησα να ενδιαφέρομαι για ό,τι υπάρχει και ασχολήθηκα αποκλειστικά με το να φτιάξω το πρόβλημα που έχω μέσα μου. Το δικό μου, κατά δικό μου πρόβλημα.

Εσωτερική θέαση

Από την στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με την καμπούρα μου, ωφελήθηκα ως εξής:

(Κανονικά, ένας άνθρωπος σαν εμένα -με την παρουσίαση που μου έκανα παραπάνω-, που καθόλου δεν φταίει, και είναι αναγκασμένος να τρώει στην μάπα την σημερινή κατάσταση, θα έπρεπε να έχει την άποψη του φίλου -βλ. Εξωτερική θέαση. Αντ’ αυτού: )

1. Έκανα μια απλή (λιτή κι απέριττη) σκέψη: αν εγώ, που είμαι ένας σκεπτόμενος, συνειδητοποιημένος, με σθένος κλπ. άνθρωπος το δικό μου πρόβλημα, που επιπροσθέτως (+) το έχω ΜΟΝΟΝ σ’ έναν τομέα (αν χωρίσουμε τους τομείς πες, σε 10, στους 9 είμαι ελεύθερη, ολόκληρη εγώ, η ψυχή μου, έχω ολόκληρη την δύναμή μου, στον 1 μόνο δεν είμαι όλα αυτά), και που πάλι επιπροσθέτως (+) το δικό μου πρόβλημα είναι ελάχιστο, σε σχέση με των άλλων, εγώ λοιπόν, η σπουδαία, η φοβερή και τρομερή, καταβάλλοντας του κόσμου την προσπάθεια, ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ.

Να προσθέσω επίσης (+) ότι δεν είμαι τεμπέλα, δουλεύω πάνω στο πρόβλημά μου ακαταπαύστως κι αδιαλείπτως, καθώς επίσης και (+) δεν ξεγελιέμαι, έχω κι αυτό το μέγαααα προσόν! Δεν βρίσκω δηλ. μία αγαπημένη δραστηριότητα (πχ την ζωγραφική μου, που την έχω τόσα χρόνια παρατήσει..) για να με ξεγελώ, να νιώθω με αυτόν τον τρόπο/κόλπο καλά, για να αντέχω το πρόβλημά μου, για να το διαιωνίσω -εις τους αιώνας-, άλυτο. Παρόλα (ΟΛΑ τα +) αυτά, δεν έχω καταφέρει ακόμα να βγάλω την αγκίδα από το μάτι μου!

ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΩ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ; Το ‘φτιαξες κοπελιά (μου λέω) το δικό σου το προβληματάκι, φτιάξτο πρώτα και μετά να πεις «αργεί να γυρίσει η κατάσταση, πόσο καιρό πια θα κερδίζουν οι βάρβαροι, πόσο καιρό θα μένει σκλαβωμένη η χώρα;», ΟΤΑΝ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΕΣΥ! είναι η απάντηση!!

2. Το δεύτερο που έπαθα είναι το εξής: Εγώ μπορεί να μην έχω ακόμα βγάλει εντελώς την αγκίδα μου, ΟΜΩΣ η δουλειά γίνεται, προχωράει!!! Βρίσκομαι όλο και πιο κοντά!! Επειδή βλέπω την δική μου αλλαγή, βλέπω και την συνολική, βλέπω και του καθενός ξεχωριστά -του καθενός από τον κόσμο.

–

Και θα μου πεις τώρα, με βάση το δικό σου φτιάξιμο κοπελιά κρίνεται του κόσμου όλου το φτιάξιμο, αλλά και της χώρας; Θα σου απαντήσω ότι ΚΙ ΕΣΥ που σκέφτεσαι εξωτερικά, ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΤΑ ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ (βλ. Εξωτερική θέαση)

Τώρα, ποιανού η θέαση τελικά θα αποδειχτεί….. από την στιγμή που ΚΑΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ………… Έχει να κάνει με την ενέργεια. Θα κερδίσει η δυνατότερη.

Stefania Ligerou