Αλήθεια σημαίνει (=) α (στερητικό) + λήθη

Δεν ήξερα από πού προέρχεται η λέξη, το είδα σ’ ένα βιβλίο που μόλις τελείωσα.

Αν δεχτούμε ότι οι αρχαίοι πρόγονοι ήταν φωτισμένοι άνθρωποι (με την έννοια του «φωτισμένοι»: έβλεπαν ΚΑΙ ό,τι δεν υπάρχει, με την έννοια του «ό,τι δεν υπάρχει»: πέραν αυτών που με τα μάτια μπορείς να δεις), αυτό θα σήμαινε ότι δεν έδωσαν στην έννοια αλήθεια τυχαία αυτήν την λέξη.

Αυτό σημαίνει ότι πίστευαν (από γνώση ΚΑΙ με βεβαιότητα) ότι Αλήθεια είναι: ό,τι κρύβει η λήθη. Που αυτό σημαίνει ότι την αλήθεια την ξεχνάς. Που για να την ξεχνάς, σημαίνει ότι, κάποτε την ήξερες.

Στο σημείο αυτό να πω κάτι παρατραβηγμένο.. Διάβασα στο ίδιο βιβλίο: «ο Πλάτωνας βρήκε όλες τις ερωτήσεις, δεν βρήκε τις απαντήσεις». Χωρίς να έχω τις απαραίτητες γνώσεις (δεν έχω κάνει διατριβή στον Πλάτωνα, δεν ξέρω αρχαία, μόνο λύκειο τελείωσα) το θεωρώ σωστό, διότι αν ο Πλάτωνας είχε τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του, θα είχε καταφέρει να φτιάξει την ονειρεμένη ιδανική πολιτεία του.

Κι ο λόγος που δεν είχε τις απαντήσεις ήταν γιατί δεν έζησε στην μαύρη εποχή….

Θα είχε τις απαντήσεις ΑΝ ζούσε στην δική του, την φωτεινή περίοδο, μετά ζούσε στην δική μας, την σκατένια περίοδο, και μετά ξαναγυρνούσε ΓΙΑ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΑ ΔΕΙ στην δική του (με την ίδια «λογική»: http://upogia-taxi.blogspot.gr/2016/08/blog-post_7.html), κάτι που φυσικά ήταν αδύνατον να συμβεί… στον Πλάτωνα όμως.

(Η ιστορία του ατόμου είναι μία μικρογραφία της ιστορίας του ανθρώπου. Μπορείς και στο γενικό και στο ειδικό να δεις την πορεία που οδηγεί στην ολοκλήρωσή του.)

Στο κυρίως θέμα…

Ήμασταν στο σημείο που κάτι ξέρεις αλλά το ξεχνάς. Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος αυτό που συμβαίνει είναι: η ψυχή μπαίνει σ’ ένα σώμα. Ποιο από τα δύο νομίζεις ότι ξέρει την αλήθεια και ποιο ευθύνεται για την λήθη;

Κάπου διάβασα -δεν θυμάμαι πού- ότι ο άνθρωπος είναι 15.000 άνθρωποι μαζί, σ’ ένα σώμα. Νομίζω ότι η παρανόηση αυτή προήλθε επειδή έχουμε πολλές διαφορετικές σκέψεις, χιλιάδες διαφορετικού τύπου αντιδράσεις, (και στο γενικό του: ) υπάρχουν χιλιάδες (μην πούμε μιλιούνια) διαφορετικές εκβάσεις (αυτό που λέμε τι κατάντησες), ακόμα και υπό την ίδια συνθήκη ή/και για τον ίδιο λόγο. (Από το ίδιο πάθημα δηλ. μπορείς να πάρεις 15.000 διαφορετικές προσωπικότητες.) Παρ’ όλα αυτά (που όντως συμβαίνουν) η αλήθεια είναι άλλη:

Σκέψου για παράδειγμα το θέμα του αγώνα. Έχεις μία φωνή που σου λέει «αγωνίσου» και μία άλλη που σου υπαγορεύει όλους τους λόγους για να μην αγωνιστείς. Όσα πολλά κι αν σου λέει η 2η φωνή, όσο διαφορετικά κι αν είναι μεταξύ τους, η φωνή μία είναι. Ένας ο υποβολέας:

(Μία υποχρεωτική διευκρίνιση, επειδή ο καθένας έχει μία διαφορετική άποψη και για την λέξη «λογική» και για την λέξη «ψυχή», την κάνω συγκεκριμένη: Όπου γράφω «ψυχή» αναφέρομαι σ’ αυτό που κάποιος ονομάζει υποσυνείδητο, κάποιος άλλος ένστικτό, κάποιος άλλος ενόραση, κάποιος άλλος «το κατά βάθος μου», κάποιος άλλος αντίληψη. Όπου γράφω «λογική» αναφέρομαι στο ακριβώς αντίθετο της έννοιας της λέξης «ψυχή». Δεν τα διαχωρίζω δηλ. σε σχέση με τον Νου (τον νου χρησιμοποιώ για να βγάλω τα πορίσματα περί τα της ψυχής) και την παρόρμηση, αλλά σε σχέση με την θέαση.)

Ο ένας λοιπόν, υποβολέας είναι η ψυχή και ο άλλος υποβολέας η λογική (με την ως άνω μετάφραση).

Αν δεχτούμε το ανωτέρω, εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε ποιο από τα δύο (ψυχή/σώμα) γνωρίζει την αλήθεια και ποιο ευθύνεται για την λήθη. Καθώς επίσης μπορούμε και να βγάλουμε το ασφαλέστατο πόρισμα ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουν την ίδια δυναμική (όλοι έχουν ψυχή και άρα τις γνώσεις, όλοι έχουν την ανθρώπινη πλευρά, που τους καθηλώνει αναγκαστικά και κοιτούν -παρωπιδέ- μόνο ό,τι μπορεί ο άνθρωπος με τα μάτια του να δει). Καθώς επίσης, μπορούμε και να βγάλουμε το ασφαλέστατο πόρισμα ότι αν ΕΝΑΣ καταφέρει να δει (ΚΑΙ ό,τι άλλο υπάρχει), ΟΛΟΙ το μπορούν.

Μέχρις εδώ τα γνώριζαν και οι πρόγονοι. Αυτό που δεν γνώριζαν ήταν τον τρόπο…

Stefania Ligerou