Είναι οι Πολεμικές Τέχνες προθάλαμος ανατολικών θρησκειών και αποκρυφισμού όπως τις κατηγορεί η Εκκλησία; Σχέση Βίας, Θρησκείας και Ορθοδοξίας…

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Εισαγωγή – Η Εκκλησία επιτίθεται – μετά τη Γιόγκα, σειρά παίρνουν οι Πολεμικές Τέχνες

Η Ι. Μητρόπολη Γλυφάδας αντέδρασε με δημοσίευμά της στην είσοδο των πολεμικών τεχνών στα Ελληνικά σχολεία (παραπομπή στο τέλος).

Τις χαρακτήρισε ως τμήμα ανατολικών θρησκειών.

Ως αλλόδοξη θρησκευτική πρακτική.

Ως θρησκευτικό προσηλυτισμό.

Ακόμη και ως αποκρυφιστική πρακτική.

Είναι άραγε έτσι;

Και σε ποιό βαθμό;

Τι προεκτάσεις προς κάθε πλευρά θα μπορούσε να έχει αυτό το θέμα;

Η αλήθεια είναι πως αυτό το ζήτημα, όσο «αιρετικό», αντισυμβατικό, «τραβηγμένο» και «εξωτικό» κι αν φαντάζει, ακουμπάει στον πυρήνα της Ορθόδοξης Θεολογίας.

Και συγκεκριμένα στην θέση της Ορθοδοξίας ως προς τη Βία, τον φόνο, την ίδια την «αντίδραση σε ενδεχόμενη επίθεση» και στον Πόλεμο.

Εάν πρέπει να το θέσουμε με δυό κουβέντες, θα μπορούσε να μεταφερθεί η εικόνα κάπως έτσι:

Η Ορθόδοξη Θεολογία δεν δέχεται την «ενεργητική αντίδραση» στην «υφιστάμενη/δεχόμενη Βίαιη ενέργεια».

Η Εκκλησία από την άλλη – ως Διοικητικός Οργανισμός – και ούσα alter ego μιας «αυτοκρατορικής χιλιετούς» πολιτικής/διοικητικής πρακτικής που εκ των πραγμάτων συμπεριελάμβανε και την συστηματική στρατιωτική δράση, αναγκαστικά ανέπτυξε και μια «συστηματοποιημένη ανοχή» της «έμπρακτης (στρατιωτικής – κυρίως) βίας» σε εξαίρετες καταστάσεις ανωτέρας βίας.

Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε ουσιαστικά για την εφαρμογή του «γύρνα και το άλλο μάγουλο στη βία».

Και κατ’ επέκτασιν, «…Πρώτον, μην αντεκδικείσαι…δεύτερον, κάνε εκκοπή του θελήματός σου και άσε τον Κύριο και Θεό σου να χειριστεί την κατάσταση σύμφωνα με το Θέλημά Του…άλλωστε, είναι άβυσσος τα Κρίματα του Θεού, οπότε, όποια λύση κι αν δώσει δοξολόγησέ τον…»

(Δύσκολη αυτή η οπτική, ε;)

Αυτή η «πνευματική στάση» φαίνεται ξεκάθαρα σε μια από τις πιο κεντρικές Δοξολογικές Ευχές/Δεήσεις της Ορθόδοξης Λειτουργικής:

«…Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν πόλιν ταύτην, καὶ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου, καὶ αἰφνιδίου θανάτου, ὑπὲρ τὸν ἵλεων, εὐμενῆ καὶ εὐδιάλακτον, γενέσθαι τὸν ἀγαθὸν καὶ φιλάνθρωπον Θεὸν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καί, διασκεδάσαι πᾶσαν ὀργὴν καὶ νόσον, τὴν καθ’ ἡμῶν κινουμένην, καὶ ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῆς, καὶ ἐλεήσαι ἡμᾶς. Κύριε, ἐλέησον…»

(ναι, η Εκκλησία δέχεται επίσημα την έννοια “επιδρομή αλλοφύλων”, πλην όμως αρνείται να αποδεχτεί πως αυτή (η “επιδρομή αλλοφύλων”) μπορεί να έχει και “άοπλη μορφή”, αν και εξίσου ή και περισσότερο επικίνδυνη…, πχ όπως αυτή που σήμερα υφίσταται η Ελλάδα από το Ισλαμ…

…ακόμη χειρότερα ΣΤΗΡΙΖΕΙ σθεναρά, ισχυρά, συστηματικά κι επίμονα αυτή την επιδρομή μέσα από την στοχευμένη (σε αυτούς) ανθρωπιστική της δράση…αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα)….

Όλη η συλλογιστική είναι στο εξής:

«…εσύ θα ζητήσεις από τον Θεό να σε προστατέψει από την επιδεχόμενη βία…κι Αυτός θα κρίνει για το τι θα κάνει…εσύ, επ’ ουδενί δεν πρέπει να καταφύγεις στη βία εναντίον αυτού που σε πλήττει…»

Βάση του παραπάνω σκεπτικού, πως θα μπορούσε να είναι ποτέ δυνατόν να αποδεχτεί η Ορθόδοξη Δογματική την εκπαίδευση ενός ανθρώπου στο να σκοτώνει με χίλιους δυό τρόπους, είτε με γυμνά χέρια είτε με όπλα;

Αυτό ακριβώς δηλαδή που σημαίνει «πολεμικές τέχνες»…

Μπορεί η Βία να είναι υπό όρους αποδεκτή από την Ορθοδοξία;

Να όμως που το ίδιο ακριβώς κάνει και ο στρατός όταν εκπαιδεύει τους στρατιώτες του…αλλά και οι λοιπές δυνάμεις ασφαλείας μιας κοινωνίας…

Δεν ήρθε τώρα ουρανοκατέβατη ξαφνικά αυτή η κατάσταση, δηλ. η έννομη εκπαίδευση των πολιτών στην χρήση της (ένοπλης και άοπλης) βίας…

Πόσω μάλλον, που σε διάφορες ιστορικές φάσεις, εκπαιδεύονταν στον πόλεμο ακόμη και τα παιδιά..

Κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει ακόμη και σήμερα στην “Ορθόδοξη Ρωσία”…

Άρα;

Θα μπορούσε λοιπόν βάση προϋποθέσεων να θεωρηθεί «αποδεκτή», πολλώ δε μάλλον, ακόμη και ως «επαινετή» πράξη ο φόνος στην Ορθοδοξία;

(Δείτε εδώ για περισσότερες λεπτομέρειες, σε μια εκδοχή τουλάχιστον του θέματος:

Ὁ φόνος ὡς ἐπαινετή πράξη στή Χριστιανική Ἠθική

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2015/12/blog-post.html )

Συνεπώς;

Συνεπώς, το θέμα γίνεται εξαιρετικά περίπλοκο…

Αυτό ακριβώς δηλαδή που εντόπισαν χίλια εξακόσια χρόνια πριν οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας και εξ ανάγκης (μια και εκτός από την ασκητική, θεολογική τους ιδιότητα είχαν και την «Υψηλή/Κοσμική Πολιτική/διοικητική ιδιότητα» (βλ. Αρχιερείς και δη, ενίοτε,  παρά τω Αυτοκρατόρω στην Βασιλεύουσα) συνέβαλλαν στο να εξελιχτεί ταυτόχρονα, τροπον τινά, προς τρεις κατευθύνσεις…

Ας πούμε, την «υπερβατική», την «Εκκλησιαστική»  και την«κοσμική»…

Η Υπερβατική Ορθόδοξη Διαδρομή

Ως προς την «υπερβατική» έχουμε την «Ασκητική (νηπτική) Παράδοση»…

Οι Ορθόδοξοι Μοναχοί επέδειξαν μια πεισματική προσκόλληση στη «Μη-Βία»…

Με αποτέλεσμα, άλλοτε την σφαγή τους από τον εκάστοτε εχθρό και άλλοτε την «Θαυματουργή Σωτηρία» τους που άφησε Θεοπτικές και θαυματουργικές  παρακαταθήκες στήριξης της Πίστης στις επόμενες γενιές.

Άλλοτε πάλι όμως «κρύφτηκαν» πίσω απ’ αυτή την «Ιερά Παράδοση» (χωρίς ν’ αξίζουν – τουλάχιστον οι περισσότεροι – το Μοναχικό Ράσο) κατά χιλιάδες και άφησαν τον Αυτοκράτορα να πολεμάει με ελάχιστους δίπλα του να σώσει την Πόλη…

…με αποτέλεσμα την Πτώση και την Άλωση της Βασιλεύουσας από τους Τούρκοϊσλαμιστές δαιμονολάτρες αιμοβόρους εισβολείς το 1453…

Η Εκκλησιαστική – πολιτική εκδοχή…

Ως προς την «Εκκλησιαστική πρακτική» αναπτύχθηκαν και εφαρμόστηκαν αυστηροί κανόνες αποχής του Κληρικού από την «έμπρακτη βία». Και βεβαίως πολύ περισσότερο την «θανάσιμη βία».

Κανόνες που άλλοτε εφαρμόστηκαν και άλλοτε όχι…(Συνεπώς, εύκολα μαντεύει κανείς το «πως βλέπει» η Εκκλησία τους ήρωες Κληρικούς που έχυσαν το αίμα τους στις Επαναστάσεις του Γένους, όπως οι Αθανάσιος Διάκος – που έβγαλε το Μοναχικό Ράσο για να γίνει Οπλαρχηγός – ο Παπαφλέσσας και οι Μοναχοί του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων…http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/09/blog-post_509.html

…από την μία τους επικαλείται με σθένος και υπερηφάνεια για ν’ αποδείξει την πρωτοκαθεδρία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους Πολεμικούς Αγώνες του Έθνους και στους Ξεσηκωμούς κι από την άλλη καταδικάζει – καθαιρεί – τους Κληρικούς που τόλμησαν να πιάσουν όπλο και να πολεμήσουν…).

Η Κοσμική διάσταση…οι αντιφάσεις της “Εφαρμογής στην Πράξη”

Ως προς το «Κοσμικό» τμήμα του Λαού, δε, επίσης αναπτύχθηκαν «Κανόνες» που άλλοτε εφαρμόστηκαν και άλλοτε καταστρατηγήθηκαν.

Άλλωστε, πως θα πεις στην Πολιτεία «μην αναπτύσσεις στρατό και μην αντιδράς στον εισβολέα»;

Λέγονται αυτά τα πράγματα;

(Θα πούνε βεβαίως κάποιοι πως ΑΥΤΟ ακριβώς συμβαίνει σήμερα με την συστηματική στήριξη από μέρους της Εκκλησίας της άοπλης πλην σαφούς ισλαμικής εισβολής που συμβαίνει στον τόπο μας, αλλά είπαμε…αυτό είναι μια άλλη παρα-εκδοχή του θέματος που θα το δούμε αλλού).

Έτσι, αναπτύχθηκαν διάφορα «αντιφατικά ευτράπελα» στο διάβα της ιστορίας:

Από την μια βλέπουμε την Εκκλησία στο ξεκίνημα μιας πανστρατιάς να ευλογεί τα όπλα του Ηγεμόνα Στρατηλάτη και του Στρατού και από την άλλη, όταν επιστρέφουν «ματωμένοι» οι πολεμιστές να τους απαγορεύει την είσοδο στην Εκκλησία μέχρι να εξαγνιστούν για τις ζωές που αφαίρεσαν…ή, τουλάχιστον να τους απαγορεύει για κάμποσα χρόνια την Θεία Κοινωνία…

…και αντιθέτως, να υπάρχουν όντως εξαιρέσεις Ιερέων που σε πολεμικές καταστάσεις Μετέλαβαν ξανά και ξανά Πολεμιστές και Λαό πριν και μετά μια αιματηρή μάχη…

Βίοι Παράλληλοι λοιπόν;

Πχ

ὁ Μέγας Ἀθανάσιος (295 μΧ) χαρακτηρίζει τό φόνο ὡς ἐπαινετή πράξη:

«Φονεύειν οὐκ ἔξεστιν ἀλλ᾿ ἐν πολέμοις ἀναιρεῖν τούς ἀντιπάλους καί ἔννομον καί ἐπαίνου ἄξιον. 

Ὥστε τό αὐτό κατά τι μέν καί κατά καιρόν οὐκ ἔξεστι, κατά τι δέ καί εὐκαίρως ἀφίεται καί συγκεχώρηται».(Μ. Ἀθανασίου, Ἐπιστολή πρός Ἀμμοῦν, ΡG 26, 1173Β). 

Αντιθέτως, στον ΙΓ’ Κανόνα του ο Μ. Βασίλειος (330μΧ) και αναφερόμενος στην παραπάνω θέση του Μ. Αθανασίου (σύμφωνα με την ερμηνεία του Πηδαλίου, Έκδοση Παπαδημητρίου, Αθήναι, 1957, σελ. 599), ορίζει:

«Τους φόνους που γίνονται στον πόλεμο οι Πατέρες μας δεν τους λογάριασαν για φόνους, γιατί κατά την γνώμη μου, έκριναν μ’ επιείκια και συγχώρεσαν αυτούς που πολεμάνε αμυνόμενοι για την αρετή και την ευσέβεια. Πάντως, καλό είναι να τους συμβουλεύουμε ν’ απέχουν τρία χρόνια, μονάχα από την Θεία Κοινωνία, γιατί τα χέρια τους δεν είναι καθαρά». 

Ενώ – ακόμη χειρότερα – στον  ΞΣΤ’(66ον) Αποστολικό Κανόνα ορίζεται:

«Άν κάποιος Κληρικός στη μάχη χτυπήσει κάποιον και με το χτύπημα αυτό τον σκοτώσει να καθαιρείται για την άσκεφτη πράξη του. Αν είναι λαϊκός ν’ αφορίζεται».

(περισσότερα στο «Βία και Πόλεμος – φόνος και Ιεροσύνη http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/09/blog-post_979.html )

Ο Πατριάρχης του Ακάθιστου Ύμνου…

Βάση των ανωτέρω, τι θα μπορούσε να πει κανείς για τον Πατριάρχη Σέργιο που ηγήθηκε (και δη νικηφόρα) το 626 μ.Χ. της άμυνας στα τείχη της Βασιλεύουσας επί τη απουσία του Αυτοκράτορος Ηρακλείου (που έλειπε σε εκστρατεία κατά των Περσών) εναντίον της επιδρομής των Αβάρων και Περσών;

Να θυμίσουμε πως για να τιμηθεί η Προστάτιδα Παναγία για κείνη την Μεγάλη Νίκη γεννήθηκε ο Ακάθιστος Ύμνος…

Δηλαδή, ένα Μεγάλο Πολεμικό γεγονός με σημαίνουσα συμμετοχή της Εκκλησίας αποτέλεσε ταυτόχρονα και Κομβικό σημείο στην γενικότερη πορεία της Ορθοδοξίας.

Και δεν ήταν το μόνο…

Η ίδια η νομιμοποίηση και κατόπιν κυριαρχία του Χριστιανισμού στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο, ξεκίνησε με ένα Πολεμικό Όραμα (Εν τούτω Νίκα) του τελευταίου Ρωμαίου Αυτοκράτορα, του Κωνσταντίνου και βεβαίως μια νικηφόρα μεγάλη μάχη στη Μουλβία Γέφυρα, στη Ρώμη κατά του Μαξεντίου.

Και πως αποκαλούμε την Παναγία κυρίως μετά από εκείνη την Μεγάλη Ιστορική Μάχη κατά των Περσών και Αβάρων;

ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΑ…

Δηλαδή, Εκκλησία και Λαός ΠΕΙΣΤΗΚΑΝ και ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΑΝ πως η Παναγία, η Υπέρτατη Αυτή Αγία Μορφή της Ορθοδοξίας ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ στην ένοπλη σύρραξη!!!

Για την ακρίβεια, έχει καταγραφεί ιστορικά πως σ’ εκείνη την επιδρομή, ο λόγος που σώθηκε η Πόλη δεν ήταν η «υπεροπλία» των αμυντόρων της αλλά μια σειρά από ακραία καιρικά φαινόμενα που συνέβησαν στον Κεράτιο Κόλπο μπροστά στην Πόλη και που συνέτριψαν τον στόλο των επιτιθέμενων…

…μετά δε απ’ αυτό το «ακατανόητο υπερφυσικό συμβάν», οι επιτιθέμενοι εγκατέλειψαν πάραυτα την πεισματική – ως τότε – επιθετική τους ενέργεια…

Άρα, θα πει κανείς από την άλλη πλευρά, εκπληρώθηκε το Ορθόδοξο Δόγμα που λέει:

«…κάνε εσύ την Δοξολογία και την Δέησή σου προς τον Θεό και άσε το σ’ Αυτόν…αν Αυτός θέλει να σε σώσει, τότε θα βρει τον τρόπο…»

Παρ’ όλα αυτά, Εκκλησία και Λαός, αντί να «το αφήσουν αόριστα» στον Θεό και το πολύ στις δεύτερες τη τάξη Ασώματες Δυνάμεις, Κυριότητες, κι Εξουσίες (που θεωρούνται ως κατ’ εξοχήν υπεύθυνες για τα «Μεγάλα Σημεία και Θαύματα»  http://aegeanhawk.blogspot.gr/2015/08/blog-post_6.html ), εν απολύτω συμπνοία το «απέδωσαν στην Παναγία» αποδίδοντάς της ταυτόχρονα τον Κοσμικό τίτλο της Υπερμάχω Στρατηγού…

Να θυμίσουμε εδώ πως αιτία της απουσίας και της εκστρατείας του Αυτοκράτορος Ηρακλείου ήταν η αρπαγή του Τιμίου Σταυρού από τους Πέρσες…

Εκκλησία και Αυτοκράτορας δεν είπαν :

«…άστο στον Θεό και αν είναι Θέλημά του θα επιστρέψει πίσω μόνος του ο Σταυρός…»

Παρά πήραν τα όπλα και εκστράτευσαν…

Ούτε και ο Πατριάρχης Σέργιος, την ώρα της πολιορκίας σήκωσε τα χέρια ψηλά και είπε μοιρολατρικά

«…ας το αφήσουμε στον Κύριο και ότι θέλει Αυτός ας γίνει…»

Πρώτον, χρηματοδότησε η ίδια η Εκκλησία την επιθετική εκστρατεία του Ηρακλείου στην καρδιά της Περσίας.

Δεύτερον, η (Περσική) πολιορκία εκείνη (της Πόλης) ήταν πολύ σημαντική…ήταν βασικά αντιπερισπασμός μέχρις εσχάτων από μέρους των Περσών/Αβάρων για να αναγκάσουν τον Ηράκλειο να σταματήσει την εκστρατεία κατά της πρωτεύουσάς τους και να γυρίσει πίσω να σώσει την Βασιλεύουσα, πράγμα που βεβαίως ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ…

Έκαναν άραγε λάθος και οι δύο που πήραν ταυτόχρονα δύο “βίαιες στρατιωτικές πρωτοβουλίες”;

Είχαν άδικο που οργάνωσαν στρατιωτικές δυνάμεις ανδρών εκπαιδευμένων στις Πολεμικές Τέχνες της εποχής και που τις εξαπέλυσαν αφαιρώντας εχθρικές ανθρώπινες ζωές;

Ούτε ο Πατριάρχης ΚΑΘΑΙΡΕΘΗΚΕ επειδή πήρε τα όπλα ως «οιονεί Αρχιστράτηγος», ούτε ο Ηράκλειος αφορίστηκε ως “Νικηφόρος Στρατηλάτης Αυτοκράτωρ του Αίματος…

Αλλά…

Όλα αυτά είναι η «Κοσμική Περίμετρος»…το Κοσμικό Πεδίο…

Βία και Αγιοποίηση…

Στον Πυρήνα της Θρησκείας θα υπάρχει πάντα το Κρίσιμο Σημείο…

Μπορεί άραγε να ταιριάξει η Βία, να πάρει κάποια αποδεκτή θέση στην πορεία Θέωσης του Ανθρώπου;

Ανήκει εντέλει η (ανθρώπινη) Βία αποκλειστικά και μόνον στην (αφοριστέα) Δαιμονική Πλευρά;

Ή μήπως, υπό όρους και προϋποθέσεις, μπορεί να γίνεται αποδεκτή ΚΑΙ στην «ένθεη»;

Υπ’ αυτό το πρίσμα «εσωτερικής εγγενούς αντιφατικότητας», αντιλαμβάνεται κανείς την αντικειμενική, λογική αδυναμία αποδοχής των Πολεμικών Τεχνών από μέρους της Εκκλησίας.

Σχέση Πολεμικών Τεχνών και Ανατολικών Δοξασιών

Θα έπρεπε βεβαίως εδώ να κάνουμε έναν ακόμη διαχωρισμό:

Υπάρχουν Πολεμικές Τέχνες, οι λεγόμενες «Παραδοσιακές» που είναι όντως πιστή μεταφορά των Ανατολικών Θεολογικών Δοξασιών, Δογματικών και Πρακτικών…

Πχ τα διάφορα στυλ Κουνγκ Φου που μεταφέρουν την Κινέζικη Θεολογική Σχολή (βλ. Βουδισμός, κατά βάση Θιβετανικός)…

Ή και τα διάφορα Ιαπωνικά στυλ όπως το ΚΑΡΑΤΕ, το τζούντο – ζίου ζίτσου, το Αϊκίντο, Κέντο (ξίφος σαμουράϊ), Νινζούτσου ή ακόμη και η τοξοβολία ΖΕΝ, κλπ που μεταφέρουν αντίστοιχα τις Ιαπωνικές Θεολογικές ρίζες (Σιντοϊσμός και Βουδισμός Ζεν)…

Οι τεχνικές αυτοσυγκέντρωσης (και «αδειάσματος του νου») πριν το «Μεγάλο Χτύπημα» (προς τον αντίπαλο ή προς «θραύση αντικειμένων») και η διαρκής εκπαίδευση ώστε να επιτυγχάνονται «υψηλές εκφορτώσεις ισχύος» σε μηδενικούς χρόνους (αντί της μακρόχρονης αυτοσυγκέντρωσης του «πρώτου καιρού εκπαίδευσης»), με απώτερο στόχο την ακαριαία ανάδυση και χρήση (αυτής της “ισχύος”) την ώρα της Μάχης, είναι όντως τμήμα των Πρακτικών Διαλογισμού (κι ας μην το λένε στους μαθητές τους…

…συχνότατα, δεν το γνωρίζουν άλλωστε ούτε καν οι εκπαιδευτές τους…ακόμη και Μαύρης Ζώνης και πολλών δε «νταν»)…

…πρακτικές που «επιδερμικά» βρίσκει κανείς ακόμη και στις πρώτες τάξεις αρχαρίων αν και στην ολότητά τους κυρίως τα βρίσκει κανείς σε ιδιαιτέρως «υψηλές τάξεις», σε «εξειδικευμένα σεμινάρια κεκλεισμένων των θυρών», σε «εκπαιδευτικά ταξίδια» στα Μοναστήρια του Θιβέτ και σε ελάχιστες «ειδικές» σχολές της Ανατολής και βεβαίως στις Νέου τύπου Σχολές «Εσωτερικών» Πολεμικών Τεχνών που ραγδαία ξεφυτρώνουν τα τελευταία χρόνια στην Δύση/Βορρά ως απότοκος του Νεοεποχίτικου κύματος.

Όλες αυτές φυσικά με την σειρά τους είναι αντίστοιχα «σταχυολογημένο» τμήμα των Θρησκευτικών Πρακτικών των Πνευματικών «εξωτικών» Αναδόχων τους.

Ως γνωστόν, ΠΑΝΤΑ υπάρχει ένας Υψηλά Ιστάμενος γερο δάσκαλος SENSEI ή SIFU ή MASTER (προς το «δυτικότροπον») ο οποίος «επιβλέπει»…και «καθορίζει τα της ύλης»…βεβαίως, βεβαίως…

Αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα»…

Τα προσπερνάμε και πάμε σε λιγότερο ψιλά γράμματα…

Περί του “Μυστηρίου” της “ανεξήγητης Ισχύος των χτυπημάτων” των Πολεμικών Τεχνών – “Προέλευση”;….

Πχ κάτι που δεν λένε στους μαθητές τους είναι το εξής απλό:

Τι είναι αυτή η «υψηλή ισχύς» των χτυπημάτων των Πολεμικών Τεχνών;

Ότι υπάρχει;

Ναι, υπάρχει…

«Από που» προέρχεται όμως άραγε;

Κι αφήστε απ’ έξω τους «(άθεους) Καρτεσιανούς λογικόφρονες» του δοκιμαστικού σωλήνα να λένε τα δικά τους…

Αυτοί οι παθολογικοί λάτρεις της «επιστημοσύνης» δεν έχουν θέση σ’ αυτή την συζήτηση…

Ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να βρεθεί επιστημονική εξήγηση για το πως είναι δυνατόν ένα χέρι από σάρκα και οστά με ένα χτύπημα να τσακίσει είκοσι κεραμίδια χωρίς να πάθει τον παραμικρό τραυματισμό…

…και αντίστοιχα – συμπεραίνει κανείς εύκολα – να συντρίψει μ’ ένα χτύπημα ένα κεφάλι ή τον θώρακα ενός γεροδεμένου αντιπάλου…ακόμη και πολύ βαρύτερου ή ψηλότερου αυτού…

…ή πως είναι δυνατόν να μην τρυπιέται το δέρμα από μια μυτερή και κοφτερή αιχμή λόγχης…

Το θέμα αφορά όσους έχουν αποδεχτεί την «Μεταφυσική πλευρά των πραγμάτων»…και ΜΟΝΟΝ…

Που σημαίνει, πως κάποια πράγματα ΜΟΝΟΝ “βιώνονται”…και δεν αποδεικνύονται σε κανένα εργαστήριο…

Ξανά λοιπόν κι ατόφιο το ερώτημα:

Τι είναι αυτή η «υψηλή ισχύς» των χτυπημάτων των Πολεμικών Τεχνών;

Ότι υπάρχει;

Ναι, υπάρχει…

«Από που» προέρχεται όμως άραγε;

Λένε – οι “ανατολικόφρονες” – πως είναι το τσι ή το πράνα ή το κι ή το Ταό ή το ζωϊκό ρευστό ή..ή…ή η ενέργεια του Σύμπαντος που ρέει παντού γύρω μας και στο σώμα μας, οπότε με τις εκάστοτε προτεινόμενες τεχνικές την συλλέγουμε και την «απελευθερώνουμε» με τον κατάλληλο τρόπο κάθε φορά…

…εν προκειμένω, «στα μούτρα» του αντιπάλου…ή στα προς θραύση αντικείμενα για λόγους επίδειξης…

Αυτό που δεν λένε λοιπόν οι “επαΐοντες”, είναι πως πρόκειται για την ίδια ακριβώς «ενέργεια» που με παρόμοιους (διαλογιστικούς, τελετουργικούς, επικλητικούς, εκπαιδευτικούς) τρόπους προσπαθούν να συλλέξουν και στις αποκρυφιστικές τεχνικές οι διάφορες τέτοιου τύπου ομάδες…

Μόνο που εκεί είναι «πιο έντιμοι»…το λένε ξεκάθαρα…

Ποιά «ενέργεια του σύμπαντος» και τρίχες κατσαρές;

Οι άνθρωποι μιλάνε ξεκάθαρα για «στοιχειακές ή ανώτερες δαιμονικές 

δυνάμεις»…

Τις «καλούνε», κάνουν τις επικλήσεις τους, επιχειρούν «γνωριμίες» και έλεγχο αυτών των δυνάμεων…πληρώνοντας βεβαίως το “κατάλληλο αντίτιμο”…

Και μην φανταστείτε πως σ’ εκείνες τις μαζώξεις συμμετέχουν τίποτα αγράμματες, αμόρφωτες, ακαλλιέργητες, αγροίκες κατίνες ή κατίνοι της γειτονιάς…

Το «ακριβώς αντίθετο» συμβαίνει…τουλάχιστον εν πολλοίς…

Υψηλή μόρφωση σε μεγάλη ποικιλία κατευθύνσεων και κυρίως εκπρόσωποι όλων των κοινωνικών τάξεων…εξίσου ισχυρή παρουσία από υψηλά βαλάντια, υψηλές τάξεις, υψηλές κοινωνικές/οικονομικές/πολιτικές θέσεις…

Άρα, μάλλον έχουν «σώας τας φρένας» και μάλλον ξέρουν πάρα πολύ καλά «τι κάνουν»…

Συμπέρασμα:

Η «ισχύς» και οι «ιδιαίτερες (εξωτικές/απόκοσμες) ικανότητες» που αποκτάει κάποιος στις πολεμικές τέχνες δεν έχουν να κάνουν με κανένα απολύτως «προσωπικό επίτευγμα»…

«Κάτι άλλο» είναι που “δανείζει” (και ΔΕΝ χαρίζει) αυτές τις δυνάμεις…και οπωσδήποτε όχι χωρίς ανταλλάγματα…

πχ η «ανεξήγητη» θραύση αντικειμένων είναι μια συνήθης κατάσταση στο «νεοεποχίτικο τεραίν»…

Και είναι γνωστό στους “παροικούντας την Ιερουσαλήμ” πως “Θραύσεις” (από “μικρές” έως “συγκλονιστικής ισχύος”) μαζί με το “άλλο κεφάλαιο εισαγωγής στον κόσμο πίσω από την κουρτίνα της Ίσιδος” τους εξίσου «ανεξήγητους θορύβους» σημαίνει πως πρόκειται για «τέτοιου τύπου – μη κοσμικές – δυνάμεις/επιρροές» που κάποιοι ανόητοι «έπαιξαν μαζί τους»…

Συνειδητά ή ασυνείδητα…

Ή κάποιοι επιτήδειοι έσυραν αργά αργά τους εν αγνοία μαθητές μέσα σ’ “εκείνον τον κόσμο” κι αυτό είναι “έγκλημα”…απλά, σε κείνα τα “υψηλά επίπεδα” που συντελείται, όταν ολοκληρώνεται, συμβαίνει με τέτοιον τρόπο που είναι αδύνατον να στοιχειοθετηθεί…

Όσοι είχαν την «ασυνήθιστη εμπειρία», υπό την επήρεια τέτοιων διαδικασιών να βιώσουν φαινόμενα του τύπου να «συντρίβονται τυπικά άθραυστες χοντρές τζαμαρίες» σε χιλιάδες κομμάτια με εκκωφαντικό κρότο σαν να δέχτηκαν ρουκέτα…χωρίς όμως να έχουν δεχτεί την παραμικρή «εξωτερική επίθεση», τότε καταλαβαίνουν περί «τίνος πρόκειται»…

Αυτό ακριβώς σημαίνει ΒΙΩΣΗ…

Ο έλεγχος αυτών των δυνάμεων, που δεν χρειάζεται καν full contact επαφή με τον αντίπαλο, είναι ο απώτερος στόχος των Ανώτατων Βαθμίδων των λεγόμενων (και όχι μόνον “κατ’ ευφημισμόν”) Εσωτερικών Πολεμικών Τεχνών…

Όπως ακριβώς έχουμε το “αφανές Dark Web”, όπου δεν μπορούν να φτάσουν οι πολλοί χρήστες του διαδικτύου, έτσι ακριβώς έχουμε και το “Dark internal fighting Underground” όπου καταλήγουν και συνδέονται όλα τα “Σκοτεινά Ρετιρέ” των λεγόμενων “εσωτερικών Ομάδων, Σχολών και Αδελφοτήτων”…

Ένα μικρό παράδειγμα “βασικής εσωτερικής εκπαίδευσης αρχαρίων” των Πολεμικών Τεχνών…

Ιδού τώρα μια «σχετική εικόνα» από έναν τύπο “βασικής εισαγωγικής εκπαίδευσης” στο σπάσιμο αντικειμένων – πχ γαλλικά κεραμίδια – με ένα χτύπημα του χεριού ή του ποδιού…

Αποτελεί μια τυπική παλαιά διαδικασία «μύησης» του αρχαρίου…περισσότερο “ψυχολογικής”…για να μπει στο “εσωτερικό κλίμα”…να πειστεί πως “τα πάντα βρίσκονται στο νου και στην ψυχή”…και σε “κάτι άλλο ακατανόητο”….πάντως όχι στην μυϊκή δύναμη…

Προέρχεται από την “Ιαπωνική Σχολή” και την ευρύτερη κατηγορία του Νινζούτσου (το οποίο έχει πάρα πολλά “υποείδη” – αναγνωριζόμενα από το δεύτερο συνθετικό, το -ryou)…

Ο δάσκαλος λέει στον αρχάριο να σπάσει το κεραμίδι με την κόψη του χεριού του…έτσι απλά…χωρίς καμία προετοιμασία…

Σκοπός του είναι να νοιώσει ο μαθητής πως «έτσι απλά» τίποτα δεν σπάει…

Κι αυτό πρέπει να τονιστεί με «πόνο»…αλλιώς, δεν θα το “εμπεδώσει”…τα λόγια δεν αρκούν σ’ αυτήν την “διδασκαλία/μύηση”…ο πόνος είναι απαραίτητος για να “τροφοδοτήσει” το “επόμενο στάδιο”…

Αυτός τρομάζει…ιδρώνει…αλλά το κάνει για να μην γίνει ρόμπα μπροστά στον δάσκαλο και στους υπόλοιπους μαθητές…

Και φυσικά «τσακίζει» το χέρι του…το κεραμίδι νίκησε τον μαθητή…και ο πόνος – για όσους δεν έχουν παρόμοια εμπειρία – δεν είναι καθόλου αστείος…

Οι πάντες γύρω του (οι αρχάριοι) πλακώνονται στις «λογικοφανείς εξηγήσεις»…

«…Δεν ήταν αρκετά γρήγορο το χτύπημα για να διαπεράσει με υψηλή ταχύτητα το κεραμίδι…», λέει ο ένας…

«…Θέλει εξάσκηση ώστε να σκληρύνει το χέρι, λέει ο άλλος (λες και οι σάρκες και τα οστά, όσα οστεόφυτα κι αν γεννήσουν, θα μετατραπούν ποτέ σε «αναίσθητο πανίσχυρο σίδερο»)…

Κι άλλα τέτοια ευφάνταστα ευτράπελα και ευφυολογήματα…

Ο Δάσκαλος το έχει ξαναζήσει το σκηνικό…είναι η αναμενόμενη “αδυναμία κατανόησης του άγνωστου” από τον αρχάριο που ως τώρα έμαθε να δέχεται μόνον ότι αγγίζουν οι αισθήσεις του…περιορίζεται λοιπόν για την ώρα σε κανα δυό λιτά λόγια…

Ναι, χρειάζεται η σκληραγώγηση αλλά όλα είναι “εδώ”…και δείχνει το κεφάλι του…είναι θέμα της εσωτερικής σας ενέργειας που πρέπει να μάθετε να την συγκεντρώνετε σε ένα συγκεκριμένο σημείο…μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή…

Οι μαθητές τον κοιτάζουν χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα…

Κάποια πράγματα δεν κατανοούνται με την λογική…(πως να μπορείς πχ να αντιμετωπίζεις ταυτόχρονα πολλούς αντιπάλους)

Παρά “μόνον βιώνονται”…

Άρα, ο δάσκαλος πρέπει να τους “καθοδηγήσει” μέσα από τα “κατάλληλα βήματα” να “βιώσουν” αυτά τα “εσωτερικά μαθήματα”…

Του πως να ελέγχουν αυτή την “ανεξήγητη μυστήρια δύναμη”…

2^ο βήμα:

Ο δάσκαλος δείχνει στον μαθητή τις τεχνικές αυτοσυγκέντρωσης και «αδειάσματος του νου» στην πρωταρχική, βασική στάση του λωτού (σταυροπόδι)…

Μετά από μία ώρα του λέει να ξαναδοκιμάσει….

«παραδόξως» το κεραμίδι αυτή τη φορά σπάει…σαν να το διαπέρασε σπαθί…και κυρίως; ΧΩΡΙΣ ΠΟΝΟ!!!

Που πήγε ο πόνος;

Τι συνέβη στο χέρι μέσα σε λίγες ώρες;

Η πρώτη «μυητική τελετή» μόλις είχε συντελεστεί…και δόθηκε η «επιβράβευση»…το πρώτο σπασμένο κεραμίδι του μικρού αρχάριου…

Την επόμενη φορά, ο δάσκαλος θα επαναλάβει το ίδιο…

Πρώτη δοκιμή χωρίς αυτοσυγκέντρωση, δεύτερη δοκιμή, ΜΕ αυτοσυγκέντρωση…

Στο τέλος της διαδρομής, μετά από πολύ καιρό, ίσως περιμένουν τον μαθητή «απίστευτα κατορθώματα»…χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει βεβαίως το «εσωτερικό τίμημα»…ενίοτε, δυσδιάκριτο…και άλλοτε ξεκάθαρο…

Μορφές Διαλογισμού…

Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει πως ο Διαλογισμός είναι μιας και μοναδικής μορφής…

Δεν είναι καθόλου έτσι…

Υπάρχουν πολλών τύπων Διαλογισμοί…

Υπάρχει ο Διαλογισμός πάνω σ’ ένα «γνωστικό θέμα/ζήτημα» ή μια “φιλοσοφική ή θεολογική έννοια” ή ένα περίπλοκο ζήτημα που ζητά λύση, διαδικασία που μοιάζει, έστω αμυδρά και σε ελάχιστα σημεία, με την «Προσευχητική Περισυλλογή» του Χριστιανισμού…

Χονδρικά να πούμε, πως, εκεί που ο «Δυτικός Διανοητής» αναπτύσσει τους συλλογισμούς του (και ενίοτε την Γνώση του και Συνειδητοποίηση αυτής) μέσω της Γραφής, ο Ανατολικός “παραδοσιακός” Μυστικιστής τις αναπτύσσει μέσω του Διαλογισμού…

Είναι μια διαδικασία φιλοσοφικής/γνωστικής ανάπτυξης του ατόμου…

Σε “ανατολικούς” όρους, η συγγραφή θα μπορούσε να ονομαστεί ως Διαλογισμός μέσα από το γράψιμο…

Όπως αντίστοιχα υφίσταται ο διαλογισμός γενικότερα μέσα από την Τέχνη…την ζωγραφική, τη Μουσική, κλπ.

Υπάρχει επίσης ο Διαλογισμός πάνω σ’ ένα «μοτίβο», μια «εικόνα», έναν «ήχο», μια «φράση», ένα συναίσθημα…

Ή, ο Διαλογισμός πάνω σε ένα «μαντάλα» ή ένα «μάντρας»…δηλαδή ιερά ονόματα, λέξεις ή φράσεις (περισσότερο Ινδουϊστική πρακτική μαζί με τον διαλογισμό στα τσάκρας)…

Διαλογισμός πάνω σε «ελεύθερο οραματισμό» ή αντίθετα σε «απόλυτα κατευθυνόμενο οραματισμό»…

(καλώς ήλθες στον κόσμο των εισαγωγικών αποκρυφιστικών ταξιδιών στο υπερπέραν και στο dating με «άλλες οντότητες» από …. «κάπου αλλού» (όπως θα σου πούνε οι “Δάσκαλοι” – θα σου πούνε επίσης και για τους “εσωτερικούς μυστικούς διδασκάλους” που “αν τα πας καλά” θα σου “εμφανιστούν” για να σε “διδάξουν”)  – το «αν και πως θα επιστρέψεις είναι ένα άλλο θέμα»…

…ενίοτε, σε κάποιες ομάδες/ατραπούς για να «ενισχυθεί το ταξίδι» λαμβάνονται και χημικά βοηθήματα… ή σκέτα «φυτικά είδη» – κάτι ξέραν παραπάνω οι σαμάνοι πάνω σ’ αυτά…κλασικός στο είδος του ο Καστανέντα – πόσο δύσκολο ή απίθανο είναι λες να βρεί ο “καλοθελητής” λίγη αποξηραμένη μεσκαλίνη ακόμη και στην Αθήνα;

Υπάρχει βεβαίως και η “δική μας εγχώρια” Ντάτουρα, το Κώνειο, ο Μανδραγόρας, κλπ με τα οποία διάφοροι “πειραματίζονταν” ιστορικά.

Εξάλλου, πάντα υπήρχε ο τρελός του χωριού που θα έτρωγε πχ το τοξικό μανιτάρι ώστε οι άλλοι κατόπιν να πιούν τα “παραισθησιογόνα ούρα του” και να “κάνουν τα ταξίδια τους”…

Το αν και κατά πόσο είναι πάντα επιτυχείς οι “καθοδηγητές” στην δοσολογία ώστε να διατηρείται το “ψυχότροπο” χωρίς να ενεργοποιείται το “θανάσιμο” είναι ένα άλλο θέμα)

Ή…διαλογισμό σ’ ένα χρώμα…ή/και ένα «Σύμβολο»….ή ένα «σενάριο Μάχης»…ή «και Υπερβατικού Ταξιδιού»…η Φαντασία και οι «έξωθεν επιρροές» αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα….

…κι αυτό, όσο κι αν μοιάζει «ανώδυνο» είναι ίσως το πιο επικίνδυνο απ’ όλα…

Ένα μικρό στιγμιότυπο από την “εσωτερική εκπαίδευση” ενός τέτοιου Μαθητή “εσωτερικών Πολεμικών Τεχνών” προχωρημένου επιπέδου

Να ένα μικρό δείγμα ενός  “συνδυασμού” στα πλαίσια μιας τέτοιας “εσωτερικής πολεμικής εκπαίδευσης”…

Πχ διαλογισμό στο 1^ο από τα επτά τσάκρας (είναι ας πούμε το «ζωώδες κατώτερο επίπεδο του ανθρώπου» – σεξ και βία, αυτοσυντήρηση, καταστροφή)…με ταυτόχρονη εστίαση στο κόκκινο χρώμα (που σ’ αυτά τα «πράγματα» λειτουργεί όπως ακριβώς το κόκκινο πανί στον ταύρο), αφού προηγηθεί ξεκίνημα με βαθιά αυτοσυγκέντρωση εν κενώ και κατόπιν “αυτοεγκατάλειψη” του “εσωτερικού καμικάζι” σε ελεύθερο οραματισμό και ελπίδα να «πάρει το τιμόνεμα» (ο «αφελής») αφού απογειωθεί…(μη φας, θα φάμε γλάρο, σιγά μη “σου δοθεί” το τιμόνι μετά)…

Στο παραπάνω “ενδεικτικό στοιχειώδες πακέτο”, ανάλογα την βαθμίδα εκπαίδευσης περιλαμβάνονται κι άλλα πολλά “πρόσθετα”…ανάλογα με τα παραπάνω…

Μια τέτοια «εσωτερική εκπαίδευση» περιλαμβάνει άπειρες ώρες «Οραματισμού Σκηνών Μάχης»…κι αφού πέσει σε όσο το δυνατόν βαθύτερο επίπεδο διαλογισμού…

Ο Μαθητής, σε βαθύ διαλογισμό θα πρέπει να φανταστεί με κάθε λεπτομέρεια μια περίπλοκη μάχη με ακολουθία εκατοντάδων χτυπημάτων, αμυντικών και επιθετικών…

Με έναν και πολλούς αντιπάλους…

Με όπλα και άνευ..

Και πάντα με πολύ αίμα…(φροντίζει γι’ αυτό,  το διαλογιστικό φίλτρο του δίπολου “1ο τσάκρας – κόκκινο χρώμα” που λέγαμε πιο πάνω – το “πως φροντίζει” είναι ένα άλλο θέμα, που μερικώς τουλάχιστον κάτι ειπώθηκε πιο πάνω)

Από ένα σημείο κι έπειτα, οι εικόνες ακολουθούν καταιγιστικά, με δική τους αυτοτροφοδοτούμενη ταχύτητα και με απίστευτη λεπτομέρεια…

Οι «γνωρίζοντες» ξέρουν καλά γιατί συμβαίνει αυτό, το «που οφείλεται» και «ποιές θα είναι οι συνέπειες» στην ζωή αυτού του ατόμου…

Το χτίσιμο ενός “Σκοτεινού Μαχητή”…

Όλα αυτά αποτελούν την άριστη συνταγή για προετοιμασία ενός «ψυχάκια», ενός τρελού, ενός φανατικού, «δολοφόνου» μαχητή και βαθύ γνώστη των πολεμικών τεχνών…

Ενός ανθρώπου που στην κυριολεξία διψάει για αίμα…και που έχει εκείνη την «περίπλοκη, λεπτή μαχητική ικανότητα» για να το «υλοποιήσει»…

Ναι, λοιπόν, μιλάμε για «ακατανόητες (sic!) δυνάμεις»

Και κυρίως, χωρίς καμία ηθική αναστολή…

Καθώς, ναι μεν οι περισσότεροι ξεκινούν την “εσωτερική διαδρομή” με την θεωρία (που κάποιοι δήθεν αθώα τους διδάσκουν) πως:

“…δεν υπάρχει Καλό και Κακό…υπάρχουν μόνον ΔΥΝΑΜΕΙΣ…που μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε για καλό είτε για κακό…”

Έντεχνα, τους οδηγούν μέσα από τα μονοπάτια της χρήσης της Βίας και της Δύναμης, τα οποία τους “μεθάνε”….ξανά και ξανά…η απλή ορμονική (εθιστική) διαδικασία της ενδορφίνης και της ντοπαμίνης να είναι καλά…http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/01/24-24.html

Χωρίς να το καταλάβουν, όταν φτάσουν στα υψηλά επίπεδα “χειρισμού δυνάμεων” είναι ήδη ικανότατοι “Σκοτεινοί Πολεμιστές”, “άβουλα πλάσματα” χειραγωγούμενα από τους “καθοδηγητές” τους…

Και μετά απ’ όλα αυτά, είμαστε μάλλον υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι ΝΑΙ, μιλάμε, συνεπώς, για «αποκρυφισμό»…

Απίστευτα περίπλοκο πλην ξεκάθαρο στα «ανώτερα στάδιά» του και βεβαίως πιο «απλό, συγκεκαλυμμένο και δυσδιάκριτο» στο ξεκίνημά του..

Άρα, παρ’ ότι δεν είπαν πολλά στην δήλωσή τους, ξέρει πολύ καλά η Εκκλησία γιατί λέει αυτά που λέει περί αποκρυφισμού στον διαλογισμό, στην Γιόγκα και στις πολεμικές τέχνες..

(παρεμπιπτόντως, η Ορθοδοξία γι’ αυτό ακριβώς ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ τον οραματισμό κατά την διάρκεια της Προσευχής…είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη διαδικασία…η ανθρώπινη φαντασία δεν είναι πάντα κάτι αθώο…

Μπορεί να είναι (και είναι) ένα εξαιρετικά «επικίνδυνο εργαλείο» σε κάποιες περιπτώσεις…

Και είναι δυστυχώς, ως εκ τούτου και μια «κερκόπορτα εισβολέων» που καλό είναι να κρατιέται «υπό έλεγχο»)…

Ο Διαλογισμός στην Κίνηση…

Υπάρχει βεβαίως και ο Διαλογισμός «στην κίνηση»…πχ το Τάϊ Τσι Τσουάν…που – τι σύμπτωση! – είναι μορφή Πολεμικής Τέχνης!

Θυμηθείτε την “εικόνα” που είδαμε πιο πριν:

Τάι τσι τσουάν είναι αυτό που βλέπετε…πηγαίνετε να ξαναδιαβάσετε και την λεζάντα…σπάει τις πέτρες χωρίς καν να τις χτυπήσει…απλά με μια “περίεργη ενέργεια που τους μεταδίδει”….”τι να είναι άραγε”;

Και να θυμίσουμε πως η «εισαγωγική κίνησή» του ΠΑΝΤΑ είναι το άνοιγμα των χεριών στον ουρανό, στις λεγόμενες (στην Νεοεποχίτικη γλώσσα) Δυνάμεις του Σύμπαντος…

Οι «εκπαιδευτικές σειρές κινήσεων» που έχουν κάποια στυλ Πολεμικών Τεχνών (πχ Κάτας), αυτό ακριβώς εξυπηρετούν…

Υπάρχει ο Διαλογισμός μέσω του τελετουργικού Χορού…

Υπάρχουν σεξουαλικοί, υπάρχουν πολεμικοί χοροί…Είναι διαλογισμός ανεξέλεγκτων πρωτόγονων παθών, που πατάει και απευθύνεται ΠΑΝΤΑ στα κατώτερα επίπεδα του ατόμου, τον ερπετικό πρωτογενή εαυτό του…

Ο διαλογισμός αυτός προετοιμάζει ΠΑΝΤΑ το δίπολο Ηδονή-Οδύνη…Πάθος – Βία….

Υποκρύπτοντας την Μάχη και τον Θάνατο…που πάντα καιροφυλακτούν…

Και δεν είναι αποκλειστικά ανατολίτικο φρούτο…

Υπάρχει παντού και πάντα στην ανθρώπινη ιστορία…

Ενίοτε, ενισχύεται από ψυχότροπα…

Ο επικίνδυνος “Διαλογισμός εν Κενώ”…

Υπάρχει επίσης ο «διαλογισμός εν κενώ»…

Το «απλό άδειασμα του νου» από τα πάντα…

«Φαινομενικά αθώο»…Κάθε άλλο…Ίσως από τα πιο επικίνδυνα…αν όχι το πιο επικίνδυνο…είναι σαν να «παραδίδεις τα κλειδιά του νου σου»…

Η τεχνική που κατά βάση διδάσκουν στις παραδοσιακές Πολεμικές τέχνες…

Το διώξιμο των μαϊμούδων από τα κλαδιά του δέντρου, όπως έλεγε – εντελώς «συμπτωματικά» – η “Μεγάλη Κυρία” της Νέας Εποχής: η Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκι στη «Φωνή της Σιγής»…

Ξεχνάνε όμως να πουν στους ανυποψίαστους μαθητές τους πως αυτή είναι μια από τις πιο επικίνδυνες διαλογιστικές τακτικές…

Πως η φύση δεν επιτρέπει κανένα κενό…και πως αν αφήσει ο «ανεκπαίδευτος» και απροστάτευτος μαθητής τον νου του κενό, τότε «κάτι άλλο» θα κινηθεί ΑΜΕΣΑ για να «καταλάβει αυτό το κενό»…

Κι αυτό το «κάτι» δεν είναι ποτέ «καλό»…

Είναι ανεξέλεγκτο, βρίσκει «ανοιχτές τις θύρες», έχει την πρόσκληση του «αίματος», της βίας, του πάθους, των κατώτερων ενστίκτων και απλά μπαίνει και στρογγυλοκάθεται…

Δεν είναι υπερβολή λοιπόν να πούμε πως ΚΑΙ ΕΔΩ εντοπίζεται πρακτική αποκρυφισμού και πως πάλι έχει δίκαιο η Εκκλησία που αντιδρά…

Το ότι είναι δυσδιάκριτα τα “μυστήρια χαρακτηριστικά” δεν τα κάνει και “ανύπαρκτα”…

Τα παραπάνω μπορεί να τα βρει κανείς σε πολλούς συνδυασμούς (φροντίζουν γι’ αυτό οι διάφορες «Σχολές» – Πολεμικών τεχνών και μη)…

Συνδυασμούς, τόσο μεταξύ τους, όσο και με άλλες «εξωτικές μεθόδους»…

Κάποιοι ας πούμε που έχουν συνειδητοποιήσει πως η βάση του «κτήνους» είναι κοινή, δηλαδή, τόσο η σεξουαλική του πλευρά όσο και η βίαιη έχουν αναφορά στο ίδιο βασικό τσάκρας – το 1^ο– πειραματίζονται σε «μεικτές τεχνικές»…

Αρχίζουν δηλαδή να πιστεύουν στο ινδουϊστικό/ταντρικό δόγμα

«…η Κουνταλίνι και η Θεά Κάλι μπορούν να σε κάνουν Υπερ-πολεμιστή…»

Και κει ακριβώς είναι που ενώνονται το τελετουργικό σεξ, οι φονικές πρακτικές, ο διαλογισμός σε ακραίες σκοτεινές καταστάσεις, η επίκληση δαιμονικών στοιχείων και φυσικά η εκπαίδευση σε Πολεμικές τέχνες/τακτικές…και δη, στις «πιο φονικές μορφές τους»…

Το αποτέλεσμα πάνω στον άνθρωπο δεν είναι καθόλου ευχάριστο…

Μπορεί να του σαλέψει…και να «χαθεί»… «κάπου» που δεν μπορεί να τον επαναφέρει κανένας ψυχίατρος…έχετε ακούσει για τα «αφιονισμένα ταξιδέματα» των Σαμάνων για να «επαναφέρουν» την ψυχή κάποιου «φευγάτου» («λαλημένου» ή ενίοτε σε «κώμα»);

Ε, αυτό ακριβώς εννοούμε…

Και ναι, αυτές οι «καταστάσεις» δεν χάθηκαν στο παρελθόν…μέσω της Νέας Εποχής πολλαπλασιάζονται σαν μανιτάρια μέρα τη μέρα…

Αντί βεβαίως, ένεκα των παραπάνω εκπαιδεύσεων να του «σαλέψει» μπορεί, ακόμη χειρότερα, να «αντέξει» τις «δοκιμασίες»…και να περάσει στον «επόμενο βαθμό»…και μετά στον «επόμενο»…

Να γίνει ένα «κτήνος» εκεί έξω στους δρόμους…

Όλα αυτά δεν έπεται βεβαίως πως υπάρχουν στην «εμφανή ολοκληρία» τους στις συνήθεις Σχολές Πολεμικών Τεχνών…υπάρχουν κυρίως συγκεκαλυμμένα…

Ως γνωστόν όμως, οι «διάφορες αφανείς Σκοτεινές Αδελφότητες» καραδοκούν για «ενδιαφέροντες καλούς υποψήφιους» για να τους εντάξουν στα «ανώτερα Μαχητικά Εσωτερικά courses τους…

Παρεμπιπτόντως, όσοι ασχολούνται με τον χώρο των πολεμικών τεχνών, έχουν ακούσει ιστορίες για τους Σαολίν…

Θιβετανικός Μοναχισμός και Κουνγκ-Φου…ο Σαολίν και ο π.Παΐσιος

Είναι παροιμιώδης η ηρεμία των μαχητών τους…

Όπως και οι εκπληκτικές ανεξήγητες ικανότητές τους…

Ανεξήγητες;

Μήπως όμως τελικά δεν είναι και τόσο ανεξήγητες;

Έχει πολλά να πει ένας σύγχρονος σεβάσμιος Άγιος πάνω σ’ αυτό:

Ο Όσιος Παΐσιος…

Έλεγε λοιπόν για κείνο το παλικαράκι που του φέρανε στο Άγιον Όρος…

16 χρονών…από βρέφος το είχαν αφήσει οι γονείς του σε κάποιο Θιβετανικό Μοναστήρι…

Το «εκπαίδευσαν» καλά εκεί οι «Μοναχοί»…

Τάχαμου «βουδιστές» μοναχοί, ακόλουθοι της «Οδού της Καλωσύνης»…

Ε, λοιπόν, αυτό το «ελληνοθιβετανάκι» είχε την ικανότητα να στέλνει το ποτήρι

«μόνο του» στην κουζίνα να γεμίζει με νερό, να διαπερνάει τους τοίχους και να επιστρέφει στον αφέντη του….

Μόνο του;;;ή μήπως «κάτι» τον υπηρετούσε;

Είχε επίσης την ικανότητα να πετάει ένα μικρό – οποιοδήποτε – πετραδάκι πάνω σε έναν βράχο και να τον κάνει κομμάτια…(τον βράχο)…

Πόσο «μόνο» του άραγε συνέβαινε αυτό;

Ο Πατέρας Παΐσιος, λοιπόν, αφού τα είδε αυτά πήρε ένα πετραδάκι, το «Σταύρωσε», το «Ευλόγησε» και του το έδωσε για να κάνει το ίδιο.

Όχι μόνον δεν μπόρεσε, αλλά άρχισε αμέσως η «αντίστροφη δαιμονοπληξία» του παιδιού…άρχισαν στην κυριολεξία να τον δέρνουν αλύπητα οι δαίμονες που τον είχαν «καταλάβει»…

Αυτό του έκαναν τόσα χρόνια του παιδιού στο Θιβετανικό Βουδιστικό Μοναστήρι του Παραδοσιακού Κουνγκ Φου…

Τον εκπαίδευαν στην «επαφή με τα Δαιμονικά Στοιχεία»…

Απο εκεί προέρχονται οι περιβόητες «ανεξήγητες ικανότητες» των Μαχητών του «είδους»…

Ένα από τα βασικά σχόλια του π. Παϊσίου περί του Διαλογισμού ήταν:

“…εντάξει, κι εσείς κάτι κάνετε, αλλά το κάνετε με λάθος τρόπο…εκεί που ψάχνετε δεν θα βρείτε τίποτε άλλο παρά μόνον δαίμονες…”

Πρόβλημα υπάρχει μόνον με τις Πολεμικές Τέχνες ή γενικότερα με την “ΒΙΑ”;

Ξαναγυρνάμε στο θέμα λοιπόν:

Με δεδομένο όλα τα παραπάνω, η Εκκλησία τελικά έχει πρόβλημα μόνον με τις παραδοσιακές Πολεμικές τέχνες;

Ή μήπως γενικότερα με ότι έχει σχέση με την εκπαίδευση πάνω στην βίαιη αντιμετώπιση της βίας;

Εάν ίσχυε μόνον το πρώτο, τότε το πρόβλημα θα λύνονταν πιο εύκολα…

Υπάρχουν βλέπεις Πολεμικές Τέχνες «αποστειρωμένες» από τις «παραδοσιακές ανατολίτικες ρίζες τους»…

Φρόντισε γι’ αυτό η Δύση…

Πχ το Αμερικάνικο Kick Boxing, αν και είναι μια Πολεμική Τέχνη δεν έχει καμία μα καμία σχέση με θρησκευτικές αναφορές.

Ή το Ισραηλινό Krav Maga…

Ή το δικό μας το Ελληνικότατο Παγκράτιον…(με τους άριστους Έλληνες δασκάλους και τον απίστευτα δυναμικό τόνο…ΤΙΜΗΣΤΕ ΤΟ!!!Αυτό έπρεπε να μπει στα Ελληνικά σχολεία…και όχι τα ανατολικά συστήματα…χώρια που οι “ημερομηνίες και τα ιστορικά στοιχεία ταιριάζουν και συντείνουν” στο ότι ο Αλέξανδρος έφερε μαζί του στην Ινδία το Παγκράτιο και αυτό πήραν και μετέτρεψαν κατόπιν οι “ντόπιοι” στα διάφορα συστήματα ανατολικών πολεμικών τεχνών…για να μας τα στείλουν κατόπιν στην Δύση ως δικά τους επινοήματα και ως προθαλάμους των θρησκευτικών δοξασιών τους)

Ναι, έχει δίκαιο η Εκκλησία στις ανησυχίες της ως προς τις παραδοσιακές πολεμικές τέχνες…

ΑΛΛΑ, ως προς το γενικότερο θέμα της εκπαίδευσης των παιδιών πάνω στο πως να «αμύνονται» απέναντι στην επιθετική βία, η ίδια η Εκκλησία ιστορικά έχει αναπτύξει μια «οιονεί αποδοχή» για να επιχειρεί τώρα να την αποβάλλει…

Αλλιώς, θα πρέπει να εισηγηθεί και κατάργηση του Στρατού και της Αστυνομίας επειδή εκπαιδεύονται στον χειρισμό της βίας και προτίθενται να χρησιμοποιήσουν βία ενάντια σε κάθε εχθρό…

Επίσης, θα πρέπει να απορρίψει από το Αγιολόγιό της μια μεγάλη σειρά από Στρατιωτικούς Αγίους…

Αγίους του Ξίφους στην κυριολεξία…

Και που φυσικά έχυσαν αίμα…πολύ αίμα προτού αγιάσουν…

Πχ Ο Άγιος Κωνσταντίνος, ο Άγιος Θεοδόσιος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης, ο Άγιος Δημήτριος…

Ο τελευταίος μάλιστα, θα πρέπει να θυμηθούμε πως μέσα από το κελί του ευλόγησε τον Άγιο Νέστορα για να βρει την Θεϊκή Δύναμη ώστε να φονεύσει τον θηριώδη αντίπαλό του στην αρένα των μονομάχων…

Και οι δύο Άγιοι έκαναν συνειδητή χρήση της «φονικής βίας» δηλαδή…

Κι όσο για τον Άγιο Θεοδόσιο, τον βαραίνουν κάμποσες δεκάδες χιλιάδες νεκρά γυναικόπαιδα μέσα στο στάδιο της Θεσσαλονίκης…μαζικό φόνο που και ο ίδιος αποδέχτηκε ως «ιδιαιτέρως επαίσχυντο και ειδεχθή»…

Παρ’ όλα αυτά, μετανόησε, εξομολογήθηκε, του αφαιρέθηκε το επιτίμιο της απαγόρευσης Εκκλησιασμού και Κοινωνίας και … Αγιοποιήθηκε….

Βεβαίως, δεν είναι καθόλου μα καθόλου απλή υπόθεση ένα τέτοιο θέμα…

Ο ίδιος ο πυρήνας του, η χρήση ή μη της Βίας, η αποδοχή της χρήσης της ή όχι, ανοίγει διαφορετικές «εσωτερικές διαδρομές» στον άνθρωπο…

Ανήκει η Βία αποκλειστικά στα Δαιμονικά χαρακτηριστικά ή όχι;

Κι αν ναι, τότε η Βία της Π. Διαθήκης τι είναι; Θεϊκή ή Δαιμονική;

Αντίστοιχα, η Βία των Παλαιών Λατρειών τι είναι; Θεϊκή ή Δαιμονική;

Όσον αφορά στη Βία της Π. Διαθήκης, οι «απολογητές της» την υπερασπίζονται με δύο τρόπους:

Πρώτον, λέγοντας ότι, με νόμους τύπου «οδόντος αντί οδόντος» προσπάθησαν να βάλουν ένα «μέτρο» στη συνήθεια να παίρνουν κεφάλι για ένα σπασμένο δόντι…

Άρα, ήταν «εκλογικευμένη» και δη «απολύτως απαραίτητη βία»…η περιβόητη «έννομη βία»…

Δεύτερον, από την στιγμή που επικρατούσε η απόλυτη «σαπίλα» και «ανηθικότητα» ο Θεός αναγκάστηκε να φερθεί βίαια για να εξαλείψει τους «σάπιους λαούς»…

Άρα, ναι – λένε – δεν ήταν «δαιμονική βία» αλλά Θεϊκή…

Δηλαδή, ναι, ενίοτε ο Θεός μπορεί να φερθεί πάρα μα πάρα πολύ βίαια…

Άραγε, αυτό το επιχείρημα των «απολογητών της Π.Δ» θα μπορούσε να έχει εφαρμογή και στην Εκκλησιαστική Πρακτική;

Αυτό το σκεπτικό θα μπορούσε να αποβεί πάρα πολύ επικίνδυνο…

Κι έχει αποβεί στην ιστορία…

Καθώς, ΜΟΝΟΝ ο Θεός μπορεί να κρίνει τέτοιες καταστάσεις και να αποφανθεί για το αν θα «φονεύσει» ή όχι…

Αντίστοιχα, όταν οι άνθρωποι μπήκαν στην θέση του Θεού και θεώρησαν τον εαυτό τους ως «όργανό Του» παίρνοντας «φονικές αποφάσεις», τότε ποταμοί άδικου αίματος κατέκλυσαν τα πάντα…

Από την άλλη, τα τμήματα αυτά της Π. Διαθήκης (που θα μπορούσαν να «νομιμοποιήσουν» αρκούντως την Βία, ακόμη και την «θανάσιμη Βία») μάλλον ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ πια, εφόσον ο ίδιος ο Χριστός τα «κατήργησε»…

Αυτό άλλωστε δεν σημαίνει η ενέργειά Του να καταργήσει την «εκδίκηση» και τη βία μέσα από το «στρέψτε και το άλλο μάγουλο»;

Παρ’ όλα αυτά, η Εκκλησία εξακολουθεί να περιβάλλει με σεβασμό, αποδοχή και να αποδίδει τις δέουσες Τιμές σε εξαιρετικά βίαια σημεία της Π.Δ…

Αρκεί να θυμίσουμε πως μία από τις γνωστότερες επιθέσεις κατά της Π.Διαθήκης είναι η κατηγορία κατά του προφήτη Ελισσαίου πως αδίστακτα σκότωσε 42 παιδάκια επειδή αυτά… “απλά τον κορόϊδεψαν εν ρυθμώ κι όλα μαζί” ως… “φαλακρό”!!!

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2015/12/42-1.html

Που πήγε σ’ αυτήν την περίπτωση η αρχέτυπη “Άγια Συμπεριφορά της Υπέρβασης και Συγχώρησης” (ιδίως “παιδιών”);

Παρόμοια ίσως περίπτωση εσκεμμένης χρήσης θανατηφόρας βίας είναι η “Θεϊκή υλοποίηση του αιτήματος του Προφήτη Ηλία να στείλει φωτιά και να εξολοθρεύσει καμιά διακοσαριά στρατιώτες που πήγαν να τον συλλάβουν και να τον πάνε στον Βασιλιά”…αλλά και η σφαγή εκ μέρους του, με τα ίδια του τα χέρια των  “αλλόθρησκων ιερέων”…

Και τα δύο περιστατικά, μαζί με τους “Ιερούς Πρωταγωνιστές” τους ΤΙΜΩΝΤΑΙ από την Εκκλησία…

Τα εξής τινά εμπλέκονται εδώ:

Κατ’ αρχήν, αιτιολόγηση/δικαιολόγηση αυτών των βίαιων και θανάσιμων περιστατικών υφίσταται και νοείται ΜΟΝΟΝ μέσα από το “Παλαιοδιαθηκικό φίλτρο” της “αποδοχής της Βίας”…

Το “αγαπητικό” Καινοδιαθηκικό πρίσμα αδυνατεί εδώ να δικαιολογήσει την εσχάτη των πράξεων (ώστε να λειτουργήσει ως αποδεκτό Χριστιανικό Μοντέλο Αγιοπρεπούς Στάσης Ζωής)…

Άρα;

Να υποθέσουμε πως μέσα στην Εκκλησία υπάρχει ένα τμήμα της που “αποδέχεται την υπό όρους βία” και ένα άλλο που την απορρίπτει παντελώς;

Η Βία χωράει στο Μονοπάτι της Θέωσης;

Το θέμα του κατά πόσο μπορεί κάποιος να ασκήσει Βία, ακόμη και να σκοτώσει χωρίς να βλάψει την πορεία του προς την αγιοποίηση και την θέωση έχει απασχολήσει ξανά και ξανά τις θρησκείες στην ανθρώπινη ιστορία…

Και όλες αντιμετώπισαν την ανάγκη να βρουν τον τρόπο να αποδεχτούν εν μέρει και με προϋποθέσεις, στον έναν ή στον άλλον βαθμό την Βία και ακόμη περισσότερο την Θανάσιμη Βία…

Οι Ινδουϊστές μηχανεύτηκαν τον πλέον ευφάνταστο τρόπο…

Έβαλαν στο ιερό τους βιβλίο, την Μπαγκαβατ Γκιτα τον Πολεμιστή Αρτζούνα να αναρωτιέται στο πεδίο της μάχης αν πρέπει ν’ ασκήσει θανάσιμη βία στους αντιπάλους του…και ήρθε ο ίδιος ο Κρίσνα και του παρέδωσε την Κάρμα-Γιόγκα..όπου του έδινε την «λύση»…

…σκότωσε όποιον θέλεις, αρκεί να μην προσκολληθείς στα αποτελέσματα της δράσης σου…σκότωσε μόνον «από καθήκον»…

ΈΞΥΠΝΟ!!! Μεγαλοφυιές!!!

Σου λύνει τα χέρια και σαν πιστός και σαν ιερατείο και σαν πολιτική και Πολιτεία…

(περισσότερα στο «Ο Δρόμος του Πολεμιστή» εδώ http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/02/background.html )

Οι περιβόητοι «ειρηνιστές Βουδιστές», σε όλη την Ασία δεν αποτέλεσαν εξαίρεση…από τους Θιβετανούς μέχρι τους Ιάπωνες Ζεν…πήραν από τους Ινδουϊστές προπάτορές τους το «καρμικό δόγμα της μη-προσκόλλησης» και…σκότωναν ελεύθερα!!!

(Περισσότερα, εκτός από το παραπάνω λινκ του «Δρόμου του Πολεμιστή» και στο «Ο Μύθος των ειρηνικών Βουδιστών» εδώ http://aegeanhawk.blogspot.gr/2015/08/blog-post_6.html )

(Χαριτολογώντας πάνω στο παραπάνω “εξόχως βολικό” δόγμα της Κάρμα-γιόγκα και της «Μη-προσκόλλησης» δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε και το γνωστό:

«…εγώ δεν ξέρω τίποτα…απλά κάνω το καθήκον μου…την δουλειά μου κάνω μόνον…δεν επιθυμώ να σας σκοτώνω…» (!!!)

Που λένε κατά καιρούς μερικοί…

…οποιαδήποτε ομοιότητα, αναρωτιέμαι αν είναι απλώς σύμπτωση ή αν τα κοσμικά πολιτικοκοινωνικά συστήματα τις «δοκιμασμένες ηθικοπλαστικές συνταγές» που αναπτύσσονται ενίοτε στις θρησκείες τις ανακυκλώνουν μεταξύ τους με ταχύτητα φωτός)…

Μιλώντας για Ανατολικές δοξασίες και νεοεποχίτικες αποκρυφιστικές διαδρομές τις οποίες βλέπει με ανησυχία η Εκκλησία αναρωτιέται δικαιολογημένα κανείς:

Μήπως υπάρχει μια θρησκεία, η πιο βίαιη και αιματηρή όλων, που όμως για κάποιους ακατανόητους λόγους, έχει “ασυλία”;

Το εξόχως δαιμονολατρικό ισλάμ

Γιατί αντιθέτως με όλα αυτά τα θρησκευτικά μονοπάτια η Εκκλησία όχι μόνον δεν ανησυχεί εξίσου για το ισλάμ αλλά επιπροσθέτως το στηρίζει κιόλας στην είσοδό του και εγκαταβίωσή του στην Ελλάδα;

Το ισλάμ αυτή τη στιγμή είναι ο κυρίαρχος θρησκευτικός εισβολέας κι ας μην έχει – ακόμη – γίνει δελεαστικό στους «ιθαγενείς Έλληνες» όπως το κατόρθωσαν αυτό οι διάφορες ανατολικές και νεοεποχίτικες δοξασίες – ακόμη και οι «συγκεκαλυμμένες νεοεποχίτικες», αυτές με το «προτεσταντικού τύπου ένδυμα/προκάλυμμα»…

Παρ’ όλα αυτά, η κορυφαία θρησκεία ως προς τα ερπετικά στοιχεία του ανθρώπου (βλ. «κτήνος» – υπερ-ηδονισμός, βία, φόνος) είναι το ισλάμ…

Αυτό δηλαδή που στις νεοεποχίτικες/αποκρυφιστικές διαδρομές θα το βρει κανείς ΜΟΝΟΝ σε «ανώτερους βαθμούς» και «κρυφές Αδελφότητες» και μετά από πολύ ψάξιμο, στο ισλάμ θα το βρει με την μια…χωρίς να χρειαστεί να ψάξει καθόλου…

Κι ενώ στο «νεοεποχίτικο αφήγημα» εύκολα κι αβίαστα η εκκλησία ονομάζει αυτό το κομμάτι ως «δαιμονικές λατρείες και πρακτικές», ως προς το ισλάμ αρνείται να το πει απερίφραστα κι επίσημα…

…το λένε ΜΟΝΟΝ κάποιοι λίγοι θαρραλέοι Αρχιερείς…

…ατομικά…

…και ΜΟΝΟΝ….

…Κι αυτό είναι κρίμα…

Γιώργος Ανεστόπουλος

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/02/blog-post.html

σχετικά:

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ Ι.Μ. ΓΛΥΦΑΔΑΣ Ε.Β.Β. & Β. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ (τις θεωρεί ως “αλλόδοξο θρησκευτικό προσηλυτισμό” έως και (ενίοτε) “μορφή/τμήμα αποκρυφιστικών πρακτικών”)

Σατανισμός, Σκοτεινή Μαγεία, Σεξ και Αίμα… (φτιάχτηκες; Νομίζεις πως είναι απλό παιγνίδι;Μπρος, χτύπα και μπες…η ευθύνη δική σου)

Οι μαύρες δυνάμεις του σκότους, του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου