Ξέρεις τι σημαίνει να φιλοξενείς στρατιές (ξένων και δη ισλαμιστών) βετεράνων εθισμένων στο αίμα και στο φόνο;Δηλαδή, πόσο παράφρονας πρέπει να είσαι για να το επιτρέπεις;Πόσες μέρες μας χωρίζουν απ’ τον πόλεμο λες λόγω της ανοησίας σου;

Ξέρεις τι σημαίνει να φιλοξενείς στρατιές (ξένων και δη ισλαμιστών) βετεράνων εθισμένων στο αίμα και στο φόνο;Δηλαδή, πόσο παράφρονας πρέπει να είσαι για να το επιτρέπεις;Πόσες μέρες μας χωρίζουν απ’ τον πόλεμο λες λόγω της ανοησίας σου;
γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Ο αρχέγονος άνθρωπος, ως απλά ένα ακόμη «κτήνος», είχε στη διάθεσή του ένα βασικό όπλο…

Τον εσωτερικό του Μηχανισμό βιοχημικής (ορμονικής) υποκίνησης/ανταμοιβής…

Είτε στον τομέα της αναζήτησης και κατανάλωσης τροφής είτε στον τομέα της αναπαραγωγής του είτε στον τομέα της άμυνας ο μηχανισμός ήταν ίδιος.

Στρες (έλξη του ενδιαφέροντος μέσω του μηχανισμού του άγχους) – έκκριση κορτιζόλης – «αυτενεργοποίηση/αυτοϋποκίνηση» μέσω της έκκρισης αδρεναλίνης – υλοποίηση του στόχου (τροφή, σεξ, άμυνα) και τέλος η «επιβράβευση» (κατά την διάρκεια της επίτευξης του στόχου) μέσω της έκκρισης των «ορμονών της χαράς», της «ηδονής» (ντοπαμίνη, κλπ).

Ως προς την δυναμική του «εθισμού» δείτε περισσότερα στοhttp://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/01/24-24.html

Στην περίπτωσή μας θα δούμε το τελευταίο….

Η χρήση αυτού του μηχανισμού στην άμυνα….

Χαρά κατά την διάρκεια του φαγητού, μπορεί να κατανοηθεί…

Όπως και χαρά κατά την διάρκεια του σεξ…

Αλλά, χαρά κατά την διάρκεια της «άμυνας»;

Χαρά κατά την διάρκεια της σφαγής;

Κατά τη διάρκεια του πόνου, της δυσωδίας της μάχης, των κραυγών μίσους και του αίματος;

Χαράς την ώρα του θανάτου;

Πως θα μπορούσε να αιτιολογηθεί λογικά κάτι τέτοιο;

Και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως μπορεί να πολεμήσει ο άνθρωπος χωρίς «πάθος και φλόγα», έτσι;

Για να μπεις σ’ αυτό εκεί το καμίνι, πρέπει εσύ ο ίδιος να είσαι ακόμη χειρότερη φωτιά, προκειμένου ν’ αντέξεις…

Είναι μύθος και δη επικίνδυνος το «πολέμα ευγενικά, ήρεμα και πολιτισμένα…»

Κοινώς, δεν υπάρχει κανένας πολιτισμένος τρόπος ν’ αφαιρέσεις την ζωή του άλλου την ώρα που τα πάντα γύρω σου είναι τυλιγμένα στη φωτιά και στα ουρλιαχτά πόνου και φόβου…

Ο μόνος τρόπος ν’ αντέξεις και να επιβιώσεις είναι οι τεράστιες ποσότητες αδρεναλίνης…που με την σειρά τους σημαίνουν «φωτιά»…πολλή φωτιά…που θα κάψει τον άλλον απέναντι, αλλά συνάμα θα κάψει κι εσένα…είναι όμως η μόνη ασπίδα σου από την πρώτη στιγμή πριν εκατομμύρια χρόνια που περπάτησες σ’ αυτή τη γη…

Άραγε λοιπόν, μιλάμε για την χαρά της επιβίωσης;

Θα ήταν κατανοητό, ακόμη και δικαιολογημένο εάν συνέβαινε (να γεννηθεί η χαρά, η ηδονή) ΜΟΝΟ μετά την μάχη…

Αλλά κατά την διάρκεια;

Κι όμως…

Ο παραπάνω ορμονικός μηχανισμός έχει έναν και μοναδικό δρόμο που ξεδιπλώνεται….

Τον παραπάνω….

Δεν μπορεί να λειτουργεί αλλιώς στο ένα κι αλλιώς στο άλλο…

Αντιστοίχως και ο συνακόλουθος μηχανισμός εθισμού…

Καθώς, σε οτιδήποτε προσφέρει ηδονή/χαρά στον άνθρωπο υπάρχει η τάση να εθίζεται…

Να αναπτύσσει «φραγμούς» και να μην ανταποκρίνεται πια (ανταποδίδοντας «ευχαρίστηση»)…

Να θέλει όλο και περισσότερο από την συγκεκριμένη ουσία ή συμπεριφορά/πράξη προκειμένου να νοιώσει ξανά και ξανά την χαρά της «ορμονικής επιβράβευσης»…

Υπάρχει βλέπεις ο μηχανισμός «ανοχής» κατά τον οποίο ο άνθρωπος – ή καλύτερα ο εγκέφαλός του – συνηθίζει στην συγκεκριμένη δραστηριότητα και δεν απαντάει με επιβράβευση…

Άρα, θέλει κάτι άλλο, κάποια διαφοροποίηση ή απλά μεγαλύτερες ποσότητες….