Η Γιορτή της Ηττας

Η Γιορτή της Ηττας

“Κι έτσι, παραδέρνοντας κάπου ανάμεσα σε κορυφή και σε άβυσσο, επέπλεαν μάλλον παρά ζούσαν, εγκαταλειμμένοι σε ακυβέρνητες μέρες και σε στείρες αναμνήσεις, περιπλανώμενα φαντάσματα που θα μπορούσαν ν’ αποκτήσουν δύναμη μόνο αν το ‘παιρναν απόφαση να ριζώσουν στη γη της οδύνης τους. Η νύχτα για κείνον άρχιζε με αγώνα κι ο Ριέ ήξερε ότι η σκληρή τούτη μάχη με τον άγγελο της πανούκλας θα διαρκούσε μέχρι το χάραμα. Τα καλύτερα όπλα του Ταρού δεν ήταν οι γεροί ώμοι και το φαρδύ στέρνο του, αλλά μάλλον τούτο το αίμα που ο Ριέ έκανε ν’ αναβλύσει πριν από λίγο με τη βελόνα του και, μέσα σ’ συτό το αίμα, κάτι που ήταν ακόμα πιο εσώτερο κι από την ψυχή και που καμιά επιστήμη δεν μπορούσε να φανερώσει. Αγαπάμε ή πεθαίνουμε μαζί, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Κι εκείνοι είναι πολύ μακριά” Αλμπέρ Καμύ (Η Πανούκλα)

Σήμερα Πεθαίνει ο Αγωνισμός: όποιος ξέρει να χάνει, μόνο να χάνει ξέρει

ΟΤΑΝ λέω σήμερα εννοώ από το 2010 μέχρι το 2020. Σήμερα, 4 Φεβρουαρίου 2016, μέρα πανελλαδικής, πανεργατικής, πανυπαλληλικής, παναγροτικής, παναυτοαπασχολουμενικής, παμμικρεμπορικής, παμμικροεπιχειρηματικής διαμαρτυρίας, θα ζήσουμε έναν ακόμα επιθανάτιο ρόγχο του θνήσκοντος υπερκομματικού και μικροαστικού (γιατί όχι και υπερταξικού) αγωνισμού, αυτής της μεγάλης απάτης, της απύθμενης υποκρισίας, της απερίγραπτης προσποίησης, της ανίατης δηλητηρίασης του πνεύματος και του αισθήματος.

ΣΗΜΕΡΑ γιορτάζει ο αγωνισμός και οι αγωνιστές, είναι μέρα της αγωνιστικής αντίστασης και διάθεσης: θα γιορτάσουμε άλλη μια μέρα τη γιορτή της ήττας. Διότι αγωνισμός και ήττα είναι ταυτόσημες έννοιες – ο αγωνισμός θέλει και αναζητά την ήττα μέσω της διαμαρτυρίας. Οι πρωτοπόροι του αγώνα χρησιμοποιούν την διαμαρτυρία ως μέσον εξαπάτησης με σκοπό να γίνουν βουλευτές, ευρωβουλευτές, υπουργοί, σύμβουλοι υπουργών, κυβέρνηση, πρωθυπουργοί.

ΣΗΜΕΡΑ είναι μέρα θλίψης και απελπισίας για όσους και όσες δεν θέλουν να αγωνίζονται αλλά να πολεμούν. Αγωνίζομαι σημαίνει δεν σκέφτομαι – πόλεμος σημαίνει σκέφτομαι. Αγωνίζομαι, άρα δεν υπάρχω! Αγωνίζομαι σημαίνει ότι έχω πέσει θύμα εξαπάτησης και δεν το καταλαβαίνω.

ΣΗΜΕΡΑ είναι μέρα χαράς για όσους και όσες βλέπουν το τέρας του αγωνισμού να ξεψυχά. Το τέρας αυτό γεννήθηκε μετά από μια μεγάλη ήττα, την ήττα του εμφυλίου, το 1949 και θα πεθάνει το 2019 – του έμειναν τρία τέσσερα χρονάκια. Μετά από μια ιστορική ήττα, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να διεκδικείς το δικαίωμα της διαμαρτυρίας – κι ας μην έχει κανένα αποτέλεσμα αυτή η διαμαρτυρία. Ο πόλεμος μετά από ήττα σε τρομάζει, η νίκη σε τρομάζει, αυτό που θέλεις, αφού έμαθες να χάνεις, είναι να χάνεις, να ηττάσαι. Όποιος ξέρει να χάνει, μόνο να χάνει ξέρει: καλύτερα να αγωνίζεσαι και να χάνεις, παρά να μην αγωνίζεσαι: ο μόνος μάταιος αγώνας είναι αυτός που δεν γίνεται. Αυτός είναι ο αγωνισμός, η εξύμνηση του μάταιου, δηλαδή, η πλέον αξιόπιστη παροχή υπηρεσιών στον Κύριο καπιταλιστή από μικροαστούς που κάνουν πως ενδιαφέρονται για τους αγωνιζόμενους με το βλέμμα όμως στραμμένο στο κόκκαλο που θα τους πετάξει ο Κύριός τους.

70 σχεδόν χρόνια διαμαρτυρίας και αγώνα έφεραν την ιστορική Αριστερά στη κυβέρνηση, στην ανάληψη του συντονισμού της καπιταλιστικής επίθεσης κατά των εργατών, ενεργών και μη, των υπαλλήλων, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών και μεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρήσεων. Η ιστορική Αριστερά δεν θέλει να εξαφανιστεί ο αγωνισμός, χάριν αυτού υπάρχει κι αυτός είναι ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ παρακινεί σε αγώνες κατά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ! Η ιστορική Αριστερά και ο αγωνισμός θα ψοφήσουν μαζί. Τους βλέπουμε τους επιθανάτιους σπασμούς τους.

ΚΑΠΟΙΑ θλιβερά και φαιδρά κατάλοιπα (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι) θα συνεχίσουν να αγωνίζονται, όχι γιατί νοιάζονται για τους άλλους αλλά γιατί νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους· φιλοδοξούν να δώσουν νέα πνοή στον αγωνισμό, φιλοδοξούν να γίνουν κι αυτοί κι αυτές βουλευτές και υπουργοί αλλά είναι τόσο καθυστερημένοι διανοητικά που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ήδη είναι πολύ αργά.

ΕΑΝ δεν σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, εάν δεν αρχίσουμε να πολεμάμε, εάν δεν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, η μία ήττα θα διαδέχεται την άλλη. Η γνώμη μου είναι ότι θα αναγκαστούμε να τα κάνουμε όλα αυτά κατά την ζοφερή και φοβερή δεκαετία 2020-2030· έχουμε πέντε χρονάκια μπροστά μας για να προετοιμαστούμε -δεν είναι πολύς χρόνος αλλά είναι πάρα πάρα πολύς γι’ αυτούς κι αυτές που σκέφτονται.

Οδύνη, Ρίζωμα κι Εξέγερση

Ηττοπαθής απώθηση, διαχωρισμός, απόσταση και φυγή προς τα μπρος· φαντασιοπληξία, χίμαιρες και ουτοπισμός ή/και ρομαντική, νοσταλγική εξιδανίκευση του παρελθόντος· εμμονική, σολιψιστική ομφαλοσκόπηση και ζωή εσωτερικού χώρου· υπερβατική ενατένιση του μοιραίου και αδράνεια· ρητορεία και ιδεολογία· λαθολογία και αποδόμηση· ρεαλισμός και πραγματισμός· ηρωισμός, ναρκισσισμός και θέαμα. Οτιδήποτε άλλο εκτός από γείωση και ρίζωμα στο οδυνηρό παρόν που φέρει εντός του τόσο το παρελθόν όσο και το μέλλον, οτιδήποτε άλλο εκτός από εγκάρδια και απροϋπόθετη ενσάρκωση της κοινότητας της μοίρας, οτιδήποτε άλλο εκτός από εκκένωση και άνοιγμα χώρου για να εισέλθει ο καθαρός, φρέσκος αέρας του ενδόμυχου και του αίματος που κυλά στις φλέβες μας.

Ζούμε την εποχή της επιφάνειας· μιας επιφάνειας απέραντης, που καλύπτει και σαρώνει τα πάντα. Σχεδόν κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να διαρρήξει αυτή την αποκρυσταλλωμένη, συμπαγή επιφάνεια και να καταδυθεί. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επιπλέει στο περισσότερο ή λιγότερο ασφαλές κι ανώδυνο λειτουργικό περιβάλλον που χτίζει, τούβλο τούβλο, για τον εαυτό του. Ζούμε την εποχή της δειλίας. Είμαστε δειλοί, λιπόψυχοι. Όποιος δειλιάζει αντέχει, ανθίσταται· και όποιος αντέχει και ανθίσταται δειλιάζει. Η επιφάνεια και η δειλία-λιποψυχία είναι τα θεμελιακά στοιχεία της ψυχικής δομής της κοινωνίας μας.

Ο εξεγερμένος παίρνει απόφαση να ριζώσει στη γη της οδύνης του. Οι ρίζες του είναι βαθιά μπηγμένες στο έδαφος, ο κορμός του είναι σταθερός. Στην καταιγίδα, μόνο τα κλαδιά του λυγίζουν από τον αγέρα και τη βροχή. Δεν βροντοφωνάζει μήτε ψιθυρίζει. Δεν φλυαρεί μήτε βουβαίνεται. Μιλά μια γλώσσα πρωταρχική, εντός-ενάντια-και πέρα από το πρωτογενές βίωμα. Η φωνή του είναι από μέταλλο, οι χορδές της πάλλονται από τεκτονικές εσωτερικές δονήσεις που δεν μετουσιώνονται ποτέ στον απόλυτο θόρυβο του ηρωισμού και του επαίνου ή την απόλυτη σιωπή της απάθειας και της αταραξίας, αλλά σε μια ενεργητικά σιωπηλή προέκταση του εαυτού σε ανθρώπους με σάρκα και οστά, στο εδώ-και-το τώρα.

Η ακατέργαστη περιφρόνηση των στρατηγικών της πολιτικής και της επικοινωνίας είναι η δύναμή του. Η σκιερή πλευρά των οραμάτων και η φωτεινή πλευρά του ήθους είναι οι οδηγοί του μέσα στο χάος και την οδύνη του κόσμου. Η αυτοσυνείδηση είναι γι’ αυτόν το μέσο χωρίς σκοπό. Η ακεραιότητα είναι η καθημερινή ηθική του. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα που παραδίδει το πνεύμα μόνο όταν εξαντληθεί και εξαντλήσει τα πάντα, μόνο όταν κάψει τη φωτιά που τον καίει.

Σύντομη Εισαγωγή στην Εξοντωτική

Ο Κύριος (καπιταλιστής, σήμερα) φοβόταν, φοβάται και θα φοβάται έως ότου γίνει Θεός. Θέλει να γίνει Θεός, πανίσχυρος αθάνατος δηλονότι, για να μην φοβάται, για να κοιμάται ήσυχος. Η Ισχύς, η επιθυμία της αύξησης της Ισχύος, είναι η άλλη πλευρά της επιθυμίας εξοβελισμού όλων των φόβων Του, των ανησυχιών Του, των εφιαλτών Του. Η Ισχύς Του είναι το αντίδοτο του Φόβου Του. Όσο όμως φοβάται τόσο ομολογεί ότι η Ισχύς του είναι ανεπαρκής. Να οι μεγάλοι Του φόβοι: του Θανάτου, της Απώλειας, της Ήττας, της Εξέγερσης, της Επανάστασης, της Κατάλυσης της Κυριαρχίας.

ΜΕ τον φόβο της Εξέγερσης συνδέεται άρρηκτα ο φόβος του μεγάλου πληθυσμού των Υποτελών της Οικουμένης. Πάντα τους φοβόταν τους Υποτελείς, τους φοβόταν ακόμα κι όταν ήταν βέβαιος ότι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλύσουν την Κυριαρχία. Ο φόβος προκαλείται από την ίδια την κυριαρχική σχέση. Μπορεί να είναι Αυτός ο νικητής και οι Υποτελείς να είναι οι ηττημένοι, η κυριαρχική σχέση όμως είναι ένας θεμελιώδης Συμβιβασμός: σε αφήνω να ζήσεις, γιατί σε χρειάζομαι.

Ο συμβιβασμός βάζει όρια και στη νίκη και στην ήττα. Ο Αισχύλος στην τριλογία Προμήθεια, από την οποία σώζεται μόνο ο Προμηθεύς Δεσμώτης, υποστηρίζει ότι κάθε σύγκρουση Κυρίου και Υποτελών καταλήγει σε αναπόφευκτο συμβιβασμό, σε ανανέωση και επανασύσταση του συμβιβασμού. Εάν ο Κύριος γίνει Θεός, ο συμβιβασμός θα εκλείψει. Η νίκη θα είναι απόλυτη, όπως και η ήττα: η κυριαρχική σχέση θα καταργηθεί και ο Κύριος θα μείνει μόνος, δεν θα είναι πια Κύριος – αυτή είναι η λογική, άρα ανυπέρβλητη, αντίφαση της κυριαρχικής σχέσης.

ΟΣΟ μεγαλώνει ο αριθμός των Υποτελών τόσο πιο πολύ φοβάται ο Κύριος και οι Υπηρέτες Του. Ο φόβος Του είναι η ίδια η αναγκαιότητα εξόντωσης των Υποτελών, ο φόβος Του είναι η ίδια η φαντασίωση, η ίδια η επιθυμία της εξόντωσης – το ότι πρέπει να το κάνει. Μπορεί να είναι αμείλικτος και ανηλεής, γνωρίζει όμως ότι η καθαρή βία ενέχει πολλούς κινδύνους για την ίδια την Κυριαρχία. Μιας και είναι παρανοϊκός, δεν μπορεί να μην σκέφτεται το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί – μια παγκόσμια εξέγερση. Ο κίνδυνος αυτός καθορίζει τη σκέψη Του και την πράξη Του.

Η θρησκεία και η μυθολογία μας διαβεβαιώνουν ότι μία από τις κομβικές φαντασιώσεις του Κυρίου είναι η εξόντωση των Υποτελών επειδή είναι ανυπάκουοι. Δεν θα μπορούσε όμως να τους εξοντώσει όλους, γιατί ποιος θα τον τάϊζε και ποιος θα τον καθάριζε; Θα χάριζε τη ζωή μόνο των αφοσιωμένων και πιστών – του Νώε, του Δευκαλίωνος, που θα γεννούσαν παιδιά επίσης υπάκουα. Δυστυχώς τα παιδιά τους δεν ήταν υπάκουα. Ομολογεί ο Θεός στη Γένεση: δεν διορθώνονται οι άνθρωποι, είναι από τη φύση τους ανυπάκουοι, δεν θα τους ξαναπνίξω, δεν έχει νόημα!

ΕΣΕΙΣ ίσως να θεωρείτε το ενδεχόμενο μιας παγκόσμιας εξέγερσης ως κάτι και απίθανο και αδύνατο. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Θεωρώ αυτό το ενδεχόμενο και πιθανό και δυνατό. Το πότε θα συμβεί δεν έχει καμία απολύτως σημασία, όπως δεν έχει σημασία που θα ξεσπάσει, γιατί και πώς θα κλιμακωθεί. Θεωρώ ότι όσο πιο μεγάλο είναι το πλήθος των Υποτελών τόσο πιο πιθανό και βέβαιο είναι αυτό το ενδεχόμενο. Που θεμελιώνω αυτή τη θεώρηση; Τη θεμελιώνω στη διαπίστωση ότι αυξάνει ο αριθμός των άχρηστων και περιττών πληθυσμών. Όσο πιο πολύ θα αυξάνει, τόσο πιο κοντά θα βρισκόμαστε στο ενδεχόμενο της παγκόσμιας εξέγερσης – όχι επανάστασης, είμαι σαφής. Το ζήτημα της μετεξέλιξης της εξέγερσης σε επανάσταση παραμένει ανοιχτό.

ΟΙ άχρηστοι και περιττοί πληθυσμοί είναι απελπισμένοι και απεγνωσμένοι κι αυτό σημαίνει ότι τη ζωή τους δεν την εκτιμούν όπως την εκτιμά ένας δημόσιος υπάλληλος στο Βερολίνο. Οι πληθυσμοί αυτοί όχι απλά δεν ζουν, δεν επιβιώνουν. Ο θάνατος δεν είναι απώλεια, δεν είναι ήττα. Αυτή η στάση μπροστά στον θάνατο, αυτή η σχέση με τον θάνατο είναι που τρομάζει τον Κύριο των ημερών μας.

Ο Κύριος θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η επαπειλούμενη παγκόσμια εξέγερση είναι η εξόντωση των άχρηστων και περιττών πληθυσμών του παρόντος. Δεν θα το κάνει με γενικευμένους πολέμους, όπως στο παρελθόν – ο φόβος της κλιμάκωσης της βίας και της χρήσης πυρηνικών όπλων τον συγκρατεί. Θα το κάνει με πολιτισμένους τρόπους: θα το κάνει με την πείνα, με τη δίψα και με τις ασθένειες. Θα το κάνει με τοπικές βίαιες εξοντώσεις. Οι σημερινοί πρόσφυγες και μετανάστες στην Ευρώπη θα είναι τα αυριανά θύματα εκκαθάρισης πληθυσμού.

ΖΟΥΜΕ στις απαρχές της εξόντωσης των άχρηστων και περιττών πληθυσμών που παράγει καθημερινά ο συρρικνωνόμενος καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής – άχρηστοι και περιττοί αγρότες, εργάτες και μεσαία τάξη. Όσο περνάνε τα χρόνια η εξόντωση αυτή θα γίνεται όλο και πιο σαφής. Είναι βέβαιο ότι η πλειονότητα των Υποτελών στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες θα ταχθούν αναφανδόν στο πλευρό του εξολοθρευτή Κυρίου, θα γίνουν οι ίδιοι εξοντωτές.

ΟΔΕΥΟΥΜΕ ολοταχώς προς μια γενικευμένη κατάσταση παγκόσμιας αναταραχής και αναστάτωσης. Οι πρώτες ενδείξεις είναι πολλές και είναι κάτι παραπάνω από σαφείς. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο Κύριος θα είναι ο νικητής. Πιθανότατα να μην υπάρξει νικητής, πιθανότατα να ζήσουμε την Επανεξέταση του Συμβιβασμού.

Europabourg [Ευρώπη-φρούριο]: ο Δυτικός Πολιτισμός και η Λατρεία του Φρουρίου

ΤΟ φρούριο το γνωρίζει μόνο ένας πολιτισμός, ο δυτικός, κανένας άλλος. Η αρχαιότατη μορφή του ανάγεται στις ινδοευρωπαϊκές ποιμενικές κοινωνίες, πήρε όμως τη μορφή που γνωρίζουμε όταν οι ελληνόφωνοι ποιμένες εισβολείς και κατακτητές εγκαταστάθηκαν μόνιμα στις περιοχές των αγροτικών κοινοτήτων της ελλαδικής χερσονήσου. Το φρούριο είναι συστατικό στοιχείο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τόσο θεμελιώδες που συνέβαλε στη διαμόρφωση τις λατρείας του φρουρίου, της επιθυμίας δηλονότι, αφού δεν υπάρχει λατρεία που να μην παραπέμπει σε επιθυμία. Θα δούμε περί ποιας επιθυμίας πρόκειται.

Η αρχαιότατη μορφή του φρουρίου είναι το ενδιαίτημα του ποιμενικού γένους, ο οίκος. Ο (F)οίκος, διαβάζουμε στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια ήταν ενδιαίτημα ανθρώπων (δώμα, δόμος) και εκτρεφομένων ζώων, ο κοινός χώρος των οποίων ονομάζονταν αυλή, που προφυλάσσονταν από ψηλό τείχος. Το οικοδομικό υλικό της κατασκευής όλου αυτού του φρουρίου ήταν το ξύλο – και του τείχους και του τοίχου του δόμου, των δωματίων. Ο δόμος είναι μια ξύλινη κατασκευή, ενώ η αρχική σημασία της λέξης δομή είναι “ξυλοδεσιά” .

Η δεύτερη μορφή του φρουρίου είναι η πόλις – αρχικά δήλωνε το φρούριο, μας λέει η Ιλιάδα, που βρίσκεται σε ψηλό και απόκρημνο βραχώδη λόφο. Η σημασία αυτή επιβιώνει στη λέξη ακρόπολις: το επίθετον άκρος (άκ-ρος) σημαίνει ψηλός και απότομος, κοφτερός (ακ-μή!). Στις παρυφές του ή εκεί κοντά βρίσκεται το ενδιαίτημα των κατοίκων, που ονομάζονταν (F)άστυ ή κώμη. Όταν το άστυ οχυρώθηκε με τείχος, η πόλις δεν δήλωνε μόνο το επί του λόφου φρούριο αλλά και το άστυ. Δήλωνε επίσης και το σύνολο των πολεμιστών: πολίτης είναι ο κύριος, ο κάτοχος της πόλεως, ο φρουριοκράτης, θα λέγαμε σήμερα, ενώ πολιτεία είναι το Κράτος, η διακυβέρνηση. Διαβάστε πιο κάτω πως οι λέξεις polizia, Polizei, police (αστυνομία) προέρχονται από την ύστερη λατινική λέξη politia <πολιτεία. ΤΟ φρούριο είναι ένας χώρος που είναι περίκλειστος με ψηλά τείχη, ένας χώρος αποκλεισμού, ένα καταφύγιο, ένα λημέρι, πολιτισμένο λημέρι, ένας χώρος αφορμής, δηλαδή βάση εξόρμησης. Είναι χώρος συγκέντρωσης και φύλαξης της λείας· είναι χώρος αφενός εισροής λείας, αρπαγμένου πλούτου και αφετέρου εκροής όπλων και πολεμιστών. Κατά τη μακραίωνη περίοδο των δουλοκτητικών κοινωνιών της Ελλάδας και της Ρώμης όλες οι πόλεις ήταν φρούρια – φρούριο ήταν η ίδια η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Αντιλαμβανόμαστε τη διαδικασία κλιμάκωσης του φρουρίου: από τον οίκο-φρούριο στην αυτοκρατορία-φρούριο. Και σήμερα στην Europabourg και στη Γη-φρούριο (Εarthbourg): μας απειλούν να μας καταστρέψουν και να μας αρπάξουν τον πλούτο κομήτες και εξωγήινοι! ΚΑΤΑ τους τελευταίους αιώνες του δουλοκτητικού τρόπου παραγωγής, της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όλες οι πόλεις ήταν φρούρια. Εάν κάποιος ηγεμόνας ήθελε να αυξήσει την Ισχύ του, τον πλούτο του και τη φήμη του θα έπρεπε να πολιορκήσει και να κατακτήσει μια πόλη- φρούριο. Την περικύκλωνε όπως ένα ρούχο (vestis) το σώμα· η πολιορκία απαιτούσε κεφάλαια (τροφή, κυρίως) αλλά ο πολιορκητής προσδοκούσε ότι θα κέρδη του θα ήταν πολύ μεγαλύτερα από τα έξοδα, την επένδυση (ένδυση, ρουχισμός). Να γιατί σε πολλούς οικονομικούς όρους της ελληνιστικής εποχής ενυπάρχει η λέξη οδός, τα έξοδα είναι οι δαπάνες της πορείας, η λεία είναι τα έσοδα, οι φόροι είναι η πρόσοδος, είναι το εισόδημα! Να λοιπόν γιατί στα αγγλικά η πολιορκία και η επένδυση είναι investment, in-vest-ment! ΚΑΤΑ την μεταβατική περίοδο της συρρίκνωσης και της αποσύνθεσης του δουλοκτητικού τρόπου παραγωγής προς την διαμόρφωση του φεουδαλισμού (400-900 μ.κ.ε. ) η δυτική Ευρώπη γέμισε με φρούρια. Ήταν το αποτέλεσμα της εγκατάστασης των γερμανόφωνων κυρίως ποιμενικών φύλων που μεταστρέφονταν στην γεωργία. Μαρτυρία αυτής της εξέλιξης είναι η ονομασία πολλών πόλεων που λήγουν σε -bourg. Bourg είναι το φρούριο, πιθανότατα από τη λέξη πύργος κάποια μικρασιατικής γλώσσας. Η μεσαιωνική πόλη ήταν ένα φρούριο, ένας μεγάλος πύργος, εξ ου και ο μπουρζουάς και η μπουρζουαζία. Κρεμλίνο σημαίνει επίσης “φρούριο” ! Η οικοδόμηση του φρουρίου έγινε τέχνη κατά τους πρώτους αιώνες του απολυταρχικού Κράτους (η άμυνα των φεουδαρχών στην παρακμή και συρρίκνωση του φεουδαλισμού), κατά τον 16ο και 17ο αιώνα. Τώρα, για πρώτη φορά, συνδυάζονται ο πόλεμος και η επιστήμη, η σύγκλιση των μαθηματικών με την αρχιτεκτονική για να εμφανιστεί η οχυρωματική τέχνη, η τέχνης της οικοδόμησης του φρουρίου, η στρατιωτική αρχιτεκτονική. Να σας υπενθυμίσω ότι ο Γαλιλαίος δίδαξε στην Πάντοβα οχυρωματική Τέχνη, ναι, ναι, ενώ ο Ιταλός μαθηματικός Ταρτάλια, μεγάλος και τρανός, ήταν και μηχανικός. Τώρα, δυο αιώνες πριν την βιομηχανική επανάσταση, εμφανίζεται η λατρεία των μηχανών και η μηχανοκρατία. Γι΄αυτά όμως διεξοδικά μια άλλη μέρα. Ο πιο ξακουστός από όλους ήταν ο Γάλλος στρατιωτικός μηχανικός Βομπάν (1632- 1705), στρατηγός του Λουδοβίκου ΙΔ΄, που διεξήγαγε πενήντα πολιορκίες φρουρίων και σχεδίασε πάνω από εκατό φρούρια και λιμάνια. ΘΑ σχηματίσετε πιθανόν την εντύπωση ότι με την εξέλιξη των πυροβόλων όπλων και του καπιταλισμού τα φρούρια εξέλιπαν. Κάθε άλλο. Ο καπιταλισμός είναι η αποθέωση της λατρείας του φρουρίου. Κι αυτό όχι μόνο γιατί όλοι οι χώροι κτίζονται με πρότυπο το φρούριο, που δεν είναι παρά στρατώνας, που δεν είναι παρά οίκος, δηλαδή περίφραχτη συνύπαρξη ανθρώπων και ζώων αλλά γιατί το πιο αποτελεσματικό φρούριο γίνεται η ίδια η καπιταλιστική σχέση, η πώληση και η αγορά της εργασιακής δύναμης. [διαβάστε το Πανοπτικόν Σύστημα] ΤΟ πιο γνωστό καπιταλιστικό φρούριο είναι το εργοστάσιο. Όταν όλη η καπιταλιστική κοινωνία έγινε εργοστάσιο, όλη η καπιταλιστική κοινωνία έγινε φρούριο. Κι ενώ δεν είναι πια εργοστάσιο, παραμένει φρούριο: ένας οχυρωμένος χώρος στον οποίο εισρέει λεία και εκρέει βία. Με τη συρρίκνωση του καπιταλισμού, κάθε ανεπτυγμένη καπιταλιστική κοινωνία θα τείνει να μετατρέπεται σε δουλοκτητική ή φεουδαρχική μεσαιωνική πόλη: αυστηρός έλεγχος της κίνησης (εισόδου και εξόδου) των κατοίκων, οι οποίοι μεταλλάσσονται σε πολίτες, με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου. Ζούμε τις απαρχές της μετεξέλιξης της Ευρώπης στον πιο κλειστό και αυστηρά ελεγχόμενο οχυρωμένο φρούριο, με τους πολίτες της να εκλαμβάνουν τον εγκλεισμό ως επίγειο παράδεισο και να τάσσονται αναφανδόν και ενθουσιωδώς υπέρ των διαχειριστών αυτού του φρουρίου – σαφής μαρτυρία η κραταίωση των ακροδεξιών κομμάτων, που μια μέρα, μέχρι το 2030 μ.κ.ε. δεν θα αργήσει και τόσο πολύ, θα γίνουν κυβέρνηση σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Δεν θα γίνω υπερβολικός αν γράψω ότι όπως ο στρατός ήταν η ψυχή του φρουρίου, έτσι σήμερα οι Υποτελείς θα γίνουν το ζωντανό και ευέλικτο παραπέτασμα αυτού του φρουρίου. Απομένει να δούμε ποιες θα είναι οι άγριες, φρικτές και τρομερές συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Πόλις, Πολίτης, Πολιτεία, Politia, Polizia, Polizei, Police Η διαπίστωση ότι απώτατη πηγή των λέξεων που δηλώνουν την αστυνομία σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες (polizia, police, Polizei) είναι η λέξις πόλις προκαλεί αμηχανία. Πως είναι δυνατόν από την πόλιν, από αυτό το ελληνικό θαύμα, από αυτό το αξεπέραστο πολιτικό επίτευγμα, από αυτή την εκθαμβωτική κορωνίδα του δυτικού πολιτισμού να προέρχονται οι λέξεις που δηλώνουν έναν κατασταλτικό μηχανισμό του Κράτους; Η αμηχανία αυτή επιτείνεται εάν σκεφτούμε ότι ο αρχικός πυρήνας του απολυταρχικού Κράτους ήταν η αστυνομία και ο στρατός – όλοι οι άλλοι θεσμοί συγκροτήθηκαν σταδιακά και αργότερα. Διατυπώνω την εξής σκέψη: εάν κάποια μέρα το Κράτος μείνει με έναν μηχανισμό, ο μηχανισμός αυτός θα είναι ο κατασταλτικός. Η εικόνα που έχουμε σχηματίσει για την πόλιν, κατά συνέπεια και για την αρχαιοελληνική δημοκρατία, δεν ταιριάζει με την προέλευση της police από την πόλιν. Εάν η πόλις ήταν ένας χώρος ελευθερίας, πως είναι δυνατόν να προέρχεται από αυτή τη λέξη η polizia; Σε αυτό το ερώτημα είναι δυνατόν να δοθούν δυο απαντήσεις. Η polizia (Polizei, police) προέρχεται από την υστερολατινική politia, δηλαδή την αρχαία ελληνική πολιτεία. Πολιτεία όμως δεν σημαίνει ό,τι και η πόλις, οπότε δικαιολογείται η προέλευση της polizia από την politia (πολιτεία). Αυτή είναι η πρώτη απάντηση. Η άλλη: η πόλις δεν ήταν ένας χώρος ελευθερίας, οπότε δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Ήταν ή δεν ήταν η πόλις ένας χώρος ελευθερίας; Άλλοι ισχυρίζονται πως ήταν κι άλλοι πως δεν ήταν. Αυτοί που διατείνονται ότι ήταν διευκρινίζουν ότι ήταν ένας χώρος ελευθερίας για λίγους, όχι για όλους, για τους περισσότερους δεν ήταν. Δεν μπορούν να μας πουν, κατά κανένα τρόπο, ότι ήταν χώρος ελευθερίας για όλους! Για ποιούς λίγους ήταν χώρος ελευθερίας, για ποιούς περισσότερους δεν ήταν; Είναι δυνατόν ένας χώρος ελευθερίας για λίγους να είναι τελικά χώρος ελευθερίας γι’ αυτούς τους λίγους; Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να εξετάσουμε συνοπτικά τη σημασιολογική εξέλιξη της πόλεως και όλων των όρων που προέρχονται από αυτήν μέχρι την υστερολατινική politia. Υποστηρίζουμε ότι η αρχική σημασία της λέξης πόλις ήταν φρούριο, οχυρό, καταφύγιο και ότι αργότερα, κατά την αρχαϊκή εποχή, πήρε τη θέση της λέξης άστυ, και άρχισε να δηλώνει το ενδιαίτημα, το σύνολο των κατοικιών και των κατοίκων, ό,τι δηλώνει και σήμερα (η πόλη της Αλεξανρούπολης). Γιατί όμως η λέξη πόλις εκτόπισε την λέξη άστυ; Η απάντηση: η λέξη πόλις εκτόπισε τη λέξη άστυ, διότι το άστυ οργανώθηκε ως πόλις, ως φρούριο, ως οχυρό. Να δυο νέα ερωτήματα; Ποια είναι η οργάνωση του φρουρίου; Γιατί το άστυ οργανώθηκε ως πόλις, ως φρούριο; Η οργάνωση του φρουρίου, της πόλεως, είναι η οργάνωση της διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης; Τι σημαίνει αυτο; Σημαίνει την παρουσία ενός διαρκούς κινδύνου, σημαίνει ότι συμβιώνεις, συνυπάρχεις με έναν επικίνδυνο εχθρό, την απειλή του οποίου αισθάνεσαι κάθε μέρα, ζεις δηλαδή με το φόβο, καθημερινά. Ποιος όμως είναι αυτός ο κίνδυνος, ποιος είναι αυτός ο εχθρός; Κάπου στην Πολιτεία του ο Πλάτων αναρωτιέται: Τι θα γινόταν εάν ένας οίκος, δηλαδή η οικογένεια του δουλοκτήτη γαιοκτήμονα με τους δούλους του, απομακρυνόταν από την πόλιν και εγκαθίστατο στην ύπαιθρο; Δεν θα διέτρεχε σοβαρό κίνδυνο να σφαγιαστούν από τους δούλους; Ναι, θα σφαγιάζονταν, είναι βέβαιο, μας λέει ο Πλάτων. Ο λόγος που ζούμε μαζί, που έχουμε συγκροτηθεί σε πόλιν, είναι ο διαρκής, καθημερινός φόβος που νιώθουμε εξ αιτίας της ύπαρξης μεγάλου αριθμού δούλων. Η ανησυχία αυτή του Πλάτωνος, ο τρόμος θα έλεγα, μας παροτρύνει να διατυπώσουμε και μια θεωρία για τη γένεση της πόλεως. Οι διάσπαρτοι ανά την Αττική πλούσιοι και ισχυροί ποιμένες αναγκάστηκαν, όταν στράφηκαν προς τη καλλιέργεια της γης, να μετακινηθούν και να συγκατοικήσουν μόνο και μόνο για να αυξήσουν την ισχύ τους και να προστατευθούν απο τους πολύ περισσότερους από αυτούς δούλους. Εάν η ισχύς και ο πλούτος των ποιμένων εξασφαλίζονταν με την εκδίωξη και την εξόντωση των ποιμενικών γειτονικών γενών, τώρα η ισχύς τους εξασφαλίζεται μόνο με τη δίκην, με την συνεργασία και τον τερματισμό των καθημερινών και αλληλοκαταστροφικών συρράξεων. Η εγκατάλειψη του ποιμενισμού έχει ως αποτέλεσμα την εγκατάλειψη της ύβρεως και της άτης και την σύμπηξη σχέσεων συνεργασίας και αλληλοβοήθειας μεταξύ των γαιοκτημόνων δουλοκτητών. Τώρα, ο έχθρός δεν είναι ο γείτονας, τώρα ο γείτονας γίνεται σύμμαχος – εχθρός είναι άλλος, είναι οι δούλοι. Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώνεται από την πόλιν των Σπαρτιατών, την Λακεδαιμονιών πολιτείαν. Αποφεύγουμε να στρέψουμε το ερευνητικό μας βλέμμα προς τα εκεί διότι κάτι μας ενοχλεί. Εκεί, οι ελεύθεροι πολίτες είναι πολεμιστές και το μοναδικό τους καθήκον είναι η επιτήρηση των υποτελών Παραγωγών, των ειλώτων. Αυτό που διαμορφώθηκε εν μια νυκτί στη Σπάρτη με την κατάκτηση, με την υποδούλωση των αγροτών, για την Αθήνα και άλλες πόλεις ήταν μια μακροχρόνια διαδικασία, δύο περίπου αιώνων. Στα μέσα του 4ου αιώνα π.κ.ε. φτωχός θεωρούνταν κάποιος που δεν είχε τουλάχιστον έναν δούλο – το διαβάζουμε στον “Υπέρ Αδυνάτου” λόγο του Λυσία. Η εισαγωγή των δούλων στην παραγωγή επέτρεπε στους καλλιεργητές να αποδεσμευτούν από την παραγωγική εργασία και να ασχοληθούν με τον πόλεμο, ο οποίος με τη σειρά του εξασφάλιζε δούλους, η χρήση των οποίων ανανέωνε και ενδυνάμωνε την απομάκρυνση από την εργασία κοκ. Η διαδικασία αυτή γενικεύτηκε σε απόλυτο βαθμό στη ρωμαϊκή κοινωνία κι όταν η διαδικασία αυτή άγγιξε τα όριά της, η ρωμαϊκή κοινωνία παράκμασε και αποσυντέθηκε. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι η πόλις των Λακεδαιμονίων ήταν πράγματι ένα στρατόπεδο, ένας στρατώνας, μια διαρκής κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω του διαρκούς φόβου, ενός φόβου που προέρχονταν από την αριθμητική υπεροχή των ειλώτων. Με την εγκατάσταση των ισχυρών γαιοκτημόνων στο άστυ, στην Αθήνα και αλλού, λόγω του μεγάλου αριθμού των δούλων, το άστυ οργανώθηκε ως πόλις, ως φρούριο, ως οχυρό, ως στρατόπεδο. Ο γαιοκτήμονας δουλοκτήτης ήταν κάτοικος της πόλης, ήταν πολίτης. Πολίτης σημαίνει ισχυρός Κύριος, θα μπορούσαμε να αποδώσουμε τη λέξη με τον όρο Φρουριοκράτης. Πολίτης είναι μόνο ο άνδρας πολεμιστής, ο οπλίτης. Από τη λέξη πολίτης προέρχεται η λέξη πολιτεία: πολιτη-ίη> πολιτηΐη (ιωνική)>πολιτεία. Ο όρος πολιτεία δηλώνει την ιδιότητα του να είσαι πολίτης, του να είσαι ισχυρός Κύριος, πολεμιστής, οπλίτης. Διαβάζουμε τη λέξη πρώτη φορά στον Ηρόδοτο και υποθέτουμε ότι θα πρέπει να πλάστηκε στις αρχές του 5ου π. κ.ε. αιώνα, ίσως και νωρίτερα – μόνο που δεν το γνωρίζουμε. Η μεταγένεστερη σημασιολογική εξέλιξη του όρου κινείται μέσα στα πλαίσια της αρχικής σημασίας.

Η πολιτεία δηλώνει έμμεσα ότι προϋπόθεση της ελευθερίας του πολύ μικρού αριθμού των πολιτών, είναι η ανελευθερία του πολύ μεγάλου αριθμού των δούλων. Η ελευθερία και η ανελευθερία είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, η μία δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς την άλλην. Και δεν είναι μόνο οι δούλοι: είναι και οι γυναίκες και τα παιδιά και οι ξένοι (μέτοικοι). Η ελευθερία όμως που προϋποθέτει την ανελευθερία, είναι ελευθερία; Πως είναι δυνατόν οι ελεύθεροι να ζουν σε μια κατάσταση διαρκούς τρόμου – η παρανοϊκή ελευθερία είναι ελευθερία;

Ο όρος πολιτεία λοιπόν δηλώνει μια συγκεκριμένη, ιστορικά καθορισμένη μορφή Κυριαρχίας. Δεν παραξενευόμαστε λοιπόν που απόκτησε, μεταξύ των άλλων, και τις σημασίες του Κράτους αλλά και της διακυβέρνησης, του ελέγχου της κοινωνίας από μια μειονότητα πολιτών. Με αυτή τη σημασία υιοθετήθηκε ο όρος πολιτεία στην ύστερη λατινική (ύστερος μεσαίωνας, politia), δίπλα στην civitas, που σήμαινε ό,τι αρχικά και η αρχαιοελληνική πολιτεία. H politia είναι η κυβέρνηση, είναι η επιτήρηση, είναι η επιβολή της τάξης του οχυρού, του φρουρίου, του στρατοπέδου, της πόλεως. Μιας και η βασική μέριμνα της κυβέρνησης των μεσαιωνικών πόλεων ήταν η επιβολή της τάξης, η politia (η κυβέρνηση) απόκτησε και τη σημασία της βασικής μέριμνας, της επιβολής της τάξης (polizia, Polizei, police).

Μετά την ήττα των Αγροτών – είναι η Εφαρμογή, Ηλίθιε!

ΟΙ αγρότες είναι καταδικασμένοι να ηττηθούν και να επιστρέψουν ταπεινωμένοι στα σπίτια τους και στα χωράφια τους. Το κρατικό επιτελείο συντονισμού της καπιταλιστικής επίθεσης έχει εκπονήσει ένα σχέδιο αντιμετώπισης του αποκλεισμού των δρόμων από τους αγρότες δύο φάσεων – θα το δούμε διεξοδικά παρακάτω. Είναι βέβαιο ότι οι αγρότες και ξέρουν τι δεν θέλουν και ξέρουν τι θέλουν. Αυτό όμως δεν αρκεί. Ξέρουν ότι ο σκοπός του Κράτους και της εκάστοτε κυβέρνησης είναι η εξαφάνιση της πλειονότητας των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων αγροτών. Αγρότης σε χωριό των Σερρών καλλιέργησε πέρυσι 1.500 στρέμματα βαμβάκι, 700 στρέμματα σιτάρι και έχει κι έναν αμπελώνα 60 στρεμμάτων και εξάγει επιτραπέζια σταφύλια. 2260 στρέμματα είναι το ένα τρίτο της συνολικής καλλιεργήσιμης έκτασης ενός οποιουδήποτε χωριού. Κι αυτά τα στρέμματα τα καλλιεργεί με πέντε μόνο εργάτες (Αλβανούς), συν μερικούς άλλους εποχιακούς ντόπιους, νεαρούς και νεαρές ανέργους, για την καλλιέργεια του αμπελιού, όταν σε αυτά τα χωράφια τη δεκαετία του εξήντα εργάζονταν και ζούσαν από αυτά 300 άνθρωποι.

ΤΑ γνωρίζουν όλα αυτά οι αγρότες, τα ζουν, τα βλέπουν. Η τροφή θα παράγεται και στην Ελλάδα από όσο γίνεται λιγότερα χέρια, όπως γίνεται σε όλες τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες. Θα υπάρχουν μόνο γαιοκτήμονες με χιλιάδες στρέμματα, με όλον τον εργαλειακό εξοπλισμό, που θα απασχολούν λίγους κακοπληρωμένους ξένους εργάτες. Αυτό είναι το μέλλον που έχει σχεδιαστεί και προδιαγραφεί. Με αυτόν τον τρόπο η παραγόμενη τροφή θα είναι πολλή, άρα φθηνή, άρα και τα μεροκάματα και οι μισθοί θα είναι χαμηλοί. Αυτός ο τρόπος παραγωγής της τροφής είναι αυτοκτονικός και για το έδαφος και για τους Υποτελείς παραγωγούς και για τους καταναλωτές – υβρίδια, τόνοι φυτοφάρμακα και λιπάσματα, νερό μολυσμένο.

ΜΠΟΡΕΙ να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη, η εφαρμογή αυτού του σχεδίου, φίλες και φίλοι; Όχι, οι αγρότες δεν μπορούν να αποτρέψουν αυτή την εξέλιξη. Τι θα απογίνει η πλειονότητα των γεωργών και κτηνοτρόφων και άλλων παραγωγών; Η πλειονότητα των αγροτών, που είναι πάνω από πενήντα χρονών, σε λίγα χρόνια θα πάρουν μια σύνταξη των 350-500 εβρών και θα αποσυρθούν· οι νεότεροι θα μεταναστεύσουν ή θα δουλεύουν στους γαιοκτήμονες. Όσοι αγρότες καλλιεργούν 500 στρέμματα, θα καλλιεργούν τώρα 1000 και όσοι καλλιεργούν 1000 θα καλλιεργούν 1500 ή 2000.

ΟΙ μικρομεσαίοι αγρότες δεν μπορούν να αποτρέψουν την διαδικασία συγκέντρωσης της γης σε λίγα χέρια, την εξαφάνισή τους. Η τάξη αυτή παράγει και πουλάει εμπορεύματα για την αγορά, δεν πουλάει την εργασιακή της δύναμη – άρα δεν μπορεί να απεργήσει. Αυτό είναι μειονέκτημα καθοριστικής σημασίας. Ούτε μπορεί να σταματήσει την παραγωγή – εάν κάνει κάτι τέτοιο, θα αυτοκαταστραφεί, θα κάνει ένα πολύ μεγάλο δώρο στους γαιοκτήμονες καπιταλιστές, ντόπιους και ξένους, στους βιομηχάνους καπιταλιστές και στο Κράτος. Ο μόνος τρόπος να αντιδράσει είναι ο αποκλεισμός του οδικού δικτύου. Και αυτό κάνει εδώ και πολλές δεκαετίες.

ΕΡΩΤΩ: είναι αποτελεσματικός ο αποκλεισμός του οδικού δικτύου ως μέσον διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου; Όχι, δεν είναι. Δεν είναι διότι δεν μπορούμε πια να ελέγξουμε τον χώρο, τον οποιοδήποτε χώρο, λόγω της συντριπτικής οπλικής υπεροχής του Κυρίου. Διότι ο αποκλεισμός των δρόμων από τους αγρότες εκλαμβάνεται από τους Κυρίους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους ως κατάκτηση δικού τους χώρου, ως έλεγχος δικής τους εδαφικής επικράτειας, ως απώλεια ισχύος και αυτό δεν μπορούν ούτε να το ανεχτούν ούτε να το επιτρέψουν ούτε να το συγχωρέσουν. Το οδικό δίκτυο είναι ένα δίκτυο μεταφοράς εμπορευμάτων, ο έλεγχος του οποίου προκαλεί την διακοπή όχι μόνο της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων αλλά και της παραγωγής τους και της κατανάλωσής τους.

ΝΑ ποιο είναι το δύο φάσεων σχέδιο αντιμετώπισης του αποκλεισμού του οδικού δικτύου από το κρατικό επιτελείο συντονισμού της καπιταλιστικής επίθεσης. Η τακτική της πρώτης φάσης είναι η αποφυγή της σύγκρουσης, η αποφυγή της καταστολής με σκοπό την εξάντληση και την απογοήτευση των αγροτών, με την προϋπόθεση ότι το ασφαλιστικό και το φορολογικό νομοσχέδιο θα υπερψηφιστούν στη Βουλή του Κυρίου ημών. Η δεύτερη φάση: εάν τα νομοσχέδια δεν υπερψηφιστούν και υπάρξει γενικότερη κοινωνική αναταραχή, εάν δηλαδή ο αποκλεισμός των δρόμων γίνει ένα Πολυτεχνείο, ένας πόλος συσπείρωσης πολλών κοινωνικών κατηγοριών και ομάδων που θα σηκώσουν κεφάλι και στις πόλεις, ή θα σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας και σωτηρίας από την σημερινή Βουλή και θα εκδιώξει τους αγρότες με τη βία ή θα προκηρυχθούν εκλογές, από τις οποίες θα συγκροτηθεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας και σωτηρίας που θα διώξει τους αγρότες με τη βία, εάν δεν έχουν ήδη φύγει. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ασφαλώς ποιο από τα δύο αυτά ενδεχόμενα θα γίνει πραγματικότητα. Αυτό όμως είναι λεπτομέρεια – οι αγρότες θα φύγουν από τους δρόμους ή εξαντλημένοι ή δαρμένοι.

Είναι η εφαρμογή, ηλίθιε!

ΤΙ θα γίνει μετά την ήττα των αγροτών και της όλης εξέγερσης, εάν επεκταθεί και στις πόλεις; Εάν δεν γίνουν εκλογές, η στάση πληρωμών από τους Υποτελείς θα γενικευθεί και θα ενταθεί – θα αυξηθούν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια στις Τράπεζες και θα μειωθούν ακόμα περισσότερο τα έσοδα του Κράτους. Εάν γίνουν εκλογές, θα ζήσουμε πολύ ωραίες στιγμές: θα δούμε υποψήφιους να τρώνε πολλά αβγά και χαστούκια και ντομάτες, θα δούμε να μην επιτρέπεται η εγκατάσταση καλπών στα χωριά, θα δούμε την αποχή να ξεπερνάει το 60%.

ΘΑ δούμε πλέον πολύ καθαρά τη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ Κυρίου και Υποτελών. Έτσι, ένα τέταρτο μνημόνιο, μια τέταρτη οργανωμένη και αμείλικτη επίθεση θα είναι αναγκαία. Την επίθεση αυτή θα συντονίσει η Νέα Δημοκρατία, είτε αποτελέσει τον κορμό της κυβέρνησης εθνικής ενότητας και σωτηρίας είτε σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δύο θα είναι οι στόχοι: η απελευθέρωση των απολύσεων με σκοπό την αντιμετώπιση της ανεργίας με καπιταλιστικούς όρους, που θα επιφέρει αναπόφευκτα και μείωση μεροκάματου και μισθού, και η περαιτέρω συρρίκνωση του Κράτους: δραστικός περιορισμός των δαπανών, μείωση του αριθμού των κρατικών και δημόσιων υπαλλήλων, μείωση του μισθού τους στα 700-900 εβρά, και πολλά είναι.

ΤΑ αποτελέσματα κάθε καπιταλιστικής επίθεσης (μνημόνια) είναι και θετικά για τους καπιταλιστές και το Κράτος και αρνητικά. Είναι θετικά διότι οι στόχοι του σχεδιασμού υλοποιούνται – εξαφάνιση αυτοαπασχολούμενων και μικρομεσαίων, μείωση μεροκάματου, μισθού και συντάξεων, συρρίκνωση του Κράτους, αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων βιομηχανιών. Είναι όμως και αρνητικά και πολύ δύσκολα διαχειρίσιμα. Το ένα είναι η διεύρυνση του χάσματος μεταξύ Κυρίου -του Κράτους συμπεριλαμβανομένου- και Υποτελών.

Η διεύρυνση αυτή είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, διότι ο Κύριος και το Κράτος, ο σύγχρονος ηγεμόνας, για να θυμηθούμε τον Μακιαβέλι, αρχίζει να μισείται από τους Υποτελείς. Ταυτόχρονα και παράλληλα με αυτό το αρνητικό αποτέλεσμα υπάρχει κι ένα άλλο, ακόμα πιο επικίνδυνο. Αφενός εμπεδώνεται μια κατάσταση στάσης πληρωμών και ανυπακοής, που θεμελιώνει μια κοινωνική και πολιτική παράδοση, και αφετέρου εμφανίζονται μεταξύ των Υποτελών, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσχέρειες του ανυπόφορου παρόντος, πρακτικές που κινούνται πέραν της καπιταλιστικής λογικής.

ΕΤΣΙ, κάθε καπιταλιστική επίθεση έχει ως αποτέλεσμα να εμφαίνεται η ελληνική κοινωνία ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κοινωνίες όλου του πλανήτη. Εκεί που κάθε καπιταλιστική επίθεση δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την επιβίωση και τη ζωή μας, ταυτόχρονα και παράλληλα συμβάλλει στην δημιουργία συνθηκών και προϋποθέσεων που συγκροτούν αφενός μια νέα παράδοση διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που κινείται πέραν αυτής της ιστορικής Αριστεράς και αφετέρου διευρύνουν τον ζωντανό κομμουνισμό του παρόντος. Εάν η τάση αυτή συνεχιστεί, και πιστεύω ότι θα συνεχιστεί, τότε δημιουργούνται οι όροι για κάτι καινοφανές – δημιουργούνται οι όροι για την ανακατασκευή και νοηματική ανασυγκρότηση εννοιών, νέων εννοιολογικών πλαισίων του κοινωνικού πολέμου.

Θέλουμε επιθέσεις, πολλές επιθέσεις, αμείλικτες και ζοφερές!

@Αθανάσιος Δρατζίδης /Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών

terrapapers