Την ώρα της απόφασης

Κάποιες στιγμές, σε περιόδους που είναι να πάρουμε αποφάσεις ή να κάνουμε μία αλλαγή, ζητάμε την καθοδήγηση.

Μέχρι πρόσφατα, η καθοδήγηση γίνονταν μέσα από τους γονείς.

Από εκείνη την ηλικία που ο γονιός “ήξερε”, για μας.

Τότε επιστρέφουμε να μας πει…
Να μας δείξει το δρόμο.

Μια και από την αρχή υπάρχει η “λάθος” κίνηση, μια και ο γονιός στην πραγματικότητα δεν “ξέρει” για μας, μα μόνο το εσωτερικό μας ραντάρ και η επαφή μας με την φωνή μας την εσωτερική, ας μπορέσει, έστω και πιο μετά να καθοδηγήσει το “παιδί”, μέσα του.

Να μην απαντήσει αντί αυτού.
Μα με αγάπη να δείξει, πόσο πολύ εκείνο γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον καθένα, τι νιώθει να κάνει.

Έχει τόσο μεγάλη χαρά η δημιουργία και η δράση.

Τι να τον κάνουμε το θυμό που νιώθουμε, επειδή μετά από τόσο καιρό την ώρα της απόφασης στρεφόμαστε σε αυτόν που για μας καθρεφτίζει το γονιό.
Θυμός που θα μας πει…., μα νιώθουμε αδυναμία να πάρουμε την απόφαση…

Σκεφτόμουν ότι ούτε οι γονείς ήξεραν…

Πώς να σε καθοδηγήσουν σε κάτι που και οι ίδιοι δεν κάνουν.

Οκ. Λοιπόν .
Και τι να κάνουμε τώρα?

Ας θυμηθούμε ότι υπάρχει η δύναμη αυτή.
Ακόμα και τις στιγμές που νιώθουμε αδύναμοι και αβοήθητοι, είναι καταπληκτικό το εσωτερικό ραντάρ πώς λειτουργεί.
Μας καθοδηγεί στον κατάλληλο άνθρωπο.
Μα κι αν πάμε σε κάποιον άλλον, που έχει ακόμα το πρότυπο του γονιού, δεν μας καλύπτει….και φεύγουμε από κει.
Μέχρι να βρούμε αυτόν που θα μας θυμίσει…

Και αυτό, γιατί θέλουμε κάποιον άλλον να μας θυμίσει…
Ότι έχουμε το δικό μας ραντάρ.
Την δική μας δύναμη.
Την ουσία του θεού, ή όπως το ονομάζει ο καθένας.

Χρειάζεται μία ήσυχη δύναμη, με τη σιγουριά , την ασφάλεια και την αγάπη που δίνει η γνώση του αληθινού εαυτού, να ακούσει τον άνθρωπο αυτό, που την ώρα αυτή αγωνιά για την καθοδήγηση και το σωστό βήμα. Που στρέφεται στο γονιό.
Τον όποιο γονιό , για εκείνη τη στιγμή.

Αυτός που θυμάται και βλέπει την δύναμη και το Φως σου, ακόμα και την ώρα που νομίζεις ότι είσαι στο σκοτάδι.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς.
Αφού είμαστε αυτή η δύναμη και το Φως.

Είναι όπως λειτουργεί η συμπαθητική δόνηση.
Συντονίζεσαι με τον άλλον, με κάτι που ΉΔΗ έχεις μέσα σου.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια, ούτε επεξήγηση των μυστηρίων της ζωή. Ούτε ο τρόπος που οι ανασφάλειες αυτές δημιουργήθηκαν…

Δεν νομίζω ότι υπάρχει πραγματικά λόγος.
Γιατί όταν, αυτός που ακούει, γνωρίζει…, τότε, ο άλλος θυμάται…!!!!!

Αν μιλήσω κινέζικα, δεν θα καταλάβετε τι λέω…
Όμως αν μιλήσω την γλώσσα που ξέρετε, θα καταλάβετε τι λέω…

Όταν λοιπόν η αλήθεια μιλήσει, την αναγνωρίζουμε….χωρίς κουβέντες.

Και ο σκοπός είναι αυτός…!!!!

Να θυμηθεί, αυτός που για λίγο ξέχασε…!!!!!!!

Για όλους μας..!!!!!

Από: Δέσποινα Οικονόμου

ΠΗΓΗ