ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΩΣ ΣΤΟ ΚΟΤΕΤΣΙ

Τρία πράματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών
Των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
Και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών

Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
Παρ’ όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά
Μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
Η κίνηση, ή άνεση του χώρου κι η χαρά

Νίκος Καββαδίας, “ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΙ”

1. ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΙΧΝΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΜΟΥ

Συχνά ομολόγησα ότι είμαι βλαξ. Δεν γνωρίζω κατά πόσο αυτή η παραδοχή ανάγεται σε ουσιαστική επίγνωση, ή αποτέλεσε μόνον ένα ελιγμό, μια απόπειρα να κρυφτώ πίσω από τον εαυτό μου.
Δεν γνωρίζω επίσης κατά πόσο βοήθησε έστω και λίγο την νοημοσύνη μου, ο γρίφος που έθεσα προς επίλυση στον εαυτό μου: Συγκαταλέγεται τελικά το αυγό τού φιδιού μεταξύ των αυγών τουρκίας;

Ενώ γνώριζα εκ των προτέρων αρκετά καλά τις βασικές σταθερές, οι οποίες δομούν τα διεθνή δρώμενα, πολλές φορές ρίχνοντας κάποια συγκεκριμένα γεγονότα στο μίξερ τής νόησης δεν μπορούσα να βρώ άκρη.
Ενώ γνώριζα πολύ καλά, ότι το κέντρο τού κόσμου βρίσκεται στην μικρή γεωγραφική κουκίδα, που ονομάζεται Ελλάς, δεν στάθηκε δυνατόν να κατανοήσω μέχρι σήμερα, ότι το μακελιό των 70 νέων που έγινε στην Ουτόγια τής Νορβηγίας και που αποδόθηκε στον Μπρέιβικ, είχε την ουσιαστική του αιτία σε όσα διαδραματίζονταν και έμελε να λάβουν χώρα σε αυτήν την μικρή κουκίδα, στην Αγία Γη.

Ορθότατα αναφέρει η ανάρτηση “Βλέπουμε με τον Εγκέφαλο και όχι με τα Μάτια“, που ανέβασε σήμερα ο STRANGER στα “ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΝΕΑ”, ότι αδυνατούμε να αντιληφθούμε τα προφανή, όταν αυτά δεν ανταποκρίνονται στα στερεότυπα, που έχουμε αποθηκευμένα στον εγκέφαλό μας.

Φωτογραφίες που αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο του Μπρέιβικ, που τον παρουσίαζαν με τεκτονική περιβολή, το τεράστιο “αντιισλαμικό” μανιφέστο “του”, αποτελούμενο από εκατοντάδες σελίδες που προβλήθηκε κατά κόρον, η “αντιξενική σταυροφορία” με στόχο την “προάσπιση” των Ευρωπαϊκών χωρών από την Ασιατική πλυθησμιακή διείσδηση, την οποία ο ίδιος πρόβαλε ως κεντρικό ισχυρισμό, στάθηκαν οι βασικές προφάσεις, τις οποίες η νωθρή μας νόηση αποδέχθηκε τοις μετρητοίς ως ισχύουσες και προφανείς. Εις έκαστος, αναλόγως τής ιδεολογικής του υπνώσεως, έσπευσε κυρίως να τις καταδικάσει ή να τις προασπίσει, παρακάμπτοντας την περίπτωση, αυτές να αποτελούν προπέτασμα καπνού στην διαδικασία αποπροσανατολισμού και παραπληροφορήσεως.

“Λύση” τού γρίφου για την βίαιη εξόντωση όλου σχεδόν τού νεολαιίστικου ανθού τού Εργατικού Κόμματος τής Νορβηγίας στάθηκε για μια ακόμη φορά η πάγια καραμέλα: “Πίσω από το Μακελιό βρίσκεται ο σιονισμός“. “Το Κόμμα Εργασίας τής Νορβηγίας είχε πάρει θέση υπέρ τής δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους, οπότε ο διεθνής σιωνισμός το εκδικήθηκε με αυτόν τον τρόπο”.

Για μια ακόμη φορά οι σινομωσιολόγοι αποδειχθήκαμε “συνομωσιολόγοι”. Αναμασώντας ακριβώς εκείνο το σανό, που τα δολοφονικά κυκλώματα, που συνομωτούν με λυσαλέο τρόπο σε βάρος τής ανθρωπότητος, φρότισαν να διαρρεύσει και να προβληθεί στα μίντια.

Αντίστοιχη ανάρτηση έκανα και εγώ τότε, με στόχο να καταδείξω, ότι όλη η ιστορία ήταν στημένη, από κυκλώματα που ξεπερνούσαν κατά πολύ τα όρια τού φερόμενου ως μαζικού δολοφόνου.
Ναι, αυτή ήταν αναμφίβολα στημένη. Όμως για ποιον λόγο; Ποιά ήταν η αιτία;
Επρόκειτο για ένα ακόμη τελετουργικό, μια ακόμη ανθρωποθυσία στο μολόχ, το οποίο υπηρετούν τα παρασκήνια τής εξουσίας; Επρόκειτο για μια ακόμη ισχυρή δόση διμεθυλτριπταμίνης στα κυκλώματα τής χθόνιας λατρείας, όπως τότε υπέθεσα;

Γνώριζα βεβαίως, όταν έγραφα εκείνη την ανάρτηση, ότι οι στόχοι των κυκλωμάτων, τα οποία καλύπτονται πίσω από την εξουσία, είναι ταυτοχρόνως πολύπλευροι. Ότι με τέτοιου είδους ψευδεπίγραφες συνομωσίες εξυπηρετούνται ταυτοχρόνως και συνδυαστικά δέσμες στόχων.
Όμως σε κάθε πολλαπλή στόχευση κάποιος στόχος είναι κυρίαρχος. Αυτός είναι που αποτελεί τον κύριο στόχο. Τα όσα εν συνδυασμώ συνπροωθούνται με αυτόν, αποσκοπούν στην ικανοποίηση επιπρόσθετων στοχεύσεων, που υπηρετούν τούς εντολοδότες, αυτών που εξύφαναν και εκτέλεσαν το συνωμοτικό σχέδιο.

Ίσως έπρεπε να συμπληρωθεί η πραγματοποίηση κάποιων επιπρόσθετων γεγονότων – κυρίως σχετιζόμενων με την Ελλάδα, αλλά όχι μόνο με αυτήν, επειδή ακριβώς η Ελλάδα αποτελεί ρόλο διεθνούς βαρομέτρου – ώστε η ασθενής νόησή μου και η εν πολλοίς δεσμευμένη φαντασία μου να μπορέσουν να φθάσουν κοντά σε εαυτό, που τώρα πλέον θεωρώ ρεαλιστική ερμηνεία τού Μακελιού στην Ουτόγια και το Όσλο.

Κάποιοι φίλοι με παρώτρυναν στο παρελθόν να ασχοληθώ εκ νέου με την περίπτωση Μπρέιβικ σε συνδυασμό με την αιματοχυσία στο Ντένβερ των ΗΠΑ. Μια ενασχόληση τότε και η αντίστοιχη έρευνα σε σημαντικές αγγλόφωνες συνωμοσιολογικές σελίδες με οδήγησαν στην διαπίστωση, ότι και οι δύο σφαγές έγιναν κατά την ίδια ημερολογιακή ημερομηνία διαφορετικών ετών. Δεδομένο, που θα μπορούσε να ενισχύσει τις υποψίες σχετικά με τον τελετουργικό χαρακτήρα όσων συνέβησαν.
Το “πότε” συμβαίνει κάτι σε αντίστοιχες περιπτώσεις, συνιστά αναμφίβολα σκόπιμη και λειτουργική επιλογή. Όμως το λεγόμενο “timing”, η χρονική επιλογή, δεν μπορεί να είναι καθοριστικά σε σχέση με τον κυρίαρχο στόχο. Καθοριστικό δεν μπορεί να είναι το τελετουργικό “πότε”, αλλά το εν τέλει “γιατί”.

Ίσως μετά από αυτά που ανέφερα ήδη, κάποιοι φίλες και φίλοι να υποπτεύονται ήδη, προς τα πού κατευθύνω την προβληματική.
Τι είναι αυτό που συνδέει την Νορβηγία, την Ελλάδα και τα κυκλώματα τής βίαιης επιβολής από το 2009 και εντεύθεν;
Τι μπορεί να είναι για τα κυκλώματα τής εξουσίας πολύ πιο σημαντικό, από την θέση των Νορβηγών περί δημιουργίας Παλαιστηνιακού κράτους, όσο αφορά τα δρώμενα και τις παρεμβάσεις τους στην περιοχή τής Ανατολικής Μεσογείου;
Ας εξετάσουμε όμως πρώτα κάποια από τα βασικότερα πολιτικά δρώμενα στην Ελλάδα και την μείζονα περιοχή.

2. ΟΙ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΣΕ ΜΠΑΖΑ ΚΑΙ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΛΑΒΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΤΑ ΜΠΑΖΑ ΣΤΟ ΒΟΡΒΟΡΟ
ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΛΕΥΤΕΡΑΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΤΗΝΟΝΤΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΥΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
ΜΠΑΖΑ – ΜΠΑΖΑ – ΜΠΑΖΑ
ΤΟ ΞΗΛΩΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ, ΩΣ ΠΕΠΑΛΑΙΩΜΕΝΗΣ ΒΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΝΕΑΣ ΤΑΠΕΤΣΑΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΣΕΛΗΝΙΑΚΟ ΤΟΠΙΟ

Προσέξτε έκφραση πρωθυπουργού χώρας κατά την εξαγγελία πρωτοχρονιάτικου μηνύματος.
Χαλάρωση, αισιοδοξία, αυτοπεπείθηση, χαρά, εκδήλωση αυτονομίας.
Αυτή η διαπίστωση δεν γίνεται με στόχο να προσβάλλω τον πρωθυπουργό.
Διότι η συνοφρυωμένη έκφραση είναι το μόνον που εκτιμώ ειλικρινά στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Διότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι χαζοχαρούμενος ΓΑΠ.

Εντός του ρέει το αίμα τού Εμμανουήλ Μπενάκη, αλλά ταυτοχρόνως και αυτό της Πηνελόπης Δέλτα.
Μιας σπουδαίας Κυρίας, Γυναίκας και Δημιουργού ενώπιον τής οποίας ωφείλουμε βαθύτατα να υποκλεινόμεθα.
Δεν δύναμαι να κρίνω τον Αντώνη Σαμαρά ως πρόσωπο, διότι δεν γνωρίζω εάν είχα εγώ το δικό του πεπρωμένο, τι θα έπραττα σήμερα.
Διαπιστώνω, ότι αυτός είναι μια βαθύτατα διασπασμένη προσωπικότητα μέσα στις συμπληγάδες τού πεπρωμένου. Η πίεση που αυτές εξασκούν είναι φοβερές για τα ανθρώπινα μέτρα. Πιστεύω, ότι στο πολύ βάθος ο Σαμαράς ποθεί ακριβώς το αντίθετο από αυτό που είναι υποχρεωμένος να κάνει.

Δεν αποκρύπτω, ότι για τον Σαμαρά έχω κάποια παράξενη συμπάθεια, έχοντας στο ωροσκόπιο έξι πλανήτες στα ίδια ζώδια με αυτόν.
Δεν αποκρύπτω ότι τον αντιμάχομαι σθεναρά. Κρίμα. Οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουμε γεννηθεί με αποστολή την συνενόηση και όχι την σύγκρουση. Μια σκιά από το παρελθόν στιγματίζει την ύπαρξή μας. Τα μέλη τής προπροηγούμενης γενιάς τής οικογένειας από την οποίαν προέρχομαι ήσαν φανατικοί μαχόμενοι φιλοβασιλικοί. Αντιμάχομαι τούς Βενιζελικούς με σφοδρότητα, όπως έπρατταν και εκείνοι.
Ο Αντώνης Μπενάκης και ο Γύπαρης σφράγισαν τραγικές πτυχές τού Μακεδονικού. Ένα ιστορικό – οικογενειακό κορδόνι του κάρμα περισφύγγει και τον Αντώνη Σαμαρά πάνω στον ίδιο ζωντανό και σήμερα εξ ίσου επιθετικό γρίφο. Ένα γρίφο που στάζει αίμα. Αίμα τού Ίωνος Δραγούμη, αλλά και εσωτερικό αίμα τού Αντώνη Σαμαρά.

Λυπάμαι ειλικρινά για την σύγκρουση με τον Αντώνη Σαμαρά. Είμαστε υποχρεωμένοι να την τραβήξουμε μέχρι την έσχατη συνέπεια. Εάν δεν μπορέσουμε να την μετουσιώσουμε στα όρια τής εξιλεώσεως θα την μεταβιβάσουμε σε κάποια επόμενη γενιά. Και η ροή πόνου θα συνεχίζεται.

Τεκτονικός χαιρετισμός.
Ποιος ασπάζεται ποιον;
Ποιος εκ των δυο φέρει ανώτερο ιερατικό βαθμό;
Οι γνώστες των “διακριτικών” μπορούν να διακρίνουν. Ο αντίχειρας κατευθύνεται σχετικά χαμηλά.

Τεκτονικός χαιρετισμός,
Εδώ ο αντίχειρας κατευθύνεται πιο ψηλά.
Αξιοπρόσεκτοι ιερατικοί βαθμοί πίσω από τα χαμόγελα.

Και οι δυο φωτογραφίες εμπεριέχουν την σκόπιμη σκηνικότητα. Όμως πίσω από τα σημαίνοντα υπάρχουν τα σημαινόμενα.

– Τι να πω αδελφε, αν παμε ετσι οπως παμε και ο λαος μας ειναι στην καρακοσμαρα του το να κοντραρω την τακτικη των λαμογιων ειναι πεταμενα λεφτα, αστα να πανε, στανταρ ασσος, σιγουραντζα, μην το ψαχνεις , θα μας τα φανε τα μπακιρια και τα πετρελαια μας και θα γελανε με την πεινα και την λιγουρα μας…
Εκτος και αν αλλαξουμε, φιλε… σε αυτο μονο ελπιζω και πουθενα αλλου….

PANDAROS

Όταν ο Τεσλα τους χαριζε την ασυρματη ελευθερη ενεργεια το λαμογιο ο μοργκαν τον ελιωσε. Η τεχνολογια για μια κοινωνια με ελευθερη ενεργεια υπαρχει ακομα στα συρταρια των μεγαλων συμμαχων μας και των φιλευσπλαχνων δανειστων μας…

Ανώνυμος σχολιαστής

Συνέχεια του δευτέρου κεφαλαίου τού πρώτου μερους:

Ο κύριος στόχος καταλήστευσης τής χώρας μέσα από δύο δηλώσεις τού “τέρατος νοημοσύνης”, αλλά και πιστού συνεχιστού στο οικογενειακό παπατζηλίκι, στις 11.02.09 και στις 11.09.11:

Τι άλλαξε κατά κατά την διάρκεια που μεσολάβησε μεταξύ των ωσάνω δύο ημερομηνιών, είναι γνωστό τοις πάσι:
Η ολοκλήρωση και τού τύποις οικονομικού αλυσοδέματος τού προτεκτοράτου στην ληστρική μανία των ύπατων αρμοστών του με το λεγόμενο “μνημόνιο”.
Και δυστυχώς βρισκόμαστε ακόμη ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ της εφαρμοχής των καταστροφικών σχεδίων των “συμμάχων”, “προηγμένων” και “πολιτισμένων” χωρών εις βάρος τής ψωροκώσταινας. Σε αυτήν συντόμως θα επιβληθεί από αυτούς και τούς εγχώριους πρακτορές τους (οι οποίοι δεν είναι πλέον καν τοποτηρητές στην χώρα, έχοντας συνειδητά ξεπουλήσει και τα τελευταία ίχνη τής τσεκουρεμμένης εντός των πλαισίων τής ΕΕ. και τού επιθετικού ΝΑΤΟ προϊσχυσάσης εθνικής κυριαρχίας) να σέρνεται ημιθανής στο έδαφος, εκλιπαρώντας για ένα πινάκιο φακής με αντάλλαγμα τον μυθικά τεράστιο ορυκτό πλούτο που διαθέτει.

Το σχέδιο μένει να ολοκληρωθεί με:

– Την κήρυξη τής ΑΟΖ, σε βάρος των συμφερόντων τής Ελλάδος, με στόχο την εκχώρηση των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης των ευρισκόμενων σε αυτή τεράστιων φυσικών πόρων στούς διεθνείς μαστρωπούς, αφού συνεχιστεί και βαθύνει η σκόπιμη και ύπουλη διάλυση τής χώρας από την “κυβέρνηση” Σαμαρά.
– Και στην συνέχεια την πλήρη διάλυση τής κρατικής υποστάσεως τής Ελλάδας κατ’ εντολη των ΗΠΑ και ΕΕ. από την επερχόμενη “κυβέρνηση” Τσίπρα. Για μια φορά ακόμη, θα φορτωθεί η κρίση που δημιούργησαν και εξέθρεψαν μέχρι τερατώδους γιγαντισμού, τα παραδοσιακά κόμματα τής διαπλοκής “Ν””Δ”. και “Πα””Σο””Κ” σε μια μαϊμού δήθεν “αριστερά”, πρακτορείο των “πεφωτισμένων”. Αφού την κοπανήσουν οι κ.κ. των γνωστών συμμοριών μετά την “μεγαλειώδη εκλογική νίκη τής αριστεράς”, όπως έπραξε ο αρχιτέκτων τής Μικρασιατικής καταστροφής Λευτέρης Βενιαμίν Εζλόν κατά το 1920, θα εξακολουθούν στη συνέχεια να φορούν το λευκό γιλέκο των “πολιτικών ταγών”, καθώς οι αγχόνες θα στήνονται σε βάρος των λάθος προσώπων. Για μια φορά ακόμη η καταστροφή θα έχει φορτωθεί στις πλατες τού λαού, ο οποίος εκτός από τις συνέπειες τις καταστροφής, θα κληθεί να φορτωθεί και την υπευθυνότητα γι’ αυτήν. Όπως ακριβώς έγινε το 1922 – 1924, καθώς και το 1944 – 1945.

Ξανά η ίδια και η ίδια τερατογένεση στηριγμένη στα ίδια και τα ίδια τεχνάσματα. Αυτό που κάθε φορά αλλάζει είναι το προσωπείο τής εξουσίας.
– Η ανθελληνική μανία των διεθνών “προστατών” μαστροπών παραμένει διαχρονικά η ίδια.
– Η υπουλία των εγχώριων εντολοδόχων τους, “πατριωτών” επί μισθώ, παραμένει διαχρονικά η ίδια.
– Και η δική μας εγκληματική αφέλεια ως λαός, που στρέφεται ενάντια στον εαυτό μας παραμένει επίσης διαχρονικά ΑΜΕΙΩΤΑ η ίδια.

Ενδιαμέσως αποτελεί κοινόν τόπο, έχει κατανοηθεί από τούς πάντες και είναι κοινώς παραδεκτό, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ότι:

1. Η Ελλάδα προσέτρεξε στο ΔΝΤ. βάσει αλλοιωμένων στατιστικών στοιχείων.
Ήδη έχουν κινηθεί μέτρα τής εισαγγελίας ένεκα αυτού εις βάρος των τότε υπευθύνων της “εθνικής” Στατιστικής “Υπηρεσίας”.

2. Η πολιτική την οποία επέβαλε το ΔΝΤ. με την σύμπραξη των εγχωρίων πρακτόρων του στην Ελλάδα υπήρξε καταστροφική.
Η ωμή παραδοχή προσφάτως των απατεώνων τού ΔΝΤ. αποτελεί την ισχυρότερη δυνανατή τεκμηρίωση περί αυτού.

Ότι στόχο αυτών των ενεργειών αποτελεί η καταλήστευσις τής χώρας, μέσω τής πλήρους διαλύσεως τής κρατικής της υποστάσεως και τον ολοκληρωτικό εξανδραποδισμό τού Ελληνικού λαού, έχει πλέον καταστεί κατανοητό.
Διάλυση τής εθνικής άμυνας, τής οικονομίας, τής κοινωνικής συνοχής, τής εθνοτικής σύνθεσης, τού συστήματος υγείας και μέριμνας, υφαρπαγή όλων των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων από τούς “συμμάχους” μαστρωπούς, έντεχνη καλλιέργεια κοινωνικής πολώσεως μέχρι σημείου πλήρους πορώσεως, κάθετη και ραγδαία πτοχωποίηση των ελλήνων, καλλιέργεια πλήρους απογνώσεως, έκρηξη τής ανεργίας, καταρράκωση των αξιών, ακατάσχετη προώθηση των ναρκωτικών με πλήρη καλυμμένη συνεργεία τού πολιτικού κατεστημένου και των μηχανισμών υποτιθέμενης δίωξης, προώθηση οικολογικού μπανκρότ, τυραννία με σαδιστικά σύνδρομα από τούς κρατικούς φορείς εις βάρος τού μέσου πολίτη, έμεση εξώθηση τού πληθυσμού σε νέα κύματα μετανάστευσης, βάρβαρη καταστολή στηριγμένη σε διεθνείς μηχανισμούς βίας όπως η Eurogendfor και πληρωμένες συμμορίες δολοφόνων όπως η Blackwaters.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα των επιλογών “Ανήκομεν εις την δύσιν”, “Θα ενταχθούμε στην ΕΟΚ για να συμβαδίσουμε με τα άλλα πολιτισμένα έθνη τής Ευρώπης” καθώς και “Η ένταξή μας στην ΕΟΚ εγγυάται την ομαλή λειτουργεία των δημοκρατικών θεσμών στην χώρα μας”. Το ΝΑΤΟ δεν αποδείχθηκε “αμυντικός” οργανισμός, αλλά βδελυρότατα επιθετικός, έχοντας αιματοκυλίσει άδικα τούς λαούς δεκάδων χωρών, επιβάλλοντας το πλήρες χάος σε περισσότερες χώρες, ενισχύοντας ότι πιο επιθετικό μπορεί να υπάρξει, όπως ο UCK και ο ισλαμοφασισμός και ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΡΡΑΞΕΩΝ.

Προσωπικά ΔΕΝ δέχομαι, ότι αυτά που παρουσιάζουν κάθε φορά ως “εκλογικά αποτελέσματα” βγαίνουν πραγματικά μέσα από την κάλπη. Ποιος είναι αυτός, που μπορεί να ελέγξει τα μαφιόζικα μαγειρέματα τής εξουσίας, όταν όλα τα κόμματα που συμμετέχουν στην υποτιθέμενη διαδικασία και που έχουν κάποιο μέγεθος άξιο λόγου, είναι απροκάλυπτα ή συγκαλυμμένα συστημικά παραρτήματα;
Όταν, παρά τις σκηνοθετημένες κοκορομαχίες των δήθεν “πολιτικών” προσώπων μπροστά στις στημένες μηχανές λήψεως των μέσων μαζικής εξαπάτησης, αυτοί μέσα στις στοές και τις λέσχες τα βρίσκουν πλήρως μεταξύ τους, στο όνομα τού “μεγάλου αρχιτέκτονα τού σύμπαντος”, τού “νακέμ αδονάι”, με τούς λευκούς μανδύες που φέρουν κόκινους σταυρούς;

Να δεχθώ, ότι πράγματι κάποια κόμματα ανεβοκατεβαίνουν εντός μερικών μηνών σαν γιο-γιο, από το 1,5% στο 18% και το αντίστροφο, όπως ο “σύριζα”, χωρίς να υπάρχει μιντιακό δούλεμα σκοπιμότητος από πίσω; Είπαμε, είμαι βλαξ, αλλά όχι και σε τέτοιο βαθμό, ώστε να δεχθώ ως πραγματικές τέτοιες τερατολογίες. Σαν να ρίχνουν το 15% των ψηφιζόντων τήν ψήφο τους στην κάλπη, όπως θα έρριχναν στον οποιοδήποτε κάλαθο των αχρήσρων ένα χρησιμοποιημένο χαρτομάντηλο.

Απορώ, σε τι άλλο θα μπορούσε να οδηγήσει η πρακτική από πλευράς των κυβερνόντων, παρά σε μια συλλογική καταδίκη ένεκα εθνικής προδοσίας και εγκληματικών ενεργειών σε βάρος τού λαού, όλων των κοινωνικών ομάδων και εκκατομυρίων φυσικών προσώπων. Αντ’ αυτού καλούνται αυτοί να αποφασίσουν περί τής συγκλήσεως διερευνητικών ή ανακριτικών επιτροπών σε βάρος κάποιων, που ανήκουν στις ίδιες γκρούπες ανομίας με αυτούς.

Θεωρώ, ότι η κοινή γνώμη άγεται πίσω από τα σχέδια τής εξουσίας, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει τελικά με συγκεκριμένο τρόπο και για ποιον σκοπό εξυφαίνονται και επιβάλλονται όλες αυτές οι εξοντωτικά βάρβαρες επιθέσεις σε βάρος τού κοινωνικού συνόλου.
Αμφιβάλλω, ότι έχουν καταστεί κατανοητά τα γεωστρατηγικά σχέδια, που κλιμακώνονται στην παρούσα φάση στην Ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή, τα οποία προβλέπουν την πολύπλευρη καταστροφή τής Ελλάδος, σε συνδυασμό με την προώθηση των μελλοντικών τρόπων κυριαρχίας.

Η συμμετέχοντες στον Γόρδιο Δεσμό των αντιθέσεων είναι περισσότεροι. Τα συμφέρντά τους και η στρατηγική τους ποικίλουν αντιστοίχως. Μέσα στο εν λόγω σύμπλεγμα οι κάτοικοι τού Ελλαδικού προτεκτοράτου μοιάζουν να υποφέρουν τα πάνδεινα, ευρισκόμενοι σε κατάσταση γενικής αγκυλώσεως. Μονίμως κάτω από την μπότα των δυτικών προστατών, την οποίαν εξυπηρετεί η ξενοδουλεία και προσκυνά ο ενδοτισμός, μοιάζουν να παρακολουθούν αποσβολωμένοι μια θεατρική παράσταση τού παραλόγου, στην οποία πρωταγωνιστούν κάποιοι κακιάς ώρας ταχυδακτυλουργοί, τα φτηνά τεχνάσματα των οποίων αδυνατούν εδώ και αιώνες να ξεσκεπάσουν.

Ποια είναι όμως συγκεκριμένα τα “ασημικά”, τα οποία βρίσκονται στην κυριαρχία τού Ελλαδικού κράτους (ως να μην υπήρξε ποτέ η σύμβαση Cooper, η οποία απαγορεύει στην Ελλάδα την αξιοποίηση των εθνικών της πόρων) τα οποία εποφθαλμιούν οι μαστρωποί μας, εντάσσοντας την χώρα στο “μνημόνιο”; Και με ποιο τρόπο εντάσσεται η βίαιη απόσπαση και έντεχνη ιδιοποίηση αυτών στην στρατηγική τής δόμησης των μελλοντικών προτύπων κυριαρχίας στην περιοχή;
Ποια προβλέπεται να είναι η τύχη τού Ελληνικού λαού και το μέλλον τού προτεκτοράτου στα πλαίσια των επερχόμενων ζυμώσεων;

3. ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΕΠΕΚΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΩΝΥΠΕΡΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ.

Για κάθε παρατηρητή, ο οποίος διαθέτει στοιχειώδη ενημέρωση αναφορικά με το παγκόσμιο γίγνεσθαι, δεν μπορεί να έχει διαφύγει τής προσοχής, ότι στην σφαίρα κυριαρχίας των λεγόμενων “δυτικών” χωρών, όπου ασκεί ηγεμονία τού ΝΑΤΟ, η εξουσία πίσω από τα κυβερνητικά παρασκήνια εξασκείται κυρίως από την σύμφυση συμφερόντων τριών κλάδων της οικονομίας, οι οποίοι αποτελούν και την “ναυαρχίδα” του στόλου των πολυεθνικών εταιρειών. Και οι τρεις αυτοί κλάδοι ελέγχονται από τα ίδια πρόσωπα και κύκλους συμφερόντων: Πρόκειται για τις πολυεθνικές πετρελαίου, τα μεγάλα συγκροτήματα τής πολεμικής βιομηχανίας και τούς τραπεζικούς κολοσσούς.

Ιδιαίτερα κατά τα 25 προηγούμενα έτη αυξήθηκε η στήριξη τού διεθνούς ελέγχου και τής πολιτικής κηδεμονίας στα τεράστιου μεγέθους τραπεζικά συγκροτήματα, περισσότερο από ότι στην ενεργειακή εξάρτηση και στην επιβολή τεχνητών αναγκών για “αμυντικό” υλικό. Αυτό δεν σημαίνει διόλου, ότι μειώθηκε ο οργανικός ρόλος που επιτελούν αυτοί οι δύο κλάδοι στο σύστημα. Τουναντίον, η σημασία τους αναβαθμίστηκε. Με την διαφορά, ότι αυτοί έπαψαν να αποτελούν τούς κύριους μοχλούς ασκήσεως επιρροής και επιβολής σχέσεων εξαρτήσεως εις βάρος των μικρότερων δυνάμεων έναντι των δυτικών κολοσσών, οι οποίοι αποτελούν τον “βηματοδότη” τού δυτικού συστήματος.

Με την βαθμιαία εγκατάληψη τού παρεμβατικού ρόλου τού κράτους κατά την δεκαετία τού ’80 μέχρι σήμερα, εγκαταλείφθηκε το μέχρι τότε επικρατήσαν σύστημα ποιλιτικοοικονομικής αναπαραγωγής, το οποίο είχε ονομαστεί “κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός”. Το κεϋνσιανό πρότυπο, το οποίο είχε συμβάλλει αποφασιστικά στο παρελθόν να αποκτούν οι κυκλικές κρίσεις τού κεφαλαιοκρατικού συστήματος ελαστικότητα, να αυξηθεί μετά τον παγκόσμιο πόλεμο με θεαματικό τρόπο η παραγωγή, η παραγωγικότητα και η κατανάλωση, με την ταυτόχρονη καθιέρωση κοινωνικών παροχών και δυνατοτήτων επαγγελματικής ανόδου μέσω των παρεχόμενων ευκαιριών εκπαίδευσης σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα στα πλαίσια τού λεγόμενου κοινωνικού κράτους, είχε ναρκοθετηθεί μέχρι πλήρους καταργήσεως, συνειδητά και απροκάλυπτα από τούς ίδιους εξουστικούς θιασώτες, που το είχαν εγκθιδρύσει και αναπτύξει.

Αφορμή για την προώθηση τού αλιτάμπορα Φρίντμαν και των θεωριών τού λεγόμενου “φιλελευθερισμού”, στάθηκε η δυσκολία που εμφανίστηκε σε μια σειρά κλάδους παραγωγής παραδοσιακών καταναλωτικών προϊόντων, καθώς και οι γενικότερες δυσκολίες, οι οποίες προέκυψαν σχετικά με τούς ρυθμούς ανάπτυξης των βιομηχανικών χωρών.

Η έντονη εξαγωγή κεφαλαίου από αυτές τις χώρες προς εκείνες φθηνού εργατικού κόστους, ήταν επόμενο να δημιουργήσει τεράστιες δυσκολίες ανταγωνισμού σε παραδοσιακούς κλάδους. Ήδη η διαδικασία, η οποία ονομάστηκε “ανάπτυξη τής υπανάπτυξης”, είχε οδηγήσει στα φαινόμενα τής “Άνισης Ανταλλαγής” και “Άνισης Ανάπτυξης”, τα οποία ανέλυσαν οι οικονομολόγοι Αργύρης Εμμανουήλ και Σαμίρ Αμίν αντιστοίχως. Ο γενικός νόμος ανάπτυξης τού κεφαλαιοκρατικού συστήματος, ο οποίος αφορά την μεταφορά αξίας από κλάδους χαμηλής οργανικής σύνθεσης τού κεφαλαίου προς κλάδους υψηλής τοιαύτης, είχε οδηγήσει τις αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες να στηρίζονται αφ’ ενός κυρίως στην ανάπτυξη κλάδων υψηλής τεχνολογίας και αφ’ εταίρου να μεταφέρουν τις επενδύσεις των λοιπών κλάδων, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από σχετικά χαμηλή οργανική σύνθεση και συνακόλουθα σχετικά μικρό βαθμό αυτοματοποίησης τής παραγωγικής διαδικασίας, σε χώρες με φτηνό εργατικό δυναμικό.

(Οργανική σύνθεση τού καφαλαίου καλείται ο συσχετισμός παγίου κεφαλαίου προς το μεταβλητό. Πάγιο είναι το κεφάλαιο το οποίο επενδύεται στην έρευνα, στις εγκαταστάσεις και τα μηχανήματα. Ενώ μεταβλητό είναι το κεφάλαιο, που επενδύεται σε πρώτες ύλες, ενέργεια και εργατική δύναμη).

Ο βασικότερος όμως παράγων, ο οποίος οδήγησε στην συρρίκνωση των ρυθμών ανάπτυξης τού συστήματος κατά την δεκαετία τού ’80, ήταν η ενεργειακή κρίση, που εκδηλώθηκε κατά τα έτη 73 και 74. Αυτή, εκδηλουμένη με υπερδιπλασιασμό τής τιμής τού πετρελαίου, οδήγησε αυτομάτως σε μεταφορά αξίας από όλους τούς κλάδους τής οικονομίας στις πολυεθνικές πετρελαίου, οι οποίες ελέγχονται από την κορυφή τής εξουσιαστικής πυραμίδας. Το εισόδημα, το οποίο αποσύρθηκε από την γενικότερη οικονομία με αυτόν τον τρόπο, οδήγησε σε μείωση τής γενικότερης ζήτησης, η οποία βρίσκεται στην βάση τής εκδήλωσης κρίσεων υπερπαραγωγής.
Ο πληθωρισμός, ως βασικός μηχανισμός τεχνητής επέκτασης τής οικονομίας, ο οποίος εφαρμοζόταν μονίμως σε περιπτώσεις δυσκολιών των ρυθμών ανάπτυξης, ήταν επόμενο να μην μπορεί να λειτουργήσει επαρκώς και αποτελεσματικά, μετά από την ισχυρότατη αύξηση που υπέστη το κόστος παραγωγής. Σαν αποτέλεσμα παρουσιάστηκε τότε το αδιέξοδο τού λεγόμενου “στασιμοπληθωρισμού”, όταν στασιμότητα και πληθωρισμός μοιραία συμβάδιζαν.

Τα πρακτορεία των ιλουμινάτων τότε, έσπευσαν μέσω τής “σχολής τού Σικάγο” με επικεφαλής τον Φρίντμαν, να δαιμονοποιήσουν εκείνον τον πυλώνα, ο οποίος είχε σταθεί ο βασικός εγγυητής τής σταθερότητος τού συστήματος, δηλαδή τον κρατικό παρεμβατισμό, με στόχο να εξυπηρετήσουν τα μακροπρόθεσμα σχέδια τής επιβολής πλήρους ηγεμονίας από αυτούς.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι πέρα από τις στρεβλώσεις, την επιβολή αλλοτρίωσης μέχρι σημείου αποκτηνώσεως στα πλαίσια τού καταναλωτισμού και την επιβληθείσα βάναυση αδικία, η οποία χαρακτήριζε την απόσταση “βορά – νότου”, το κεύνσιανό πρότυπο αναπτύξεως, το οποίο είχε εφαρμοστεί μεταπολεμικά, είχε εγγυηθεί ένα είδος οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας για πλατειά κοινωνικά στρώματα.

Η συνειδητή και βάσει σχεδίου αποδόμηση τού παρεμβατικού ρόλου τού κράτους στο όνομα τού “νεοφιλελευθερισμού”, η οποία στηρίχθηκε στην εκποίηση τής κρατικής περιουσίας υπό ευτελιστικούς όρους και στην ταυτόχρονη απόσυρση τού κράτους από την παραγωγική διαδικασία, οδήγησε σε περεταίρω συρρίκνωση τής οικονομίας, με αποτέλεσμα την καταγραφή ακόμη μεγαλύτερης ζημίας για τα δημόσια έσοδα, λόγω τής μειώσεως των εισοδημάτων από την φορολογία, στα πλαίσια μιας ολοένα και περισσότερο συρρικνούμενης οικονομίας. Συρρίκνωση, η οποία ήταν αποτέλεσμα των αναφανδόν λανθασμένων επιλογών, όπως είχε πιστοποιήσει η μέχρι τούδε οικονομική ιστορία τού περασμένου αιώνα.

Τα τεράστια τοκογλυφικά συγκροτήματα των “πεφωτισμένων” έτριβαν τα χέρια τους από χαρά. Επί τέλους είχε έρθει η ώρα να δώσουν το θανατηφόριο κτύπημα σε όλους τούς άλλους, συγκεντρώνοντας ότι περιουσιακό στοιχείο και φυσικό πόρο υπήρχε στα σεντούκια τους. Με στόχο βέβαια, όχι απλά και μόνον την ικανοποίηση κάποιας αορίστου ένευ ορίων απληστίας. Η οικονομική εξάρτηση, όπως ορθά εντοπίστηκε στο παρελθόν, καθορίζει σχέσεις εξουσίας. Καθοριστικό ρόλο σε αυτήν την προοπτική επιτελεί, όχι μόνον το πόσα κατέχουν οι επίδοξοι εξουσιαστές, αλλά και το μέχρι ποιο όριο εξαθλιώσεως μπορεί να φθάνει η ένδεια των εξουσιαζόμενων μελλοντικών σκλάβων.

Το επόμενο τέχνασμα των υπερεξουσιαστών ήταν μετά την εξουθένωση τού κρτατικού παρεμβατισμού η εξουθένωση τής λεγόμενης σήμερα “πραγματικής” (τουτέστιν μη εικονικής) οικονομίας. Μοχλός προς αυτήν την κατεύθυνση στάθηκε η τερατογένεση τής υπερδογκώσεως τού ρόλου των λεγόμενων “χρηματιστηριακών προϊόντων” και “παραγώγων”.

Με αυτά η γλώσσα είχε υποστεί μια επί πλέον διαστροφική αποδόμηση στα πλαίσια τού κλιμακούμενου οργουελινού new speak. “Προϊόν” δεν ήταν πλέον κυρίως το αποτέλεσμα τής ανθρωπίνου εργασίας, αλλά η τραπεζική φούσκα, το κάθε κωλοχάρτι που εκτύπωναν και έθεταν σε κυκλοφορία οι χρηματιστηριακοί απατεώνες, είτε αυτό αφορούσε εικονικές αξίες “μετοχών” σε υπάρχουσες επιχειρήσεις, είτε στοιχήματα για το βρακί τής αλέξαινας, όπως πχ. τα “hedge fonds”.

Με αυτό το τέχνασμα φρόντισαν αρχικά οι υπερεξουσιαστές να ρίψουν ως δόλωμα άφθονο χρήμα στις τσέπες αφελών. Δια νυκτός έπαψε τότε να θεωρείται “παραγωγικός” ο κάθε τίμιος και προκομένος εργαζόμενος. Κάθε ρεμάλι, που ήταν αρακτό σε προποτζήδικα, καφετέριες και μπιλιάρδα μετετράπη αυτόματα ελέω αρχιεραίων τής φούσκας σε “επενδυτή”. Οι προσευχές, για να πεθάνει μια μέρα γρηγορότερα η κάθε γριούλα, κορυφώθηκαν, με στόχο να παίξουν την κληρονομιά οι επίδοξοι “επενδυτές” στο χρηματιστήριο.

Μέσα σε διάστημα ολίγων ετών το χρήμα, το οποίο ανακυκλωνόταν στα πλαίσια τής φούσκας, γινόταν ολοένα και πιο υπερπολλαπλάσιο των επενδύσεων στην παραγωγική οικονομία και τις ουσιαστικές υπηρεσίες. Αυτή η διαδικασία λάμβανε χώρα σε πλήρη συνενόηση και με πλήρη συνενοχή των κυβερνόντων, οι οποίοι δεν ήσαν παρά ανθρωπάρια – εντολοδόχοι τής υπερεξουσίας. Η ανακύκλωση τής φούσκας δεν εφορολογείτο στο ελάχιστο, ενώ η πραγματική οικονομία – εφ’ όσον αυτή δεν αφορούσε τούς χώρους τής προσαρτημένης στο σύστημα ούτως αποκαλουμένης “διαπλοκής” – αγκομαχούσε κάτω από φόρους που ολοένα αύξαιναν στα πλαίσια ενός ασθμένοντος καθοδικού οικονομικού κύκλου.

Στα κράτη δεν απέμενε σε αυτά τα πλαίσια τίποτε άλλο από το να ακολουθήσουν στρεφόμενα – πάντα κατ’ εντολή των υπερεξουσιαστών – στην πρασαρμογή έναντι τού βασικού τμήματος τού σχεδίου των, που ήταν ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ο καλπάζων εξωτερικός δανεισμός, ακριβώς από τα “μεγαλκαταστήματα” τοκογλυφίας, που αυτοί κατέχουν.
Μέσα σε δυο δεκαετίες μετετράπησαν κράτη, τα οποία αποτελούσαν την αίγλη των ονείρων μεταναστεύσεως, σε κράτη – τρώγλες από πλευράς κοινωνικής εξαθλιώσεως. Οι ΗΠΑ, οι οποίες αποτελούσαν στόχο μετανάστευσης για εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους τής Λατινικής Αμερικής παρουσιάζουν στις μεγαλουπόλεις τους εικόνα πιο ζοφερή από ότι τα slums αυτών των χωρών.

Πριν ανεβάσουν στο ριγκ τής υπερχρέωσης ΚΑΘΕ προσφερόμενη χώρα, την έχουν ποτήσει μέχρι τον λαιμό με τα ηρεμιστικά τού “νεοφιλελυθερισμού”. Για το τελικό νοκ άουτ τής πτώχευσης δεν θα χρειαστεί καν το παραμικρό κροσέ. Όλοι οι υπερχρεωμένοι διάγουν ένεκα τής υποτιθέμενης “μεγαλοψυχίας” τών πιστωτών – τοκογλύφων, μέχρι να βγάλουν την μάνα και τα παοδιά τους στο σφυρί..

Διαιτητής τής μαφίας σε κάθε γύρω αφού κτυπήσει το καμπανάκι τής παραπληροφόρησης οι “οίκοι αξιολόγησης”. Ρίχνοντας γράσο στο πάτωμα κατά βούληση θα βρεθεί ο ναρκωμένος με την πλάτη στο σανίδι, την ώρα τής εντέχνου αποσπάσεως των κλοπιμαίων. Τα υπόλοιπα μπιφτέκια του θα μεταφερθούν με συνοπτικές διαδικασίες σε συσκεβασία χάμπουργκερς στο κοιμητήριο της αγίας ιωάννας των σφαγείων.
Και όπου δεν πιάνουν τα τεχνάσματα τής υπερχρέωσης η επερξουσία επιβάλλεται με την δυναμίτιδα και τα αυτόματα τουφέκια, όπως έγινε στην περίπτωση τής Νορβηγίας, όπως θα αναλύσω προσεχώς στην συνέχεια.

Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ αποδείχθηκε ακόμη μεγαλύτερος προφήτης από τούς Τζωρτζ Όργουελ και Άλντους Χάξλεϋ με όσα έγραψε στον “Έμπορο τής Βενετίας” σε σχέση με τούς τρόπους επιβολής παγκοσμίου κυριαρχίας από τούς υπερεξουσιαστές στην εποχή μας.
Κάθε πινάκιο φακές θα ανταλάσσεται πλέον με πολλαπλάσιο βάρος από τις σάρκες μας.

4. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΡΕΧΟΝΤΑ ΑΙΩΝΑ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΡΟΛΟΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η ιστορία τού προηγούμενου αιώνος σφραγίστηκε από την διεξαγωγή των δυο παγκοσμίων πολέμων και την επιβολή τού διπολισμού των μπλογκ στην συνέχεια.
Όποιος την μελετήσει σε στοιχειώδες βάθος και πέρα από τα επιβεβλημένα στερεότυπα τής δοτής ιστοριογραφίας, θα μπορέσει να διαπιστώσει, ότι κατ’ ουσίαν αυτή δεν είναι παρά η επιβολή παγκοσμίου κυριαρχίας από πλευράς κάποιων κέντρων εξουσίας, με μοχλό την παραγωγή και διάθεση πετρελαίου, σε συνδυασμό με την έντεχνη αλλά απάνθρωπη προώθηση των μηχανών εσωτερικής καύσεως.

Από την εποχή τού μεγάλου εφευρέτου Νίκολα Τέσλα έχει καταστεί εμφανές, αυτό που ονομάστηκε “ελεύθερη ενέργεια”. Η παραγωγή δηλαδή και αξιοποίηση ενέργειας σχεδόν με μηδενικό κόστος, μέσω σχετικά απλών και χαμηλού κόστους κατασκευής συσκευών, οι οποίες δεν στηρίζονται ούτε στην καύση, ούτε σε άλλους είδους επικίνδυνες για την υγεία ή το περιβαλλον διαδικασίες. Οι συσκευές, τις οποίες εφηύρε ο Τέσλα, αποτελούν ΜΟΝΟΝ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΕΚΑΔΩΝ ΣΥΣΚΕΥΩΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ, ΠΟΥ ΕΠΙΝΟΗΘΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΕΤΑΙΡΩ ΠΟΡΕΙΑ. Στην ουσία ζούμε μέσα σε ένα ωκεανό άφθονης ενέργειας, η οποία επιτρέπει την αξιοποίησή της με τελείως περιορισμένα μέσα και μηδαμινό κόστος από τον καθένα.

Γνωρίζουμε επίσης, ότι η ευρεία αξιοποίηση και διάδοση τής ελεύθερης ενέργειας θα προκαλούσε για όποιον το τολμούσε μια λυσαλέα επίθεση με στόχο την άμεση εξόντωσή του, από αυτούς, που έχουν επιβάλλει δικτατορικά και γκανγκστερικά την χρήση των μηχανών εσωτερικής καύσεως. Ασχέτως εάν αυτός, ο οποίος θα τολμούσε να αμφισβητήσει την στημένη μονοκρατορία των λεγόμενων προϊστορικών (fosil, δηλαδή αυτών που προέκυψαν βάσει γεολογικών ανακατατάξεων προ αμνημονεύτων χιλιάδων ετών) ενεργεικών φορέων θα ήταν κάποιο φυσικό πρόσωπο, μια ομάδα ανθρώπων, μια χώρα, ή ομάδα χωρών.

Το πόσο καταλυτικά θα μπορούσε να αλλάξει την ζωή των ανθρώπων η δυνατότητα εύκολης πρόσβασης σε άφθονη ενέργεια κατέδειξε στην πράξη το πρόγραμμα μετατροπής της ερήμου σε κήπους, μέσω τής αντλήσεως υδάτων, που βρίσκονται σε πάρα πολύ μεγάλο βάθος στην Λιβύη από το καθεστώς Μουαμάρ Καντάφι. Αυτή η πρακτική, μπορεί μεν να συνεπάγεται μεγάλη δαπάνη ενεργείας, όμως εκεί όπου αφθονεί η ενέργεια, μπορεί να να καθίσταται πολύ σκόπιμη.

Η ανάπτυξη τής επιστήμης και της τεχνολογίας έχουν οδηγήσει ενδιαμέσως σε υψηλούς βαθμούς αυτοματοποιήσεως. Αυτές οι τεχνολογικές εξελίξεις, σε συνδυασμό με την παροχή άφθονης ενέργειας, θα μπορούσαν να απαλλάξουν την ανθρωπότητα από το μεγαλύτερο μέρος τού φόρτου εργασίας, προσφέροντας ταυτοχρόνως την δυνατότητα ικανοποίησης όλων των βασικών αναγκών για όλους. Η εξάλειψη τής πείνας, τής εξαθλιώσεως, τής καταδυναστεύσεως των ανθρώπων από επικίνδυνες νόσους, θα ήταν ζητούμενα για να επιτευχθούν εντός ολίγων μηνών. Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να απολαύσουν πολύ περισσότερο χρόνο για να μορφωθούν και να αναπτύξουν την έρευνα, στα πλαίσια μιας οργανωμένης και ευνομουμένης κοινωνίας, ώστε να τελειοποιήσουν ακόμη περισσότερο τα τεχνολογικά δεδομένα, προς όφελος μιας άνετης ζωής για όλους, όπου η επιβίωση δεν θα αποτελούσε πλέον καθημερινή κοπιώδη πρόκληση.

Στην ουσία μάς ωθούν στο βόρβορο, ενώ βρισκόμαστε πλέον εν δυνάμει στα πρόθυρα μιας άνετης ζωής για όλους. Για όλη την ανθρωπότητα, ανεξαρτήτως φυλής. Τα δεσμά που μας κρατούν υπόδουλους στα αδιέξοδα τής υπανάπτυξης, τής μισαλλοδοξίας, τής εξαθλιώσεως, τής πλήρους αβεβαιότητος και ενός διογκούμενου λανθάνοντος πανικού, αφορούν αποκλειστικά την κόπρο, η οποία έχει εμφυτευτεί εντός των κρανίων μας.

Θεωρούμε ηδονή να καβαλήσουμε το αυτοκινητάκι για να προσποιηθούμε τούς μάγκες, ή να αισθανθούμε άνετα, θεωρούμε “έξυπνο” να κάνουμε σούζες με το δίκυκλο ως “ξένοιαστοι καβαλάρηδες” στο βλαχαδερό μας περιβάλλον, καίγοντας πετρελαιοειδή, ενώ για την άντληση τού πετρελαίου, την κυριαρχία επί των πετρελαιοπηγών και μέσω αυτής την επιβολή παγκοσμίου ηγεμονίας χύνονται καθημερινά κρουνοί ανθρωπίνου αίματος.

Για ποιόν λόγο εμμένει η υπερεξουσία στην μονομερή παραγωγή ενέργειας από την πρωτόγωνου χαρακτήρα εσωτερική καύση είναι προφανές.
Ο τρόπος με τον οποίον επέβαλλαν την κυριαρχία τους τα κέντρα εξουσίας κατά τον περασμένο αιώνα στηρίχθηκε στον προσπορισμό τού ελέγχου των πετρελαιοπαραγωγών περιοχών, καθώς και στο τεχνολογικό τους προβάδισμα, το οποίο στηριζόταν από ενεργειακής πλευράς στην τελειοποίηση των μηχανών εσωτερικής καύσεως.

Ακόμη και η εξέλιξη τής πυρηνικής τεχνολογίας στάθηκε για τα κέντρα που βρίσκονται πίσω από τις πολυεθνικές πετρελαίου μια φοβερή πρόκληση ενάντια στις επιδιώξεις τους. Προωθώντας την πέμπτη φάλαγγα των αληταράδων, ούτως επιλεγομένων “οικολόγων”, επιχείρησαν να ανακόψουν με κάθε παρεχόμενο αθέμιτο μέσο την παραγωγή τής πυρηνικής ενέργειας.
Ο ύπουλος ρόλος των δήθεν οικολόγων ξεσκεπάστηκε πλήρως από τούς ίδιους στην γερμανία μέσω τού κόμματος των “πρασίνω픨σκουλικιών. Προσεταιριζόμενοι το κίνημα τής ειρήνης, με κοινή με αυτό αλλά ψευδή συνθημτολογία, το οποίο κατεύθυνε την αιχμή του κυρίως ενάντια στην εγκατάσταση πυραύλων μέσου βεληνεκούς σε ευρωπαϊκές χώρες κατά την δεκαετία τού ’80, κατάφεραν να το αδρανοποιήσουν και στη συνέχεια να το διαλύσουν, απομονώντας τα ηγετικά του στελέχη, όπως η Γιούτα Ντίτφουρτ.

Απομονώνοντας και εξουδερώνοντας όλα τα σημαντικά ριζοσπαστικά στελέχη με τις πλέον ύπουλες διαδικασίες, συμπεριλλαμβανομένων και των δολοφονιών προεξεχόντων και ταλαντούχων στελεχών από τις γερμανικές κρατικές μυστικές υπηρεσίες, τις οποίες παρουσίασαν ως δήθεν “αυτοκτονίες”, όπως στην περίπτωση τής εκπληκτικής ακτιβίστριας Πέτρα Κέλυ και τού συμβίου και συντρόφου της στρατηγού ε.α. Γκερντ Μπάστιαν, προώθησαν στην ηγεσία των “πρασίνων” αλητών εκκολαφθέντα χαφιεδόπουλα των ιλλουμινιστών, όπως οι φιλοπόλεμοι μπράβοι τού ΝΑΤΟ Δανιήλ Κοέν – Μπεντίτ, Ιωσήφ Φίσερ και Όττο Σίλυ. Ο τελευταίος προσχωρώντας στην συνέχεια στο κόμμα των “σοσιαλ””δημοκρατών” επί καγκελαρίας τού φαιδρού Γκέρχαρντ Σρέντερ, υπήρξε ως υπουργός εσωτερικών ο μοχλός για την επιβολή περιωνύμου εκφασιζούσης νομοθεσίας, η οποία μετέτρεπε το εσωτερικό καθεστώς τής γερμανίας σε απροκάλυπτο αστυνομικό κράτος, με συν τοις άλλοις ολοσχερή κατάργηση τής προστασίας των προσωπικών δεδομένων.

Οι αιμοσταγείς μπράβοι τού πενταγώνου των ΗΠΑ Κοέν Μπεντίτ και Φίσερ προωθήθκαν με στόχο την στήριξη του πολέμου ενάντια στην Γιουγκοσλαβία ως δήθεν προοδευτικοί, ώστε αυτός να καταστεί αποδεκτός από την υποανάπτυκτο γερμανική κοινή γνώμη, όπου απόγονοι των Ναζί βομβάρδιζαν εκ νέου αμάχους, σε χοντρά υπουργεία, όπως το υπουργείο εξωτερικών και ανώτατες θέσεις στην ΕΕ. Σήμερα ο Ιωσήφ Φίσερ, χωρίς να διαθέτει καν απολυτήριο μέσης εκπαιδεύσεως, έχει πάρει θέση καθηγητού στην βοϊδοσχολή τού χάρβαρντ (προφανώς ως πρύτανης στην έδρα χαφιεδισμού). Στο ίδιο ίδρυμα παρασκευής πορωμένων έχει δοθεί εντολή διδασκαλίας και στο άλλο “αρειμάνιο επιστημονικό ταλέντο” ΓΑΠ.
Με αυτά που συμβαίνουν, εάν αποκτήσω στο μέλλον παιδί και μού παρέχεται η οικονομική δυνατότητα, θα προτιμήσω να το στείλω για μετεκπαίδευση στο κολέγιο τρούμπας.

Αλλά και το δήθεν ατύχημα, το οποίον σκηνοθετήθηκε στο εργοστάσιο παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, που βρισκεται στο Χάρισμπουργκ των ΗΠΑ, αποδόθηκε βάσει ατράνταχτων στοιχείων σε δολιοφθρά των πολυεθνικών πετρελαίου (Ιδέ και “Durch Erdöl zur Weltmacht”τού M. Chossudowsky). Δεν είναι τυχαίο, ότι επικεφαλής τής ερευνητικής επιτροπής για αυτό το “ατύχημα” ήταν το πρώην στέλεχος των πολυεθνικών πετρελαίου και στην συνέχεια γεράκι τού πενταγώνου, γνωστός στην Ελλάδα από την διαβρωτική του δράση στον εμφύλιο πόλεμο τής Γιουγκοσλαβίας και το σκοπιανό Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.
Για το πυρηνικό “ατύχημα” στην Φουκουσίμα και το παλιρροιακό κύμα που προξενήθηκε με το HAARP, δεν θα κάνω ειδική αναφορά εδώ, διότι έχω αναφερθεί διεξοδικά στο παρελθόν.ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΚΤΥΠΙΟΥΝΤΑΙ ΣΑΝ ΧΤΑΠΟΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ “ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ”, ΟΣΟΙ ΔΙΑΝΟΗΘΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ.

5. ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η μελέτη των δύο παγκοσμίων πολέμων καταδυκνύει, ότι αυτοί είχαν ως βασικό στόχο την επιβολή παγκοσμίου κυριαρχίας, κυρίως μέσω τού ελέγχου των πετρελαιοπηγών τής Μέσης Ανατολής.
Αυτό το συμπέρασμα ακούγεται εν πρώτοις βεβιασμένο. Αυτό όμως, το οποίο και στις δυο περιπτώσεις δεν εκτιμάται δεόντως, είναι ότι ενώ οι πολεμικές επιχειρήσεις αυτών των πολέμων εκτυλίχθησαν σε Ευρωπαϊκό έδαφος, οι έσχατες επιπτώσεις αμφοτέρων αφορούσαν την Μέση Ανατολή.

Αυτό το οποίο παραβλέπεται σχεδόν πλήρως στην περίπτωση τού Α΄ΠΠ. είναι, ότι στα πλαίσιά του “ρυθμίστηκε” η “επίλυση” τού λεγόμενου “Ανατολικού Ζήτήματος”, η διάλυση δηλαδή τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η προσάρτηση των υπόδουλων σε αυτήν περιοχών σε σφαίρες επιρροής των δυτικών Δυνάμεων, της Αγγλίας, τής Γαλλίας, αλλά και των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ παρουσιάζονται για πρώτη φορά τότε δυναμικά στο προσκήνειο τής περιοχής, αν και με έντεχνα συγκαλυμμένο τρόπο.

Τα αντίστοιχα ιστορικά συμβάντα είναι ιδαίτερης σημασίας για εμάς τούς Έλληνες, διότι συνδέονται αμέσως με τα δικά μας ιστορικά δεδομένα, μη εξαιρουμένης τής Μικρασιατικής εκστρατείας και τής καταστροφής στην οποία αυτή μάς οδήγησε.
Ιδιαίτερα στον χειρισμό και επεξεργασία των ιστορικών δεδομένων, τα οποία σχετίζονται με την Μικρασιατική καταστροφή, φαίνεται να έχει επικρατήσει στην ψυχολογία μας μια ειδικού τύπου αγκύλωση, η οποία μας απομακρύνει από το να ερευνήσουμε σε βάθος τα αντίστοιχα γεγονότα.

Σημαντική εξαίρεση σε αυτή την διακασία ψυχολογικής απωθήσεως τής μελέτης των πεπραγμένων αποτελεί κατά την γνώμη μου η άκρως πολύτιμη μελέτη τού Νίκου Ψυρούκηυπό τον τίτλο “Μικρασιατική Καταστροφή”. Αυτό το βιβλίο, παρόλο ότι δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητο στην πορεία των σαράντα και πλέον ετών που κυκλοφορεί, πιστεύω ότι στις πλείστες των περιπτώσεων στάθηκε απλά αντικείμενο ανάγνωσης, χωρίς να αποτελέσουν πρόκληση για μια βαθύτερη μελέτη και στοχασμό τα όσα με μεγάλη ευστοχία εντοπίζει σε αυτό ο ιστορικός Νίκος Ψυρούκης .

Ο βασικός εντοπισμός τού Ψυρούκη αφορά τον ρόλο που έπαιξε στην όλη διαδικασία τής Μικρασιατικής καταστροφής η προσπάθεια κυριαρχίας επί των πετρελαιοπηγών τής μείζονος περιοχής από το συγκρότημα τού Ρόκφελερ.
Από την μελέτη μιας βιογραφίας τού Τενγκ Χσιάο Πινγκ, τού πρώην ηγετικού στελέχους τού κομμουνιστικού κόμματος τής Κίνας, ο οποίος στάθηκε μαζί με τον αντιπρόεδρο Τσου Εν Λάι αρχιτέκτων τής στροφής προς την δύση τής κινέζικης πολιτικής μετά τον θάνατο τού Μάο, πληροφορήθηκα, ότι αυτός κατά την παραμονή του ως σπουδαστής στην Γαλλία, απελάμβανε ως καθολικός τής προστασίας και συνδρομής καθολικών ιδρυμάτων. Ως “δια μαγείας” έβρισκε εργασία κατά τις μετακινήσεις του συνεχώς σε μονάδες τής εκεί πολεμικής βιομηχανίας, οι οποίες είχαν ιδρυθεί με κεφάλαια που προήρχοντο από τις ΗΠΑ. Περιέργως αυτές οι μονάδες εβρίσκοντο πλησίον στα μέρη όπου περεβρίσκετο ο Τσου Εν Λάι, με τον οποίον διατηρούσε μόνιμη επαφή. Ο οικονομικός έλεγχος τόσο νευραλγικών τομέων για την εξωτερική πολιτική τής Γαλλίας από κύκλους των ΗΠΑ πιστοποιούν την διείσδυσή τους σε αυτήν την χώρα κατά την περίοδο των αρχών τού περασμένου αιώνα.

Από την άλλη θα έπρεπε να έχει προβληματίσει ιδιαίτερα ο ρόλος και πρακτική τού Μουσταφά Κεμάλ, ή “ατατούρκ”. Ο Κεμάλ ήρθε σε άμεση ρήξη τόσο με τούς Γερμανούς, οι οποίοι ήταν σύμμαχοι τού Σουλτάνου και επιχειρούσαν έντονη διείσδυση στην περιοχή, με παροχή στρατιωτικών υπηρεσιών, με άμεση στρατιωτική παρουσία καθώς και με την κατασκευή και τον έλεγχο τού σιδηροδρόμου μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Βαγδάτης, όσο και με τούς Άγγλους. Η στρατιωτική πανωλεθρία των Άγγλων στην Καλίπολη από τις δυνάμεις τού Κεμάλ αποδεικνύει, ότι αυτός αντιμάχετο ενεργά και βάσει σχεδίου τόσο τούς Νεότουρκους, όσο και την αγγλική διείσδυση στην περιοχή, την οποία πρακτόρευε ο Βενιζέλος. Να υποθέσουμε, ότι η πλήρως διαταραγμένη και πλήρως υποταγμένη στον αλκοολισμό και την ομοφυλοφιλία προσωπικότητα ενός ντονμέ, ο οποίος είχε εκκολαφθεί ως ορφανός από πατέρα στα έγκατα τής ιταλικής τεκτονικής στοάς τής Κωνσταντινούπολης, ανταποκρινόταν σε ένα ανιδιοτελή, αγνό και αποφασισμένο πατριώτη, ο οποίος βρισκόταν πέραν έξωθεν επιρροών, δεν είναι λογικό. Αυτή η ψευδής εικόνα συνέθεται μόνο το τεχνητό φωτοστέφανο τού “πατέρα των τούρκων”, το κράτος των οποίων έμελλε να αποτελέσει το απομεινάρι τής πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Δεν είναι εδώ το κατάλληλο μέρος για να εμβαθύνουμε στις επιρροές που ασκήθηκαν και στον ρόλο που διεκπεραίωσε ο Μουσταφά Κεμάλ. Σε αυτήν την αναγκαιότητα πρέπει να ανταποκριθούμε με άλλη ευκαιρία. Εδώ αξίζει να αναφερθεί, χωρίς ειδική μνεία βιβλιογραφικών αναφορών, ότι η ιταλική στοά στην Κωνσταντινούλη στην οποία επωάστηκε το φαινόμενο “Κεμάλ ατατούρκ”, έφερε το όνομα “Ναπολέων Βοναπάρτης” και ήτο θυγατρική στοά τής “Μεγάλης Ανατολής” των Παρισίων. Ο Κεμάλ δεν εξυπηρέτησε ποτέ όμως τα άμεσα γαλλικά συμφέροντα. Τουναντίον η διάλυση και απαγόρευση τού Χαλιφάτου ως τότε κέντρου τής μωαμεθανικής θρησκείας με την πολιτική εκκοσμίκευσης τής μετέπειτα τουρκίας, που επέβαλλε ο Κεμάλ, άνοιξε τον δρόμο στο να αναδειχθεί ο Μπαχαβισμός των Σαουδαράβων ως νέο κέντρο τού ισλάμ, το οποίο ήλεγχαν πλέον οι ΗΠΑ. Η όλη εξέλιξη τού κεμαλισμού κατέδειξε στην συνέχεια, ότι αυτός ήταν αχθοφόρος τής πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή, έστω κι αν οι τούρκοι προσποιούντο ανέκαθεν τούς φανατικούς εθνικιστές. Ο Μεντερές, ο οποίος προσπάθησε στις αρχές τής δεκαετίας τού ’60 να εξυπηρετήσει συμφέροντα τής Αγγλίας στο Κυπριακό ζήτημα και σε άλλα, κατέληξε στην αγχόνη.

Αναφορικά με τον Β΄ΠΠ. αυτό το οποίο παραβλέπεται, είναι ότι ένα από τα βασικότερα των αποτελεσμάτων του είναι η ίδρυση τού Ισραήλ. Βασικός μοχλός προς αυτήν την κατεύθυνση υπήρξε η πολτική των ναζιστών. Η ίδρυση εβραϊκού κράτους δεν αποτελούσε πολιτικό στόχο μόνο των σιονιστών, αλλά και τού γερμαναικού “εθνικοσοσιαλιστικού” κόμματος, το οποίο είχε συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του τήν εκδίωξη των Εβραίων από την Ευρώπη και την ίδρυση εβραϊκού κράτους στην Μαδαγασκάρη.

Το θέμα αυτό είναι τεράστιο και απαιτεί ιδιαίτερη ιστορική πραγματεία. Εδώ αξίζει να αναφερθεί, ότι πριν την άνοδο των ναζί στην κυβέρνηση μόνο το 7% των Εβραίων τής γερμανίας κατέβαλλαν το λικούντ, την μηνιαία συνδρομή στην σιωνιστική οργάνωση. Μετά τον Β΄ΠΠ. αυτό το ποσοστό αυξήθηκε στα 94%. Χαρακτηριστικό είναι επίσης, ότι οι ναζί δολοφόνοι, πριν ξεκινήσουν το κυνηγητό με τα πογκρόμ εις βάρος των Εβραίων, δεν εξόντωναν στοχευμένα επιφανείς σιονιστές, αλλά επιφανείς ασσιμιλιστές εβραίους, οι οποίοι ήσαν ενάντια στην ίδρυση εβραϊκού κράτους, όπως ο πρώην υπουργός εξωτερικών τής Γερμανίας και ιδιοκτήτης τής εταιρείας Ζίμενς Βάλτερ Ράτεναου.

Το Ισραήλ αποτέλεσε στην συνέχεια το μακρύ χέρι των πολυεθνικών πετρελαίου στην περιοχή των πετρελαιοπαραγωγών χωρών.

Βασικός ηττημένος και των δυο πολέμων υπήρξε η Γερμανία.
Η Γερμανία ήταν ακριβώς εκείνη η δύναμη, η οποία θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να αποτελέσει φράγμα ανακοπής στην πολιτική επιβολής τής ενέργειας από πετρέλαιο, επειδή διαθέτει τεράστια ποσότητα γαιανθράκων και σημαντικές προϋποθέσεις ανάπτυξης τεχνολογίας.
Η περιθωριοποίηση των δυνάμεων, που αποσκοπούσαν σε εντατική εξόρυξη και αξιοποίηση γαιανθράκων στην Γερμανία, υπήρξε μόνιμος στόχος των πολυεθνικών πετρελαίου.

Ένας από τούς λόγους ίδρυσης τής ΕΟΚ ήταν η εκτόπιση τού άνθρακα από την ατσαλοβιομηχανία. Μετά τον Β΄ΠΠ. τοποθέτησαν οι ΗΠΑ στην κυβέρνηση τής Γερμανίας δικούς τους πράκτορες. Ο Κόντραντ Άντενάουερ και ο υπουργός οικονομικών των κυβερνήσεών του Λούντβιχ Έρχαρντ, ο οποίος διετέλεσε στην συνέχεια και καγκελάριος, ήσαν αχυράνθρωποι των ΗΠΑ.

Πράγματι, οι πολυεθνικές πετρελαίου επέτυχαν μεταπολεμικά την δραστική μείωση τής εξόρυξης άνθρακος στην Γερμανία: Ενώ στην περιοχή τού Ρουρ οι απασχολούμενοι στα ορυχεία άνθρακος ήσαν κατά το 1957 325213, το ποσό αυτό μειώθηκε συνεχώς μέχρι που το 1973 περιορίστηκε σε 98220 απασχολούμενους. Οι αντίστοιχοι αριθμοί για την περιοχή τού Ζάαρ, η οποία είναι το δεύτερο γερμανικό κέντρο αξώρυξης γαιανθράκων ήσαν 495847 και 162979 αντιστοίχως.

Οι ΗΠΑ με το σχέδιο Μάρσαλ φρόντισαν να αναπτύξει η Γερμανία ισχυρή αυτοκινητοβιομηχανία, ώστε τα συμφέροντά της να ενταχθούν με την προώθηση τής παραγωγής πετρελαίου. Ενώ όμως η Γερμανία οφελείτο από τις εξαγωγές αυτοκινήτων, το πετρέλαιο δεν την συνέφερε στον τομέα τής θέρμανσης. Η παραγωγή όμως βενζίνης είναι άμεσα συδεδεμένη με την παραγωγή πετρελαίου θέρμανσης. Κατά την επεξερασία τού αργού πετρελαίου προκύπτει στα διυλιστήρια από την παραγωγή ενός τόνου βενζίνης και ένας τόνος πετρέλαιο θέρμανσης.

Με την προοπτική τού περιορισμού τού άνθρακα επιβλήθηκε το 1952 ως πρόδρομος τής ΕΟΚ η “Ένωση για τον Άνθρακα και τον Χάλυβα”. Με τούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς αυτού τού οργανισμού, που έδρευαν στις Βρυξέλλες, επιβλήθηκε ο περιορισμός τής εθνικής κυριαρχίας των συμμετεχόντων χωρών. Η πολιτική που ακολουθήθηκε στην συνέχεια οδήγησε την Γερμανία στον δραστικό περιορισμό τής χρήσης άνθρακα με αντίστοιχη αύξηση τής καταναλώσεως υδρογονανθράκων.

Στην μάχη τού Βερντέν θυσίασαν το 1912 οι γερμανοί και οι γάλλοι 200.000 ανθρώπους εντός δυο ημερών με την χρήση δηλητηριωδών αερίων, έχοντας στόχο την κατάληψη των μεταλλείων τής Αλσατείας και τής Λωραίνης. Κάποιοι όμως τότε, που εβρίσκοντο πέραν του Ατλαντικού έβλεπαν πιο μακρυά από την εξόρυξη γαιανθράκων και σιδηρομεταλλεύματος, προγραμματίζοντας νέα πρότυπα παγκόσμιας κυριαρχίας.

Οι γερμανοί ακολούθησαν τον μόνιμο τρόπο χοντροκομένης σκέψης, που ανέκαθεν τούς διέκρινε. Τάσεις γιγαντισμού με υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων που είχαν και τού εαυτού τους, παραβλέποντας ότι οι δεινόσαυροι εξέλειπαν, διότι συσσώρευσαν τεράστιες ποσότητες λίπους στο σώμα τους, σε σχέση με τις ελάχιστες διαστάσεις τού κρανίου τους.
Σήμερα, παρ’ όλο που οι γερμανοί ηττήθησαν σε δυο μεγάλους πολέμους, εμφανίζονται ως λυκόσκυλα τού μπάρμπα σαμ, να διεκδικούν ένα μεγάλο μέρος τής λείας.

Παραβλέπουν, ότι κάτι αντίστοιχο συνέβη και τις δυο προηγούμενες φορές, πριν επέλθει η προαποφασισμένη καταστροφή τους. Το ερώτημα είναι, εάν αυτοί θα ξαναβρούν κουράγιο να καθαρίσουν τα χαλάσματα για τρίτη φορά, ώστε να μπορέσουν να φτιάξουν τις τρώγλες τού μελλοντός τους.

Σε αυτήν την πολιτική τής μονομερούς επιβολής των υδρογονανθράκων έχουν ενταχθεί και η Ρωσία και η Κίνα. Για την πρώτη υπήρξε ιδιαίτερα συμφέρουσα η ραγδαία αύξηση της τιμής του πετρελαίου, η οποία επιβλήθηκε στα πλαίσια τής νέας τάξεως, διότι το γαιαέριο, τεράστια κοιτάσματα τού οποίου αυτή διαθέτει, έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος εξόρυξης από ότι το πετρέλαιο. Η παλαιά τιμή τού πετρελαίου στα 16 δολάρια το βαρέλι καθιστούσε ασύμφορη την εμπορεία τού ρωσικού γαιαερίου. Με κόστος εξώρυξης 10 δολάρια για την αντίστοιχη θερμική ποσότητα και την ανάγκη τεράστιων επενδύσεων για αγωγούς μεταφοράς, αυτή δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί.
Στα πλαίσια τής διακύρηξης τής “νέας τάξης” έλαβε χώρα μια συμφωνία “κυρίων” μεταξυ ΗΠΑ και Ρωσίας, σχετικά με την επιβολή τής δικτατορικής μονοκρατορίας των υδρογονανθράκων, με αμοιβαία αποδοχή των εκατέρωθεν συμφερόντων, πέντοτε εις βάρος των καταναλωτών.
Η ρωσία με αυτόν τον διακανονισμό πέτυχε να μπαλώσει την οικονομία της. Οι υπόλοιποι ξυλωθήκαμε.

Αντίστοιχη συμφωνία “κυρίων” προφανώς έγινε και μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας στα πλαίσια τού συστήματος τής “παγκομιοποίησης”. Οι ΗΠΑ θα έδιναν τεχνογωσία και θα επένδυαν στην Κίνα, καταργώντας ταυτοχρόνως με διεθνείς συμφωνίες τούς τελωνειακούς δασμούς, εκμεταλλεβόμενοι την φθηνότατη εργασία των Κινέζων και την παντελώς ανύπαρκτη προστασία τού περιβάλλοντος εκεί. Η Κίνα όμως θα έπρεπε να παράγει με θεόρατες τιμές στην αγορά πετρελαίου. Έτσι το ενσωματωμένο τμήμα τής τιμής τής εργασίας στην τιμή τού τελικού προϊόντος υποχώρησε θεαματικά έναντι τού ενσωματωμένου τμήματος τής τιμής τής ενέργειας. Από τον κατακλυσμό των διεθνών αγορών με κινέζικα προϊόντα που ακολούθησε, βασικός κερδισμένος ήσαν για μια ακόμη φορά οι πολυεθνικές εταιρείες.

Ενώ οι οικονομίες των χωρών κατέρρεαν κάτω από την πίεση του ανταγωνισμού τιμών, οι πολυεθνικές πετρελαίου και οι τράπεζες τους συσσώρευαν εισόδημα στα σεντούκια τους, ώστε να αγοράσουν ότι θεωρούσαν σκόπιμο από τις αξίες των κατεστραμένων, που αυτοί ξεπουλούσαν σε ευτελιστικές τιμές.
Με αυτόν τον τρόπο γιγαντώθηκε επίσης η διαδικασία παγκόσμιου οικονομικού ελέγχου,ο οποίος μετατρέπεται με τα γνωστά τεχνάσματα σε πολιτική κατοχή των εντέχνως και βιαίως εξαθλιωμένων.

Σε αυτή την διαδικασία συμμετέχουν ενεργότατα οι ελληνόφωνοι κοσμοπολίτες, ως σημαντικό στοιχείο των “πεφωτισμένων”. Έχοντας υπό την κατοχή τους το μεγαλύτερο τμήμα των θαλάσσιων μεταφορών, διαμετακομίζουν το 65% τού εισαγόμενου πετρελαίου από την Κίνα, χωρίς να γίνονται ευκρινώς αντιληπτοί.

Συχνότατα υπήρξαν καταγγελίες, ότι η εξόρυξη υδρογονανθράκων γίνεται όσο αφορά τις περιοχές μεροληπτικά και βάσει πολιτικών σκοπιμοτήτων. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η μέχρι τούδε απόκρυψη των τεράστιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων, τα υποία βρίσκονται υπό των θαλασσών, που περιβρέχουν την Ελλάδα.
Όπως θα παραθέσω στην συνέχεια, μόνο τα αποθέματα ενός εξ αυτών των κοιτασμάτων, ευρισκόμενο νοτίως τής Κρήτης περιέχει κατά αναμφισβήτητη επιστημονική τεκμηρίωση ποσότητα γαιαερίου, το οποίο επαρκεί για την πλήρη ικανοποίηση όλων των αναγκών τής Ευρώπης για 120 έτη.

Σε αυτό το σημείο κλεινω το δεύτερο μέρος αυτού τού θέματος, το οποίο θα ολοκληρωθεί με το τρίτο μέρος προσεχώς.
Βασικές αναφορές τού τρίτου μέρους θα αποτελέσουν τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που βρίσκονται εντός των ορίων τής Ελλαδικής υφαλοκριπίδας, καθώς και οι πολιτικές ίντριγκες που κλιμακώνονται με στόχο την ιδιοποίηση αυτού τού πλούτου από τούς “πεφωτισμένους” αρμοστές τού προτεκτοράτου.
Καθότι ο μεν Αντώνης Σαμαράς εδρεύει στην Αθήνα, αλλά ο Χάρης Σαμαράς εδρεύει στον Καναδά.

Αναρτήθηκε από botilia sto pelagos

πηγη