NOMEN EST OMEN – ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ “ΤΡΑΓΟ ΔΥΟ”

ΑΝΗΦΟΡΙΖΟΥΝΕ ΠΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΤΡΑΓΟΣ
Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΜΕ ΕΝΑ ΠΡΙΟΝΙ
ΦΟΡΑΕΙ ΝΤΕΝΕΚΕΔΕΝΙΟ ΣΤΕΜΜΑ ΚΙ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΑΡΟΠΙΔΕΣ
ΡΑΝΤΙΖΕΙ ΤΙΣ ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΚΕΡΚΙΔΕΣ ΜΕ ΑΙΜΑ
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ
ΤΙ ΤΡΕΧΕΙ;
ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΟΛΙΣΘΗΣΗ ΚΙ ΕΠΕΣΕ ΚΑΝΑΣ ΒΡΑΧΟΣ;

ΧΩΡΟΠΗΔΩ ΧΩΡΟΠΗΔΩ
ΚΙ ΕΧΩ ΕΝΑ ΤΣΙΡΚΟ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ
ΜΕΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ
ΜΕΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ‘ΧΕΙ ΟΡΙΑ
ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΖΟΡΙΚΙΑ
ΑΛΙΜΟΝΟ ΜΟΥ

Διονύσαρος

Συμφωνώ πως οφείλει κανείς να εντάξει την λειτουργική ερμηνεία του clip στον γενικότερο προβληματισμό του διανοητικού αγώνα και όχι αποσπασματικά. Αν θες αυτή η ανάρτηση αναδεικνύει το βάθος και τους τρόπους που μπορούν αφανώς να κινούνται τα πράγματα και καταδεικνύει το πολύπλοκο της διαδικασίας να ξεχωρίσει κανείς: τις πραγματικές προθέσεις πίσω από την έκθεση συμβόλων, από την προκατάληψη του δέκτη.

Κ.Δ

1. ΑΛΛΟ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΤΡΑΓΟ-ΔΥΟ

Για μια ακόμη φορά ο αγαπητός Κ.Δ μάς παρείχε πολύ ενδιαφέρουσες αφετηρίες προβληματισμού και με την προηγούμενη ανάρτηση. Ο καλός μου φίλος αποδεικνύεται προκλητικότατος, με αποτέλεσμα πλέον να μην τον προλαβαίνω. Αρχίζω να υποπτεύομαι, ότι για να μπορέσω να ανταποκριθώ στοιχειωδώς στις προκλήσεις του, θα πρέπει να κόψω από αλλού. Αλλά περί αυτού δεν μού καίγεται καρφί, διότι τα πάρεργα με κούρασαν και αυτά μού τα έχουν απαγορεύσει αυστηρώς τόσο οι καρδιολόγοι όσο και κάποιες ζωντοχήρες (ένεκα ότι έχω πλέον μηδενικές αποδόσεις στο τεστ κοπώσεως). Αλλά όπως έλεγε ένα καλό μου φιλαράκι, ο οποίος απεδήμησε για τα αιώνια λειβάδια, με την πείρα που τον διέκρινε ως πρώην υπάλληλο εφοπλιστικού γραφείου, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε μια εκδρομή στο Άμστερνταμ χωρίς να έχουμε κλείσει χώρο διαμονής: “Δεν πειράζει, λιμάνι είναι θα τα βρούμε”.

Φρονώ ότι το κλιπ του “Τραγοδύο”, ή αγγλιστί “Pet Goat II”, θέτει μεγάλης σημασίας ζητήματα, οπότε ο φίλος μου πέτυχε διάνα με την επιλογή του. Όπου στην συγκεκριμένη περίπτωση θα ισχυριζόμουν ότι το Diana σχετίζεται αναφανδόν με την Αρτέμιδα Ορθία.
Ίσως αναρωτηθεί κάποιος, για ποιόν λόγο δεν εντάσσω στην μετάφραση τού τίτλου το “pet”. Ας μην παραβλέπουμε όμως, ότι και η μετάφραση εντάσσεται στα πλαίσια της απόπειρας ερμηνείας τού κλιπ. Άρα δύναμαι να εμμένω στο δικαίωμα να μην θεωρώ κατοικίδιο ζώο τον “βαφομήτη” ή άλλως πώς “μπαφομέθ” (βαφή μήτης : “πνευματικό βάπτισμα”, τελετουργικό με παραγωγή δυμεθύλτριπταμίνης).
Επί πλέον για ποιον λόγο “απόπειρα”; Απόπειρα σημαίνει προσπάθεια να φέρουμε εις πέρας. Τουτέστιν να διέλθουμε του συνόλου ζητήματος με λειτουργικό τρόπο στην προσπάθεια να αποδόσουμε ερμηνεία, στο εν λόγω “πόνημα”, το οποίον βρύθει συμβολισμών.

Κατ’ αρχήν θα συμφωνήσω με την διαπίστωση τού Κ.Δ αναφορικά με τις τεχνικές προϋποθέσεις κατασκευής ενός πονήματος, ως το εν λόγω: Και εγώ εκτιμώ, ότι ο πας εις, όστις διαθέτει κάποια εξοικίωση με όχι σώνει και καλά πολύπλοκα προγράμματα για “animation”, μπορεί κάλλιστα να κατασκευάσει από τεχνικής πλευράς ένα κλιπ το οποίον να ανταποκρίνεται στην τεχνική ποιότητα τού εν λόγω. Οπότε η τεχνική ποιότης δεν συνάδει οπωσδήποτε, ότι ο κατασκευαστής ήτο οπωσδήποτε κάποιο πολύ άρτια οργανωμένο επιτελείο των ιλλουμινάτων.

Πλην όμως κάθε πόνημα δεν διέπεται μόνο από τεχνικού χαρακτήρα ιδιότητες. Αυτό το οποίον χαρακτηρίζει κυρίως ένα πόνημα, που θα μπορούσε να εγείρει αίτημα “πνευματικών δικαιωμάτων” είναι η παραγωγή. Επί παραδείγματι, ο καθείς σήμερα όστις διαθέτει ένα σχετικά φθηνό “home studio”, μικρότερου κόστους ίσως των χιλίων ευρώ, είναι εις θέσιν να προβεί σε ηχογραφήσεις, οι οποίες διαθέτουν καλύτεροι ποιότητα από αυτήν των δίσκων του Μπομπ Ντύλαν ή των Μπητλς κατά την δεκαετία των ’70. Όμως ελάχιστοι είναι αυτοί, οι οποίοι θα μπορούσαν να κάνουν σήμερα μια παραγωγή, όπως το “Sympathy for the devil”.
Κατά συνέπεια εκεί που αρμόζει να εστιάσουμε την προσοχή μας στην διαδικασία αποκωδικοποιήσεως τού κλιπ, δεν μπορεί να είναι το τεχνικό μέρος.

Όσο αφορά την άποψη τού φίλου μου, ότι αυτό το κλιπ δεν φτιάχθηκε για παιδιά αλλά για ενήλικες, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.

Στον κόσμο που εξωτερικά κυριάρχησε η υποβολή, είναι πλέον αυτονόητο να δίνονται τα πιο ευέλικτα μηνύματα με πρωταγωνιστή την κινούμενη φιγούρα κάποιου τράγου. Εξ άλλου ο Γουώλτ Ντύσνεϋ έδειξε όλο τον προσήκοντα σεβασμό απέναντί του: Καμία από τις φιγούρες του δεν ανταποκρίνονται σε αυτόν. Όμως οι εποχές αλλάζουν. Στην φάση που “οι άνθρωποι μετατρέπονται σε μασόνους χωρίς ποδιά”, έφθασε οι ώρα να ξεχυθούν και τα σύμβολα τού αποκρυφισμού προς πάσα κατεύθυνση.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο υποκλείνομαι πάντοτε μπροστά στο θέατρο σκιών. Ο Καραγκιόζης ποτέ δεν θα ανεχόταν να παιχθούν τέτοιου είδους “σενάρια” επάνω στην καμπούρα του. Σε τέτοιου είδους θεατρίνισμούς θα πήδαγε έξω από τον μπερντέ φωνάζοντας: “Μπορεί να κατάντησα σκιά. Όμως το κοπίδι χάραξε αλύπητα το είναι μου, ώστε να διέρχεται από μέσα του το φώς”.

2. ΚΑΠΟΙΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΙ ΠΕΡΙ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΓΕΝΙΚΩΣ

Ορθώς ονομάσθησαν τα σύμβολα σύμβολα. Διότι αφ’ εαυτού δεν επιτελούν κάτι συγκεκριμένο ή ολοκληρωμένο αλλά συμβάλλουν. Τουτέστιν καθοριστικό περί τού προς τα πού βαίνει ένας συγκεκριμένος συμβολισμός είναι τα έταιρα συμβάλλοντα, τα οποία και συνδομούν το όλον.
Τα συμβολα αφ’ εαυτού δεν δύνανται να αποδίδουν κάποια ποιότητα και συμφώνως προς τα έταιρα συμβάλλοντα δύνανται αναλόγως την περίπτωση να συμβάλουν σε ποιότητες, οι οποίες μπορεί να είναι όχι απλώς τελείως διαφορετικές, αλλά και αμοιβαίως συγκρουόμενες.
Εάν πάρουμε λόγου χάριν το κατσίκι και τον τράγο, ο οποίος ενέχεται στο ζήτημα, το οποίον έθεσε ο φίλος μου Κ.Δ, μπορούμε ανέτως να εντοπίσουμε δυο σαφώς αντικρουόμενα δεδομένα στα οποία αυτός ως σύμβολο αναφέρεται:

Αφ’ ενός υπάρχει ο βαφομήτης, ως αναφανδόν δυαρχικό σύμβολο, υπό μορφή τράγου. Τα δύο τραγοκέρατα είναι αυτά, τα οποία ο Κ.Δ απεικόνισε μάλιστα στην προπροηγούμενη ανάρτησή του (Ανοικτή Επιστολή) ως “Δίδυμα Κέρατα τής Επαναστάσεως και Άνωθεν Ανίερης Πιέσεως”.

Αφ’ εταίρου υπάρχει στα πλαίσια τής Ελληνικής Μυθολογίας η γίδα Αμάλθεια, η οποία εξέθρεψε και έσωσε τον Δία. Η Μυθολογία κάνει λόγο μόνο για ένα κέρατο τής Αμάλθειας. Μέσα σε αυτό ευρίσκοντο όλες οι τροφές που δόθηκαν στον Δία. Ως εκ τούτου θεωρείται το κέρας τής Αμάλθειας ως πηγή γενναιόδωρης άνωθεν προσφοράς και ως χώρος, όπου φυλάσσονται όλα τα καλά και χρήσιμα. Επί τού προκειμένου αξίζει να τονιστεί ο μονισμός τού ενός κεράτου έναντι τής δυαρχίας των άλλου είδους κερασφόρων.

Αναμφιβόλως ο τράγος υπό την μορφή σατύρου μπορεί να συμβολίζει τα ένστικτα στην χονδροειδή και ανεπεξέργαστη έκφανσή τους. Συχνά ο σατανάς συμβολίζεται ως τραγοπόδαρος. Εάν όμως αναλογιστούμε την διττή ερμηνεία που δόθηκε στον θεό Διόνυσο, αφ’ ενός από τούς “Οργεώνες” ως δυμεθυλτριπταμινική θεότητα και αντιθέτως προς αυτούς από τούς “Θιάσους” ως θεότητα συμποσιασμού, μπορούμε να διαπιστώσουμε την τεράστια απόσταση που μπορεί να έχουν οι συμβολισμοί, κάνοντας χρήση τού ιδίου συμβόλου.
Απαύγασμα τής ευλογίας τής τραγικής συμβολικής στάθηκε η Τραγωδία τής κλασσικής περιόδου. Υπάρχουν περιπτώσεις, όπου ο τράγος ως σύμβολο, ακόμη και όταν αυτό είναι ρυπαρό, δύναται να επενεργεί κάθαρση. Κλασσική περίπτωση αποτελεί ο αποδιοπομπιαίος τράγος των Εβραίων. Αυτοί σε τακτά διαστήματα επέλεγαν ένα τράγο, όπου με κάποια τελετουργικά τού φόρτωναν τις αμαρτίες τους και στην συνέχεια των εξεδίωκαν φίρδην μίγδην.

Βεβαίως προκύπτει το ερώτημα:
Ήταν σκοπός τής δημιουργίας τού εν λόγω πονήματος η αφύπνιση, ή ίσως και η κάθαρση των θεατών, ή μήπως αυτό αποσκοπεί σε υποβολή ενός άνευ προηγουμένου απάνθρωπου μηνύματος;

3. ΦΙΔΙ ΠΙΘΙΚΟΣ ΚΙ ΑΗΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΛΟ

Θεωρώ ότι ο Χέγγελ κατ’ εντολή του “τάγματος των πεφωτισμένων τής Βαρβαρίας” μαζί με τα παιδιά και τα αποπαίδια του, ήταν αυτοί που προσέδωσαν την σύγχρονη μορφή στην εξωτερική καραμπογιά τού Μάτριξ. Οι νεοχεγγελιανοί “νέοκονς” τού στράους πρόβαλλαν μετά την διακήρυξη της “νέας τάξης” τον αλητάμπουρα Φράνσις Φουκουγιάμα, ο οποίος τιτλοφόρησε το αντίστοιχο φλινάφημα “Τέλος τής Ιστορίας”. Κατ’ ουσίαν επρόκειτο για το τέλος τού διπολισμού, την ένταξη τής Κίνας στην λεγόμενη “παγκοσμιοποίηση”, την απαρχή τής καταλύσεως τής κυριαρχίας των κρατών που είχε θεσμοθετήσει το “Δόγμα Ζόνενφελντ” και το “Δόγμα Περιορισμένης Κυριαρχίας” τού Μπρέζνιεφ, τις εν ψυχρώ πολεμικές παρεμβάσεις τού ΝΑΤΟ με ή χωρίς επικάλυμμα τού Ο”Η”Ε, την ακατάσχετη διακίνηση εμπορευμάτων με την κατάργηση διεθνώς των τελωνειακών δασμών, καθώς και την ακατάσχετη μετακίνηση μεγάλου τμήματος τού παγκόσμιου πληθυσμού μέσω τής ντε φάκτο καταργήσεως τής συνοριακής διαφύλαξης πολλών κρατών και το ταυτόχρονο πατρονάρισμα ογκοδέστατων κυμάτων μετανάστευσης μέσω τής επιβολής αβάσταχτης εξαθλιώσεως σε πληθώρα χωρών και την εκτίναξη σε πρωτόγνωρα ύψη τής τιμής των ενεργειακών υδρογονανθράκων. Η σάλτσα έδεσε στην συνέχεια με την λαίλαπα τής τεχνητής χρηματιστικής και δημοσιονομικής κρίσεως. Από πού όμως συνέγεται το “τέλος τής ιστορίας”; Με ποιο τρόπο φθάνει μια διαδικασία χιλιάδων ετών σύμφωνα με την εξαγγελία τής αιχμής τού δώρατος των “πεφωτισμένων”, που είναι οι “νέοκονς”, στο τέλος της;

Εάν παρατηρήσουμε το κεντρικό μήνυμα τού εν λόγω κλιπ, πρόκειται ακριβώς περί αυτού.

Το κλιπ ξεκινάει με τον τράγο να σκάει μύτη από το άνοιγμα μιας παράγκας, πίσω από ένα συρματόπλεγμα, ενώ προηγουμένως δείχνεται η πόρτα και το πόμολο που την ανοίγει. Εννοείται, ότι αυτό που ακολουθεί, είναι η απελευθέρωση τού τράγου. Ο τράγος φέρει στο μέτωπο τον γραμμικό κώδικα με τα τρία 6, τουτέστιν συμβολίζει τον φορέα τής λεγόμενης εποχής τού “αντιχρήστου”. Δυο δαιμονικά χέρια σηκώνουν στην συνέχεια μια μπάρα. Αυτός ο εικονισμός αποτελεί την εισαγωγή, το προανάκρουσμα και την δύναμη πυροδοτήσεως αυτών που ακολουθούν, ή υποτίθεται ότι θα ακολουθήσουν στην πραγματικότητα.
Κατ’ ουσίαν το σενάριο ξεκινάει με τον τζωρτζ μπους νεώτερο μέσα σε ένα σχολείο και τελειώνει με την είσοδο τού Ιησού Χρήστου μέσα στην πιρόγα που οδηγεί ο Άνουβης, ως δίδυμο συνδιαρχικό διαχρονικό συμβολό του στην περιοχή τού ηλίου, ο οποίος αποτελεί το ανώτατο σύμβολο των αποκρυφιστών, ενώ διαλύονται στα εξ ων συνετέθησαν οι τρεις πυραμίδες τής Γκίζας.

Ως γνωστόν είχε ανακοινωθεί / σκηνοθετηθεί ότι ο Μπους ήταν σε κάποια αίθουσα διδασκαλίας δημοτικού σχολίου δίπλα σε μια δασκάλα, όταν υποτίθεται ότι τού ανακοινώθηκε το γκρέμισμα των δίδυμων πύργων. Η σκηνή αυτή σηματοδοτεί την αντίστροφη μέτρηση στην διαδικασία αποδόμησης στα πλαίσια τής “νέας τάξης”. Τα χέρια τού μπους κινούνται αρχικά ως να ήσαν δεμένα με κλωστές μαριονέτας, ενώ στην συνέχεια φαίνεται να φοράει ένα καπέλο. Αυτό δεν είναι το καπέλο τού “ηλίθιου”, αλλά τού μάγου. Πρόκειται ακριβώς για το καπέλο που φοράει ο Μέρλιν και όλοι οι μάγοι στην καθιιερωμένη συμβολική, η οποία μπορεί να εκκινεί από τις εικονογραφήσεις παραμυθιών, έχει όμως πλήρεις προεκτάσεις. Το είδος αυτού του καπέλου αποτελεί από φυσικής πλευράς ακίδα, η οποία συγκεντρώνει κάθε είδους ακτινοβολία, την οποία διοχετεύει στο κρανίο αυτού που το φοράει.

Η τελική σκηνή είναι προφανές, ότι συμβολίζει αυτό, που οι αποκρυφιστές θεωρούν “συντέλεια”. Οι πυραμίδες ως μεγαλιθικά κτίσματα παραπέμπουν σε πολύ πρώιμη χρονικά εποχή. Ενώ η άφιξη στον Ήλιο συμβολίζει τελειωτικό στόχο. Η πιρόγα κινείται μέσα στο νερό, δηλαδή στο χρονικό συνεχές, συμβολίζοντας το άγεσθαι και φέρεσθαι των μαζών μέσω των θρησκειών που ελέγχουν οι αποκρυφιστές. Καπετάνιος και επιβάτης ταυτίζονται μέσω των συμβολισμών (τρίγωνο με μάτι, σκυλομούρης, άστρο τού κυνός, Όσιρις, Ίσιδα, Σείριος). Φυσικώ τω λόγω δεν εικονίζονται επιβάτες και πλήρωμα, δηλαδή οι απλοί άνθρωποι και οι τέκτονες αχθοφόροι, δεδομένου ότι αυτοί είναι για τούς αποκρυφιστές ασημαντότητες στα όρια τού μη υπαρκτού.
Εάν τούς είχε πάρει είδηση ο φίλος μου Μάρκος Ντε Σαντ, θα είχε φτιάξει από τα στριγκάκια λάσο και θα τούς πήγαινε όλους δετούς για το γιουσουρούμ τής Μπαρμπουτιέρας.

Όσο αφορά το σενάριο τού κλιπ, πρόκειτα – κατά την εκτίμησή μου – σαφέστατα για την διαδικασία, η οποία εκκινεί με την απαρχή και ολοκληρώνεται με αυτό που εννοούν ετσιθελικά οι αποκρυφιστές “τέλος τής ιστορίας”.
Αυτά δηλαδή που διακήρυξε ο ξεπεσμένος “άρχων τού ανατέλλοντος χοιροστασίου” στα αποχωρητήρια τής νέας υόρκης φουκουγιάμα, έρχονται να το επαναλάβουν σε επίπεδο μίκυ μάους οι μπράβοι συνάδελφοί του με καλλιέπεια κάλων.

Ανάμεσα στην αρχή τού στόρυ μέχρι τού χάπι – εντ τής “ελεύεσως των μεγάλων παλαιών” αιμοποτικών αληταμπουράδων, τούς οποίους συμβολίζουν οι εκχυνόμενες ακτίνες τού βαβυλωνιακού “ηλίου” – μολόχ, βυσσοδομούν ένα σωρό κωδικοποιημένοι εικονισμοί. Πριν υπεισέλθω συγκεκριμένα σε αυτούς, ώστε να επιχειρήσεω μια μεμονωμένη και στην συνέχεια μια συνολική αποτίμηση, θέλω να προβώ σε μια γενικού χαρακτήρα εκτίμηση:

Κάπου γράφει κάποιο Ευαγγέλιο στο περίπου, εάν καλώς ενθυμούμαι, ότι “προσέξτε τι συναίσθημα σας προκαλεί εάν δείτε μπροστά σας να παρουσιάζεται κάτι με την μορφή Αγγέλου τού Κυρίου. Εάν αισθανθείτε αναγούλα και θέλετε να ξεράσετε, επαγρυπνείστε. Διότι τότε δεν πρόκειται παρά για τον εξαποδώ και τον τρίβολο τού θανατά”.

Καθόλη την αισθητηριακή πρόσληψη τού “πονήματος” κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια για να μην ξεράσω. Διότι σε αυτό λείπει παντελώς η όποια έστω ελάχιστη παρουσία και αναφορά έστω σε κάτι κατ’ επίφαση θεμιτό. Τόσο η Αλίκη, όσο και το μήλο (abol – Απόλλων – απολύων) με τα σκουλίκια που γίνονται “νούφαρο”, όσο το φεγγαρόπαιδο, όσο τα “γαλαζοαίματα” στρουμφάκια, όσο ο Χρηστώς και όσο το κάθε κακό συναπάντημα κει μέσα είναι σύμβολα αποκλειστικά των αποκρυφιστών. Για να μην αναφερθώ σε σατανάδες, φίδια – οθόνες πολυμέσων, επώαση “ανθρώπων” από αυγά και τα σούξου μούξου μανταλάκια.

Θυμήθηκα στην κυριολεξία την μακαρίτισα την γιαγιά μου. Κάποτε αυτή με είχε πάρει μάτι όταν ήμουν έφηβος στην παραλία μαζί με ένα γάλλο τουρίστα τη συνοδεία κάποιων νεανίδων, οι οποίες δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι διέθεταν το παραμικρό φυσικό προσόν. Η συλλογιστική μας με τον φίλο μου σχετικά με τον προκύψαντα συμβιβασμό ήταν τότες “Γυναίκες νάναι, κι ότι νάναι”.
Τότε η γερόντισα μου είχε πει: “Αφού σου έχω πεί να κυκλοφορείς μόνο με ωραία κορίτσια”.

Οι δικαιολογίες που πρόβαλλα στην συνέχεια, ότι οι νεανίδες ήσαν χρυσοχέρες, νοικοκυρές, ότι δεν έμπαιναν στο πλύσιμο, ότι είχαν καθήσει λίγο πάρα πάνω στον ήλιο κλπ. δεν έπεισαν την γερόντισα, η οποία μού αποκρίθηκε:
“Το καλύτερα μαζί τους και τρελός, παρά μονάχος σου και γνωστικός” θέλει και καλή φωνή.

Συνεχίζεται….