Τι Σημαίνει ο Νόμος του Θελήματος;

Το Βιβλίο του Νόμου ή Liber Al vel Legis που παραδόθηκε στον Άλιστερ Κρόουλυ στις 8, 9 και 10 Απριλίου 1904 (όπως εξηγεί και ο ίδιος σε πολλά σημεία του corpus του, βλ. χαρακτηριστικά The Equinox of the Gods) αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της μεταφυσικής σκέψης του Θελήματος και κύριο οδοδείκτη για την πρακτική εφαρμογή του Νόμου του Θελήματος.

Ποιος ακριβώς όμως είναι ο Νόμος αυτός και τι αληθινά σημαίνει;

Στην πρωτότυπη αγγλική εκδοχή, διαβάζουμε από τους στίχους Ι:40 και Ι:57 του Liber Al πως: «Do what thou wilt shall be the whole of the Law. Love is the law, love under will». Το οποίο θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε ως εξής: «Κάνε αυτό που θέλεις, θα είναι όλος ο Νόμος. Αγάπη είναι ο νόμος, αγάπη υπό το θέλημα». Υποκινούν αυτές οι δυο προτάσεις τον εγωισμό και τον ηδονισμό όπως πολλοί κατηγορούν το Θέλημα ή μήπως μια προσεχτική ανάλυση του Νόμου αναδεικνύει μια εντελώς διαφορετική στάση ζωής;

Γνώμη μου είναι, πως η πρώτη πρόταση («Κάνε αυτό που θέλεις») δηλώνει σκοπό, μας υποδεικνύει δηλαδή τι να κάνουμε, ενώ η δεύτερη πρόταση («Αγάπη είναι ο νόμος»), δηλώνει αιτία, μας υποδεικνύει δηλαδή γιατί να το κάνουμε, πως το κίνητρο και ο στόχος είναι η αγάπη. Κατά συνέπεια, το ίδιο το νόημα (αιτία και σκοπός) της ζωής του καθενός φανερώνεται στον Νόμο!

Αυτό ισχύει όσον αφορά το άτομο και την σχέση του με τον εαυτό του. Τι συμβαίνει όμως με τους συνανθρώπους μας; Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Κρόουλυ στο Liber CCC, κάθε συνάντηση μεταξύ Θελημιτών θα πρέπει να αρχίζει και να τελειώνει με την κοινοποίηση του Νόμου. Για ποιο λόγο άραγε; Σε τι μπορεί να εξυπηρετεί μια τέτοια συνήθεια;

Πιστεύω πως η κοινοποίηση του Νόμου λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να τον επαληθεύει! Συγκεκριμένα, αποτελεί

(1) φανέρωση του ατόμου, και αυτό επειδή ο ίδιος ο Νόμος ζητάει τον προσδιορισμό στα ερωτήματα «ποιος είναι αυτός που θέλει;» και «τι είναι αυτό που θέλει;» Υποδεικνύει με λίγα λόγια την ανάγκη μιας αυτογνωσιακής διεργασίας.

(2) Η κοινοποίηση όμως, είναι παράλληλα μια υπενθύμιση ελευθερίας διότι ακυρώνει όλους τους Νόμους εκτός από την ατραπό του να γίνει έργο η επίγνωση του εαυτού και η δυναμική του εκδήλωση.

(3) Την ίδια στιγμή, η κοινοποίηση είναι ένα κάλεσμα σχέσης όπου καθένας μπορεί να μετέχει αυτόβουλα σ’ αυτή την κοινωνία συμβάλλοντας με την δική του ετερότητα – γεγονός που προϋποθέτει την δική του αυτογνωσιακή εργασία (βλ. 1) και διαπίστωση ελευθερίας (βλ. 2).
Έτσι, η σχέση που επιτυγχάνετε μεταξύ των προσώπων που κοινωνούν τον Νόμο, επιβεβαιώνει την αλήθεια της αγαπητικής φύσης του Νόμου, δηλαδή την ένωση, ένωση που για να πληρωθεί θα πρέπει να μην ωθείτε από την ιδιοτέλεια, αλλά από μια αυτόβουλη και συνειδητά κατευθυνόμενη επιθυμία υπέρβασης του εγωτισμού.

Βέβαια όλα αυτά οδηγούν στο αναπόφευκτο συμπέρασμα πως η άρνηση του Νόμου δεν μπορεί παρά να είναι αμαρτία (με την έννοια του όρου έτσι όπως αλλάζει στον Νέο Αιώνα – βλ. εδώ), δηλαδή απόκρυψη του εαυτού, δέσμευση του εαυτού και διάκριση του εαυτού. Ζωή μαύρη και περιορισμένη…