O ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ CARLOS CASTANEDA

Τι πρέπει να ‘χει ένα έρημο πουλι;
Πρώτο, πετά στο πιο ψηλό σημείο.
Δεύτερο, δεν το νοιάζει η συντροφιά
ακόμη κι απο τ’ αδέλφια του.
Τρίτο, γυρνά πάντα το ράμφος του κατά τους ουρανούς.
Τέταρτο, δεν έχει ένα χρώμα ορισμένο.
Πέμπτο, κελαϊδά πολύ απαλά.Αγιος Ιωάννης του Σταυρού
“Λόγια Φωτός και Αγάπης”

“Η αναμονή της εκπλήρωσης του καθήκοντος είναι μια ιδιαίτερη αναμονή” είπε έξαφνα ο Δον Χενάρο. “Θα σας πω την ιστορία μιας ομάδας πολεμιστών που ζούσαν άλλοτε στα βουνά, κάπου κατα κει”.

“Οταν κανένας απ’ την ομάδα των πολεμιστών έκανε κάτι αντίθετο στους κανόνες της, αποφάσιζαν όλοι για την τύχη του. Ο κατηγορούμενος έπρεπε να εξηγήσει γιατί έκανε ό,τι έκανε. Οι άλλοι τον άκουγαν. Και ή τον απελευθέρωναν, γιατί έβρισκαν πειστικές τις εξηγήσεις του, ή παρατάσσονταν με τα όπλα τους στην άκρη ενός γκρεμού, κάπως σαν αυτόν εδώ, έτοιμοι να τον εκτελέσουν γιατί οι εξηγήσεις του ήταν απαράδεκτες. Τότε ο καταδικασμένος πολεμιστής έπρεπε ν’ αποχαιρετήσει τους παλιούς συντρόφους του, κι άρχιζε η εκτέλεσή του”.
Ο Δον Χενάρο μας ζήτησε να σηκωθούμε και να πάμε να ρίξουμε μια ματιά από τη δυτική άκρη της πλατωσιάς.

Ηταν μια απαλή πλαγιά μέχρι το βάθος της κοιλάδας, και μια στενή λουρίδα γης που κατάληγε σε μια ρεματιά, που φαινόταν σα φυσικό κανάλι για να φεύγουνε τα βροχόνερα.
“Εκεί σ’ αυτό το ρέμα υπήρχε μια σειρά από δέντρα, στο βουνό της ιστορίας μας”, είπε. “Πέρα απ’ αυτό ήταν ένα πυκνό δάσος”.
“Αφού θα αποχαιρετούσε τους συντρόφους του, ο καταδικασμένος πολεμιστής έπρεπε ν’ αρχίσει να κατεβαίνει την πλαγιά προς τα δέντρα. Οι σύντροφοί του τότε τον σημάδευαν. Αν κανείς δεν τον πετύχαινε ή αν ο πολεμιστής επιζούσε από τα τραύματά του κι έφτανε στα δέντρα, ήταν ελεύθερος”.

“Λένε ότι υπήρξαν άνθρωποι που πέρασαν τη δοκιμασία σώοι”, συνέχισε ο Δον Χενάρο. “Ας πούμε ότι η προσωπική τους δύναμη επηρέαζε τους συντρόφους τους. Ενα τρικύμισμα τους έπιανε όλους καθώς σημάδευαν και κανείς δεν τολμούσε να ρίξει. Ισως πάλι τρόμαζαν από την αντρειοσύνη του και δεν τολμούσαν να τον βλάψουν”.

“Υπήρχε ένας όρος για το βάδισμα προς τα δέντρα”, συνέχισε.
“Ο πολεμιστής έπρεπε να βαδίζει ήρεμα, ατάραχος. Τα βήματά του να είναι σίγουρα και σταθερά, τα μάτια του να κοιτάζουν ολόισα μπροστά και ήσυχα. Επρεπε να φτάσει κάτω χωρίς να παραπατήσει, χωρίς να κοιτάξει πίσω και προπαντός χωρίς να τρέξει”.

“Αν εσείς οι δύο αποφασίσετε να γυρίσετε σ’ αυτή τη γη”, είπε, “θα πρέπει σαν πραγματικοί πολεμιστές να περιμένετε να τελειώσει το καθήκον σας. Αυτή η αναμονή μοιάζει πολύ με το βάδισμα του πολεμιστή στην ιστορία μας. Βλέπετε ότι ο πολεμιστής προχωρούσε έξω από τον ανθρώπινο χρόνο. Το ίδιο κι εσείς. Η μόνη διαφορά είναι στο ποιός σας σημαδεύει. Τον πολεμιστή τον σημάδευαν οι συμπολεμιστές του. Εσάς όμως σας σημαδεύει το άγνωστο. Η μόνη σας ελπίδα είναι η τελειότητά σας. Πρέπει να περιμένετε χωρίς να κοιτάτε πίσω. Χωρίς να περιμένετε ανταμοιβή. Και πρέπει να βάλετε όλη την προσωπική σας δύναμη για την εκπλήρωση του καθήκοντός σας.
“Αν δεν ενεργήσετε άψογα, αν αρχίσετε τις εξάψεις, τις ανυπομονησίες και τις απελπισίες, τότε θα σας κομματιάσουν ανελέητα οι δεινοί σκοπευτές από τ’ άγνωστο.

“Αντίθετα, αν είστε άψογοι κι η προσωπική σας δύναμη σας κάνει ικανούς να εκπληρώσετε το καθήκον σας, τότε θα φτάσετε στην επαγγελία της δύναμης. Και ποια είναι αυτή η επαγγελία; θα ρωτήσετε. Είναι η επαγγελία της δύναμης στους ανθρώπους σαν φωτεινά όντα. Κάθε πολεμιστής έχει δικιά του μοίρα. Και δεν υπάρχει τρόπος να πεις ποια θα είναι αυτή η επαγγελία για τον καθένα σας”.
intruder 1901