Η ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ 51

Ο Δρ Πράϊσινγκερ εξερεύνησε με ένα διαρκώς αύξανόμε ενδιαφέρον, κάποια φαινόμενα του Τριγώνου τών Βερμούδων που συνδέονταν με την περιοχή τών Μπαχάμας. Παρα το γεγονός ότι μάλλον ήταν ό πρώτος πού έκανε ακριβείς μετρήσεις, διεπίστωσε ότι ή θεωρία πώς οί παρεκκλίσεις τών μαγνητικών πεδίων οφείλονται στήν ύπαρξη «διαστρικών πυλών» μάλλον παραμερίσθηκε. Παρ’ όλα αυτά κάποιοι ερευνητές του μετέφεραν τήν άποψη ότι ή ιδιαιτέρως συχνή εμφάνιση UFO
στο αρχιπέλαγος τών Μπαχάμας θά πρέπει νά οφείλεται στήν ύπαρξη αυτών τών πυλών.

Εκείνο, όμως, πού τον κέντρισε νά επιχείρηση μία σε βάθος έρευνα τών ασυνήθιστων υποθέσεων ήταν ότι έμαθε πώς πολλές άπό τις εμφανίσεις λάμβαναν χώρα κοντά στο Ατλαντικό Κέντρο Υποθαλάσσιων Δοκιμών και αξιολόγησης (ΑΚΥΔΑ), μία αμερικανική ναυτική βάση πού βρίσκεται
στο νησί Ανδρος τών Μπαχάμας. Μερικοί ερευνητές ήταν πεπεισμένοι πώς τό ΑΚΥΔΑ αποτελεί μία υποθαλάσσια «Περιοχή 51». δηλαδή ένα μυστικό ερευνητικό κέντρο της αμερικανικής κυβέρνησης πού μελετά τά UFO και μάλιστα ότι κατά καιρούς δέχεται και επισκέψεις UFO.
UFO enthusiasts admit the truth may not be out there after all

Μπορεί τό επιστημονικό υπόβάθρο του καθηγητού νά μη μπορούσε νά άποδεχθή τέτοιες εικασίες, ωστόσο τα οσα έμαθε δείχνουν εντυπωσιακά. Κατ’ αρχάς, ή ναυτική βάση μπορεί νά καλύπτη μόνο 1500 τ.μ. περίπου του νησιου, άλλα τό πεδίο δράσης της στην θάλασσα υπερβαίνει τά 2000 τ.χλμ. γυρω στην Καραϊβική. Ουσιαστικά καλύπτει μία τεράστια περιοχή του ώκεανοϋ και οί έρευνες διεξάγονται σε βάθη πού πολλές φορές ξεπερνούν χιλιόμετρα. Είναι χαρακτηρισμένη βεβαίως ως περιοχή υψίστης ασφαλείας κάί φυλάσσεται με ιδιαίτερη προσοχή.

Το 1997 έχει καταγραφή ένα περιστατικό πού υποδηλώνει τά αυστηρά μέτρα ασφαλείας που περιβάλλουν τήν ναυτική βάση. Μία παρέα κυνηγών άγριόπαπιων είχαν βγει κυνήγι στο νησί Άνδρος και μήν υπολογίζοντας τήν επιγραφή «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ», προχώρησαν σέ απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου άπό τήν βάση. Καθώς βάδιζαν με προσοχή, βρέθηκαν εμπρός σέ ένα ασυνήθιστα παχύ φύλλωμα και πριν προλάβουν νά συνειδητοποιήσουν περι τίνος επρόκειτο, ευρίσκονταν με τό πρόσωπο στήν γή και τά πόδια τους χτυπημένα άσχημα. Πολύ σύντομα άνεκάλυψαν πώς τό φύλλωμα ήταν καμουφλάζ ενός ναυτικού φυλακίου, άπό τό όποιο είχαν κινηθή ναύτες και τους είχαν κτυπήσει άπό πίσω. Άπό έκει τους μετέφεραν σέ ένα κοντινό αντίσκηνο, όπου ένας αξιωματικός τους άνέκρινε γιά ώρες. Κι όταν πλέον ήσαν βέβαιοι πώς τους περίμενε ή φυλακή, εντελώς απρόσμενα ό αξιωματικός τους άφησε νά φύγουν λέγοντας τους ότι πίστευε την ιστορία τους.

Πολλές μαρτυρίες υπάρχουν, επίσης, γιά την εμφάνιση παράξενων σκαςφών κοντά στά παράλια της Άνδρου, τά όποια όχι μόνον μοιάζουν με UFO αλλά φαίνεται νά έχουν την ίδια απίστευτη ευκινησία και την δυνατότητα νά άναπτύσουν ξαφνικά φοβερές ταχύτητες. Μία άπό τις πιο αξιόπιστες θεωρεί ό Δρ Πράϊσινγκερ εκείνη πού του μετέφερε ένας επιχειρηματία από την Βιέννη, ό οποιος έκανε βόλτα μέ ένα σκάφος έξω άπό τά παράλια τον νησιού.

«Ηταν μία υπέροχη μέρα, με καθαρή ατμόσφαιρα και μεγάλη ορατότητα. “Επλεα με τό σκάφος στά ανοικτά τον νησιού, όταν είδα γύρω στα τρία χιλιόμετρα μακρυά ένα ακίνητο αντικείμενο επάνω στά νερά. Νόμιζα πώς ήταν φάλαινα και θέλησα νά πλησιάσω. Μόλις ειχα φθάσει στά 800 μέτρα περίπου απόσταση, διεπίστωσα πώς επρόκειτο γιά ένα παράξενο ακτινοβόλο σκάφος, τό όποιο ηταν φανερό πώς είχε φτιαχθη άπό ανθρώπινα χέρια και μάλιστα είχε ένα υπερμοντέρνο σχήμα. Ξαφνικά τό σκάφος ξεκίνησε απότομα, αναπτύσσοντας μανιασμένη ταχύτητα, κατευθυνόμενο προς τά νότια. Ουσιαστικά πετούσε πάνω άπό την επιφάνεια τών νερών ώσπου ώς διά μαγείας εξαφανίσθηκε κάτω άπό τά κύματα καϊ δεν εμφανίσθηκε ξανά».

Ό Δρ. Πράϊσινγκερ παραδέχεται πώς σέ όλο το διάστημα της δικής του επιστημονικής έρευνας έγινε δέκτης πολλών συνομωσιολογικών εικασιών και θεωριών σχετικά με το ΑΚΥΔΑ, κάτι πού δεν είναι ασυνήθιστο και γιά τήν πραγματική «Περιοχή 51». Παρ’ όλο πού ή επιστημονική του ιδιότητα τον έκανε πάρα πολύ προσεκτικό στά διαφόρων ειδών σενάρια, δεν διστάζει νά άναφέρη τά όσα του δήλωσε τό Νοέμβριο του 1998 κάποιος μάρτυρας στά κεντρικά γραφεία τής NASA, στο ακρωτήριο Κένεντυ:

«Μου ανέφερε πώς ό Παγκόσμια διακεκριμένος βρετανός δύτης Ρόμπ Πάλμερ, ό όποιος διηύθυνε έπι σειρά ετών ένα ερευνητικό κέντρο γιά τις «μπλε τρύπες» στις Μπαχάμες, χάθηκε στον βυθό της Ερυθράς Θάλασσας στά μέσα του Ιουλίου 1997.
Νά διευκρινίσω εδώ πώς οι μπλε τρύπες είναι υποθαλάσσιες σπηλιές πού βρίσκονται κυρίως στην περιοχή του αρχιπελάγους των Μπαχάμας. Κατά την γνώμη μου η δημιουργία τους σχετίζεται μέ τις αιφνίδιες εμφανίσεις και εξαφανίσεις των μικρο-σκουληκότρυπων, ενώ ό Ρόμπ Πάλμερ ερευνούσε μία ανάλογη παράτολμη θεώρηση, πιστεύων ότι οί μπλε τρύπες αποτελούν σημείο άφιξης UFO άπό άλλες διαστάσεις.

«Ειπώθηκε, λοιπόν, ότι η έρευνα του Ρόμπ Πάλμερ τον είχε φέρει όλο και πιο κοντά στο ΑΚΥΔΑ, καθώς στην περιοχή αύτη υπάρχει πληθώρα μπλε τρυπών. Ή φήμη πού κυκλοφορούσε, ήταν πώς ό Ρόμπ Πάλμερ δολοφονήθηκε άπό αξιωματικούς του ΑΚΥΔΑ επειδή γνώριζε πολλά. “Οτι, δηλαδή, μέσω υπνωτικής υποβολής κατάφεραν νά μή βγή ποτέ άπό τον βυθό τής Ερυθράς Θάλασσας.
«Ώς επιστήμονας ιστορικός δε μέ ενδιαφέρει νά ασχοληθώ με τέτοιου είδους ακραίες εικασίες. Πάντως, η ύπαρξη τους υποδηλώνει ότι τό πιο πιθανό νά υπάρχει όντως έντονη μυστική δραστηριότητα στϊς εγκαταστάσεις του ΑΚΥΔΑ».
Παρά τά όσα δηλώνει ό Δρ Πράϊσινγκερ γιά την πιθανή δραστηριότητα τής αμερικανικής ναυτικής βάσης και παρά τό γεγονός ότι θεωρεί πώς έστω και εμμέσως τά στοιχεία του σχετίζονται μέ τήν πραγματικότητα, όλως περιέργως δέν φαίνεται νά έπιμένη στήν εις βάθος ερευνά του γιά αυτήν και στρέφεται στήν αναζήτηση τής χαμένης Άτλαντίδας όπως και πάρα πολλοί άλλοι προκειμένου νά τήν σύνδεση μέ τις Βερμούδες και τήν ευρύτερη περιοχή τών Μπαχάμας.

Μάλλον θά πρέπη νά θεωρήσουμε ότι αντιλαμβάνεται πώς δέν είναι και τόσο ακίνδυνο νά ύπερβή τά έσκαμμένα. Ή προσοχή του, λοιπόν, επικεντρώνεται στήν υπόθεση ότι τό νησί Μπίμινι αποτελεί απομεινάρι τής Άτλαντίδας, κέντρισε, επίσης, τό γεγονός ότι οί επιστήμονες του Ιδρύματος Κτιριακής Έρευνας τής Βρετανικής Κυβέρνησης, χρησιμοποιώντας τήν σύγχρονη τεχνολογία, διεξήγαγαν έρευνες στον βυθό του Μπίμινι και ανακάλυψαν ποσότητες άνθρακα και χρυσού σέ τεχνητούς λίθους πού βρήκαν εκεί.

Ή πρώτη του δουλειά ήταν νά άνατρέξη στις πρωταρχικές πηγές αναφοράς και έτσι μελέτησε μέ προσοχή τον «Κριτία» τού Πλάτωνα. Δέν στάθηκε στις μυθολογικές αναφορές ούτε στις περιγραφές του αρχαίου βασιλείου, άλλά αντιμετώπισε τά λεγόμενα ώς ιστορικό γεγονός, εμμένοντας στις διαστάσεις τής ηπείρου, έτσι όπως αναφέρονται άπό τον Πλάτωνα. Μέ βάση αυτές τις διαστάσεις, τις γεωγραφικές περιγραφές κάι τήν υποθαλάσσια εμπειρία του, προφανώς κατέληξε στήν έξης υπόθεση: ‘Άν θά μπορούσε τό επίπεδο τών νερών πού περιβάλλουν τις Μπαχάμες νά κατέλθη κατά 100 μέτρα περίπου (στο επίπεδο πού βρισκόταν τήν τελευταία Εποχή τών Πάγων), θά άντίκρυζε κανείς μία περιοχή, ή οποία θά ταίριαζε πολύ, σε σχήμα και μέγεθος, μέ εκείνη πού περιγράφει ό Πλάτων ώς αρχαία Ατλαντίδα. Ό μέγας φιλόσοφος αναφέρει ότι ήταν μακρυά άπό τήν θάλασσα και περιβαλλόταν άπό χαμηλά βουνά σε απόσταση 9 χιλιομέτρων περίπου κάι ότι αυτά τά βουνά περιβάλλονταν άπό άλλα ψηλότερα σε απόσταση 300 χιλιομέτρων περίπου.

Όσον άφορα, όμως, αυτό πού είναι γνωστό ώς Τείχος τοΰ Μπίμινι και εκλαμβάνεται ώς απομεινάρι τής Άτλαντίδας, ό γερμανός ερευνητής εκφράζει μία εντελώς διαφορετική άποψη. «Πιστεύω», λέει, «ότι κάποιες άπό τις πέτρες πού σχηματίζουν αυτό τό τείχος και φαίνονται νά είναι επεξεργασμένες άπό ανθρώπους, δέν αντλούν την καταγωγή τους άπό τήν Ατλαντίδα, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, άλλά είναι κατά πολύ μεταγενέστερες. Βρίσκονται εκεί άπό τήν εποχή του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.

«Εκείνο τον καιρό ένας μεγάλος αριθμός πλοίων έσπαγε τον αποκλεισμό τής “Ενωσης γιά νά τροφοδότηση λιμάνια τής Όμοσπονδίας. Άρκετές φορές τά πλοία τής Ένωσης κατεδίωκαν όσα πλοία επιχειρούσαν νά παραβιάσουν τον αποκλεισμό, οπότε τά τελευταία κατέφευγαν συχνά στά άβαθη νερά τών Μπαχάμας, όπου τά μεγάλα πολεμικά ήταν αδύνατον νά πλεύσουν πάνω άπό τις ξέρες πού υπάρχουν στά νερά, συχνά αναγκάζονταν νά απαλλαγούν άπό τό περιττό τους βάρος και τό πιο εύκολο ήταν νά πετάξουν τό μεγαλύτερο μέρος άπό τις γρανιτένιες πέτρες πού χρησιμοποιούσαν ώς έρμα του πλοίου. Κατά τήν γνώμη μου, άπό έκει προέρχεται ή πλειονότητα τών γρανιτένιων πετρών πού άνεκαλύφθησαν αργότερα στο Μπίμινι».

Του Νικολάου Καραϊσκάκη