ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙΡΟΙ ΠΟΛΥ ΑΓΡΙΟΙ…

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πολλές τάσεις, αλλά υπάρχει μία που κατά τη γνώμη μου θα καθορίσει τις μελλοντικές εξελίξεις κι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά γενικότερα στο κόσμο… «Ξέρω τα έργα σου, ούτε κρύος είσαι, ούτε ζεστός. Θα ήθελα να είσαι είτε κρύος, είτε ζεστός. Αλλ΄ επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ζεστός, ούτε κρύος, θα σε ξεράσω από το στόμα μου» Εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Στους καιρούς που έρχονται οι νέοι είναι αντιμέτωπη με μια εμετική χλιαρότητα . Μια χλιαρότητα που προέρχεται από παγιωμένα σάπια συστήματα, από παγιωμένους και σάπιους επικυρίαρχους. Γύρω μας δεν υπάρχουν μόνο οι άνθρωποι που μένουν προσκολλημένοι στην ασφάλεια του καναπέ τους, ούτε εκείνοι που είναι διατεθειμένοι να καταπιούν κάθε χάπι αδιαμαρτύρητα.

Υπάρχουν άνθρωποι με αίμα ακόμα. Κυρίως νέοι και αρκετοί παλιοί αμετανόητοι. Άνθρωποι που δεν αισθάνονται τη παραμικρή έλξη από όλο αυτό το τσίρκο που έχει στηθεί γύρω μας. Άνθρωποι που είναι ζεστοί ή κρύοι αλλά δεν είναι χλιαροί.

Κι επειδή η ανθρωπότητα δυστυχώς ή ευτυχώς δεν αποτελείται από μοναχούς του Θιβέτ που έχουν βρει το νόημα της ζωής και μπορούν να κάθονται ακίνητοι έξι μήνες κοιτώντας το άπειρο, αλλά από ανθρώπους με ανάγκες επιτακτικές, με τα ζωώδη ένστικτα να γρατζουνάνε το μυαλό και τις συνειδήσεις, κι επειδή γύρω μας δεν επικρατεί νιρβάνα αλλά πόλεμος, σύντομα οι εξελίξεις δεν θα είναι καθόλου χλιαρές.

Θα είναι παγερά στυγνές και οδυνηρά καυτές.

Η καπιταλιστική δημοκρατία , η ιμπεριαλιστική δημοκρατία, έχει κάνει το κύκλο της και με κάθε τρόπο, κάθε μέσο κατόρθωσε να βάλει τη μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας να δουλεύει συνεχώς στο ρελαντί, να έχει μειωμένη έως ανύπαρκτη αντίληψη της πραγματικότητας, να υπακούει και να εκτελεί χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς φαντασία, χωρίς αντίδραση, με μια απίστευτη χλιαρότητα τις εντολές της.

Όμως το σύστημα μπορεί να αλλοιώσει πολλά αλλά δεν μπορεί να φτάσει τόσο βαθιά ώστε να ξεριζώσει την ουσία, η οποία τελικά δεν καταστρέφεται απλά σκεπάζεται από διάφορες πόρτες ασφαλείας. Αν υπολογίσει όμως κανείς πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένα ατομικός πυρηνικός αντιδραστήρας, υπάρχει μια ενέργεια που κάποια στιγμή έχει ανάγκη να εκτονωθεί. Τρέμει η γη κάτω από τα πόδια μας. Απειλητικά τσουνάμι έχουν ξεκινήσει το δρόμο τους.

Οι διδαχές του παρελθόντος δεν έφεραν την πραότητα, την καλοσύνη, την αγαθότητα στο κόσμο. Δεν άλλαξαν το κτήνος του ανθρώπου. Δεν εκπαίδευσαν την ανθρωπότητα να αποβάλλει τα δολοφονικά της ένστικτα. Απλά κρυφτήκαμε. Κρυφτήκαμε κάτω από συγκεκριμένους μηχανισμούς που είχαν ακριβώς αυτό το σκοπό να μας κάνουν να αναζητήσουμε την ειρήνη, τη γαλήνη αλλά τελικά βρεθήκαμε να είμαστε ειρηνικοί και γαλήνιοι δίπλα σε εκδικητικά και χωρίς έλεος φιλοπόλεμα και απάνθρωπα κτήνη.

Πρέπει να επιβιώσουμε. Κι αν είναι κάτι που έχει αποδείξει ο άνθρωπος πως γνωρίζει να κάνει είναι η επιβίωση. Όλη του η ιστορία είναι μια απεγνωσμένη επιβίωση. Όταν λοιπόν τα πράγματα φτάνουν σε τέτοιο σημείο όπου σιγά σιγά αφυπνισμένοι αρχίζουν και απελευθερώνουν τα αρχέγονα ένστικτά τους και αποφασίζουν να καούν ή να παγώσουν αρκεί να βγουν από το τέλμα της ανούσιας και υποτακτικής χλιαρότητας, ακόμα και η βία αποκτά γοητεία.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα μικρά κινήματα αντίδρασης και μικρο-πρωτοβουλιών των πολιτών έχουν καταλάβει μέχρι που φτάνει ο ρόλος τους ή νομίζουν πως ηγούνται μιας επανάστασης. Κοιτάζω τις προσπάθειες και γιατί όχι πολλές φορές τις επικροτώ γιατί τέλος πάντων κάποιος μιλάει έστω και να πει μια λεπτομέρεια. Γιατί τίποτα άλλο από λεπτομέρειες δεν είναι. Το να αρνηθείς να πληρώσεις ένα εισιτήριο που ακρίβυνε είναι έστω ένα όχι στα χιλιάδες ναι αλλά στη εικόνα ειδωμένη από ψηλά είναι κάποιος που προσπαθεί να σταματήσει την αιμορραγία από τη κομμένη καρωτίδα με ένα τσιροτάκι για τους κάλους…

Πολλοί λένε πως με τέτοιου είδους κινήσεις οι άνθρωποι εκπαιδεύονται να μάθουν να λένε όχι. Να μην υποτάσσονται. Χμ… αυτό θα ήταν σωστό αν η κοινωνία των ανθρώπων χρειαζόταν απλά μια δεύτερη φωνή να πει τη γνώμη της. Όμως η συγκεκριμένη κοινωνία χρειάζεται πολύ σκληρότερα πράγματα από μια δεύτερη γνώμη.

Κι έτσι δίπλα στους ανθρώπους που προσπαθούν να υψώσουν μια φωνή συνεχίζοντας όμως στην ουσία να μένουν καρπαζωμένοι από παντού, θα αναπτυχθούν τα άλλα κινήματα εκείνα των καυτών. Των βίαια ανυπόμονων. Εκείνων που το αίμα τους βράζει και ζητά εκδίκηση, απονομή τιμωρίας και νίκη τώρα. Όχι αύριο. Τώρα.

Τι συνήθως αναπτύσσεται όταν τα πράγματα φθάσουν εκεί?

Σύντομα θα δούμε.
Αναγνώστης