Το πείσμα των Ελλήνων…

Πριν συνεχίσουμε το ταξίδι στην άγνωστη ιστορία των Ελλήνων, θελήσαμε να κάνουμε μια μικρή αναφορά στο ελληνικό πείσμα. Αυτό που για αιώνες τώρα κρατάει τον Ελληνισμό ζωντανό.

Πεισματάρηδες οι Έλληνες δεν δέχονταν ποτέ ότι υπήρχε περίπτωση να αφανιστούν από προσώπου γης. Όπου δεν φτούραγε η πολιτική, δεν δίσταζαν να χτυπήσουν την γροθιά στο μαχαίρι και μολονότι αριθμητικά λιγότεροι στέκονταν απέναντι σε οποιονδήποτε εχθρό.

Έτσι ακριβώς συνέβη στην μάχη του Μαραθώνα όπου έλαμψε η ελληνική στρατηγική αλλά και το πείσμα. Στους δαφνοστεφανωμένους νεκρούς εκείνης της ημέρας ανήκει και ο αδερφός του δραματικού ποιητή Αισχύλου, Κυναίγειρος.

Ας δούμε πως σκοτώθηκε ο πεισματάρης αυτός Έλληνας. Καθώς οι ντροπιασμένοι Πέρσες έτρεχαν στην ακρογιαλιά για να ανεβούν στα καράβια και να γλυτώσουν, ο Κυναίγειρος τους παίρνει από πίσω. Η θάλασσα ήταν η τελευταία τους ελπίδα. Ωστόσο, έπρεπε να αποδυναμωθεί όσο τον δυνατό περισσότερο ο περσικός στρατός.

Ο Κυναίγειρος για να εμποδίσει ένα πλοίο να αποπλεύσει το άρπαξε με το χέρι, προκειμένου να προφτάσουν να έρθουν οι υπόλοιποι Έλληνες. Ένας Πέρσης του έκοψε τότε το χέρι με πέλεκυ. Το πείσμα του Έλληνα δεν υποχωρεί. Το μάτι του Κυναίγειρου γυάλισε ακόμα περισσότερο. Αρπάζει την πρύμνη του πλοίου με το άλλο χέρι. Ο Πέρσης του το ακρωτηριάζει και αυτό.

Οι περισσότεροι που διαβάζουν αυτές τις γραμμές και δεν γνωρίζουν την ιστορία του Κυναίγειρου, θα σκέφτονται πως ο δίχως χέρια πλέον στρατιώτης, θα έπεφτε ακρωτηριασμένος στα ρηχά νερά. Ο Κυναίγειρος δεν ήταν όμως από αυτούς που υποχωρούσαν. Ήταν Έλληνας.

Αρπάζει μονομιάς την πρύμνη με το στόμα. Ο Πέρσης τα χάνει! Δεν μπορεί να διανοηθεί πως γίνεται αυτό. Από μικρός είχε μάθει πως η θυσία έχει όρια και ότι στο τέλος αυτό που μετράει είναι η προσωπική επιβίωση. Είχε να κάνει όμως με τους «τρελούς» της ανθρωπότητας· αυτούς που δεν διστάζουν να σταυρωθούν για την ελευθερία ολάκερου του πλανήτη. Χωρίς να περιμένουν μάλιστα ανταλλάγματα.

Ο Πέρσης συνέρχεται. Το φονικό του ένστικτό ξαναξυπνάει. Πέφτει η τελευταία τσεκουριά και κόβει το κεφάλι του ήρωα. Οι Πέρσες πήραν όμως γεύση από το ελληνικό ατσάλινο πείσμα. Κάτι που κορυφώθηκε και επισφραγίστηκε με την εκστρατεία του Αλέξανδρου και την απελευθέρωση περιοχών της Ασίας από τον περσικό ζυγό.

Σήμερα προσπαθούν να πείσουν τον Ελληνισμό ότι το πείσμα είναι ανούσιο. Όλοι πρέπει να αποδεχθούμε την μοίρα που μας πλασάρουν. Να υποχωρήσουμε και να αποδεχθούμε μια υποτιθέμενη ειρήνη, η οποία στην ουσία αποτελεί προπύργιο απόλυτης κυριαρχίας πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Τώρα που η μαυρίλα εξαπλώνεται και πυκνώνει, άπαξ και χαθεί το πείσμα των Ελλήνων, δεν θα υπάρχει κανείς, να εκνευρίζει έστω τους παγκοσμιοποιητές. Δεν θα υπάρχει κανείς που θα ξαναδώσει το φως στην οικουμένη. Και μην ακούμε το παραμύθι ότι όλοι οι Έλληνες έχουμε αλλοτριωθεί. Αυτά τα λένε αυτοί που έχουν χάσει το πείσμα τους. Αυτοί που δεν θα έμπαιναν καν στον κόπο να πλησιάσουν το καράβι του εχθρού.