ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ?

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:
«ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; -ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ»
Γράφει η Αγγελική Αναγνώστου

Οι περισσότεροι άγιοι προτρέπουν τους ανθρώπους να μετανοήσουν…
Ποιος όμως μπορεί να ορίσει τι είναι αμαρτία στον κόσμο της ατέλειας όπου ζούμε, όταν η ίδια η φύση αμαρτάνει ως προς τα δημιουργήματά της;

ΚΑΤΑ ΜΑΡΙΑΜ (ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ) ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ΣΤΙΧ. 13-17

«Ποια είναι η αμαρτία του κόσμου; Ο διδάσκαλος απάντησε: Δεν υπάρχει αμαρτία. Εσείς είστε που κάνετε την αμαρτία να υπάρχει, όταν ενεργείτε σύμφωνα με τις συνήθειες της φύσης σας, που είναι επιρρεπής στη μοιχεία».

Η ίδια η φύση της ύλης καταλήγει ως φύση μοιχός και η λέξη “μοιχεία” εδώ, δεν έχει καμιά σεξουαλική χροιά.

Οι άνθρωποι πάλι θεωρούν πως θα πρέπει να μετανιώσουν για τις αμαρτίες που έχουν διαπράξει απέναντι στους συνανθρώπους τους.

Αλλά ο Χριστός διευκρινίζει:
«Εσείς κατά την σάρκα κρίνετε· εγώ δεν κρίνω ουδένα. [Ιωάν. Η:15]»

Η λέξη «Μετανοώ» δηλώνει την εκ των υστέρων νόηση πάνω σε κάποια πράξη που διαπράχθηκε χωρίς νου. Αφού δηλαδή ο άνθρωπος ενήργησε χωρίς νόηση (νου) και διέπραξε την αμαρτία, μέσω της μετάνοιας θα έχει την ευκαιρία να εννοήσει εκ των υστέρων, και να αναθεωρήσει.

Οι σοφοί όμως του κόσμου μας δηλώνουν ότι υπάρχουν δύο νόες: ο νους του σώματος και ο Νους του Πνεύματος. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος αποκαλεί τον πρώτο νου (του σώματος) υπηρετικό νου και τον δεύτερο, Αγαθό Νου.

ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ, ΛΟΓΟΣ Ι (Χ):23

« …Νομίζεις τέκνο μου ότι κάθε ψυχή έχει Αγαθό Νου; Γιατί γι’ αυτόν μιλάμε τούτη τη στιγμή και όχι για τον υπηρετικό νου.»

Το Ινδικό έργο Ανουγκίτα που αποτελεί μέρος της Ασβαμέντχα Πάρβαν του Μαχαμπχαράτα, αναφέρει:

«Υπάρχουν δύο νόες: ο ‘κινητός’ και ο ‘ακίνητος’. Ο ακίνητος πράγματι, είπε, είναι μέσα μου (στο Πνεύμα), ο κινητός είναι στη δική σου κυριαρχία (στην κυριαρχία της ομιλίας) στο πεδίο της ύλης.»

Άρα υπάρχουν δύο ειδών «μετάνοιες».

Το πρώτο είδος περιλαμβάνει τις αμαρτίες που διέπραξε ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της υλικής ζωής του, και γι’ αυτές θα πρέπει να μετά-νοήσει (εκ των υστέρων) με τον υπηρετικό νου.

Ο Σωκράτης —αναφερόμενος στις υλικές αμαρτίες— ισχυρίζεται ότι: «Ουδείς εκών κακός». Δηλαδή κανένας άνθρωπος δεν πράττει το κακό με τη θέλησή του, αλλά πάντα έχει την εντύπωση ότι πράττει το καλό!

Αυτό οφείλεται στον δυαδικό νόμο του σύμπαντος, όπου ανάλογα με τη διαφορετική θέση/σημείο που κάποιος κατέχει στον κύκλο της ζωής, δημιουργεί αυτόματα ένα δίπολο. Έτσι, αν κάπου επικρατεί η αδικία, τότε στο εκ διαμέτρου αντίθετα βρισκόμενο σημείο, επικρατεί το δίκαιο και τανάπαλιν.
Κάθε παράταξη/θέση, όσο πιο γερά είναι δεμένη στην τοποθέτησή της (παλεύοντας για τις αξίες της), τόσο περισσότερο ανταγωνιστική γίνεται ως προς την αντίπαλη θέση (που ζητάει να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα). Κάποια στιγμή όταν τα όρια διεκδίκησης ξεπεραστούν, τότε σαν παρενέργεια προκύπτει η αμαρτία.

Αυτός όμως είναι ο νόμος της δυαδικής φύσης, ο νόμος του Γιν και του Γιανγκ, και μοναδικός «κριτής» αυτής της ελαττωματικής δημιουργίας, γίνεται ο ίδιος ο δημιουργός της —ο άρχοντας αυτού του κόσμου— ρίχνοντας το φταίξιμο πάντα στον άνθρωπο και απαιτώντας το καρμικό του ισοζύγιο να είναι μηδενικό.

Όμως ο Χριστός διευκρινίζει:
«Περί δε κρίσεως, διότι ο άρχων του κόσμου τούτου εκρίθη. [Ιωαν. ΙΣΤ:11]»

Έτσι σ’ αυτό εδώ το επίπεδο, ο βασικός υπόλογος δεν είναι άλλος παρά ο άρχων του κόσμου τούτου!

Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία αμαρτημάτων, που δεν είναι «κατά σάρκαν» αλλά είναι «κατά Πνεύμα», τις οποίες ο άνθρωπος διέπραξε ως Πνευματικό Ον και γι’ αυτές θα πρέπει να μετά-νοήσει με τον Πνευματικό Νου.
Ο άνθρωπος δεν έχει διανοηθεί ποτέ για την ύπαρξη αυτών των αμαρτημάτων, επειδή το πέπλο της ΛΗΘΗΣ καλύπτει το Νου του. Σ’ αυτό λοιπόν το άρθρο θα εστιάσουμε σ’ αυτό το δεύτερο είδος αμαρτίας που αφορά την μετά-νόηση (=μετάνοια) του Ανώτερου Νου. Έτσι, αφού κάθε άνθρωπος συνειδητοποιήσει ποιες είναι αυτές οι (πνευματικές) αμαρτίες του, να μετανοήσει και καθαρός πλέον να είναι έτοιμος για την επιστροφή στην Πνευματική του Πατρίδα.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Πριν προχωρήσουμε στο ξεδίπλωμα των στοιχείων που συνθέτουν αυτή την πνευματική αμαρτία του ανθρώπου, θα ξεκαθαρίσουμε τη θέση που κατέχει ο άνθρωπος σ’ αυτό τον κόσμο.

Όπως επιστημονικά έχει αποδειχθεί, ο εγκέφαλός μας είναι έτσι κατασκευασμένος, όπου ενώ συλλαμβάνει κύματα (ταλαντώσεις) συχνοτήτων, τα μεταφράζει σε σχήματα, ακούσματα, οσμές κ.λ.π. Με αυτόν τον τρόπο, προβάλλει ένα Μάτριξ, έναν κόσμο ψευδαίσθησης, μέσα στον οποίο ζει.
Όλος αυτός ο μηχανισμός όμως ‒όπως υποστηρίζει η θεωρία του βιβλίου «Αντέχεις την Αλήθεια; Το Χρονικό της Αιχμαλωσίας»‒ στηρίζεται από μια κατώτερη οντότητα, η οποία χρησιμοποιώντας ως πρότυπό της, τους Κόσμους της Αλήθειας, δημιούργησε ένα εικονικό ομοίωμα τους. Μέσα σ’ αυτό, παγίδευσε τον Ουράνιο Άνθρωπο εγκλείοντάς τον μέσα σε θνητά υλικά σώματα.

ΠΛΑΤΩΝ, ΤΙΜΑΙΟΣ Ή ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ, ΦΥΣΙΚΟΣ (στοίχοι: 37c6-37d7, Χ)

«Μόλις ο δημιουργός είδε τον κόσμο ζωντανό να κινείται, ΚΑΘΙΣΤΑΜΕΝΟ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΙΩΝ ΘΕΩΝ, εθαύμασε και ευχαριστημένος σκέφτηκε να κάνει τον κόσμο ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΜΟΙΟ προς το πρότυπο που χρησιμοποίησε. Εφ’ όσον λοιπόν το πρότυπο τυγχάνει ον ζωντανό και αιώνιο, τέτοιο επεχείρησε να κάνει, όσο μπορούσε καλύτερα και τον κόσμο που δημιουργούσε.

Η φύσις όμως του ζωντανού αυτού προτύπου, ετύγχανε να είναι αιώνιος, και τούτο το στοιχείο δεν ήταν δυνατόν να το μεταδώσει ολοκληρωτικά στον δημιουργημένο κόσμο.

Διανοείται λοιπόν, ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΚΙΝΗΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ και διακοσμώντας συγχρόνως τον ουρανό δημιουργεί μια ΕΙΚΟΝΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ της σταθεράς και αιωνίου αιωνιότητος, αιώνια και αυτή κινούμενη σύμφωνα με τους νόμους των αριθμών.* Αυτή την διαρκή κίνηση ονόμασε χρόνο. … (38a7) Αλλά όλα αυτά είναι είδη του χρόνου, ΠΟΥ ΜΙΜΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ.»

*Θεός αεί γεωμετεί.

Η ιστορία μας λοιπόν ξεκινά από πολύ-πολύ παλιά, πριν ακόμη ο Ουράνιος Άνθρωπος προβληθεί (εμφανιστεί) στην ορατή ύλη:

Μια οντότητα των Αιώνιων Υπερ-Κόσμων της Αλήθειας, πήρε την πρωτοβουλία να δημιουργήσει.

Ο Πατέρας των Αιώνιων Κόσμων δεν αρνήθηκε, επειδή σ’ Εκείνους τους Κόσμους η Ελευθερία είναι καθεστώς.
«Ο δε όφις ήτο το φρονιμώτερον πάντων των ζώων του αγρού, τα οποία έκαμε Κύριος ο Θεός. [Γένεσις 3:1]»

Η οντότητα διάλεξε ένα παλιό κατάλοιπο δημιουργίας και έβαλε στόχο να το αναδιαμορφώσει.

Ζήτησε από τον Πατέρα περισσότερη βοήθεια και Εκείνος την έδωσε, επειδή η καχυποψία στους Αιώνιους Κόσμους της Αλήθειας είναι ανύπαρκτη.

Ζήτησε από τα αδέλφια του (τους Ουράνιους Ανθρώπους) να τον ενισχύσουν και εκείνα δεν αρνήθηκαν, επειδή η δυσπιστία στους Αιώνιους Κόσμους της Αλήθειας δεν υπάρχει.

Η οντότητα αυτή, μέσα στο νέο της χώρο, αυτοκλήθηκε «θεός» και προκειμένου να τον ζωοποιήσει άρχισε να ταλαντώνεται όμοια με την κίνηση του φιδιού.

ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ 1:11

«Ο δε δεύτερος δημιουργός Νους, ο περικλείων τους επτά κύκλους και τις δίνες των ριζών τους, μαζί με τον Λόγο έστρεψε τα δημιουργήματά του, κι αυτά άρχισαν να περιστρέφονται από μια αόριστη αρχή προς ένα απέραντο τέλος».

ΠΛΑΤΩΝ ‘ΤΙΜΑΙΟΣ’ (ΧΙΧ 52d4-53)

«Η δε τροφός της δημιουργίας, η οποία υγραίνεται και πυρακτούται και δέχεται τις μορφές της γης και του αέρος, … ταλαντευόμενη ανωμάλως προς όλες τις κατευθύνσεις συμβαίνει να σείεται η ίδια από τις ευρισκόμενες μέσα της δυνάμεις, και καθώς εκείνη κινείται, να σείη πάλι αντιστοίχως εκείνα.»

Έτσι ο Ουράνιος Άνθρωπος προσχώρησε μέσα στον κόσμο αυτού του κατώτερου θεού και γεύτηκε τους καρπούς του δένδρου της διττότητας.

Όλο αυτό το εγχείρημα, ΔΕΝ ξεκίνησε αρχικά ως μια παρακοή. Η απόφαση όμως των εμπλεκομένων να προσχωρήσουν στα βαθύτερα επίπεδα και να χτίσουν μια δημιουργία στην βαριά (πυκνή) ύλη, έθετε έναν μηχανισμό ενεργοποίησης των χειρότερων προβλημάτων, που ο Πατέρας των Αιώνιων Κόσμων επισήμανε, ως άκρως επικίνδυνο!

Ήταν τότε που κάποιοι Ουράνιοι Άνθρωποι αγνόησαν την επισήμανση κινδύνου και μαγεμένοι από την ελκτική/ερωτική δίνη της ύλης αφέθηκαν να παγιδευτούν.

ΑΡ. ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ ‘ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ ΠΡΟΣ ΑΝΩΝΥΜΟΝ’

«Την στιγμήν καθ’ ην η Θεία Νοητικότης, ηννόησεν Εαυτήν ως μίαν ατομικοποιηθείσαν μερίδα της θείας ζωής του σύμπαντος, (ως ο Ουράνιος Άνθρωπος), της εδόθη η εκλογή του ελευθερίου της θελήσεως προς απόφασιν εις το εάν ή όχι θα εξηκολούθει, ως μια ατομικοποιηθείσα μερίς του δημιουργού, …ήτις θα την καθίστα ικανή να δημιουργεί, ως ο Πατήρ. … Δια κάθε μίαν ατομικοποιηθείσαν Ύπαρξιν ήτις εδέχθη την ευθύνην να αποβεί συνδημιουργός, ήσαν τουλάχιστον μια δωδεκάς ή και περισσότεραι αίτινες ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩΣΙΝ».

Δηλαδή ενώ οι περισσότεροι επέστρεψαν στους Αιώνιους Κόσμου, ένας στους δώδεκα παρέμενε για να δημιουργήσει, πλάθοντας γεννήματα με τον θάνατο της βαριάς (πυκνής) ύλης!

Όσο και να δυσαρεστούν κάποιους οι αναφορές που πολλές φορές κάνω στην Έλενα Μπλαβάτσκυ, δεν μπορώ να παραβλέψω την εκτεταμένη έρευνα που εκπόνησε. Βέβαια τα στοιχεία αυτής της έρευνας οδηγούν μεν στην αλήθεια, πως ο κόσμος μας είναι ένα κατασκεύασμα του Εωσφόρου, αλλά υπογραμμίζω με έμφαση και το λάθος της Μπλαβάτσκυ για την παντελή έλλειψη αναφοράς στους Αιώνιους Κόσμους της Αλήθειας, αυτούς για τους οποίους έκανε νύξη ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, ο Πλάτων, οι Γνωστικοί και περιέγραψε με σαφήνεια (στα απόκρυφα Ευαγγέλια) ο Χριστός.
Ήταν όμως λάθος της Μπλαβάτσκυ αυτό, ή μια εσκεμμένη παράλειψη; …

Αναφέρει λοιπόν η Μπλαβάτσκυ στο έργο της Μυστική Δοξασία:

«Ο ‘όφις’ ήταν ο ό ίδιος ο ‘Κύριος ο Θεός’ ο οποίος σαν Όφις, Λόγος ή φορέας της θείας δημιουργικής σοφίας δίδαξε στους ανθρώπους να γίνουν με τη σειρά τους δημιουργοί».

Και ήταν λοιπόν αυτό ―δηλαδή η δημιουργικότητα‒ μια αμαρτία;
… Εξαρτάται από το τί δημιουργεί κανείς …

ΓΕΝΕΣΗΣ B:19-20

«Έπλασε δε ο κύριος ο θεός εκ της γης πάντα τα ζώα του αγρού και πάντα τα πετεινά του ουρανού και έφερε αυτά προς τον Αδάμ, για να ίδει και να ονομάσει αυτά.

Και ό,τι όνομα (μορφή) ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν έμψυχον, τούτο να είναι το όνομα αυτού. Και έδωσεν ο Αδάμ ονόματα (μορφή δια του Λόγου) εις πάντα τα κτήνη και εις τα πετεινά του ουρανού και εις πάντα τα ζώα του αγρού».

Τι σημαίνει αυτό;
Γένεση και ονομασία, είναι ταυτόσημα.
Πολύ συχνά, μ’ ένα διπολικό τρόπο λέγεται το ίδιο πράγμα σε δύο επίπεδα π.χ.

ΕΝΟΥΜΑ ΕΛΙΣ (ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΑΣΣΥΡΟΒΑΒΥΛΩΝΙΩΝ)

Πινακίδα 1η:
«Όταν ψηλά ο ουρανός δεν είχε ονομασθεί, το στέρεο έδαφος χάμω δεν είχε ειπωθεί με όνομα, το τίποτα, μόνο ο πρωταρχικός Απσού (Εωσφόρος/δημιουργός), ο γεννήτοράς τους, και η Μουμού Τιαμάτ (τα λείψανα των προηγούμενων δημιουργιών), αυτή που τους γέννησε όλους, με τα νερά τους ανακατωμένα ένα.
…Όταν από τους θεούς κανείς δεν είχε έρθει σε ύπαρξη, ανονόμαστοι μ’ όνομα, οι μοίρες τους ακαθόριστες, τότε έγινε κι οι θεοί πλάστηκαν μέσα τους. … Ο Λαχμού και Λαχαμού γεννήθηκαν, μ’ όνομα ονομάστηκαν».

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ:

«§47. Το Όνομα δεν είναι απλή πολυλογία, ούτε είναι μόνο ορολογία, αλλά μάλλον είναι υπερβατικό. …Όποιος δεν υπάρχει δεν έχει όνομα ‒διότι τι ονόματα δίνονται στην ανυπαρξία; Αλλά ο υπάρχων, υπάρχει μαζί με το όνομά του»

Προέτρεψε λοιπόν ο θεός/Εωσφόρος τον άνθρωπο να δημιουργήσει τα ζώα! …Με ποιο τρόπο;

ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ, ‘Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ’

«§17. Έτσι λοιπόν αφού (ο δημιουργός) στάθηκε στην ωραιότατη βάση του αιθέρα και αφού προσκάλεσε τα υπάρχοντα είδη των όντων, είπε:
“Πνεύματά μου και δημιουργήματα της φροντίδας μου, ψυχές, ωραία παιδιά, τα οποία αφού πλαστούργησα με τα δικά μου χέρια, σας τοποθετώ στον δικό μου κόσμο. Ακούστε τα λόγια μου αυτά που είναι και νόμοι, και να μην προσεγγίζετε άλλο τόπο εκτός από εκείνο που σας όρισα με απόφασή μου. (Η αρχή του περιορισμού).
Εάν είστε σταθερά εσείς, και ο ουρανός με όμοιο τρόπο θα παραμένει στη θέση του και ο διορισμένος αστερισμός και οι θρόνοι οι γεμάτοι αρετή. Εάν όμως κάνετε κάτι αντίθετο προς τις δικές μου θελήσεις, ορκίζομαι στο πνεύμα και στο μίγμα από το οποίο σας πλαστούργησα, και στα χέρια μου τα ίδια, που δημιουργούν ψυχές, ότι δεν θα περάσει πολύς χρόνος που θα κατασκευάσω δεσμά και τιμωρίες εναντίον σας”.

§18. Τόσα μόνο αφού είπε ο θεός και δικός μου κύριος, ανέμιξε τα υπόλοιπα συγγενή στοιχεία, δηλαδή το νερό, και τη γη, είπε επίσης μερικά απόκρυφα λόγια δυνατά, αλλά όχι όμοια με τα πρώτα, τα ανακίνησε καλά-καλά, ενέπνευσε ζωοποιό δύναμη στο κράμα, πήρε από την καλοβαλμένη και καλοπηγμένη κρούστα, που επέπλεε, και από αυτήν έπλασε τα ανθρωποειδή όντα.

§ 19. Το υπόλοιπο τμήμα [το αρχαίο κείμενο γράφει: ‘το δε του μίγματος λείψανον’], το έδωσε στις ψυχές, που είχαν ήδη προκόψει. Στις ψυχές αυτές που είχαν προσκληθεί στους τόπους των θεών και κοντά στους τόπους των άστρων και των ιερών δαιμόνων είπε:
“Να πλάθετε παιδιά μου, γεννήματα της δικής μου φύσεως· δεχθείτε της δικής μου τέχνης τα υπολείμματα, και η κάθε μια σας ας πλάθει παραπλήσιο προς τη δική της φύση· θα παραδώσω ακόμη σ’ εσάς και αυτά τα υποδείγματα” τα οποία τους πήρε και τους τα έδωσε·

§ 20. Διευθέτησε με τάξη και ομορφιά και σύμφωνα με τις κινήσεις των ψυχών το ζωδιακό κύκλο, αφού τοποθέτησε πλάι στα ανθρωποειδή όντα τα υπόλοιπα, δηλαδή τα ζώα στα οποία προσέθεσε και τις πανούργες δυνάμεις, καθώς και το πολύτεχνο γεννητικό πνεύμα για όσα πρόκειται να υπάρχουν αιώνια.

§ 21. Και αποχώρησε υποσχόμενος να εμφυσήσει στα ορατά έργα τους αόρατο πνεύμα και ουσία ομοιογονίας στο καθένα, έτσι ώστε να μπορεί να γεννά το κάθε ένα άλλα πάλι όμοια προς τον εαυτό του, και αυτά να μην έχουν πια ανάγκη να κάνουν κάτι άλλο παρά όσα πρόφθασαν να δημιουργήσουν.

§22. “Τι λοιπόν μητέρα έκαναν οι ψυχές;”
Και η Ίσιδα είπε: “Αφού έλαβαν παιδί μου Ώρε το κράμα της ύλης, πρώτα προσπαθούσαν να το συλλάβουν με τη νόηση, προσκυνούσαν το κράμα του πατέρα και έψαχναν να βρουν από τι είναι φτιαγμένο. Αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο, να το αντιληφθούν. Γι’ αυτό λοιπόν φοβήθηκαν μήπως προκαλέσουν την οργή του πατέρα, επειδή έδειξαν αυτήν την περιέργεια και στράφηκαν προς την πραγματοποίηση των προσταγών του.

§23. Ύστερα απ’ αυτό χρησιμοποιώντας το επάνω μέρος της ύλης που είχε υπερβολικά ελαφριά κρούστα, μορφοποιούσαν το γένος των πουλιών· στο διάστημα αυτό, με το κράμα που είχε ήδη μισοπαγώσει και στερεοποιηθεί, έπλασαν το γένος των τετράποδων, το λιγότερο ελαφρό, και το γένος των ψαριών που είχε ανάγκη άλλου είδους υγρασίας για να μπορεί να κολυμπάει. Από το υπόλοιπο, που ήταν ψυχρό και είχε διάθεση προς το κακό, έπλασαν οι ψυχές μια νέα φύση, τη φύση των ερπετών.»

Περισσότερες πληροφορίες αναφορικά με την «πάστα» που σχημάτισε ο δημιουργός και με την οποία ο άνθρωπος μορφοποίησε τα όντα του κόσμου μας, στο Βιβλίο: «Αντέχεις την Αλήθεια; Το Χρονικό της Αιχμαλωσίας»

Σ’ αυτό το σημείο θα αντιπαραβάλλουμε την διήγηση του Σωκράτη που αναφέρεται στο ίδιο θέμα.

ΠΛΑΤΩΝ ΤΙΜΑΙΟΣ (42e5- 43a3, XV)

«Και ο μεν πλάστης, αφού τακτοποίησε όλα αυτά, έμενε σε αυτοσυγκέντρωση κατά την συνήθειά του.

Ενώ το διάστημα αυτό ησύχαζε, τα τέκνα του, αφού εννόησαν τις διαταγές του πατρός, τις ακολουθούσαν πιστά και αφού έλαβαν την αθάνατο αρχή του θνητού ζώου, μιμούμενοι τον πατέρα, αφού δανείζονταν μόρια πυρός και χώματος, ύδατος και αέρος από τον κόσμο ―με τη σκέψη ότι θα τα επέστρεφαν πάλι‒ τα συγκολλούσαν για τον σχηματισμό ενός ενιαίου όλου.

Δεν τα συγκολλούσαν όμως με τους ακατάλυτους δεσμούς με τους οποίους και αυτοί είχαν συγκολληθεί αλλά με αόρατα λόγω της μικρότητάς τους πυκνά καρφιά συνδεδεμένα με τάξη, δημιουργώντας ένα ενιαίο σώμα με όλα αυτά τα μόρια.»

Έτσι οι άνθρωποι μπήκαν στη διαδικασία της δημιουργίας των υλικών όντων!

Χωρίστηκαν λοιπόν σε ομάδες. Και κάθε ομάδα ανέλαβε το «χτίσιμο» ενός ξεχωριστού ζώου. Και μπήκαν σ’ έναν πυρετό δημιουργικότητας καθώς η κάθε ομάδα ανταγωνιζόταν την άλλη ως προς το ποιας το δημιούργημα θα ήταν επικρατέστερο και ισχυρότερο από τα υπόλοιπα. Συνεπαρμένοι όμως καθώς ήταν από την δημιουργική τους φρενίτιδα και μέσα από τον ανταγωνισμό τους —παίζοντας με το Αρχέτυπο της ζωής— δημιούργησαν ζωντανές φονικές μηχανές που προορίζονταν να μετατρέψουν την υλική φύση σε ένα πεδίο μάχης υποκείμενο στον πόνο τον φόβο και την απόγνωση!

Τότε, κάποιοι Ουράνιοι Άνθρωποι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι διέπρατταν ένα αποτρόπαιο έγκλημα παίζοντας με τη ζωή και τον θάνατο. Ξεκίνησαν λοιπόν να εγκαταλείπουν τους χώρους εκείνους και να επιστρέφουν στην Ιερή Γενέτειρα.

ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ, ‘Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ’

§24. Και οι ψυχές αυτές παιδί μου, σαν να είχαν εκτελέσει ένα ανδραγάθημα, οπλίζονταν μ’ ένα θράσος περίεργο, και παρά τις διαταγές, εγκατέλειπαν τα τμήματα και τις αποθήκες τους και δεν ήθελαν να παραμείνουν στον ίδιο τόπο, γιατί θεωρούσαν πως ήταν θάνατος το να εξακολουθούν να μένουν στην ίδια κατοικία”.

Εκείνοι όμως που απέμειναν παγιδεύτηκαν στην ενέδρα που σκοπίμως, τους είχε στήσει ο αυτοαποκαλούμενος «θεός», και μέσα στην κατωφερή δίνη της ύλης εγκλωβίστηκαν στον κύκλο των μετενσαρκώσεων ως δούλοι του άρχοντα του κόσμου τούτου … μέχρι σήμερα…

ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ, ‘Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ’

§25. Αυτό όμως που έκαναν οι ψυχές, δεν διέφευγε από την προσοχή του κυρίου και θεού όλων, γι’ αυτό αναζητούσε τρόπο τιμωρίας και δεσμά, τα οποία με υπομονή θα υπέφεραν. Και λοιπόν αποφάσισε ο ηγεμόνας και κύριος όλων (ο άρχων του κόσμου τούτου), να δημιουργήσει το σύστημα των ανθρώπων για να τιμωρείται μέσα σ’ αυτό, το γένος των ψυχών».

Έτσι ο άρχων του κόσμου τούτου, παγίδευσε τον Άνθρωπο στον τροχό του χρόνου και τον έκανε «κύριο» του ζωικού βασιλείου:

ΓΕΝΕΣΙΣ Θ:2

«Και ο φόβος σας και ο τρόμος σας θέλει είσθαι επί πάντα τα ζώα της γης, και επί πάντα τα πτηνά του ουρανού, επί παν ότι έρπει επί της γης, και επί πάντας τους ιχθύας της θαλάσσης· εις τας χείρας σας εδόθησαν».

Η μορφοποίηση λοιπόν των ζώων και η κτηνωδία που τα συνοδεύει, είναι η δεύτερη μεγάλη αμαρτία του ανθρώπου μετά την πρώτη, που ήταν η παραμονή σ’ αυτό το απαγορευμένο δένδρο της διττότητας, το υλικό σύμπαν. Στη συνέχεια ενσαρκωμένος όντας στην ύλη, συνέχισε αυτή τη θηριωδία με τον ανελέητο βασανισμό αυτών των ζωών χρησιμοποιώντας τους πιο «εφευρετικούς» και διεστραμμένους τρόπους.

Ας μετανιώσουμε λοιπόν για τα αίσχη μας!!!