Συμπαντικές αποκαλύψεις (μέρος 2ο)

Δεν το έχετε αντιληφθεί, αλλά βρισκόμαστε σε ένα διαστελλόμενο και κυρτό σύμπαν.

Το συμπέρασμα φαίνεται αυθαίρετο, καθώς εμπειρικά διαπιστώνουμε την ύπαρξη της δύναμης της βαρύτητας που θεωρητικά αν το σύμπαν διαστελλόταν θα έπρεπε να απορροφά ενέργεια και το σύμπαν σταδιακά να ψύχεται.

Η δύναμη της βαρύτητας όμως γνωρίζουμε ότι μεταβάλλεται αντιστρόφως ανάλογα με το τετράγωνο της απόστασης ανάμεσα στα ελκόμενα σώματα.

Κατά συνέπεια η δύναμη της βαρύτητας μειώνεται καθώς τα αντικείμενα απομακρύνονται, ενώ αντίθετα το απορροφώμενο έργο μεταβάλλεται ανάλογα με την σημειούμενη διαστολή και την δύναμη της βαρύτητας που υφίσταται κατά την διάρκεια της διαστολής.

Κατά συνέπεια η απορροφώμενη ενέργεια μειώνεται αντιστρόφως ανάλογα με την απόσταση μεταξύ των σωμάτων.

Τα σώματα παράγουν ενέργεια όταν συμπιέζονται και απορροφούν ενέργεια όταν αποσυμπιέζονται.
Το σύμπαν μοιάζει περισσότερο να βρίσκεται σε αέρια παρά σε στερεά κατάσταση.

Αντίθετα με την τρέχουσα αντίληψη μας το σύμπαν παρουσιάζει ασυνέχεια χωρική και χρονική.

Η χρονική ασυνέχεια γίνεται αντιληπτή ως εντροπία. Οι περισσότερες καταστάσεις και τα σχετικά φυσικά φαινόμενα χρονικά δεν είναι αναστρέψιμα.

Δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε γραμμικά πίσω στον χρόνο.

Το ταξίδι στον χρόνο μπορεί να γίνει μόνο κυκλικά και αυτό αποδεικνύεται εμπειρικά από τα περιοδικά φαινόμενα, όπως πχ η περιστροφή των πλανητών με σταθερή περίοδο.

Αν η περίοδος μεταβαλλόταν θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι η διαδρομή σε κάθε περιστροφή θα ήταν διαφορετική.

Το μήκος όμως της τετραδιάστατης διαδρομής παραμένει σταθερό.

Η καμπυλότητα της διαδρομής ως προς τον χρόνο αυξάνει, ενώ ο χρόνος ως προς τις τρεις διαστάσεις του χώρου γίνεται αντιληπτός ως ανοικτή ευθεία γραμμή.

Το συνολικό αποτέλεσμα ως εμπειρία στις τέσσερεις διαστάσεις καταλήγει να είναι ένα διαστελλόμενο και κυρτό σύμπαν.

‘Ενα αντικείμενο δεν μπορεί συγχρόνως να βρίσκεται σε δύο διαφορετικούς χρόνους και σε δύο διαφορετικούς χώρους.

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο το αντικείμενο θα ήταν ακίνητο ως προς τον εαυτό του και συγχρόνως ως προς τα άλλα αντικείμενα.

Θα αποτελούσε τότε μοναδικό σύστημα αναφοράς στον χρόνο και τον χώρο και όλα τα άλλα αντικείμενα θα φαίνονταν ως είδωλα του σε διαφορετικές και σταθερές χωρικές και χρονικές αποστάσεις.

Το γεγονός ότι ένα αντικείμενο σε διαφορετικές χρονικές περιόδους υπάρχει και μπορεί να βρίσκεται σε διαφορετικές θέσεις μας κάνει να συμπεράνουμε ότι κάθε σώμα διαχρονικά είναι δυνατό να έλκει βαρυτικά και τον εαυτό του.

Στην περίπτωση αυτή η βαρυτική δύναμη έλξης θα ήταν ανάλογη με το τετράγωνο της μάζας του .
Αν θεωρήσουμε ότι ένα σώμα κατά την νευτώνεια θεώρηση κινείται ευθύγραμμα και ομαλά, τότε η βαρυτική δύναμη έλξης ως προς το εαυτό του θα μειωνόταν αντιστρόφως ανάλογα με το τετράγωνο της ταχύτητας του και αντιστρόφως ανάλογα με το τετράγωνο του χρόνου.

Συνεπώς τα μεγάλα σε μάζα αντικείμενα θα έτειναν να παραμένουν ακίνητα (=αδράνεια) σε σχέση με τον εαυτό τους και θα γίνονταν συστήματα αναφοράς για όλα τα μικρότερα τους αντικείμενα.

Τα κινούμενα αντικείμενα με μεγάλη ταχύτητα θα έτειναν να διαχέονται στον διαθέσιμο χώρο με μεγάλη ποικιλία θέσεων κατά την διάρκεια του χρόνου σε σταθερές τροχιές.

Διαφορετικά αντικείμενα που κινούνται με την ίδια ταχύτητα (μέτρο, διεύθυνση, φορά ) θα παρέμεναν σε σταθερή απόσταση από την τροχιά τους διαχρονικά, αλλά οι αποστάσεις μεταξύ τους θα μεταβάλλονταν συνεχώς κατά την διάρκεια του χρόνου.

Αυτό θα γινόταν αντιληπτό σαν σφαιρική στρέβλωση του χώρου και θα οδηγούσε σε σφαιρικές τροχιές ακόμα και αν δεν υπήρχε στο κέντρο της τροχιάς κάποια μεγάλη μάζα που να ασκούσε βαρυτική δύναμη.

Η δομή των συστημάτων θα έμοιαζε πολύ με ομόκεντρους φλοιούς-φύλλα ενός κρεμμυδιού.
Εξαιτίας αυτού του φαινομένου το σύμπαν είναι σίγουρα κυρτό.

Η κυρτότητα του δεν θα ήταν απαραίτητα όμως η ίδια προς όλες τις κατευθύνσεις.

Αν θέλουμε να αποδείξουμε την κυρτότητα του χώρου θα έπρεπε να μελετήσουμε ανωμαλίες στα γεωμετρικά σχήματα και στις γραμμές.

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο με τις τρεις διαστάσεις του Χ,Υ,Ζ να ταυτίζονται με τους τρεις άξονες αναφοράς ενός συστήματος συντεταγμένων (μήκος, πλάτος, ύψος).
Αν προσεγγίσουμε το τρισδιάστατο σχήμα με διεύθυνση τους άξονες Χ,Υ και Ζ θα βλέπουμε το τρισδιάστατο σχήμα ως δυσδιάστατα κάθετα μεταξύ τους ορθογώνια παραλληλόγραμμα (πλευρές).
Τα εμβαδά των πλευρών θα είναι χ*ψ, ψ*ζ και χ*ζ. Ο όγκος του ορθογώνιου παραλληλεπιπέδου θα είναι

V=x *ψ*ζ.

Αν πολλαπλασιάσουμε μεταξύ τους τα εμβαδά των κάθετων πλευρών θα προκύψει ένα μέγεθος που θα ισούται με το τετράγωνο του όγκου.

Για να βρούμε τον όγκο οποιουδήποτε κυβοποιημένου σχήματος αρκεί να υπολογίσουμε την τετραγωνική ρίζα του γινομένου των εμβαδών των τριών οποιονδήποτε κάθετων προβολών των πλευρών του.

Αν όμως κάνουμε κάτι αντίστοιχο για μία σφαίρα ο όγκος που θα προκύψει θα είναι μεγαλύτερος από τον θεωρητικό, που ξέρουμε ότι είναι V=4/3 *π*(R)^3, όπου R=μήκος ακτίνας της σφαίρας ,π=3,14
Θα είναι ίσος με V= (π)^(1/2) *π* (R)^3, ‘οπου (π)^(1/2)=1,77

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το σύμπαν που μετράμε ως εμπειρία λόγω της κυρτότητας είναι κατά 25 % μικρότερο από αυτό που θεωρητικά υπάρχει (1,33/1,77 = 75 %)

Σημαίνει επίσης ότι δύο οποιοιδήποτε κάθετοι μεταξύ τους άξονες συσχετίζονται μεταξύ τους με συντελεστή ίσο με την τετραγωνική ρίζα του π, όταν συνδυάζονται και με τρίτο σε αυτούς κάθετο άξονα.

Δηλαδή κατά κάποιο περίεργο τρόπο ένα μέτρο στον άξονα χ δεν εχει ισοδύναμο μήκος με ένα μέτρο στον άξονα Υ και Ζ , όταν οι μετρήσεις γίνονται ταυτόχρονα.

Συνεπώς το σύμπαν είναι μάλλον σφαίρα με 4 διαστάσεις και όταν το παρατηρούμε από τον άξονα του χρόνου βλέπουμε κάποιον από τους άξονες του χώρου υπό γωνία θ με εφθ=0,75, δηλαδή 38 μοίρες ή 142 μοίρες ή 218 μοίρες ή 322 μοίρες.

Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα…