Ας πέσουν τα φώτα πάνω μας για όσα αιώνες κουβαλάμε. Στις μνήμες μας, στο αίμα, στην ψυχή μας…

Ότι και να ευχόμαστε γι αυτή τη χώρα δεν είναι αρκετό, μιας και οι ευχές που δε συνοδεύονται από έργα δεν έχουν καμιά αξία. Μπράβο σε όσους τολμούν να κάνουν μπροστά έστω και ένα βήμα. Εμείς είμαστε το κράτος .Εμείς είμαστε η Ελλάδα.

Εγώ κρατώ κι ενώνω την κέλτικη τη μουσική του “Εξάντα”, μαζί με τη latin και την Ελληνική που δίνει ρυθμό στις φλέβες μου, της βάζω λόγια χαράς και αισιοδοξίας και σα μουσική σαΐτα τη στέλνω βαθιά μες την ψυχή εκείνων που αποτείνουν μεν φόρο τιμής στα θύματα της κρίσης απ΄ το αφιέρωμα της “Ερευνας” αλλά απ’ την άλλη αναζητούν την αλλαγή, χαμογελούν κι ελπίζουν. Σ’ εκείνους που νιώθουν πως έφτασε πλέον η στιγμή να αναλάβουν και τις δικές τους τις ευθύνες ως πολίτες της χώρας και του κόσμου. Σ’ όλους εμάς που θέλουμε να ταρακουνήσουμε ηγέτες και αρχηγούς μα πρώτα ………… “ Εκείνος που θέλει να ταρακουνήσει τον κόσμο, ας ταρακουνήσει τον εαυτό του πρώτα” Σωκράτης

Γιατί δεν αρκεί να αλλάξουν λίγοι. Πρέπει να αλλάξουμε όλοι, μα πρώτα απ’ όλα …………. νοοτροπία. Δεν ξέρω αν έχουν απομείνει κάποιοι πολιτικοί ή θα βρεθούν νέοι που θα εμπνεύσουν την κοινωνία, αλλά η κοινωνία είναι στ’ αλήθεια έτοιμη για αυτή την αλλαγή που τόσο επιθυμεί;

Είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να βάζουμε ανθρώπους στο δημόσιο, και ας είναι το ίδιο μας το παιδί, όταν εκ των προτέρων ξέρουμε πως δε θα είναι παραγωγικό; Είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε τα φακελάκια στους γιατρούς, αφού γνωρίζουμε πως έτσι θα κάνουμε πιο δύσκολη τη θέση κάποιου συνανθρώπου μας , εφόσον ο ίδιος δεν έχει τη δυνατότητα για ένα φακελάκι, αλλά η κατάστασή του δε είναι λιγότερο επικίνδυνη απ’ τη δική μας;

Είμαστε έτοιμοι να πάψουμε να χαζογελάμε με τη μαγκιά του φίλου μας που εκμεταλλεύεται τα όποια προνόμια απέκτησε στο δημόσιο, ακόμα και μέσω της χρήσης ενός αυτοκινήτου, εις βάρος του κράτους; Εις βάρος μας δηλαδή! Θα πάψουμε να μιλάμε για έλλειψη πρόνοιας όταν την ίδια στιγμή εμείς παρκάρουμε για παράδειγμα στις ράμπες που φτιάχτηκαν γι ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, όταν διαθέτουμε υπέρογκα ποσά για ανακαίνιση των café αλλά στα WC έχουν πρόσβαση μόνο “κάποιοι”; Θα δείξουμε επιτέλους κανένα δρόμο της προκοπής , μέσα απ΄τα δικά μας έργα και όχι το μπλα μπλα μας, στα νιάτα αυτής της χώρας; Θα πάψουμε να βλέπουμε αφ υψηλού όλους εκείνους που σχηματίζουν ουρές μέσα σε μια δημόσια υπηρεσία, να τους χλευάζουμε, να τους αντιμιλάμε, να τους ταλαιπωρούμε, ακόμα και να τους αγνοούμε, γιατί εμείς κάποτε βολευτήκαμε και τώρα πέρα βρέχει;

Είμαστε έτοιμοι να νιώσουμε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί ή να παλέψουμε για να αποκτήσουν οι ιδιωτικοί τα ίδια με μας προνόμια; Στα δύο χωρίστηκε η Ελλάδα από εμάς τους ίδιους. Και όχι γιατί δεχτήκαμε μια θέση στο Δημόσιο, αλλά για την εκμεταλλευτήκαμε με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο και το χειρότερο εις βάρος της άλλης μισής Ελλάδας. Έλληνες εναντίον Ελλήνων για μία θέση κάτω απ’ τον ήλιο κι υπόλοιποι ……… “στην ουρά Κυρά μου”, “ δε βλέπεις ότι μιλάω στο τηλέφωνο;”, “ να πάτε αλλού, εγώ δεν είμαι για πληροφορίες”, “ στο γραφείο 3,” “ λάθος σας έστειλαν, στο 13” “λυπάμαι τώρα κλείνουμε ελάτε αύριο πάλι” Και εμείς, αντί να χτυπήσουμε το χέρι στον κισσέ, να βάλουμε καμιά φωνή, αλλά και στη θέση του, εκείνον που τόλμησε μιλώντας εκ του ασφαλούς να μας προσβάλλει, γιατί όπως έπρεπε δε συμπληρώσαμε μια αίτηση, σκύβουμε τα κεφάλια μας, παίρνουμε παραμάσχαλα χαρτιά κομματιασμένα που πάνω τους με κεφαλαία γραφόταν κάποτε η λέξη αξιοπρέπεια και με γεμάτη δάκρυα καρδιά χωνόμαστε στο καβούκι μας. Στην έρμη τη σερβιτόρα που όλη μέρα χιλιόμετρα μετράει, εύκολα βάζουμε τη φωνή, αν άργησε λίγο ο καφές μας. Που να τολμήσουμε όμως στον υπάλληλο του ΙΚΑ, της ΔΟΥ, της ΔΕΗ; Κι αν αύριο πάλι στον ίδιο πάνω πέσουμε;

Είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να εκμεταλλευόμαστε τον τουρίστα που απ’ την άλλη άκρη έρχεται για να γνωρίσει τον τόπο, ανθρώπους και ιστορία; Θα σταματήσουμε να δεχόμαστε πάνω στις στάχτες να χτίζουμε ωραία σπίτια , μπας και γλυτώσουμε έτσι τα δάση που απόμειναν; Θα πάψουμε να ταΐζουμε ζώα, φυτά , ποτάμια θάλασσες και ανθρώπους με απόβλητα, χρώματα, φάρμακα, σκουπίδια;

Θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε, γνωρίζουμε, προστατεύουμε, μουσεία, μνημεία, τοποθεσίες, αγάλματα, ονόματα, παράδοση, μουσική, χορούς και Ιστορία; Όλοι διεκδικούν ένα κομμάτι από εμάς, δικό μας εδώ και αιώνες και εμείς τα καταστρέφουμε, τα θάβουμε, τα βάφουμε, τα φτύνουμε, τ’ αγνοούμε και έπειτα καμαρώνουμε γιατί υπογράψαμε στο facebook για Αλέξανδρο, Μακεδονία, βραχονησίδες, ήρωες και Μάρμαρα απ’ τον Παρθενώνα. Πότε θ’ αρχίσουμε να βόσκουμε ξανά τα πρόβατά μας, που έμαθαν πια να ανταποκρίνονται σε όλες τις ξένες γλώσσες ; Θα μεγαλώνουμε παιδιά, θα πλένουμε καμιά σκάλα, θα σιδερώνουμε, θα οργώνουμε, θα βάφουμε, θα τσαπίζουμε, τον Έλληνα θα τον επιλέγουμε και ας έχει προϋπηρεσία, πριν πούμε με ελαφρά καρδιά σε όλους όσους μας φρόντισαν, μας ντάντεψαν, μας έχτισαν, μας κλάδεψαν, μας ξεσκάτισαν, μας σκούπισαν, μας “χάλασαν”, μας “βόλεψαν”, ………να πάνε στα τσακίδια;

Πότε θ’ αρχίσουμε να ξερνάμε reality, mcdonalds , κουτσομπολίστικα πρωινά, greeklish, gourmet και shows, ψεύτικες υποσχέσεις, πονηριά, την τάση μας για μίζες, και τέλος το λάδι που παραφούσκωσε στομάχια δικηγόρων, γιατρών, προέδρων, διευθυντών, εισαγγελέων, εφοριακών, δημάρχων και ιερέων αλλά και ενός απλού υπαλλήλου που έτυχε να βρίσκεται στην πιο “καλή” τη θέση, την ίδια ώρα που άλλοι λάδι δεν έχουνε ούτε για το καντήλι;

Θα σταματήσουμε να ορίζουμε τράπεζες, κυβερνήσεις ως μόνους φταίχτες που εμείς κάναμε δανειοδιακοπούλες σε μέρη εξωτικά, μπερδέψαμε το χρηματιστήριο με το πρακτορείο του ΟΠΑΠ της γειτονιάς μας και απλώσαμε τα χέρια μας, γίναμε τιραμόλες , προκειμένου να αποκτήσουμε ότι και ο γείτονάς μας λες και κοινό λογαριαμό διαθέταμε; Στα αλήθεια παρασυρθήκαμε; Μα εμείς δεν είμαστε παιδιά!! Σε εκείνα λέμε πρόσεχε, χιλιάδες μη και σκέψου, για έρωτες, ναρκωτικά, γωνιές σκοτεινές, φάτσες παράξενες, και ψεύτικες υποσχέσεις. Πώς την πατήσαμε εμείς που είμαστε οι οδηγοί τους; Μήπως ήρθε η ώρα να μας βάλουμε τις φωνές;
Όχι!! Όλοι δεν είμαστε ίδιοι!! Μα πρέπει να αλλάξουμε όλοι!!!

Όχι!! Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αναιρεί τα λάθη και τα αίσχη αυτών που χρόνια κυβερνούν. Όχι!! Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μαλακώνει τον πόνο από τον καθημερινό βιασμό του σώματος, του μυαλού και της ψυχής μας, αλλά και όλα αυτά, δε μας κάνουν λιγότερο ένοχους από εκείνους. Ξέρω, το πιο πιθανό είναι πως τίποτα εκεί πάνω δε θα αλλάξει, όμως μπορεί να αλλάξει κάτω εδώ. Μπορούμε σαν μια αρχή να τους γκρεμίσουμε από τα βάθρα του μυαλού μας, να πάψουμε να ζητωκραυγάζουμε κουνώντας σημαιάκια μες τις γεμάτες σπατάλη πλατείες των προεκλογικών αγώνων, να πάψουμε να μουτζώνουμε τα σύμβολα της Δημοκρατίας, να σπάμε , να καταστρέφουμε ιδιωτικές και δημόσιες (δικές μας πάλι) περιουσίες, να καίμε αθώους, κτίρια, αξίες και ιστορία.

Αυτές οι στιγμές που ζούμε, νιώθω ότι είναι οι πιο μαγικές!! Κοινωνία….ώρα μαγική!! Εμείς πρέπει να αλλάξουμε και αυτή την αλλαγή πρέπει μετά να την γνωστοποιήσουμε. Σε όλους!! Σε κόκκινους, πράσινους και μπλε και σε όλο το ουράνιο τόξο πρέπει να κάνουμε γνωστό πως ο Έλληνας δε φοβάται. Ξέρει από μαστιγώματα, ξυλοδαρμούς, θυσίες. Ξέρει η φτώχεια τι πάει να πει, η δίψα, η ξυπολησιά και η πείνα. Μα ξέρει πως για αυτά δεν έχει γεννηθεί!!! Γι αυτό μπορεί και να γελά μέσα στις καταιγίδες, γλεντάει με αγκινάρες και ρακή, χόρευε μες την κατοχή, χορεύει στο Σύνταγμα συρτάκι. Μπορεί να κοιτά αυγερινούς μέσα στη μαύρη νύχτα γιατί έχει όραμα, έχει ψυχή. Όχι!! Τεμπέληδες δεν είμαστε!! Κάποιοι δουλεύουμε πολύ και μένουμε και τη νύχτα ξυπνητοί όταν κοιμούνται οι άλλοι. Όχι!! Δε συμφωνώ με τα πανό!! Ποτέ μας δεν κοιμηθήκαμε. Πάντα το μάλωνε η λογική το χέρι μετά την κάλπη, αλλά το νέκταρ στέρεψε και έτσι ποτίστηκαν γενιές με γάλα “EΣΥ ΒΟΛΕΨΟΥ” .

Ώρα να το ξεράσουμε μαζί με όλα τα σκάρτα, μαζί με το φόβο που μας μπολιάζουνε, μαζί με την ηττοπάθεια.
Ζούμε σε χώρα ιερή. Απόγονοι της Σοφίας. Ας συγχρονίσουμε τη συνείδησή μας με εκείνη τον προγόνων. Ας συγχρονιστεί η συνείδηση όλων των Ελλήνων!!!! Για μία θέση για όλους μας κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο. Για μία θέση για τα παιδιά μας σε τούτη την πατρίδα. Ας κοιταχτούμε πρώτα λοιπόν στου τοίχου μας τον καθρέπτη, ας ταρακουνηθούμε μέσα μας αν κάτι δε μας αρέσει και έπειτα ας ταρακουνήσουμε όλο αυτόν τον κόσμο.

Ας πέσουν τα φώτα πάνω μας για όσα αιώνες κουβαλάμε. Στις μνήμες μας, στο αίμα, στην ψυχή μας………

ΠΗΓΗ