ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Μια φορά κι ένα καιρό, ένας άνεμος της αλλαγής έσπειρε υποσχέσεις στα κεφάλια όλων των μεθυσμένων κατοίκων αυτής της χώρας. Ενας άνεμος που θα σάρωνε τα πάντα και που τελικά θα αποδεικνυόταν πως δεν ήταν αλλαγής αλλά η κάθοδος της λαίλαπας. Μια λαίλαπα που είτε σαν ανεμο την μεταφράσουμε, είτε σαν μυθολογικό τέρας, η ουσία είναι η ίδια. Πείναγε. Πείναγε πολύ.

Αυτό που έχουμε κληθεί να σεβαστούμε, δεν είναι η διάσωση μιας χώρας αλλά η καταβρόχθιση της. Κι είμαστε ακόμα εδώ. Να το συζητάμε. Ετσι απλά να το συζητάμε. Κόπηκαν μισθοί, συντάξεις, ερήμωσαν τα ταμεία, μπήκαν απίστευτοι και παρανοικοί φοροι, καταλήξαμε να ζούμε μόνο με υποχρεώσεις με το οποιοδήποτε δικαίωμα διαγραμμένο, φτάσαμε στο σημείο να κοιτάμε σύνταγμα, νόμους, Κοινοβούλιο, δικαιοσύνη να μετατρέπονται σε άβουλα όργανα του θηρίου, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ρίχτηκαν σαν μεζές στο στόμα του, γεμίσαμε άστεγους, συσσίτια κι αυτοκτονημένους, κι είμαστε ακόμα εδώ, θεατ’ες ακούνητοι, αμίλητοι κι αγέλαστοι κάποιας φάρσας, πολύ πικρής.

Περιμένουμε κάτι. Αυτό το κάτι είναι τόσο συγκεκριμένο μέσα στο μυαλό μας όσο μπορεί να είναι ένα θαύμα… Ενα κάτι που δεν ξέρουμε από που θα έρθει, πότε, πως, απλά μπορεί και να συμβεί. Οπως ένας τερματικός ασθενής που ο γιατρός του είπε λυπάμαι δεν υπάρχει τίποτα να κάνω πλέον, και τελευταία ελπίδα του είναι το θαύμα.

Σε κώμα βαθύ. Η χώρα σε κώμα. Πολιτικό, οικονομικό, πνευματικό. Το μηχάνημα λειτουργεί αυτόματα. Οι πρώτες σοβαρές πληγές από τη κατάκλυση μόλις έγιναν εμφανείς. Η πρώτη βρώμα μόλις άρχισε να διαχέεται στο θάλαμο.Μας κλείνουν όλες τις πόρτες για να μην κυκλοφορούν μικρόβια. Λες κι αυτή η μπόχα μπορεί να συγκρατηθεί από το κλείσιμο μιας πόρτας.

Η μπόχα είμαστε εμείς. Τη κουβαλάμε πλέον παντού μαζί μας. Στη μιζέρια της καθημερινότητας. Βρωμάει το σπίτι μας γιατί έχουμε πάρει ένα πατσαβούρι ο καθένας και προσπαθούμε σε ένα σπίτι που έχει γίνει ερείπιο να βάλουμε μπαλώματα. Λίγα στο παράθυρο, λίγα σ’εκείνο το σοβά που έπιασε υγρασία, λίγο πιο εκεί που τρέχουν οι σωλήνες. Τη λάμπα που κάηκε. Το πόμολο που έσπασε. Το πατζούρι που δεν κλείνει..

Κάποιος μας έχει φυτέψει στο μυαλό πως αυτό το ερείπιο είναι που μας αξίζει. Αυτό το ερείπιο είναι αυτό που μας αναλογεί. ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΜΕ να ζούμε μέσα σ’αυτό το σάπιο κελί, λες και εκτίουμε μια ποινή για κάποιο έγκλημα που διαπράξαμε. Μεταξύ του τι να κάνω ο φουκαριάρης και του τι θα απογίνω, κυλάνε περήφανα οι μέρες μας.

Τότε στο μεγάλο μεθύσι, το πλήθος ακόνιζε τα νύχια για το μεγάλο γεύμα. Ενα πλήθος γεμάτο αυτοπεποίθηση, που πανηγύριζε με τα σημαιάκια του, υμνώντας τους σωτήρες του. Τώρα μια μάζα από σκυμμένα ανθρωπάκια που τρέμουν ποιο σκυλί θα τα φάει. Πότε η λαίλαπα θα κ@τουρήσει στη μούρη τους…

Ξεκίνησε κάπως έτσι.. στη συνέχεια…

Φτάσαμε στο σημείο μηδέν όπου η μόνη επιτρεπτή σκέψη θα είναι, θα είμαι υπάκουος, και θα το συνηθίσουμε κι αυτό. Γιατί όχι.. Η απόσταση μεταξύ φόβου και δουλείας είναι μια ανάσα. Η μετάβαση τελικά από τη αέρα στα πανιά μας δημοκρατία στο σκοτεινό οργουελικό καθεστώς δεν έγινε όπως έλεγε το Χολυγουντ. Ούτε κάποιος πόλεμος που τα ερήμωσε όλα, ούτε στρατεύματα μιλίσιας που ντύθηκαν στα μαυροκόκκινα, ούτε καπνοί και γκρεμισμένα σπίτια. Εγινε ήσυχα.

Η λαίλαπα πέρασε και απλά τα σάρωσε όλα. Σε μια νύχτα. Με τους κατοίκους να κοιμούνται ύπνο βαθύ, με ένα εθισμό να είναι κολλημένοι στην εξαπάτηση, απλά ξυπνήσαμε στον εφιάλτη. Με το μισθό να λείπει, το σπίτι να κατάσχεται, τους μπράβους να απειλούν, τα χαράτσια να κόβουν σάρκες, τη χώρα να ξεπουλιέται χωρίς καμμία τσίπα, τους αρρώστους μας να χάνονται, τα παιδιά να πεινάνε, και την οποιαδήποτε μορφή ελευθερίας σκέψης, πράξης ή αντίδρασης να θεωρείται έγκλημα. Ξεκίνησε με μια εγκληματική οργάνωση, συνέχισε με άλλες κατηγορίες να θεωρούνται εγκληματίκές, κατέληξε στο να είναι εγκληματικό να διαβάζεις ένα βιβλίο, ν’ακούς μουσική ή να πίνεις κφέ…

Σιγά σιγά οι άνρωποι έμαθαν να ζουν μόνο για να δουλεύουν για να πληρώνουν φόρους, έμαθαν να κατοικούν σε ερείπια, έμαθαν να έχουν ανοιχτή τη τηλεόραση όλη μέρα, έμαθαν να προσέχουν να μη γεννάνε παιδιά, να μη δημιουργούν καταστάσεις που είναι ασύμφορες για το σύστημα, έμαθαν να δίνουν αναφορά για το πότε κ@τουράνε και το πότε χ@ζουν, έμαθαν να τρώνε με το δελτίο, να δίνουν καθημερινή αναφορά για το τι εκαναν την ημέρα τους. Εμαθαν να καταδίδουν τους ανυπάκουους και να πέρνουν έξτρα δελτίο στο φαί, έμαθαν να μη μιλάνε, να μην ανασαίνουν, παρά μόνο όταν δοθεί το σύνθημα στο δεκάλεπτο που τους αναλογεί, σε προκαθορισμένη ώρα και φυσικά υπό παρακολούθηση.

Ετσι απλά ένα πρωί ξύπνησαν κι ανακάλυψαν πως η ζωή τους είχε τοποθετηθεί σ’ενα ταμείο συλλογής χρημάτων για κάποιου είδους διεθνές τζογάρισμα που κάπου παιζόταν. Ανακάλυψαν πως η ζωή τους τιμή δεν έχει, παρά μόνο σε συνάρτηση με όποιον τα έχει ι. Και σώπασαν για πάντα.

Κι όσοι αντέδρασαν? Χάθηκαν. Σ’ενα στρατόπεδο φτιαγμένο για όλα τα κατάλοιπα της κοινωίας. Οπου η έννοια κατάλοιπο έχει πάρει άλλες διαστάσεις. Δεν είναι ο φονιάς, ο κλέφτης, ο βιαστής, ο παιδεραστής, ή ο κατά συρροή απατεώνας, είναι και κάποιος που αρνήθηκε να πληρώσει ένα φόρο, κάποιος άλλος που κατέβηκε σε μια πορεία, κάποιος τρίτος που διάβασε ένα περίεργο βιβλίο ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΕΓΡΑΦΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΜΠΛΟΓΚ…Κάποιος που έσπειρε υπονοούμενα για την ορθότητα του συστήματος.

Υπάρχουν πλέον μέρη που φιλοξενούν μια συγκεκριμμένη μερίδα πολιτών οι οποίοι δικάζονται και καταδικάζονται μέσα σε μια – δυο ώρες διαδικασία με τη κατηγορία της ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΣΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ.

Βρισκόμαστε κάπου στο 2040 σε ένα κράτος που λέγεται no name που βρίσκεται σε ζώνη γενικευμένης καραντίνας στα μυαλά και το σώμα των ανθρώπων. Οι παλιότεροι θυμούνταιπως όλη αυτή η ιστορία ξεκίνησε σ’ενα μικρό νησάκι . Το κωδικοποιημένο όνομα της πυροδότητησης της χρηματοπιστωτικής λαίλαπας ήταν ,,,,

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

(οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Το παραπάνω κείμενο είναι ένα σενάριο φαντασίας, εμπνευσμένο από μια συρραφή γεγονότων εντελώς άσχετων μεταξύ τους, σε συνάρτηση με τη μόδα καταστροφολογίας, και ο συγγραφέας του κειμένου αποσκοπεί μόνο στη ψυχαγωγία των αναγνωστών και τίποτα περισσότερο)