Mε μόνο μία οδηγία : « ΠΑΛΕΨΕ »…..!!!

Έρχεται μια μέρα που η ζωή αποφασίζει να σε ξεβολέψει. Εκεί που νόμιζες πως τα είχες όλα στρωμένα, γυρίζουν τα πάνω κάτω και τα πάντα ανατρέπονται. Και ξέρεις, η ανατροπή δεν πάει ποτέ μόνη της. Θέλει πάντα για παρέα μια ακόμη ανατροπή. Οπότε τα χτυπήματα είναι πολλαπλά και σε διαφορετικούς τομείς στη ζωή σου.

Είμαι απ’ τους ανθρώπους που πιστεύουν πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Όχι απαραιτήτως πως συμβαίνουν από μόνα τους και εμείς μοιρολατρικά είμαστε έρμαια αυτών, αλλά ακόμη και όταν η πρόκληση καταστάσεων και αλλαγών γίνεται από εμάς (συνειδητά ή ασυνείδητα), έχει λόγους που συμβαίνει. Κάτι θα μάθουμε απ’ αυτό, κάτι θετικό θα βγει.

Το ξεβόλεμα συνήθως δεν είναι ευχάριστο. Είχαμε συνηθίσει μια κατάσταση, μια ρουτίνα. Ήταν η ασφάλεια της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. Και επειδή μας αρέσει η ασφάλεια, δεν σκεφτήκαμε ούτε μια στιγμή αν αυτή η καθημερινότητα, αυτή η ρουτινιάρικη ασφάλεια μας αρέσει, μας καλύπτει, μας ικανοποιεί.

Αν είμαστε ο εαυτός μας μέσα σ’ αυτή. Αν είμαστε ευτυχείς μέσα της. Και κυρίως δεν αναρωτηθήκαμε πως θα ήμασταν έξω απ’ αυτή την καθημερινότητα. Αν κάτι άλλο εκτός της βολεμένης ασφάλειας μας, μας ταίριαζε πραγματικά. Και κάπου εκεί η ζωή, αγανακτισμένη παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Και μας ξεβολεύει.

Ξαφνικά βρισκόμαστε σε ένα άγνωστο, αφιλόξενο μέρος. Χωρίς δικλείδες ασφαλείας, με μόνο μία οδηγία : «ΠΑΛΕΨΕ» Στην αρχή ίσως μείνουμε άπραγοι και σαστισμένοι, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πήγε στραβά. Δεν έχουμε όμως την πολυτέλεια να αναρωτιόμαστε για πολύ. Η οδηγία είναι σαφής.

Ούτε και για θρηνήσουμε και να πενθήσουμε την παλιά μας ζωή έχουμε χρόνο. Για να μας «τελείωσε» σημαίνει πως δεν είχε άλλο να δώσει. Ένα κομμάτι μέσα μας, έσπρωξε την ανατροπή αυτή. Την ήθελε, την είχε ίσως ανάγκη. Δεν μπορεί να μας σκοτώσει μια ανατροπή, μόνο δυνατούς μπορεί να μας κάνει. Και ήρθε η ώρα να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό το κομμάτι μας.

Να γνωριστούμε μαζί του. Συνήθως εκεί κρύβεται αυτό που πραγματικά είμαστε. Όταν ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, μόνο τότε μπορούμε να έχουμε αυτοκυριαρχία. Ένας άνθρωπος με αυτοκυριαρχία, μπορεί να βάλει τέλος στην απραξία και στην λύπη με την ίδια ευκολία που μπορεί να δημιουργήσει καινούργιες βάσεις και δεδομένα στη ζωή του, καινούργιες «ηδονές».

Ίσως κάποιες φορές στη ζωή μας πρέπει να διαλυθούν, να γκρεμιστούν τα πάντα, ώστε να ανοίξει χώρος, για να χτιστεί μια καινούργια ζωή εκ νέου. Και δεν είναι εύκολο, γιατί βρισκόμαστε πεσμένοι ανάμεσα σε χαλάσματα και χάος. Και δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε. Όλα όμως έχουν να κάνουν με τρόπο που σηκωνόμαστε όταν πέφτουμε.
Πρέπει να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε, σαν να μην έχει γίνει τίποτα, ενώ έχουν συμβεί τα πάντα, έχουν ανατραπεί τα πάντα. Να καταφέρνουμε να ξεπερνάμε τις αναποδιές μας με τρόπο πολεμιστή.

Έτοιμοι να ξεχυθούμε και πάλι στη μάχη, έτοιμοι να ξαναχτίσουμε στις καινούργιες κατακτήσεις μας. Όσο περισσότερο μένουμε πεσμένοι, τόσο πιο εύκολο είναι να μας ποδοπατήσουν. Δεν μπορούμε να μείνουμε πεσμένοι περιμένοντας να μας σηκώσουν.

Μόνοι μας θα σηκωθούμε. Και οφείλουμε να παλέψουμε, να προσπαθήσουμε, να δημιουργήσουμε. Ακόμη και όταν οι γύρω μας δεν πιστεύουν στη δύναμη μας, δεν πιστεύουν στη δημιουργία νέων «ηδονών», νέων ονείρων, εμείς οφείλουμε να τους διαψεύσουμε. Όσο «βουνό» και αν μας φαίνεται το αρχικό χάος μέσα στα χαλάσματα, την στιγμή που θα δημιουργήσουμε κάτι νέο, έστω και μικρό, θα καταλάβουμε, θα νιώσουμε την αξία της προσπάθειας.
Θα έχουμε δει, θα έχουμε βρει τον εαυτό μας μέσα απ’ αυτή την δημιουργία, την προσπάθεια «χτισίματος» μέσα στα χαλάσματα. Θα νιώσουμε πραγματικά δυνατοί. Ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν και τίποτα να βάλει φρένο στην ανάγκη δημιουργίας και κυρίως πίστης σε αυτή. Αυτοί που το κάνουν είτε μας φοβούνται , είτε η μη θέληση τους, τους εμποδίζει να δούνε την δική τους δύναμη.

«Το ερώτημα δεν είναι ποιος θα μου επιτρέψει, αλλά ποιος θα με σταματήσει»…