Για να Δεις, Ενεργοποίησε το Βλέπειν

Αν θέλεις να δεις, ενεργοποίησε το Βλέπειν: Η ύλη υιοθετεί πολλαπλές -άπειρες- μορφές δημιουργίας. Μερικές είναι συγκεκριμένες και ορατές περισσότερο, άλλες λιγότερο και περνούν ασύλληπτες μπροστά απ’ τα μάτια μας. Όταν το φως του ήλιου πλημμυρίζει τον ουρανό και μας τυφλώνει, θα έπρεπε να λέμε ότι τα αστέρια δεν υπάρχουν; Κι όταν η νύχτα καλύπτει με επιτήδεια σκοτεινιά το περιβάλλον μας και τότε λάμπουν τα αστέρια, θα έπρεπε να λέμε ότι δεν υπάρχουν τα χρώματα; Υπάρχουν στιγμές που κάποια πράγματα φαίνονται κι άλλα όχι.

Υπάρχουν στιγμές που κάποια πράγματα εκδηλώνονται και τα κοιτάμε κι άλλα όχι. Όμως όλα ζουν και αυτά που ξέρεις και τα κοιτάς και αυτά που δεν ξέρεις και δεν θα τα κοιτάξεις ποτέ. Εξαρτάται από τη στιγμή και βέβαια από τη δική μας ικανότητα παρατήρησης, κατανόησης και εξέλιξης. Δεν αρκεί να κοιτάμε για να καταλαβαίνουμε, είναι απαραίτητο να ΒΛΕΠΟΥΜΕ αλλά επίσης και να ξέρουμε ότι βλέπουμε, μα και ΤΙ βλέπουμε.

Η έλλειψη κατανόησης και διάκρισης μειώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό την όραση. Γι’ αυτόν που η ζωή είναι ζήτημα υλικής διαβίωσης η φύση είναι ένα μουγκό στοιχείο, γι αυτόν που η ζωή του είναι μια αέναη χαρά και ενθουσιασμός, για τον πολεμιστή-ταξιδιώτη ή φύση είναι ένα μαγικό πεδίο δράσης, απόλαυσης, παιχνιδιού, μάχης. Γι’ αυτόν που το εσωτερικό ξύπνημα έχει αρχίσει να εκδηλώνεται, η φύση είναι ένα ανοιχτό βιβλίο που παρουσιάζει μια αμέτρητη, αστείρευτη, δόση γνώσεων, ομορφιάς και δύναμης. Ένα φύλλο δέντρου ιδωμένο με αδιαφορία δεν λέει τίποτα, όμως πολλά μπορούμε να διδαχτούμε, αν το παρατηρήσουμε προσεκτικά, αν το βάλουμε σε άλλα πλαίσια σκέψης και νόησης από αυτά που έχουμε ήδη μάθει, να βάζουμε ένα φύλλο δέντρου.

Αν δεις ένα φύλλο κάπου, εστίασε και παρακολούθησε το, δώσε του την προσοχή σου, φροντίζοντας να έχεις άδειο νου και το αίσθημα της αγάπης στην καρδιά σου, χωρίς καμία απολύτως σκέψη, επαναλαμβάνω, γιατί είναι σημαντικό, άρχισε να “βλέπεις” το φύλλο που διάλεξες, σαν μοναδική οντότητα και παρατήρησε το. Πόσες φορές μπόρεσες να παρατηρήσεις κάτι με όλη σου την προσοχή και την αντίστοιχη κατάσταση νου; Φρόντισε να το κάνεις συχνά και θα δεις-νοιώσεις όλα αυτά που είναι αδύνατον να μπουν σε λέξεις και να περιγραφούν. Θα νοιώσεις την μαγεία της φύσης, πως υπάρχει άπειρη δυνητικά, δύναμη σε ένα φύλλο, σχεδόν όση και σε ένα σύμπαν.

Θα ανακαλύψεις, γιατί θα “βλέπεις”, πως εμφανίζονται χίλιες και μία ευφυείς λεπτομέρειες, που μας υποδεικνύουν καθαρά τον τρόπο ζωής αυτού του φύλλου. Το χρώμα, η μορφή, το μέγεθος, οι νευρώσεις, ο τρόπος που παίρνει αέρα και ήλιο, όλα αυτά είναι ζωτικές και ενδεικτικές όψεις της διάνοιας που κυβερνάει και δημιουργεί αυτό το ζωντανό ον. Η διάνοια της Μητέρας Φύσης που επεκτείνεται σε ολόκληρη την δημιουργία.

Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, Κανείς μας δεν είναι !! Αρκεί να απαλλαγούμε κάπως από την αποχαύνωση για να δονήσει το μέλλον μέσα μας.

Αρκεί να ανοίξουμε μόνο τα μάτια μας για να διαπιστώσουμε ότι ο άνθρωπος, φορτωμένος με τόσες και τόσες ατέλειες, με το ασήμαντο εγώ του, το τέρας με τα 5.000 κεφάλια να τον διαφεντεύει, δεν μπορεί να είναι και σίγουρα δεν είναι, το τελευταίο και πιο τελειοποιημένο μοντέλο της φύσης.

Αρκεί να το θελήσουμε και να αρχίσουμε να “βλέπουμε” αντί να κοιτάμε σαν αποχαυνωμένοι, για να καταλάβουμε ότι αν μέσα μας μπορέσουμε να δούμε ίχνη από το μέλλον, αυτό το μέλλον θα μπορεί πια να υπάρχει πλασμένο σε κάποιο μέρος, σε κάποια διάσταση, σε κάποιο κλειδί της ίδιας της φυσιολογίας μας, που αυτή τη στιγμή μας διαφεύγει. Αν δεν μπορέσουμε να δούμε αυτά τα ίχνη, αυτό το μέλλον ποτέ δεν θα υλοποιηθεί στον κόσμο της ύλης. Θα εξακολουθήσουμε να ζούμε στον εφιαλτικό πολιτισμό των πόλεων αγνοώντας τον άπειρο κόσμο της φύσης.

Μετά ας μην διαμαρτυρόμαστε, είμαστε υπεύθυνοι της ζωής μας, απλά μας αρέσει να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες, είναι πιο εύκολο, αλλά και πιο βολικό να φταίνε οι άλλοι γιατί έτσι τρέφουμε το γνωστό ασήμαντο τέρας, το εγώ μας.

Αν και μόνο ΑΝ μια στιγμή ξεγελώντας το εγώ, μπορέσουμε να “βλέπαμε” χωρίς τις παρωπίδες που του αφήσαμε να μας φορέσει, χωρίς τις αλυσίδες που του επιτρέψαμε να μας σέρνει, αυτό που θα ανακαλύπταμε, πιθανόν να μας ξάφνιαζε πέρα από λέξεις, σκέψεις, νοήματα, αισθήσεις. Αλλά για να αρχίσουμε να “βλέπουμε” πρέπει να αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ζωής μας, των σκέψεων μας, των συναισθημάτων μας, τον έλεγχο του εγώ και του κόσμου του. Μόνο έτσι γίνεται, τεχνικές δράσης υπάρχουν πάμπολλες, αν η θέληση σας είναι μεγαλύτερη από το εγώ σας θα τις βρείτε, είναι κι αυτή μια άσκηση, η πρώτη άσκηση στο μονοπάτι της ελευθερίας από το δεσποτικό εγώ.

Ουρανός και γη είναι τα σκηνικά της φύσης, Στη μέση βρίσκονται οι άπειρες μορφές ζωής που εκφράζονται με δεκάδες, με εκατοντάδες, με άπειρους τρόπους, μορφές, κινήσεις αισθήματα, αρκεί να σταματήσεις λίγο την πολυλογία που λαμβάνει χώρα μέσα στο κεφάλι σου και να αρχίσεις να νοιώθεις και να “βλέπεις”.

Η γήινη Ύλη: Δονείται και τραγουδάει και σ’ αυτήν υπάρχουν ειδικοί ήχοι που διαμορφώνουν το ρυθμό της ίδιας τους της κίνησης. Έχετε μείνει καμιά φορά σε απόλυτη σιωπή, ακούγοντας μόνο τον ψίθυρο της Φύσης; Όχι της φύσης που είναι ιδεατό κατασκεύασμα των ανθρώπων, όχι το θόρυβο των μεγάλων πόλεων, όχι το θόρυβο των μηχανών. Έχετε ακούσει το φυσικό ήχο του ανέμου, του φυλλώματος των δέντρων, των κυμάτων της θάλασσας, των χιλιάδων ζωυφίων που βρίθουν γύρω μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε; Αυτοί που ξέρουν λένε ότι η Φύση μας, η Γη μας, τραγουδάει τον ήχο που ονομάζουμε ΦΑ…

Η μουσική κλίμακα βασίζεται σε επτά ήχους: ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα και σι. Επτά ήχοι που αντιστοιχούν σε επτά χρώματα. Το δικό μας, αυτό της Φύσης, αυτό που είμαστε σε θέση να συλλάβουμε είναι ο ενδιάμεσος ήχος, που είναι επίσης ο ήχος του σταυρωμένου στο χώρο ανθρώπου, με τρεις ήχους από κάτω και τρεις ήχους προς τα πάνω, με ένα μέρος του δρόμου να έχει ήδη διανυθεί και να απομένει να διανυθεί το άλλο. Αυτή είναι η Φύση. Αρκεί ν’ απαλλαγούμε κάπως από την αποχαύνωση του πολιτισμού, για να ακούσουμε την Φύση να τραγουδάει.

Η Φύση είναι ζωντανή. Είναι και η δική μας πηγή υλικής ζωής. Τίποτα το πιο μαγικό, τίποτα πιο φυσικό.

Ο άνθρωπος είναι μόνο ένα σκαλοπάτι παραπάνω από την μέλισσα και οι περισσότεροι άνθρωποι, πολύ πιο κάτω από τις γάτες, τα δελφίνια, τους λύκους, μέσα στα πολλά που διαμορφώνουν τη μεγάλη κλίμακα της εξέλιξης. …και ποιος ξέρει αν δεν υπάρχουν άλλα όντα στη Φύση που είναι ανώτερα από τον άνθρωπο και από τις γάτες, που η όρασή μας δεν μπορεί να τα διακρίνει; Θα ρωτούσε όμως κανείς:

«Αν μπορούμε να δούμε τόσα ασήμαντα ή σημαντικά πράγματα, γιατί να μη βλέπουμε κι αυτό που είναι άγνωστο για εμάς;»

Γιατί δεν βλέπουμε με τα μάτια αλλά με τον εγκέφαλο, με τον νου και ο νους βλέπει μόνο ό,τι ήδη γνωρίζει, ό,τι είναι ήδη καταγεγραμμένο σαν πληροφορία στην τράπεζα μνήμης του. Το νέο, το διαφορετικό θα το δούμε ΜΟΝΟ όταν αναζητήσουμε την νέα γνώση, την διαφορετική, όταν κάνουμε άλλα πράγματα, πέρα από τα συνηθισμένα, τα καθημερινά, όταν σταματήσουμε τις σκέψεις που συντηρούν το ασήμαντο και αρχίσουμε να κάνουμε σκέψεις που προάγουν το νέο. Τότε θα πάψουμε να κοιτάμε σαν την τρελή αγελάδα, τον πολιτισμό και να τον αποκαλούμε βλακωδώς κόσμο, και θα αρχίσουμε να ΒΛΕΠΟΥΜΕ το μεγαλείο της φύσης, που από πάντα είναι μπροστά στα μάτια μας, περιμένοντας να ξεδιπλωθεί αν του δώσουμε την ευκαιρία.

Άσκηση για να αρχίσεις να ”βλέπεις”: Ένας εύκολος τρόπος να αρχίσεις να “βλέπεις” είναι να αρχίσεις να φωτογραφίζεις, πλάνα αυτού που “βλέπεις”, με επίγνωση και να τα παρατηρείς. Αν το κάνεις σαν άσκηση επίγνωσης, θα ανακαλύψεις πολλά πλάνα που θα σε ξαφνιάσουν και πολλά σημεία για φωτογραφία που πριν δεν ήξερες πως υπήρχαν καν και ήταν μπροστά στα μάτια σου ακριβώς. Αυτονόητο πως θα το κάνεις, με άδειο νου, χωρίς συναισθήματα και με την γνωστή κατάσταση αίσθησης, της χαράς και του ενθουσιασμού.